Valborgsafton.

Feest in Zweden. Feest in Nederland.

Vandaag zijn we in Nederland. En kunnen we voor het eerst Koninginnedag vieren. Wat we weten van Koninginnedag? Iedereen loopt dronken in een polonaise over drukbezochte markten waar op enkelhoogte mensen op stoffen kleden zitten om hun oude troep te slijten. Oude troep die een redelijk zelfstandig denkend mens gewoon naar de gemeentewerf zou brengen. En de dresscode is oranje. Oranje broeken, oranje pruiken, oranje T-shirt, oranje gezichten, oranje bitter en oranje confetti.

Vlag met oranje wimpel. Staat erg feestelijk. Jammer dat er in de straat maar 2 andere vlaggen hingen.

Zal ik toch de auto volgooien en naar Zweden rijden? Maar oudste zoon wil het feest wel eens meemaken. Gelukkig schijnen er op het schoolplein spelletjes te zijn en een kleine overzichtelijke markt. Want om met kinderen naar de grote stad te gaan om daar aan te sluiten in de polonaise van hossende mensen….. nee, ik dacht het niet. Ik weet zelfs zeker van niet!!

Vorig jaar waren we gewoon thuis in Zweden. En daar werd het Valborgsfest gevierd. Ontzettend veel zin hadden we daarin. Opgaan in een feestende menigte. Een menigte die bestond uit ongeveer 200 mensen die op een grote open vlakte bijeen zou komen. In ons geval bij de haven. Met een drankje en dan telkens skål roepen. Ik kreeg echter een tak dwars door mijn oog, en lag dus uitgeput en uitgeteld om 20.00 te slapen met de 2 jongste. Ben en Niels gingen feestvieren. Het Valborgsfest. En stuiterend van enthousiasme kwamen ze thuis. Het was geweldig! Er was een toneelstuk op het water op de kade er waren vuurkunstenaars er waren dansende mensen er was een waanzinnig groot vuur en er was vuurwerk en kanonschoten. Die laatste hoorde ik. Net als het vuurwerk. Ik lag te woelen in mijn bed. Vuurwerk had ik de hele dag al in mijn oog en nu kwam er geluid bij.

Het valborgsfest is eigenlijk een feest om de lente te vieren. Om de boze winterse demonen te verjagen. Grote houtstapels worden er aangelegd. Die ’s avonds bij zonsondergang in brand gestoken worden.

Bijna zonsondergang. Tijd om het vuur aan te steken.

Koninginnedag daarentegen is begonnen om de vijfde verjaardag van prinses Wilhelmina te vieren. Na 5 jaar werd het Koninginnedag. Tot 1949 werd Koninginnedag gevierd op 31 augustus. In 1949 werd prinses Juliana Koningin. Het feest werd vanaf dat moment op 30 april gehouden. Nadat Koningin Beatrix op de troon plaats had genomen besloot ze om haar moeder te blijven eren en de datum op 30 april te houden. Koninginnedag is dus op 30 april. En op die dag voelen alle Nederlanders zich even 1. Trots op wie we zijn en trots op het land waar we wonen. Ik ben benieuwd. Dat zult u begrijpen.

Hoe was de dag? Ik heb de Koninklijke familie op televisie zien feestvieren met hun onderdanen. Met ons dus. Hoewel er weinig van ons bij zijn geweest waarschijnlijk. Net iets te ver rijden. Zeker met het prachtige weer van vandaag. De kinderen waren ’s morgens naar de markt op het schoolplein die er volgens de gemeente zou zijn. De bruisende markt bestond uit 4 kramen. 4 rafelige kleedjes wel te verstaan met speelgoed waar de kinderen die achter de kleedjes stonden op uitgekeken waren, of simpelweg gewoon te groot voor geworden waren. Verder geen feest, helemaal niets. Na een kwartier stonden de kinderen dus weer voor de deur, maar ’s middags zou het echte feest plaatsvinden. Het feest op de ijsbaan. Om 13.00 waren ze weg om pas weer tegen vijven terug te komen. Mamma licht bezorgd inmiddels, en aardig bruin verbrand van het werken in de tuin. Kinderen hadden een geweldige middag gehad, in een brandweerauto gezeten, een speurtocht door het bos gedaan, spelletjes gedaan en spelletjes gewonnen, zodat ze alle drie met een mooie prijs stonden te stralen. En ze waren ook nog eens geschminkt. Wat wil een kind nog meer? Volgend jaar weer Koninginnedag vieren. Maar mamma geeft de voorkeur nog steeds aan het Valborgsfest. We zullen zien. Voor nu wens ik u allemaal een hele mooie avond en ik hoop dat het zomerse weer even doorzet.

Mijn stenen man met robot prijs en Zweeds shirt, omdat de Koning van Zweden ook jarig is vandaag.

Mini stenen man. Met gewonnen klei en waanzinnige dorst.

Vlindermeisje met luchtbed. Kan ze lekker slapen. Oranje kleding is reeds vervangen voor  bikini ivm de hitte.

Elektrische fiets.

Al een aantal jaren pendel ik heen en weer van huis naar school en weer terug naar huis. De kinderen op school achterlatend of juist niet. En ik kan in een redelijk tempo fietsen. Ik ben zeker niet de snelste mamma op de fiets, maar zeer zeker ook niet de langzaamste.
Een tijdje geleden kwam er een nieuw meisje op school. En dat meisje had ook een mamma. En die mamma bracht haar dochter ook met de fiets naar school. Maar er was iets vreemds aan die mamma. Die mamma zag je in de verte aankomen, en voor je het wist belde ze en haalde ze in. Haalde ze mij in! Ogenschijnlijk zonder probleem haalde ze mij in, snelde naar 2 pappa's die voor mij fietsten en haalde ook die pappa's in. Ik besloot even aan te zetten. Maar hoe hard ik ook ronddraaide met mijn benen, hoe ik mijn bovenbeenspieren ook vol voelde lopen van het krachtig afzetten op de pedalen, ik kwam niet dichterbij. Sterker nog, ik zag die mamma uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Tot er niets meer van die mamma te zien was.

Ik haalde nog wel met rood aangelopen hoofd die pappa's in. Zullen wel gedacht hebben: Wat fietsen die vrouwen toch snel vandaag. Op school liep ik met rood hoofd van de fietsenstalling naar mijn wacht plekje. Het zweet parelde op mijn voorhoofd. De snelheidsduivel mamma stond uiterlijk onbewogen en ongeschonden te praten met een paar andere mamma's. Ik moet iets aan mijn conditie gaan doen besloot ik.

2 dagen later zoefde de mamma mij weer voorbij. Het viel me op, dat ze kaarsrecht op haar fiets zat en heel weinig omwentelingen maakte met haar benen. Ik schakelde op. Stand 6. Ik draaide in een lager tempo rond, maar mijn bovenbenen stonden op knappen. Of eigenlijk stond mijn spijkerbroek op knappen. En weer kwam ik niet dichterbij. Ik begon de moed op te geven. Nu al. Na 2 dagen van vernedering. Ik had mijn meerdere gevonden. Mijn Waterloo lag hier. Op de route van huis naar school. Ze is vast Olympisch kampioene op de weg. Een andere reden kon ik niet bedenken.

Mijn nieuwe schoolfiets.

De afgelopen week bracht ik de kinderen met de auto naar school en haalde ze dus ook weer met de auto op. De kinderen vroegen iedere morgen of we weer met de fiets gingen. Ze kwamen dan echt wel een keer op tijd.  Dat beloofden ze! Ik mompelde iets van boodschappen doen; naar een tuincentrum; slecht weer; schoolreisje; zere knie; kapotte ketting en klikte de autogordels vast. Ik ging ze natuurlijk niet vertellen dat mamma er uit word gefietst. En niet een klein beetje, nee gewoon waanzinnig. Ik was de bezem auto van het school peloton. Mijn ego had een enorme deuk opgelopen. Het allerergste was namelijk nog dat het een keurige mamma was. Een mamma met mooi haar in model, een prachtige lange jas en, .. nou ja, gewoon een verzorgde mamma. Geen mamma op sportschoenen, nee een mamma met leren laarzen.

Vanmiddag kwam er een vriendje van Finn spelen en we kregen het over het schoolreisje en wie de andere begeleiders zouden zijn. De racefietsende mamma ging ook mee. "De mamma die zo waanzinnig hard kan fietsen. Ja, die ken ik wel. Die fietst me er iedere morgen uit. Die gaat zo waanzinnig snel. Kan ik met geen mogelijkheid bijhouden." Mamma van Finn's vriendje schoot in de lach. "Ze rijdt op een elektrische fiets!" Een elektrische fiets. Morgen gaan we weer op de fiets. Gewoon de versnelling in stand 4 en als ze langs zoeft zal ik vriendelijk goedemorgen zeggen. Dat kan dan namelijk weer. Ik kan gewoon ademhalen als we in de vierde versnelling fietsen.

De wasmachine en de schatzoeker.

Op een rustige ochtend zit ik beneden aan de koffie. Boven staat de wasmachine aan, de woonkamer is gezogen, de kinderen zijn op school en hoef ik pas over een half uur op te halen. Als ik op de tweede pagina van de krant ben aanbeland dringt een tik-tik-tik geluid tot mijn brein door. Vast buiten denk ik en lees weer verder. Het tikkende geluid komt en gaat. Komt en gaat. Als ik naar de keuken loop om nog een kop koffie te maken kijk ik naar buiten en zie een uitgestorven straat. Geen werklui die tikkende geluiden maken maar toch hoor ik duidelijk tikkkkkkkk-tikkkkkkkk. Vreemd.

Ik neem weer plaats op de bank en opeens heb ik door dat het tikkkkkkkkk geluid synchroon loopt met het spoelen en draaien van mijn wasmachine. Mijn nieuwe wasmachine. Weet u nog? Snel ren ik naar boven traptreden overslaand. Door het raam van de machine zie ik spijkerbroeken en sop. Spijkerbroeken en sop. Spijkerbroeken, sop en iets groens. Iets groens? We hebben geen groene spijkerbroeken. De machine draait langzaam en ik hoor tik-tik-tik. Af en toe schuift de groene verstekeling zijn hoofd even voor het raam om snel weer weg te duiken. Het witte schuimende sop in. Nog een kwartier draait hij, maar de kinderen staan over 10 minuten buiten bij school. Tussen de middag maar even kijken. De machine gaat centrifugeren. TIKKKKKKKKKKKKKKKKKKK achtervolgt me de trap af. Lekker dan. Wat heeft eega nu weer voor troep in zijn zakken laten zitten?

Tussen de middag.  We eten gezamenlijk onze lunch op, drinken een beker water en de kinderen gaan spelen. Ik loop naar boven. Waar de groene verstekeling op me wacht. Tussen de spijkerbroeken grijnst een groen kunststof stukje iets me aan. Een afgebroken groen kunststof stukje iets. Tussen de spijkerbroeken vind ik niets meer wat kan matchen aan het groene, het groene ja wat eigenlijk? In de machine ligt ook niets meer. Ik draai de trommel, geen geluid. Boos en hoofdschuddend loop ik naar beneden, leg het groene ding op tafel. Pontificaal zodat echtgenoot bij thuiskomst meteen weet hoe laat het is. Tijd voor een boze vrouw.

Finn loopt langs, ziet het groene iets en roept blij uit: “Daar ben je! Ik was je al kwijt!”Pakt het groene ding en propt het in zijn broekzak. Zijn broekzak die op half 11 hangt. Zijn broek die bij nader inzien op half 11 hangt. Band van zijn onderbroek komt boven de broek uit. Is wel in geloof ik, maar kereltje is 4. Hoeft nog niet in zijn onderbroek rond te lopen. Wat is dat in vredesnaam vraag ik aan Finn. “Mijn schat!” En hoe kom je aan die schat? “Gevonden op het schoolplein. Bij de prullenbak.” En wat zit er nog meer in je broekzak?” Allemaal schatten mam.” Schatten? “Ja, voor de meisjes. Als ik dan een meisje leuk vind, geef ik haar een schat. Meestal steentjes want de rest hou ik liever zelf.” Mamma is wel benieuwd naar je schatten. Mag ik eens kijken wat je nog meer in je broek hebt?

Klein mannetje leegt trots zijn broekzakken. Links en rechts. Hijst zijn broek naar aanvaardbare hoogte op en kijkt trots naar stapel troep op tafel. Schatten mam! Stapel schatten! Inleven in belevingswereld van 4 jarige! Ik heb na archeoloog zoon; Indiana Jones dochter nu ook een Indiana Jones zoon. Schatgravers. Ik heb 3 schatgravers. En een extra klus op mijn takenlijst. Zakken van broek leeghalen alvorens de wasmachine aan te zetten. Kan ik weer rustig koffie drinken op de bank met de krant. Maar mijn kinderen kennende verzinnen ze gewoon weer iets anders. Ik ben benieuwd. Ik laat het u wel weer weten.

Steentjes voor de meisjes, een schakelaar, muntjes, inbussleutel, de reserve fietssleutels die we al een tijdje kwijt waren, lipgloss!? plastic rotzooi. Start van een nieuwe carrière voor onze kleine man.

Hardlooptraject.

Een aantal weken geleden gooide Lynda http://unpetitmorceaudemoi.blogspot.com/een aantal oproepen de ether in. Gezocht: hardloopmaatjes om mee te doen in een team voor de KIKA loop in Spaarnwoude. Leuk. Geweldig initiatief. Ik kijk op nog een paar internetpagina’s, neem de post door, ga een stuk zitten schrijven en zet de computer weer uit.

De volgende dag herhaalt dat ritueel zich. Als Lynda iets doet, doet ze het goed. Wederom worden we bestookt met oproepen voor de Kika Loop, om te sponsoren, om deel te nemen en we mogen getuige zijn van haar dappere pogingen om te trainen. Bij mij begint het te kriebelen. Zou ik? Maar in 2000 kreeg ik na een operatie te horen dat ik nooit meer zou kunnen hardlopen. Mijn knie was te zwaar beschadigd. En inderdaad heb ik regelmatig heel veel pijn als ik iets te enthousiast ben geweest. Kan ik de trap niet meer opkomen, kan ik mijn kinderen niet met de fiets naar school brengen, loop ik te hinken. Maar: wat is voor mij nu 5 kilometer hardlopen en dan een week pijn hebben in verhouding tot de kinderen die kanker hebben? Kinderen die strijden tegen een vernietigende ziekte, die chemo’s krijgen; bestraald worden; waarvan het haar uitvalt; die niet met hun klasgenoten onbezorgd hun jeugd kunnen bewandelen? Die in een steriel ziekenhuis liggen zonder pappa’s en mamma’s, broertjes en zusjes. 5 kilometer. Ik kan best 5 kilometer op mijn kiezen knarsen. Ik kan best 5 kilometer op mijn tandvlees lopen. In een opwelling meld ik me aan bij team Stella Maye. http://www.showhome.nl/

Ik schrijf me in voor de loop, bestel een T-shirt, want daar zal iedereen wel in moeten lopen, en wordt bestookt met berichten van Lynda. En even later mengt Stella zich in het gesprek. Er is iets met een T-shirt. Wat blijkt? Ze gaan in een teamtenue lopen. Een roze team tenue lopen. U leest het goed. Een ROZE tenue. Roze!!! Ik begin spijt te krijgen. Dochter is euforisch. Haar mamma gaat in het Roze. Eindelijk! Zie je haar denken. Het thuisfront komt niet meer bij van het lachen en echtgenoot roept meteen dat hij mee gaat om foto’s te maken. Ik zucht nog harder en dieper. Oei. Maar goed, 5 kilmeter in het roze zal ik dan ook wel overleven. Toch?

En de weken gaan voorbij. Mijn teamleden trainen en bespreken de vorderingen met ons. Ik lees mee en streep de dagen af tot mijn roze vuurdoop. Hardloopschoenen. Ik heb geen hardloopschoenen. Gaat lastig lopen worden. Vorige week liep ik een sportwinkel in; paste schoenen; maakte proefsprintjes; en koos voor een merk waar ik vroeger halve marathons mee liep. Oude liefde roest niet. Ik kocht zelfs roze veters. U leest het goed. Mijn schoenen zijn namelijk gewoon wit met zwart en groen. Geen roze schoenen. Ik leef namelijk op dusdanig grote voet dat ik geen damesschoenen pas. En roze heren hardloopschoenen? Nee, die had de verkoopster niet. Ze had wel roze veters. Vandaar. Met mijn heren maat 42.5 liep ik trots door mijn huis. (Mijn damesmaat hou ik voor u verborgen)

Inlopen. Nieuwe wedstrijdschoenen moet je altijd eerst inlopen. De schoen moet zich naar je voet vormen. Dat heb ik geweten. Een mega blaar is zich aan het ontwikkelen op mijn linkerhiel. Nu vind ik blaren nooit zo erg, maar deze zit wel op een vervelende plaats. Blarenpleisters gekocht. 2 pakken. Grootverpakking, want ik heb nog geen meter hardgelopen, en de eerste blaar heb ik al te pakken. Ach ja, wie in een roze shirt wil lopen zal dat met blaren moeten doen.

Ik zal u hier de komende tijd op de hoogte houden van de stappen richting 10 juni. 10 juni. En dat de wedstrijd in Spaarnwoude zal zijn hou ik wijselijk voor me. Want straks springt u allemaal als ware persmuskieten uit de bosjes om een foto te maken van een roze Ik. Verkoopt u de beelden voor aardige bedragen aan de roddelrubrieken als ware papparazi. Of eigenlijk vind ik dat misschien wel helemaal niet erg, als u de opbrengst dan maar naar ons team overmaakt. Wij zijn Team Stella Maye. En u kunt sponsoren. Graag zelfs. Niet voor mij, niet voor ons, maar voor alle kinderen die vechten voor hun toekomst. Die vechten tegen een gemene aanval van binnenuit. Strijden tegen KANKER. Kinderen voor kanker. Sponsor die kinderen! Klik op onderstaande link en laat uw hart spreken!! http://www.runforkika.nl/Spaarnwoude/FormSignUpSponsor.aspx?PageId=23&selected=T5

Een dagje zonder internet. Ofwel, een reis terug in de tijd.

Vandaag zaten we zonder internet en telefoon. Ik wist dat het eraan zat te komen, en ik maakte me er geen zorgen over. Een dagje zonder internet. Wat maakt het uit? Heb ik alle tijd om mijn koelkast te soppen, zand te zuigen. Geen stof, maar echt zand. Er zijn stratenmakers aan het werk bij mij in de voortuin en die zorgen voor een enorme hoeveelheid zand in mijn huis. Zand zuigen dus. Stapel strijkgoed zou ik weg strijken en dan ’s middags: ’s middags zou het internet het vast al weer doen. Niet dus, maar we zijn nu nog bij de ochtend.

Kinderen zitten op school, ik kom thuis, zet de computer aan, ga de ontbijttafel leeg ruimen, pak de stofzuiger en ga zitten op mijn bureau stoel. Post checken. Geen verbinding. Damn! O ja, vergeten. Geen internet. Stofzuigen, koffiezetten en wederom met mijn billen op de stoel voor de post. Geen verbinding. Hmmm, kranten lezen via de computer. Niet mogelijk. Sportverslagen lezen, idem dito. Niet mogelijk dus. Koffie drinken, nog een kop. Koelkast uitsoppen. Maar ik zit echt op een mailtje te wachten. En ik wil eigenlijk ook mijn facebook profiel even bekijken. Blogspot bijwerken, maar allemaal niet dus. Met de stofzuiger naar boven. Ik lijk wel een huisvrouw. Heel effectief, maar toch begint het te kriebelen. Ik ben afgesloten van de wereld! Ik woon in een woonwijk, heb buren, heb stratenmakers voor de deur liggen, en heb televisie. Dat nog wel. Ik zet de televisie aan. Maar ik hou niet van televisie kijken, en ik erger me na 5 minuten al te pletter aan de platte nietszeggende programma’s. Televisie uit. De echte krant dan maar. Met nog een kop koffie de krant lezen. Dan gaat mijn 06 telefoon. School! Vast de school van de kinderen, want die hebben mijn nummer. O en mijn moeder dus. Mijn moeder die heel verbaasd klinkt. “Ben jij thuis”? Ja, ik ben gewoon thuis. “Ik probeer al de hele dag te bellen en er wordt gewoon niet opgenomen”! Dat komt omdat het internet en de telefoon eruit liggen mam. Wilde u op de koffie komen? Ja, dat wilde ze.

De telefoon had ik nog niet gemist, want ik vind bellen ook al niets. Ik hou er niet van om gesprekken te voeren via een lijn en dat je gewoon niet ziet wat de gezichtsuitdrukkingen zijn bij de ander. Word ik heel onzeker van. Ik bel dus nooit. Ik neem de telefoon ook niet op als er op het scherm staat: nummer onbekend, of: onbekende beller. Laat maar bellen. Neem ik niet op.

’s Middags: kinderen naar school, ik naar een winkelcentrum. Cadeautjes kopen. Heb ik het ook al niet zo op. Moet je communiceren met wildvreemde mensen. Gaan ze vragen naar een klantenkaart die ik helemaal niet heb en of ik die dan toch wil hebben. Als ik een klantenkaart zou willen hebben, zou ik die al wel hebben.  Vragen ze als je net je tenen over de drempel hebt of ze moeten helpen. Moeten helpen? Jullie moeten helemaal niets! Jullie kunnen helpen. En bij sommige mensen mogen jullie helpen. Ga je naar de winkel voor nieuwe schoenen, hebben ze nergens jouw maat, kom je steevast met herenschoenen bij de kassa. “U weet dat dit het herenmodel is?”Ja, ik weet dat het een herenmodel is. Maar die pas ik in ieder geval. Er zijn ook hele lieve mensen hoor in de winkels. Die kennen me al en laten me rustig zelf kijken, trekken het gordijn van de paskamer niet voor mijn neus weg,  terwijl je daar op zijn aller-charmantst staat in je onderbroek. Onderbroek ja. Geen lingerie. Weet u nog? Lingerie van de H.EMA. Helpen ze echt en dan word ik altijd heel vrolijk. Maar u begrijpt dat winkelen niet mijn hobby is. (Op wie zou Niels nu eigenlijk het meeste lijken?)

Terug naar de verleden tijd.

Met mijn hoofd ben ik bij mijn website; mijn blog waar ik al een week geen tijd voor heb gehad en vooral bij dat ene mailtje waar ik op zit te wachten. “Wilt u er een tasje bij’? Nee dank u antwoord ik verstrooid, met als gevolg dat ik naar de auto terug wandel met een stapel knutselboeken, t-shirts voor de kinderen, 3 pakjes potloden, een pakket met voetbal pylonen en een doos haarkleurmiddel. Voor mij. Dat haarkleurmiddel is voor mezelf. Tussen de deur van de winkel en de deur van mijn auto heb ik 4 keer de spullen over de vloer van het winkelcentrum verstrooid en begin ik mezelf te ruiken. Sterkere deodorant kopen denk ik. Maar niet nu. Nu wil ik naar huis. Kijken of ik al weer contact heb met de wereld. Maar niets. Helemaal niets. Ik zit achter een leeg scherm en ik voel me zo ontzettend eenzaam. Op de achtergrond spelen 5 kinderen, buiten bij de voorramen zijn de 2 aardigste stratenmakers van Nederland aan het straten, in het park achter mijn huis hoor ik mensen met hun honden rennen voor de regen en ik voel me afgesloten van de wereld! Hoe verslaafd aan internet kun je zijn? Zou ik vaker moeten doen een internetloze dag. Maar dan wel op een dag dat ik geen belangrijk mailtje verwacht. Of nog beter: ik vraag of ze de brief ouderwets in de brievenbus kunnen doen. Ga ik gezellig met een beker thee op de bank zitten om de post door te nemen. Ouderwets gezellig. Doe ik het antwoord ook weer in de bus. Kom ik ook eens in de echte wereld.

En ik ben heel benieuwd wanneer u dit leest, want dat houdt dan in dat ik weer contact heb!

Glad Påsk! Til dere!

Zaten we vorig jaar met de paasdagen gewoon lekker thuis, in Zweden, tussen de versierde bomen in, nu bleven we in Nederland.

De paasveertjes in 1 vd bomen.

Konden we in alle rust de verjaardag van Sophie vieren. Iedere morgen rustig aan doen en eigenlijk de rest van de dag ook. Maar mijn kinderen willen altijd wel graag ergens heen. Iets zien, iets leren. Nu hebben ze deze week al geleerd dat als mamma mos in het gras heeft en dat weghaalt, er een kale plek ontstaat. En op die plek kun je heel mooi een tunnel naar China graven. Dus waren ze voornamelijk buiten bezig. Inmiddels is het gat heel diep en breed, zoveel mos had ik helemaal niet, en passen er 2 kinderstoeltjes in het gat. Goed in de gaten houden dat hij niet dieper word, dan krijg je gevaarlijke situaties. Om ze af te leiden van het project: Graaf naar China om de internationale betrekkingen goed te houden, stelde ik voor om naar een vlindertuin te gaan. In Waarland zit Vlindertuin Vlindorado. In de kassen van een kweker. Een heel mooi voorbeeld van kansen spreidden. Gaat het in de bloemensector niet zo goed? Dan beginnen we met een neven activiteit. Een vlindertuin dus in dit geval.

De poppenkast. Hangen alle vlinders hun kinderen met spelden op mamma?

De allermooiste in mijn ogen. 4 keer een rondje gelopen om hem op de foto te kunnen krijgen.

ZO verschrikkelijk benauwd, ik ging bijna tegen de vlakte., en zo ontzettend warm dat er bananen groeien!

Een leuk uitstapje, en lekker dichtbij.
Na het paasontbijt van vanmorgen gingen 3 kinderen buiten eieren zoeken. Toen ik de eieren  had verstopt, gingen ze zoeken en een paar eieren bleken onvindbaar. Mijn korte termijn geheugen is klaarblijkelijk heel slecht, ik had werkelijk geen idee meer waar ik ze verstopt had. Uiteindelijk toch nog alle eieren gevonden.

En er waren nog meer verrassingen voor de kinderen:

Terwijl de kinderen buiten aan het zoeken waren, stonden er zomaar nog een paar gevulde zakjes binnen. En oma maakte het helemaal bont. "De paashaas heeft iets gebracht!"(Paashaas??? We zijn katholiek) Zoef, kinderen naar buiten. Oma verbaasd achterlatend. "Wat gaan ze nu doen?" Eieren zoeken oma! "Ja, maar het ligt gewoon hier op tafel!"

Dan kun je zoeken tot je een ons weegt, chocolade lag binnen op de keukentafel.

En dan zijn we ook nog naar de tulpentuin in Breezand geweest en we zijn begonnen met het uitspitten van de terrassen, maar daarover later allemaal meer. Pfff, nu lekker naar bed. Ik lees nu de sneeuwman, en die is op sommige stukken taai en saai, en op andere superspannend. Page turner. Tot morgen allemaal!

Sophie heeft een hele Goede Vrijdag!

Sophie. Onze Sophie over wie u allemaal al zoveel heeft kunnen lezen. Onze Sophie staat vandaag in het middelpunt van de belangstelling. Sophie is vandaag namelijk jarig!
7 jaar. 7 jaar en ze vroeg afgelopen week of ze het mooiste verjaardagsfeest ooit mocht krijgen. Uiteraard mag ze die krijgen. Haar langgekoesterde wens is gister uitgekomen. Ze is mamma geworden van 2 konijntjes. 2 kleine konijntjes. Nijntje en Snuffie. Eigenlijk heet Snuffie Flappie, naar het beroemde konijnen kerst nummer, maar Sophie vond het niet zo'n goed idee om eerst haar konijn met gekonfijte kersen op tafel te krijgen tussen de sperziebonen en aardappeltjes en ze vond het ook niet zo'n goed idee om pappa met gekonfijte kersen op te dienen tijdens de volgende kerstdis.
Nijntje en Snuffie dus.

Gister mochten we de 2 kleine beestjes ophalen. 2 vrouwtjes. Althans dat hebben ze ons verzekerd. En anders hebben we over een tijdje inteelt baby konijnen. Mevrouw van de dierenwinkel stopte de kleine witte bolletjes in 2 doosjes. "U moet goed de bon bewaren en deze doosjes, dan heeft u namelijk een half jaar garantie op ze". Een half jaar garantie? Op wat? fabrieksfouten? "Valt er wel eens een poot af dan?" Meisje kon de grap niet zo waarderen. Ik kreeg een half jaar garantie op ziektes en als de konijntjes binnen een half jaar dood zouden neervallen moest ik de arme drommels terug doen in het doosje en naar de winkel terugrijden. Net alsof ik met dode beesten in de auto terug zou rijden naar de winkel. Ik ben geen abattoir! Deed me meteen terugdenken aan mijn eigen jeugd. Ik zal ook 7 jaar geweest zijn en de buurman had schapen en ieder jaar ook wel een potlam. Die mochten mijn broertje en ik dan uit school de fles geven. Lief zacht knorrend lammetje half op schoot, half op zijn pootjes voor ons staand, hevig trekkend aan de fles. Moest je jezelf schrap zetten, want lam was al best heel sterk. Soms overleed een schaap en buurman belde dan niet op, nee buurman gooide de klep van zijn auto open, kieperde dood gewicht in de auto en reed wel even zelf naar destructiebedrijf. Maar de buurman was al iets ouder. En werd al iets vergeetachtiger. Zodat hij op een dag de auto naar de garage bracht vanwege de verschrikkelijke stank in zijn auto. Vast een verstopt filter mompelde buurman tegen monteur en ging in de showroom de krant lezen met zijn sigaar en een kop koffie. Geschreeuw van monteurs, rennende verkopers en bleke gezichten van koffiedames ontgingen buurman volledig. Buurman had 2 weken daarvoor een dood schaap in zijn auto gelegd en was naar huis gereden. Doe ik morgenvroeg wel. Alleen kwam morgenvroeg dus niet. Hier moest ik aan denken en u zult allemaal begrijpen dat ik never nooit niet met een dood konijntje rond ga rijden. Kinderen mogen konijntje netjes begraven. Met ceremonie, chocoladetaart en zelf getimmerd kruis. Hoef ik echt geen garantie te krijgen op loszittende en defecte onderdelen.

Maar goed, we gaan eerst genieten van de konijntjes. En van de verjaardag van dochter. Die nu al helemaal geslaagd is. Sophie heeft na jaren hopen en wensen dan eindelijk haar kleine pluizige vriendjes. En ik weet 1 ding: deze konijntjes gaan aan liefde en aandacht niets tekort komen. Lieve, lieve Sophie: heel veel plezier vandaag en nog bergen vol geluk voor de rest van je leven. En omdat je als 7-jarige nog helemaal niet bergen ver kunt kijken wens ik je voor het komende jaar veel plezier, geluk en gezondheid toe samen met je vriendinnetjes en samen met je witte wollige vriendjes.