Το πιο περίεργο και spooky πράγμα στον πλανήτη είναι να παραμιλάς στον ύπνο σου. Από όσο μπορώ να γνωρίζω δεν το έκανα ποτέ. Γενικά με τον ύπνο έχω σχέση έρωτα. Μπορώ να κοιμηθώ παντού κι όλες τις ώρες, δεν έχω θέματα. Κι επίσης κοιμάμαι σαν βόδι, δεν με ξυπνάει τίποτα, ούτε κανόνια να βαράνε δίπλα στο κεφάλι μου. Όσο για τα όνειρα, μέχρι πριν λίγο καιρό τα θυμόμουν όλα. Όσο για το αν παραμιλούσα ή όχι, κάτι έχει ακουστεί ότι έβγαζα ήχους, κάτι του τύπου μουγκριτό, αλλά με μια δόση "προσπαθώ να μιλήσω και μου βγαίνει ένα mumbling αντί για λέξεις".
Αυτήν την εβδομάδα περάσαμε στο επόμενο στάδιο, όπου μιλάω -λέει- κανονικά, κι αν μου απαντήσεις κιόλας τα παίρνω στο κρανίο. Στον ύπνο μου πάντα. Οι δύο μνημειώδεις ατάκες που ξεστόμισα ενώ κοιμόμουν ήταν οι ακόλουθες "Τι είναι αυτό που μου έδωσες να μυρίσω;" (σκατά; δεν θυμάμαι τι έβλεπα στον ύπνο μου) και "κρεμμύδια με σοκολάτα"...
Σύμφωνα με τον μοναδικό αυτήκοο μάρτυρα, ο οποίος μπήκε κιόλας στη διαδιακασία να μου απαντήσει (είμαι εγώ, αλλά είσαι κι εσύ...) νευρίασα λέει με την απάντηση (που δεν θυμάμαι καν πια είναι), ενώ βεβαίως - βεβαίως το πρωί δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα.
Το πιο κουλό -λέει- στην όλη υπόθεση είναι ότι ο τόνος της φωνής μου και η καθαρότητα της ομιλίας μου είναι τρομακτικά. Το φαντάζομαι. Χρόνια τώρα κορόιδευα την κολλητή μου που στον ύπνο της έχει πετάξει επικές ατάκες, πόσο μάλλον που χεζόμουν πάνω μου κάθε φορά που την άκουγα να μιλάει όσο κοιμόταν. Τώρα θα κοροιδεύουν κι εμένα.
Κατά μία έννοια, νομίζω ότι έχω φτάσει στα όρια της ψυχασθένειας. Το σίγουρο είναι ότι διακατέχομαι από το σύνδρομο της άρνησης. Δεν θέλω. Δεν θέλω ρε παιδί μου. Το φαινόμενο περιορίζεται στο γεγονός ότι δεν θέλω να πάω στη δουλειά, όπως πριν αιώνες δεν ήθελα να πάω στο σχολείο. Kάτι είναι κι αυτό. Γιατί αν εξαπλωθεί και σε άλλες κατηγορίες της καθημέρινότητάς μου (π.χ. δεν θέλω να κάνω μπάνιο, δεν θέλω να φάω, δεν θέλω να μιλάω κλπ κλπ κλπ) θα έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα, που φαντάζομαι πως θα λύνεται μόνο με εγκλεισμό.
ο Μάρκος, το νέο μέλος της οικογένειας...
Σε υπόλοιπα νέα της εβδομάδας, το μόνο καλό είναι ότι η οικογένεια απέκτησε νέο μέλος, τετράποδο και πάλι (παράπονο της μάνας μου γιατί δεν κάνουμε παιδιά η αδερφή μου κι εγώ και παίρνουμε σκυλιά και οι δύο. Η απάντηση "κάνουμε προπόνηση πριν κάνουμε παιδιά" μάλλον την έπεισε). Απόλυτος αλήτης, μικρού μεγέθους, εννιά μηνών μούργος κι αδέσποτος μέχρι προχθές, βρήκε σπίτι και γιός και μάνα χαίρονται την νέα τους ζωή. Νομίζω ο γιός περισσότερο...
Τώρα που σκέφτομαι τι άλλο καλό νέο είχε αυτή η εβδομάδα (και δεν είχε τίποτε άλλο) είναι ότι είναι Παρασκευή ρε φίλε! ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.
