Kaasschaaf

Op maandag loopt mijn mailbox vol met berichtjes van mensen die me feliciteren met iets. Dank jullie wel, maar ik heb geen idee waar jullie het over hebben. Ik krijg een link door en als daar op geklikt wordt zie ik inderdaad mijn naam in volle omvang staan. Dagwinnaar ben ik. Ergens van dus. Van een beauty verwen iets actie. Van de kazen.”Aha!” Doe ik in de hoop dat er ergens in mijn diepe onderbewustzijn nu een stemmetje zegt: ja, dat is die actie met die code die je hebt ingevuld, of van die kleurwedstrijd, of van die actie met: koop een fiets en krijg een helikopter cadeau. Maar ook in mijn donkere onderbewustzijn blijft het stil. De pagina zegt me niets, en ik heb helemaal geen mail gekregen met een prijs.

De volgende dag komen oudste zoon en vriendje enthousiast tussen de middag thuis lunchen. “Juf P, die van vorig jaar, zei dat u iets had gewonnen van de sauna! Van de sauna? Ja, een beauty verwenarrangement! Gaaf toch mam!” Ik trek wit weg. Sauna? Dat zijn toch die Zweedse zwembaden waar nog niet bezuinigd hoeft te worden op de elektriciteit rekening en mensen vanwege die extreme hitte allemaal in hun blote kont zitten? “Sauna?” Stamel ik, “ja een verwenarrangement!” Ik zak neer op een stoel. In mijn hoofd schieten beelden van enge behaarde mannen die mijn schouders masseren, die me koelte toewaaieren met een bamboeblad, die ijsklontjes over mijn benen laten lopen, of per ongeluk die hele bak in 1 klap in mijn nek laten vallen. “Verwenarrangement?” “Ja, dan krijgt u denk ik chips en mag u de nieuwste spellen spelen op de W.ii U. En dan hoeft u niet zelf u koffie in te schenken, en u hoeft ook geen eten te koken. Dan krijgt u dat allemaal!” “Sauna!” Roep ik verdwaasd uit, “In een sauna zitten ze in hun blote kont! Ik ga in geen honderd jaar in mijn blote kont!” Twee tieners kijken mij met grote ogen aan en schieten in de lach. Zien mij al zitten in mijn blote billen. Met in mijn handen de controller voor de nieuwste W.ii. en chips dat dan weer wel.

Ik besluit om maar eens te gaan g.ooglen. Wat is dat nou voor een website en waar schijn ik aan mee gedaan te hebben? Na een paar minuten kom ik er langzaam achter wat er waarschijnlijk gebeurd is. Memory. De website had een memory prijsvraag. Wie kan als snelste de kaartjes omdraaien en paren maken? Nu weet ik van mezelf dat mijn geheugen een soort gatenkaas is en dat ik bij het derde kaartje het eerste waarschijnlijk al weer gewist heb. Geen enkele kans dat ik meegedaan heb aan een spelletje memory. Ik vraag het de kinderen. Oudste 2 wassen hun handen in onschuld, maar jongste telg ziet de kaartjes op mijn scherm en brult om het hardst: “MEMORY! Gaaf!” De dader is gevonden. Meneertje heeft op mijn pc spelletjes gespeeld en waarschijnlijk heeft mijn F.b. aangestaan. En zo hebben we dus opeens een dagprijs gewonnen.

Terwijl ik nog aan het nadenken ben wie ik een dagje  blote billen zwembad cadeau doe, krijg ik een mailtje binnen. Ik heb inderdaad gewonnen, en ze hebben geen gegevens van mij. Nee, stunt. Mannetje zit net in groep 3 en is nog bij wind en bij boom. Beauty arrangement en adresgegevens zijn nog iets te moeilijk. Of ik die gegevens even door wil sturen, dan kunnen ze mij een kaasschaaf toezenden. Een kaasschaaf!!!! Ik win een kaasschaaf en ik hoef u denk ik niet uit te leggen hoe ontzettend blij ik daarmee ben. Zal hem bewaren voor de uitzet van jongste telg. Of misschien zet ik hem wel als stok achter de deur op de kast. Zodat ik als ik ’s avonds aan de toastjes brie ga, weer herinnerd wordt aan het feit dat je zomaar een sauna arrangement kunt winnen en dat je dan met je billen bloot moet.

Om kwart over 3 besluit ik even naar juf P te lopen om 1 en ander recht te zetten. Meester  van oudste zoon komt naar ons toe met een grijns van oor tot oor. Had ik nu een sauna arrangement gewonnen? Oudste zoon had netjes verteld dat mamma dan bloot moest en dat niet van plan was oid.  En meester weet inmiddels dat ik heel snel op de kast te jagen ben, maar niet dit keer. Ik help hem dus zachtzinnig uit zijn droom. Het is een kaasschaaf. Ik heb een kaasschaaf gewonnen. Maar laat ik daar nu zo blij mee zijn!

Nee, niet van eten, voor je het weet zit je in de sauna.

Belletje trek.

Vandaag zag ik ze. Echte ouderwetse kinderen. Op stepjes. En ze schoten luidruchtig op hun vervoermiddel het pad van de buren op. Tussen de twee geparkeerde auto’s door.  Glimmende gepoetste auto’s. Onze auto stond op het pad ernaast. Vies en vol met modder. Net terug uit Zweden. Vandaar. Hoewel, onze auto is eigenlijk altijd vies en bemodderd. Geen eer te behalen bij ons hadden ze al ingeschat. Nette gepoetste glimmende auto eigenaren moesten ze hebben. Het dapperste jongetje belde aan, stepjes werden gekeerd en ze zoefden naar hun partner in crime. Een lief meisje met vlechtjes in het haar. Het kan verkeren. Niets zeggen mevrouw! Brulde 1 van de jongetjes over straat alvorens achter een geparkeerde auto weg te duiken. Ik niet. Ik zeg niets.

Moest opeens even terug denken aan mijn eigen jeugd. Niet dat ik nou nog zoveel weet, maar er schoot me opeens een beeld te binnen. Ik speelde bij vriendjes, in het dorp. Zelf woonde ik op een industrieterrein en was dus altijd buiten, kikkers vangen, slootje springen, hutten bouwen langs de treinbaan, niet wetende hoe gevaarlijk dat was, tot er op een kwade dag een trein stopte en we als onschuldige kinderen gearresteerd werden, groter groeien en verstandig worden doe je niet zomaar. Gevaren inzien duurt ook een mensenleven lang. Maar goed, ik was dus in het dorp, en we gingen belletje trek doen. Geen idee wat dat was had ik, maar het werd me snel duidelijk, je belde aan en in plaats van te wachten tot iemand de deur open deed, maakte je dat je weg kwam. Maar wel zo dat je vanuit je verstop plaats de verbaasde huis eigenaar kon zien. Mijn vriendjes deden het voor. En ik mocht het vijfde huis doen. Vriendjes lagen al in dekking nog voor ik het tuinpad op liep. Mijn vinger strekte zich naar de bel en nog voor ik ook maar iets kon doen, zwaaide de voordeur open en werd ik in mijn nekvel gegrepen, over straat gesleurd naar de school aan de overkant, mijn basisschool, en afgeleverd aan de eerste de beste leerkracht die we tegenkwamen. Ik heb er weer ientje! Krijste de krasse dame. De dame die stonk naar sigaretten en een bevende hand had met rare bruine vlekken. Oei, oei, zei de leerkracht. Dan zullen we de ouders maar even bellen. Ik stond daar met knikkende knieën en keek naar de punten van mijn schoenen.

De leerkracht belde helemaal mijn ouders niet, ik kreeg een glas limonade en een koekje uit de lerarenkamer koek trommel. We wachten even een paar minuten en dan kun je weer verder spelen. Bij wie ben je? Ik zou alleen niet meer bij de overbuurvrouw belletje trek doen. Kan ze niet zo goed tegen.

Later leerde ik dat de oude dame eigenlijk gewoon heel eenzaam was. Deed de hele dag niets anders dan sigaretjes roken voor het raam. In de hoop dat er iemand langs zou komen om samen een kopje koffie te drinken. Zag kwajongens dus al van verre aankomen en stond dan al klaar bij de voordeur. Ik snap wel waarom ze zo eenzaam was. Je zult maar op de koffie komen en een bruin gevlekte bibberende rokershand in je nek voelen. En dan over straat gesleurd worden naar de basisschool. Krijg je een glas limonade en geen koffie.

De buurman van vandaag was klaarblijkelijk ergens op 1 van de bovenverdiepingen, want het duurde even. Kinderen kwamen al weer tevoorschijn toen hij de deur opendeed en mij zag staan met oudste zoon. Buurman was aan het bellen. En keek mij vragend aan. “Je bent het slachtoffer van belletje trek” fluisterde ik hem toe. Hij keek me nog eens aan en fronste zijn wenkbrauwen alvorens weer naar binnen te verdwijnen. Ik stapte gierend van de lach naar binnen. De buurman dacht dat oudste zoon en ik belletje hadden getrokken. En even , even voelde ik me weer dat kleine meisje van vroeger. Binnen aten we een koekje. Zoon en  ik. En dronken we een glas limonade. Hartstikke spannend. Belletje trek. Misschien ga ik morgen wel kikkers vangen en slootje springen.

Ontploft.

Vandaag was weer eens zo’n dag dat alles een beetje anders gaat. Het begon vanmorgen. Jongste zoon had gister een ballon gekregen en de jongetjes in zijn klas wilden allemaal een keer met die ballon spelen. Opblazen, tuutje vasthouden en dan loslaten. Pffffft doet de ballon dan. Jongetjes van 6 in een deuk. Finn vond dat echter vies. Andere jongetjes die aan zijn balllon zaten. Vanmorgen dus extra ballonnen mee naar school. In de auto zat meneer al: blaas-blaas-blaas/ Pfffffft! Blaas-blaas-blaas/Pffffft! Maar mamma is bang voor ballonnen. Die krengen knallen namelijk. Vroeger of later hoor je dan een enorme knal. En een gillende keukenmeid. Dat ben ik dan dus. Finn moest stoppen met blazen tot we op school waren.

Op school aangekomen, springt mannetje uit de auto en begint te blazen. En de ballon weer leeg te laten lopen. Pfffffft! We stonden bij de glijbaan. En naast ons stonden 4 kinderen. 2 kinderen van mij, 2 kinderen van andere ouders. En die kinderen keken naar Finn. En naar diens ballon. Lachen van de kinderen verstomde. En dat had me moeten waarschuwen. Had gemoeten. Maar mamma’s letten wel eens niet helemaal op. Ik stond de sjaal van 1 van de kinderen van een andere mamma te bewonderen. Een voetbalsjaal! En zomaar helemaal uit het niets was er een enorme harde KNAL te horen. PANG!!!!!! Galmde het over het schoolplein. PIEP!!!! Deed mijn oor. En alle aanwezige ouders en kinderen keken onze kant op. De kant van de glijbaan. 1 Bedremmeld jongetje, 3 springende kinderen. En een mamma die overal hoog bovenuit torende en alle ogen op zich gericht wist.

Hij is kapot mam, fluisterde Finn. Mag ik nu die andere 2 ballonnen? Voor in mijn laatje. Ik lachte vriendelijk. Naar niemand in het bijzonder. Gered door de bel. In het klaslokaal van 1 van de kinderen werd ik aangesproken. Op mijn onverantwoordelijke gedrag. Ik had direct door dat mijn oor het nog steeds niet deed. Ja, wat een knal niet? Zei ik lachend. Maar andere moeder vond het helemaal niet zo grappig. Een beetje vuurwerk afsteken op het schoolplein! He? Deed ik. Vuurwerk? Ja, is dat illegaal vuurwerk ofzo? Illegaal vuurwerk? Onverantwoordelijk gedrag? Waar zien ze me voor aan? Ik die op 26 december al in een kast ga zitten met een deken over mijn hoofd. Ik, die nog geen sterretje durf vast te houden, ik die dus bang is voor ballonnen zou op het schoolplein vuurwerk af staan te steken? Ik. Ik! Het was een ballon. Antwoord ik terwijl ik me omdraai. Weg van moeder die rare dingen zegt. Ja! Roept dochter enthousiast. Kijk maar. Dit is er nog van over. De rest is ontploft. Flubberend groen rubber ligt op tafel. Als stille getuige van ochtendontploffing.

En nu denkt u natuurlijk dat het wel weer genoeg was voor vandaag, maar nee, er kon nog meer ontploffen. Na de zwemles eten we bruine bonen. Met warme stroop. Alleen blijken de bruine bonen opeens kapucijners te zijn, en de fles stroop is nagenoeg leeg. Bodem van de pan is dus nog steeds te zien. Nu had ik laatst in zo’n handig boodschappenblad van de supermarkt gelezen dat als je een fles opwarmt in de magnetron, de vloeistoffen makkelijker uit de fles komen. En laat ik nu een magnetron hebben! Ik heb die fles met dat restje stroop dus in de magnetron gelegd. We de dop erop, want de fles was te groot om staand in de magnetron te passen. Neergelegd en aangezet.

PANG!!!! Komt er na een minuut uit de magnetron. O nee! En ik trek de deur open. Ben staat achter me en die slaat met zijn handen op zijn knieën. Wat heb jij nu weer? Voor me ligt een zielige verschrompelde fles wat ooit een fiere stroopfles was. Stroop ligt in een grote plas op de ronddraai plaat. Klein beetje stroop resteert in fles, en gaat in de pan. Kapucijners met stroop en een ontplofte magnetron. Ach, 1 voordeel. Mijn oren zijn weer gelijk. Ze piepen nu allebei.

Klaar voor de start.

De opening van de Kinderboekenweek op de school van mijn kinderen is dit jaar een groot succes gebleken. De hele week komen er sporters een warming up verzorgen. ’s Morgens vroeg op het schoolplein . De kinderen mogen beginnen met een optreden en daarna neemt een ouder het over. De vuurdoop was vandaag voor moeder P. Moeder P heeft een sportschool en is regelmatig in de weer met het bedenken van nieuwe dansjes. Of eigenlijk met het bedenken van nieuwe passen op de maat van de muziek. Tik je billen, van links naar rechts en dan is het de bedoeling dat de mensen in de zaal hetzelfde doen. Appeltje eitje voor deze moeder. Ik ga in plaats van: van links naar rechts; van rechts naar links en mep derhalve zowel links als rechts een dansende moeder tegen de zij. (Sorry)

Deze moeder P. heeft normaal zo’n 15? Mensen in een zaaltje staan. 15 mensen die ze dan allemaal bij  naam kent en die ze opzweept om een stapje harder te doen. Nu staan er 420 leerlingen voor haar neus. 400 enthousiaste leerlingen en 20 kinderen die haar aankijken of ze van een andere planeet neergedaald is op het schoolplein, ze heeft immers een headset op en daar praat ze mee. Hallo wereld! Mijn naam is moeder P en ik ga jullie laten bewegen. Iets in die trant. En dan met een krakende metalen stem. Tussen de leerlingen staan ongeveer 20 leerkrachten en ongeveer 50 (groot)ouders die vol interesse haar bewegingen gade slaan. (Klein)kind is namelijk niet meer terug te vinden tussen enorme massa kinderen. Deinende, zingende massa kinderen. Kinderen die met hun armen zwaaien, die met hun billen schudden, die buigen en strekken en dat allemaal op de maat. Ik doe ook nog een poging, maar raak al snel het ritme kwijt. Maar ik sta te stralen als een kind. Zo waanzinnig gaaf vind ik dit: alle kinderen met lachende gezichten die hun uiterste best doen om goed naar die moeder van Mars te luisteren.

Ergens achteraan, bij de rest van de klas staat dochter D. van Moeder P. Ik had gedacht dat ze zich dood zou schamen, dat doen kinderen namelijk voor hun moeders als die denken dat ze kunnen gaan dansen of zingen of op wat voor manier dan ook gek gaan doen op school. Kinderen schamen zich voor hun ouders. Hoeft u zich dus echt geen zorgen om te maken, overkomt ons allemaal. Maar niet dochter D. Zij stond heel trots tussen haar klasgenoten in. Mee te zingen en af en toe mee te bewegen. Maar groep 8 is wel groep 8, dus een beetje stoer. En we staan een beetje krap op deze zandbakrand. O! Kunnen we ook ergens anders staan? Nee hoor, we staan hier goed. Dochter D. Had net zo veel plezier als haar mamma. En diep in haar hart was ze waarschijnlijk super trots op haar moeder.

Wij ook. Hadden we haar de dag tevoren op Facebook een beetje gek gemaakt, over filmen en fotograferen, en dat het zo leuk zou zijn voor later als ze oud en gerimpeld met kunstheupen en dito knieën, met een klapperend kunstgebit achter een rollator zou lopen, we wisten allemaal dat we het haar mooi niet na zouden doen. Wij zouden echt niet op dat podium gaan staan, om een show weg te geven. Ons niet gezien! En moeder P draaide haar hand er niet voor om. Bewondering! (Maar dat ga ik natuurlijk niet toegeven)

Mijn heupen zijn iets losser gedraaid vanmorgen op dat schoolplein. En we hebben nog een week. Een week vol sport en spel. Een week vol sportieve openingen en bewegende kinderen. Dus wie weet hoe soepel mijn lichaam volgende week woensdag mee draait. Wie weet kan ik dan zelf op de maat van  links naar rechts en tegelijk de armen omhoog. Of leg ik de lat dan meteen heel hoog voor mezelf? In ieder geval ga ik de hele week kijken. Dit zijn namelijk de noten in de appeltaart op school. Die we gewoon verdiend hebben na vanmorgen. Ik draai van links naar rechts en de wereld doet me na. Aha!

Niet echt een heldere foto, maar ik wil geen foto's plaatsen waar kinderen op herkenbaar zijn.