-Ο πραγματικός πόλεμος

Αυτό που γίνεται είναι ότι, όλη η ελληνική κοινωνία, των μη κρατικοδίαιτων, αναζητά λογική από τους κρατικοδίαιτους. Κάνει επίκληση στην σωφροσύνη τους.

Τους ζητά να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να αρχίσουν να αμοίβονται ανάλογα με όσα παράγουν, (δηλαδή ελάχιστα, πλην ορισμένων εξαιρέσεων), ώστε να μπορέσει να αποκατασταθεί η ισορροπία και να αρχίσει να λειτουργεί η παραγωγική οικονομία, που χρόνια τώρα θυσιάζεται στον βωμό της συντήρησης του άχρηστου κράτους.

Ήδη, από καιρό, όσοι παράγουν δεν δίνουν πια από το περίσσευμα τους, αλλά από το υστέρημα και την ανάλωση της ίδιας της παραγωγικής τους μηχανής. Κάθε εκατό ευρώ φόρου, για την συντήρηση αέργων, είναι και μια θέση εργασίας που χάνεται. Με αποτέλεσμα το συνεχές σπιράλ θανάτου.

Η πορεία αυτή είναι απολύτως βέβαιο που καταλήγει. Το ξέρουν όλοι, άσχετα αν δεν το ομολογούν ανοικτά. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξόντωση του ξενιστή, την οποία θα ακολουθεί ο ακαριαίος θάνατος του παρασίτου.

Αλλά, τότε, γιατί δεν γίνεται μια κίνηση καλής θέλησης από όσους καταναλώνουν εις βάρος αυτών που παράγουν; Γιατί δεν επικρατεί η λογική;

Η απάντηση είναι απλή. Το σώμα των κρατικοδίατων γνωρίζει ότι η αποκατάσταση της οικονομικής ισορροπίας, με την αντιστοίχηση αμοιβών και παραγωγικότητας, είναι γι' αυτούς ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Ξέρει ότι αν σήμερα υποχωρήσει και αρκεστεί σε λιγότερα, για να δώσει μια ανάσα στον τροφό της, αυτό θα είναι μια μη αντιστρέψιμη εξέλιξη.

Αν η οικονομία ορθοποδήσει, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αποκατασταθούν ποτέ στα παλαιότερα επίπεδα. Η παύση του ανορθολογισμού δεν θα είναι προσωρινή.

Τα προνόμια δόθηκαν σε εποχές αφθονίας πόρων και πλήρους αδιαφάνειας. Δεν θα επιστραφούν ποτέ ξανά, επειδή η ίδια η ορθολογική διαχείριση και η διαφάνεια είναι από δω και πέρα οι μόνες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.

Και έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξέρουν ότι, για να διατηρήσουν ένα καλό επίπεδο διαβίωσης στο μέλλον, θα πρέπει να αναζητήσουν πραγματική εργασία. Και οι συνταξιούχοι ότι θα περάσουν τα χρόνια που τους απομένουν με στέρηση.

Πρόκειται λοιπόν για μια σκληρή μάχη επιβίωσης, στην οποία δεν χωρά κανενός είδους συνεννόηση. Μια μάχη μέχρις εσχάτων. Όσοι από τους παραγωγικούς ανθρώπους ελπίζουν ότι αυτοί που βρίσκονται απέναντι τους θα διαπραγματευθούν και θα παραχωρήσουν την ίδια τους την ζωή για το καλό της χώρας κάνουν μοιραίο λάθος. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Οι δύο πλευρές, άσχετα αν η μια έχει αντικειμενικά περισσότερο δίκαιο από την άλλη, μοιράζονται την ίδια απελπισία. Και αυτό είναι το ουσιώδες στοιχείο.

Υπό την έννοια αυτή η κοινωνία οδηγείται μοιραία στον αργό θάνατο. Ή σε μια σύγκρουση η οποία αυτήν την στιγμή αποτρέπεται, επειδή κάποιοι, τελείως λανθασμένα, αναλύουν την κατάσταση με ταξικά χαρακτηριστικά και με την εισαγωγή στην εξίσωση της κρίσης του διεθνούς περιβάλλοντος.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουμε να κάνουμε μόνο με μια εσωτερική μάχη φοροδοτών και φοροκαταναλωτών. Με τους δεύτερους να έχουν το πλεονέκτημα, επειδή στην οργάνωση τους χρησιμοποιούν τις κρατικές δομές και επειδή είναι σε θέση να παράγουν νομιμότητα.

Εάν αυτή η μάχη, που διεξάγεται πέντε χρόνια τώρα σιωπηρά στα χαρακώματα, χωρίς όμως φανερές συγκρούσεις, στο όνομα μιας δήθεν ανύπαρκτης εθνικής ενότητας , δεν βγεί στην επιφάνεια και δεν ονομαστεί, όπως ακριβώς είναι, η χώρα θα καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα. Το μόνο που μπορεί να προλάβει την καθολική εξάντληση και τον θάνατο και των δύο πλευρών είναι μια στάση πληρωμών. Η βίαια αποκοπή των παρασίτων από τους πόρους της πλευράς που τους τροφοδοτεί.

Tweet

-Εμείς, οι εταίροι μας και η φύση της ενοχής

Όταν συζητάει κάποιος με τους Γερμανούς είναι σκόπιμο να ξέρει ποιοι είναι οι Γερμανοί. Ειδικά όταν συζητάει κρίσιμα ζητήματα.

Στην γερμανική γλώσσα δεν υπάρχουν οι λέξεις αθώος και αθωότης. Όταν, πολύ σπάνια, τις χρειάζονται, χρησιμοποιήσουν τις λέξεις "ενοχή"-"ένοχος", (Schuld - schuldig), με την προσθήκη του στερητικού "un-" (Unschuld, unschuldig).

Αυτό είναι πολύ φυσικό. Επειδή η αθωότης στην πραγματικότητα είναι πράγμα ανύπαρκτο. Αθώος είναι μόνον όποιος δεν υπάρχει. Προϋπόθεση της αθωότητας είναι η ανυπαρξία.

Όποιος υπάρχει, όποιος δηλαδή σκέπτεται και δρα, μπορεί εν δυνάμει να βρίσκεται είτε στο πλαίσιο των συμφωνημένων με τους άλλους τυπικών κανόνων, (και άρα να μην χρειάζεται να ονομαστεί ειδικά), είτε να είναι ένοχος.

Η συχνή χρήση της αυτοτελώς σχηματισμένης λέξης "αθωότης" στην καθημερινότητα καταδεικνύει την μεταφορά των κριτηρίων στον χώρο της μεταφυσικής. Εκεί όπου τα ανθρώπινα δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Η δε κατάχρηση της λέξης ειναι το πέρασμα στον ανορθολογισμό. Αυτό μπορεί να παράγει ωραίες και βαθυστόχαστες συζητήσεις, πλην όμως άχρηστες, αν όχι και βλαβερές καμιά φορά, για τα επίγεια.

Πέντε χρόνια τώρα εμείς συζητάμε για την αθωότητα μας και όχι για την ενοχή μας. Το αποτέλεσμα είναι εδώ. Με τις συζητήσεις μας βρήκαμε μεν το "σωστό" αλλά δεν μπορέσαμε να το κοινωνήσουμε στους απέξω, επειδή το δικό μας σωστό δεν είναι του κόσμου τούτου. Είναι του ιδανικού κόσμου της αθωότητας.

Κλείνοντας να μην ξεχάσουμε να συμπληρώσουμε ότι στα γερμανικά η λέξη Schuld εκτός από ενοχή σημαίνει και χρέος χρηματικό. Προς την τράπεζα, το κράτος, τον δανειστή σου εν γένει. Όποιος χρωστάει είναι άρρητα και ένοχος.

Tweet

-Και όμως δεν είναι οι αριθμοί.

Ακόμη και αν έχουν αντικειμενικά δίκιο, σε επίπεδο αριθμών, όσοι επιμένουν ότι η πραγματική τραγωδία τώρα αρχίζει, είναι επειδή ξέρουν να σκέφτονται μόνο με αριθμούς και να μιλάνε μόνο για αριθμούς. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από ανθρώπους.

Η κρίση των τελευταίων πέντε ετών άνοιξε τις πόρτες για την ανάδυση των πλέον αρχέγονων ανθρώπινων ενστίκτων.

Το πρόβλημα μας δεν ήταν παρά ελάχιστα οικονομικό. Ήταν πρωτίστως και κυρίως ηθικό. Και αντί από την πρώτη στιγμή της κρίσης να θέσουμε μια και μόνο προτεραίότητα, αυτήν της δικαιοσύνης, αφήσαμε την δικαιοσύνη να κοιμάται, ιερουργώντας στην ευημερία των αριθμών και μάλιστα υπό τον όρο της απόλυτης προτεραιότητας τους. Για το καλό της δεν παραμελήσαμε απλά τους ανθρώπους, αλλά τους θεωρήσαμε αναλώσιμους. Υλικό για θυσίες.

Η θυσία βέβαια είναι και αυτή συστατικό του μυστικού τόπου των βαθύτερων ιδιοτήτων του ανθρώπου. Πλην όμως αναδύεται ως προσωπική βούληση και για να αναδυθεί πρέπει πρώτα να νοηματοδοτηθεί κατάλληλα. Και νοηματοδοτείται μόνο σε περιβάλλον δικαιοσύνης.

Οι περισπούδαστε μαθηματικές αναλύσεις των καλαμαράδων και των ρεαλιστών λένε εδώ και καιρό μόνο ανοησίες και πράγματα που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Όποιος δεν μιλάει για ηθική είναι τυφλός. Η οικονομική κρίση ήταν παράγωγο βαθιάς ηθικής παρακμής και η έξοδος από αυτήν δεν θα μπορούσε να βρίσκεται έξω από το πεδίο των αόριστων εννοιών που συγκροτούν τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Παριστάνουμε τους δήθεν απευθείας απογόνους των αρχαίων, που έδωσαν τα φώτα πολιτισμού στην ανθρωπότητα, αλλά ξεχνούμε ότι, εκείνοι οι παράξενοι άνθρωποι, εκτός από την λογική επινόησαν και την τραγωδία. Και όπου δεν μπορούσαν να βρουν τις απαντήσεις της επιστήμης κατέφευγαν στον δικό της ποιητικό τόπο.

Κάποιοι θα συνεχίσουν να περιγράφουν ότι θα δουν από δω και πέρα με όρους οικονομικής ανάλυσης. Και θα συνεχίσουν να κάνουν λάθος, μένοντας τυφλοί, όπως ξεκίνησαν. Αυτό που θα δούμε δεν θα είναι η εξέλιξη των αριθμών, αλλά η κάθαρση, μετά την ύβρι.

Η δικαιοσύνη είναι βιολογική ανάγκη του ανθρώπου. Και σε μια κοινωνία που ξέχασε να κάνει συμβόλαιο, κάθε ένας βγαίνει στόν δρόμο με την δική του προσωπική έκφρασή της.

Tweet

Ας βάλουμε κάτι πολύ καλά και βαθιά στο μυαλό μας.

Οι πολιτικοί, οι πολιτικοί κάθε παράταξης και κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, από την στιγμή που παραμένουν πολιτικοί και δεν γίνονται απλοί πολίτες, περνάνε πάντα καλά. Ακόμη και σε χώρες εξαθλιωμένες και πάμπτωχες συνεχίζουν να περνάνε καλά. Άρχουσες τάξεις, που μένουν σε φρορυρούμενα προάστια και έχουν καταθέσεις στην Ελβετία, υπάρχουν ακόμη και στα κράτη της Υποσαχάριας Αφρικής, εκεί όπου ο κόσμος δεν έχει καλά καλά να φάει. Οι άρχουσες τάξεις δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των πλουσίων χωρών της Δύσης.

Οι πολιτικοί, για να παραμείνουν πολιτικοί, κάνουν τα πάντα, επειδή αυτή είναι η ζωή τους και δεν την προδίδουν. Η μόνη σταθερά στις εξισώσεις τους είναι η διατήρηση της θέσης τους ως πολιτικών. Όλα τα υπόλοιπα, εν προκειμένω και για να αρχίσουμε να μιλάμε συγκεκριμένα για τα πολύ πρόσφατα δικά μας, το "μένουμε Ευρώπη", το "δεν μένουμε Ευρώπη", το "ξεμένουμε Ευρώπη" και όλες οι πιθανές παραλλαγές τους, είναι απλά και μόνο κυμαινόμενες μεταβλητές. Τις αλλάζουν ανά πάσα στιγμή χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, αν χρειαστεί.

Εν όψει των παραπάνω, αν εγκαταλείψουμε τις επερχόμενες εξελίξεις στην θέληση των πολτικών, όπως αυτοί μας την εξέφρασαν και όπως εμείς την προσλάβαμε, μπορεί να βρεθούμε ενώπιον οδυνηρών συνεπειών. Αν θέλουμε να "μείνουμε Ευρώπη" πρέπει να εξασφαλισθεί ότι, από δω και πέρα, αυτοί που θα χειριστούν τις διαδικασίες δεν θα έχουν λευκή επιταγή και δεν θα έχουν δικές τους σταθερές. Τις σταθερές θα τις ορίσουμε εμείς και η δική τους παρουσία στην σκηνή θα είναι μόνο μια μεταβλητή, που θα αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες εξυπηρέτησης των στόχων μας. Επειδή είναι υπάλληλοι και όχι αφεντικά μας και επειδή, και αυτό είναι το σημαντικότερο, το "μένουμε Ευρώπη" στην βαθύτερη ουσία του σημαίνει αυτό ακριβώς. Το ότι η πολιτική δεν εξυπηρετεί τον εαυτό της αλλά τους εντολείς της. Το ότι Ευρώπη είναι πάνω από όλα δημοκρατία.

Ο σκοπός των ακραίων και θανάσιμων διλημμάτων με τα οποία κυβερνώμεθα και τα οποία καλούμεθα να απαντήσουμε, πάντα σε κατάσταση πανικού, τα τελευταία έξι χρόνια είναι η καταδολίευση αυτής της θεμελιώδους αρχής της δημοκρατίας. Η απόσπαση της λευκής επιταγής με την επίκληση του κατεπείγοντος. Η εντολή στον άρχοντα να πράξει κατά βούληση, επειδή, τώρα, εδώ που φτάσαμε, δεν γίνεται δήθεν αλλιώς.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η μετατροπή της πολιτικής σε μια διαδικασία διαρκούς τρόμου καταλήγει στην πλήρη υποδούλωση. Καταλήγει στην κατάσταση εκείνη όπου η ζωή μας θα ρυθμίζεται ανάλογα με τις σταθερές που ορίζουν για τις ζωές τους οι άρχοντες. Με αποτέλεσμα οι δικές μας ζωές να γίνονται μεταβλητές στις δικές τους εξισώσεις.

Και για να ξαναγυρίσουμε στα φλέγοντα δικά μας, θα "μείνουμε Ευρώπη" όχι επειδή το επιθυμεί ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και όποιος άλλος. Αλλά επειδή το επιθυμούμε εμείς και δίνουμε συγκεκριμένη εντολή.

Η Ελλάδα χρειάζεται θεσμούς και όχι σωτήρες. Τα διλήμματα της τελευταίας στιγμής είναι η δόλια κατάργηση των θεσμών, που εξασφαλίζει την διαρκή ανάγκη για την έλευση των μικρών θεών σωτήρων.

Θα "μείνουμε Ευρώπη" αν αρνηθούμε με σθένος και υψηλό ήθος τα διλήμματα. Αν αποφασίσουμε να γίνουμε δημοκρατία. Αν σταματήσουμε να συρόμαστε στις κάλπες και αρχίσουμε να προσερχόμαστε με φρόνημα.

Ούτε ΝΑΙ ούτε ΟΧΙ στην κάλπη.

ΟΧΙ στο δημοψήφισμα καθεαυτό.

Tweet

-Μικρή σύνοψη της κρίσης (κλασικά μη εικονογραφημένα)

Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν πιο απλά.

Οι "ευρωπαϊσταί", δεν αρνιόντουσαν την ύπαρξη των λεφτόδενδρων, το αντίθετο μάλιστα, αλλά τα έκρυβαν δολίως και χωρίς εμφανή λόγο από τον λαό.

Ο λαός, σαν έξυπνος και λογικός που είναι, αφού είδε και απόειδε, αποφάσισε να ψηφίσει αυτούς που θα του επέτρεπαν να κάνει την σοδειά, πριν αρχίσουν οι καρποί στα ευλογημένα δένδρα να σαπίζουν και να πέφτουν άδικα στο χώμα.

Κατά κοινή ομολογία όλων των πολιτικών δυνάμεων (πλην ελαχίστων, που όμως δεν ακούγονταν) για την "προσωρινή" ασφυξία μας έφταιγαν τα τρισκατάρτα μνημόνια. Αυτά λοιπόν έπρεπε οπωσδήποτε και πάση θυσία να φύγουν. Οι άλλοι, για κάποιους ανεξήγητους λόγους, όμως, δεν τα έδιωχναν. Και ο λαός, κουρασμένος από την πολλή αναμονή, ψήφισε, πολύ λογικά και πολύ έξυπνα, αυτούς που θα το έκαναν.

Ατυχώς ο λαός αυτός δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι και οι δύο του έλεγαν και εξακολουθούν να του λένε ψέματα.

Τώρα πιστεύει ότι επειδή έκλεισαν οι τράπεζες, κάποιοι του εμποδίζουν την πρόσβαση στα λεφτά. Δεν αντιλήφθηκε, ακόμη, ότι οι τράπεζες έκλεισαν επειδή δεν υπάρχουν από καιρό λεφτά. Και κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα υπάρξουν ούτε και στο ορατό στο μέλλον.

Τώρα ο λαός θα ψηφίσει αυτούς που με τις καλές διαπραγματεύσεις θα του ανοίξουν και πάλι τις τράπεζες για να μπορέσει επιτέλους να πάρει τα λεφτά (του). Που να ξέρει πως αυτά έγιναν εφάπαξ, άχρηστα φάρμακα, υπετιμολογημένα ορθοπεδικά υλικά και προμήθειες εισαγωγής χειροβομβίδων; Που να το ξέρει ο δυστυχής λαός;

Όταν λοιπόν με το καλό έρθουν οι λογικοί και ανοίξουν πάλι οι τράπεζες, τότε ο λαός θα καταλάβει ότι τα λεφτά είχαν κάνει φτερα πριν από μνημόνια και μη έχοντας να κάνει και πολλά, μια και το άγριο ξύλο που θα πέσει για μια περίοδο αφενός πονάει και αφετέρου δεν τρώγεται, θα ειρηνεύσει και θα σκεφθεί μήπως και είναι σκόπιμο να αρχίσει να εργάζεται.

Όποιος έχει αντίρρηση ότι συνέβη ακριβώς αυτό και τίποτε περισσότερο παρακαλώ να την καταγράψει πολιτισμένα.

Tweet