-Εμείς, οι εταίροι μας και η φύση της ενοχής

Όταν συζητάει κάποιος με τους Γερμανούς είναι σκόπιμο να ξέρει ποιοι είναι οι Γερμανοί. Ειδικά όταν συζητάει κρίσιμα ζητήματα.

Στην γερμανική γλώσσα δεν υπάρχουν οι λέξεις αθώος και αθωότης. Όταν, πολύ σπάνια, τις χρειάζονται, χρησιμοποιήσουν τις λέξεις "ενοχή"-"ένοχος", (Schuld - schuldig), με την προσθήκη του στερητικού "un-" (Unschuld, unschuldig).

Αυτό είναι πολύ φυσικό. Επειδή η αθωότης στην πραγματικότητα είναι πράγμα ανύπαρκτο. Αθώος είναι μόνον όποιος δεν υπάρχει. Προϋπόθεση της αθωότητας είναι η ανυπαρξία.

Όποιος υπάρχει, όποιος δηλαδή σκέπτεται και δρα, μπορεί εν δυνάμει να βρίσκεται είτε στο πλαίσιο των συμφωνημένων με τους άλλους τυπικών κανόνων, (και άρα να μην χρειάζεται να ονομαστεί ειδικά), είτε να είναι ένοχος.

Η συχνή χρήση της αυτοτελώς σχηματισμένης λέξης "αθωότης" στην καθημερινότητα καταδεικνύει την μεταφορά των κριτηρίων στον χώρο της μεταφυσικής. Εκεί όπου τα ανθρώπινα δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Η δε κατάχρηση της λέξης ειναι το πέρασμα στον ανορθολογισμό. Αυτό μπορεί να παράγει ωραίες και βαθυστόχαστες συζητήσεις, πλην όμως άχρηστες, αν όχι και βλαβερές καμιά φορά, για τα επίγεια.

Πέντε χρόνια τώρα εμείς συζητάμε για την αθωότητα μας και όχι για την ενοχή μας. Το αποτέλεσμα είναι εδώ. Με τις συζητήσεις μας βρήκαμε μεν το "σωστό" αλλά δεν μπορέσαμε να το κοινωνήσουμε στους απέξω, επειδή το δικό μας σωστό δεν είναι του κόσμου τούτου. Είναι του ιδανικού κόσμου της αθωότητας.

Κλείνοντας να μην ξεχάσουμε να συμπληρώσουμε ότι στα γερμανικά η λέξη Schuld εκτός από ενοχή σημαίνει και χρέος χρηματικό. Προς την τράπεζα, το κράτος, τον δανειστή σου εν γένει. Όποιος χρωστάει είναι άρρητα και ένοχος.

Tweet