Goodbye Fats Domino....

Ήταν boogie-woogie. Ήταν R & B. Ήταν rock 'n' roll. Και ήταν ποπ. Και ήταν όλα αυτά ήταν ο Fats Domino, ο μουσικός από τη Νέα Ορλεάνη, ο οποίος πέθανε στη Λουιζιάνα σε ηλικία 89 ετών. Για τον Fats και την ζωή του διάβασε εδώ. Εδώ είναι 14 τραγούδια από τα πρώτα χρόνια του Domino, μια μικρή γεύση από τα εκατοντάδες κομμάτια του.

«The Fat Man» (1949)

Ο Fats Domino συστήθηκε στον κόσμο με αυτό το single. Απλά εκπληκτικό.

«Blueberry Hill» (1956)

Το "Blueberry Hill" ήταν γνωστό από το 1940, και το είχαν πει οι Gene Autry, Glenn Miller και Louis Armstrong, μεταξύ άλλων.

«I’m Walkin’» (1957)

«Ain’t It a Shame» (1955)

“You made/Me cry/When you said/Goodbye” . Ο Domino τραγουδάει για τα δάκρυά του, αλλά επιμένει: “You’re the one to blame.” Το είπε και ο Pat Boone και ήταν απαράδεκτο.

«Blue Monday» (1955)

Άσχημο πράγμα η Δευτέρα

«Walkin’ to New Orleans» (1960)

«I’m Gonna Be a Wheel Someday» (1958)

«She’s My Baby» (1949)

«Swanee River Hop» (1953)

Ένα από τα αγαπημένα του Domino. Αυθεντικό boogie woogie.

«Darktown Strutters Ball» (1958)

Ένα τραγούδι του 1917 που ήταν από τις πρώτες τζαζ ηχογραφήσεις.

«My Girl Josephine» (1960)

Ένα από τα καλύτερα. “You used to laugh at me and holler ‘Hoo hoo hoo’”…

«All By Myself» (1955)

«Be My Guest» (1959)

«Jambalaya» (1962)

Gene Vincent: The Last Days...

Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1971 ο Ronny Weiser της Rolling Rock Records ρωτούσε με περιέργεια μια τοπική ιδιοκτήτρια δισκάδικου αν γνώριζε κάτι για τον Gene Vincent. Εκείνη απάντησε ειρωνικά ότι άκουσε ότι βρισκόταν σε ένα διαμέρισμα κάτω στο δρόμο. Ο Ron έκανε άμεση επαφή μαζί του και ο Gene ηχογράφησε τέσσερα μόνο φωνητικά τραγούδια στο διαμέρισμα του Ron, χρησιμοποιώντας ένα φορητό κασετόφωνο καταγραφής. Αργότερα προστέθηκαν μουσικά κομμάτια.

(Τον Ιούλιο του 1971 ο Gene είχε κυκλοφορήσει το υπέροχο άλμπουμ “The Day the World Turned Blue” με εξαιρετικά τραγούδια όπως το “How I love them old songs”, “High on life”, “North Carolina line”, “You can make it if you try”, “Our souls”, “Looking back”, “The day the world turned blue”, “Boppin the blues”, “There is something on your mind”, “Oh, lonesome me” και “The woman in black”). 

Ο Gene έκανε πρόβες για περίπου 12 τραγούδια για μια περιοδεία και ηχογράφησε πέντε από αυτά με τον Richard Cole και την μπάντα του Kansas Hook την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 1971. Το υλικό αυτό (εκτός από το "Whole Lotta Shakin") κυκλοφόρησε χρόνια αργότερα ως "The Last Session". Ο Gene κατάφερε να κάνει δύο παραστάσεις στο Wookey Hollow Club στο Λίβερπουλ στις 3 και 4 Οκτωβρίου 1971 πριν η κατάσταση της υγείας του επιδεινωθεί εντελώς και πετάξει με αεροπλάνο πίσω στην Καλιφόρνια στις 8 Οκτωβρίου.

Στην Καλιφόρνια, υποφέρει από κατάθλιψη. Επιπλέον, όταν βρέθηκε στο L.A, διαπίστωσε  ότι η Marcia (η τελευταία φίλη του) και τα παιδιά της εγκατέλειψαν το σπίτι τους στην κοιλάδα Simi. Πήρε τα πάντα μαζί της, συμπεριλαμβανομένου του πικ απ που οι αδελφές του Gene του είχαν κάνει δώρο για τα Χριστούγεννα. Η Tina Craddock, η αδελφή του θυμάται: "Η Marcia φαινόταν καλά, αλλά όταν Gene πήγε στο Λονδίνο, πήρε όλα τα χρήματά του από την τράπεζα".

Ο Gene ήταν καταλυπημένος και με ελάχιστα χρήματα (τον κυνηγούσε δικαστικώς η τρίτη σύζυγός του, Margaret Russell, για μη πληρωμή διατροφής, ενώ η Marcia μόλις τον είχε ληστέψει). Ο ίδιος αισθανόταν ότι όλοι τον πρόδωσαν και ήταν αποπροσανατολισμένος. Η διαδικασία διαζυγίου με την Jackie Frisco (τραγουδίστρια από τη Νότια Αφρική) είχε ξεκινήσει, αλλά ποτέ δεν πήρε την απόφαση του δικαστηρίου. Πίνει, αλλά δεν τρώει πια. Η Λούιζ, η μητέρα του είχε την προαίσθηση ότι ο Gene πέθαινε και τον πήρε τηλέφωνο. Της απάντησε: «Μόλις επέστρεψα μαμά, αλλά μου πήρε όλα όσα είχα, ακόμα και το πικ απ».

Ανησυχώντας για τον γιο τους, οι γονείς του Gene που κατοικούσαν στη Saugus της Καλιφόρνιας, ταξίδεψαν μέχρι την κοιλάδα Simi για να τον βρουν απογοητευμένο και αποπροσανατολισμένο. Αποφάσισαν να πάρουν τον Gene στο σπίτι τους και καθώς έμπαινε στο σπίτι ο Gene έπεσε κάτω, έσκασε το χρόνιο έλκος του και άρχισε να βγάζει από το στόμα του αίμα.

Κάλεσαν το ασθενοφόρο που τον μετέφερε στο Νοσοκομείο Inter-Valley όπου και πέθανε περίπου μία ώρα αργότερα. Μεταξύ των τελευταίων λέξεων του Gene ενώ περίμενε το ασθενοφόρο ήταν η υπόσχεση: "Αν το περάσω αυτό, θα γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος". Ωστόσο, δεν επέζησε. 

Ο Gene πέθανε στο Newhall της California, από αιμορραγικό έλκος στις 12 Οκτωβρίου 1971. Ήταν 36 ετών. Η μητέρα είπε: "Αφού πέθανε, είχε το πιο γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ήταν ευτυχισμένος που ξέφυγε από την ατυχία του". 

Σύμφωνα με την Evelyn, την αδελφή του Gene, στην κηδεία επικρατούσε λίγο χαοτική κατάσταση. Η Donna, η άλλη του αδελφή, ήταν μέλος κάποιου θρησκευτικού κινήματος και ήθελε να έχει τον έλεγχο ολόκληρης τελετής. Πολλοί τηλεφωνούσαν αλλά κανείς δεν ήξερε πού να πάει. Λουλούδια στέλνονταν αλλά ποτέ δεν έφτασαν στον προορισμό τους. Λίγοι από τους φίλους του ήρθαν, αλλά ο Johnny Meeks, ο κιθαρίστας των Blue Caps, ήταν παρών. H γυναίκα του Jackie φώναζε ότι ο Gene δεν ήθελε ούτε να θαφτεί ούτε να καεί, αλλά να έχει μια στρατιωτική κηδεία και να θαφτεί στη θάλασσα. Ετάφη στο Eternal Memorial Park, Newhall της Καλιφόρνια. Στο τάφο τον έβαλαν με το μαύρο δερμάτινό του.

Ήταν ένα θλιβερό τέλος για έναν από τους πιο δημιουργικούς Αμερικανούς καλλιτέχνες και έναν από τους πιο αυθεντικούς ερμηνευτές του Rock n Roll. Ο τάφος του βλέπει τον αυτοκινητόδρομο του San Fernando. Γρήγορα αυτοκίνητα και φορτηγά περνούν καθ 'όλη τη διάρκεια της ημέρας κοντά από τον επαναστάτη με το μαύρο δερμάτινο. Είναι φυσιολογικό από τότε που ο Gene πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στους δρόμους για να κάνει τις παρατάσεις του. Η περιοδεία έλαβε τέλος, αλλά η μουσική του ζει ακόμα. 

Τα 10 πιο αγαπημένα μου τραγούδια του Elvis Presley

1. "Blue Moon of Kentucky" – 1954

Ο Elvis, μαζί με τον Scott και τον Bill, παίρνει ένα κλασσικό τραγούδι του φημισμένου μουσικού της bluegrass, Bill Monroe, που γράφτηκε το 1946 και το μετατρέπει σε αυθεντικό άγριο rockabilly. Εξαιρετικός ο Bill Black στο μπάσο.

2. "Baby Let's Play House" - 1954

Το "Baby Let's Play House" είναι ένα δυνατό rockabilly τραγούδι που γράφτηκε από τον Arthur Gunter 1954. O Elvis το τραγούδησε το επόμενο έτος στην Sun Records.. Ο Elvis το ξεκινάει διαφορετικά με το  «Oh, baby, baby, baby, baby baby, baby, baby baby, be-be-be-be-be-be baby baby, baby, baby baby baby….». Χαρακτηριστικός και ο στίχος "I'd rather see you dead, little girl, than to be with another man" ..

3. "Heartbreak Hotel" - 1956

To "Heartbreak Hotel" ήταν ο πρώτος No.1 pop δίσκος του Elvis. Το τραγούδι έμεινε νο. 1 για 8 εβδομάδες στα Pop Charts του Billboard. Στις 11 Φεβρουαρίου 1956, ο Elvis παρουσίασε το τραγούδι ζωντανά στο τηλεοπτικό πρόγραμμα των Tommy και Jimmy Dorsey και στις 11 και 24 Μαρτίου στο Ed Sullivan Show. Ο αριθμός των τηλεθεατών που παρακολούθησε αυτές τις εκπομπές εκτιμώνται πάνω από 65 εκατομμύρια! Το "Heartbreak Hotel", εκφράζει την θλίψη που υπάρχει μετά το τέλος μιας σχέσης. Λέγεται ότι οι δημιουργοί του επηρεάστηκαν από την ιστορία ενός άγνωστου καλοντυμένου άνδρα που αυτοκτόνησε στο Miami το 1955, αφήνοντας μόνο ένα σημείωμα που έλεγε: "I walk a lonely street". Η φωνή του Elvis μοιάζει με γάντι. Εξαιρετικό το πιάνο του Floyd Cramer, ενός από τους «αρχιτέκτονες» του Nashville sound. Το τραγούδι το έπαιξαν καταπληκτικά, χρόνια αργότερα οι Sha-Na-Na.

4. "It Hurts Me" – 1964

Το τραγούδι είναι μια γλυκιά μπαλάντα που γράφτηκε από τον Joy Byers και τον θρυλικό Charles Daniels! Ο Elvis το τραγουδάει άλλοτε σχεδόν ψιθυριστά και άλλοτε με μεγάλη δύναμη. To τραγουδάει καταπληκτικά και τέσσερα χρόνια μετά στο '68 Comeback Special. 

5. "Stranger In My Own Home Town" – 1969

To τραγούδι το έγραψε ο μαύρος τραγουδιστής της rhythm-and-blues Percy Mayfield (1920 –1984). Ξεκινάει με μια υπέροχη ορχηστρική εισαγωγή και η καταπληκτική - σχεδόν «ηλεκτρισμένη» - φωνή του Elvis Presley αποδεικνύει πόσο καλός blues τραγουδιστής ήταν. “I came home with good intentions-about 5 or 6 years ago-I came home with good intentions-about 5 or 6 years ago-but my home town won't accept me-just don't feel welcome here no more…”

6. "Suspicious Minds" -1969

Εδώ έχουμε ένα τραγούδι - σήμα κατατεθέν του Elvis. Το "Suspicious Minds" – που έγραψε ο Mark James - είναι το τραγούδι που όλοι ομολογούν ότι επέστρεψε τον Presley στις μεγάλες επιτυχίες μετά το '68 Comeback Special. Ήταν το δέκατο όγδοο και τελευταίο νούμερο ένα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το τραγούδι περιγράφει μια προβληματική και δυσλειτουργική σχέση που όλα τα σκιάζει η καχυποψία της γυναίκας. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, η ατμόσφαιρα αποπνικτική και η φωνή του Elvis συγκλονιστική. Στα backing vocals η Donna Thatcher, που υπήρξε και μέλος των Grateful Dead.

7. "Promised Land" - 1973

Το "Promised Land" συμπεριλαμβάνεται στον ομώνυμο δίσκο του 1975. Γράφτηκε και τραγουδίστηκε από τον θρυλικό Chuck Berry το 1964, μετά την αποφυλάκισή του. Ο Berry περιγράφει ένα ταξίδι μέσα στην «γη της επαγγελίας» (ΗΠΑ) με αφετηρία το Norfolk της Βιρτζίνια, που καταλήγει μετά από πολλές στάσεις στο Χιούστον και από εκεί στο Λος Άντζελες, τον “παράδεισο”.  Το τραγούδι με την φωνή του Elvis  και την καταπληκτική κιθάρα του  James Burton είναι δυναμικότερο και σαφώς ανώτερο του Berry.

8. "Steamroller Blues" – 1973

Το "Steamroller Blues" είναι ένα μπλουζ που γράφτηκε από τον James Taylor το 1970. Επικός ο στίχος “I'm a napalm bomb- Guaranteed to blow your mind…”. Ο Elvis Presley το περιέβαλε στο διάσημο live album του “Aloha From Hawaii: Via Satellite”. Αργότερα, την ίδια χρονιά, το κυκλοφόρησε και ως Β΄ πλευρά του "Fool". Το τραγούδι έφτασε στο νο 17 στα αμερικάνικα pop singles charts.

9. "You Gave Me a Mountain" – 1973

Το "You Gave Me a Mountain" είναι ένα τραγούδι του τραγουδιστή της country Marty Robbins («My Woman,My Woman,My Wife») από την δεκαετία του 1960. Αρκεί να ακούσεις τις δύο εκτελέσεις για να καταλάβεις το μεγαλείο της φωνής του Elvis και πως μπορούσε να πάρει ένα "ξένο" τραγούδι και να το αλλάξει πάντα προς το καλύτερο και ανώτερο, να το απογειώσει κυριολεκτικά. Το τραγούδι που είναι ημι-gospel μιλάει για τις δοκιμασίες ενός ανθρώπου από το ξεκίνημα της ζωής του με έσχατη δοκιμασία την εγκατάλειψή του από την γυναίκα του μαζί με τον μοναδικό του γιο. «But this time, Lord you gave me a mountain-A mountain you know I may never climb-It isn't just a hill any longer-You gave me a mountain this time».

10.  "An American Trilogy" – 1973

To "An American Trilogy" που συνέθεσε ο τραγουδοποιός της country, Mickey Newbury, αγαπήθηκε από τον Elvis Presley, και έγινε και αυτό ένα τραγούδι - σήμα κατατεθέν του, που το τραγουδούσε συνεχώς στις συναυλίες του στη δεκαετία του 1970. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα medley τριών τραγουδιών του 19ου αιώνα: το "Dixie", ένα τραγούδι που έγινε ο ανεπίσημος ύμνος της Συνομοσπονδίας στον λεγόμενο «εμφύλιο», το "All My Trials", που ήταν ένα νανούρισμα των αφροαμερικάνων από τις Μπαχάμες και το "The Battle Hymn of the Republic", ένα ημι-θρησκευτικό τραγούδι που ήταν συνδεδεμένο με τον στρατό της Ένωσης. Ο Presley άρχισε να εκτελεί το τραγούδι σε μια συναυλία του 1972, στο ντοκιμαντέρ “Elvis on Tour” και στo "Elvis—Aloha from Hawaii". 

The Billy Fury story

Ο Billy Fury ήταν ένας από τους πρωτοπόρους Άγγλους rock and roll τραγουδιστές με ιδιαίτερη επιτυχία από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Ένας συνδυασμός αρρενωπότητας, καλής φωνής και μουσικού ταλέντου, βοήθησαν τον Fury να γίνει ένα μεγάλο αστέρι του ροκ και ρολ. Οι πρώτες του σκηνικές παρουσίες λογοκρίθηκαν γιατί θεωρήθηκαν ότι παρά ήταν σεξουαλικές. Ο Fury ισοφάρισε το ρεκόρ των Beatles με 24 hits στη δεκαετία του 1960.

Ο Fury γεννήθηκε ως Ronald Wycherley στο Λίβερπουλ. Ξεκίνησε από μικρός μαθήματα μουσικής στο πιάνο και αγόρασε την πρώτη του κιθάρα στην ηλικία των 14 ετών. Σχημάτισε την πρώτη του  μπάντα το 1955, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν σε ρυμουλκό και αργότερα ως λιμενεργάτης. Κέρδισε σε ένα διαγωνισμό ταλέντων και το 1958 άρχισε να συνθέτει τα δικά του τραγούδια. Συνάντησε τον μουσικό παραγωγό Larry Parnes στο θέατρο Essoldo με την ελπίδα να δείξει ενδιαφέρον ο διάσημος τότε τραγουδιστής Marty Wilde (πατέρας της Kim Wilde) για κάποια τραγούδια που είχε γράψει, όμως ο Parnes έσπρωξε τον νεαρό Wycherley επάνω στη σκηνή αμέσως. Ήταν τόσο άμεση η επιτυχία του, ώστε ο Parnes, τον πρόσθεσε στην περιοδεία και τον μετονόμασε σε «Billy Fury» (το fury στα αγγλικά σημαίνει μανία).

Κυκλοφόρησε το πρώτο του single hit για τη Decca, το "Maybe Tomorrow" το 1959, εμφανίστηκε στην τηλεόραση και το 1960, έφθασε στον Νο. 9 των βρετανικών singles με το "Colette", ενώ ακολούθησε το "That's Love" και το πρώτο του άλμπουμ το "The Sound of Fury" (1960).

Όταν σταμάτησε την συνεργασία του με το συγκρότημα ‘Georgie Fame and the Blue Flames’ που ήταν η backing band του και άρχισε κάποιες ακροάσεις στο Λίβερπουλ, μεταξύ των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν ήταν και οι Beatles, οι οποίοι τότε ονομάζονταν ‘Silver Beetles’. Δεν τους φάνηκε καλή η προσφορά και αφού ο Lennon πήρε ένα αυτόγραφο του Fury, έφυγαν. Ως backing band τελικά προσλήφθηκαν οι Tornados και ταξίδεψαν και ηχογράφησαν μαζί του από τον Ιανουάριο του 1962 μέχρι τον Αύγουστο του 1963.

Σταδιακά ο Fury άρχισε να επικεντρώνεται λιγότερο στο rock and roll ροκ και περισσότερο στις mainstream μπαλάντες, όπως το "Halfway to Paradise" και το "Jealousy" (το οποίο έφτασε στο Νο. 3 και στο Νο 2 αντίστοιχα στα βρετανικά charts το 1961). Όπως ομολόγησε ο Fury «ήθελα να με σκέφτονται οι άνθρωποι απλώς ως τραγουδιστή - και όχι συγκεκριμένα, ως ροκ τραγουδιστή, μεγαλώνω και θέλω να διευρύνω το πεδίο μου».

Η διετία 1961 - 1963 ήταν τα καλύτερα χρόνια του Fury. Το 1962 εμφανίστηκε στην πρώτη του ταινία, το “Play It Cool”, με βάση τις ταινίες του Elvis. Το hit single από την ταινία ήταν "Once Upon a Dream".

Το 1963 ηχογράφησε το “Fury's We Want Billy!”, ένα από τα πρώτα live άλμπουμ στην βρετανική ροκ ιστορία. Το 1965 εμφανίστηκε στην ταινία “I've Gotta Horse”.

Έχοντας ακόμα επιτυχίες στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπως το "It's Only Make Believe" και το "I Will" το 1964 και το "In Thoughts of You", ο Fury άρχισε να απουσιάζει από τα charts το 1967. Μετά από προβλήματα με την εφορία και τις δύο χειρουργικές επεμβάσεις στην καρδιά του το 1972 και το 1976, αποφάσισε να εγκαταλείψει τις περιοδείες του.

Το 1981 το τραγούδι "Be Mine Tonight" δεν είχε καμία επιτυχία, ενώ εκείνη την χρονιά η Fury, ενώ δούλευε στο αγρόκτημά του, κατέρρευσε. Ο Fury είχε από μικρός προβλήματα με την καρδιά. Το 1982, ηχογράφησε ένα άλμπουμ επιστροφής, το ‘The One and Only’ (κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του) με τον Stuart Colman, παραγωγό του Shakin Stevens. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε στο Sunnyside του Northampton, στις 4 Δεκεμβρίου 1982, που μαγνητοσκοπήθηκε για την τηλεόραση.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Ιανουαρίου 1983, ο Fury υπέστη καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Λονδίνο. Πέθανε το επόμενο απόγευμα. Ήταν 42 ετών.

The Adam Faith story

Τα τέλη της δεκαετίας του '50 στην Αγγλία έκαναν την εμφάνισή τους δεκάδες teen idols, που οι managers τους ήθελαν να σπρώξουν προς την διψασμένη για δικούς της τραγουδιστές βρετανική νεολαία, με το αζημίωτο βέβαια. Μερικοί από αυτούς, όπως ο Cliff Richard και ο Billy Fury, ήταν πραγματικά ταλαντούχοι, αν και οι περισσότεροι απλώς έπαιζαν rock & roll, χωρίς κάποιο ταλέντο και για αυτό σύντoμα το αστέρι τους έσβησε.

Ο Adam Faith ήταν ένας από τα καλύτερα αστέρια της δεκαετίας του '50 και της δεκαετίας του '60, ο οποίος έκανε και μια αξιοσέβαστη τηλεοπτική, κινηματογραφική και θεατρική καριέρα.

Γεννήθηκε ως Terence Nelhams στο Acton, στο Δυτικό Λονδίνο, και ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα το 1957, κάνοντας τις πρώτες του δημόσιες εμφανίσεις στο θρυλικό “21's” καφέ στο Soho του Λονδίνου. Ο Faith είχε σχηματίσει μια μπάντα skiffle, τους Worried Men, αλλά ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. Έγινε γνωστός από τον παραγωγό Jack Goode, ο οποίος με τη σειρά του έφερε τον Faith σε επαφή με τον μουσικό παραγωγό John Barry, (τον μετέπειτα γνωστό και πολυβραβευμένο μουσικοσυνθέητη που έγραψε μουσική για πολύ γνωστές ταινίες), ο οποίος είχε δημιουργήσει τότε μια μικρή μπάντα και τον κάλεσε για μια ακρόαση για ένα ρόλο στην rock and roll τηλεοπτική εκπομπή του BBC, “Drumbeat”. Ο Faith είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά στη μουσική σκηνή με τις εταιρίες Top Rank και HMV, (με τα τραγούδια "Heartsick Feeling" και "Brother Heartache and Sister Tears"), αλλά δεν είχε μεγάλη επιτυχία, μέχρι που ήρθε το ‘Drumbeat’ το 1959.

Ο Faith έγινε αμέσως αστέρι, με την teen idol εμφάνισή του και την χαρισματική του σκηνική παρουσία. Υπέγραψε στην εταιρία Parlophone της EMI και άρχισε να εμφανίζεται στο Drumbeat. Τον Νοέμβριο του 1959, ηχογράφησε το single "What You Want", το οποίο έφτασε στο νούμερο ένα στα βρετανικά charts. 

Ο Adam Faith με τον Eddie Cochran και τον Gene Vincent

Με συνοδεία μουσικής pizzicato και ένα στυλ πολύ επηρεασμένο από τον Buddy Holly, αλλά και τον Elvis, η καριέρα του Faith στηρίχθηκε πιο πολύ στο teen pop είδος μουσικής παρά στο rock & roll. Το επόμενο του single, το "Poor Me", ήταν ένα καλύτερο τραγούδι και έφτασε επίσης στον νούμερο ένα, ενώ το τρίτο του, το "Someone Else's Baby", έφτασε στο νούμερο δύο. 

Παρόλο που έκανε και κάποιους δίσκους rock & roll (όπως το "When Johnny Comes Marching Home"), τα τραγούδια του ήταν pop μπαλάντες που θύμιζαν έντονα τραγούδια του Buddy Holly, όπως το "True Love Ways". Το καλύτερο single του ήταν το "Made You", που επηρέασε τραγούδια όπως το "Nervous Breakdown" (Eddie Cochran) – και έδειξε τι θα μπορούσε να κάνει ο Faith αν έπαιζε πραγματικό rock & roll.

Έξι τραγούδια του μπήκαν στο Top Ten κατά τη διάρκεια του 1960 και άλλα τρία το 1961. Η σειρά των μεγάλων επιτυχιών έφτασε στο τέλος όμως το καλοκαίρι του 1962, λίγο πριν οι Beatles και οι άλλες μπάντες του Λίβερπουλ παρουσιαστούν στο προσκήνιο και αλλάξουν για πάντα το μουσικό τοπίο. Αλλά έφτασε ακόμα μία φορά στους Top Ten στα τέλη του 1963 με το "The First Time".

Το 1965, και ενώ ήδη μεσουρανούσε η ‘Βρετανική Εισβολή’ ο Faith κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ, τη συναυλία του ‘Faith Alive’, με τον ίδιο και το συγκρότημα Roulettes, ένα συναρπαστικό δείγμα της δουλειάς του.

Ο Faith εμφανίστηκε σε κινηματογραφικές ταινίες, με κυριότερη το ‘Beat Girl’ (1961), ένα αρκετά σκληρό δράμα βρετανικής νεανικής παραβατικότητας. Άλλες εμφανίσεις του ήταν στο ‘Never Let Go’ (1960) με τον Peter Sellers (!) και στην τηλεοπτική σειρά ‘No Hiding Place’ και στην ταινία ‘Mix Me a Person’ (1962). 

Από την δεκαετία του '70 είχε ξεκινήσει μια καριέρα ως επιχειρηματίας με μια επιτυχημένη εταιρεία χρηματοδότησης, ενώ έγινε και διευθυντικό στέλεχος του Savoy Hotel. Επέστρεψε στο θέατρο τη δεκαετία του '70 και δημιούργησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της σειράς ‘Budgie’, ενώ στον κινηματογράφο έπαιξε στην ταινία ‘Stardust’ (1975), ‘McVicar’ (1980) με τον Roger Daltrey και την τηλεοπτική έκδοση του ‘Εγκλήματος στο Orient Express’ (1985).

Ο Adam Faith πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 62 ετών στις 8 Μαρτίου του 2003.