Αναρωτιέμαι...
Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας. Ίσως να ήταν πιο ταιριαστό να γράψω κάτι σχετικό μ'αυτή τη γιορτή για να εγκαινιάσω αυτή στήλη, την προσφορά της Ελληνίδας μάνας ανά τους αιώνες, ας πούμε, όπως πολλοί άλλοι έκαναν στα social media, ήδη από τις προηγούμενες μέρες. Επειδή όμως, εκτός από μάνα είμαι και εκπαιδευτικός ("τίποτε το σπέσιαλ, το καταπληκτικό" δηλαδή, όπως έλεγε και η Μαίρη Παναγιωταρά στο ομώνυμο τραγούδι)μου φάνηκε ότι δεν μπορούσα να αντισταθώ άλλο στη ματαιοδοξία που διακατέχει όλους όσοι συμμετέχουμε στα social media να αναρτούμε την άποψή μας (που σε άλλες εποχές δε θα δημοσίευε κανένα ΜΜΕ, γιατί ίσως και να μην είχε βαρύνουσα σημασία) ή να "διαμαρτυρόμαστε" για τα θέματα που μας ενδιαφέρουν κοινοποιώντας απόψεις τρίτων "που τα γράφουν καλύτερα από μας", αντί να είμαστε στο δρόμο. Ίσως και να ζούμε μια νέα εποχή όσο αφορά στους τρόπους διαμαρτυρίας: ο καθένας μόνος του να αγωνιά για το πόσα like θα συγκεντρώσει η ανάρτησή του...
Ο λόγος, επομένως, για την απεργία των καθηγητών μέσα στην περίοδο των εξετάσεων. Εδώ και τριάντα και χρόνια ο καιρός που "τα παιδιά γράφουν" είναι ιερός και απαραβίαστος. Θα θυμάστε τα κείμενα της Έλενας Ακρίτα για τις πανελλήνιες, που αντανακλούσαν τόσο περιγραφικά το άγχος της ελληνικής οικογένειας που είχε παιδί στην Γ'Λυκείου(μάλλον θα τα είχε γράψει όταν το δικό της παιδί διαγωνιζόταν, γιατί στην παρούσα φάση δε φαίνεται να ευαισθητοποιείται). Αυτό σημαίνει ότι οι καθηγητές δε "νομιμοποιούνται"από την Ελληνική Οικογένεια να απεργήσουν μέσα στις εξετάσεις γιατί "παίζουν με το άγχος των μαθητών". Λες και οι καθηγητές είναι από άλλο πλανήτη και δε ζουν σ'αυτή τη χώρα, δεν έρχονται σε επαφή περισότερες ώρες με τα παιδιά απ'ότι ίσως οι γονείς τους (αφού το δημόσιο σχολείο μετατρέπεται εσκεμμένα σε χώρο φύλαξης και όχι μάθησης τα τελευταία χρόνια) και δεν αισθάνονται την αγωνία του κάθε μαθητή στις εξετάσεις. Είναι απλά κάποιοι "τεμπέληδες", "κακομοίριδες", "αισχροί" και "ανάγλητοι" άνθρωποι, για να παραθέσω μόνο κάποια από τα επίθετα που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες σε πηχιαίους τίτλους στα μήντια, και θα "ξεβρωμίσει ο τόπος" αν επιστρατευτούν και απομακρυνθούν .
Αυτοί "οι τεμπέληδες" είναι οι ίδιοι που η Ελληνική Οικογένεια τα τελευταία τριάντα χρόνια φρόντισε να τους στείλει στο πανεπιστήμιο, να τους βοηθήσει να μάθουν ξένες γλώσσες (περισσότερες από μία), να προχωρήσουν σε μεταπτυχιακό,σε διδακτορικό, σε δεύτερο πτυχίο, να τους στηρίξει στη δοκιμασία του ΑΣΕΠ (γιατί, γνωστό τοις πάσι, το πτυχίο από μόνο του δεν εξασφαλίζει το διορισμό ως εκπαιδευτικού), να προωθεί ακόμα και σήμερα τους νεώτερους να γίνουν εκπαιδευτικοί για να βρουν ΙΣΩΣ μια δουλειά (χωρίς άλλο χαρακτηρισμό η τελευταία). Αυτοί οι καθηγητές, πάνω στους οποίους έχει επενδυθεί μεγάλο μέρος των εισοδημάτων της Ελληνικής Οικογένειας,είναι αυτοί που διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία τα "παιδιά μας που έχουν άγχος για τις εξετάσεις" και εδώ και δύο-τρεις μέρες έγιναν κατάπτιστοι και βορά της μηντιακής και κοινωνικής κατακραυγής, επειδή διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο γι'αυτά τα παιδιά. Αλλά σε μια γενικότερη κουλτούρα εκβιασμού που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, η φωνή τους αυτή ακούγεται μόνο σε περίπτωση που κυρήξουν απεργία στην περίοδο των εξετάσεων. Η καθημερινή κραυγή αγωνίας που αρθρώνουν μέσα στις κακότεχνες σχολικές αίθουσες, χάνεται από τα παράθυρα που μπάζουν...
Προσωπικά όμως,( και αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος γραφής αυτής της ανάρτησης) θεωρώ ότι ο κλάδος "σέρνεται" σε απεργία. Μια απεργία που εκβίασε η ίδια η κυβέρνηση ανακοινώνοντας τα νέα μέτρα την Παρασκευή πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα και με τη συνήθη τακτική του "πιάνω στον ύπνο " τους εκαπιδευτικούς που γιόρταζαν την Ανάσταση ανά την ύπαιθρο. Η ΟΛΜΕ πήρε την απόφαση που δικαιολογεί την ύπαρξή της, χωρίς να υπάρχει διάχυτη αυτή η αίσθηση και η αναγκαιότητα στην εκπαιδευτική κοινότητα: αν ρωτούσε κάποιος τους περισσότερους εκπαιδευτικούς πριν το Πάσχα για απεργία στις πανελλήνιες λόγω της επιβολής υποχρεωτικής μετακίνησης σε περίπτωση μη συμπλήρωσης ωραρίου, νομίζω ότι οι περισσότεροι θα πρότειναν άλλους τρόπους αντίδρασης (μια "διαμαρτυρία" μέσω social media ίσως-sic) και όχι την απεργία στις εξετάσεις. Κι αυτό γιατί βιώνουμε την κοινωνική απαξίωση καθημερινά (πολύ μάλλον την τελευταία διετία που η ανθρωποφαγία έγινε εντονότερη και οι καθηγητές είναι από αυτούς που έχουν δουλειά) και κανείς μας δε θα ήθελε να στρέψει την κοινωνία εναντίον μας , ειδικά με το ζήτημα-"ταμπού" της απεργίας στις εξετάσεις. Η ΟΛΜΕ έπαιξε το παιχνίδι της κυβέρνησης ή εμπαίχτηκε από αυτή; Μάλλον ρητορικό το ερώτημα για τους περισσότερους από εμάς. Οι συνδικαλιστές δε θα είχαν λόγο ύπαρξης αν δεν κήρυτταν την απεργία. Δε θα μπορούσαν να πείσουν πλέον και τους ελάχιστους εναπομείναντες που πιστεύουν ότι εργάζονται για τα συμφέροντα του κλάδου. Ποιος μπορεί να πει τώρα ότι η ΟΛΜΕ δεν έκανε κάτι; Φάνηκε όμως ότι δεν είχε σχέδιο Β (plan B, κατά το ελληνικότερο) στην περίπτωση της καθόλα αντιδημοκρατικής-πλην δημοφιλούς απ΄ ό,τι φαίνεται τακτικής- της επιστράτευσης που διαφαίνονταν στον ορίζοντα.
Να απεργήσουμε ,τότε, όλοι μαζί. Δεν είναι δυνατόν να απολυθούν 86 χιλ. καθηγητές! Θα πέσει η κυβέρνηση. Ίσως να είναι η μόνη ευκαιρία που έχουμε ως γενιά να κάνουμε το χρέος μας. Για να δικαιολογήσουμε κι εμείς την ύπαρξή μας και να μπορούμε να διδάσκουμε χωρίς φόβο στην τάξη κοιτώντας τους μαθητές στα μάτια . Δίνοντάς τους παράδειγμα αγώνων. Ίσως να είναι η ευκαιρία για την αρχή ενός κοινωνικού κινήματος που ονειρεύονται και επιζητούν κάποιοι. Αν δε μιλήσουμε τώρα εμείς, δε θα ξαναμιλήσει κανείς ποτέ.
Η "διαμαρτυρία" από τα social media ακούγεται εύκολη. Μπορεί σήμερα να είμαστε όλοι ξεσηκωμένοι, γιατί μας πνίγει το δίκαιο. Πάντα μας έπνιγε, αλλά πού να το βρει κανείς "στον ψεύτη και άδικο ντουνιά"! Ξέρουμε ότι η ζωή είναι εξ ορισμού άδικη. Ποιος όμως, θα αδικήσει το διακίωμα έστω και ενός συναδέλφου που θα κρατάει το "φύλλο πορείας" από αύριο και θα κρέμεται η απόλυση πάνω από το κεφάλι του και για τους δικούς του προσωπικούς και σεβαστούς λόγους να ψηφίσει κατά της απεργίας; Και ίσως να είναι αυτοί περισσότεροι από ένας, ίσως να είναι η πλειοψηφία που δεν είναι ματαιόδοξη να δημοσιεύει την άποψή της στο διαδίκτυο. Ίσως να είανι απλώς καχύποπτοι με τις προθέσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Ή να είναι απλώς ψηφοφόροι των κυβερνόντων κομμάτων (μην τους αγνοούμε).
Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να χτιστεί μια ελάχιστη ιδέα αλληλεγγύης στον κλάδο μας μέσα σε μια-δυο μέρες, τη στιγμή που ζούμε σκηνές απείρου διχασμού μέσα στους συλλόγους μας. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να εδραιωθεί ένα κοινωνικο κίνημα όταν δεν έχουμε πρωτοστατήσει ως κλάδος σε ακομμάτιστες μαζικές διαμαρτυρίες όπως γίνεται σχεδόν κάθε τόσο στην Ισπανία και την Πορτογαλία για περικοπές δαπανών για την παιδεία. Πότε "φανήκαμε" όλοι μαζί να υπερασπίζουμε ένα στόχο, πέρα από τα στενά συμφέροντα του κλάδου; Μπορεί να τα έχουμε κάνει όλα αυτά και να τα αγνοώ εγώ (γιατί προτιμώ τα social media ως μέσο "διαμαρτυρίας").
Οι καταστάσεις κρίσεων μας φέρνουν στα όριά μας. Είναι οριακές. Καλό είναι αυτό, γιατί μαθαίνουμε. Προχωράμε . Ωριμάζουμε. Αλίμονό μας αν δεν υπήρχαν και οι κρίσεις! Ως μια τέτοια ευκαιρία ας δούμε και αυτή την οριακή κατάσταση που περνάει ο κλάδος μας τώρα. Γιατί ισορροπούμε σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στο να δώσουμε νέα πνοή στην εκπαιδευτική κοινότητα και στο να καταβαραθρώσουμε την ήδη γκρεμισμένη αξιοπρέπεια και ύπαρξη της δημόσιας εκαπαίδευσης.
Ως σκεπτικίστρια όμως,πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση από τα λόγια στην πράξη. Κλείνω με μια φράση του Νομπελίστα Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου (από τον οποίο σαγηνεύομαι τελευταία): "Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Ο κόσμος είναι πολύ χάλια!"
Αυτοί "οι τεμπέληδες" είναι οι ίδιοι που η Ελληνική Οικογένεια τα τελευταία τριάντα χρόνια φρόντισε να τους στείλει στο πανεπιστήμιο, να τους βοηθήσει να μάθουν ξένες γλώσσες (περισσότερες από μία), να προχωρήσουν σε μεταπτυχιακό,σε διδακτορικό, σε δεύτερο πτυχίο, να τους στηρίξει στη δοκιμασία του ΑΣΕΠ (γιατί, γνωστό τοις πάσι, το πτυχίο από μόνο του δεν εξασφαλίζει το διορισμό ως εκπαιδευτικού), να προωθεί ακόμα και σήμερα τους νεώτερους να γίνουν εκπαιδευτικοί για να βρουν ΙΣΩΣ μια δουλειά (χωρίς άλλο χαρακτηρισμό η τελευταία). Αυτοί οι καθηγητές, πάνω στους οποίους έχει επενδυθεί μεγάλο μέρος των εισοδημάτων της Ελληνικής Οικογένειας,είναι αυτοί που διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία τα "παιδιά μας που έχουν άγχος για τις εξετάσεις" και εδώ και δύο-τρεις μέρες έγιναν κατάπτιστοι και βορά της μηντιακής και κοινωνικής κατακραυγής, επειδή διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο γι'αυτά τα παιδιά. Αλλά σε μια γενικότερη κουλτούρα εκβιασμού που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, η φωνή τους αυτή ακούγεται μόνο σε περίπτωση που κυρήξουν απεργία στην περίοδο των εξετάσεων. Η καθημερινή κραυγή αγωνίας που αρθρώνουν μέσα στις κακότεχνες σχολικές αίθουσες, χάνεται από τα παράθυρα που μπάζουν...
| Η κραυγή, έργο του Νορβηγού εξπρεσιονιστή Ε. Μούνκ, 1910 |
Προσωπικά όμως,( και αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος γραφής αυτής της ανάρτησης) θεωρώ ότι ο κλάδος "σέρνεται" σε απεργία. Μια απεργία που εκβίασε η ίδια η κυβέρνηση ανακοινώνοντας τα νέα μέτρα την Παρασκευή πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα και με τη συνήθη τακτική του "πιάνω στον ύπνο " τους εκαπιδευτικούς που γιόρταζαν την Ανάσταση ανά την ύπαιθρο. Η ΟΛΜΕ πήρε την απόφαση που δικαιολογεί την ύπαρξή της, χωρίς να υπάρχει διάχυτη αυτή η αίσθηση και η αναγκαιότητα στην εκπαιδευτική κοινότητα: αν ρωτούσε κάποιος τους περισσότερους εκπαιδευτικούς πριν το Πάσχα για απεργία στις πανελλήνιες λόγω της επιβολής υποχρεωτικής μετακίνησης σε περίπτωση μη συμπλήρωσης ωραρίου, νομίζω ότι οι περισσότεροι θα πρότειναν άλλους τρόπους αντίδρασης (μια "διαμαρτυρία" μέσω social media ίσως-sic) και όχι την απεργία στις εξετάσεις. Κι αυτό γιατί βιώνουμε την κοινωνική απαξίωση καθημερινά (πολύ μάλλον την τελευταία διετία που η ανθρωποφαγία έγινε εντονότερη και οι καθηγητές είναι από αυτούς που έχουν δουλειά) και κανείς μας δε θα ήθελε να στρέψει την κοινωνία εναντίον μας , ειδικά με το ζήτημα-"ταμπού" της απεργίας στις εξετάσεις. Η ΟΛΜΕ έπαιξε το παιχνίδι της κυβέρνησης ή εμπαίχτηκε από αυτή; Μάλλον ρητορικό το ερώτημα για τους περισσότερους από εμάς. Οι συνδικαλιστές δε θα είχαν λόγο ύπαρξης αν δεν κήρυτταν την απεργία. Δε θα μπορούσαν να πείσουν πλέον και τους ελάχιστους εναπομείναντες που πιστεύουν ότι εργάζονται για τα συμφέροντα του κλάδου. Ποιος μπορεί να πει τώρα ότι η ΟΛΜΕ δεν έκανε κάτι; Φάνηκε όμως ότι δεν είχε σχέδιο Β (plan B, κατά το ελληνικότερο) στην περίπτωση της καθόλα αντιδημοκρατικής-πλην δημοφιλούς απ΄ ό,τι φαίνεται τακτικής- της επιστράτευσης που διαφαίνονταν στον ορίζοντα.
Να απεργήσουμε ,τότε, όλοι μαζί. Δεν είναι δυνατόν να απολυθούν 86 χιλ. καθηγητές! Θα πέσει η κυβέρνηση. Ίσως να είναι η μόνη ευκαιρία που έχουμε ως γενιά να κάνουμε το χρέος μας. Για να δικαιολογήσουμε κι εμείς την ύπαρξή μας και να μπορούμε να διδάσκουμε χωρίς φόβο στην τάξη κοιτώντας τους μαθητές στα μάτια . Δίνοντάς τους παράδειγμα αγώνων. Ίσως να είναι η ευκαιρία για την αρχή ενός κοινωνικού κινήματος που ονειρεύονται και επιζητούν κάποιοι. Αν δε μιλήσουμε τώρα εμείς, δε θα ξαναμιλήσει κανείς ποτέ.
Η "διαμαρτυρία" από τα social media ακούγεται εύκολη. Μπορεί σήμερα να είμαστε όλοι ξεσηκωμένοι, γιατί μας πνίγει το δίκαιο. Πάντα μας έπνιγε, αλλά πού να το βρει κανείς "στον ψεύτη και άδικο ντουνιά"! Ξέρουμε ότι η ζωή είναι εξ ορισμού άδικη. Ποιος όμως, θα αδικήσει το διακίωμα έστω και ενός συναδέλφου που θα κρατάει το "φύλλο πορείας" από αύριο και θα κρέμεται η απόλυση πάνω από το κεφάλι του και για τους δικούς του προσωπικούς και σεβαστούς λόγους να ψηφίσει κατά της απεργίας; Και ίσως να είναι αυτοί περισσότεροι από ένας, ίσως να είναι η πλειοψηφία που δεν είναι ματαιόδοξη να δημοσιεύει την άποψή της στο διαδίκτυο. Ίσως να είανι απλώς καχύποπτοι με τις προθέσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Ή να είναι απλώς ψηφοφόροι των κυβερνόντων κομμάτων (μην τους αγνοούμε).
Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να χτιστεί μια ελάχιστη ιδέα αλληλεγγύης στον κλάδο μας μέσα σε μια-δυο μέρες, τη στιγμή που ζούμε σκηνές απείρου διχασμού μέσα στους συλλόγους μας. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να εδραιωθεί ένα κοινωνικο κίνημα όταν δεν έχουμε πρωτοστατήσει ως κλάδος σε ακομμάτιστες μαζικές διαμαρτυρίες όπως γίνεται σχεδόν κάθε τόσο στην Ισπανία και την Πορτογαλία για περικοπές δαπανών για την παιδεία. Πότε "φανήκαμε" όλοι μαζί να υπερασπίζουμε ένα στόχο, πέρα από τα στενά συμφέροντα του κλάδου; Μπορεί να τα έχουμε κάνει όλα αυτά και να τα αγνοώ εγώ (γιατί προτιμώ τα social media ως μέσο "διαμαρτυρίας").
Οι καταστάσεις κρίσεων μας φέρνουν στα όριά μας. Είναι οριακές. Καλό είναι αυτό, γιατί μαθαίνουμε. Προχωράμε . Ωριμάζουμε. Αλίμονό μας αν δεν υπήρχαν και οι κρίσεις! Ως μια τέτοια ευκαιρία ας δούμε και αυτή την οριακή κατάσταση που περνάει ο κλάδος μας τώρα. Γιατί ισορροπούμε σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στο να δώσουμε νέα πνοή στην εκπαιδευτική κοινότητα και στο να καταβαραθρώσουμε την ήδη γκρεμισμένη αξιοπρέπεια και ύπαρξη της δημόσιας εκαπαίδευσης.
Ως σκεπτικίστρια όμως,πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση από τα λόγια στην πράξη. Κλείνω με μια φράση του Νομπελίστα Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου (από τον οποίο σαγηνεύομαι τελευταία): "Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Ο κόσμος είναι πολύ χάλια!"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)