Τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀσεβῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων

Τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀσεβῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων – 1ον

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας παραδόθηκε μιὰ γιὰ πάντα ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ διαδόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους στὴν οἰκουμένη. Ὡστόσο χρειάζεται ἡ ὑπεράσπισή της, γιατί ὑπάρχουν οἱ ἀσεβεῖς καὶ ψευδοδιδάσκαλοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὴ νοθεύσουν. Ἀναφερόμαστε στοὺς ἀνθρώπους τῶν μικρῶν κοινωνιῶν, ὅπου ὅλοι γνωρίζονται καὶ διαπιστώνουν τὸ ὀλέθριο ἔργο τῶν πολεμίων τῆς πίστης. Πολλοὶ μάλιστα ἀγνοοῦν τὰ κίνητρα τῶν ἀσεβῶν καὶ δὲν ἀνησυχοῦν, στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε, γιὰ τὴν ἐπικίνδυνη δραστηριότητά τους.

Οἱ ἀσεβεῖς παραποιοῦν καὶ διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστης, γιὰ νὰ βροῦν «ἐπιχειρήματα», προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀκόλαστη καὶ ἀνήθικη ζωή τους. Ἐπικαλοῦνται μερικὲς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἐπιδιώκουν τὴν κάλυψη τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἐνῶ τὰ πάθη τους εἶναι σὲ πλήρη ἱκανοποίηση. Δὲν ἔχουν ἱερὸ καὶ ὅσιο. Μειώνουν μὲ τρόπο προκλητικὸ τὴν πνευματικὴ ἀξία βασικῶν ἐντολῶν τῆς πίστης. Θέλουν μία θρησκευτικότητα χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ καθήκοντα, συμβιβασμένη μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο! Δὲν ἐπιλέγουν τὸ στενὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, τῆς θυσίας καὶ τῆς ἔμπρακτης πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης. Ἐπιλέγουν τὴν ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἱκανοποιοῦν τὰ ἀκόρεστα πάθη τους καὶ ζοῦν μέσα στὴν «εὐτυχία» τοῦ νὰ τρῶν, νὰ πίνουν καὶ νὰ διασκεδάζουν.

Ἀναγνώρισις τῶν ἀξίων ἔργων

Ἀναγνώρισις τῶν ἀξίων ἔργων

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Δύσκολα οἱ ἄνθρωποι ἀναγνωρίζουν τὸ ἔργο κάποιου συνανθρώπου τους. Ἡ μὴ ἀναγνώριση εἶναι ἐνοχλητική, γιατί συνοδεύεται ἀπὸ ἄδικες περιγραφὲς καὶ δημόσια ἀρνητικὴ κριτική. Ἀμφισβητοῦν τὶς προθέσεις, μιλοῦν γιὰ ἰδιοτελεῖς σκοποὺς καὶ συμφέροντα. Γι’ αὐτοὺς εἶναι ἀδιάφορο ἂν τὸ ἔργο εἶναι μεγάλο ἢ μικρό. Ἀγνοοῦν ὅτι πολλὲς φορὲς μικρὰ ἔργα πραγματοποιοῦνται μὲ πολὺ κόπο καὶ ἱδρώτα, ἐνῶ μεγάλα ἔργα πραγματοποιοῦνται χωρὶς κόπο! Ἀνάλογα μὲ τὶς δυνατότητες ποὺ ὑπάρχουν καὶ τὰ μέσα ποὺ διατίθενται.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ μερικοὺς χριστιανούς, ποὺ θέλουν νὰ ἐμφανίζονται ὡς ἐνάρετοι, ἐνῶ ὑστεροῦν σὲ πολλά. Ἀναγνωρίζουν μόνο τὰ ἔργα τῶν δικῶν τους προσώπων. Αὐτὰ ἐπαινοῦν. Γιὰ τὰ ἔργα τῶν ἄλλων, ποὺ ἀκολουθοῦν κάποια ἄλλη γραμμὴ καὶ εἶναι διαφορετικοὶ χαρακτῆρες, σιωποῦν περιφρονώντας τα ἢ τὰ ἀνέχονται μὲ ἀδιαφορία. Μερικοὶ τὰ ἀπορρίπτουν δημοσίως ὡς ἐπικίνδυνα! Δυστυχῶς περισσεύουν οἱ συκοφαντίες καὶ ὁ φθόνος θολώνει καὶ συσκοτίζει τὸ νοῦ τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν ὅτι τὰ ἔργα τῶν ἄξιων δημιουργῶν, εἶναι ἔλεγχος τῆς δικῆς τους ἀπραξίας.

Νοῦς: τό πηδάλιον τῆς ὑπάρξεώς μας

Νοῦς: τό πηδάλιον τῆς ὑπάρξεώς μας

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἂν δὲν προσέξουν, γίνονται μαθητὲς τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος παραδίδει μαθήματα «νὰ μὴ σκέπτονται τίποτα τὸ οὐράνιο καὶ πνευματικό, νὰ περιφρονοῦν κάθε ἀρετὴ καὶ νὰ βυθίζονται σὲ κάθε ἁμαρτία», λέει ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Ἡ μέθοδος ποὺ χρησιμοποιεῖ εἶναι νὰ φέρνει στὸ νοῦ τοῦ ἄνθρωπου ἁμαρτωλὲς σκέψεις, τὶς ὁποῖες ἐμφανίζει ὡς ἀθῶες καὶ σπουδαῖες, καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ τὶς ἀκολουθήσει στὴ ζωή του. Ἔτσι ἀρχίζει νὰ γεννιέται ἡ ἐπιθυμία ποὺ καταλήγει στὴν ἁμαρτωλὴ πράξη. Ἀρκετὲς φορὲς οἱ σκέψεις γίνονται ἀμέσως ἐπιθυμίες καὶ πράξεις.

Οἱ πονηρὲς σκέψεις εἶναι ἡ πηγὴ τῶν ἁμαρτιῶν. «Ὅποιος θελήσει νὰ ἐκμηδενίσει τὶς πονηρὲς πράξεις, πρέπει πρῶτα νὰ ξεριζώσει τὶς πονηρὲς σκέψεις. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ συγκρατήσει τὴ ροὴ τοῦ νεροῦ, πρέπει πρῶτα νὰ ξεράνει τὴν πηγή», τονίζει ὁ ἅγιος Νικόλαος.

Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐλέγχει τὸ νοῦ του, ὁ ὁποῖος εἶναι τὸ πηδάλιο τῆς ὕπαρξής του. Νὰ μὴ ἀσχολεῖται μὲ μικρὰ θέματα καὶ ἀσήμαντες ὑποθέσεις, γιὰ νὰ μὴ ἀπομακρύνεται ὁ νοῦς του ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἀπόκτησης τῶν ἀρετῶν. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι «ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὸ νοῦ, γιὰ νὰ διαλύσουμε τὴν ἄγνοιά μας καὶ νὰ σχηματίσουμε ὀρθὴ κρίση γιὰ τὰ πράγματα, καὶ γιὰ νὰ εἴμαστε ἀσφαλισμένοι, χρησιμοποιώντας αὐτὸν σὰν κάποιο ὅπλο καὶ φῶς πρὸς ἀντιμετώπιση ὅλων ἐκείνων ποὺ μᾶς λυποῦν καὶ μᾶς βλάπτουν».

Αὐτογνωσία

Ὀρθόδοξον Σημειωματάριον – Αὐτογνωσία

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

1ον

Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι καυχῶνται γιὰ τὶς πολλὲς γνώσεις τους καὶ γιὰ τὴν εὐκολία νὰ μάθουν, μέσῳ τοῦ διαδικτύου, πληροφορίες γιὰ θέματα ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦν. Ὅλες βέβαια αὐτὲς οἱ γνώσεις εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Δὲν γνωρίζουν τὴν πραγματικότητα τῆς ψυχῆς τους. Ἁπλῶς ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸ τί εἶναι παρόλα τὰ πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν.

Τὰ πρά­γματα θὰ ἦταν διαφορετικά, ἂν εἶχαν αὐτογνωσία, δηλαδὴ ἂν γνώριζαν τὸν ἐσωτερικό τους κόσμο, ὁ ὁποῖος δὲν βρίσκεται στὴν κατάσταση, ποὺ οἱ ἴδιοι νομίζουν. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι: «δὲν εἶναι μικρὴ εὐσέβεια καὶ ἀρετή, τὸ νὰ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πραγματική μας ἀξία. Γιατί αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ γνωρίζει καλύτερα τὸν ἑαυτό του, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ πιστεύει ὅτι δὲν εἶναι τίποτε».1

Οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται μὲ τὶς δραστηριότητες τῶν ἄλλων, ἐπαινοῦν ἢ κατηγοροῦν ἀνάλογα μὲ τὶς προτιμήσεις τους καὶ τελικὰ ἀφήνουν τὸν ἑαυτό τους ἔξω ἀπὸ τὰ ἐνδιαφέροντά τους. Χρησιμοποιοῦν συχνὰ καὶ τὴν ὑποκρισία πρὸς ἐντυπωσιασμὸ καὶ παραπλάνηση. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι «ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ φαίνεται, ἀλλὰ χρειάζεται κάποια ἀνώτερη σοφία, μὲ τὴν ὁποία ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς θὰ γνωρίσει καλὰ ποιὸς τέλος πάντων εἶναι ὁ ἑαυτός του. Αὐτὸ ὅμως, ἂν δὲν καθαρίσουμε τὸ νοῦ μας, εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολο ἀπὸ τὸ νὰ δεῖ τὸν ἥλιο ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει βλαμμένα τὰ μάτια του»2. Καὶ συμπληρώνει ὁ ἅγιος ὅτι ἡ αὐτογνωσία εἶναι τὸ δυσκολότερο κατόρθωμα:

Ἦθος καί ὕφος κληρικῶν

Ἦθος καί ὕφος κληρικῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Συχνὰ διαπιστώνουμε ὅτι πολλοὶ συνάνθρωποί μας δὲν ἔχουν ἦθος καὶ δημιουργοῦν ποικίλα προβλήματα στὴ μικρὴ κοινωνία, ὅπου ζοῦν. Γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχουν ἠθικοὶ φραγμοί. Κοιτοῦν μόνο τὸν ἑαυτό τους, ἀκοῦν τὴ φωνὴ τῶν ἁμαρτωλῶν τους παθῶν, δὲν ὑπολογίζουν τοὺς ἄλλους καὶ δὲν παραδέχονται ὅτι κάποιος μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνώτερός τους. Καὶ ὅσο περισσότερο τούς λείπει ἡ παιδεία, τόσο πιὸ προβληματικοὶ εἶναι.

Αὐτοὺς τοὺς ἄνθρωπους δύσκολα μπορεῖς νὰ τοὺς πλησιάσεις καὶ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ συν­εννοηθεῖς μαζί τους, ἐκτὸς κι ἂν σὲ δοῦν ὅτι συμφωνεῖς στὰ ὅσα ἰσχυρίζονται καὶ θέλεις νὰ γίνεις συνεργάτης τους, χωρὶς φυσικὰ διαφοροποιήσεις καὶ ἀπαιτήσεις. Γενικὰ θὰ λέγαμε ὅτι εἶναι παντελῶς ἀκαλλιέργητοι. Κάτι παρόμοιο βλέπουμε καὶ στὸ ὕφος τους. Ἡ ἐμφάνιση καὶ οἱ ἐκδηλώσεις τους δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς κοινὰ ἀποδεκτοὺς κανόνες. Καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο.

Χρειάζεται ἐδῶ νὰ κάνουμε μία διευκρίνιση. Τὸ ὕφος εἶναι τὰ ἐξωτερικὰ γνωρίσματα ἑνὸς ἀνθρώπου, πῶς ἐκδηλώνεται καὶ πῶς συμπεριφέρεται στὴν κοινωνία, ἐνῶ τὸ ἦθος ἀναφέρεται στὴν ἐσωτερικὴ καλλιέργεια, τὶς ἀρετές, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὸ φρόνημα, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν προθυμία νὰ βοηθάει τοὺς ἄλλους. Ὅταν δὲν ὑπάρχει τὸ ἦθος, δὲν ὑπάρχει καὶ τὸ ἀνάλογο ὕφος. Τὸ πρῶτο διαμορφώνει τὸ δεύτερο. Καὶ τὰ δύο δὲ ἦθος καὶ ὕφος, εἶναι ἀλληλένδετα.

Ἀναγκαία ἡ σύζευξις ἤθους καί δόγματος

Ἀναγκαία ἡ σύζευξις ἤθους καί δόγματος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Μεγάλη σύγχυση ἐπικρατεῖ σὲ πολλοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀγωνίζονται γιὰ νὰ συμφωνεῖ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Θεωρητικὰ τὴ δέχονται, ἀλλὰ δὲν τὴν τηροῦν! Στὴν πραγματικότητα εἶναι μόνο κατ’ ὄνομα χριστιανοί. Τὴν πίστη τους τὴν περιορίζουν σὲ μερικὲς ἐντολὲς καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή, δηλαδὴ τὴν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Καθετὶ ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τους τὸ ἀπορρίπτουν μὲ τὴν ἀδιαφορία τους. Συχνὰ διαστρεβλώνουν τὸ νόημα τῶν ἐντολῶν, γιὰ νὰ τὶς προσαρμόσουν στὰ μέτρα τους.

Ὑπάρχει ἐπίσης καί μιά κατηγορία χριστιανῶν ποὺ γνωρίζουν τὴν ὀρθότητα τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, τὴν προβάλλουν, ἀλλὰ ὑστεροῦν στὴν τήρησή της. Σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία ἀνήκουν καὶ πολλοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικὸ γιὰ τὴ δική τους σωτηρία, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ τοὺς παρακολουθοῦν.

Μόνη της ἡ θεωρία δὲν ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία. Ὅπως καὶ μόνη της ἡ πράξη, χωρὶς ὀρθὴ διδασκαλία, δὲν ἔχει καμία ἀξία. Χρειάζονται καὶ τὰ δύο νὰ ὑπάρχουν, γιὰ νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος συνειδητὸς χριστιανός. Τὴν ἀλήθεια αὐτή, δυστυχῶς ἀγνοοῦν ἢ παραθεωροῦν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Ἐκκλησία νὰ μὴ ἔχει ἱκανὰ στελέχη γιὰ τὸ ποιμαντικό της ἔργο.

Πλούσιοι εἰς τούς λόγους καί πτωχοί εἰς τάς πράξεις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πάντα οἱ πιστοὶ ἐπιθυμοῦν οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι ἄξιοι τῆς μεγάλης τους ἀποστολῆς καὶ καθαροὶ ἀπὸ τὸ φοβερὸ πάθος τῆς ὑποκρισίας. Τοὺς θέλουν νὰ εἶναι εὐθεῖς ἀπέναντί τους καὶ νὰ μὴ τοὺς ἀπογοητεύουν μὲ τὶς πράξεις τους. Ὅμως συχνὰ αὐτὸ δὲν συμβαίνει καὶ οἱ πιστοὶ βρίσκονται ἐνώπιον ἑνὸς ἀδιεξόδου τοῦ τί πρέπει νὰ κάνουν. Δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀνέχονται διαρκῶς καὶ νὰ σκανδαλίζονται ἀπὸ τὸ ἀρνητικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ παράδειγμά τους. Οὔτε εἶναι στὴν ἁρμοδιότητά τους νὰ τοὺς ἀλλάξουν. Ἡ εὔκολη συμβουλὴ εἶναι νὰ κάνουν ὑπακοὴ καὶ νὰ ἔχουν ὑπομονή. Ἀλλὰ μέχρι πότε; Τὸ πρόβλημα αὐτὸ τὸ γνώριζε ὁ Χριστὸς καὶ γι’ αὐτὸ ἔλεγε στὰ πλήθη... τοῦ λαοῦ καὶ τοὺς μαθητές του: «Τὴ θέση τοῦ Μωυσῆ ὡς δασκάλου τὴν πῆραν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. Ὅσα λοιπὸν σᾶς λένε νὰ τὰ τηρεῖτε καὶ νὰ τὰ πράττετε· νὰ μὴ κάνετε ὅμως κατὰ τὰ ἔργα τους, γιατί λένε μόνο καὶ δὲν πράττουν. Φτιάχνουν φορτία βαριά, ποὺ δύσκολα σηκώνονται, καὶ τὰ φορτώνουν στοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν θέλουν οὔτε μὲ τὸ δάκτυλό τους νὰ τὰ κινήσουν. Ὅλα τὰ ἔργα τους τὰ πράττουν, γιὰ νὰ κάνουν καλὴ ἐντύπωση στοὺς ἀνθρώπους».

Οἱ ὑποκριτὲς ἀποφεύγουν τὴ δημόσια διαστρέβλωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴ προκαλοῦν ἀντιδράσεις εἰς βάρος τους. Στὴν πράξη ὅμως ἀρνοῦνται νὰ τηρήσουν τὶς ἐντολές, ἐνῶ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους διδάσκουν μὲ αὐστηρότητα τὴν ἀκρίβεια τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ!

Πρόοδος δίχως πνευματικὰ ἀποτελέσματα

Πρόοδος δίχως πνευματικὰ ἀποτελέσματα

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἐντυπωσιάζονται ὑπέρμετρα ἀπὸ τὶς συνεχεῖς ἐφευρέσεις, τὶς καινοτομίες (εἰσαγωγὴ νέων μεθόδων) καὶ τοὺς νεωτερισμούς. Πιστεύουν ὅτι γρήγορα θὰ κατακτήσουν τὴ σταθερὴ καὶ μόνιμη εὐτυχία στὴ ζωή τους, ἀφοῦ θὰ ἔχουν πολλὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μὲ λίγο κόπο γιὰ τὴν ἀπόκτησή τους, καὶ σταδιακὰ θὰ ἐκλείψουν τὰ ποικίλα προβλήματα ποὺ καθημερινὰ ἀντιμετωπίζουν. Προφανῶς βλέπουν «ὄνειρα θερινῆς νυκτός».

Εἶναι πλάνη νὰ θεωροῦμε ὅτι οἱ ἐφευρέσεις θὰ κάνουν καλύτερη τὴ ζωή μας. Συνήθως τὰ νέα ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης συντελοῦν περισσότερο στὴ δυστυχία παρὰ στὴν εὐτυχία. Καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο, ἀφοῦ περιφρονεῖται ἡ πνευματικὴ πρόοδος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ προϋποθέτει ἠθικὲς ἀρχές, τὶς ὁποῖες ὅμως οἱ ἐρευνητὲς καὶ οἱ ἐπιστήμονες ἀπορρίπτουν καὶ προσ­παθοῦν νὰ «ἀνεβάσουν» τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἡ προσπάθειά τους βέβαια ἀποδεικνύεται ἀνεπιτυχής, γιατί οἱ ἄνθρωποι γίνονται χειρότεροι καὶ ἡ ἐγκληματικότητα, οἱ ἀδικίες καὶ ἡ γενικὴ ἀθλιότητα στὴ ζωή τους, εἶναι τὰ κύρια χαρακτηριστικά τους.

Ἔχουν συνηθίσει οἱ ἄνθρωποι στὶς ἀδιάκοπες μεταβολές. Ὅλα τὰ ἀναθεωροῦν καὶ κάθε παραδοσιακὸ τὸ θεωροῦν ξεπερασμένο. Τὴν παράδοση τὴ θέλουν μόνο γιὰ αἰσθητικοὺς λόγους. Ὄχι γιὰ τρόπο ζωῆς. Οἱ παραδοσιακὲς ἀξίες περιφρονοῦνται, παρόλο ποὺ μερικοὶ τὶς μελετοῦν γιὰ ἱστορικοὺς καὶ λαογραφικοὺς λόγους. Ὄχι ὅμως γιὰ νὰ προσφέρουν στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀνάλογη παιδεία καὶ νὰ βοηθηθοῦν νὰ ἀποκτήσουν ἦθος.

Ἀπερίσκεπται χειροτονίαι κληρικῶν καί μοναχικαί κουραί

Ἀπερίσκεπται χειροτονίαι κληρικῶν καί μοναχικαί κουραί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν ἐγκαταλελειμμένη ἐπαρχία, ποὺ μοιάζει μὲ ἔρημη χώρα, ἀφοῦ ὁ πληθυσμὸς ἔχει λιγοστέψει ἀνησυχητικά, οἱ κατὰ τόπους μητροπολίτες ἀντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, ὅπως εἶναι τὰ ἐφημεριακὰ κενά, ἡ συντήρηση τῶν ναῶν καὶ ἡ διαφύλαξη τῶν κειμηλίων ποὺ ὑπάρχουν, ἡ προστασία τῶν ἐξωκκλησίων καὶ τῶν ἐρειπωμένων μοναστηριῶν. Ἡ λύση αὐτῶν τῶν προβλημάτων σὲ μερικὲς ἀκριτικὲς περιοχὲς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη.

Παρήγορο σημάδι εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἐκδηλώνουν μερικοὶ περιφερειάρχες, ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν διατηρητέων ἐκκλησιαστικῶν μνημείων καὶ ἐγκρίνουν προγράμματα γιὰ τὴν συντήρησή τους καὶ τὴν ἀνάδειξή τους. Οἱ ἀξιέπαινοι αὐτοὶ τοπικοὶ ἄρχοντες ἐργάζονται μὲ ζῆλο, χωρὶς ὅμως νὰ βρίσκουν τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τοὺς οἰκείους μητροπολίτες. Δυστυχῶς ἡ ἀδιαφορία τους εἶναι παροιμιώδης. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν μερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἐνάρετοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὶς καλὲς προσπάθειες τῶν περιφερειαρχῶν καὶ διευκολύνουν τὸ κατὰ δύναμη. Εἶναι ὅμως λίγοι καὶ δὲν ἐπαρκοῦν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ περιφερειάρχη τῆς περιοχῆς μας ποὺ μᾶς εἶπε, μὲ ἀφορμὴ μία σχετικὴ συζήτηση γιὰ τὴν προστασία τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηριῶν: «Πάτερ, ἐμεῖς φροντίζουμε πολύ, ἀλλά, ὅταν τελειώνουν οἱ ἐργασίες καὶ ὁλοκληρώνονται τὰ ἔργα, δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ δώσουμε τὰ κλειδιά!». Συναντοῦν τὴν ἀδιαφορία τῶν ὑπευθύνων, δηλαδὴ τῶν μητροπολιτῶν, τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ἐπιτρόπων!

Τριάντα χρόνια ἀπό τήν κοίμησιν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

Τριάντα χρόνια ἀπό τήν κοίμησιν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Τὸ λυχνάρι τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου παραμένει ἀναμμένο τριάντα χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του (1994-2014) καὶ φωτίζει τὸν κόσμο. Ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια ἡ λάμψη τοῦ φωτὸς τοῦ ἁγίου δυναμώνει καὶ ἡ πνευματικὴ δίψα τῶν καλοπροαίρετων χριστιανῶν μεγαλώνει. Εἶναι χιλιάδες ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ μάθουν περισσότερα γιὰ τὶς θεόσοφες διδαχές του, γιὰ νὰ τὶς ἔχουν ὁδηγὸ στὴ ζωή τους.

Στὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ ἁγίου μέχρι σήμερα, ἔχουν γραφτεῖ πολλὰ βιβλία ἀπὸ ἄνθρωπους ποὺ τὸν εἶχαν γνωρίσει ἀπὸ κοντὰ καὶ εἶχαν ἀκούσει τὶς διδαχές του στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀρχικὰ καὶ στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τῆς Παναγούδας μετά, ὅπου ἡ κοσμοσυρροὴ ἦταν ἐντυπωσιακὴ καὶ ἡ ἀντοχὴ τοῦ ἁγίου Παϊσίου ἀξιοθαύμαστη. Ἔγραψαν ἐπίσης καὶ πολλοὶ ποὺ εἶχαν ἐπικοινωνία μαζί του μὲ ἀλληλογραφία ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς προσευχές του, οἱ ὁποῖες εἶχαν θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις στὴ ζωή τους. Ἄξιοι ἰδιαίτερης προσοχῆς εἶναι καὶ οἱ τόμοι μὲ λόγους τοῦ ἁγίου, ποὺ ἐπιμελήθηκαν οἱ μοναχές τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴ Σουρωτή, ὅπου βρίσκεται καὶ ὁ ἀπέριττος τάφος του.

Ὅλες αὐτὲς οἱ προσπάθειες εἶναι ἀξιέπαινες καὶ ψυχωφελεῖς. Στηρίζουν πνευματικά τούς μελετητές, παρηγοροῦν τοὺς πονεμένους καὶ προκαλοῦν τὴν καλὴ ἀνησυχία στοὺς καλοπροαίρετους.

Βιώματα ἀξίων κληρικῶν

Βιώματα ἀξίων κληρικῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ ἄξιοι κληρικοὶ εἶναι συνδεδεμένοι μὲ τὶς ἐνορίες τους καὶ διακονοῦν μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ σκέψη τους εἶναι πάντα σ’ αὐτοὺς κι ἐκεῖ­νοι τοὺς σέβονται καὶ χαίρονται μὲ τὴν παρουσία τους. Ὑπάρχει ἕνας μυστικὸς σύνδεσμος μὲ τοὺς ἐνορίτες τους, χωρὶς νὰ τὸν φανερώνουν μὲ λόγια, ἀλλὰ πάντα μὲ μικρὲς ἢ μεγάλες πράξεις. Ἐκεῖνοι τοὺς ἀγαποῦν καὶ αὐτοὶ τοὺς προσφέρουν. Καὶ στὶς περιπτώσεις ποὺ μετατίθενται – γιὰ λόγους ποὺ κρίνουν οἱ οἰκεῖοι μητροπολίτες – τὰ ἴδια συναισθήματα ἔχουν καὶ γιὰ τοὺς νέους ἐνορίτες τους, παρόλο ποὺ τοὺς εἶναι ἄγνωστοι. Ἡ βαθιὰ βίωση τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης τοὺς διατηρεῖ πάντα πρόθυμους καὶ ἀκαταπόνητους στὸ ποιμαντικό τους ἔργο. Ἡ ἀγάπη τους δὲν μειώνεται καὶ τὸ ἐκκλησιαστικό τους φρόνημα μένει πάντα ἴδιο. Οἱ τόποι ἀλλάζουν, ὅπως καὶ οἱ ἐνορίτες, ἀλλὰ οἱ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχουν καὶ πρέπει νὰ ἱκανοποιοῦνται παντοῦ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Οἱ ἀληθινοὶ ποιμένες δὲν εἶναι κάλαμοι ὑπὸ ἀνέμων σαλευόμενοι!

Οἱ ἀναμνήσεις τῶν ἄξιων κληρικῶν ἀπὸ τὶς προηγούμενες ἐνορίες τους παραμένουν πάντα ζωντανές. Τὰ ὡραῖα βιώματα τῆς διακονίας τους ἐκεῖ τούς ἐπηρεάζουν θετικὰ ἢ καλύτερά τούς τροφοδοτοῦν πνευματικά, γιὰ νὰ διατηροῦν ἀμείωτο τὸν ἱερό τους ζῆλο. Οἱ συναντήσεις μὲ παλιοὺς ἐνορίτες εἶναι θερμὲς ἀπὸ συναισθήματα ἀγάπης. Ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶχαν ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὴ διακονία τους στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε, χαίρονται, νοσταλγοῦν καὶ τοὺς θέλουν πάλι μαζί τους!

Ὅτὰν ὁ Μητροπολίτης γίνεται δυνάστης

Ὅταν ὁ  Μητροπολίτης γίνεται δυνάστης

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὁ Μητροπολίτης στὴν ὀρθόδοξη πατρίδα μας βρίσκεται σὲ ὑψηλὴ κοινωνικὴ θέση καὶ τοῦ ἀποδίδονται τιμὲς, τόσο ἀπὸ τοὺς πιστοὺς, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικούς. Εἶναι ὄντως «πόλη ἐπάνω ὄρους κειμένη», τὴν ὁποία ὅλοι παρακολουθοῦν καὶ διατυπώνουν διάφορες κρίσεις γιὰ τοὺς λόγους του καὶ τὶς πράξεις του.

Ὁ Μητροπολίτης εἶναι ὁ πνευματικὸς πατέρας τῶν πιστῶν καὶ ὁ ἀξιωματοῦχος τῶν κοσμικῶν. Οἱ δεύτεροι ἔχουν μειωμένο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖ. Καὶ μόνο ἂν ἔχει ἀνάμειξη σὲ θέματα πολιτικῆς, τὸν προσέχουν καὶ τὸν ἐπικρίνουν. Γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς κληρικοὺς τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Παράλληλα μὲ τὸ σεβασμό τους πρὸς τὸ πρόσωπό του ἔχουν καὶ πνευματικὲς ἀπαιτήσεις, θὰ λέγαμε, γιατί αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό του, βρίσκονται πάντα στὸ ναό, ἀγωνίζονται κατὰ Θεὸν καὶ συμμετέχουν μὲ πολλοὺς τρόπους στὸ ἔργο τῶν ἐνοριῶν. Ὡστόσο, συχνὰ δημιουργοῦνται καὶ προβλήματα στὴ συν­εργασία μὲ τὸ Μητροπολίτη.

Ἡ καρποφορία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ

Ἡ καρποφορία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πάντα ἀπασχολεῖ τοὺς κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ γενικότερα τούς ἄξιους κληρικοὺς, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ διδάσκουν καὶ οἱ προϋποθέσεις ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχουν στοὺς ἀκροατές τους. Δὲν εἶναι ἁπλὸ τὸ θέμα διδασκαλίας καὶ ἀποδοχῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ γεγονὸς ὅτι στοὺς ναοὺς γίνονται πολλὰ κηρύγματα, ἀλλὰ καὶ στὶς αἴθουσες τῶν ἐνοριακῶν κέντρων καὶ τῶν διαφόρων συλλόγων ἐπίσης πολλὲς ὁμιλίες, εἶναι παρήγορο καὶ εὐχάριστο. Ὅμως τὸ θέμα δὲν τελειώνει ἐκεῖ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνο ἀκρόαμα καὶ θέαμα. Πρέπει νὰ προχωρήσει ἐσωτερικὰ στὸν ἄνθρωπο, νὰ γίνει ἐπιθυμία καὶ θεάρεστη πράξη. Τὸ δεύτερο αὐτὸ στάδιο εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο, γιατί ἡ ἐπιθυμία κάποτε ἀτονεῖ καὶ ἡ πράξη ἀναβάλλεται.

Πολλοὶ ἔχουν τὴν ἀνάλογη ἐμπειρία καὶ βιώνουν τὴν πνευματικὴ ζωή. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνειται μὲ πολλὴ προθυμία ἀποδεκτός, προκαλεῖ εὐχαρίστηση καὶ σταθεροποιεῖ τὶς θεοφιλεῖς ἐπιθυμίες, ποὺ καταλήγουν σὲ ἀγαθὲς πράξεις. Βέβαια, ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐντυπωσιάζεται περισσότερο ἀπὸ κάποια ἐντολή, χωρὶς νὰ παραθεωρεῖ τὶς ἄλλες, καὶ τὴν καλλιεργεῖ στὴν καρδιὰ του συν­εχῶς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγεῖται σὲ κάποια ἰσόβια ἀφοσίωση, ὅπως τὴν ἱερωσύνη, τὸ μοναχισμό, τὴν ἱεραποστολή, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔντονο πνευματικὸ ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση καὶ διατήρηση τῶν ἀρετῶν.

Σημαντικὸ ρόλο στὴν καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἔχει καὶ ἡ προσωπικότητα τοῦ κήρυκα. Ὅταν αὐτὸς εἶναι ἐνάρετος καὶ προσφέρει αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀποκτήσει ἀπὸ προσωπικὸ ἀγῶνα, τηρώντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε τὰ λόγια πείθουν καὶ ὠφελοῦν πνευματικά τούς ἀκροατές του.

Πολιτισμὸς δίχως ἠθικὰς ἀρχάς

Πολιτισμὸς δίχως ἠθικὰς ἀρχάς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι πιστεύουν ὅτι ὁ πολιτισμός, ποὺ συνεχῶς προβάλλεται καὶ μὲ ὑπερβολικὸ τρόπο ἀξιολογεῖται, εἶναι ἡ μοναδικὴ δυνατότητα πνευματικῆς ἀναβάθμισης τῆς κοινωνίας. Ὅταν λέμε πολιτισμός, ἐννοοῦμε ἐπιτεύγματα καὶ πρόοδο στὶς ἐφευρέσεις, στὴν τεχνολογία, στὴν ἀνάπτυξη τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν καὶ γενικὰ ὅ,τι καλυτερεύει καὶ ἀνυψώνει τὴν κοινωνία, ἀξιοποιώντας παράλληλα καὶ τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ παρελθόντος.

Ὅλα αὐτὰ οἱ κυβερνῶντες τὰ προσέχουν καὶ διαθέτουν μεγάλα ποσὰ, γιὰ νὰ τὰ κάνουν προσιτὰ στὸ λαό, μὲ ποικίλες ἐκδηλώσεις. Τὰ ἀντιμετωπίζουν ὡς πνευματικὰ ἀγαθά, ποὺ ἔχουν ἀπόλυτη ἀξία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, προκειμένου νὰ ἀποκτήσουν παιδεία, νὰ γίνουν χρηστοὶ πολίτες καὶ ὅλος ὁ κόσμος νὰ γίνει ὄμορφος, «ἀγγελικὰ πλασμένος». Στὴν πραγματικότητα ὅμως τὰ πολιτιστικὰ – ἀγαθὰ εἶναι ἀνθρώπινες ἐμπνεύσεις καὶ πράξεις, δίχως τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα. Ἡ κοινωνία ἦταν ὑποβαθμισμένη, παραμένει ὑποβαθμισμένη καὶ θὰ χειροτερεύσει, ἂν οἱ ὑπεύθυνοι ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας τηρήσουν τὴν ἴδια τακτική, ψηφίζοντας νόμους ποὺ περιφρονοῦν τὶς ἠθικὲς ἀξίες.

Πολλοὶ οἱ ὑπερήφανοι, λίγοι οἱ ταπεινοί

Πολλοὶ οἱ ὑπερήφανοι, λίγοι οἱ ταπεινοί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν κοινωνία συναντοῦμε σὲ κάθε βῆμα μας ὑπερήφανους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ ἐκτιμοῦν μὲ ὑπερβολικὸ τρόπο τὰ ἔργα τους, ποὺ συνήθως εἶναι ἄδικα καὶ ἁμαρτωλά. Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ξεπεράσουν τὰ ὀχυρά τοῦ ἐγωισμοῦ τους, γιὰ νὰ δοῦν εὐρύτερα τὴ ζωὴ καὶ τοὺς συν­ανθρώπους τους.

Ἀντίθετα, δύσκολα συναντοῦμε ταπεινοὺς ἀνθρώπους μὲ ὀρθὴ ἐκτίμηση τῶν ἱκανοτήτων τους καὶ μὲ μικρὴ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Εἶναι συνεργάσιμοι, ἀνεκτικοί, ἐξυπηρετικοὶ καὶ κινοῦνται πάντα μὲ γνώμονα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, οἱ ὁποῖες κάποτε τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἀποφάσεις καὶ ἐπιλογὲς μὴ θεοφιλεῖς. Ὡστόσο δὲν δυσκολεύονται νὰ ἀναθεωρήσουν, νὰ διορθώσουν τὰ λάθη τους καὶ νὰ μετανοήσουν.

Αὐτὸ δὲν συμβαίνει μὲ τοὺς ὑπερήφανους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἴχνος ἀρετῆς καὶ ταπεινοφροσύνης. Δὲν συναισθάνονται τὶς ἁμαρτωλές τους πράξεις. Ἐπιμένουν στὴν πρόκληση, μιλοῦν δημοσίως γι’ αὐτὲς καὶ θέλουν νὰ δεχθοῦμε ὅτι εἶναι σπουδαῖα «κατορθώματα», ποὺ δὲν συναντοῦμε συχνὰ στὴν κοινωνία!

«Ὁ θερισμὸς πολύς, οἱ ἐργάται ὀλίγοι»

«Ὁ θερισμὸς πολύς, οἱ ἐργάται ὀλίγοι»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἶναι εὐαίσθητοι καὶ σπλαγχνικοὶ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό τους, τὸ ὁποῖο ἄλλοτε εἶναι κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄλλοτε μακριά. Ὑπάρχει πάντα μεγάλη ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ δέχονται τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προπαντὸς νὰ τὸν τηροῦν. Ὅμως λείπουν οἱ ἀποτελεσματικοὶ κληρικοί. Ἰσχύει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἡ διαπίστωση τοῦ Κυρίου ὅτι «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37).

Οἱ Μητροπολίτες γνωρίζουν τὸ μεγάλο πρόβλημα καὶ προσπαθοῦν, στὴν ἀπελπισία τους, νὰ τὸ λύσουν, χειροτονώντας κληρικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ ἱεραποστολικὸ ζῆλο. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ δὲν πρόκειται νὰ θερίσουν. Ἀντίθετα, θὰ κάψουν τοὺς καρποὺς μὲ τὴ διαγωγή τους! Δὲν φτάνει νὰ γνωρίζεις τὸ πρόβλημα, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τὸ λύσεις, χωρὶς ἀπερισκεψίες καὶ ἐπιπολαιότητες.

Οἱ ἀεικίνητοι οἰκουμενισταί

Οἱ ἀεικίνητοι οἰκουμενισταί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἔχουμε κουραστεῖ νὰ βλέπουμε τοὺς οἰκουμενιστὲς νὰ ταξιδεύουν συνεχῶς καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, προκειμένου νὰ μεθοδεύσουν τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Βεβαίως, ματαίως κοπιάζουν. Μέχρι τώρα οἱ προσπάθειές τους δὲν ἔχουν ἀποδώσει σύμφωνα μὲ τὰ σχέδιά τους. Ὅμως συν­εχίζουν, γιατί ἱκανοποιοῦν τὶς φιλοδοξίες τους, συν­ευφραίνονται, συσκέπονται ὑποκριτικὰ πάντα καὶ συμπεραίνουν μὲ εὐχές. Οἱ ἐνέργειές τους, ὡστόσο, δὲν ἐνδιαφέρουν τοὺς ὀρθοδόξους πιστούς. Καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ἐπίσης δὲν ἀνησυχοῦν ὅτι βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀκολουθώντας ἐπὶ αἰῶνες τὸν ὀλέθριο δρόμο τῶν αἱρέσεων.

Ἰδιαίτερη πικρία νιώθουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ὅταν βλέπουμε τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, πρωτεργάτη τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ τοὺς ὁμοϊδεάτες ἐπισκόπους του ἀνὰ τὴν ὑφήλιο, ἀλλὰ καὶ στὴν πατρίδα μας εἰδικότερα, ὅπου λείπει ἡ τόλμη καὶ ἡ παρρησία ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖ­οι δὲν ἔχουν τὴ δύναμη τουλάχιστον νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὸν οἰκουμενισμό, γιατί φοβοῦνται τὴν ἐνόχληση τοῦ Φαναρίου!

Ἦθος καὶ εὐσυνειδησία

 Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὴν ἐποχή μας, ὅπου οἱ ἄνθρωποι στὴν πλειονότητά τους ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, παρατηροῦμε τοὺς ὑπεύθυνους τῆς πολιτικῆς ζωῆς νὰ προγραμματίζουν μικρὰ ἀλλὰ καὶ μεγάλα ἔργα καὶ νὰ τὰ πραγματοποιοῦν, γιὰ τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία τοῦ λαοῦ. Κανένας λογικὸς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς κατηγορήσει. Ἐπιμέρους ἀδυναμίες ἴσως νὰ ὑπάρχουν, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι οἱ προσπάθειες εἶναι μάταιες καὶ ἀνωφελεῖς.

Ὑπάρχει ὡστόσο ἡ μεγάλη ἔλλειψη ἱκανῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ λειτουργήσουν καὶ νὰ ἀξιοποιήσουν τὰ ἔργα. Ἀνησυχοῦμε, γιατί δὲν ὑπάρχει τὸ ἦθος καὶ ἡ εὐσυνειδησία, γιὰ νὰ ἀποδίδουν σωστὰ καὶ νὰ καταλήγουν στὴ βελτίωση τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Θὰ περιγράψουμε μερικὲς περιπτώσεις, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ ἦθος καὶ εὐαισθησία... Κι ἐκεῖ πρέπει νὰ στρέφεται πρωτίστως κάθε πνευματικὴ προσπάθεια.

Σὲ μία περιοχὴ διαπιστώνεται ὅτι τὸ δημοτικὸ σχολεῖο εἶναι ἀκατάλληλο καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴ σωματικὴ ἀκεραιότητα τῶν μαθητῶν καὶ τῶν δασκάλων. Γίνονται ἐνέργειες καὶ σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα ἡ ἁρμόδια ὑπηρεσία τοῦ κράτους κτίζει καὶ ἐξοπλίζει ἕνα σύγχρονο σχολεῖο, ποὺ χαροποιεῖ μαθητὲς καὶ γονεῖς. Γίνονται ἐγκαίνια, καλοῦνται οἱ ἄρχοντες τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, διατυπώνονται εὐχὲς καὶ δίνονται ὑποσχέσεις ὅτι ὅλα θὰ πᾶνε καλά. Μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ὅμως ἀρχίζουν νὰ φαίνονται τὰ ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα τῆς μεγάλης ἔλλειψης. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ δὲν ἐργάζονται μὲ εὐσυνειδησία. Εἶναι ἀδιάφοροι, τοὺς λείπει ἡ ἀγάπη γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ ἐκτελοῦν τὰ καθήκοντά τους μὲ ρᾳθυμία. Παράλληλα ἔχουν συνεχῶς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς προϊσταμένους τους καὶ ἐπιδιώκουν τὴν εὔκολη καὶ χαλαρὴ ἀπασχόληση.

Στάσις ἡ ὁποία νά ἐλέγχη τούς ἰσχυρούς

Στάσις ἡ ὁποία νά ἐλέγχη τούς ἰσχυρούς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Προκλητικὸ εἶναι τὸ φαινόμενο μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ φέρουν ἕνα ἐφήμερο ἀξίωμα στὴν κοινωνία, νὰ φανερώνουν τὴν ἀνήθικη προσωπική τους ζωὴ ἢ νὰ τὴν γνωστοποιοῦν ἄλλοι. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν πολλοὶ ἀνεύθυνοι καὶ ἐπιπόλαιοι ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ποὺ τοὺς χειροκτροτοῦν, τοὺς συμπαθοῦν, τοὺς θαυμάζουν γιὰ τὸ θράσος ποὺ ἔχουν νὰ λένε ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὄχι σπάνια, ὅταν εἶναι πολιτικοί, νὰ τοὺς ψηφίζουν, γιὰ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα τοῦ χειμαζόμενου λαοῦ!

Στὴν ἐποχὴ μας εἶναι σὲ ἀφθονία οἱ ἄνθρωποι τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ποὺ δὲν ἔχουν χριστιανικὸ ἦθος καὶ ἀγωνίζονται νὰ διαμορφώσουν στὸ λαὸ τὸ δικό τους διεστραμμένο «ἦθος»! Ἔτσι βλέπουμε ἀθέους νὰ εἶναι ὑπὲρ τῶν ἐλεύθερων συμβιώσεων, νὰ νομοθετοῦν ποικίλα σύμφωνα συμβίωσης, νὰ ὑπερασπίζονται καὶ νὰ προστατεύουν τοὺς ὁμοφυλόφιλους, νὰ χαρακτηρίζουν πολλὰ ἁμαρτήματα ὡς «δικαιώματα», ποὺ πρέπει νὰ εἶναι σεβαστὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ ἠθική.

Ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κάποτε εἶναι ἰσχυροὶ στὴν κοινωνία λόγῳ ἀξιώματος ἢ εἶναι αἱρετοὶ κι ἔχουν μερίδα τοῦ λαοῦ μὲ τὸ μέρος τους, ὁ συνειδητὸς κληρικὸς καὶ ὁ λαϊκὸς πού θρησκεύει ποιὰ στάση πρέπει νὰ τηροῦν;

Ἡ ἀγαθὴ γῆ μὲ τὸν ἑκατονταπλασίονα καρπὸ

Ἡ ἀγαθὴ γῆ μὲ τὸν ἑκατονταπλασίονα καρπὸν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Γιατί οἱ συγχρόνοι ἄνθρωποι δὲν δέχονται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ; Ἀλλὰ καὶ οἱ λίγοι πού τὸν δέχονται, γιατί δὲν τὸν τηροῦν; Πάντα συνέβαινε αὐτό. Ἴσως στὴν ἐποχή μας ἡ κατάσταση νὰ εἶναι ἡ χειρότερη. Τί εἶναι λοιπὸν ἐκεῖνο πού κρατάει τοὺς ἀνθρώπους μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατί ἐπιλέγουν τὸ δρόμο τῆς ἐπώδυνης ἁμαρτίας; Γιατί περιορίζονται στὴν εὐχάριστη ὥρα τῆς διάπραξης τῆς ἁμαρτίας καὶ λησμονοῦν τὰ δυσάρεστα ἀποτελέσματα ποὺ ἀκολουθοῦν; Γιατί δὲν πρυτανεύει ἡ λογική, μετὰ ἀπὸ μία ἁμαρτία; Γιατί δὲν μετανοοῦν οἱ ἄνθρωποι; Γιατί αἰχμαλωτίζονται ἀπὸ τὰ πάθη τους, πού τελικὰ εἶναι δουλεία στὸ διάβολο;

Στὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματα ὑπάρχει μία καὶ μοναδικὴ ἀπάντηση. Μᾶς τὴ δίνει ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ εἶχε γνωρίσει πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶχε τροφοδοτήσει πνευματικά τούς καλοπροαίρετους ἐπισκέπτες του στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι του. Ἔλεγε ὁ ἅγιός μας: «Ὁ σημερινὸς κόσμος ἔχει πολὺ ἐγωισμό, ὑπερηφάνεια καὶ ἁμαρτία μέχρι τὸ μεδούλι καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἔχει ἐξουσία ὁ ἐχθρός. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ ἐχθροῦ, γι’ αὐτὸ δὲν δέχονται τὸ θεῖο λόγο».