Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΠΙΕΙΣ!![ΚΑΤΑ ΠΑΛΑΙΟΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ]!!

 

Λεωνίδα ήσουν ..«μαλάκας»

ευτυχώς όμως, κάποιος είχε πιό βαριά ούμπαλα,

και έσωσε την τιμή της οικογενείας !!

Παλαιός

Η μαλακία πάει σύννεφο ..πολλές και διάφορες παπάτζες βλέπουμε συνεχώς, και μερικές φροντίζουν τα γελαδερά -μην και χάσουμε- να τις διαιωνίζουν  ..να πάρτε μιά από δαύτες !!

.

«Ὦ ξεῖν᾿, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε // κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι»

.

Καλά ρε ‘σύ Σιμωνίδη, όσο και να σε πληρώσανε τα καθήκια, τι μαλακίες είναι αυτές που δέχτηκες και έγραψες ;; ..τόσο πολύ ξεπουλημένη κουφάλα ήσουν ;;

.

Οι Σπαρτιάτες εκείνον τον καιρό είχαν λέει πανηγύρια, και να γλείψουν τους κώλους των παπαδαριών ..έτσι έπρεπε να περιμένουν να τελειώσουν αυτές οι μαλακίες, και μετά να το σκεφτούν, και ν’ αποφασίσουν τα 5-6 σούργελα, που εφορεύαν, και που ρητά απηγόρευσαν στο να γίνει το οτιδήποτε.

.

Ο Λεωνίδας όμως, ένας από τους βασιλιάδες της Σπάρτης, εκτός από την κλωτσιά που είχε ρίξει στους απεσταλμένους του Ξέρξη, που ζητούσαν Γή και Νερό, δεν τα πήγαινε καλά και με το παπαδαριό, και επιπλέον είχε το μυαλό να καταλαβαίνει ότι δεν τους έπαιρνε να περιμένουν, το πότε θα τελειώσουν τα τουρλοκωλιάσματα των Καρνείων, και οι πανηγυριώτικες μαλακίες των Ολυμπιακών, γιατί μέχρι τότε, ο Ξέρξης θα ήταν ήδη στην πόρτα τους ..αλλά και δεν είχε την εξουσία, να ξεκουνήσει όλο τον Σπαρτιατικό στρατό, έτσι πήρε μόνο την προσωπική του ομάδα ..μόνο που έκανε μιά μεγάλη μαλακία ..ποιά ήταν αυτή ;; ..μα το ότι πρίν ξεκινήσει για τις Θερμοπύλες δεν ξέκανε Εφόρους και παπαδαριό ..

.

Όμως ευτυχώς ..κάποιος στην οικογένεια είχε περισσότερο μυαλό, και βαρύτερα ούμπαλα, και κοντοσουβλάκιασε κάμποσους από δαύτους (δεν θυμάμαι πόσους τελικά κατάφερε να ξεκάνει) η δυναμική εκείνη Σπαρτιάτισσα, η γυναίκα του, η Γοργώ !! ..τιμή και δόξα λοιπόν να σε συνοδεύει παντοτινά ..βρέ Γοργώ !! ..μακάρι να είχε κάμποσες τέτοιες, σαν εσένα, η γελαδοχώρα ..κι όχι ξέκωλα  και σουρνάμενες κατινοθεούσες …..

.

Τούτο όμως δεν ήταν το Μείζον αλλά το Έλασσον !!

.

Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά ..ένα ..ένα.

.

Πρώτον, λοιπόν η Σπαρτιατική φάλαγγα, που έπεσε στις Θερμοπύλες, δεν είχε πάει εκεί «πειθόμενη τοις κείνων ρήμασι», αλλά πιστή στον αρχηγό της, τον Λεωνίδα !!

.

Αυτά που βάλανε τον Σιμωνίδη (Λουλού των παπαδαριών ήσουν μωρή ;;) να γράψει αργότερα, ήταν κατόπιν εντολής των Γερατείων, Δελφών και Ελευσίνας, μαζί με κάποια άλλα που κάνανε και διαδώσανε, θέλοντας να αποσείσουν τις όποιες ευθύνες από πάνω τους.

.

Δεύτερον, στις Θερμοπύλες δεν είχαν πάει μόνο οι 300 Σπαρτιάτες, αλλά και κάμποσοι άλλοι !!

.

Οι Σπαρτιάτες, για να μπορούν λέει να τα ξύνουν, είχαν υποκόμους ..από 2-3 ο καθένας τους ..αμέ τι νομίσατε, πως γίνονταν μεγάλοι πολεμιστές ;;

.

Όπως λένε, ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος, συνολικά είχαν πάει στις Θερμοπύλες γύρω στις 6.500-7.500 ..και σύμφωνα με τον Παυσανία γύρω στις 11.500 Έλληνες.

.

Ο Ηρόδοτος γράφει :

  300 Σπαρτιάτες

  900 λοιποί Λακεδαιμόνιοι & Περίοικοι

  900 Είλωτες

  500 Μαντινειώτες

  500 Τεγεάτες

  100 Ορχομένιοι Αρκάδες

1000 λοιποί Αρκάδες

  400 Κορίνθιοι

    80 Μυκηναίοι

  200 Φλειούντιοι

————————-

  400 Θηβαίοι

1000 Φωκαείς

1000 πανστρατιά Οπουντίων Λοκρών

  700 πανστρατιά Θεσπιέων

.

Ο Διόδωρος τα γράφει συνεπτυγμένα, και βγάζει τον μεγαλύτερο  αριθμό, προσθέτει δε και 1000 Μαλιείς ..ενώ ο Παυσανίας ανεβάζει τον αριθμό των Οπουντίων Λοκρών στις 6.000.

.

Οι Φωκαείς, είχαν αναλάβει να φρουρούν τα περάσματα μεταξύ Τραχίνας και Οίτης ..αλλά αντί να είναι σε πλήρη επιφυλακή παίζαν το πουλάκι τους (έεε αφού δεν το παίξανε μικροί είπαν να το παίξουνε μεγάλοι) ..οπότε οι Πέρσες πέρασαν τον Ασωπό και λίγο έλειψε να τους πιάσουν στον ύπνο με κατεβασμένα τα βρακιά ..βεβαίως άμεσα υποχώρησαν, οπότε και ουσιαστικά περικυκλώθηκαν όσοι ήταν στο πέρασμα των Θερμοπυλών.

.

Εκεί, πολλοί βλέποντας το μάταιο πλέον της υπόθεσης, ή και πειθόμενοι στην προτροπή του Λεωνίδα, ανεχώρησαν, ώστε να μπορέσουν κάποια άλλη στιγμή, σε πιό ελεγχόμενο χώρο, ν’ αντιτάξουν πιό αποτελεσματική άμυνα – έμειναν οι 300 Σπαρτιάτες, οι 1000 περίπου Μεσσήνιοι Είλωτες & Περίοικοι Σπάρτης, 400 Θηβαίοι και η πανστρατιά των 700 Θεσπιέων που αρνήθηκε κατηγορηματικά ν’ αποχωρήσει.

.

Το αποτέλεσμα που επακολούθησε, γνωστό, και αναμενόμενο ..όσοι έμειναν «διεκόσμησαν» με τα σώματά τους το πέρασμα των Θερμοπυλών.

.

Στην συνέχεια, ο Ξέρξης, κατέστρεψε όλη την Βοιωτία και μπουρλώτιασε την Αθήνα  ..ακολούθησε η ναυμαχία της Σαλαμίνας, η μάχη των Πλαταιών κλπ. κλπ.

.

Μαζί με τις άλλες καταστροφές ήταν και το ξεθεμελίωμα των Θεσπιών ..

.

Αυτό είναι πάνω στο οποίο θέλω να επιστήσω την προσοχήν σας, αλλά και να σας ‘πώ κάποια πραγματάκια που κανείς δεν θέλει να ‘πεί ..όχι μόνο τα παπαδαριά, αλλά και κάθε γλείφτουλο σκουλήκι τους.

.

..και θα πεταχτεί ο συνήθης μαλάκας, να χασκογελάει και να αναρωτιέται ο ηλίθιος ..ποιά η τόσο μεγάλη σημασία που είχε η καταστροφή των Θεσπιών ;; ..ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία πόλη ήταν που καταστρεφόταν στο διάβα του χρόνου.

.

Αφήσαμε όμως την κουβέντα που ξεκίνησε ο Λεωνίδας, να προσπαθεί να πείσει όλους τους υπόλοιπους να φύγουν.

.

Εκεί λοιπόν, σηκώθηκε ο αρχηγός των Θεσπιέων, ο Δημόφιλος του Διαδρόμου, και του είπε :

..πως τολμάς να μας προσβάλεις έτσι, και να λες τέτοια πράγματα ;; ..δεν έχεις ‘δεί ότι, εμείς μιά μικρή πολιτειούλα, στην πραγματικότητα ένα χωριό, και όχι κάποια τρανή πόλη όπως η δική σου και των άλλων, έχουμε έλθει πανστρατιά, όλοι οι δυνάμενοι να κρατήσουμε όπλα ..δεν έμαθες ότι αποχαιρετήσαμε τις οικογένειές μας και διώξαμε τους ανήμπορους και τους πολύ γέρους και τα γυναικόπαιδα στα γύρωθεν βουνά ;; ..δεν έχεις ‘δεί ότι εμείς δεν είμαστε όλοι Οπλίτες, αλλά σκαφτιάδες, γεωργοί, αγρότες, γιδοβοσκοί, τεχνίτες, σιδεράδες και διάφοροι άλλοι ;; 

..δεν είδες ότι μαζί μας είναι αμούστακα παιδιά και γέροι, αλλά και αυτοί που θα έλεγες χλεμπονιάρηδες ;; 

..ούτε είδες και τους λίγους ..εκείνους άλλους, που όλοι σας αναρωτιόσαστε τι σκατά ήλθαν να κάνουν, αφού ούτε να σταθούν όρθιοι δεν μπορούν ;; 

..θα τολμούσες λοιπόν να πάς μπροστά τους, να τους κοιτάξεις στα μάτια, και να τους ζητήσεις να φύγουν ;; 

..εμείς Λεωνίδα, όπως το έκανες και ‘σύ, αλλά και οι άλλοι που είναι εδώ μαζί μας, αποχαιρετήσαμε τους δικούς μας και τους γνωστούς μας, ξέροντας ότι δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε, και ότι εδώ ήρθαμε να πολεμήσουμε, για να σταθεί όρθια η πατρίδα, και ..γι’ αυτό θα πεθάνουμε !!

..αν έκανες εσύ πραγματικά κουμάντο, θα είχες κουβαλήσει και παρατάξει εδώ ολόκληρη την Σπάρτη, με τον εκπαιδευμένο και ετοιμοπόλεμο στρατό της, από την μιά μέχρι την άλλη άκρη, και δεν θα χρειαζόταν παιδιά και γέροι, ούτε να κλείσουμε μόνο το Στενό ..όμως δεν έκανες εσύ κουμάντο ..έτσι πήρες μαζί σου αυτούς που μπορούσες ..εμείς όμως δεν το σκεφτήκαμε δεύτερη φορά, ούτε αφήσαμε κάποιον άλλον ν’ αποφασίσει για μας ..εμείς νέοι, γέροι, παιδιά, σακάτηδες ..ήρθαμε όλοι ..πανστρατιά !! ..ακόμη και ενώ ξέραμε ότι ίσως έτσι η πόλη μας οδηγηθεί στο χαμό ..όμως και πάλι, δεν το σκεφτήκαμε δεύτερη φορά ..αλλά σηκωθήκαμε και ήρθαμε !! ..όλοι οι άλλοι που είναι ;;

.

..γιά όλα αυτά, και για όλα τ’ άλλα, που δεν μπορώ τώρα να σου αραδιάσω, εδώ μαζί θα μείνουμε, αντάμα θα πολεμήσουμε και θα πεθάνουμε ..και παρέα θα καρπωθούμε την δόξα ..λοιπόν, «ού σύ την δόξαν καταλειπείν» !!

.

Μέχρις εδώ, όλα καλά, θα έλεγε κάποιος, άλλωστε κι εγώ δεν θέλω να σας κάνω μάθημα ιστορίας (αν θέλετε περισσότερα επ’ αυτού διαβάστε Ηρόδοτο, Διόδωρο, Παυσανία, Θεμιστοκλή κλπ.) εγώ θέλω να σας ‘πώ αυτά που δεν πρόκειται να βρείτε σε καμμία ιστορία ..πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν ν’ ακούγονται και να λέγονται .

.

Τελειώνουν λοιπόν οι πόλεμοι, ο Μαρδόνιος παίρνει τον πούλο ..και τα μαντεία και τα παπαδαριά ρίχνονται στην χειραγώγηση και την αλλοίωση της ιστορίας και όλων όσων συνέβησαν ..και τα γελαδοζωντόβολα αρχίζουν τα γνωστά.

.

Οι Θεσπιές, μιά σχετικά μικρή πολιτειούλα, μεγάλο χωριό θα λέγαμε –μεταξύ των δυό μπουρδέλων, Δελφών και Ελευσίνας- κανείς οι ελάχιστοι βρέθηκαν να δώσουν χέρι βοηθείας, και αφού δεν είχαν προστάτες, δεν είχαν και φωνή, δεν μπορούσαν ν’ ακουστούν, έτσι έμειναν έρμαια στην μοίρα τους.

..μεταξύ σκύλας και χάρυβδης

.

Ο Σιμωνίδης (γειά σου μωρή κουφάλα), τ’ άρπαξε από τα παπαδαριά και τους Σπαρτιατοχλέμπουρες, και μιλάει μόνο για τους 300 Σπαρτιάτες ..ποιός χέζει τους 700 Θεσπιείς, και τους 1000 Περίοικους και Μεσσήνιους που έπεσαν εκεί στα στενά ;;

.

Όλοι όσοι είχαν κάποιους να νοιαστούν, και να μιλήσουν γι’ αυτούς, όσο μπορούσαν, και όσο τους επέτρεψε η επιρροή των χλαπατσοϊερατείων, όλο και κάτι είπαν ..όλοι εκτός από τους Θεσπιείς !! ..ποιοί θα μιλούσαν ;; ..οι ανήμποροι γέροι, τα μικρά παιδιά και οι γυναίκες που προσπαθούσαν να μαζέψουν ότι μπορούσαν για να επιβιώσουν ;;

.

Ενώ θα έπρεπε, όλοι οι Έλληνες (καλά τώρα ..λέμε και κάμμια μαλακία για να περνάει η ώρα ..μην δίνετε ιδιαίτερη σημασία..), ιδίως όλες οι μεγάλες πόλεις, και κυρίως οι αλώβητες, να προστρέξουν και να ριχτούν στην ανοικοδόμηση των Θεσπιών !!

.

Ν’ αναγορεύσουν τις Θεσπιές, σε ιερή και απαραβίαστη πόλη, και κάθε χρόνο, σ’ ανάμνηση της θυσίας τους, να προβαίνουν, αναλόγως των δυνατοτήτων τους, σε τιμητικές προσφορές !!

.

Έκαναν κάτι απ’ αυτά ;;

.

..σιγά μην έκαναν ..σκατά έκαναν !!

.

Όμως, αυτή ίσως ήταν και η τελευταία ευκαιρία, ν’ αντιστραφεί η κατρακύλα που είχε πάρει η γελαδοχώρα, να σταματήσει το κύλισμα στον βούρκο ..αντ’ αυτού τίποτα τέτοιο δεν έγινε ..και έτσι ο γελαδολαός βούτηξε κατευθείαν στον βόθρο ..και από τότε σκάβει να βρεί έξοδο από ..τον πάτο !! ..χα χά χά !!

.

..καταλαβαίνετε την μεγάλη σημασία, τον τρανό ρόλο, που είχε και έπαιξε, η πολιτειούλα (το χωριουδάκι) των Θεσπιών, για το Ελληνικό Έθνος ;;

.

..καταλαβαίνετε ρε Ζά τι σας λέω ;;

.

..δεν το βλέπω ..σιγά μην καταλαβαίνετε !!

.

..αν, είχαν τρέξει όλοι, να ανοικοδομήσουν και να συνδράμουν τις Θεσπιές, ακόμη και τα μικρότερα υπάρχοντα ψήγματα Ελληνικότητας θα είχαν γιγαντωθεί, θα είχε αντιστραφεί η καταστροφική πορεία που είχε πάρει ο γελαδολαός, θα είχε ξεπατωθεί η παπαδοκρατία ..και ίσως είχε γίνει δυνατόν να ξαναστηθεί η Ελλάδα ..η πραγματική ΕΛΛΑΔΑ !!

.

..ομοίως, αν καταλάβαιναν και τα Ζά του καιρού εκείνου, δεν θα είμαστε σήμερα να σκάφτουμε τον πάτο του βόθρου, θα είχαν ξαμοληθεί και θα είχαν ξεπαστρέψει μια και καλή κάθε πουστοπαπαδαριό και ιερατείο !!

.

Έκανε κάποια, και αυτή μόνο ότι μπόρεσε, ότι της επέτρεψαν οι καταστάσεις, ..η Γοργώ !! ..αν δεν ήταν αυτή, και να κινδυνεύουν να τους βγάλει στην σέντρα, και να τους σουβλακιάσει, θα σου έλεγα εγώ που θα ‘σουν Λεωνιδάκο, που θα σε είχαν καταχώσει, και τι θα σου είχαν φορτώσει, οι χλαπατσιάρηδες ..αλλά όπως θα είδες προσπάθησαν να τα κουκουλώσουν ..μέχρι και επιγραμματοποιό επιστράτευσαν να σε μνημονεύσει !! ..ποιός την χάριν σου «παλιομαλιάκα» ..χα χά !!

.

Αντιθέτως τους Θεσπιείς ..τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι ..άκου εκεί, μια πολιτειούλα, ένα χωριουδάκι, να θέλει να ορθώσει ανάστημα, και να πετάξει στα σκουπίδια, αυτό που προωθούσαν οι χλαπάτσες ;; ..αρπάτε την λοιπόν για να μάθετε ..παλιοκουφάλες !!  ..προς γνώσην και συμμόρφωσην και των υπολοίπων βεβαίως βεβαίως ..χα χά !!

.

.

Άντε να συμπληρώσω επίσης, και κάτι ακόμα, που και αυτό δεν πρόκειται να το μάθετε απ’ αλλού :!

.

Εκεί λέει, που έγινε σύγκληση, του λαού των Θεσπιών, ώστε ν’ αποφασίσουν τι θα κάνουν ..το ερώτημα που τέθηκε δεν ήταν αν θα πολεμήσουν, και πώς, ή όχι ..αλλά το : »τις στήναι ;;»

.

..και το ωραίο, ήταν που πρώτοι πετάχτηκαν, κάποια αμούστακα παιδιά και μερικοί χλεμπονιάρηδες ..και στην συνέχεια εθελοντικά όλοι ..και οι 700 Θεσπιείς ..ακόμη επέμεναν να πάρουν μέρος και κάποιοι ανήμποροι ..και δεν δέχονταν ν’ ακούσουν καμμία δικαιολογία, αλλά απαιτούσαν να είναι και αυτοί εκεί στην πρώτη γραμμή ..ακόμη και αν δεν μπορούσαν να κάνουν το οτιδήποτε, να είναι σαν μπούγιο ..έτσι που τελικά κανείς δεν μπορούσε να τους πείσει ότι έπρεπε να στερηθούν το μόνο που μπορούσαν να αφήσουν στην οικογένειά τους, στην γυναίκα και τα παιδιά τους ..την τιμή και την δόξα, να πέσουν για την πόλη, το σπίτι, την οικογένειά τους και την πατρίδα τους ..ήταν δε έτοιμοι να ξεσκίσουν τον καθέναν που αντιδρούσε σ’ αυτό ..γυάλιζε επικίνδυνα το μάτι τους  ..ρε παιδί μου !! 

..κάποιοι δε απ’ αυτούς, ξέροντας ότι με τίποτε δεν θα τους έπαιρνε μαζί της η στρατιά, καθώς δεν μπορούσαν κάν να σταθούν, πόσο δε να βαδίσουν και να πολεμήσουν, έβαλαν στα κρυφά την γυναίκα και τα παιδιά τους, πρίν να ξεκινήσουν οι άλλοι, να τους κουβαλήσουν (μάλλον να τους σούρουν καλύτερα θα λέγαμε) στα στενά των Θερμοπυλών ..και να τους στηλώσουν, ώστε να μπορούν να φαίνονται όρθιοι !!

.

Τέτοια ήταν η συνείδηση, και το φρόνημα, των τότε Θεσπιέων ..επέζησε κάτι ;; ..πέρασαν χρόνοι και καιροί πολλοί ..και δυστυχώς δεν ξέρω ..δεν μπορώ να σας ‘πώ !! ..αν και δεν το βλέπω …..

.

Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι, οι γελαδέληνες πέταξαν ίσως την τελευταία ευκαιρία που είχαν, την ευκαιρία ν’ αντιστρέψουν την κατρακύλα που είχαν πάρει …

.

.

..φώναζε και φωνάζει ο Παλαιός ..ποιός τον ακούει όμως ;; ..ποιός δίνει σημασία στο τι και όσα λέει ;;

.

..τι κάθουμαι και σας γράφω και ‘γώ ..ιδίως αυτόν τον καιρό, που εσείς είστε σε θέση αναμονής ..να τρέξετε να βουτήξετε στον αέρα την κουράδα, ή έστω αν δεν το προκάνετε, να είστε από τους πρώτους στο κωλογλείψιμο, των παπαδοσκατιαρέων ..δίνουν μεγάλες παραστάσεις, βρε παιδίμ’ αυτόν τον καιρό ..με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως ..να πέφτει το χρυσάφι και το ασήμι και άσε τα ζωντόβολα να σούρνωνται στα καλντερίμια ..χα χά !!

Η ΔΗΜΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΑΡΧΙΔΑΜΟΥ

Πελοποννησιακός Πόλεμος -Η δημηγορία του βασιλιά Αρχίδαμου

 Γιάννης Φαίλτωρ

Η δημηγορία του Αρχίδαμου είναι από τις πιο αποκαλυπτικές και υποβλητικές στην Ιστορία, αλλά έχει δύο σημεία με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Το πρώτο είναι η πεποίθηση του γηραιού Σπαρτιάτη βασιλιά ότι η Σπάρτη δεν μπορούσε να νικήσει. Οι λόγοι που τον οδηγούν στην άποψη αυτή είναι ο μεγάλος πλούτος της Αθήνας, η έκταση της ηγεμονίας της και η ναυτική και εμπορική της οικονομίας. Στην πραγματικότητα μιλάει για αδυναμίες των ηπειρωτικών σε αντίθεση με τις θαλάσσιες δυνάμεις με τον τρόπο που ο ίδιος ο Θουκυδίδης μιλάει στην Αρχαιολογία. Έτσι συμπεραίνει ότι, αν η Σπάρτη ακολουθούσε την παραδοσιακή της στρατηγική της εισβολής στο εχθρικό έδαφος με τις υπέρτερες χερσαίες δυνάμεις της, τίποτα δεν θα μπορούσε να κερδίσει. Η Αθήνα, ασφαλής πίσω από τα τείχη της, θα αντιστεκόταν απεριόριστα και ο πόλεμος θα συνεχιζόταν για μια γενιά. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά του Θουκυδίδη σε μια σημαντική γραμμή σκέψης στην Ιστορία. Όταν  ο Περικλής στην πρώτη του δημηγορία εκθέτει την αντίληψή του για την αθηναϊκή στρατηγική, στην ουσία επαναλαμβάνει αυτό που λέει εδώ ο Αρχίδαμος. Ο μεγάλος πολιτικός υποστήριξε ότι παραδίδοντας την Αττική τους εισβολείς αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα άθικτη την  ηγεμονία, η Αθήνα δεν ήταν δυνατόν να νικηθεί. Αντίθετα, ο εχθρός γρήγορα θα εξαντλούνταν από τις μάταιες προσπάθειές του και ακόμη πιο πολύ επειδή η Αθήνα θα έσπευδε στο μεταξύ και θα διασπούσε την Πελοπόννησο από τη θάλασσα. Η Αθήνα, έχοντας δημιουργήσει με το ναυτικό της μια εκτεταμένη εμπορική δύναμη, είχε γίνει, κατά την άποψη του Περικλή (που ήταν επίσης γνώμη του Θουκυδίδη), απρόσβλητη από τα όπλα που είχαν δώσει παλιότερα στη Σπάρτη τη θέση της. Ο λόγος για τον οποίο ήταν επιτυχής η στρατηγική της εισβολής – και ο λόγος για τον οποίο ο βαριά οπλισμένος οπλίτης δημιουργήθηκε για να πολεμά στις εύφορες ελληνικές κοιλάδες – ήταν ότι οι περισσότερες ελληνικές πόλεις εξαρτιόνταν από τις ντόπιες συγκομιδές. Όταν λοιπόν η Αθήνα έγινε ανεξάρτητη από τις συγκομιδές της, μια νέα εποχή βασισμένη σε ένα νέο είδος δύναμης είχε αρχίσει. Το στοιχείο αυτό εξηγεί την επιμονή του Θουκυδίδη, στην Αρχαιολογία, στη ναυτική και υλική ανάπτυξη της Ελλάδας. Εξηγεί επίσης την αυτοπεποίθηση του Περικλή καθώς αντιμετώπιζε τον πόλεμο και την απαισιοδοξία του Αρχίδαμου σ’ αυτήν εδώ τη δημηγορία. Για το Θουκυδίδη, η εκτίμησή του ήταν σωστή. Η Αθήνα, με καλή ηγεσία, ήταν απρόσβλητη από τους εχθρούς της και θα έπρεπε να κερδίσει τον πόλεμο εύκολα.

Ο Αρχίδαμος λοιπόν προτρέπει τους Σπαρτιάτες να περιμένουν ώσπου να μπορέσουν να ανασυγκροτήσουν την οικονομίας τους, ίσως με εξωτερική βοήθεια (δηλαδή περσική). Στο μεταξύ, συνεχίζει, η δύναμη της Σπάρτης θα έγκειται, όπως πάντα, στον πειθαρχημένο τρόπο ζωής. Αυτό το δεύτερο βασικό σημείο της ομιλίας του δεν είναι για την Ιστορία λιγότερο θεμελιώδες από το πρώτο. Η δικαιολόγηση του σπαρτιατικού τρόπου θεώρησης των πραγμάτων που επιχειρεί ο Αρχίδαμος είναι εκ πρώτης όψεως μια αντίκρουση των επικρίσεων που είχαν διατυπώσει προηγουμένως οι Κορίνθιοι, αλλά μέσα στο ευρύτερο σχέδιο του έργου στέκει σαν αντίβαρο στη μεγαλειώδη ανάλυση του αθηναϊκού φιλελευθερισμού που γίνεται στον Επιτάφιο. Η πειθαρχημένη δύναμη της Σπάρτης, όπως και η οικονομικής της αδυναμίας, είχε υποδηλωθεί, όπως είδαμε, στην Αρχαιολογία. Ένα μοτίβο που διατρέχει το έργο ως το τέλος του, αποτελώντας μια σταθερή αντίθεση στην πολιτική αστάθεια που κόστισε στην Αθήνα τον πόλεμο.

Το σχετικό χωρίο από τη δημηγορία του Αρχίδαμου είναι το εξής: «Όσο για τη βραδύτητα και την αναβλητικότητα για τις οποίες μας κατηγορούν, δεν πρέπει τούτο να μας προκαλεί  ντροπή, γιατί, αν τώρα βιαστείτε ν’ αρχίσετε πόλεμο, θ’ αργήσετε πολύ να τον τελειώσετε, αφού θα είστε απροετοίμαστοι. Και επιτέλους, μήπως η πολιτεία μας δεν είναι από πάντα ελεύθερη και δε χαίρει μεγάλης φήμης; Τούτο είναι απόδειξη μιας νηφάλιας σωφροσύνης (σωφροσύνη έμφρων), γιατί μόνο εμείς δε γινόμαστε υπερφίαλοι με τις επιτυχίες μας ούτε απελπιζόμαστε από τις αποτυχίες μας. Αν μερικοί προσπαθήσουν με επαίνους να μας εξωθήσουν, παρά τη θέλησή μας, σε επικίνδυνες περιπέτειες, δεν παρασυρόμαστε από τα ευχάριστα λόγια τους, κι αν θέλουν άλλοι να μας ερεθίσουν κατηγορώντας μας, δεν οργιζόμαστε και δεν αλλάζουμε γνώμη. Στην ευνομία μας χρωστούμε και στην πολεμική μας αρετή και την πολιτική μας σωφροσύνη και τούτο επειδή το αίσθημα της τιμής συνδέεται στενά με τη σωφροσύνη και η γενναιότητα με το αίσθημα της ντροπής. Έχουμε ευνομία επειδή η ανατροφή μας δεν είναι εκλεπτυσμένη ώστε να μας οδηγεί στο να περιφρονούμε τους νόμους. Είναι όσο χρειάζεται σκληρή για να μας κάνει να τους σεβόμαστε. Δεν είμαστε από εκείνους που επιδίδονται σε περιττά πράγματα και κρίνουν με παχιά μόνο λόγια τις πολεμικές προετοιμασίες του εχθρού, αλλά υστερούν πολύ τη στιγμή της δράσης. Πιστεύουμε, αντίθετα, πως οι άλλοι είναι εξίσου προνοητικοί όσο εμείς και ότι τις τροπές της τύχης δεν μπορεί κανείς να τις προβλέψει με τη λογική. Πάντα ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τους αντιπάλους μας πιστεύοντας πως κι αυτοί ενεργούν με σχέδιο μελετημένο. Πρέπει, λοιπόν, να μην εξαρτούμε τις ελπίδες μας από τα ενδεχόμενα λάθη των εχθρών μας, αλλά από κατάλληλα μέτρα που εμείς θα πάρουμε, κι ας μη νομίζουμε ότι διαφέρει πολύ άνθρωπος από άνθρωπο. Άριστος, όμως, είναι εκείνος που ανατρέφεται σκληρά και με πειθαρχία. Ας μην εγκαταλείψουμε, λοιπόν, όλες αυτές τις αρχές που μας κληροδότησαν οι πατέρες μας, τις οποίες εφαρμόζουμε με όφελος»

John H. Finley, Θουκυδίδης, εκδόσεις Παπαδήμα, 1997https://feltor.wordpress.com/2012/02/11/311505/ 

  http://esxatianasxesi.blogspot.gr/

ΟΤΑΝ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ

Όταν η Αξιοπρέπεια νίκησε το Δίκιο.



Όταν οι Αθηναίοι ηττήθηκαν στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι νικητές Σπαρτιάτες επέβαλαν το καθεστώς των τριάκοντα τυράννων. Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε σήμερα το πόσο εξευτελιστική και οδυνηρή υπήρξε αυτή η εμπειρία για τους ιδρυτές της Δημοκρατίας.

Ευτυχώς, η κυριαρχία των τριάκοντα υπήρξε σύντομη, ήταν όμως καταστροφική. Εκτός από τις ταραχές, τις δολοφονίες και την αυθαιρεσία που επέδειξαν σε όλους τους τομείς, οι τύραννοι είχαν επιφέρει και ένα γερό πλήγμα στην αθηναϊκή οικονομία, που ήταν ήδη καταρρακωμένη από τον
πόλεμο. Επιπλέον, έλαβαν ένα μεγάλο δάνειο από τους Σπαρτιάτες, το οποίο βέβαια δεν χρησιμοποίησαν για την ανάπτυξη του τόπου, αλλά για την προσωπική τους ευημερία και την ενίσχυση της πολιτικής τους δύναμης.
Όταν, λοιπόν, ήρθε η ώρα να πάνε στο καλό, οι Αθηναίοι είχαν και ένα δάνειο να ξεπληρώσουν. Δάνειο στο οποίο δεν είχαν συναινέσει και από το οποίο δεν ωφελήθηκαν. Ένα επαχθές δάνειο. Το τι θα έκαναν με αυτό, ήταν δουλειά της Εκκλησίας του Δήμου να αποφασίσει, δηλαδή όλων των πολιτών. Φανταστείτε τον εαυτό σας στη συνέλευση αυτή.
Τι θα ψηφίζατε;

Ενώ η συμφωνία προέβλεπε να επωμιστούν αυτή την υποχρέωση οι δύο παρατάξεις (οι του άστεως και οι εκ του Πειραιώς), οι Αθηναίοι πολίτες αποφάσισαν να αποπληρώσουν όλοι μαζί το δάνειο στο ακέραιο! Σε μία πόλη με τα ταμεία άδεια, με το ηθικό καταρρακωμένο, με τη θλίψη να βασιλεύει, καθώς τα θύματα του πολέμου και της τυραννίας ήταν ακόμα νωπά στη μνήμη αυτών των ανθρώπων, εκείνοι αποφάσισαν να συμμετέχουν με εισφορές στην αποπληρωμή του δανείου. Ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη ακόμα και για την ενέργεια της μισητής ολιγαρχικής εξουσίας και δεν άφησαν τα κόμματα να τους σώσουν, αν και θα ήταν απολύτως νόμιμο να το κάνουν.
Γιατί επωμίστηκαν ένα τέτοιο δυσβάσταχτο και άδικο βάρος; Διότι έτσι τους πρόσταζε η αιδώς.
Εκείνοι οι αρχαίοι δημοκράτες, νοιάζονταν πολύ για την καλή τους φήμη και δεν ανέχονταν την σκέψη πως οι κομματάρχες θα νομιμοποιούνταν κάποτε να τους πουν "εμείς σας ξεχρεώσαμε". Πολύ περισσότερο δεν θα ανέχονταν τους Σπαρτιάτες να καυχώνται πως τους έσωσαν κάποτε από οικονομική κατάρρευση με δανεικά κι αγύριστα. Οι Αθηναίοι πάνω απ' όλα ήταν αξιοπρεπείς και καθόλου δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη σύγχρονη προτροπή "μην σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι".
Η αιδώς απευθύνεται σε εξωστρεφείς ανθρώπους, που συνεργάζονται για την κοινή προκοπή.
Σήμερα, που τίποτα δεν μας απασχολεί εκτός από την προσωπική μας ευημερία, η αιδώς δεν λειτουργεί, με αποτέλεσμα να καμαρώνουμε που έχουμε την τόλμη να γράφουμε τους πάντες στα παλιά μας τα παπούτσια και να είμαστε ο εαυτός μας, Αφού, λοιπόν, δεν αναγνωρίζουμε πλέον τη φωνή της αιδούς πριν προβούμε σε κάποια απερισκεψία, κάνουμε ό, τι μας συμφέρει κι ό, τι μας αρέσει και υποφέρουμε από ενοχές κατόπιν εορτής, όταν η ζημιά έχει γίνει. Οι ενοχές, στη συνέχεια, μας βυθίζουν σε μεγαλύτερη μοναξιά. Όταν υπάρχουν κι αυτές. Και παριστάνουμε τους ελεύθερους, μοναχικούς καβαλάρηδες, που μόλις έρθουν τα δύσκολα, ικετεύουν τούς συμπολίτες τους (και όχι μόνο) για λίγη βοήθεια και μιά σταλιά συμπόνια.

Ήταν άραγε λιγότερο ελεύθεροι από εμάς εκείνοι οι αρχαίοι δημοκράτες; Ήταν η αιδώς χαρακτηριστικό δειλών ή δουλικών ανθρώπων; Δεν ήταν. Η αιδώς ήταν και είναι η έκφραση του σεβασμού προς την κοινότητα και συνοδεύει εκείνους που κατανοούν τον εαυτό τους ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Ο πολίτης, ως λειτουργικό μέλος του οργανισμού της χώρας, οφείλει να είναι συντονισμένος με τα υπόλοιπα μέλη. Στην αρχαία Αθήνα ο πολίτης προστάτευε την καλή του φήμη, τον ενδιέφερε η γνώμη των συμπολιτών του γι αυτόν και όλοι μαζί ενδιαφέρονταν και εργάζονταν για την καλή φήμη της πόλης τους. Η συλλογική ευθύνη ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο που τους κρατούσε ενωμένους και επικεντρωμένους στον στόχο τους και καθόλου δεν εμπόδιζε την προσωπική εξέλιξη κι επιτυχία.

Ο στόχος που εξυπηρετούσε η απόφαση για αποπληρωμή του δανείου από κοινού, ήταν η επίτευξη της ενότητας. Η πράξη αυτή εκτιμήθηκε και σχολιάστηκε θετικά από τους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής, που ήταν άνθρωποι της πόλης και δημοκράτες. Ο Δημοσθένης, ενθυμούμενος το περιστατικό, χρησιμοποιεί την έκφραση «όταν η πόλη ενώθηκε». Ο Αριστοτέλης εντυπωσιάστηκε από αυτή την απόφαση και χαρακτήρισε τη συμπεριφορά των Αθηναίων αξιέπαινη και πολιτική, δηλαδή τέτοια που ταιριάζει σε πολίτες. Ο Ισοκράτης χρησιμοποιεί αυτή την ενέργεια ως απόδειξη της ανωτερότητας της δημοκρατίας έναντι της ολιγαρχίας.
Η ενότητα αυτή επιτυγχάνεται μόνο όταν οι πολίτες μοιράζονται τις ευθύνες, όπως ακριβώς μοιράζονται τα οφέλη του πολιτεύματος. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι υπήκοοι αναγκάζονται να λειτουργούν ως μονάδες κάτω από μία επίπλαστη ομοιομορφία. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία συλλογική ανάληψη ευθύνης, διότι υπό καθεστώς εξαναγκασμού καμία ηθική αξιολόγηση δεν έχει νόημα. Στη δημοκρατία όμως, η συλλογική ευθύνη προστατεύει από τον διχασμό και ενισχύει τον ρόλο του πολίτη στην επίτευξη των στόχων της πολιτείας του, που δεν μπορεί να διαφέρουν από τους προσωπικούς του στόχους.
 Είμαστε άραγε πιο ελεύθεροι εμείς από εκείνους ή είμαστε ένας εν δυνάμει όχλος βαρβάρων  που διψά για εκδίκηση; Είμαστε εμείς πιο αξιοπρεπείς από εκείνους ή μήπως είμαστε απλώς νωθροί παρατηρητές της ιστορίας μας, εθισμένοι στην επαιτεία με πρόφαση την αξιοπρέπεια εκείνων;
Εκείνοι αρνήθηκαν να γίνουν αντικείμενο χλευασμού και πλήρωσαν μέχρι την τελευταία πεντάρα ένα δάνειο από το οποίο δεν είχαν ωφεληθεί τίποτα! Και άφησαν σε εμάς τη σπουδαία κληρονομιά - ηθική, πνευματική και υλική - που ακόμα ξεκοκαλίζουμε.
Εμείς, τι θα κληροδοτήσουμε στους απογόνους μας; Ποια θα είναι η φήμη μας όταν πια θα έχουμε φύγει και τι θα γράφουν για εμάς οι επόμενοι;
Θα είμαστε εκείνοι που προστάτεψαν το καλό όνομα που παρέλαβαν και άφησαν πίσω τους ένα ακόμα καλύτερο ή εκείνοι που για ένα κατοστάρικο σύνταξης παραπάνω πούλησαν την καλή φήμη των προγόνων τους και περιφρόνησαν τη ζωή των απογόνων τους;
Από Αθηνά Ταρλά http://skepteon.blogspot.gr

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Διδάγματα από τον «Μεγάλο Αρχαίο Εμφύλιο Πόλεμο» α. -εισαγωγή.

Η Αθήνα και η Σπάρτη ήταν δυο υπερδυνάμεις, όπως οι Η.Π.Α και η Ε.Σ.Σ.Δ, που πολέμησαν μέρχις εσχάτων; Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν ένα προανάκρουσμα των μακροχρόνιων και ατελέσφορων συρράξεων στο Βιετνάμ και τη Βόρεια Ιρλανδία, και πιο πρόσφατα στη Μέση Ανατολή; Ή, ήταν όπως ο Αμερικάνικος Εμφύλιος Πόλεμος, μια βιαίη σύγκρουση που διέρρηξε τον κοινωνικό ιστό; Ή, μήπως, ένα σχίσμα ανάμεσα σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς (*), όπως αυτό που ζούμε σήμερα, μια πολιτισμική αντιπαράθεση που καθορίζει τις πολιτικές για τον πόλεμο;

.~`~.
I.Τον Απρίλιο του 404 π.Χ. ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος οδήγησε τελικά τον τεράστιο στόλο των πλοίων του, στα οποία στριμώχνονταν 30.000 ενθουσιώδεις ναυτικοί, στο μισητό λιμάνι της Αθήνας, τον Πειραιά, δίνοντας τέλος στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Ύστερα από την καταστροφή τον προηγούμενο Σεπτέμβριο του επιβλητικού στόλου της στη ναυμαχία στους Αίγος Ποταμούς, στα νερά της Μικράς Ασίας, η κάποτε μεγαλοπρεπής πόλη της Αθήνας ήταν τώρα εντελώς ανυπεράσπιστή...

Δεν υπήρχε πλέον η παλιά ζωτική γραμμή επικοινωνιών που, μέσω ξηράς και θάλασσας, επέτρεπε τη ροή των φόρων υποτέλειας. Για να δοθεί τέλος στο λιμό που μάστιζε την πόλη, η Αθήνα τελικά παραδόθηκε και συμφώνησε να διαλύσει, ό,τι είχε απομείνει από τον κάποτε φημισμένο στόλο της, να κατεδαφίσει τα περίφημα τείχη της και να καταργήσει την ονομαστή δημοκρατία της. Χιλιάδες πολίτες βρίσκονταν πια στο έλεος της επιείκειας των Σπαρτιατών και ίσως 100.000 κάτοικοι της να είχαν συγκεντρωθεί στους δρόμους της πόλης, τρομοκρατημένοι από το ενδεχόμενο ότι θα υποστούν την ίδια μοίρα με αυτή που είχαν επιφυλάξει σε τόσους άλλους Έλληνες σε όλο το Αιγαίο.

«Οι Πελοποννήσιοι βάλθηκαν με πολλήν όρεξη να γκρεμίζουν τα Τείχη, στους ήχους του αυλού που έπαιζαν κορίτσια - νομίζοντας πως εκείνη τη μέρα απελευθερωνόνταν η Ελλάδα».

Όταν πρίν από πολλά χρόνια είχε ξεκινήσει ο πόλεμος, οι Σπαρτιάτες είχαν υποσχεθεί στους Έλληνες ότι θα τους απελευθέρωναν και είχαν προειδοποιήσει τους Αθηναίους, όπως λέει ο Θουκυδίδης, να αποδώσουν «στους Έλληνες την ελευθερία τους» (I).

Η Σπαρτιάτικη κατοχή της Αθήνας έδωσε, λοιπόν, τέλος σε εικοσι εφτά χρόνια εχθροπραξιών, που οδήγησαν στην τελική ήττα και στην ταπείνωση της Αθήνας του Περικλή.

Πως συνέβη αυτό το αδιανόητο γεγονός;

II.Ποιός, άραγε, μπορεί να φανταστεί ότι ο ασυνήθιστος προσδιορισμός «Πελοποννησιακός Πόλεμος» υποδηλώνει μια αιματηρή εμφύλια διαμάχη; Οι περισσότεροι, αντίθετα, θεωρούν ότι πρόκειται για έναν πόλεμο παρόμοιο με τους «Περσικούς Πολέμους», τους «Μακεδονικούς Πολέμους» ή τους «Δακικούς Πολέμους», που όλοι τους υπήρξαν κατά την αρχαιότητα σκληρές συρράξεις εναντίον ξένων λαών.

Όμως η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από το 431 π.Χ. έως το 404 π.Χ. ήταν Έλληνες. Τα χρήματα που δαπανήθηκαν, οι πόλεις που λαφυραγωγήθηκαν, οι αγροί που λεηλατήθηκαν, όλα αυτά τα δεινά τα υπέστησαν κυρίως Έλληνες.

Αυτός ο αρχαίος εμφύλιος πόλεμος αποκαλείται σήμερα «Πελοποννησιακός Πόλεμος», επειδή οι Δυτικοί είναι από αρκετές απόψεις αθηνοκεντρικοί.

Όλοι εξισώνουν την Αθήνα με την Ελλάδα.

Και παρόλο που οι σύγχρονοι είναι εξοικειωμένοι με την Σπάρτη, δε γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για πόλεις-κράτη όπως η Κόρινθος, οι Συρακούσες ή η Θήβα' αυτοί ήταν οι άλλοι φοβεροί εχθροί της Αθήνας, η δε τριαντάχρονη σύρραξη ήταν γνωστή σε αυτούς με την εντελώς διαφορετική ονομασία «Αθηναϊκός Πόλεμος», καθώς αποσκοπούσε στην καταστροφή της δημοκρατίας και της ηγεμονίας της Αθήνας.

Οι περισσότεροι μεταγενέστεροι συγγραφείς, τόσο αρχαίοι και νεότεροι, έχουν υιοθετήσει την άποψη του Περικλή ότι επρόκειτο για έναν «πόλεμο εναντίων των Πελοποννησίων», την ιστορία του οποίου κατέγραψε ο Αθηναίος Θουκυδίδης. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τη πραγματική φύση της σύρραξης, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος δεν ήταν στη πραγματικότητα μόνο μια ανοιχτή σύγκρουση εναντίον των Πελοποννησίων, αλλά ενεπλάκησαν σε αυτόν σχεδόν όλοι όσοι ζούσαν στον ελληνόφωνο κόσμο - αλλά και αρκετοί πέρα από αυτόν, από τη Θράκη μέχρι την Περσία. Η διαπάλη έμοιαζε πολύ περισσότερο με τη διαφαινόμενη δίχως τέλος σφαγή στη Βόρεια Ιρλανδία, με την αποτελμάτωση τόσο των Γάλλων όσο και των Αμερικανών στο Βιετνάμ, με το χάος στη Μέση Ανατολή ή με τις κρίσεις τις δεκαετίες του '90 στα Βαλκάνια, παρά με τις περισσότερο συμβατικές μάχες του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όπου υπήρχαν ξεκάθαροι εχθροί, θέατρα πολεμικών επιχειρήσεων, μέτωπα και εκβάσεις.

Ένα καλύτερο όνομα για το θέμα μας θα ήταν ίσως ο

«Μεγάλος Αρχαίος Εμφύλιος Πόλεμος»

Η Αθήνα, η Σπάρτη και οι αντίστοιχοι σύμμαχοι τους -με εξαίρεση την ανάμειξη των Περσών ως χρηματοδοτών στην τελευταία φάση του πολέμου- άνηκαν στον ελληνόφωνο κόσμο, λάτρευαν τους ίδιους θεούς, καλλιεργούσαν τη γη και πολεμούσαν με τον ίδιο τρόπο. Παρόλο που δεν υπήρξε ποτέ ένα πανελλήνιο έθνος, οι Έλληνες των διαφόρων πόλεων-κρατών θεωρούσαν ότι αποτελούν έναν ενιαίο λαό.

Η εικοσιεφτάχρονη σύγκρουση τους υπήρξε, από την άποψη του ποσοστού ανθρώπων που πολέμησαν και σκοτώθηκαν, ένας από τους πιο τρομακτικούς εμφύλιους πολέμους στα πρώτα χρόνια της γραπτής Ιστορίας - συμβατικές μάχες, τρομοκρατία, επαναστάσεις, δολοφονίες και μαζικοί φόνοι εκτυλίσσονταν ταυτόχρονα μέσα σε ένα πλαίσιο σύγχυσης εξαιτίας της εναλλαγής συμμάχων και εχθρών...

Καμία άλλη σύγκρουση δεν μπορεί να μας προσφέρει τόσο πολλά... διδάγματα για τη σημερινή εποχή όσο ο Πελοποννησιακός Πόλεμος... ήταν μια σύρραξη στην οποία αναμείχθηκαν δυο μεγάλες υπερδυνάμεις, ένας πόλεμος τρομοκρατίας, ένας βρόμικος πόλεμος στον οποίο ενεπλάκησαν οι «αδέσμευτες» πόλεις-κράτη της Ελλάδας, μια προσπάθεια να επιβληθεί δια της βίας η δημοκρατία σε κράτη που ήταν απρόθυμα να τη δεχτούν (II), καθώς και ένα σύνολο εσωτερικών και πολιτισμικών αναταράξεων που οφείλονταν στις απογοητεύσεις από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α Τζόρτζ Μάρσαλ, οι επικριτές του πολέμου του Βιετνάμ, αλλά και οι σημερινοί αντίπαλοι και υποστηρικτές του λεγόμενου πόλεμου εναντίον της τρομοκρατίας (II) έστρεψαν και στρέφουν το βλέμμα τους πίσω στο παρελθόν για να ερμηνεύσουν με το δικό τους τρόπο τον Θουκυδίδη και για να αντλήσουν διδάγματα από τους ανθρώπους που πολέμησαν σε αυτό το φριχτό πόλεμο πριν τόσα χρόνια...

Ο Θουκυδίδης ασφαλώς δεν ήταν ο στυγνός ρεαλιστής και ο συγγραφέας εξαντλητικών λεπτομερειών, όπως μερικές φορές πιστεύεται, αλλά μάλλον ένα ανθρωπιστής και ένας αφηγητής που ποτέ δεν λησμονούσε ότι οι άνθρωποι, και όχι οι άψυχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, αποτελούσαν το πραγματικό υλικό της Ιστορίας του...

...σε τελική ανάλυση, οι άντρες και οι γυναίκες του παρελθόντος, δε διέφεραν από εμάς. Υπάρχουν κοινά στοιχεία στον πόλεμο, όπως ο απόλυτα ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του, που υπερβαίνουν το χρόνο και το χώρο.

Victor Davis Hanson

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Θουκυδίδης δεν ήταν ηθικά αδιάφορος' παρόλο που αναγνωρίζει σαν παράγοντες της ιστορίας την απροσχημάτιστη βία και το δίκαιο του δυνατώτερου δεν φαίνεται να τα εγκρίνει. Είχε τη συναίσθηση ότι ζούσε σ' έναν κόσμο όπου η ηθική ευαισθησία ήταν μια πολυτέλεια κι η επιβίωση των πολιτειών εξαρτιόταν από την επιδέξια χρήση της δύναμης και μόνο. Έργο του ιστορικού είναι να προσφέρει στους αναγνώστες του πολιτική πείρα, όχι ηθικό κώδικα, ή θρησκευτικούς ή φιλοσοφικούς κανόνες. Στον σπαραγμό εκείνον και τις μανιασμένες συγκρούσεις, όπου τα πάθη κορυφώνονται, ο Θουκυδίδης μένει ήρεμος, νηφάλιος κι ο τόνος του αυτός που πρέπει.
Όποιος μελετά το έργο του μαθαίνει να λογαριάζει πολύ την πατρίδα και την ελευθερία, πάνω όμως απ' όλα την αλήθεια.
Αναστάσιος Γεωργοπαπαδάκος
Είναι η ιστορία και μόνο η ιστορία, η οποία, δίχως να μας εμπλέκει σε κίνδυνο, θα ωριμάσει τη κρίση μας και θα επιτρέψει να έχουμε ορθές αποφάσεις σε οποιαδήποτε κρίση ή περίσταση.

Πολύβιος

-------------------------------------------------------------------------------------------------

.~`~.(*) Η διχοτόμηση του φάσματος σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς, πάντα φανερώνει πως βρισκόμαστε στο πεδίο των Η.Π.Α (και σε μικρότερο βαθμό της Αγγλίας) καθώς εκεί, δεν υπάρχει τριχοτόμηση του φάσματος όπως στην Ευρώπη.

(I) Ο Θουκυδίδης μας υπενθυμίζει ότι, αρχικά, οι Σπαρτιάτες είχαν ισχυρισθεί ότι «αγωνίζονται για την απελευθέρωση της Ελλάδας», ένα σύνθημα το οποίο, παρά τη μόνιμη σπαρτιατική βαναυσότητα, φαίνεται ότι συνάσπισε τους περισσότερους Έλληνες προς το τέλος της σύρραξης. Ωστόσο, σε άλλα χωρία ο Θουκυδίδης υπαινίσσεται ότι τα κίνητρα πολλών πόλεων-κρατών δεν ήταν ιδεολογικά. Πολύ απλά ήθελαν να αποφασίζουν μόνες τους («Δεν θα προτιμούσαν να είναι δούλοι... είτε με ολιγαρχία, είτε με δημοκρατία, αλλά ελεύθεροι») και, επομένως, πρόσφεραν την υποστήριξη τους στους Σπαρτιάτες πιστεύοντας ότι θα νικήσουν, αλλά παρά τη νίκη τους δε θα μπορούσαν να εγκαθιδρύσουν μια νέα καταπιεστική ηγεμονία.

(II) Για μια κριτική εναντίον των νεοσυντηρητικών και την εσκεμμένη χρησιμοποίηση του Θουκυδίδη για να ενισχύσουν με επιχειρήματα την προσπάθεια τους να οδηγήσουν την Αμερική, σε έναν πόλεμο με τρόπους ανάλογους της επεκτατικής πολιτικής του Περικλή, βλ. το άρθρο του Gary North, «It Usually Begins With Thucydides» και την κριτική από μια διαφορετική οπτική γωνία του D. Mendelsohn, «THEATRES OF WAR: Why the battles over ancient Athens still rage».

Το έργο του Θουκυδίδη αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια ένα από τα υποχρεωτικά αναγνώσματα στη Σχολή Πολέμου του Στρατού των Η.Π.Α, ενώ μια σειρά πολιτικών, όπως ο Γούντροου Γουίλσον, ο Ζορζ Κλεμανσό και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχουν μιλήσει ή γράψει για την ελληνική Ιστορία, αναφερόμενοι εκτενώς στον πόλεμο που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Για την αναφορά στον Κλεμανσό και στον Βενιζέλο, βλ. Lebow και Strauss, Hegemonic Rivalry: From Thucydides To The Nuclear Age.

Πιο πρόσφατα, οι αμφιλεγόμενοι στοχαστές που είναι γνωστοί ως νεοσυντηρητικοί ασκούσαν για μια περίοδο σημαντική επιρροή στην αμερικάνικη στρατηγική σκέψη και το κείμενο που συχνά συμβουλεύονταν ήταν η Ιστορία του Θουκυδίδη.πηγη cosmoidioglossia.blogspot.com/‎

.

ΠΕΛΛΑΝΑ,ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ ΚΑΙ ΜΥΝΙΕΣ

......Στήν Πελλάνα είχε βρεθεί όχι μόνο το μυκηναϊκό ανάκτορο, ένα τεράστιο οικιστικό και διοικητικό συγκρότημα, που αποδίδεται στον Μενέλαο και την Ελένη (λείψανα ανακτόρων 1500 π.Χ., 1350 π.Χ.και 1280 π.Χ.), αλλά και το παλαιότερο ανάκτορο των Πρωτοελλαδικών χρόνων (2700π.Χ), το οποίο με βελτιώσεις και επισκευές χρησιμοποιήθηκε μέχρι το τέλος των Μεσοελλαδικών χρόνων (περίπου 1700 π.Χ.). Τότε καταστράφηκε μαζί με την πόλη και την λίμνη από ένα μεγάλο κοσμολογικό γεγονός.

Τη χρονολόγηση επιβεβαιώνουν κι άλλα σημαντικά ευρήματα.

Κυκλικοί θολωτοί τάφοι οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους
με το γεωμετρικό σχήμα του αριθμού οκτά ή του άπειρου.

Το οργανωμένο νεκροταφείο θολωτών τάφων που βρέθηκε στην ανατολική πλαγιά του λόφου, στο μεσαίο επίπεδο (σκαλί) της πυραμίδας, όπου και τα ανάκτορα. Είναι αντίστοιχοι των θολωτών τάφων της περιοχής Μεσαρά στην Κρήτη, ΠΕ ΙΙ εποχή (2800-2700 π.Χ). Είναι το πρώτο οργανωμένο νεκροταφείο θολωτών τάφων που βρέθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα και το οποίο αποτελεί πολιτιστικό, φυλετικό και εθνικό σύνδεσμο με τη Μεγαλόνησο.Πρόκειται για τον ΙΔΙΟ πολιτισμό!

Η μορφολογία του

κυκλικού μνημείου της φωτογραφίας που δεν χρησιμοποιήθηκε για ταφές, υπαγορεύει μία άλλη πρακτική εθιμοτυπία, πρόκειται για ένα πανάρχαιο νεκροθεραπευτικόιερό, νεκρομαντείο.

Μία στενή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό, μπαίνοντας αμέσως δεξιά υπάρχει ένα θρανίο - κάθισμα η χρήση του οποίου μπορεί να ερμηνευτεί σε συνάρτηση με τη βαθειά κυκλική οπή - αποθέτη του κέντρου. Ο αποθέτης βρέθηκε γεμάτος από κατάλοιπα θυσίας (χοές) και δεκάδες αγγεία (πρόχοι) τα οποία λόγω του σχήματος τους ονομάσθηκαν

«σαλτσιέρες».

αποθέτης - οπή Δεκέμβριος 2012

Πρόχους ΠΕ ΙΙ από τους
ταφικούς περιβόλους
της Πελλάνας

Μέχρι τότε πίστευαν ότι τ’ αγγεία αυτού του τύπου προέρχονται από τον Βορρά και συνδέονται με την Ινδοευρωπαϊκή (ή Ινδογερμανική) είσοδο στην Ελλάδα. Τώρα που τα αρχαιότερα αγγεία αυτού του τύπου βρέθηκαν στο νοτιότερο χώρο του Ελλαδικού κορμού μαζί με τα εγγενή ευρήματα, στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, ανατρέπεται αυτή η παλαιά θεωρία και η χρονολόγηση ανεβαίνει 1000 ολόκληρα χρόνια!

Είναι η εποχή των Μινυών που προηγήθηκε της λεγόμενης Μυκηναϊκής η οποία ακολούθησε, πρόκειται για τη Μινυακή Λακεδαίμονα,παλαιά μητρόπολη του Λακωνικού χώρου στην Πελλάνα. Τα ευρήματα της ανασκαφής εισάγουν ακριβώς αυτό το νέο κεφάλαιο στην ελληνική και παγκόσμια αρχαιολογία!

---

Τη θέση του σημερινού εύφορου ελαιώνα κάποτε κατελάμβανε μία μεγάλη λίμνη, ένας λάκκος, μία κοιλότητα γεμάτη νερό. Η λίμνη φιλοξενούσε κήτη και τ’ άστρα καθρεφτιζόταν στα νερά της ενώνοντας γη και ουρανό. Στα δυτικά το όρος ο Πενταδάκτυλος Ταύγετος.

Δέκα ήταν οι άνακτες της κοίλης και κητώεσσας Λακεδαίμονας μέχρι το δεκάχρονο πόλεμο της Τροίας, με δέκατο τον Μενέλαο, σύζυγο της Ωραίας Ελένης.

Ο Λέλεξήταν ο πρώτος βασιλιάς του φωτεινού και ισχυρού γένους δαιμόνων (φρόνιμων και σοφών), από αυτόν η χώρα ονομάσθηκε Λελεγία.

Ο Λέλεξ γεννήθηκε δώδεκα γενιές μετά τον γιο του Φορωνέα, Κάρα.Λέλεγες και Κάρες είναι παλαιότερα ονόματα των Λακεδαιμονίων Σπαρτιατών και των Αργείων Αχαιών.Ο Καρ, Κάρνος ή Κάρνειος θεωρείται παλαιός τοπικός θεός της Λακωνίας και της Μεσσηνίας και ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα. Είναι πιθανόν να λατρεύονταν με τη μορφή κριού για αυτό και ονομάσθηκε Κάρνος. Ο κριός μας παραπέμπει στον κερασφόρο Άμμωνα Δία που λατρεύονταν ως η ψυχή του ήλιου. Κριός σημαίνει και θαλάσσιο τέρας και φαίνεται ότι τα ελικοειδή κέρατα του Άμμωνα αρχικά δεν είναι κέρατα κριού αλλά οστράκινο κέλυφος αμμωνίτη. Τα κέρατα φύονται στην κάρα, κρανίο, κεφαλή (η κομμένη κεφαλή λατρεύεται ως μαντείο, δοχείο γνώσης)όπου βρίσκεται η έδρα του νου.

Ο Λέλεξ εκτός από γιους είχε και μία θυγατέρα, την Θεράπνη ή Σεράπνα, την θεραπεύτρια, ονομασία που παραπέμπει στον αιθέρα, ο οποίος τρέχει αδιάκοπα διαρρέοντας γύρω από τον αέρα!

Ο Λέλεξ είναι σύγχρονος του Πελασγού και το λελέκι,ο λέλεκας, είναι άλλη ονομασία του πελαργού ή πελασγού. Οι Λέλεγες είναι Πελασγοί, παλαιοί αυτόχθονες κάτοικοι της Λελεγίας ή Πελασγίας.
Τ’ όνομα Λέλεξ σημαίνει τη μελωδική ομιλία. Είναι οι σοφοί αστρονόμοι και διορατικοί που διαμόρφωσαν τις λέξεις κι έδωσαν ονόματα στα πράγματα αρχίζοντας από τους θεούς και το άλλο είδος θεών, τους αστερισμούς.

Η αστρονομία είναι απαραίτητη στην ιατρική τέχνη και η συμβολή της σημαντική,το αποδεικνύει η ονομασία της κόρης, Θεράπνη,ονομασία που πιθανόν έδωσαν στην πρώτη θέση εγκατάστασης τους. Είναι ο επιλεγμένος τόπος, υπό την επίρροια συγκεκριμένου αστέρα, που συνδέεται με τη θεραπεία μέσω του αιθέρα και της μελωδίας. Τα νεκρομαντεία είναι δοχεία γνώσης, νεκροθεραπευτήρια, ακόμη πριν τη γέννηση της Ελένης (Ιώ –Σελήνη,ιάομαι). Προκαλούν διαύγεια του νου η οποία ελευθερώνει την ψυχή!

Με την μελωδίαιδιαίτερα συνδέεται ο Κύκνος Δίας (νους-αθάνατη ψυχή), ο οποίος δίδαξε την τέχνη της μουσικής και της ιατρικής στον Κάρα Απόλλωνα (πνεύμα, αιθήρ), πρώτο ιατρό των θεών. Οι κύκνοι είναι προικισμένοι με μαντικές ικανότητες και πολύ ωραία φωνή. Έτσι, όταν φθάνει το τέλος τους το νιώθουν και συνεχίζουν το τραγούδι τους το οποίο γίνεται πιο όμορφο από ποτέ. Δεν θρηνούν για τον επικείμενο θάνατο τους, αντίθετα το κύκνειο άσμα τους είναι ένδειξη χαράς για το πέρασμα τους στον άλλο κόσμο, τον κόσμο στον οποίο η ψυχή ζει πια ελεύθερη από τα δεσμά του σώματος. Η περισσότερο ενδιαφέρουσα εκδοχή του μύθου είναι εκείνη που θέλει τον Κύκνο γιο του Λίγυρα ή Λιγούριου (Ligurian) Σθένελα και της Υρίας, ή του Απόλλωνα και βασιλέα των πέραν του Ηριδανού Λιγύων.

Τούτος ο Κύκνος ήταν πολύ όμορφος και φιλόμουσος και δίδαξε τον ίδιο τον Απόλλωνα τραγούδι γι’ αυτό και ο θεός τον μεταμόρφωσε πρώτα σε κύκνο και έπειτα τον έκανε αστερισμό.

Ο αστερισμός του Κύκνου είναι γνωστός από παλιά και πολύ σημαντικός, έχει ιδιαίτερη σχέση με την Ελένη, αφού ονομάζεται και Helenae Genitor,και τοποθετείται ανάμεσα στους Αργοναυτικούς αστερισμούς.

Ο αστερισμός του Κύκνου ονομάζεται και Όρνις, είναι το μεγάλο πτηνό που σύμφωνα με τον Ερατοσθένη μπορεί να παριστάνει και τον αετό. Όρνις σημαίνει πτηνό και κυρίως κόκορας, αλέκτωρ ή πετεινός, αρσενικό πτηνό αλλά και κότα,θηλυκό πτηνό. Η όρνις συμβολίζει την αθανασία και είναι ιερή του Ασκληπιού, του Απόλλωνα και όχι μόνο. Η ιδιότητα του να προαναγγέλλει την ανατολή του ηλίου και την επικράτηση του φωτός στο σκοτάδι του έδωσε σημασία μαγική και θεωρήθηκε πτηνό ιερό του οποίου η φωνή έχει τη δύναμη να διώχνει τους δαίμονες του σκότους. Ο πετεινός αναγγέλλει την ανατολή του ήλιου όπως ο κύκνος αναγγέλλει την ελευθερία της ψυχής και τη ζωή στο φως. Σύμβολο γονιμότητας,λοιπόν, με την έννοια της ψυχής η οποία εισέρχεται και εγκλωβίζεται στην ύλη μέχρι και πάλι να ελευθερωθεί και να γυρίσει στον τόπο καταγωγής της, όπως ο Απόλλων γυρνάει οδηγούμενος από τους κύκνους κάθε χρόνο στην πατρίδα της θεϊκής μητέρας του, στη χώρα των Υπερβορείων. Έτσι ο κύκνος γίνεται υπερφυσικός και μαγικός.

Κύκνος μεταφορικά σημαίνει αοιδός, ραψωδός,τραγουδιστής που παραπέμπει στο αλεκτρύωνα – πετεινό που είναι τραγουδιστής της αυγής. Ένα πετεινό θεωρεί ο Σωκράτης πριν πεθάνει ότι έχει χρέος να προσφέρει στον Ασκληπιό, διότι ένιωσε ότι θεραπεύεται από την ασθένεια της ένωσης της ψυχής με το σώμα. Ο εγκλωβισμός της ψυχής στην ύλη – σώμα θεωρείται ασθένεια.

Ο αστερισμός του Κύκνου είναι το κέντρο τ’ ουράνιου θόλου (κλειδί), συγκρατεί και οδηγεί τις τροχιές των αστέρων, όπως ο Ορφέας με τον ήχο της λύρας οδήγησε την Αργώ. Ο Κύκνος (κύω και κνόος- αφαλός τροχού, κουτί άξονα τροχού) κάποτε χάθηκε ακολουθώντας τον φίλο του Φαέθωνα, βούτηξε στον Ηριδανό- Γαλαξία αλλά δεν πνίγηκε, μόνο έγινε βασιλιάς των πέραν του Ηριδανού Λιγύων. Το α του Κύκνου, η «Ουρά»-Αιδοίον(Ντενέμπ) ήταν πολικός πριν τ’ Αργοναυτικά. Μετά πολικός έγινε το α - Αιξ της Λύρας του Ορφέα, που μαζί με τον Ιάσωνα-Απόλλωνα οδήγησε με τον ήχο της την Αργώ. Το πηδάλιο/τροχός της Αργούς βρίσκεται στη συμβολή των ουράνιων ποταμών στο νότιο ημισφαίριο, ο Κάνωπος. Ο Κύκνος σχετίζεται με τον Κάνωπο, συμβολίζουν τον Κρόνο ο οποίος συνεχίζει να δίνει το μέτρο ολόκληρης της δημιουργίας στον Δία.



ΕΑΜ, πήλινη φιάλη με προχοή,

Ασκηταριό Ραφήνας, 2800-1900 π.Χ.

(Ιστορία Ελλινικού Έθνους,
Εκδοτική Αθηνών)

Η «σαλτσιέρα» έχει όντως σχήμα κύκνου κι είναι αγγείο με το οποίο έκαναν χοές– μέλι, γάλα, οίνο. Αρχικά ο οίνος κατασκευαζόταν από μέλι –οινομέλι των μελισσών. Η μέλισσα είναι σύμβολο της ψυχής. Η Κρητική Μελισσοθέα ονομαζόταν Καρ ή Κηρ –η Μοίρα. Η Μέλισσα, αδελφή της Αμάλθειας αρχικά έτρεφε τον Δία με μέλι,αργότερα η Αμάλθεια χρησιμοποίησε ένα κέρας για να του δώσει γάλα. Μελίζω σημαίνει άδω, τραγουδώ, ο ήχος.

Πρώτα η μέλισσα –ψυχή δημιουργεί το μέλι – την πρώτη κίνηση, μελωδία, με το οποίο τρέφεται αρχικά ο νους –Κύκνος Ζευς (ζειν), αργότερα τρέφεται με γάλα –το οποίο συμβολίζει τον αιθέρα –πνεύμα.

Στην αρχιτεκτονική ο κύκλος με τη θολωτή κατασκευή συμβολίζει τον ουρανό Σύμπαν, με το κλειδί (κεντρικός κορυφαίος λίθος) ν’ αντιστοιχεί σε κάποιο κεντρικό αστέρα.
Έτσι το νεκρομαντείο ή νεκροθεραπευτήριο λειτουργεί ως ηχείο με αποτέλεσμα την επιφάνεια αιθεριακών μορφών.

Τ’ όνομα Πελασγός ή Πελαργός σημαίνει το γρήγορο άμεσο παρόν, το σύντομο ταξίδι της ζωής.

Στους Λέλεγες–Πελασγούς ανήκουν οι Λιγύες, οιΦλεγύες και οι Μινύες οι οποίοι αντιστοιχούν στο Χρυσό (αιθήρ/αήρ), Αργυρό (φωτιά)και Χάλκινο (ύδωρ) Γένος. Ονομασίες που περιγράφουν την ποιότητα των γενών καθώς κυλούσε ο χρόνος.

Ο τρίτος βασιλιάς Ευρώτας, σύγχρονος του Φλεγύα -παππού του Ασκληπιού, έσκαψε ένα αυλάκι προκειμένου να οδηγήσει το νερό της λίμνης προς τη θάλασσα, έτσι δημιουργήθηκε ο περίφημος ποταμός που πήρε τ’ όνομα του, ο Ευρώτας.

Γιος του Δία και της Πλειάδας Ταϋγέτης (αστερισμός του Ταύρου) που έδωσε την ονομασία της στον Ταῢγετο, ήταν ο τέταρτος βασιλιάς του λάκκου των δαιμόνων Λακεδαίμων, σύγχρονος του Αρκά (δημιουργία Μεγάλης και Μικρής Άρκτου) και του Μινύα, ο οποίος ονόμασε ολόκληρη τη χώρα Λακεδαιμονία.

Οι Λέλεγες-Λακεδαίμονες διαμόρφωσαν μίαβαθμιδωτή πυραμίδα στη βόρεια πλευρά της λίμνης με αναλογία βαθμίδων δέκα προς δύο,[8]διότι το δέκα είναι ο αριθμός της ολότητας που συμβολίζει το άφθαρτο σύμπαν.

Η πρώτη θέση Θεράπνη με την πυραμίδα γίνεται η Μητρόπολη Λακεδαίμονα των Μινυών για περίπου 1000 χρόνια. Στην κατώτερη βαθμίδα ίδρυσαν τις κατοικίες της πόλης, στη μεσαία το ανακτορικό συγκρότημα – διοικητικό κέντρο, το νεκρομαντείο ή νεκροθεραπευτήριο, το νεκροταφείο και στην ανώτερη διαμόρφωσαν κυκλική απόληξη και ίδρυσαν ιερά και τους τάφους των Ηρώων. Έτσι η ανώτερη βαθμίδα δεν καταλήγει σε μυτερή απόληξη, όπως θα ήθελε κάποιος για ν’αναγνωρίσει μία πυραμίδα, αλλά σε κυκλική θυμέλη, διότι το σχήμα του κύκλου συνδέεται με τη ζωή πέρα από τη γη(τετράγωνο) και είναι σύμβολο τ’ ουρανού και του χρόνου και τίποτα δεν μπορεί να μορφοποιηθεί χωρίς να πάρει τη μορφή κύκλου.

Σύζυγος του Λακεδαίμονα υπήρξε η θυγατέρα του Ευρώτα Σπάρτη, προς τιμήν της ίδρυσε ο βασιλιάς μία άλλη πόλη στην οποία έδωσε τ’ όνομα της, όπως ο γιος τουςΑμύκλας ίδρυσε την ομώνυμη πόλη Αμύκλες. Η θυγατέρα του Αμύκλα, Ευρυδίκη, έγινε σύζυγος του Ακρίσιου του Άργους,παππού του Περσέα!

Τ’ όνομα ΜΙΝΥΑΣ σημαίνει την ενσάρκωση πνευματικής οντοτήτας από τις λέξη μιν-νους, μυαλό, αυτός, αυτή, αυτό, ο ΕΑΥΤΟΣκαι το επίθετο Ύας του Δία με την υπόσταση του Ποσειδώνα, ως θεού της γονιμοποιού υγρότητας που κάνει ν’ανθίσει η Σοφία του Νου Δία (Min-erve, Min-erva,η Αθηνά Σοφία).

Η Αθηνά Σοφία είναι το άνθος του νου (μυαλό) του Δία Κύκνου και γεννήθηκε από την κεφαλή του. Μέσα στην κεφαλή βρίσκεται ο εν-κέφαλος, μυαλό, μεδούλι (Μέδουσα).Οι διακλαδώσεις του στο εσωτερικό, αόρατο μέρος της κεφαλής μπορούν να χαρακτηρισθούν «υπόνομος» και «υπόγειες στοές».
ΥΣ ή ΔΕΛΦΑΞ ονομάζεται ο χοίρος, ομομήτριο ζώο της γης και αφιερωμένος στην θεά Δήμητρα (Γαία) και το Υ – ύψιλον είναι σύμβολο του Πυθαγόρα για την ανθρώπινη ζωή. Είναι η μορφή που έδωσε η θυγατέρα του Ήλιου στους συντρόφους του Οδυσσέα αφού πρώτα τους αφαίρεσε τη μνήμη, όχι όμως τον νου. Ο Πορφύριος πιστεύει ότι ο Όμηρος με τη μεταβολή των συντρόφων του Οδυσσέα σε χοίρους ήθελε να υπαινιχθεί την ενσάρκωση, δηλαδή την επιστροφή των ψυχών στη γη.

Οι σοφοί Μινύες είχαν υψηλή τεχνολογία και επιστήμη (μετρητικές μεθόδους, μαθηματικούς υπολογισμούς, γεωεδαφικές μελέτες)τέτοιες ώστε να φτιάξουν τεράστια αποστραγγιστικά και εγγειοβελτιωτικά έργα μεγάλης γεωγραφικής έκτασης, τα οποία απαντούν σε όλη την Ελλάδα. Γνώριζαν υδρολογία και γεωλογία, τις λίμνες, τα ποτάμια και τις φυσικές απορροές τους,υπέργειες ή υπόγειες και τη μεταξύ τους επικοινωνία, θερμομεταλλουργία και υδραυλική τεχνολογία.Ήταν σπουδαίοι μεταλλουργοί! Έχει τεκμηριωθεί συστηματική εκμετάλλευση μεταλλευμάτων τουλάχιστον από την αρχή της 3^ης π.Χ. χιλιετίας.

Στους μεταλλουργούς Μινύες όπως στην ίδια τη Γη με τις μεταλλοφόρες φλέβες απέδιδαν μαγικές δυνάμεις, ίσως γιατί εκείνοι που εμπλεκόταν είχαν τέτοιες γνώσεις αστρονομίας ώστε να προσδιορίζουν την διεύθυνση των φλεβών συσχετίζοντάς τη με τη «διαίρεση τ’ ουρανού».

Οι Μινύες, τέτοιοι ήταν οι Αργοναύτες, οι γρήγοροι και άρα φωτεινοί ταξιδευτές, ανήκουν στο Γένος των μακάρων (αθάνατων θεών) αλλά και στο Γένος των θνητών Ηρώων.Το Γένος των Ηρώων δημιουργεί νέες λατρευτικές ανάγκες αφού είναι θνητό. Στη σειρά των Γενών που παίρνουν την ονομασία τους από τα μέταλλα, χρυσό (Λιγύες), αργυρό (Φλεγύες), χάλκινο (Μινύες) και σιδερένιο, είναι το «τέταρτο», ωστόσο ουσιαστικά μοιάζει Γένος εμβόλιμο ανάμεσα στα τρία πρώτα θεϊκά άφθαρτα Γένη και το τέταρτο Σιδερένιο Γένος. Το Γένος των Ηρώων είναι θεϊκό Γένος που όμως κάποτε «πεθαίνει»,είναι κατ’ ουσίαν ένα πέμπτοεμβόλιμο γένος, δεν είναι ούτε θεοί αθάνατοι, ούτε άνθρωποι που πεθαίνουν,είναι θνητοί, δηλαδή θεοί που πεθαίνουν, ημίθεοι ή Ήρωες!

Οι Μινύες έζησαν την Αργοναυτική εκστρατεία και μέχρι τον τελευταίο πόλεμο της Τροίας και τις μεγάλες αλλαγές στην εικόνα τ’ ουρανού.

Λελέγια είναι οι κόχλακες,λίθινοι δίσκοι, θεωρούνται αγνύθες

http://kynorodi.blogspot.gr/