Bakdag en het vuurwerk.

We schrijven 31 december 2011. De dag dat je meestal de hele dag mijmert over het voorbije jaar. Wij niet. Er valt niets te mijmeren. We willen dit jaar zo snel mogelijk vergeten. Gelukkig hebben we ook hele leuke dingen beleefd; Legoland; avonturenpaden ontdekt; in ons ondergoed in een Zweeds bosmeer plonsen in een prachtige zomer met lekkere temperaturen; de overgang van de oudste 2 naar een nieuwe klas; de start van een school avontuur voor jongste telg; bakken, heel veel taarten en koekjes bakken. De oven heeft overuren gedraaid en doet dat ook vandaag.

Dacht mamma vandaag lekker met een kop koffie en de dikke kranten op de bank te kunnen zitten, kinderen 1-2-3 dachten daar iets anders over. Oudste zoon wilde wel even een chocoladetaart bakken. Even. Dochter ging voor de koekjes en jongste zoon voor de oliebollen en appelflappen en mamma zag de krant naar het oud-papier gaan, de koffie verdampen; haar rustige dag in rook opgaan; maar mamma zag ook 3 stralende kinderen. En daar kan deze mamma geen weerstand aan geven. Mamma ging overstag zoals dat zo mooi heet. Mamma schoof wolken stof onder de bank, gooide het strijkgoed in de trapkast en kinderen gingen spullen klaarzetten.

Dan heb je als afsluiter op een bewogen jaar opeens een geurend huis en dampende baksels. En 3 kinderen die blij zijn en daar kan niets en niemand tegenop. En met stralende kindertjes gaan we een prachtig 2012 in. Vol vertrouwen, want dat hebben we gek genoeg altijd gehad. Vertrouwen in een goede afloop. En vertrouwen in een nieuwe start. Vertrouwen in elkaar (niet altijd) maar vooral met heel vertouwen in de kinderen. Kinderen waar we als ouders ZO ontzettend trots op zijn!!

Alles netjes klaargezet, klaar om te beginnen.

Chocolade taart. Wie mag de deeghaken?

Eindresultaat. Met versieringen van marsepein. Banketbakker in de dop.

Resultaat van een dagje bakken. En dan zijn de bladerdeeg knakworstbroodjes al opgegeten.

Herkennen jullie de eland?

In pyjama, zelfgebakken koekjes showen.

En dan in het kort nog even het kopje vuurwerk. Aangezien pappa vaak nog niet helemaal helder is hadden we nog geen vuurwerk, geen probleem dacht ik, want ik vind vuurwerk niet zo geslaagd, maar kinderen dachten daar anders over. Zoon is de leeftijd van de knaltouwtjes en de erwten gepasseerd, dus er werd echt vuurwerk verwacht. Mamma ging kopen. Een familiepakket, waar zoon een gratis tas bij kreeg, lilliput pijlen. 12 stuks in een zakje. We kregen er 144. Mamma had de kleine lettertjes niet gelezen en dus niet gezien dat die pijltjes die zo leuk plof, plof, plof doen, per 12 stuks verkocht werden bij een minimale afname van 12 zakjes. 12 *12= goed, iets te veel. Er zat een kaboom kanonslag bij, wat een ander woord is voor rotjes. (weet ik nu) en een doosje astronautjes. Vond ik wel toepasselijk met Andre Kuipers in de ruimte. Maar die lieve astronautjes zijn ook gewoon een luxe benaming voor nog meer rotjes. (Weet ik dus ook nu. Ik leer iedere dag een beetje bij) In onze tas zaten ook opeens 2 dozen killer bees, en ik weet zeker dat ik die dus nooit zou hebben besteld, en 2 keer Twisting Bang. Geen idee wat dat zijn. Toen pappa en zoon vuurwerk gingen ophalen waren ze nog verontwaardigd ook; want hoe had ik het in mijn hoofd gehaald om geen grondbloemen te kopen! Nou vraag ik u: Ik, die net aan wist hoe een sterretje eruitzag, nog nooit 1 vastgehouden, had voor 35 euro een enorme tas vuurwerk uitgezocht waar de mannen van middernacht tot een uur of 3 mee bezig zijn, let wel, een uur of 3 's middags mee bezig zijn, en dan zeuren dat er geen grondbloemen bij zaten. U raad het al: pappa heeft in zijn agenda voor december 2012 als agenda punt gezet: VUURWERK kopen. ZELF vuurwerk kopen.

Wij wensen jullie allemaal een heel mooi uiteinde en een prachtig 2012!!

Chocolade lolly.

Zoals beloofd. De afdeling hoe maak je zelf chocolade lolly's? Niels wil eigenlijk niet uitdelen op school, of dat wil hij wel, maar hij wil zijn verjaardag niet vieren. Maar chocolade lolly's wil hij wel uitdelen. Nu vinden we het ook leuk om ieder jaar zelf iets te maken en dat uit te delen en geen voorverpakte zakjes chips weg te geven. Komt waarschijnlijk in groep 7 wel. Doe maar gewoon enzo. Vooral niet opvallen, vooral zeker niet anders zijn. Maar ja, nu schrijven we groep 6 en chocolade lolly's.

Eerst maar thuis proberen. Want het zal op het moment suprême toch mislukken, kun je alsnog naar de supermarkt voor een paar dozen chips. Mamma had een paar repen pure chocolade gekocht en die opgewarmd in een pannetje. De reep witte chocolade ging in de chocolade fondue. Reep wit smolt sneller op waxinelichtje als de pure chocolade.

 Stuk bakpapier op het aanrecht uitrollen. Hmm, bakpapier is op. Aluminiumfolie uitrollen en sateprikkers neerleggen. Met een lepel hoopjes chocolade neerleggen, iedere hoopje een nieuwe lepel, want kinderen vinden warm gesmolten chocolade natuurlijk erg lekker.

Ziet er natuurlijk nog totaal niet smakelijk uit, maar daar gaat verandering in komen. Met een theelepeltje mochten de kinderen witte chocolade over de rare hoopjes puur druppelen. En dan zien de lolly's er zo uit:

Goed, duurde even voordat de lolly's uitgehard waren, hielp natuurlijk ook niet mee dat 3 ongeduldige kinderen telkens aan de stokjes voelden om te zien of de lolly's al klaar waren, maar het eindresultaat was verrukkelijk. De kinderen de lolly's en mamma mocht de pannen uitschrapen. Zo vervelend kindervakantie en lolly's maken. En Niels? Niels denkt dat hij toch marsepeinen figuren wil gaan uitdelen, maar ook die moeten natuurlijk eerst geprobeerd worden. Vast heel moeilijk met marsepein werken. En laat mamma nu ook al geen marsepein lusten:)) U zult zien, het worden straks toch gewoon zakjes chips. En mamma zoekt een sportschool.

Boswandeling en koopjesjacht.

Tweede Kerstdag zijn we 's morgens naar Schoorl gereden. We hadden het geluk dat het bezoekerscentrum geopend was, kinderen kunnen daar eindeloos rondkijken naar luikjes in panelen met foto's van de duinen, een nagebootst konijnenhol bekijken, uilenballen uitpluizen, de geschiedenis van Kamp Schoorl bekijken, en heel belangrijk: kunnen lekkere tosti's eten.
Vandaag hadden we prikkers mee de duinen in. 2 prikkers, u weet wel van die grijpstokken die bij een taakstraf horen, en evenveel vuilniszakken. Dacht ik heel naïef, dat we die nooit vol zouden krijgen, het bos ligt bezaaid met afval. Volgende keer nemen we een Komo zak mee. Echt te zot voor woorden wat we allemaal aan vuilis tegenkwamen. Maar de kinderen waren er blij mee, want als ze de vuilniszak inleverden, mochten ze ansichtkaarten uitzoeken.

We wilden het kabouterpad lopen, maar na 2 kabouters waren we de route al kwijt. Nu hebben we gewoon 3 uur rondgedwaald en genoten.

Een konijnenhol.

Puzzelen.

Genieten van de limonade.

En de tosti.

Let op de attributen van de taakstraf.

Best wel zwaar dit kabouterpad.

Ja! Bijna boven.

Ansichtkaart uitzoeken als beloning.

Vandaag gingen we naar het tuincentrum. Ik heb afgelopen jaar per ongeluk de doos met verlichting weggegooid, en ik heb dus wel vervangende lampjes nodig. Geen lampjes gekocht, gewoon langs gelopen, maar wel genoten van stressende mensen op zoek naar koopjes. Raar volk zijn wij Nederlanders toch eigenlijk.

Ja gebakjes. O, dat waren 3 kinderkiezen. 

Niels oefent.

Sophie kijkt ademloos naar een zingende prinses. Wat het met Kerst van doen heeft? Geen idee.

 Thuis zijn we chocolade lolly's gaan maken. Daarover morgen meer.

Gelukkig Kerstfeest en een goed nieuwjaar!

Vanuit Noord-Holand willen wij iedereen op Blogspot en alle mee lezers een gezond en inspirerend 2012 wensen! Met heel veel liefde, geluk, gezondheid en wijsheid.
Maak er met de mensen die je na staan en mensen die je nu nog niet kent een feest van!!


God jul och gott nytt år!


Anna Marie, Ben, Niels, Sophie en Finn.

Kerstfeest.

Eindelijk is het zover. De dag van het grote Kerstfeest op school. Weken van voorbereidingen zijn er aan vooraf gegaan, en vandaag gaan we fine-tunen. De puntjes op de i. Of de Piek op de boom. We beginnen met het halen van de bestelde kadetjes. 800 kadetjes staan klaar in grote bakken. Kadetjes die na geteld te zijn in een transport kar worden geladen. Vervoert zo makkelijk naar de auto. Jaja. Bij de kassa kregen we een kerstkransje. Van schuim. U weet wel, een wit kransje van eiwit met rode kerstspikkeltjes erop. Supermarkt is boven, auto staat beneden in de parkeerkelder. Geen probleem, want moderne winkel heeft een roltrap. Een echte roltrap die boodschappen karretjes op de rem zet als je naar beneden rolt. Dan rol je dus uiteindelijk helemaal niet naar beneden, dan sjok je traag met het karretje op het ritme van de band naar je auto. Trap heeft een drempeltje. En ik geef de transport kar een  ferme duw de roltrap op. Transport kar is geen boodschappenkarretje en heeft dus helemaal geen blokkerende wielen. Kar gaat er met een noodtempo vandoor. 2 meter hoog, 1 meter breed en gevuld met 800 kadetjes. “PEET!! Hij heeft geen rem!!” Brul ik door de supermarkt. Mijn linkerschoen zet ik op afzetstand, zool blijft rokend achter in de groeven van de band. Rechterhand is verworden tot een knuist met witte knokkels en houdt 2 dingen vast: 1 de rollende kar; 2: mijn net gekregen kerstkransje. Prioriteiten stellen. Altijd prioriteiten stellen. Ik hoop dat de schuifdeuren beneden op tijd open schuiven. Zie me al met kadetjes door glazen pui duiken. Kadetjes zijn mijn airbag.

O.R. Collega Petra aarzelt boven. Gaat ze links of rechts naar beneden? Gaat ze links rennend voorbij tegen de richting om beneden kar op te vangen om zodoende geplet te worden tussen kar en glazen pui. Waarmee ze tevens het risico loopt dat er nog 68 kilo van mij bovenop knalt, of gaat ze netjes burgerlijk rechts lopen om ook als contra gewicht te dienen? Het wordt rechts. Beneden slaak ik een zucht van verlichting. Kerstkransje heeft het overleefd.

Op weg naar boven om kar weer terug te brengen zwaaien we even naar camera’s. We zijn benieuwd wanneer onze actie op You-tube staat. Op de trap ruikt het vaag naar verbrand rubber. Mijn zool. Het ruikt hier naar mijn zool!

Op school aangekomen denkt Petra nog even een grapje met me uit te moeten halen. Juist als ik oversteek met 2 bananendozen vol brood roept ze: “de rem! Hij heeft geen rem!!” Ik draai me om, zie in een visioen mijn auto een tuin inrijden, maar het ging over een doos broodjes die bijna op de weg lag. Grrr! Grijze haren krijg ik van die lolbroeken van de O.R.

Goed en dan is het de rest van de ochtend met banken schuiven, krukken en banken uit klassen halen; kleuterklas komt na het buitenspelen in een klas waar ze stoelendans kunnen doen. Er zijn niet genoeg zitplaatsen meer. Staan allemaal in de aula. Kleuterkindjes vinden het een grap. Héél erg 2012 om les te krijgen op de vloer. Krap om kwart voor 12 zijn we klaar. Het feest kan beginnen.

Een kwart aula ongeveer. Nooduitgangen goed vrij houden en laat die leerlingen maar komen.

En dan is het avond. Alle kinderen komen op hun Kerstbest op school. Met prachtige jurken; rokjes met zwierige tule onderrok; ingevlochten haren. Jongens met smoking met vlinderdas of stropdas. Allemaal gericht op gezellig samenzijn met Kerst. Wij waren op hakken. Bedankt daarvoor. Ik zal de Kerstdagen met blaren lopen. Een ieder die mij kent, weet dat ik nooit, NOOIT op hakken loop. De sfeer zit er goed in. School ziet er prachtig uit en er is rust. Rust op school. Ruim 400 leerlingen en 100 volwassenen zijn stil. Kijken ademloos naar het plaatsen van de piek op de grote boom, het aansteken van de lampjes, het woordje van de directeur en vervolgens naar een hele leuke variatie op het bekende verhaal over Jozef en Maria in die donkere Kerstnacht. En weer hadden we een echte baby. Een hele echte baby Jezus. Sven heet hij. Toen baby Jezus, (baby Sven dus)  zijn handjes ging bewegen, volgde een zacht geroezemoes. “Hij is echt! Hij is echt echt”! Leerlingen die vanavond geheel in stijl sterren genoemd worden, zingen op het podium en in de zaal. Maken muziek en lezen gedichten voor. De sterren van Kerst. Onze sterren van Kerst.

Afsluitend is er een diner in de klas. Kinderen en ouders hebben hun best gedaan met zelfgebakken broodjes; lekkere yoghurt; fruit; minipizza’s en knakworstjes. Kinderen zitten in sfeervolle klassen aan prachtig versierde tafels te eten. Eten gezamenlijk hun Kerstmaaltijd terwijl het schoolplein langzaam volloopt met ouders die hun kroost weer op komen halen. Ouders worden opgewacht door Kerstkoor en pannen glühwein. Ook buiten zit de sfeer zit er goed in. (Kan ook door die wijn komen.)

Om 20.00 is het klaar. Kinderen zijn opgehaald, ergste bende is opgeruimd en het is tijd om naar huis te gaan. Top dag hebben mijn kinderen en ik gehad. En als ik terugdenk aan de stralende koppies van de kinderen op school, dan heeft iedereen een prachtige afsluiting van het jaar gehad op school. Volgend jaar weer? Volgend jaar weer. Maar nu ga ik 2 weken in winterslaap.

Hmm, koude pannenkoek, apart. Ik denk: Apart!

Jul Tomte Finn. 

Hele mooie feestdagen en een gezond en inspirerend 2012. Laat je verrassen door de mensen om je heen!!

(En als u in de supermarkt iemand hoort roepen: “Hij heeft geen rem!” Dan weet u dat we weer een feestje vieren.)

Geen bonus maar banen! Actiewebsite van de Algemene Onderwijsbond

Geen bonus maar banen! Actiewebsite van de Algemene Onderwijsbond

Een modern Kerstverhaal tweede deel.

Dinsdag.

We lopen naar het dorp en opeens ziet Koningin Sophie een pony in de wei bij het schoolbos staan! Een pony, ik wil een pony! Nemen we deze mee naar huis? Aangekomen bij de pony blijkt het om een ezel te gaan. Hoe toepasselijk. Ook goed, een ezel, ik wil een ezel, nemen we deze ezel mee naar huis? Stuiterend en stralend staat ze naast me. Mijn hart begint te breken. Kan ook door de temperatuur van -15 komen. Ehh nou eigenlijk niet. Deze ezel is van de kinderen op school. Nou, ja dus! Ik zit ook op school! En Niels ook en Finn bijna. Nemen we hem mee, zetten we hem wel in de tuin van school. Hmm, ergens denk ik niet dat ze op school blij zullen zijn met onze gezinsuitbreiding. Maakt ze natuurlijk verder niets uit, maar als gezinslid schooltuin gaat staan te bevuilen wordt dat toch een ander verhaal. Ezel blijft tot verdriet van Koningin Sophie gewoon staan waar ezel staat. Wachtend op zwangere kerstfamilie die langs zal komen stappen. Zodat ezel uit zijn omheining gehaald zal worden om gezin naar veilige, warme herberg te leiden. Om kerstbaby geboren te laten worden in door houtkachels verwarmde ruimte en in P.renatal kleertjes aan de wereld getoond te laten worden.

In het dorp lopen honden. Geen cavia’s aan lijntjes, maar echte stoere berghonden. Koningskinderen willen hond. Stoere berghond met vaatje om de hals. Vaatje met verwarmend vocht. Hond met geknoeste wandelstok. O, dat was het baasje. Koningen azen op hond, mamma maant ze om mee te lopen, maar koningskinderen zijn niet bang. Mamma wel, maar kinderen willen hond aaien. Zijn te enthousiast en hond begint te blaffen. Nog voor we bij de supermarkt zijn is het plan hond al afgeserveerd. Honden horen ook niet thuis in het kerstverhaal. Ook niet in modern.

Zaterdag.

Prachtige week gehad in winters landschap en kinderen hebben genoten. Met volle teugen genoten. Van sneeuw, van chocoladefondue (2 keer) van warme chocomelk, van lokaal eten, van samenzijn onder sterrenhemel en dennenbomen. Koningskinderen willen op de laatste dag nog 1 keer wandelen. Wandelen naar het dorp door het bos en daar zien ze zomaar uit het niets, konijntjes lopen. Met hun zilvergrijze vacht steken ze vaag af tegen maagdelijke witte sneeuwhopen en kinderen willen een konijn! Een konijn! Kinderen lopen naar konijntjes, maar konijntjes lopen heel hard weg. Weg voor groot mensen gevaar. Kinderen gaan naar huis zonder pluizig aandenken en mamma is stiekem heel blij, mamma gaat niet wandelen met een zakje en ook niet bibberend van angst met blaffend of krabbend beest in hokje naar huisarts omdat huisdier ziek is geworden. Mamma is blij met vissen. Behalve als ze dood gaan terwijl pappa er niet is. Mamma moet dan zelf vissen vangen met netje en met dood mini gewicht naar toilet wandelen. Bah!

Kerst 2011.

En weer is het kerst. En weer willen de koningen een huisdier, of eigenlijk willen ze nog steeds een huisdier. Een huisdier van betekenis. Geen wezel op batterijen; dank u Sinterklaasje, en ook geen extra vissen. Vissen die gezellig zwemmen in aquarium, maar niet in bal met belletjes draaien, die niet op schoot willen zitten, die niet geaaid willen worden in pluizige vachtjes. Die ook niet uitgelaten willen worden. Vissen willen eten en verder eigenlijk met rust gelaten worden. Vissen zijn eigenlijk gewoon een beetje saai. Is mamma het helemaal mee eens. Maar nu was mamma ziek en mamma lag op de bank stapels tijdschriften te lezen. Als ze niet sliep tenminste, en mamma las een reportage over schattige mini konijntjes. En mamma was om. Koningen krijgen voor Kerst een konijn. We krijgen een echt Kerstkonijn. 

Met gekonfijte kersen. Is dat niet schattig van mamma? Gelukkig weten koningskinderen nog niet wat gekonfijte kersen zijn in samenhang met Kerst. Leg ik ze later wel eens uit. Later, als ze groot zijn.

Een modern kerstverhaal deel1.

Ja, lekker originele titel hoor ik Jullie denken. Dat klopt. Is dus inderdaad niet origineel. Ik geloof dat alle kerstverhalen die niet over baby Jezus gaan modern heten. Die van mij dus ook. Dat heet een kersttrend. En laat ik de hele kerstsfeer nu helemaal te gek vinden. Een modern Kerstverhaal dus.

Een kerstverhaal dat gaat over 3 koningen. 2 Jongenskoningen (Voor het gemak noemen we ze Niels en Finn) en één meisjes koning. (En alle lezers die al langer meelezen horen Sophie nu roepen: ik ben dan een koningin! Geen koning! Goed, de meisjeskoning heet Sophie) En de koningen willen net als vorig jaar naar de sneeuw. Kerst vieren met dikke pakken sneeuw. Overdag heerlijk spelen en skiën en dan ’s avonds onder een feeëriek sterrenstelsel wandelen naar het dorp, door het bos of over de vlak getrokken pistes. Sfeer opsnuiven van geurende dennenbossen en fantastische kerstmaaltijden nuttigen in het appartement. Chocoladefondue was de absolute topper waar ze het nu nog steeds over hebben. Goed. We zijn in de sneeuw. In een sprookjeswereld van witgesneeuwde bomen, van geluiddempende sneeuw tapijten, van vriendelijk lachende mensen, van kerkklokken die af en aan luiden in de dorpjes. Gek genoeg horen we die klokken wel de hele dag. De bergen weerkaatsen het gebeier. 

En in die serene omgeving hebben we onze 3 koningen geplaatst. Onze 3 koningen die 1 wens hebben. Een eigen huisdier. Een kat of een hond, een koe of een ezel, het maakt ze eigenlijk niet uit. Mamma wel. Het maakt mamma heel veel uit. Want wie moet het dier uitlaten als kinderen ziek zijn of op school zitten? Juist mamma. En mamma ziet zichzelf niet lopen door vinex wijk met koe aan een lijntje omdat beest de gemeenteperkjes nog moet bemesten. Mamma ziet kinderen trouwens ook niet lopen met koe aan een lijntje en dan een zakje mee om hoopjes op te kunnen rapen. Blauwe vuilnisbakken voor hondenzakjes begeven het onder gewicht van zakje en kinderen hebben eerste taakstraf aan hun broek omdat ze gemeentelijk meubilair hebben vernield. Koe valt af. Maar bij mamma vielen alle huisdieren eigenlijk af. Vissen. Er zijn vissen gekomen en Koningin Sophie is een toegewijde moeder, maar andere koningen vinden het maar zo-zo.

Sneeuw. We wandelen in de sneeuw, koning Finn zit half op de slee, half loopt hij ernaast als een moderne landloper met stok. Reuzenstok om elanden te kunnen vangen. Mamma loopt door, want mamma wil oudste koningen nog zien skiën. Koning Finn neemt weer plaats. Dat merkt mamma, want de slee geeft weerstand. Mamma loopt en loopt en hoort opeens miauw. Miauw? Ja miauw. Dat doen katten. En mamma hoort miauw en au. Au? Ja, dat geluid maken mensen. Kleine kinder mensen die gekrabd worden door gevangen kat. Gevangen kat van iemand anders. Lees: gevangen wilde boerenerf kat die op muizenjacht was. Jager werd gevangen. Door koning Finn. 3 jaar. Kat loopt met staart omhoog blazend weg. Weg naar veilig heenkomen in stal met stro. Finn kijkt beteuterd en zwaait vriendelijk naar kat die geen vriendjes wilde zijn. Vrede op aarde voor alle mensen en dieren denk ik en kijk naar bloedend gezicht van kleine koning.

Wordt vervolgd.

Autorijles.

Niels gaat op voor zijn eerste rijles. Behoorlijk gespannen is hij de hele dag. Loopt stil met ons mee en vraagt ieder kwartier of we al naar de rijschool moeten. Eindelijk is het zover. Pappa loopt met zoon mee. Zoon krijgt een korte uitleg over de werking van de auto’s en de verkeersregels worden uitgelegd aan de hand van borden. Echte verkeersborden. Zoon weet van alle de betekenis. Mamma niet, maar mamma staat veilig achter hek. Met nog een heleboel andere gespannen mamma’s. Mamma schrikt zich een hoedje als pappa opeens naast haar gaat zitten en als blijkt dat zoon helemaal alleen in auto plaats gaat nemen. Dat was niet wat mamma verwacht had. Mamma wil over hek heen stappen om zoon te helpen. Mamma kijkt naar andere mamma’s. Worden allemaal tegengehouden door andere pappa’s. Mamma gaat weer zitten. Ziet het zinloze van de onderneming in. Niels gaat autorijden. Moederziel alleen in auto.

Auto’s worden gestart. Gaat zoon goed af. Broer en zus beginnen te klappen. Te klappen voor grote stoere broer. Broer gaat rijden. Dwars door het rode licht. Gelukkig had de voorste in rij voor het groene licht autopech. Motor sloeg af. Zoon kroop door het oog van de naald. Mamma zakte iets onderuit. Dat beloofde niet veel goeds. Zoon ging rondjes rijden. Ging prima. Mamma ging weer iets rechter zitten op bank langs hek. Andere mamma’s waren druk bezig met kleine kinderen of lazen semi onschuldig de krant. Keken niet naar stuntende kinderen. Kinderen die af en toe bijna aanrijdingen veroorzaakten. Pappa’s klommen tegen hek aan. Wilden het liefst zelf rijden. Zelf rondjes rijden met zoon ernaast. Helaas. Pappa’s mochten het terrein niet op. Pappa’s stonden aanwijzingen te roepen naar kinderen. Kinderen die niet luisterden. Kinderen die zelf hun weg vervolgden en dat zonder ruzies deden. Zoon reed tankstation in. Tankte zijn auto vol, en reed weg zonder te betalen. Heeft hij niet van zijn ouders. Zoon zwaaide naar broertje en zusje en knalde pardoes tegen klein meisje aan die vriendelijk lachend achterom keek. Niets schadeformulieren of verzekeringspolissen. Gewoon een glimlach van mooi blond meisje. Zoon was gelukkig. Ging auto poetsen. Via de verkeerde kant de wasstraat in. Auto werd evengoed wel schoon, maar vooral heel schuimig. 

Zoon reed en stopte voor het rode licht. Wilde rechtdoor, maar toen licht voor links eerder op groen sprong, gaf hij een draai aan zijn stuur en schoot zomaar linksaf. Andere gebruikers in verbazing achterlatend. Wilde even later juist linksaf, rood licht. Rechtdoor dan maar en midden op de kruising gooide zoon zijn stuur weer om en sjeesde tussen 2 tegemoetkomende auto’s in naar links. Luid getoeter was zijn winst. Ik zat bijna onder bankje. Vreemde pappa ging naast me zitten. ‘Die jongen rijd waarschijnlijk net als zijn moeder. Gevaar op de weg!’ Hoezo gevaar op de weg? Zijn mamma is geen gevaar op de weg! En het is toch goed gegaan? Ik besloot niet te reageren. Zoon zat te stralen en te stralen. Ging weer tanken. Betaalde netjes, maar vergat de slang terug te hangen. “Benzine” spoot in de rondte. ‘Tjonge, tjonge, die jongen maakt er wel een zootje van. Moeten ze van de weg halen. Verpest het voor iedereen.’ Hoezo verpest het voor iedereen? Kinderen reden allemaal netjes hun rondjes, tankten ook zonder te betalen, zwaaiden naar elkaar en naar mijn zoon en hadden allemaal heel veel lol. Internationale grenzen vervaagden. Kinderen spraken de taal van het kind. Spraken de taal van de lach. Hadden meer lol als pappa’s aan de kant. Pappa’s die zich letterlijk en figuurlijk aan de kant gezet voelden.  

Autoles was afgelopen en zoon huppelde naar de garage. Was blij, was zo ontzettend blij en opgelucht dat het allemaal heel leuk was en dat hij misschien, heel misschien ook wel een rijbewijs zou krijgen. Ik dacht van niet, pappa dacht van niet, broertje dacht van wel. Was trots op grote broer en wilde wel met broer mee in de auto. Zusje niet. Broer moest nog maar een paar lessen nemen. Zoon kwam aangerend. Met rijbewijs. Met een echt geldig rijbewijs! Narrige vreemde pappa keek naar mijn stralende zoon, keek naar mij en schudde nog maar eens zijn hoofd. Hield wijselijk zijn mond. Hopeloos gezin dacht hij vast. Kreeg in geen 3 dagen de glimlach meer van onze gezichten. Onze zoon heeft zijn rijbewijs en morgen, morgen heeft hij weer een les.

Sokken en de tube tandpasta.

Niels heeft een waardeloze start op woensdag. Hij is ziek geweest, heeft zijn verjaardag gevierd, is gister weer naar school gegaan en met koorts weer thuisgekomen. Zijn zusje moest naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken en onverrichter zake weer naar huis, omdat ze toch nuchter aanwezig moest zijn. Niels is gespannen voor een aardrijkskunde toets die hij onoverzichtelijk vind en Niels heeft slecht geslapen. Kortom: Niels komt zijn bed niet uit en als hij dat eindelijk wel doet is alles verkeerd.

Sokken. Niels moet sokken aan, maar van de 300 paar die in zijn kast liggen zijn er 150 te klein, zijn er 100 zomersokken, dus te kort en de overige 50 hebben de verkeerde kleur, het verkeerde boordje, zijn eigenlijk toch van pappa of van broertje en te midden van een berg sokken vertikt meneer het om ook nog maar 1 zet te doen. Prima, dan ga je maar met blote voeten naar school.

Mamma gaat de andere 2 klaarmaken om naar school te laten gaan. Pappa werpt zich op als redder in nood en zo kan het dat 2 kinderen netjes op tijd in de klas zitten en 1 kind nog thuis aan het worstelen is. Met zichzelf. Eindelijk, eindelijk zijn er sokken gevonden die wel kunnen, en de tanden kunnen worden gepoetst. Ga naar de badkamer Niels. Niels gaat naar de badkamer. Pak je tandenborstel Niels. Niels pakt zijn tandenborstel. Pak de tandenpasta Niels. Niels zoekt, maar kan niets vinden. Niels, pak je tandenpasta. Pak je tandenpasta. Welke gebruik je ’s morgens? De gewone. De gewone, daar kun je het dan mee doen. Wij hebben 7 verschillende soorten tandenpasta van verschillende merken. Meneer wil de gewone. De gewone voor ’s morgens. Maar mamma helpt ’s morgens nooit bij het tandenpoetsen. Mamma heeft dus geen idee wat de gewone is en welke de ongewone. Maar Niels begint iets rustiger te worden, dus mamma moet dat ook blijven. Op goed geluk pak ik een tube van mij. Bingo! De juiste tube voor ’s morgens. Doe tandenpasta op je borstel. En zo gaat dat ritueel door. Maar tanden worden gepoetst, schoenen worden aangetrokken, net als jas. Basketbal moet mee in de auto en we kunnen gaan.

Half uur te laat komen we op school aan, maar hij schuift zo rustig de klas in. Heel relaxed gat hij zitten en pakt een boek. Dit had ik een half uur geleden dus echt niet durven hopen. Niels zit in de klas en doet gewoon lekker mee.

Nu moeten we wel uitkijken dat hij dit niet als een nieuw ochtendritueel gaat zien, want dat drukken we dan de kop in. Ik merk aan mezelf dat ik weer iets meer ontspannen ben en dit soort ochtenden en middagen en avonden ook weer beter aankan. Vorige week kwam de mevrouw voor Sophie op school en de directeur en de adjunct-directrice hadden me al moed ingesproken dat de kinderen gewoon bij mij bleven, maar dat moet je dan eerst nog maar zien. En wat ik nu merk is dat die morele steun (En het feit dat ik het gesprek niet alleen aan hoefde te gaan) heel veel waard is geweest voor mijn gemoedsrust. Ik weet zeker dat mijn kinderen op school op hun plaats zijn, dat ze niet zomaar meegenomen kunnen worden en dat geeft mij ontzettend veel rust. Rust in mijn hoofd. Ik heb dus nu al 2 nachten goed geslapen en ik kan de hele wereld wel weer aan. Kom allemaal maar op, ik kan alles aan. (Maar eigenlijk alleen dankzij de hulp van school)

Niels wilde ook nog graag dat ik zijn eerste rijervaringen met jullie zou delen, maar dat bewaren we voor morgen. 

Sankta Lucia.

Lucia was een Romeinse heilige.Ze weigerde offers te brengen aan de keizer. Na te zijn gemarteld stierf ze, maar ze bood haar verloofde eerst nog haar ogen aan. Deze ogen staan symbool voor het licht. Aangezien het in Zweden in de winter erg donker kan zijn, vinden de zweden een feestje met licht wel zo gezellig. 13 December wordt in heel Zweden dus ook het Sankta Lucia feest gehouden.
Sankta Lucia heeft een kroon van licht. En over deze kroon wil ik het nu hebben.

Net zoals wij in Nederland vroeger echte kaarsjes in de kerstboom hadden, zo hebben ze in Zweden echte kaarsjes in deze kroon. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet, dat deze kroon gedragen wordt op het hoofd van kleine Zweedse meisjes.
Deze Zweedse meisjes kijken een heel jaar uit naar de dag van 13 december. Dan mogen ze namelijk in hele mooie witte jurkjes hun opwachting maken in een overvolle kerk, school, of ander buurtgebouw.
Dan schuifelen ze door de gangpaden naar een podium waar ze vervolgens Lucia liedjes zingen.

Overal in de gangpaden en langs de route van deze zingende meisjes staan bakken met water klaar om gebruikt te worden. Want: ieder jaar vliegt een Santa Lucia meisje in de fik. Nou ja, haar haren dan.

Nu nemen we Sophie. Onze Sophie. Sophie houdt van mooie jurkjes, mooie ingevlochten haren en mooie meisjes laarzen. Sophie weet altijd precies wat iedereen aan heeft gehad op een verjaardag. Sophie weet ook of dat wel stond (of niet) Sophie lijkt niet op haar moeder.
We trekken Sophie zo'n heel schattig wit prinsessenjurkje aan, vlechten haar haar in. (Oma doet dat dan), kopen mooie witte prinsessen schoentjes voor haar en als finishing touch krijgt ze een echte Zweedse Sankta Lucia kroon op haar hoofd!!!! Sophie zal stralen dat de kaarsjes niet eens aan hoeven en dan nog geeft ze licht!

Sophie schuifelt echter niet naar voren door het gangpad, Sophie heeft namelijk altijd haast.
Sophie zal dus precies dat ene Lucia meisje zijn die vlam vat. De Zweed die het dichtste bij haar staat zal dus een bak water pakken en die met 1 welgemikte worp op haar brandende blonde haartjes gooien. Zweed trots, heeft een heldendaad verricht. Pappa en Mamma van Sophie blij, Sophie geblust. Oma van Sophie blij, kleindochter kan nog staartjes in.
Iedereen blij. Iedereen? Nee.

Sophie, druipend van de bak water die ze net heeft moeten incasseren brult op geheel NIET Zweedse wijze door de kerk:
HAD IK TEGEN JOU GEZEGD DAT JIJ EEN BAK WATER OVER MIJ HEEN MOCHT GOOIEN? NOU, HAD IK DAT GEZEGD??

Ik heb mijn besluit genomen. Kerst vier ik gewoon lekker in Nederland. Ver weg van gevaarlijke kroontjes. Hebben de Zweden ook een traditioneel rustige kerst.
GOD JUL

Sociale media deel3.

Er schijnen steeds minder baby’s geboren te worden in Nederland. Ja, dat zal dan wel en ik heb alvast een melding voor het CBS. Stel jullie prognoses maar bij naar beneden. Er gaan nog veel minder baby’s geboren worden de komende jaren als jullie ooit hebben berekend. Oorzaak: Mobiel internet.

Vroeger hadden we een personal computer en die moest je aanzetten en dan gingen de gloeilampen opwarmen. Je kon dan nog rustig naar beneden om gezellig met je echtgenote een kopje koffie te drinken. Of je echtgenoot kwam boven om samen andere dingen te doen. Pc stond boven. Toen kwam de laptop en de laptop was flexibel. Kon ook gewoon op de eettafel staan. Dan keek je na het avondeten nog even je post of je surfde over het wereldwijde web. Met uitzondering van de landen die hermetisch afgesloten waren voor vrij internet verkeer en na een half uur tot een uur schoof je gezellig naast vrouw op de bank en daarna, dat vult u zelf maar in. Nu hebben we mobiel internet. Internet op de telefoon. Na het eten gaat man gezellig op de bank zitten. Warmt de bank voor zeg maar. Zeg maar mooi niet, want al staat vrouw op haar kop voor hem met niets meer aan als, nou bijvoorbeeld een cheerleader outfit, (als mensen die mij kennen deze blog lezen beginnen ze hier te lachen, want never nooit dat ik me ga verkleden als wat dan ook. Kan ook niet op mijn kop staan trouwens) echtgenoot merkt vrouw niet eens op. Poging 2. Vrouw gaat in haar  pikantste setje van een bekende Nederlandse lingerie fabrikant; (H.ema), naast hem zitten, lidderend van de kou, man merkt niets. Vrouw merkt op dat ze een setje aanheeft van… (vult u zelf maar in) en echtgenoot reageert. Echtgenoot reageert. “Was die tweedehands goedkoper?” En echtgenoot vind het een top grap. Vrouw gaat naar de keuken om warme koffie te maken. Voor zichzelf. Zuiver en alleen voor zichzelf! Vrouw gaat weer zitten. “Lekker schat, dank je wel.” Mompelt man achter beeldschermpje vandaan. “Je was me voor.” Nog zo’n dooddoener. Je was me voor. Herkent u die? Goed, na 2 uur blauwbekken en tandenklapperen gaat vrouw naar boven. Naar bed. Vrouw gaat naar bed om op te warmen. Zal het moeten doen met dubbel dekbed, pyjama broek en pyjama shirt met lange mouwen, met skisokken en een muts.  Man zit te socializen met zijn vrienden, zit het nieuws te lezen op veel te klein schermpje, zit varkens te schieten met vogels en de laatste hit: man zit te woordfeuten. Alleen het woord al. Vrouw heeft gewoon ’s morgens de krant gelezen, houdt haar taal overdag bij op het schoolplein pratend met andere mamma’s. Sommige dan, want anderen hebben de passie van echtgenoot overgenomen en staan vogels te schieten op schoolplein. En als er varkens geschoten moeten worden laat mamma dat aan de slager over. Ere wie ere toekomt. Is niets voor mamma. Na ettelijke uren komt echtgenoot naar boven. Vrouw droomde erotische droom over attente mannen die kopje koffie aanboden en zelf aankwamen met leuk pakje. Ook al zaten er wanten in! Droom wordt abrupt beëindigd. Accu van telefoon was leeg. Man kan gaan slapen. Lichten op de overloop gaan aan, tanden worden nog even elektrisch gepoetst, licht in de slaapkamer gaat aan, kan licht op de overloop uit, nacht shirt wordt gezocht en na een paar keer aan het dekbed te hebben getrokken gevonden en eindelijk gaan alle lichten uit. Pappa valt al snurkend uitgeput in slaap. Mamma ligt voorlopig wakker.

’s Morgens: “Er komen steeds minder kinderen in Nederland.””Ja stunt zegt echtgenoot. Jullie liggen er de laatste tijd allemaal als poolvossen bij. Is toch niets spannends meer aan tegenwoordig?”Wij willen uitgedaagd worden.” Nou vraag ik je, uitgedaagd worden? Hoe woordfeut je dat?

En dan heb ik het hier nog niet eens gehad over al die tieners die al fietsend met elkaar whappen terwijl ze driedik naast elkaar fietsend over rijbaan slingeren. Kijken niet naar auto’s en al helemaal niet meer naar elkaar. Hoe moeten die straks op het eerste gezicht verliefd gaan worden? Bij 60 jarig huwelijksfeest krijg je dan te horen; “we lazen een woord fout van elkaar bij woordfeut en de digitale klik was er. “ Duurde 15 jaar voor ze elkaars privé gegevens hadden, want ja, wissel nooit je gegevens uit met vreemden. Biologische klok begon via app reeds te tikken, maar goed, digitaal verstuurd geboortekaartje is dan wel weer goed voor het milieu. Ik ben gewoon nog echt verliefd geworden. Zomaar op het eerste gezicht. Twee keer zelfs.

En voor iedereen die meeleest: niets van bovenstaande is afkomstig uit mijn eigen leven. Nou ja, bijna niets dan. Maar wat dan wel!?!? Dat hou ik even privé. Ik wil wel kwijt dat er ook bij ons geen baby bij zal komenJ

De prinses op de erwt.

Mijn hoofd zit vol met een heleboel en ik kan me niet concentreren op het verhalen schrijven. Daarom vandaag weer 1 uit de oude doos. Dochter zat nog in de kleuterklas. Groep1. 


Afgelopen week kwam mijn dochter thuis, met twee halve groene heuveltjes. Wat zijn dat? "Dat?? Zie jij dat dan niet? Dat zijn toversteentjes. Die moet je vanavond onder je bed neerleggen, en dan wordt papa een prins en jij een prinses". Van wie heb jij dat gekregen? "Van iemand uit mijn klas". Hmm, apart. Zeer apart. Rare boon ook.
Bij thuiskomst snel Sophie een snoepje gegeven en met haar billen voor de tv geplant. Die rare groene halve heuveltjes verdwenen in de kliko bak. Sophie heeft het hele weekeinde in huis lopen zoeken, want ze was vergeten waar ze die toversteentjes nou had neergelegd. Intens verdrietig was ze toen het haar begon te dagen dat haar groene toversteentjes wel eens nooit meer boven water zouden komen.

Vanmiddag stond ik op het schoolplein te wachten om mijn kinderen weer mee te nemen naar huis. Dochter kwam als eerste naar buiten. Met een kunstwerk. Ze hadden het in de klas over de prinses op de erwt. En mijn dochter had dus een prinses getekend die op een hele kleurige stapel matrassen lag te slapen. En onderaan de tekening zat: een half groen heuveltje geplakt. Mijn dochter zal vanavond heerlijk slapen, haar kunstwerk heeft een ereplaats in huis gekregen.
Haar moeder?? Die zal vanavond net zo liggen te woelen als de prinses op de erwt.

Het is (bijna) kerstmis!!

Vandaag met de kinderen op pad om nog een paar bomen te kopen. Vorige week hadden we 2 prachtige bomen gekocht bij een heel groot tuincentrum in Noord-Holland. Prachtige kerstshow hebben ze daar opgebouwd en voor de kinderen is er een speurtocht langs alle hoogtepunten in de zaak. Slim, want op deze manier komen de pappa's en de mamma's overal in tuincentrum. Kopen dan meteen allerlei prullaria die thuisgekomen helemaal niet zo geweldig blijken te zijn. Maar in de grootse entourage van feeëriek tuincentrum leek het ook prachtig voor op de tafel. Of voor bij de open haard. En dan blijk je bij thuiskomst helemaal geen open haard te hebben. Enfin, 1 boom was naar oma gegaan, de tweede staat al vanaf woensdag te stralen. Thuis. Maar vorig jaar hadden we 3 bomen. En dus een heleboel bakken met ballen die niet gebruikt werden en dat is toch zonde. Hmm, ik was van plan om een kort verhaal te schrijven. Gaat al niet meer lukken.
We begonnen vandaag bij het grootste tuincentrum in ons dorp. Ik had op het parkeerterrein om kunnen keren toen ik moeite had om een plaatsje te vinden. Had gekund, maar ik deed het niet. 1 van de 2 nog beschikbare karretjes gepakt en met 3 kinderen naar binnen waar we verwelkomd werden door een echte (neppe) Kerstman. Een Kerstman die iets te veel van zijn eigen glühwein aan het drinken was. Hij gaf de kinderen een kerstkransje en toen Niels naar zijn mening iets te zacht dank u wel zei, kreeg hij die rare man met rood pak en dito neus achter zich aan. 'En als jij denkt dat ik nep ben, dan ben jij een heel nep kind!'Niels liep hard door de poortjes, mamma zette de kar achter zoon en haar handen in de zij. Kerstman begreep de hint. We hebben na afloop niet nog een keer een kerstkransje gehaald. Dat begrijpt u. Sophie vond de kerstman opeens ook niet meer zo vriendelijk. 'Ik hoop inderdaad dat hij met Kerst niet bij ons thuis komt.' Binnen was het druk, heel druk. Stapvoets ging het van de ene afdeling naar de andere. Finn zag een boom. Een koreaanse die hij heel mooi vond. Miezerig klein, amper te zien, maar zoon omarmde boom (pje) en liet niet meer los. Zelfde prijs als hele grote boom die we thuis al hadden, maar ja je kunt moeilijk 3 grote bomen in huis planten. We zijn niet in Zweden!

De boom van Finn. Zelf versierd.

Beertje hing eerst in de boom van zus. Benieuwd hoe lang hij in deze boom blijft.

Na de kassa snel naar een ander tuincentrum in een dorp in de buurt. Beduidend rustiger. Hele mooie bomen, maar waanzinnige formaten. En Niels weet 1 ding zeker, ook zijn boom moet in huis. En dus zijn we zonder boom weer huiswaarts gegaan. Ik wil ook nog wel gewoon kunnen leven in mijn woonkamer zonder bang te hoeven zijn voor overstekende elanden. Gaan we van de week gewoon nog een keer op bomen jacht. Gezellig naar kerstsfeer kijken en oliebollen eten in de auto. Bij het tweede tuincentrum hebben ze trouwens een schaatsbaan binnen. Een echte schaatsbaan en dat laten mijn kinderen niet zomaar schieten.

Waar is die stempelpost?

Hand in hand over de 11-steden route.

Sophie schaatst iedereen van de baan.

En als verrassing voor mamma hadden de kinderen nog even 2 kransen versierd. Met restanten uit de bakken. Voor aan de deur.

Nou, dan kan je weekeinde niet meer stuk. Scheef?? Wat is er scheef? Ligt aan de foto. Prachtige en unieke kerstkransen heb ik hangen. Heeft niemand.

Avondeten.

Finn gaat zitten aan het hoofdeinde met een treintje. Van Thomas. Sophie gaat keurig op haar plaats zitten. Haar plaats met haar bordje. Haar bordje die iedere keer op een andere plaats staat. Komt door broer. En door pappa. Pappa gaat zitten. Gewoon ergens. Waar een bord staat. Kinderbord of niet. Broer gaat zitten. Half op de stoel, met een knie op de zitting. Voet tikt de achterkant van de stoel telkens een stukje naar achter en dan buigt lichaam naar voren en komt stoel weer op 4 poten. Tok, tok, tok, tok, tok. Na 3 happen staat broer op. Gaat een rondje draaien. Moet weer gaan zitten. Finn volgt het voorbeeld van grote broer. Finn moet ook weer gaan zitten en stoot zijn hoofd tegen de tafelrand. Jullie stomme tafels schuld brult hij door zijn tranen heen. Pappa’s schuld is het. Finn is heel stellig. Finn gaat weer zitten, maar eet zijn bord niet leeg. Niels verveelt zich. Gaat trommelen op tafel. Nog steeds 1 been op de stoel. Tok, drum, Tok, drum. Tok, drumt nog een beetje harder. Sophie lust stukjes kip niet meer. Eet mamma op. Niels ontploft. Eten van iemand anders kun je niet op eten. Eten van iemand anders, is eten van iemand anders. Tok, tok, tok, tok. Staat op, draait een rondje gaat weer zitten omdat dat moet. Sophie begint te praten over dag en over dingen die beleefd zijn. Klopt ook al niet als iemand anders geluid maakt aan tafel. Niels begint te neuriën. Tok, drum, neurie, tok, drum, neurie. Ik begin gek te worden. Stop daarmee! Tok, drum, neurie, neurie, tok, drum, neurie, neuriet harder. Stop! Niels bepaalt wanneer hij stopt. Niet mamma. Sophie is klaar met eten. Broers nog lang niet. Finn wiebelt op zijn stoel, staat op, pakt nog een treintje, wil met Sophie gaan spelen,moet weer gaan zitten. Niels wil niet meer eten. Heeft alleen de kip opgegeten. Niet goedgekeurd. Niels staat op, draait een rondje, moet weer gaan zitten. Moet mamma dubbel zeggen. Niels gaat op de andere knie leunen. Tikt weer met de poten van zijn stoel. Begint te eten zonder te zingen en te neuriën, zonder te drummen en te tikken. Woh! Rust. Kletter, laat zijn vork vallen. Kan hij weer opstaan om vork te zoeken. Ligt gewoon onder stoel, maar kruipt een extra rondje onder tafel. Sophie raapt vork op. Niels wordt boos. Iemand anders, lees zijn zusje, zit aan zijn vork. Zijn vork waar hij zijn eten mee eet. Soms. Eet namelijk makkelijker met je handen, maar dat mag niet van mamma. Van pappa trouwens ook niet. Maar pappa en mamma hebben niet altijd alles in de gaten. Nieuwe vork komt er, want anders wordt er weer niet gegeten. Finn is klaar. Laat trots zijn bordje zien. Restanten rijst en jus vallen op het tafelkleed. Maakt allemaal niets meer uit. Pappa staat op, Finn staat op, Niels ook. Niels moet weer gaan zitten. Naast mamma. Mamma schept solidair met zoon gewoon een tweede keer op. Is hij niet als laatste klaar. Mamma doet een wedstrijdje met zoon. Tok, neurie, trommel, hap. Tok, neurie, trommel, hap. “Sesamstraat tiedeliededie” Zoon gaat kijken, moet weer terug. Tok, neurie, trommel, hap. Tok, neurie, trommel, hap. Kijkt met een schuin oog naar mamma. Mamma is even gestopt, want tweede bord is al bijna leeg. Zoon gaat sneller eten. Tok, trommel, hap, hap. Tok, trommel, hap, hap. Is klaar met eten. Helemaal klaar. Gewonnen van mamma. Gaat trots weer staan want heeft gewonnen en mag nu als beloning een ijsje. Dat mag van hemzelf. Maar mamma heeft de verkeerde ijsjes gekocht en dus flipt zoon weer. Zoon wil een ijsje en mamma moet dat nu even gaan halen. Er zijn toetjes in de koelkast. Zijn niet goed. Zusje en broertje eten wel lekker een toetje uit de koelkast. Opeens wil Niels ook een toetje uit de koelkast. Maar wel die zijn zusje voor zich heeft staan. Begint tegen zusje te schreeuwen dat zij haar toetje weg moet geven. Stom zusje! Zusje begint te huilen. Finn begint tegen broer te schreeuwen dat het allemaal zijn schuld is. Pappa zit de krant te lezen. Heeft niets door van heksenketel. Heeft zich afgesloten. Schreeuw, huil, huil, schreeuw, woede uitbarsting van 3 kinderen tegelijkertijd. Mamma voelt grijze haren door de verf schieten. Rimpels schieten ook uit de plooi. 1 voordeel hadden we vanavond: 3 lege kinderbordjes, want het eten was heerlijk. Morgen een nieuwe poging om een rustig familiediner te hebben. Wie wil de kerstdagen bij ons komen eten? Dan hebben we ijs als toetje.

Uitvaart.

Vanmorgen bij mijn opa van 91 op de koffie geweest. Opa begon over begrafenissen. Over hoe een kennis was begraven. Gewoon in zijn oude bestelbus. De bestelbus waar hij al een halve eeuw mee reed. Waar kennis was stond de bus en omgekeerd. En kennis wilde niet in een gepoetste doodgraverauto ten Grave worden gereden. Kennis wilde in zijn bus. Zijn eigen gammele en roestige bus. Kon opa wel waarderen. Opa zag eens een uitvaart op een platte wagen. ‘Moet iedereen voor zich weten’ zei opa, maar opa wil niet op een platte wagen. ‘Nee, je zult toch moeten remmen voor het stoplicht. Schuif je zo met kist en al van die kar af’. Opa schoot in de lach. Dat kon opa zich helder voor de geest halen. ‘Leg mij maar in mijn eigen auto’. Opa heeft een hele grote Mercedes auto. Zo een met 2 bioscoop stoelen, en op de achterste rij ook stoelen die in een theater niet zouden misstaan. En dan daar achter nog plaats hebben voor een heel kamerorkest. Wel handig, kan er meteen stemmige muziek gedraaid worden. ‘Als u nu niet past, dan rollen we u op in het vloerkleed en leggen we u gewoon op het dak van de auto’. Opa bulderde nog harder als daarnet. Opa heeft een geweldige kijk op het leven en een briljant gevoel voor humor. Opa ging vroeger met mijn oma overwinteren. Met de camper. Maar mijn oma was altijd ziek. ‘Als ze nu in het buitenland overlijdt, rol ik haar in het kleed en dan rij ik terug naar Nederland. Of ik leg haar in de boot’. Opa had altijd een boot op het dak van de camper. Geen idee of die boot ooit het water heeft gezien. Maar het beeld van oma in een kleed op het dak van de camper heeft mij altijd beziggehouden, of eigenlijk ben ik het nooit vergeten. Opa ook niet. Opa wilde ook best in het vloerkleed naar de begraafplaats. ‘Maar wat als de auto nu hard moet remmen voor het stoplicht? Rol ik alsnog zo het asfalt op’. Opa had pretlichtjes in zijn ogen. Dat leek hem wel iets. Op je laatste reis zelf de route bepalen. En het hele dorp op stelten zetten. Oma heeft uiteindelijk ook een prachtige uitvaart gekregen. Oma werd met paard en wagen door de stad gereden. Van en naar de kerk, van de kerk naar de begraafplaats. Met statige zwart geklede mannen wandelend ernaast. Paarden stapvoets door de stad. Langs de hoofdader. Met politieagenten op belangrijke plaatsen. En opa met alle 10 de kinderen met partners en 16 kleinkinderen in zwarte limousines erachteraan. Ook stapvoets. Dat zorgde ervoor dat ik als meisje van 10 (?) de slappe lach kreeg in zwarte auto. We werden ingehaald door wandelende mamma’s met kinderwagens. Door oude van dagen met looprekjes. En iedereen probeerde een glimp op te vangen van de bekendheid die in de wagen lag. De wagen van het paard. Niet die kinderwagen. Oma was een diva. Oma was onze held op school. Want oma had diabetes en daardoor waren er een paar tenen geamputeerd. ‘Zomaar zonder reden’ zei mijn opa vandaag. Hij was na 30 jaar nog steeds woest op dokter. Typisch opa. Maar toen wij eens zagen hoe opa de tenen van oma verzorgde, en inzwachtelde, nou ja,niet de tenen, maar de teenloze voeten, stonden mijn broertje en ik verbijsterd toe te kijken. Jaar of 6 waren we. Misschien 7. En opa zag ons schrikken en vertelde het verhaal over een oma die in de zee zwom en aangevallen werd door haaien. Oma kon de aanval afslaan, maar de haaien aten wel oma’s tenen op. In geuren en kleuren kregen de klasgenootjes het verhaal te horen over helden oma. En alle kindjes op school waren jaloers op onze oma. Onze oma die met haaien zwom. En haar tenen verloor. En op onze opa die liefdevol zijn vrouw verzorgde. De vrouw waar hij zoveel van hield.

En nu 30 jaar later is opa nog steeds een held. Vroeger al toen hij keihard werkte aan de opbouw van een eigen bedrijf.  Na de oorlog met een steeds maar groter groeiend gezin en iedere zondag was hij thuis. Bij zijn gezin. En net als zijn gezin groeide zijn bedrijf, naar ongekende hoogtes. En nu doet opa het iets rustiger aan. Van de zomer hebben we zijn caravan verkocht. Opa woont zelfstandig, zonder hulp. Opa heeft zich laten opereren aan zijn ogen, want hij kon iets slechter zien in de verte en dat was zo lastig bij het autorijden. Opa rijd mij er volledig uit. Opa liep vandaag met een kruk, maar nog steeds zonder rollator en opa leest iedere dag 2 kranten en kijkt het journaal. De Nederlandse en de Duitse versie. Mijn opa die zo handig is, zo slim, zo eigenzinnig en koppig, die zoveel humor heeft, die vooral mijn opa is. En opa, ik hoop dat u uw reis naar Mexico-City nog heel lang uitstelt.