Γλέζος: Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πειστική (30 Οκτ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

.........................................................

Γλέζος: Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πειστική

12:30, 30 Οκτ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/142303

 

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos

 

Τη θέση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει πειστική απάντηση στον κόσμο για το «πού θα βρει τα λεφτά» εξέφρασε ο Μανώλης Γλέζος μιλώντας στο Βήμα Fm.

«Ορρωδώ να πω ότι στον κόσμο που με ρωτάει πού θα βρούμε τα λεφτά, ότι η απάντησή μας δεν είναι πειστική. Δεν είναι», ανέφερε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Πρέπει να είναι πιο πειστική και έχω κάνει συγκεκριμένες προτάσεις».

Επιπλέον ο Μανώλης Γλέζος εξέφρασε και την αντίθεσή του στην μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε «μονολιθικό κόμμα». «Δεν παίρνω αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παίρνω αποστάσεις από εκείνους που θέλουν να καταντήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ένα μονολιθικό κόμμα», δήλωσε σημειώνοντας πως το ζήτημα της διάλυσης των συνιστωσών και των διαφοροποιήσεων ως προς το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ «δεν έχει ουσιαστικά λυθεί».

«Υπάρχει ένα πρόβλημα, το πώς θα λειτουργήσουμε με τις δύο διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν. Πιστεύω, όμως, ότι θα λυθεί», ανέφερε.

"O χορός του Βασίλη" από τον Κωστή Παπαγιώργη (www.protagon. gr, 30/10/2013)

...................................................


O χορός του Βασίλη

 από τον Κωστή Παπαγιώργη 

www.protagon. gr (30/10/2013)

Ό,τι κάνει ο ποδοσφαιριστής, κατά κανόνα είναι ένα τέχνασμα κατά του αντιπάλου. Γι’ αυτό λέμε για κάποιον φοβερό τριπλέρ ότι ο αντίπαλός του «έκανε εμετούς», «ξέχασε ποιος είναι», «έχασε το τόπι» και άλλα παρόμοια. Ο Βάσια, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, ήταν τσάμπιον στις απροσδόκητες κινήσεις εντός γηπέδου. Λόγου χάρη, έβλεπε δύο αμυντικούς που είχαν στήσει φράγμα για να τον ανακόψουν. Τι έκανε ο Βάσια; Χτυπούσε την μπάλα με τη φτέρνα και περνούσε ανάμεσα στους δύο αμυντικούς χωρίς να έχει ανάγκη - αυτό κυρίως - το κλασικό τζαρτζάρισμα που δίνει δικαίωμα στους δυνατούς, άλλα άτεχνους αμυντικούς. Ουσιαστικά, μεταμόρφωνε τους αμυντικούς σε δέντρα που ενίοτε συγκρούονταν μεταξύ τους.

Είναι γνωστός ο αγώνας με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη όπου ο Βάσια έκανε τα μύρια όσα. Ονόματα δεν χρειάζεται να πούμε, αλλά ο τρόπος που «πάτησε» τη μεγάλη περιοχή, η εκλογή πολύ μικρών βημάτων, σε συνδυασμό με ταχύτατες κινήσεις που έκαναν τους δύο κεντρικούς αμυντικούς να συγκρούονται σαν μονόφθαλμοι γίγαντες, ανέδειξαν έναν ποδοσφαιριστή (Ρώσο μεν, αλλά αυτοδίδακτο) που είχε όντως ποιητική φλέβα σε εμπνεύσεις, απροσδόκητες κινήσεις, υπερφαλαγγίσεις των αντιπάλων, όπως και σουτ από απίθανες θέσεις. Λόγου χάρη τα κόρνερ, στα οποία είχε εντρυφήσει ο Χατζηπαναγής, είχαν αναδείξει το σουτ από το σημαιάκι σε «πέναλτι» μεγάλων αποστάσεων. Πάντα με το εσωτερικό του ποδιού κατάφερνε να σηκώσει την μπάλα πάνω από τα κεφάλια των αμυντικών οπότε είχε μεγάλη πιθανότητα να καρφωθεί στο πίσω «γάμα» της εστίας. Αν θυμάμαι καλά ο Παναθηναϊκός είχε χάσει από τον Ηρακλή με 6-0, με προπονητή Ιταλό.

Το ταλέντο του Βάσια προφανώς δεν μπορούσε να διδαχτεί, όσο κι αν ορθολογικά ενδέχεται κανείς να πιστεύει ότι θα μπορούσε να αντιγράψει τις κινήσεις και τις αιφνίδιες εμπνεύσεις του παιδιού από την Τασκένδη. Το παράδοξο είναι ότι αυτός ο αδίδαχτος παίκτης, όταν μιλούσε για το ποδόσφαιρο έλεγε πράγματα που δεν ισχύουν. Είναι κλασική η φράση του: «Οι χαζοί τρέχουν, εγώ δεν τρέχω ποτέ!» Τι θα απαντούσε το μοντέρνο ποδόσφαιρο που έχει επιταχύνει την ανάπτυξή του σε διπλάσια ταχύτητα; Κατά μία έννοια ο Βάσια ανήκει στην εποχή που ο μπαλαδόρος κρατούσε την μπάλα στα πόδια του, το αντίθετο δηλαδή από τη σημερινή τακτική που υπαγορεύει πολλές πάσες και λιγοστή κατοχή μπάλας. Τυχαία μήπως ο σημερινός παίκτης αφομοιώνει το θεώρημα: όσο κρατάω δική μου την μπάλα, ο αντίπαλος ελπίζει ότι το γκολ αργεί;

Στη σημερινή κατάσταση που βρίσκεται το ποδόσφαιρο οι σύγχρονοι προπονητές είναι βέβαιο ότι από τις αρετές του «Νουρέγιεφ» εκείνη που θα κρατούσαν ασφαλώς θα ήταν το ξεμαρκάρισμα και η τροφοδοσία του σέντερ φορ. Όταν ο Βάσια περνούσε τη σέντρα και σήκωνε το κεφάλι του για να δει το σέντερ φορ της ομάδας του, η πάσα του - συρτή πάντα και ανάμεσα σε πολλά πόδια αμυντικών - ήταν πάντα μισό γκολ. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό του Βάσια ήταν η αντίστασή του απέναντι στα σκληρά μαρκαρίσματα. Το ζήτημα γι' αυτόν δεν ήταν η σκληρότητα απέναντι στη σκληρότητα, αλλά η χορευτική κίνηση που εξουδετέρωνε τον αντίπαλο προτού καν να τον αγγίξει. Άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό ότι, στο σημερινό δυναμικό του ντόπιου ποδοσφαίρου, Χατζηπαναγής δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.

Μια απορία που ταλάνιζε τον φίλαθλο κόσμο ήταν και η εξής: άραγε, δεν υπήρχε τρόπος να μεταγραφεί ο Χατζηπαναγής σε μια ξένη ομάδα ή, έστω, σε μια ομάδα του κέντρου; Προφανώς η ερώτηση αφορούσε την οικονομία μιας ομάδας και όχι βέβαια τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή. Αν μεταγραφόταν σε μιαν ιταλική ομάδα, πιθανότατα να είχε τραπεζικές καταθέσεις δεκαπλάσιες από τις σημερινές. Θα κατάφερνε όμως να ανταποκριθεί στο ιταλικό πρωτάθλημα, για παράδειγμα, που ήδη είχε μπει στη φάση της αποτελεσματικής σκληρότητας με διάφορα «κλαδευτήρια» που όργωναν τα γήπεδα;

"Εμείς, τα «Ελληνάκια» της Αλβανίας" από τον Σταύρο Θεοδωράκη ("ΤΑ ΝΕΑ", 25/10/2013)

...........................................................

Εμείς, τα «Ελληνάκια» της Αλβανίας

Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έπαιξαν, αρίστευσαν, ερωτεύτηκαν εδώ. Τώρα καλούνται να συνεχίσουν τη ζωή τους στα Τίρανα, στο Δυρράχιο, στο Ελβασάν...

Σταύρος Θεοδωράκης  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 25/10/2013 08:00 | 

 

 

 

«Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό σε εμάς»;

Τους είχα δει το καλοκαίρι. Εσερναν κάτι τεράστιες βαλίτσες εκεί κοντά στην Πλατεία Καραϊσκάκη. Πατέρας, μητέρα, παιδιά. Τα παιδιά πρόσεξα. Το αγόρι θα ήταν 10-12 και η κοπέλα 15-16. Ο πιτσιρικάς έκανε τσαλιμάκια με τις πλάκες που εξείχαν στο πεζοδρόμιο. Σαν να έκανε προπόνηση στο ποδόσφαιρο. Η κοπέλα έκλαιγε ασταμάτητα. Η μητέρα γυρνούσε κάθε τόσο και τη «μάλωνε». Τη μια την καλόπιανε, την άλλη τη μάλωνε. Από πάνω τους οι τεράστιες αφίσες με τις επιθεωρήσεις σκορπούσαν γέλια… Η οικογένεια έστριψε στη Δηλιγιάννη. Δυο λεωφορεία τούς περίμεναν. Και άλλοι πολλοί έφθαναν από τα στενά. Φιλιά, αγκαλιές, υποσχέσεις. Κάπου εκεί τους έχασα. Ηταν οι ημέρες που οι ελληνικές εφημερίδες έγραφαν για κύμα επιστροφής στην Αλβανία. Σκεφτείτε το λίγο. Να έχεις γεννηθεί εδώ, στα Χανιά ή στην Κυψέλη, να έχεις πάει νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, ίσως και λύκειο και κάποια στιγμή να σου λέει ο πατέρας σου «αποχαιρέτα τους φίλους σου, φεύγουμε!». Από τον Σεπτέμβρη λοιπόν αρχίσαμε την έρευνα στους «Πρωταγωνιστές». Να βρούμε τα «Ελληνάκια» της Αλβανίας.

Σύμφωνα με την έκθεση του Usadis - ενός οργανισμού που χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και συνεργάζεται με τον αντίστοιχο οργανισμό ACIT στα Τίρανα -, την τελευταία πενταετία έχουν φύγει από την Ελλάδα και έχουν επιστρέψει στην Αλβανία 200.000 άνθρωποι. Πόσα από αυτά είναι «Ελληνάκια», επιμένω εγώ. Πόσα παιδιά ερωτεύτηκαν εδώ, έτρεξαν, έπαιξαν, αρίστευσαν και τώρα συνεχίζουν τη ζωή τους στα Τίρανα, στο Δυρράχιο, στο Ελβασάν… Το διάστημα 2004-2012 (για το οποίο έχει στοιχεία η Ελληνική Στατιστική Αρχή) γεννήθηκαν στην Ελλάδα από αλβανούς γονείς 104.225 παιδιά. Αλλά σας κούρασα με τα νούμερα. Εγώ για εκείνο το κλάμα της μικρής στην Πλατεία Καραϊσκάκη ταξίδεψα στα Τίρανα. Τα όσα κατέγραψα θα τα δείτε ίσως την Τρίτη το βράδυ στους «Πρωταγωνιστές». Τώρα θα σας πω τις ιστορίες της Εστυλιάνας, της Αννας, του Χρήστου και του Μάριου.

Αννα, η αρσακειάδα (Ετών 13, ζούσε στην Κυψέλη) - «Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό σε εμάς;»

Η στιγμή της επιστροφής στην Αλβανία είναι η χειρότερη της ζωής της. Και η ομορφότερη όταν ήταν σημαιοφόρος στην Κυψέλη.  

«Γεννήθηκα στη Λιβαδειά αλλά όταν ήμουν ενός έτους μετακομίσαμε στην Αθήνα, στην Κυψέλη. Εκεί γεννήθηκε και η αδελφή μου, η Ελένη, που τώρα πάει Πέμπτη Τάξη. Στην Κυψέλη μεγάλωσα, πήγα νηπιαγωγείο και μετά στο 27ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών. Λόγω της κρίσης ο μπαμπάς μου έμεινε άνεργος δύο χρόνια. Και το καλοκαίρι οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουμε στην Αλβανία. Εγώ κι η αδελφή μου δεν θέλαμε να φύγουμε από την Ελλάδα. Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό σε εμάς; Περάσαμε το χειρότερο καλοκαίρι, χωρίς φίλους, χωρίς τίποτα. Οι γονείς μας έψαξαν και μας βρήκαν ένα ελληνοαλβανικό κολέγιο, το Αρσάκειο. Ηταν το μόνο μέρος όπου μπορούσαμε να μιλάμε τη γλώσσα μας, τα ελληνικά, και να μη νιώθουμε ξένοι. Ομως ακόμα δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα χρήματα και φοβάμαι μήπως μας σταματήσουν. Δεν θέλω να ξανανιώσω εκείνη την αίσθηση που ένιωσα όταν έφυγα από την Ελλάδα και πόσω μάλλον να ξεχάσω τα ελληνικά μου». 

Χρήστος, ο Γκρεγκ (Ετών 17, ζούσε στο Λαγονήσι) - «Κατέρρευσα. Εδώ με φωνάζανε "Ελληνα". Δεν ήξερα καν να γράφω αλβανικά»

Πίστευε ότι θα γερνούσε στην Ελλάδα, στο Λαγονήσι, κοντά στη θάλασσα, εκεί όπου μεγάλωσε. Ενα απόγευμα όμως μετά την προπόνησή του, του ανακοίνωσαν ότι επιστρέφουν στην Αλβανία. Προσπάθησε να τους πείσει να μείνει πίσω, να μην τους ακολουθήσει στα Τίρανα. Δεν τα κατάφερε. Και τώρα είναι ο Γκρεγκ (ο Ελληνας).

Να υποθέσω, άφησες και κορίτσι στην Ελλάδα;

Θα προτιμούσα να μην απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση.

Μου είπαν ότι τα κορίτσια, όταν δύσει ο ήλιος, πρέπει να 'ναι στα σπίτια.

Σε πολλές περιπτώσεις ισχύει, αλλά δεν είναι και νόμος.

Εσύ τι ώρα γυρνάς στο σπίτι;

Αν δεν έχω διάβασμα, κατά τις 10. Σε πολλές γειτονιές είναι επικίνδυνα τα πράγματα, δεν κυκλοφορείς μόνος σου το βράδυ. Γίνονται ληστείες και διάφορα άλλα.

Στην Αθήνα τι ώρα γύρναγες;

Στην Αθήνα, όταν δεν είχαμε μαθήματα, καθόμασταν στην παραλία μέχρι 1-2 τα ξημερώματα. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση επικίνδυνα και οι γονείς μου μας άφηναν μέχρι αργά.

Τι έκανε ο πατέρας σου κάτω;

Οικοδομή, όπως πολλοί άλλοι. Λαγονήσι, Βάρκιζα, Βουλιαγμένη, Κορωπί, Μαρκόπουλο.

Η μάνα;

Δούλευε σε ένα σπίτι οικιακή βοηθός.

Οταν σου είπε «φεύγουμε για Αλβανία», τι είπες;

Στην αρχή νόμιζα ότι έκανε πλάκα. Ητανε μεσημέρι, πριν φύγω για προπόνηση. Μπήκε και είπε στη μητέρα μου ότι πρέπει να γυρίσουμε. Η μητέρα μου τον ρώτησε «για τι πράγμα μιλάς;» και της λέει «θα πάμε πίσω Αλβανία».  

Ηταν άνεργος;

Ναι, είχε έξι μήνες να δουλέψει. Και εγώ καταλάβαινα ότι δεν πήγαινε άλλο, αλλά στην ιδέα ότι θα έπρεπε να αποχαιρετήσω τους κολλητούς μου, κατέρρευσα. Επρεπε να σβήσω όλα μου τα όνειρα.

Μιλάς τώρα μαζί τους;

Φυσικά, φυσικά, αυτά που έχω περάσει μαζί τους είναι χαραγμένα στην καρδιά μου.  

Ρατσισμός υπήρχε στα ελληνικά σχολεία;

Ποτέ. Δεν ξέρω για άλλους, αλλά εμένα προσωπικά δεν με έχουν αντιμετωπίσει ποτέ ρατσιστικά.

Το σχολείο εδώ;

Το σχολείο εδώ είναι ένα χάλι. Δεν υπάρχουνε κανόνες, νόμοι, τίποτα. Οποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει.  

Εχει συμμορίες;

Υπάρχουν διάφορα γκρουπάκια... Τα παιδιά είναι άγρια. Στην αρχή με φωνάζανε «Ελληνα», ναι, «Γκρεγκ»! Δεν ήξερα καν να γράφω αλβανικά.

Δεν σκέφτηκες να πεις στον πατέρα σου «δεν γυρνάω πίσω, θα μείνω Ελλάδα»;

Το συζητήσαμε. Είχα και μια πρόταση από έναν φίλο να μείνω σπίτι του. Αλλά η μάνα μου δεν με άφηνε - και ξέρετε πώς είναι οι μάνες, άμα βάλουν κάτι στο μυαλό τους, δεν τους το βγάζεις με τίποτα.  

Είναι δύσκολη η ζωή εδώ;

Εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση της κάθε οικογένειας. Αν έχεις λεφτά, όλα είναι ρόδινα.   

Αυτό βέβαια ισχύει και στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα καλοπερνάγαμε και χωρίς λεφτά. Γελάγαμε, παίζαμε το μπασκετάκι μας, κάναμε την πλακίτσα μας στην παραλία. Ηθελα να μεγαλώσω, να κάνω παιδιά, να γεράσω μαζί με τους φίλους μου. Είχα βασίσει τα όνειρά μου πάνω τους.  

Πόσο μακριά είναι από εδώ η παραλία;

Είναι μιάμιση ώρα, τρία λεωφορεία και πολλή ταλαιπωρία, αλλά όταν λέω παραλία δεν εννοώ καλοκαίρι. Λέω για την παραλία τον χειμώνα, που είναι κάτι μαγικό. Το να πηγαίνω και να κάθομαι έστω και μισή ώρα στην παραλία στο Λαγονήσι, ήταν για μένα ο παράδεισος.

Πώς ήρθαν οι γονείς σου στην Ελλάδα;

Ο πατέρας μου το '94 με τα πόδια. Και η μάνα ήρθε το '96. Με λεωφορείο από τα Τίρανα.

Εσύ τι σχέδια έχεις;

Με την πρώτη ευκαιρία θα γυρίσω στην Ελλάδα. Εκεί όπου μεγάλωσα. 

Μάριος, ο ράπερ (Ετών 22, ζούσε στο Κολωνάκι) - «Ο,τι και να κάνεις στην Ελλάδα, στο τέλος της ημέρας είσαι ξένος»



Πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του στο Κολωνάκι. Σε υπόγειο, αλλά στο Κολωνάκι. Σχολείο πήγε στο Μαράσλειο, όμως τα κορίτσια τον έβλεπαν και έστριβαν «να μην πουν ότι μιλάνε στον Αλβανό». Το ραντεβού μας στα Τίρανα ήταν στην εγκαταλελειμμένη πυραμίδα του Χότζα. Εκεί όπου ανεβαίνουν μόνο οι τολμηροί.

Καθόμαστε πάνω στα ερείπια του κομμουνισμού.

Μόνο αυτό παίζει να 'χει μείνει (σ.σ.: χαμογελάει) και κάτι εργοστάσια στα προάστια.

Εσύ, βέβαια, δεν είδες τα Τίρανα να αλλάζουν, ήσουνα Ελλάδα.

Ναι, 18 χρόνια. Μάθαινα όμως τι γινόταν. Οτι χτίζανε, χτίζανε, χτίζανε και ακόμα χτίζουνε. Προσπαθούν να το φέρουνε στα ίσα του.

Και γύρισες γιατί; Οικονομικά προβλήματα;

Δούλευα σε ένα μαγαζί δύο χρόνια συνεχόμενα, το αφεντικό με είχε σαν παιδί του, αλλά κάποια στιγμή μού είπε «ξέρεις δεν μπορώ να σε κρατήσω άλλο, δεν υπάρχει δουλειά». Και είπα: πάω πίσω, κάτι θα βρω να κάνω.

Μουσικός είσαι;

Χιπ-χοπ, εδώ και εννιά χρόνια. Εχω φτιάξει ένα δικό μου στούντιο και μια δικιά μου ομάδα.

Ακούνε οι Αλβανοί χιπ-χοπ;

Εδώ όλη η νεολαία, όλα τα μικρά παιδιά θέλουν να κάνουν χιπ-χοπ. Αλλά δεν υπάρχει κάποιος να οργανώσει μια συναυλία. Πηγαίνουμε στον δήμο και ζητάμε άδεια να κάνουμε ένα λάιβ και δεν μας παίρνουν καθόλου στα σοβαρά.

Για πες μου για την Ελλάδα.

Πήγαινες σε μια πολυκατοικία, έλεγες καλησπέρα, είμαστε για το σπίτι, από πού είστε (σ.σ.: γελάει), από την Αλβανία, όχι δεν δεχόμαστε. Τελικά βρήκαμε κάποιους καλόκαρδους και μας έβαλαν σε ένα υπόγειο. Είχανε πολύ φόβο. Μας είχε βγει και το όνομα - «έρχονται οι Αλβανοί, κλέβουνε, μπαίνουν σε σπίτια». Μετά μείναμε τέσσερα χρόνια σε ένα σπιτάκι κήπου ανάμεσα σε ουρανοξύστες. Δίπλα είχε ό,τι χρειαζόταν η πολυκατοικία, παροχή ρεύματος, το πετρέλαιο, όλα αυτά. Δεν πληρώναμε πολλά λεφτά και μπορούσαμε να βάλουμε κάτι στην άκρη για ένα καλύτερο μέλλον. Εγώ πήγαινα σχολείο στο Μαράσλειο.

Καλό σχολείο!

Ναι. Τον πρώτο καιρό δεν ήξερε κανείς ότι είμαι από την Αλβανία αλλά όταν ήρθε το καλοκαίρι ρώτησαν οι καθηγητές μας πού θα πάμε διακοπές. Λέω, θα πάω στο χωριό μου, στην Αλβανία. Και εκεί το έμαθαν κανονικά όλοι. Γέλια, ουουου… Μετά δεν ήθελε κανείς να μου μιλάει, έχω ακούσει πολλά επίθετα.

Οπως;

Κωλοαλβανός - το κλασικό, σε διάφορες εκδοχές  (σ.σ.: γελάει) - κωλοαλβανέ, τράβα πίσω στη χώρα σου. Πάντως όσο περνούσαν τα χρόνια καλυτέρεψαν τα πράγματα, γιατί ήρθανε παιδιά από τη Σενεγάλη, τη Ρουμανία, ο κόσμος συνήθισε να βλέπει άτομα από άλλη εθνικότητα. Ωσπου στη Β΄ Λυκείου τα παράτησα. Επρεπε να πάω να δουλέψω γιατί δεν μπορούσα να ζητάω από τον πατέρα μου, «δώσ' μου λεφτά», δεν βγαίναμε.

Τι στίχο γράφεις;

Και ελληνικά και αλβανικά και αγγλικά. Εχω πάρει το Proficiency, το μόνο πράγμα που κατάφερα να πάρω από το σχολείο. Εκεί στις γειτονιές μας, Παγκράτι και Βύρωνα, μας ξέρουν. Μας έχουν καλέσει σε αντιρατσιστικές συναυλίες, σε συναυλίες κατά της εργασίας των παιδιών, για τα δικαιώματα των μεταναστών, έχουμε πάρει μέρος σε όλα. Εχουμε συμπέσει και με τον Killan P. Ηταν πολύ ωραίος τύπος.

Εννοείς τον Παύλο Φύσσα;

Ναι, τον Παύλο, έχει τύχει να τον δω σε δυο-τρεις συναυλίες, περάσαμε πολύ ωραία, κι όταν έμαθα για τη δολοφονία συγκλονίστηκα. Θέλουμε - δεν θέλουμε, ήταν μια επίθεση ρατσισμού. Η μουσική του Παύλου έχει τόσο μεγάλη δύναμη που επειδή κάποιοι δεν μπορούσαν να τη σταματήσουν, το φθάσανε στα άκρα.

Και τώρα τέλος η Ελλάδα; Θα προσπαθήσεις να κάνεις καριέρα εδώ;

Είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψω, έχουνε λήξει και τα χαρτιά μου… Αλλωστε, ό,τι και να κάνεις στην Ελλάδα, στο τέλος της ημέρας είσαι ξένος.

  
Εστυλιάνα, η «Παπαρίζου» (Ετών 12, ζούσε στη Λάρισα) - «Ο μπαμπάς δεν μπορούσε να βρει ούτε μεροκάματο»

Τη συνάντησα σε ένα δημόσιο σχολείο, δίπλα στο ποτάμι. Οι δάσκαλοι φοράνε άσπρες ποδιές, την εξώπορτα την ανοίγει φύλακας, τα θρανία όμως είναι παλιά και οι τάξεις πλημμυρισμένες από παιδιά.
«Στην Αθήνα γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ρέθυμνο. Μετά πήγα στη Λάρισα. Στο 10ο Δημοτικό Σχολείο. Ο μπαμπάς μου στρώνει πλακάκια και πηγαίναμε όπου έβρισκε δουλειές. Η μαμά μου δουλεύει σε καφετέριες και ταβέρνες. Οταν ο μπαμπάς μου είπε ότι θα γυρίσουμε στην Αλβανία, κλείστηκα στο δωμάτιό μου και έκλαιγα. Δεν ήθελα. Τελικά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς. Ο αδελφός μου ήταν στο νοσοκομείο και ο μπαμπάς δεν μπορούσε να βρει ούτε μεροκάματο. Μου λείπουν οι φίλοι μου και η ξαδέλφη μου, γι' αυτό κλαίω. Μιλάω μαζί τους από το facebook αλλά θα ήθελα να ήμουν εκεί. Θα προσπαθήσω να σπουδάσω Μουσική και να γυρίσω στην Ελλάδα. Μου αρέσει όλη η ελληνική μουσική. Ξεχωρίζω όμως δυο τραγουδίστριες, την Ελένη Φουρέιρα και την Ελενα Παπαρίζου».

"Ένας Ρωμιός" ποίημα του Τάσου Γαλάτη ("ΑΥΓΗ", 15/9/2013)

......................................................

 Τάσος Γαλάτης 
(γ.1937)








Ένας Ρωμιός

Άθεος και άπατρις

δεν δίσταζε να δηλώνει ενίοτε

εάν οι περιστάσεις το απαιτούσαν

Έλλην και Χριστιανός Ορθόδοξος /

ωστόσο κατά βάθος

δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο

ή μάλλον ένιωθε να είναι τα δυο μαζί

αν και η εκδοχή αυτή λίγο τον βόλευε/

Έλλην αναμφίβολα

όταν τον κάρφωναν τα μάτια του Ηνίοχου

και αγλάιζε τη νιότη του

η λάμψη του Απόλλωνα της Ολυμπίας

ή παραδομένος στα κύματα του Αιγαίου

ταύτιζε τα πάθη του με τα πάθη του πολύτροπου άντρα,

τα πολυφημισμένα του "άλγεα"

και βέβαια φανατικός Ορθόδοξος

σέρνοντας αδιαμαρτύρητα

τον δικό του σταυρό στον Γολγοθά

προπαντός όμω στη Χώρα του Ζώντος

όταν τον σήκωναν ως τους ουρανούς τα χέρια του Αναστάντος

ανήμπορος ωστόσο να εννοήσει

δύο αιώνες μετα την εθνεγερσία

την πίστη του και τη φυλή του.

Άθεος και άπατρις

στο πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ

με την καρδιά του μαύρη

από τα των προοδευτικών

τους άστεγους και τους απόκληρους

μέσα στους καπνούς της λεωφόρου

κι αντάμα τους τα κακομοιριασμένα σκυλιά

της Πανεπιστημίου και της Κοραή.

.......................................................

Και άθεος και άπατρις

και Χριστιανός και Έλλην,

ένας Ρωμιός

από τα "ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ"
"ΑΥΓΗ", 15/9/2013 

"Η Νέα Ελλάδα και τα μεταξωτά φύκια" από τον Δημήτρη Σεβαστάκη ("ΑΥΓΗ", 15.09.2013)

........................................................

Η Νέα Ελλάδα και τα μεταξωτά φύκια

• Σεβαστάκης Δημήτρης
• "ΑΥΓΗ", 15.09.2013

«To 30% των Ελλήνων είναι ανεκπαίδευτοι, γι' αυτό δεν βρίσκουν εργασία. Υπολείπονται από τη στάθμη προσόντων που ορίζει η αγορά κι αυτή τους η ανεπάρκεια εκτοξεύει την ανεργία». Ο γνωστός συστημικός και ελεγχόμενα κυνικός δημοσιογράφος περίπου εκεί τοποθετεί τον νέο πήχη ελαττωμάτων που, κατά τη συνήθη γνωμάτευσή του, αποτελεί το πρόβλημα της χώρας μας. Πιθανόν ένα νέο κυβερνητικό μιξάρισμα με τον «σοβαρό» νεοναζισμό να δώσει τη διορθωτική λύση που θα ολοκληρώσει το καλό. Πολύ περισσότερο, που μια τέτοια συνεργατική ωρίμανση θα απαντάει στην ανίερη συνεύρεση ΣΥΡΙΖΑ -ΚΚΕ (την οποία ο δημοσιογράφος θεωρεί περίπου ως ιστορική εκτροπή).

Άλλο. Η κινέζικη εταιρεία κινητών τάδε πιθανόν να δημιουργήσει αποθήκες στην Ελλάδα, ίσως και ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης ηλεκτρολογικού υλικού. Δηλαδή ίσως κάνει κάτι παραγωγικά ρηχότερο απ' αυτό που έκανε ο κ. Κόκκαλης τη δεκαετία του '90. Επίσης, ο κ. πρωθυπουργός συναντήθηκε με στέλεχος εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που δήλωσε ότι «η Ελλάδα είναι στις προτεραιότητές» του. Προχθές είχε άλλη συνάντηση με Άραβα - Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος μάλιστα δήλωσε ότι «θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα» -όχι να βγάλει χρήματα.

Θέλω να πω ότι μάλλον αναδύεται ένα λαμπρό επενδυτικό και παραγωγικό μέλλον στο τόπο μας, το οποίο οι καταστροφολόγοι δεν επιτρέπουν να αντιληφθούμε. Νομίζω δε ότι η πολιτική αναλυτική που χρησιμοποιείται από τους δημιουργούς της τρέχουσας πολιτικής είναι του ιδίου (υψηλού) επιπέδου με την παραγωγική ποιότητα που καλλιεργείται ως απάντηση στην κρίση. Σε τι συνίσταται η νέα Ελλάδα που ξεφεύγει επιτέλους από τη μιζέρια; Καραβιές κουρασμένων τουριστών με φούξια, που κινούνται στρατοπεδικά μέσα σε φυσούνες -από το κρουαζιερόπλοιο ή το ξενοδοχείο στο πούλμαν, από 'κει στο αξιοθέατο και τούμπαλιν. Τουρίστες που -μάλιστα- δεν αφήνουν φράγκο στους πωλητές λουλουδιαστών βερμούδων και κομπολογίων, οι οποίοι αποτελούν το κρίσιμο και εθνικ παραγωγικό δυναμικό της νέας Ελλάδας. Επίσης, η νέα παραγωγική άνθιση ενισχύεται από τις τεράστιες αποθήκες κινέζικων προϊόντων. Συμπληρώνεται από τις πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων και από την επιχειρηματικότητα τύπου ΕΣΠΑ, με τα εργοληπτικά τσακάλια που ξέρουν να παίρνουν εγκρίσεις προγραμμάτων. Πρόκειται για μια εκπληκτική σύλληψη για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Το υψηλό παραγωγικό επίπεδο που εγκαθιδρύεται κάνει τους ανέργους ανεπαρκείς για τις δεξιότητες αποθηκάριου και γκαρσονιού που απαιτούνται. Αυτό το παραγωγικό μοντέλο επίσης απαιτεί την ευθύγραμμη σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά και την αναβάθμισή τους (αφού η θέση στη διακοσάδα που κερδίζουν στις κατατάξεις δεν αρκεί για να οργάζει γνωστικά η ελληνική ελίτ). Αυτός είναι ο πλούτος εργασιακών, οργανωτικών και ιδεολογικοπολιτικών νοημάτων που παράγει η νέα αποθηκάρια τεχνογνωσία και η ΕΣΠΑ επιχειρηματικότητα.

Η νέα ταυτότητα που συγκροτείται (αυτή της δημιουργίας) έχει ανάγκη από μια άλλου τύπου θεωρητική σκευή που να συλλαμβάνει τις υπόγειες και δυσδιάκριτες ποιότητες που εισαγάγει το νέο παραγωγικό μοντέλο στη χώρα. Σίγουρα πάντως πρέπει να συγκροτηθεί μια άλλου τύπου πολιτική αφήγηση, έξω από στερεότυπα και αριστερά κολλήματα, που θα ενσωματώνει την επιχειρηματική και παραγωγική ιδιοφυΐα η οποία εκρήγνυται. Σ' αυτή την υστέρηση της χώρας απέναντι σε ό,τι της προτείνεται από τον διεθνή καταμερισμό εργασίας, πρέπει κανείς να αναζητήσει τις απαντήσεις. Αυτό κάνει εργωδώς και εμπνευσμένα η ελληνική ελίτ, με έναν πυρετό «δεξαμενών σκέψης», πολιτικών διανοουμένων, ομάδων εργασίας που σκέφτονται, στοχάζονται, επινοούν. Είμαι ήσυχος. Η χώρα, με πλήρη εργαλεία και υψηλή λειτουργία των στελεχών της, πορεύεται στον δρόμο της καινοτομίας και τη δημιουργική επιχειρηματικότητα.

Υπάρχουν όμως ακόμα εμπόδια: Εκτός από τους ανεκπαίδευτους Έλληνες, ανασχετικό πρόβλημα είναι τα Αρχαία Ελληνικά στο αναλυτικό πρόγραμμα των σχολείων, που -κατά την κ. Ρεπούση περιττά -δεν επιτρέπουν γενναία logistics, το πείσμα του κ. Βενιζέλου που δεν πείθεται από τον κ. Ομπάμα να μη βομβαρδίσει τη Συρία και τέλος ο κ. Γιώργος που δεν ακούει τις ικεσίες των οπαδών του να γυρίσει «γιατί πεινάνε». Είναι απελπιστικό. Μετά τους μεγάλους πολέμους που μετείχε αιματηρά ο τόπος μας, μετά την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τη μακρά πολιτική σύγκρουση για Δημοκρατία που δόθηκε από πολλές εστίες και πλευρές, μετά τη μορφωτική ανάπτυξη και την υψηλή τέχνη, αυτό που συμβαίνει ως επιτομή όλων των μεγάλων διαβημάτων είναι η φοβισμένη αναμονή για το τσιγκούνικο τουριστικό βλέμμα προς την ελληνική ριγέ βερμούδα και η αγωνία μήπως περιφρονηθεί η κρεμασμένη παντόφλα. Πείνασαν γενιές, δούλεψαν, χάθηκαν τίμιοι άνθρωποι, διανοούμενοι, ταλέντα, η μισή Κύπρος, για να συμβεί η ανάδυση των logistics ως το νέο παραγωγικό πρότυπο και για να γίνεται το πολιτικό ρουσφέτι -η λαϊκή εξαγορά- με 300 ευρώ μηνιαίως. Όνειρο.

* Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ

dsevastakis@arch.ntua.gr

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ στον Θωμά Τσαλαπάτη ("Εποχή", 13/10/2013)

.......................................................

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

 

Σημασία έχει ότι μιλούν σε πρόθυμο ακροατήριο

* Δεν έγινε ποτέ επί της ουσίας κάθαρση από τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και τον κατοχικό δωσιλογισμό

 

Συζητάμε με τη Μαρώ Δούκα για τη Χρυσή Αυγή, τη θεωρία των δύο άκρων, τη νέα και την παλαιότερη γενιά. «Είναι μια καλή στιγμή για την Αριστερά», σημειώνει η Μ. Δούκα και συμπληρώνει ότι εδώ «θα φανεί αν η Αριστερά είναι σε θέση να συνομιλήσει με την εποχή της. Εύχομαι ο ΣΥΡΙΖΑ να τα καταφέρει αλλά πρέπει να προχωρήσει χωρίς ψευδαισθήσεις. Γιατί απευθύνεται σε μια συντηρητική, στην πλειοψηφία της γερασμένη, κοινωνία».


Τη συνέντευξη πήρε
ο Θωμάς Τσαλαπάτης

Πώς είδατε τις εξελίξεις σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή όλες αυτές τις μέρες;
Το τι ήταν η Χρυσή Αυγή το γνωρίζαμε από χρόνια. Έστω και αν ορισμένοι την κολάκευαν ή την ανέχονταν. Εγώ, τουλάχιστον, βλέποντας τη στάση της απέναντι στους μετανάστες, τους ξυλοδαρμούς, τις δολοφονίες, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για νεοναζιστική οργάνωση. Και ναζισμός, σε όλες τις εκδοχές του και σε όλες τις εποχές, ίσον έγκλημα. Επομένως, το πρώτο που ένιωσα για τις συλλήψεις μελών της ηγεσίας της ήταν ανακούφιση. Μετά ήρθαν και οι δεύτερες σκέψεις. Το μούδιασμα, η αγωνία. Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό. Ευχή μου πραγματικά να ξηλωθεί αυτή η οργάνωση, αν και υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, λόγω κακών χειρισμών ή υπεκφυγών, έπειτα από λίγο καιρό να αποδοθούν αυτοί οι εγκληματίες σαν «άσπιλες περιστερές» στην ελληνική κοινωνία. Και παραμένει πάντα αναπάντητο το ερώτημα: Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας για να πάρουν μπρος οι διωκτικές αρχές; Εφόσον τα στοιχεία εναντίον της υπήρχαν…

Μια καλή ευκαιρία...

Πώς κρίνετε την αλλαγή της στάσης της κυβέρνησης απέναντι στη Χρυσή Αυγή;
Πιστεύω πως σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν και παραμένει πάντα το όχημα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, έχω την αίσθηση πως αντιλαμβάνεται ότι ο ναζισμός και οι διάφορες εκτροπές, που η ίδια βέβαια εκτρέφει, δεν εξυπηρετούν στην παρούσα φάση ούτε τα συμφέροντα ούτε τη δημοκρατική εικόνα της. Ίσως και από τις ΗΠΑ να έλαβε κάποιες υποδείξεις… Ταυτόχρονα, πιστεύω πως η κυβέρνηση θεώρησε πως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η επ’ αυτοφώρω σύλληψη του χρυσαυγίτη δολοφόνου ήταν μια καλή ευκαιρία ώστε να «επαναπατρίσει» μέρος του εκλογικού της σώματος. Θεώρησε δηλαδή πως αρκετοί από τους πρώην ψηφοφόρους της, ερχόμενοι σε επαφή με το αποκρουστικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής (που ως τώρα φυσικά το ρετουσάρανε ή όσο μπορούσαν το κρατούσαν κρυφό), θα επιστρέφανε στο «μαντρί». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ταυτόχρονα με αυτές τις κινήσεις έχουν αρχίσει ορισμένοι -και κυρίως οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού- να αναμασούν ξανά τη θεωρία των δύο άκρων.

Τελευταία ακούστηκαν πολλά για αυτή την περίφημη θεωρία. Χαρακτηρίστηκε έντονα ανιστόρητη ενώ και ένα μεγάλο κομμάτι της κυβέρνησης, ακόμα και της Νέας Δημοκρατίας φάνηκε να διαφωνεί με αυτή την άτυπα επίσημη θέση. Πείτε μας τη γνώμη σας για αυτό το θέμα.
Η θεωρία των δύο άκρων είναι προϊόν του νεοφιλελευθερισμού στην προσπάθειά του να εξομοιώσει τον κομουνισμό με τον ναζισμό. Στη δική μας κοινωνία διοχετεύτηκε ύπουλα, αναβιώνοντας παλιά διλήμματα, ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, το «διμέτωπο» αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου ή τον «αριστεροχουντισμό» του Κωνσταντίνου Καραμανλή… Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, επινόησε το δικό του αντικομουνισμό με προεξάρχοντες τον Γιαννόπουλο παλαιότερα και τον Πάγκαλο στις ημέρες μας. Έτσι, συνειδητά και σήμερα, γιατί βλάκες δεν είναι, τρομοκρατούν το εκλογικό σώμα. Του λένε ή εμείς οι δημοκράτες ή το χάος των άκρων, της Χρυσής Αυγής δηλαδή και της Άκρας Αριστεράς. Η Άκρα Αριστερά όμως, όπως και αν την εννοούν, δεν κηρύσσει το μίσος, δεν στρέφεται ενάντια στον αδύνατο, ενάντια σε όποιον έχει άλλη άποψη, άλλες συνήθειες, άλλες επιλογές, άλλη πίστη ή άλλο χρώμα. Η Άκρα Αριστερά επίσης ποτέ δεν φιλοδόξησε να συνομιλήσει με το θυμικό του Νεοέλληνα. Δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν κολακεύει… δεν δίνει άλλοθι. Η Άκρα Αριστερά, να το ξαναπώ, δεν θα σταλεί ποτέ από το εκλογικό σώμα στη Βουλή να απεργάζεται κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα.
Τα λέω αυτά και την ίδια στιγμή σκέφτομαι όλους αυτούς που επιμένουν να καταλογίζουν στις «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ τα τραγικά θύματα της Μαρφίν, τις φωτιές και τις σπασμένες τζαμαρίες στην Αθήνα ή τα γεγονότα της Χαλκιδικής. Τι να τους πεις; Ότι ισοπεδώνουν και εξομοιώνουν σαν να μην έχουν ούτε καν τη στοιχειώδη κοινωνική συνείδηση; Ότι ειδικά για τα γεγονότα της Χαλκιδικής, το δικαίωμά σου να μην πίνεις νερό μολυσμένο από το δηλητηριώδες αρσενικό και να αγωνίζεσαι για το περιβάλλον σου δεν έχει καμιά σχέση με τα κηρύγματα, τη χυδαιότητα και τη βαρβαρότητα της Χρυσής Αυγής; Όποιο και αν είναι το επιχείρημά σου, αυτοί ακριβώς επειδή έτσι τους συμφέρει, θα επιμένουν να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια. Και σημασία έχει ότι μιλούν σε πρόθυμο να πειστεί ακροατήριο…

Οι νέοι ψηφοφόροι

Πάντως ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μοιάζει να στρέφεται στην αριστερά.
Φοβάμαι πως σε συντριπτικό ποσοστό αυτό το κομμάτι έχει πάντα στο μυαλό του το καπιταλιστικό φαντασιακό. Την επιθυμία δηλαδή να γυρίσουμε, αν είναι δυνατόν, στην προηγούμενη κατάσταση, σε μια ευημερία, που έστω και αν ήταν πλασματική, ήταν ακριβώς η ευημερία που ανταποκρινόταν στα ζητούμενά του. Το όραμα της δικαιότερης και καλύτερης κοινωνίας, που πάντα οραματιζόταν η Αριστερά, έχω την αίσθηση πως δεν έχει και πολλή σχέση με τις απαιτήσεις των νέων ψηφοφόρων της.

Στο σημείο αυτό προκύπτει και το τι ρόλο θα παίξει η Αριστερά σε σχέση με αυτή την κρίσιμη μάζα.
Είναι μια καλή στιγμή για την Αριστερά. Να μελετήσει την κατάσταση, να τη σεβαστεί, να μην υποκύψει στην ευκολία, αλλά και ταυτόχρονα να μην επιμείνει στην «αυτιστική» άρνηση, να αναλάβει τις ευθύνες της δηλαδή χωρίς την ψευδαίσθηση πως η ελληνική κοινωνία έγινε ξαφνικά αριστερή. Γι’ αυτό και πιστεύω πως το ζητούμενο του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι να υπερασπίσει τις κοινωνικές κατακτήσεις του παρελθόντος απαλλαγμένες από τις απάτες και τις αυταπάτες του. Ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας μας, εντάξει, μπορεί να αντιληφθεί αλλαγές μέσα από μια αριστερή προοπτική αλλά η απόσταση από το να γίνει πλειοψηφικό αυτό το ποσοστό είναι πολύ μεγάλη. Κι εδώ θα φανεί αν η Αριστερά είναι σε θέση να συνομιλήσει με την εποχή της. Εύχομαι ο ΣΥΡΙΖΑ να τα καταφέρει αλλά, το ξαναλέω, πρέπει να προχωρήσει χωρίς ψευδαισθήσεις. Γιατί απευθύνεται σε μια συντηρητική, στην πλειοψηφία της γερασμένη, κοινωνία.

Και σε αυτή τη γερασμένη κοινωνία είναι η νέα γενιά αυτή που ίσως πλήττεται περισσότερο από την κρίση.
Οι νέοι άνθρωποι σε γενικές γραμμές έχουν μεγαλώσει χωρίς τα αντισώματα εκείνα που θα τους βοηθούσαν να διεκδικήσουν συλλογικά όσα δικαιούνται. Μέσα στα δεκάδες προβλήματα που βρήκαν μπροστά τους πιστεύω πως δεν έχουν μια συγκροτημένη σχέση με την πολιτική. Πολλές φορές ακόμη και στις εκλογές ψηφίζουν με βάση τη διάθεση της στιγμής. Και βέβαια η ανεργία και τα τόσα άλλα αδιέξοδα είναι κάτι που, έτσι κι αλλιώς, τους κόβει τα γόνατα. Μην ξεχνούμε κιόλας ότι σημαντική μερίδα νέων, επειδή έτσι έχουν γαλουχηθεί, θεωρούν την πολιτική συλλήβδην σαν τη βασική υπεύθυνη των δυσκολιών τους…

Σεβασμός στο παρελθόν μας

Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή όχι στους νεότερους, όπως συνηθίζεται, αλλά στις παλαιότερες γενιές, ποια θα ήταν αυτή;
Να μη λησμονούν τους νέους που οι ίδιοι κάποτε υπήρξαν. Νομίζω πως για τη δική μας γενιά είναι πολύ σημαντικό, όσο και αν έχουμε συμβιβαστεί μέσα στα χρόνια, να σεβόμαστε τουλάχιστον αυτό που κάποτε υπήρξαμε. Όχι απλώς να θυμόμαστε νοσταλγικά, αλλά και να εξετάζουμε την αντιστοιχία των επιλογών μας στο χθες με τις επιλογές μας στο σήμερα.

Σε μια τέτοια εποχή ζωγραφισμένη με τα χρώματα που περιγράψαμε, τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη;
Σε περιόδους κρίσης, λένε, ο άνθρωπος έχει περισσότερο ανάγκη την τέχνη. Αλλά και η τέχνη, λένε επίσης, σε δύσκολες εποχές έχει περισσότερες δυνατότητες να ανθίσει και να ευδοκιμήσει. Το βασικό για μένα είναι να έχουμε κατά νου ότι έστω και αν με την τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος, μπορούν σίγουρα να αλλάξουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων. Η τέχνη, στις διάφορες μορφές της, βοηθάει τον άνθρωπο να σκεφτεί αλλιώς, να αμφιβάλει για τα στερεότυπα, να θέσει άλλες προτεραιότητες στη ζωή του, να οραματισθεί αλλιώς το μέλλον. Και πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου λίγο.


Δεν έπαψαν ποτέ να κλωσούν το αυγό τους

Παρ’ όλες τις αποκαλύψεις βλέπουμε πως η Χρυσή Αυγή αν και συρρικνώνεται δεν εξαφανίζεται. Ένα σημαντικό κομμάτι κόσμου μοιάζει ακόμα να την εμπιστεύεται.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως ο πυρήνας της Χρυσής Αυγής, αλλά και το ιδεολογικό της οπλοστάσιο, εδράζεται στην ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της, από τον φανατισμένο, τυφλό εθνικισμό έως τον «λαϊκότροπο» κομματισμό που από τα χρόνια του Μεταξά είχε ιδεολογική συνάφεια με τον φασισμό και τον ναζισμό. Τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και ο κατοχικός δωσιλογισμός (που υποστηρίχτηκαν εκ των υστέρων, και με αθωωτική διάθεση, από τη θεωρία και πάλι των δύο άκρων, προτάσσοντας το δίλημμα: μπολσεβικισμός ή εθνικοφροσύνη με τον βασιλιά επικεφαλής) δεν έπαψαν ποτέ να κλωσούν το αυγό τους. Εφόσον, όπως ξέρετε, έπειτα από τα όσα συνταραχτικά επακολούθησαν, και με ευθύνη της Αριστεράς, εννοείται, έστω και αν οι διώξεις εναντίον της από το μεταπολεμικό κράτος υπήρξαν απηνείς, κάθαρση επί της ουσίας μετά την απελευθέρωση δεν έγινε. Μεταπολεμικά δεν είναι λίγοι οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών και οι δωσίλογοι που επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό και τον στρατό. Ταγματασφαλίτης με παράσημα ήταν ο Παπαδόπουλος, ο ηγέτης των συνταγματαρχών στο πραξικόπημα του ’67. Ούτε και μεταπολιτευτικά επίσης υπήρξε επί της ουσίας κάθαρση. Αυτή η δράκα ανθρώπων με τις ναζιστικές ιδέες και το νοσηρό εθνικισμό, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την αγάπη και την ανιδιοτελή προσφορά στην πατρίδα, ανεβαίνει κατά καιρούς στον αφρό, με τη μια ή την άλλη μορφή, και απευθύνεται σ’ ένα εκλογικό σώμα που έτσι κι αλλιώς υπάρχει και που σε περιόδους «ηρεμίας» βολεύεται ψηφίζοντας το ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας. Στις ημέρες μας, με τα μνημόνια και τη γενικότερη κακουχία, η «Χρυσή Αυγή» κατάφερε, εκτός από το να εκφράσει το υπάρχον εκλογικό σώμα, να απορροφήσει και την αγανάκτηση ευρύτερων, «δεξιόστροφων» ή όχι, λαϊκών στρωμάτων, εκμεταλλευόμενη υπαρκτά προβλήματα όπως το ευπαθές μεταναστευτικό. Και σε αυτό, πιστεύω, έχουμε όλοι μας κάποια ευθύνη.

Ακόμα και η αριστερά;

Τις μεγαλύτερες ευθύνες προφανώς τις έχουν τα δύο κυβερνητικά κόμματα που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν μια συνεπή μεταναστευτική πολιτική, και ούτε προσπάθησαν ποτέ να θέσουν τους όρους τους, μετά το Δουβλίνο 2, να αναγκάσουν την Ευρώπη δηλαδή να αναλάβει τις ευθύνες της.
Στην αρχή, βολεμένοι μια χαρά με τους οικονομικούς μετανάστες που τους αντιμετώπιζαν ως φτηνό εργατικό δυναμικό το οποίο ξεζούμιζαν στο όνομα της ανάπτυξης. Αργότερα, με τα νέα κύματα ξεριζωμένων, που κυρίως προκλήθηκαν από την πολιτική και τους πολέμους της Δύσης σε Ασία και Αφρική, το πρόβλημα οξύνθηκε.
Οι μετανάστες στην πλειοψηφία τους βρήκαν στέγη σε ήδη υποβαθμισμένες γειτονιές του ιστορικού κέντρου (υποβαθμισμένες λόγω οικονομικών συμφερόντων, real estate, συγκεκριμένων πολιτικών, γενικότερου νεοπλουτισμού κτλ.). Μην ξεχνάμε, ας πούμε, τους διάφορους επιτήδειους που νοίκιαζαν και νοικιάζουν και σήμερα το εγκαταλειμμένο δυαράκι τους σε 30 ή 40 μετανάστες μαζί, με πέντε ή και δέκα ευρώ μίσθωμα τη διανυκτέρευση... Παρ’ όλη την εγκατάλειψη όμως του ιστορικού κέντρου της Αθήνας υπήρξαν και αρκετοί παλιοί κάτοικοι που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να μετακομίσουν προς τα «βόρεια» και τα «παραθαλάσσια», και παρέμειναν στις περιοχές αυτές. Έχω την αίσθηση πως η Αριστερά, προτάσσοντας τα διεθνιστικά, ανθρωπιστικά ιδεώδη της, δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στον ταλαιπωρημένο Έλληνα των περιοχών αυτών. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε αυτούς τους ανθρώπους ρατσιστές και μισαλλόδοξους, το σωστό θα ήταν να συνομιλήσουμε μαζί τους, να τους εξηγήσουμε πράγματα που ίσως αγνοούν. Ακόμη και να τους βοηθήσουμε πρακτικά.
Κι εδώ, θα ήθελα να τονίσω πως υποψιάζομαι ακόμη και τον εαυτό μου σε ό,τι αφορά τη θέση μου απέναντι στους μετανάστες… Όταν υπερασπίζομαι το δίκαιο των μεταναστών ξέρω πως θεωρητικά έχω δίκιο. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι μιλάω εκ του ασφαλούς. Δεν ξέρω αν δεν θα έκανα δεύτερες ή και τρίτες σκέψεις αν ζούσα στην Κυψέλη ή στον Άγιο Παντελεήμονα. Και μ’ αυτό θέλω να πω ότι είναι μεγάλο λάθος να «εγκλωβίζουμε» το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε συμπολίτη μας να αισθάνεται ασφαλής στη γειτονιά του στο δίπολο ρατσισμός- αντιρατσισμός…

(στην εφημερίδα Εποχή)

"Σε είδα: να γίνεσαι στρατιωτάκι" της Λένας Διβάνη (www. protagon.gr, 28/10/2013) Μετά σχολίου για τα "ανυπόφορα" των παρελάσεων

.......................................................

Σε είδα: να γίνεσαι στρατιωτάκι

από τη Λένα Διβάνη (www.protagon.gr, 28/10/2013)

 

 

Σας είδα στρατιωτάκια να αλωνίζετε τη γειτονιά νύχτα και μέρα προσπαθώντας να συγχρονίσετε ταμπούρλα, βήματα και να κρατάτε ψηλά και περήφανα το κεφάλι από πάνω. Μια σταλιά παιδιά να προβάρετε τον πόλεμο στα καλά καθούμενα.* Τζάμπα προσπαθείτε, παιδιά. Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να παριστάνεις τον εθνικά υπερήφανο όταν, κατά βάθος, ντρέπεσαι...


*Σχολιάζω: Ναι, είναι ο εφιάλτης που περνάω 3-4 μέρες πριν τις Εθνικές Γιορτές, κι εγώ εδώ στο Μαρούσι, όπου μένει η κ. Διβάνη. Και είναι εφιάλτης για το τελευταίο που θίγει εκείνη στο μικρό της κείμενο. Αυτή την ανυπόφορη αντίφαση να πουλάς εθνικό "τσαμπουκά" στον αέρα (τι άλλο σε περιβάλλει στις παρελάσεις;) ή στον κάθε ξένο φουκαρά που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, και στην τρόικα να κάθεσαι σούζα και να σε ταπεινώνουν. Πώς το λέει το σύνθημα το γραμμένο στη γέφυρα του σταθμού του ΗΣΑΠ, κ. Διβάνη μας; "Στην τρόικα μαλ...., και στο μετανάστη μάγκας". Ού να μου χαθείτε "Κ...έλληνες!" 
   Αλλά ούτε αυτό είναι το πιο ανυπόφορο. Το χειρότερο είναι το να βλέπεις τα παιδιά να χαίρονται που παρελαύνουν αγύμναστα, ασυντόνιστα, πλαδαρά, κακοντυμένα ή κακόγουστα βαμμένα και ντυμένα (για τα κορίτσια μιλάω)  κι αν τους ρωτήσεις γιατί θέλουν να συυμετέχουν στις παρελάσεις, θα σου πουν είτε "έτσι, μ' αρέσει", είτε "γιατί έχει χαβαλέ", "είτε γιατί συμμετέχουν οι κολλητοί μου και θα βγω μαζί τους μετά...", είτε "γιατί το '40 διώξαμε τους Τουρκαλβανούς (!) και κοντέψαμε να τους πετάξουμε στη θάλασσα της Αδριατικής...". Ωραία πράματα. Κι απ' όλα αυτά ύστερα στα "χρυσαυγίτικα" περί της απευθείας καταγωγής μας από τους αρχαίους Έλληνες κι όποιος έχει αντίρρηση "θα του γ......με το σπίτι, όπως και της ξεφτιλισμένης καθηγήτριας που τόλμησε να μας τη βγει και να μας βάλει να τραγουδήσουμε κομμουνιστικά, όπως το "Επέσατε θύματα" κι άλλες παπαριές που τραγουδάγανε τα κομμούνια όταν τους καθαρίζανε οι δικοί μας ". Αυτά είναι τα ανυπόφορα κ. Διβάνη μας, και ευδοκιμούν και στις μέρες μας και στους τόπους μας.

"Τα ΟΧΙ του Αργύρη Χιόνη" Γράφει ο Ανδρέας Ζάρρος (http://www.thepressproject.gr, 26/10/2013)

...........................................................

Τα ΟΧΙ του Αργύρη Χιόνη

 

 

 

Στην αρχή λίγοι έδωσαν σημασία στον ομιλητή, ο οποίος σύντομα κέρδισε το ακροατήριό του επανακαθορίζοντας καταλυτικά τα νοήματα της 28ης Οκτωβρίου.

 

Γράφει ο Ανδρέας Ζάρρος
Στις 28 Οκτωβρίου 2011 βραβεύτηκαν οι επιτυχόντες μαθητές του δήμου Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο Αργύρης Χιόνης ήταν ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης και σε όλα τα παιδιά έδωσαν ένα βιβλίο του. Ανέβηκα λοιπόν στο Θροφαρί για να τον πάρω, και μετά την απαραίτητη στάση στο Intro Art Cafe, φτάσαμε στο θέατρο Άγγελος Σικελιανός. Καθίσαμε και περιμέναμε να τον καλέσουν στο βήμα.
Κάποια στιγμή βγάζει τα χαρτιά που είχε γράψει κι ενώ τους ρίχνει μια τελευταία ματιά με ρωτάει: «Το κωλογλείψιμο είναι κακιά λέξη;». «Όχι», απαντάω αμέσως και χαμογελάω πονηρά. «Α, εντάξει» είπε και μετά από λίγο ανέβηκε στο βήμα.
Στην αρχή -τα παιδιά κυρίως- δεν μπορώ να πω ότι πρόσεχαν τον ομιλητή. Λίγο μετά, όλο το θέατρο είχε βουβαθεί και άκουγε ευλαβικά. Δεν ήταν ένας συνηθισμένος λόγος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι; Ίσως αυτοί που δεν τον ήξεραν να περίμεναν ν’ ακούσουν τετριμμένες νουθεσίες ενός «σοφού» μεγάλου προς τους νέους. Όμως, ήταν διαφορετικά. Ευτυχώς μου έκοψε και πάτησα την ηχογράφηση στο κινητό, τη μαγνητοφώνησα κι έτσι την έχουμε σχεδόν όλη. Πέρα από την εισαγωγή (όπου ευχαριστούσε για την πρόσκληση) και μια δυο λέξεις που δεν ακούγονται, όλη η άλλη είναι αυτούσια:
«…μου ζήτησαν να κάνω μια ομιλία. Όταν το άκουσα αυτό ομολογώ ότι ζορίστηκα κάπως. 1ον: γιατί δε φημίζομαι για τις ρητορικές μου ικανότητες και 2ον: γιατί τι θα μπορούσε κανείς να πει, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, στα νέα παιδιά που ξεκινούν ανώτερες κι ανώτατες σπουδές, χωρίς να έχουν τη βεβαιότητα ότι οι γνώσεις που θα αποκτήσουν θα αξιοποιηθούν από την κοινωνία. Τι να πεις σ’ αυτούς τους νέους ανθρώπους που ξεκινούν την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία τους όταν συνέχεια ακούν από τους εντός εισαγωγικών «σοφούς» μεγαλύτερούς τους ότι το βαρέλι της κρίσης δεν έχει πάτο κι ότι δεν υπάρχει φως στο τέρμα του τούνελ;
Εγώ ωστόσο που ούτε σοφός είμαι ούτε φύσει αισιόδοξος, άλλωστε είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι ποιητές και συγγραφείς είναι από λίγο έως πολύ καταθλιπτικοί, κατέληξα κατόπιν ωρίμου σκέψεως στο συμπέρασμα ότι υπάρχει φως. Όχι όμως στο βάθος οποιουδήποτε τούνελ, αλλά μέσα μας, στο βάθος του εαυτού μας. Και είναι αυτό το φως που πρέπει να αναζητούμε, ενθυμούμενοι πάντα ότι κάθε φορά που οι Έλληνες μεγαλούργησαν και ξεπέρασαν τις όποιες αντιξοότητες ήταν επειδή έσκυψαν μέσα τους και αναζήτησαν αυτό το εσωτερικό φως.
Έχοντας λοιπόν τα μάτια σας στραμμένα πάντα προς αυτό το φως, αφοσιωθείτε στις σπουδές σας χωρίς να σκέφτεστε το υλικό από αυτές όφελος, γιατί η παιδεία δεν έχει ως στόχο τη δημιουργία πλούτου, αλλά τη διαμόρφωση χαρακτήρα, ήθους και πνεύματος. Όταν αυτό επιτευχθεί τα άλλα, δηλαδή η σταδιοδρομία και οι συνακόλουθες υλικές απολαβές, θα έρθουν από μόνες τους ως φυσική συνέπεια. Η δική μου γενιά, που σαφώς είναι πολύ παλιότερη απ’ τη δική σας και παλιότερη ακόμα κι απ’ αυτή των γονιών σας, έζησε τα παιδικά της χρόνια την εποχή που ακολούθησε τον πόλεμο και τον εμφύλιο, μέσα στην ανέχεια και την εξαθλίωση και τα εφηβικά και ανδρικά μέσα στους κοινωνικούς αγώνες και τις διώξεις της πολιτείας. Και όμως, αυτή η γενιά διέπρεψε στα γράμματα και τις τέχνες. Πρωτοστάτησε στην ανατροπή της χούντας και ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες που ακόμα σημαδεύουν την κοινωνία μας. Ανέδειξε βέβαια και πλήθος καιροσκόπων, ωφελιμιστών, χαρτογιακάδων, πολιτικάντηδων και golden boys. Αυτούς δηλαδή που έχασαν την επαφή με το εσωτερικό τους φως, υποταγμένοι στις προσωπικές φιλοδοξίες τους, στο προσωπικό τους συμφέρον και τα συμφέροντα ξένων σκοτεινών δυνάμεων και μας οδήγησαν σ’ αυτό το χάλι και σ’ αυτή την ντροπή που ζούμε σήμερα. Γι’ αυτό το χάλι όμως ευθυνόμαστε κι εμείς οι ίδιοι που εμπιστευτήκαμε τη μοίρα μας στ’ ανάξια χέρια τους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε τώρα κι εμείς να χάσουμε το εσωτερικό μας φως.
Αγαπητοί μου φίλοι, σήμερα γιορτάζουμε το μεγάλο ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός στον ντόπιο και ξένο φασισμό. Έχουν από τότε περάσει 71 χρόνια, κι ενώ είχαμε πιστέψει ότι το τέρας είχε σκοτωθεί μια για πάντα, το βλέπουμε τώρα να αναγεννιέται με νέα μορφή και νέο όνομα. Το εντός εισαγωγικών «ιδανικό» όνομα της παγκοσμιοποίησης, πίσω από το οποίο κρύβεται μια δράκα μεγαλοτραπεζιτών και κερδοσκόπων που στόχο έχουν την καθυπόταξη όλων των λαών του πλανήτη στην άμετρη λαιμαργία τους για πλούτο και εξουσία.
Φίλοι μου, έχω την αίσθηση ότι ζούμε ήδη έναν τρίτο ακήρυχτο παγκόσμιο πόλεμο, μια νέα κατοχή. Ήδη στον ανεπτυγμένο κόσμο μας στρατιές ανέργων …σκαλίζουν τα σκουπίδια αναζητώντας αποφάγια και αποφόρια για να κατευνάσουν την πείνα τους και να καλύψουν τη γύμνια τους. Όσο για τον υποανάπτυκτο κόσμο, τον τρίτο κόσμο, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε την Αφρική που έχει καταντήσει ένα τεράστιο νεκροταφείο. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξαναστραφούμε προς το ξεχασμένο μέσα μας φως και να αντιτάξουμε σε αυτή τη νέα βαρβαρότητα μια σειρά από νέα ΟΧΙ, κάποια από τα οποία θα απευθύνονται και σε μας τους ίδιους, δηλαδή στο χαλασμένο, στο διαβρωμένο από το σύστημα κομμάτι του εαυτού μας;
Ενδεικτικά μόνο παραθέτω εδώ έναν κατάλογο με ΟΧΙ άμεσης εφαρμογής, τον οποίο είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να συμπληρώσετε μόνοι σας με πολύ περισσότερα, γιατί δεν είναι δυνατόν να μην έχετε συνειδητοποιήσει ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος και πρέπει ν’ αλλάξουμε ζωή», όπως θα έλεγε κι ο Σεφέρης:
ΟΧΙ λοιπόν στην υπερκατανάλωση αγαθών και τις επίκτητες ανάγκες που μας δημιούργησαν οι έμποροι των εθνών.
ΟΧΙ στις πιστωτικές κάρτες και τις τοκογλυφίες των τραπεζών.
ΟΧΙ στα δάνεια που δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε.
ΟΧΙ στον παλαιοκομματισμό και τους κομματάρχες.
ΟΧΙ στη δαγκωτή ψήφο.
ΟΧΙ στο μέσο και στο κωλογλείψιμο. ΝΑΙ στην αξιοκρατία.
ΟΧΙ στον κομματικό οπαδισμό, γιατί διόλου δεν διαφέρει από τον χουλιγκανισμό των γηπέδων.
ΟΧΙ στην προσωπολατρία και οικογενειολατρία.
ΟΧΙ στην ψευδαίσθηση ότι ψηφίζοντας κάθε τέσσερα χρόνια τους εκλεκτούς ηγέτες μας εκτελούμε το δημοκρατικό καθήκον μας, και από ’κεί και πέρα δεν έχουμε άλλο ρόλο από το να τους χειροκροτούμε ή να τους βρίζουμε ανάλογα με το αν υπηρετούν ή όχι τα προσωπικά μας συμφέροντα.
ΟΧΙ στα κομματικοποιημένα και ενίοτε κρατικοδίαιτα συνδικάτα που λειτουργούν συντεχνιακά, φροντίζοντας μόνο για τα μέλη τους και γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια την υπόλοιπη κοινωνία.
ΟΧΙ στην παιδεία που δημιουργεί εξειδικευμένα ανδρείκελα, αναίσθητους τεχνοκράτες, αυταρχικούς χαρτογιακάδες, γελοίους γιάπηδες και αρπακτικά golden boys. ΝΑΙ στην παιδεία που παράγει την απαραίτητη εξειδίκευση, διευρύνει γενικότερα το πνεύμα και δίνει νόημα ουσιαστικό στη ζωή.
ΟΧΙ στην πατριδοκαπηλία και τον στείρο εθνικισμό.
ΟΧΙ στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.
ΟΧΙ στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο κόσμος αυτός δεν πλάστηκε για μας, και μας ανήκει όσο ανήκει και στο πιο ελάχιστο μυρμήγκι. Δεν είναι παιχνίδι που μας χάρισε ο μπαμπάς μας και μπορούμε να το σπάσουμε για να δούμε τι έχει μέσα.
ΟΧΙ στην εκδρομική ή τουριστική φυσιολατρία. ΝΑΙ στην απόλυτη ταύτισή μας με τη φύση.
ΟΧΙ στην τεμπελιά. ΝΑΙ στην εργασία, ακόμα και σ’ αυτήν που δεν έχει σχέση με τις σπουδές που κάνουμε. Σε εποχές σαν αυτή που διανύουμε και που τίθεται ζήτημα επιβίωσης καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Καμιά δουλειά δεν είναι μόνο για τους περιφρονητέους μετανάστες.
ΟΧΙ στην τηλεόραση, όπου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων μαθαίνουμε ποια glamorous ανύπαρκτη παντρεύτηκε με τον αντίστοιχό της glamorous ανύπαρκτο. ΝΑΙ στον πολιτισμό. ΝΑΙ στη μουσική. ΝΑΙ στο θέατρο. ΝΑΙ στον κινηματογράφο. ΝΑΙ και πάλι ΝΑΙ στο βιβλίο.
ΟΧΙ στον αθέμιτο ανταγωνισμό, στο διαγκωνισμό και στον ψευτοπαλλικαρισμό, στην τζάμπα μαγκιά, στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ μωρέ;». ΝΑΙ στο συναγωνισμό, στην ευγενή άμιλλα, τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη…».
Δύο μήνες μετά ο Αργύρης μάς την «έκανε» ξαφνικά. Τα Χριστούγεννα του 2011, πέθανε από οξύ έμφραγμα. Αλλά τι λέω; Πεθαίνουν ποτέ οι σπορείς;