Konijnenverblijf. De luxe.

Wij hebben konijntjes. Kleine voskonijntjes. Maar ook kleine schattige voskonijntjes worden groot. En konijnen hebben een rare gewoonte. Hoe goed ze ook verzorgd worden, ze willen weg. Weg naar de buren, waar het gras altijd groener is. Klopt in ons geval, want ons gras is voetbalveld, picknickveld, bleekveld, mamma ik heb wormen nodig om te vissen veld, graaf dus maar gewoon een gat in de grasmat en ga zo maar door grasveld. Van alle markten thuis dat gras van ons. Bij de buren is het gras voor de sier. Om naar te kijken. Ook leuk denk ik. Voor als je oud en bejaard achter glas naar buiten kijkt in de hoop een vogel te zien. Geen kans bij de buren, want het gras geeft licht. Vertrouwen vogels niet, dus vogels zitten ook op ons gras. Multifunctioneel.

Goed, de konijnen. De konijnen graven. Graven gaten om te kunnen ontsnappen uit getralied hokje. Geef ze ongelijk. Ik zou er ook een dagtaak van maken als ik achter tralies geplaatst zou worden. Konijnen lijken op hun baasje. Willen hun vrijheid. En graven dus gaten en als dat niet lukt vreten ze hun hok op. Knagen hoeklatten weg en hok ziet er na een half jaar uitgewoond uit. En op dat moment krijgt pappa Ben, de thuisblijfpappa een lumineus idee.

Hier staat de klimtoren nog, maar de glijbaan is al ontmanteld.

Het speelhuisje van de kinderen dat in onbruik is geraakt gaat verbouwd worden. pappa heeft ideeën en ik doe alsof ik luister, knik af en toe en snap werkelijk niets maar dan ook echt niets van de plannen die hij heeft. Ik zie het allemaal wel. Pappa barst altijd van de plannen, maar de uitvoering, tsja de uitvoering. Pappa sjouwt met planken en met gereedschapskoffers en trekt een oude broek aan, bukt zich en scheurt uit zijn kruis. Geeft niets, pappa kijkt, voelt, haalt zijn schouders op en sjouwt verder. Rolt elektriciteitsdraden uit en begint te timmeren en te zagen en is helemaal in zijn element. Het zal allemaal wel. Onze konijnen zijn vreemde konijnen. Eten geen wortels, behalve als ze geschrapt zijn. Eten geen sla, behalve als de blaadjes netjes afgespoeld zijn en krakend vers zijn. Eten geen droge brokjes, alleen gedroogd fruit. En de appeltjes van eigen boom. Niet die uit de supermarkt. Het zal mij dus benieuwen met onze Gooische Vrouwen.

Na een dag is pappa binnen klaar en gaat buiten aan de gang. De klimtoren wankelt vervaarlijk en wordt uitgegraven. Verplaatst door middel van rollende plateaus en planken. Gras is niet meer zichtbaar.

Binnenzijde. Ingang voor de konijnen is via een raam.

Thuisblijfpappa heeft de smaak te pakken. Begint te graven. Begint mijn resterende gras uit te graven. Gat van halve meter diep en 2 vierkante meter groot. "Beetje ruim graf voor voskonijnen schat", roep ik door openstaand raam. Pappa kijkt naar mij, zegt niets. Blik spreekt boekdelen. Vrouwen en techniek zie je hem denken. Waar heb ik die ook al weer vandaan gehaald? Zal ik vrouw nog kunnen ruilen? Mompelt iets over garantietermijn en dergelijke.

Nee, geen graf, maar speelruimte voor de konijntjes.

Legt een stenen vloer onder in gegraven graf en legt alles vast met trottoirbandjes. Timmert houten iets en rolt gaas uit. En dan opeens hebben we een super de luxe konijnenhok. Konijnen zijn de koning te rijk. (Koningin) Rennen van binnen naar buiten, maken vreemde sprongen en dansen getweeën door binnen- en buitenverblijf. Pappa is trots. Wij ook. Konijnen ook. Kinderen ook. En het heeft 1 voordeel. Als we onze thuisklusser kwijt zijn, zit hij opgevouwen in kinderhuis konijnen te knuffelen.

Konijnen spelen buiten. Lopen via ladder door het raam naar geïsoleerd binnenverblijf.

Boswandeling.

Ik blijf me beroerd voelen en daardoor zit ik weinig op mijn blog en dus ook weinig op jullie blogs. De ene dag voel ik me iets fitter dan de andere dag en op de dagen dat ik me redelijk tot goed voel, ga ik liever met de kinderen wandelen, en daarna op tijd naar bed om het liefst 10 uur of meer te slapen dan dat ik achter de computer zit. Sorry daarvoor.

De fietstocht die we op de Veluwe gemaakt hebben heeft u nog tegoed, maar ik wil eerst de volgende foto's met u delen. Samen met Sophie zijn ben en ik naar het bos van Heiloo geweest. De jongens waren op het skatepark met oma en hadden geen zin om mee te gaan. Begrijpelijk. Want waarom zou je met je vader en moeder gaan wandelen als je ook met een flip-tric van de half-pipe kunt grinden? (Ofzo)

We reden naar de Kattenberg. Dat is een heuvel die waarschijnlijk is ontstaan door het graven van de vijver voor het landgoed Nijenburg. Bovenop de heuvel staan een paar bankjes en er staat een enorme Lindeboom. De boom is geplant toen de heuvel ontstond. Zo rond 1700. Een boom van ruim 300 jaar dus! Ik vond de heuvel nogal tegenvallen, dacht dat hij veel hoger zou zijn, maar Sophie vond het geweldig. Aan de ene kant omhoog, en aan de andere kant omlaag, rondje rennen en weer omhoog. Etc. Etc. Het bos was op sommige gedeeltes erg nat, dat was wel jammer, maar dat had wel als voordeel dat we een "echte" krokodil tegenkwamen.

Er was een enorme zichtas vanaf het huis Nijenburg door het bos richting de spoorlijn. Mooi, maar vanuit het huis heb je een verrekijker nodig om goed het bos in te kunnen kijken. Sophie vond het bordje met de uitleg. 1 keer per jaar, op de langste dag gaat de zon precies onder aan het einde van de zichtas. 1 keer per jaar. Woon je dus in een huis van tig miljoen, kun je 1 keer per jaar de zonsondergang bekijken vanaf je balkon, of vanuit je slaapkamer. Mag je dus wel niet precies achter in je tuin barbecueën, of net de visite uitzwaaien, of net op vakantie zijn, net het journaal kijken, een vergadering hebben, ziek in bed liggen. Of in bad, mag het wel niet precies die dag mistig zijn, wordt er net op de deur geklopt voor een collecte, plast je baby zijn bedje nat, noem het maar op. Woon je in je huis van tig miljoen om 1 keer per jaar de zonsondergang te zien.

Nee, dan kun je beter gewoon in de polder wonen. Als er geen horizonvervuiling is van de kassen, kun je avond na avond genieten van prachtige luchten. Vanavond hadden wij hele mooie roze-oranje wolken. Heb ik echt geen huis van tig miljoen voor nodig. Niet eens een half miljoen. Gewoon een huis in de nieuwbouw, maar met werkelijk prachtige zonsondergangen. "Ja, dat kunt u allemaal wel zeggen mam, maar ondertussen hebben wij geen slotgracht en geen vijver en we hebben maar 1 badkamer." Tsja, daar heeft Sophie weer helemaal gelijk in. Maar weet u, ik ben heel gelukkig met mijn huis zonder slotgracht en zonder vijver. Oké, iets minder blij met de badkamer, maar ach, een mens moet iets te wensen overhouden.

Goed, ik hoop dat ik me de komende dagen steeds een beetje beter voel en dan kom ik weer gezellig bij jullie langs.

Kröller Müller deel 2.

Op een bepaald moment werd het drukker en drukker in het museum, en normaal gaan we dan weer weg, maar het mooie hier is dat er ook nog een heel groot buitengedeelte is. Een buitengedeelte waar in dit geval een auto staat die beschilderd mocht worden door kinderkunstenaars. Een echte auto, waar je met echte verf op mag schilderen. Een actie waar je vervolgens ook nog voor beloond wordt!
Laat ik nou 3 kinderkunstenaars in huis hebben. Kinderen wilden maar wat graag op auto kleuren. Mag namelijk thuis nooit van mamma. Mamma is van een andere generatie. Mamma is SAAI!!!! Mamma heeft een rare grijze auto en kan best een likje verf gebruiken. Als jullie het wagen! Zegt mamma dan altijd. Zó ouderwets en zó niet ruimdenkend die mamma van mijn kinderen!

Sophie met grootste fan.

Opperste concentratie!

Die F wil ik wel doen. Krijg ik nu een Cars auto?

Niels trok een schort aan, luisterde naar de uitleg van de kunstenaar en koos een plekje op het dak. Een vreemd poppetje met 1 oog. Een moderne cycloop. Sophie ging voor de bloemetjes. Maar voor ze haar plaats in kon nemen, moest ze eerst bij een lading Chinese dames op de foto. Het liefst wilden de dames ook een handtekening van deze schijnbaar belangrijke kunstenares, maar Sophie moest aan het werk. Draaide een rondje om klikkende camera's en begon te schilderen aan project bloem. Chinese dames vonden het prachtig. Finn vond al die aandacht helemaal niets. Wilde niet schilderen, wilde ook niet op de foto, wilde niet dat iemand aan hem zat en wilde eigenlijk alleen bij mamma zijn. Maar: broer en zus kregen na het schilderen een Cars tijdschrift. Met autootje  En die wilde hij wel. Na lang beraad van jongste zoon ging hij toch maar schilderen. Zijn letter. Achterop de auto. Groen. Een groene F. En hij kreeg zijn blad met auto. We konden wel weer naar huis vond hij.

Een soort zwembad?

Verder door het park. Werkelijk overal stonden beelden en kunstwerken. Sommige spraken aan, en bij andere vroeg ik me werkelijk af wat de essentie was. Het drooggevallen zwembad met organische vormen was werkelijk spiegelglad en ik hield het snel voor gezien. Mijn knieën vonden het niet top dat ik al glibberend en glijdend achter mijn kinderen aan wilde gaan. Kinderen die van links naar rechts sprongen en zonder ook maar 1 keer uit te glijden alle kanten van het kunstwerk bekeken. "Beetje jammer van dat afvoerputje, maar ach we hebben toch geen zwemkleding mee!" Inderdaad. Gelukkig niet. Ik zie me al zwemmen in een kunstwerk. Gadegeslagen door bewakers achter monitor. Ik, met mijn zijtafeltjes en mijn knokige knieën  met mijn enorme heupen en hangende bovenarmen. Benieuwd hoe lang het zal duren voor de bewaking uitgelachen is en op fiets aan komt met handdoek, omdat we illegaal zwemmen. Zie ik allemaal voor me en de kinderen vonden dat wel een puik plan. Maar ja, het stopje van de afvoer was verdwenen. Water dus ook. "Vast gejat mam. In Nederland jat iedereen altijd alles wat niet van hun is." "Pardon?"

We liepen verder en kwamen onder andere een bordje tegen. Een kunstenaar had 19 stappen gemaakt. En het kunstwerk bestond dus uit bordjes. Op dit soort momenten vraag ik me echt wezenloos af of ze daar nu ook subsidie voor krijgen. Ik wandel wat af met mijn kinderen. Maar als ik na iedere pas die we afleggen bordjes in de gemeentegrond ga steken, krijg ik een bekeuring. Kunstenaar krijgt subsidie. Ergens gaat iets scheef. Weet alleen nog niet waar. Ik ga de wandelingen die we maken ook maar documenteren.

Boven een berg met een leuk avonturenpad kwamen we een afvalberg tegen met daarboven hangend een theepot en een ijzeren iets. Geen idee wat dat ijzeren iets moest voorstellen, maar de kinderen hadden de grootste lol. Ding was zo breed en zat zo vol doorsteekjes dat ze perfect tikkertje konden doen. Ben wilde hier ook wel op de foto. Tussen de kool. Thuis zagen we dat het vast een roestige kool moest voorstellen. Toepasselijk in deze tijd. Land is zo doorweekt dat oogst wegrot op het land, boeren kunnen ondanks enorme banden de akkers niet op en inkomstenbron droogt op. O nee, rot dus weg. Roestige kolen houden we over. We zijn nu wel benieuwd wat dit ijzeren iets eigenlijk zou moeten zijn, maar tot we het weten vind ik de ijzeren kool best een idee. Moeilijke economische tijden of een economie die vastroest.

Morgen deel 3 van ons uitje op de Veluwe. We hebben namelijk ook een leuke fietstocht gemaakt en waanzinnige paddenstoelen gezien. En aangezien ik nog steeds niet lekker ben, hebben we gister en vandaag niets bijzonders gedaan. Later deze week staat Texel nog op het programma en de duinen bij Overveen want ondanks alle zorgen die er zijn rond de stijgende zeespiegel en de te lage duinen, hebben wijze mensen besloten om op een aantal punten in ons land de duinen door te steken om een nieuw natuurgebied te creëren  U leest het, u bent voorlopig nog niet van ons af. Ontdek je plekje in Nederland. Ook wel eens leuk.

Waanzinnige dag!

En dan is het zomaar de eerste dag van de herfstvakantie. Voor het eerst in 2 jaar hebben we zonder problemen een vakantie gehaald. Niet op ons tandvlees, niet uitgeput, niet afwezig, maar gewoon gered. Helemaal super!

Afgelopen week was ik niet fit. Het was druk geweest, heel druk, er zijn nog steeds veel spanningen en stress, en dat begon zich toch wat te wreken. Lamlendig gevoel de hele week. Geen koffie, maar Hot C.oldrex poedertjes en vitamine c pilletjes. Handen vol vitamine C. Om het toch een beetje leuk te houden voor de kinderen hadden we een lijstje vastgesteld met dingen die we graag in deze vakantie wilden doen. Of eigenlijk heb ik dat lijstje gemaakt en de kinderen stonden naast me te juichen. Musea, strand, bos, verse vis en uitslapen. Dat laatste op speciaal verzoek van mamma.

Vandaag meteen maar naar het Kröller Müller in Otterlo. En vanaf de eerste minuut heb ik genoten. Genieten in optimum forma. Fietsend op witte fietsen over smalle bospaden. Ik was thuis. Vreemd is dat. Zet mij in een bos en ik word rustig, ik word vrolijk, ik ontspan en snuif de heerlijke aparte bosgeur op. Thuis ben ik. Met mijn kinderen thuis. Op de Veluwe. Al 36 jaar kom ik op de Veluwe, al 36 jaar kampeer ik op de Harskamp en nog nooit was ik in het Kröller Müller geweest. Zonde. Zeg ik nu.

Goed, auto geparkeerd en op naar de fietsen. Rijen dik. Witte fietsen. Heel veel witte fietsen met grijze plastic achterzitjes. We stappen op. Niels slingert over het fietspad van het lachen. Heeft een grotere fiets als mamma. Mamma tikt iedere draaiing met haar knie tegen neus. Knie tegen neus, knie tegen neus. "U heeft ook een slappe band mam!" "Nee, Niels, die heb ik niet. Mamma heeft gewoon dikke billen." "MAM!" Opeens heeft zoon de leeftijd dat alles wat mamma zegt dom is, en niet grappig en gewoon niet chill enzo. Ofzo. We fietsen door over bospaden en ik begin zomaar opeens uit het niets te huilen. Dit is genieten. Optimaal. Kijkend naar de kinderen op witte fietsen en naar de bomen om me heen. Hebben alle kleuren van de regenboog. Ik zie groen, rood en oranje. Volgens de kinderen zijn het ontelbaar veel kleuren. Wat geweldig om hier lekker een dag naar toe te gaan. Ontspannen. Anderhalf uur van huis en we zijn op vakantie. Voor 1 dag.

Dikke billen fiets. 

Bij het museum de fietsen weer in de stalling en naar de ingang. Daar stond een prachtige auto. "Mam, deze kunstenaar heet Don't Touch! En het kunstwerk heet Niet aanraken." Las Sophie netjes het bord voor. Gave auto vond Finn en of wij ook zo'n mooie auto kregen. Goeie smaak hebben mijn kinderen toch.

Don't touch van de kunstenaar: Niet aanraken.

Verder door het museum. Eerst meedoen met een kinderactiviteit: kunstwerken van dieren zoeken om vervolgens opgenomen te worden in de orde van de regenboog. Verder van zaal naar zaal. Kunst kijken. Sommige werken werden meteen afgestreept en bij andere stonden ze iets langer stil. Discussiërend en kijkend. De grootste verrassing voor mij was de collectie van Gogh  Geweldig!! Wat een waanzinnige man is dat geweest. Sophie hebben we uitgelegd dat een aantal schilderijen die hier hangen, ontstaan zijn uit louter streepjes. Diep onder de indruk was onze dame. Met haar neus bijna op een stuk van tig miljoen om naar oneffenheden te kijken. En mevrouw vond ze. "Er zitten ook stippen tussen anders!" Bewaker stond grijnzend naar haar te kijken. Het alarm was namelijk afgegaan. Bewaker zag al snel dat Sophie niet de intentie had om schilderij mee te nemen, maar het zal mij niets verbazen als ik deze week een Sophie van Gogh onder mijn kussen aantref.

Met een Claude Monet was mijn dag helemaal goed. De nieuwe moderne kunst lieten we aan ons voorbij gaan. Zijn wij niet zo van. Kinderen ook niet. We lieten ze kijken, maar hoofdschuddend liepen ze verder. Daar waar anderen juist bleven staan. Dat is kunst. Ieder heeft zijn eigen smaak.

Met detailfoto's op zoek naar de kunstwerken.

Niels en zijn voorbeeld. Mondriaan.

Nadat we omringd werden door een buslading Japanners, snel naar buiten. Daarover morgen meer. Hoewel: nog even terug naar die Japanners. Na anderhalf uur in de auto en een half uur op een witte fiets, moeten dames plassen. Kleine jongens van 5 ook. Dus togen wij naar het toilet. Kinderen waren klaar en moesten van mij netjes blijven wachten. Bij de kraan. Even later was ik ook zover en deed de deur open, zag alleen nog maar een menigte kleine nette dames. Een invasie van kleine nette dames. Van Japanse nette dames. Geen spoor van mijn 2 jongste. Lichte paniek. Bij mij. Dames knikten allemaal vriendelijk en camera's flitsten. Ik werd door een menigte vriendelijk knikkende, kleine nette dames op de foto gezet. Reuzin zal in menig Japans fotoboek afgedrukt staan. Zweetparels op mijn hoofd. Want waar waren mijn kinderen? Opeens zag ik iets bewegen in linkerooghoek. Klein blond meisje met klein blond jongetje stonden tegen elkaar aan. Armen om elkaar heen. Waren ook al op de foto gezet door menigte vriendelijk knikkende, onverstaanbaar pratende kleine nette Japanse dames. Opgelucht gingen we onze handen wassen en verlieten het toilet. Om op de gang nog een buslading wachtende Japanners tegen te komen. Deden Nederland in 1 dag en hadden allemaal een kleine blaas. Hadden een uur voor museum, en stonden een kwartier in de rij om te plassen. Het kan verkeren.

Uit de bus, in toilet, rotgang door het museum, in de bus, volgende stop. Vriendelijke mensen.

Morgen deel 2 van ons dagje Veluwe.

The partridge in een perenpastei. Of iets dergelijks.

Ja, voorbereiding is het halve werk. Toch? Ik ben echter nog helemaal niet met Kerstmis bezig. Deze afbeelding stond opeens bij Lynda op haar facebook. En nu kent iedereen in blogland onze Limburgse romantische Lynda, maar voor de volledigheid: http://unpetitmorceaudemoi.blogspot.nl/
En romantische Lynda zag het helemaal voor zich. Vooral het dikgedrukte gedeelte. Ik niet. Ik reageerde als volgt: 'Lekker waardeloze vent anders als hij het niet eens zelf komt brengen!' En dat schoot in het Zuiden in iemands verkeerde keelgat  Ze zuchtte wat, ze kuchte, ze riep mijn naam en zuchtte nogmaals. Wat een onbegrip daar in het Noorden des lands.

Ik legde dus nog maar eens uit dat we West-Friezen nuchter zijn. Uit koude, klei getrokken. Harde noeste werkers enzo. Dat verhaal een beetje. Maar ik begreep best dat ik onze Limburgse vriendin gekwetst had. Ik ging verder met uitleggen, maar eigenlijk was het natuurlijk een verloren zaak.

"5 gouden ringen en 4 schreeuwende vogels zal ik niet krijgen hoor met Kerst, laat staan de rest. Gaat zijn vrouw vragen stellen". Die had namelijk die Patrijs voor de pastei gekocht. Patrijs die niet in een pastei bleek te zitten, maar in een perenboom. Lynda vroeg zich af of die Franse kippen dan wel welkom waren. Ja, hoor. Welkom in Dierentuin B.  "In de pan ermee!" Riep eega op de achtergrond enthousiast. Maar dat kon natuurlijk niet, want daar zaten die schreeuwende vogels al. In Limburg werd weer gezucht en gekreund.

Wat we met de peren van plan waren. Kieper maar in die pan erbij kregen we als advies uit het Bourgondische gedeelte van Nederland. We hoorden onze dappere vriendin stomen. We verstoorden haar kerstgedachte. Beseften we opeens. Te laat. Veel te laat. Maar ja, beter laat dan nooit. Bij Ben ging opeens een lichtje branden. Maar met zijn opmerking verpestte hij de sfeer totaal. Iets over een afzender die gek is op klatergoud en gevogelte.

Romantische Limburgse dame was van stoel gevallen van verbazing over zoveel West-Fries onbegrip. Verbinding werd verbroken. Ben probeerde het nog met een link naar de muppets.
De partridge in a pear tree. Het bleef stil. Voor even. En wat we al wisten weten we nu zeker. We waren te ver gegaan in het verstoren van een romantische kerstgedachte.Of Ben probeerde te redden wat ik met mijn ontluisterende niet romantische onderbreking had bereikt. Ja, dat had Ben geprobeerd in een poging de kloof tussen zuid en noord niet groter te laten groeien. Ik geloof dat het geen effect heeft gehad.

Sorry Lynda! Ik hoop dat je met Kerst beloond wordt met 5 gouden ringen; 4 schreeuwende vogels; 3 Franse kippen; 2 koerende duiven en 1 patrijs in een pastei. Ehh, 1 patrijs in een perenboom. Vooral hopen we dat je een mooie Kerst gaat krijgen met je gezin. En als goedmakertje houden wij onze snater als je weer iets op facebook plaatst. En als we het echt te erg hebben gemaakt, houden we ons koest tot na de feestdagen. Maar dan mis je natuurlijk wel het verhaal van de mevrouw die met pollepel achter ons aan kwam omdat ik de vogels, kippen, duiven en de patrijs van haar man had gekregen op de vijfde dag van Kerst.

The Continuing story. Haarkleuren deel 634.

Men neme een pakket haarkleurmiddel. Alweer? Ja. Alweer. En nu weet ik echt wel dat je met grijs haar ook gewoon jezelf bent, en dat je trots moet zijn op wie je bent en niet op hoe je eruit ziet, maar ik heb 1 probleem. Ik word grijs bij mijn slapen. En als ik grijs ben bij mijn slapen, dan zie ik er uit als een verlopen kat. Of als een verzopen kat. Of eigenlijk zie ik er uit als een vermoeide heks. Zonder roze tutu. Even voor de duidelijkheid.

En we willen er niet uitzien als een verlopen kat. We willen er nog fris en fruitig uitzien. We willen nog even vasthouden aan de illusie dat we nog in de bloei van ons leven zijn, we willen nog vlinders in onze buik voelen, .......wacht! Ik heb ook nog vlinders in mijn buik. Verliefd zijn is geen pretje. Nee. Slapeloze nachten en geen hap door je keel kunnen krijgen. Misschien dat ik er daarom wel zo verzopen uitzie, maar ik geef de schuld aan mijn grijze slapen. We gaan ons haar dus kleuren. Alweer ja. En nee, ik sta niet met nog iemand in de douche, we is ik en mij. Maar met we is het net of we ergens bij horen. Ik en mij dus.

Dit keer zit er helemaal een Nederlandse tekst in het pakket, maar inmiddels ben ik door de wol geverfd en weet ik precies wat ik moet doen. Spaarzame vrije ochtend en ik ga aan de slag. Gaat allemaal helemaal goed. Uitgroei bijwerken; in laten trekken; de rest van de massa over het haar verdelen en opnieuw in laten trekken. Ik loop in een badjas door mijn huis, handdoek op mijn hoofd. Als een sultan. Ik schrei door mijn huis en ga voorzichtig op de bank zitten. Normaal plof ik altijd in 1 vloeiende beweging op een zitplaats. PLOF! Maar dit keer ga ik voorzichtig en met beleid zitten. Anders schuift de handdoek namelijk van mijn hoofd en dan smeer ik de vieze rood-bruine schuimende troep op mijn dure Leolux bank. Toch zonde. Heb ik een zwarte bank met highlights. En ik wil geen zwarte bank met highlights. Alles gaat soepel en gesmeerd. Tot ik op de klok kijk.

11.32.  11.32?!?!?!?!? Paniek. Om 11.45 staan mijn kinderen namelijk buiten op het schoolplein. Ik heb nog 13 minuten om mijn haar uit te spoelen; me aan te kleden; op de fiets te stappen en naar school te fietsen. 10 minuten fietsen. 3 minuten om me aan te kleden. Geen tijd meer om mijn haar uit te spoelen. Muts op mijn hoofd en op naar school. Zeldzaam mooie herfstdag. Zon schijnt en de klaarovers bewonderen elkaars zonnebrillen. Ik sjees voorbij met ijsmuts op hoofd. Fluoriserende ijsmuts op hoofd. Op hoofd met schuimende massa onder muts. Straaltjes schuimende massa lopen over voorhoofd. Ik neem 2 kinderen mee op de fiets en snel weer terug naar huis. Lunch klaarmaken en dan kan ik eindelijk de douche in. Waar blijft kind nummer 3 toch? Tegelijkertijd gaat de telefoon. School. Of het klopt dat er nog een zoon van mij op het schoolplein staat. Ehhhh, nee dus. Ik kom er aan hoor ik mezelf zeggen. Muts weer op hoofd, op de fiets. Terug naar school. Oudste kind staat vrolijk op schoolplein te wachten, gaat melden dat mamma er toch eindelijk is en windsurft met zijn skateboard achter mamma's fiets naar huis.

Het bewijs dat ik ze alledrie nog heb.

Half 1 eindelijk allemaal thuis. Haar uitspoelen dan maar? Voorzichtig het ergste schuim uit gespoeld en hup hup, 10 over half 1 opnieuw naar school. In de schooltuintjes van 1 tot 3. Half 4 wederom thuis. Douchen. Eindelijk douchen en heel benieuwd naar het eindresultaat. En wat denkt u???? (Ik laat u even extra in spanning zitten op het puntje van uw stoel)

Mijn haar is gewoon bruin. Kastanjebruin met een lichtrode glans. Mijn haar is gewoon!! Dus: als u uw haar gaat kleuren, vergeet gewoon de tijd, vergeet gewoon een kind op het schoolplein, ga rustig nog een paar uur iets anders doen alvorens u uw haar uitspoelt. Dan heeft u het allerbeste resultaat te pakken van alle haarkleursessies. We zijn tevreden. Ik en mij. Alleen zorgen dat ik uit het Zweedse bos blijf, want ik ben nu in schutkleuren getooid en het is Elanden jacht seizoen. En als u een Klazien uit Zalk tip heeft over hoe ik die bruine vlekken van mijn voorhoofd af kan krijgen, dan hoor ik het graag van u. We hebben nu namelijk vlinders in onze buik, en rare vlekken in het gezicht.

Even niet in het bos wandelen.

De tandenfee.

Tanden staan in huize B momenteel in de belangstelling van de kinderen. Brak pappa 2 weken geleden zomaar een implantaat uit zijn mond en lag die een paar dagen te pronken op de vensterbank alvorens hij er weer ingeschroefd werd, wat bij de kinderen zowel verbazing als lachende gezichten bracht, brak er bij Sophie tijdens de sportdagen een tand uit. Gelukkig een melktand, maar wel 1 die nog niet helemaal klaar was om uit een kaak gebroken te worden. Nieuwe tand stak gelukkig wel voorzichtig zijn hoofd boven tandvlees , zodat we niet weken, misschien wel maanden tegen fietsenstalling aan hoeven te kijken. Daarnaast zitten er nog een viertal tanden los bij onze dame en daarmee streeft ze haar broer voorbij. Grote broer heeft nog maar een paar tanden gewisseld. Sterk gebit. Niet van zijn moeder. Van zijn vader trouwens ook niet.

Op weg naar een wandeling vroegen de kinderen zich opeens af wie die tandenfee toch is. Zelf hebben ze nooit een tandenfee gehad, laat staan gezien. Mamma doet daar niet aan mee. Zo min mogelijk vreemde sprookjes vertellen die zich afspelen in de veilige slaapkamer. Het zandmannetje kennen mijn kinderen dus ook niet. Zouden ze nachten wakker van kunnen liggen. Enge mensen die zomaar tijdens je slaap in je kamertje staan. Mamma ook. Krijgt mamma ook nachtmerries van.

Mamma is trouwens niet heel erg rechtlijnig in de opvoeding, want de paashaas hebben we dan weer wel. (Oei, en dat voor een katholiek gezin) Maar ja, die komt natuurlijk niet in de slaapkamer. Alleen in de tuin. Soms. En die paashaas levert ook meteen iets op. Chocolade eieren. Paashaas mag best op visite komen. Rondje door de tuin huppen en her en der eitjes strooien. Vinden de kinderen weer niet erg. Niet eng ook.

Maar wie is toch die tandenfee? “Pappa!” zei ik vrolijk. “Pappa wil vast de tandenfee wel zijn” Zie hem al rondparaderen in roze tutu. Pappa vind het best. “Maar dan wil ik wel een toverstaf.” Wat hij daar mee wil is mij een raadsel, maar vooruit. Als je in een roze tutu loopt, past daar best een toverstaf bij. Plaatje is compleet. Kinderen weten wie de tandenfee is. En dit exemplaar mag best ’s nachts een muntje onder kussen leggen in ruil voor tand. Pappa is verguld met zijn toverstaf en mamma: mamma is helemaal niet zo blij, want ik krijg dat beeld van pappa in een roze tutu zwaaiend met toverstaf met linten niet meer van mijn netvlies af. Nachtmerries krijg ik er vast van. Wat ik u brom. 

En nu hoor ik u denken: dat is toch geen roze tutu? Klopt. Maar die trekt hij natuurlijk alleen aan in het sprookje.

Kabouterpad Schoorl.

Vlak bij ons huis hebben we een bos. De bossen van Schoorl. En nu zeggen we dichtbij, maar het is ongeveer een half uur rijden. Dat hebben we er graag voor over. De bossen van Schoorl. Totaal anders dan de bossen bij ons in Zweden, maar het is zo lekker om lange wandelingen te maken tussen de bomen en de aparte bosgeur op te snuiven.

We wisten al langer dat er een kabouterpad bestond, maar we hadden hem nooit helemaal gelopen. En nu dus wel. Kabouters in het bos. En 1 kabouter met een taakstraf. Niet echt hoor, maar bij het bezoekerscentrum kun je een prikker halen en een plastic tasje. Kun je tijdens je wandeling zwerfvuil ophalen. En de kinderen vinden dat prachtig! Zo vormden we dus weer een aparte optocht. Kinderkabouters die afval prikkend door het bos trokken.

Sophie de Schoorlse boskabouter.

Via een ketting met kleurtjes en een boekje met opdrachten lopen we van kabouter naar kabouter.

Past niet in de vuilniszak hoor!

Fata Morgana.

Dierendag.

4 oktober is het dierendag. In Nederland. In Zweden en Noorwegen is het vandaag de dag van de kaneelbolletjes, maar dat is volgens Niels weer Typisch Zweeds. “Ze denken daar echt maar aan 1 ding. Eten. Die mensen eten de hele dag! Kaneelbroodjesdag. Rare mensen die Zweden” Ach, daar heeft hij ergens wel weer gelijk in. We wonen in Nederland en dus vieren we dierendag. Op school in dit geval. Dierendag op school.

Tussen de middag komt Niels thuis. “Jane, mag de klas niet in. We binden haar buiten aan het hek vast” Ik sta op mijn achterste benen. “Jane vastbinden aan een hek? Zijn ze nou helemaal?!” Maar het blijkt mee te vallen. Jane is een paard. En paarden in een klas is misschien niet zo’n goede combi. Jane en vriendjespaard Saar staan buiten. In het grasveld achter school. Bij ons verdwijnt een konijn in de roze poezenmand. In een knalroze poezenmand. Zit Niels niet mee. Zijn vader evenmin. Lopen trots door school met roze handbagage.

School waar op verschillende punten kinderen trots staan en zitten te vertellen over huisdieren. Over aaibaarheid van wandelende takken. Over levensverwachting van de cavia. “Ze is nu 2 en ze worden gemiddeld 4-6 jaar. Over 2 jaar kan ze dus zomaar dood gaan” Zonder emotie verteld. Hoort er klaarblijkelijk bij. Ik aai cavia die al over de helft van haar leven is en loop met een knoop in mijn maag verder. Zullen cavia’s begrijpen wat er verteld wordt?

Vissen zwemmen rustig rond in bak. Kijken gezellig de hele dag al mee. “Vanmorgen was er ook nog een poes mam, maar die ging weer weg, want anders vrat ze de vissen op.” Ach, dan had in ieder geval 1 beest een gelukkige dierendag. Denk ik, maar spreek ik wijselijk niet uit.

Een hond heeft een ereplek op podium. Doet haar kunstjes in ruil voor een koekje. Springt thuis zelfs door een brandende hoepel, maar dat laten ze natuurlijk niet zien in schoolgebouw. Jammer, ik had het de bazin graag voor zien doen. Roep ik wel “Allé-hop!” Maar bazin is moe. Hond niet. Hond kwispelt en speelt met volle overgave op podium. Heeft iedere 10 minuten verse speelkameraadjes. Ik blijf uit de buurt. Tanden glinsteren als ze naar me gromt. Zij en ik. Wij worden geen vriendjes.

Konijnen zitten gezamenlijk in 1 lokaal. In 2 gecreëerde hokken. Tafels liggen op de kant en konijnen huppen rond. Ieder in eigen hok. Mogen van mij ook niet bij elkaar gezet worden. Ander konijn is mannelijk. En 2 konijnen vind ik meer dan genoeg. Ik hoef geen tuin vol konijnen. Alhoewel; dat is wel makkelijk met Kerst. Hoef ik mijn hoofd niet te breken op hoofdgerecht. Gemarineerde konijnenbout. Niels houdt zijn konijn angstvallig bij Broer konijn vandaan. “Gewoon gourmetten is wel goed hoor mam.” Maar ondertussen heeft zoon wel You Tube aangezet. Flappie klinkt door de speakers. Het was eerste kerstdag 1961. Konijn verdween zomaar. Vader later ook. Humor ontgaat de meeste klasgenoten gelukkig. Moeders komen schaterlachend lokaal weer uit. “Die zoon van jou….” Ja, ik weet het. Die heeft een apart soort humor. Begrijp ik meestal niet.

Niels leest zijn verhaal voor. Over ontploffende maïskorrels en gegraven zwembaden.

Wat ik wel begrijp is dat de kinderen een hele mooie middag gehad hebben. Kinderen waren trots op hun huisdier en vertelden vol overgave. Leerden in 2 uur heel veel aan hun vriendjes. Vertelden over voeding, verzorging en afscheid nemen. Over verantwoordelijkheid. En de aanwezige mamma’s leerden ook nog iets. Wij passen niet op paard. Ziet er niet uit. Korte benen van paard met reuzen mamma’s op rug. Is net zoiets als een fiets met zijwielen. Nee, de paarden waren voor de kinderen. Een dierendag feest op de Familieschool.

Die kaneelbroodjes die we uiteraard evengoed gebakken hebben, smaakten erg goed. 2 nationale feestdagen kunnen best op 1 dag gevierd worden. En omdat het dierendag is gaven we vandaag de voorkeur aan droge broodjes boven gemarineerde….

Woonbeurs.

Bloggers op de woonbeurs. Dit jaar zouden verschillende bloggers hun opwachting maken op de woonbeurs. Zaterdag stonden Lynda en Stella in de stand. Of zaten, want het was de bedoeling dat ze zouden schrijven. Live bloggen vanaf de Woonbeurs. Spannend dus! En aangezien we Lynda uit Limburg nu eenmaal niet dagelijks zien, maakten ook wij onze opwachting in Amsterdam. Mijn Mr. Darcy had via facebook zijn diensten als pakezel aangeboden en zijn aanwezigheid was min of meer verwacht. Die van mij niet.

Bij binnenkomst ging ergens een alarm af. Een jaguar met een iets te scherp afgestelde sensor. Een jaguar? We keken eens goed om ons heen. Vielen behoorlijk uit de toon afgezet tegen de standhouders. Maatkostuums, zover we konden kijken. Alarm bleef vervelend afgaan. Verkoopster in te kort jurkje wist zich geen raad. Gewoon de accukabels lostrekken gaf ik haar als advies. A-c-c-u- k-a-b-e-l-s. Zweet begon voorzichtig te parelen. Buurman standhouder kwam redding brengen. Deed de deur open, morrelde onder stuur????? En alarm werd stil. Hoe zou die man die truc kennen??

Mijn Mr. Darcy zonder elandentrui;)

De dames waren hard aan het werk om alle meegebrachte spullen uit te stallen. Heel veel spullen in een kleine nomaden tent. Echt HEEL VEEL spullen in een tent. Maar wat een gezelligheid straalde dit hoekje uit. Hele beurs werd opgehaald. Gestrooide sterretjes lagen aan het einde van de ochtend al over de hele beursvloer verspreid.

Lopend door de hallen vielen ons een paar dingen op. Ten eerste: waarom hebben alle mannelijke architecten toch altijd grijs haar en een sjaaltje om hun nek geknoopt? Ten tweede wemelde het van de vrouwen die een man achter zich aan sleepten. “O, kijk wat leuk!!!” kirden de dames. “Tsja”deden de mannen. Zagen het hele product niet. Alleen het prijskaartje.  Dames die geroutineerd met 1 vloeiende beweging alle folders, potloden, stickers en opschrijfboekjes in tas wisten te vegen. Tas ging in dezelfde beweging naar achter, waar man stond te wachten. Tussen andere mannen die dezelfde beweging maakten. Hand naar voren; pak het hengsel van aangereikte tas en sluit de vingers. Zwiep tas van rechterhand naar linker en wacht tot de volgende tas volgeveegd doorgegeven word. Ik bood mijn man een kop koffie aan. Wel aan de andere kant van de beurs, want daar was het tweede kopje gratis. Tsja, we zijn nog steeds Nederlanders.

Opeens zagen we glunderende mannen rondlopen. Met grote blauwe tassen. IKEA. Stond daarop. En het voordeel van die tassen was dat er heel veel volgestouwde tasjes in konden. Tweede voordeel was dat er een gratis afwasborstel in zat. Mochten de mannen de kleur bepalen. Waren ze niet voor niets mee.

Voor mij het hoogtepunt van de beurs. Een prachtige auto!

In 1 van de hallen zie ik opeens mijn buurman staan. Mijn buurman van ergens uit de buurt. Ik zwaai vriendelijk. "Wat leuk" zeg ik tegen Ben. "Wie is dat dan" vraagt hij. "De buurman! Zie je dat niet? Hij werkt zo te zien bij een tuinderij." Ben kijkt nog eens naar buurman. Zonder herkenning. Geeft niets. Arme man was altijd aan het werk en onze buurman vast ook. Buurman zwaait met een grote grijns terug. "Hoe heet hij dan?" Vraagt Ben. "Ja, dat weet ik toch niet." “Jurgen Smit staat op die borden.” Jurgen Smit, Jurgen Smit, waar heb ik die naam toch eerder gehoord? Op televisie!!! De aardige grijnzende buurman is helemaal geen buurman, maar een meneer van televisie. Ik schaam me te pletter. Maar aardige meneer Smit is blijkbaar niet anders gewend en zwaaide vriendelijk terug. Hoe zou dat gaan als hij met zijn vrouw over straat loopt? “Wie is dat? Waar ken jij die van?”Die ken ik helemaal niet!””Yeah! Right!” Stikjaloers zou ik denk ik zijn als vreemde vrouwen naar mijn man gaan zwaaien. Maar ja. Mijn man is hoogstens iemands buurman en wordt dus niet zomaar toegewoven.

We lopen verder en zien bekende Nederlanders die wij niet 1-2-3 herkennen, maar uit het publiek kunnen we dan opmaken met wie we van doen hebben. In het echt zien ze er allemaal anders uit. Zien ze er echt uit. Zonder photoshop en botox. Zonder push up bh en correctieslip. Korter en kleiner ook. Jurgen Smit niet hoor. Die zag er gewoon net zo uit als op tv. Zonder zwarte handen, maar verder helemaal echt. Kan zomaar je buurman zijn.

We lopen rond in een mix van totale arrogantie en lieflijke brocante. Van maatkostuum tot sportschoen. Van jong belegen tot gelift oud.

We staan stil bij een bordje. Witte moorkop 3,50. Dan vraag ik me alweer af hoeveel een zwarte zal kosten. De meegebrachte broodjes kaas nuttigen wij zittend in het interieur van de Flexa. Hoe Hollands wil je het hebben? Ben zag overal banken en stoelen waar hij wel kon lunchen, maar zelfs ik voelde aan dat die banken niet bedoeld waren om zelf meegebrachte lunch te gaan eten. Banken waren verkoopwaar. Visitekaartjes. Uiteindelijk werd het ook nog heel gezellig in die vensterbank van de Flexa, want een zussenclub schoof gezellig aan. Opgelucht dat ze niet de enigen waren met kadetjes kaas en broodjes ham.

Best leuk hoor zo’n woonbeurs, maar de volgende keer ga ik toch weer naar de buitensport beurs. Of de emigratiebeurs, of de ik fiets actief beurs. Maar ik vond het wel superleuk om Lynda en Stella terug te zien. Misschien kunnen de dames de volgende keer gaan bloggen bij de 50+ beurs? Is Ben ook weer aanwezig. Sjouw ik zijn tassen wel.

Drukte bij de dames. Geen tijd om te bloggen.