.........................................................
Έλενα Τοπαλίδου : Λόγος του σώματος και σώμα του τραυματισμένου γυναικείου λόγου...
Έλενα Τοπαλίδου: 242 φινάλε
Δευτέρα, 17 Μαϊου 2010
Έχω χάσει το στυλ μου. Προσπαθώ. Να βρω τον τρόπο. Προσπαθώ. Να σου φανερώσω. Είμαι. Νιώθω. Ανεπαρκής.
Ξέρεις. Δεν είναι εύκολο καθόλου. Να στέκομαι εδώ. Απέναντί σου. Να σου μιλάω. Να μη βρίσκω λόγια. Να μην απαντάς.
Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Ξέρεις. Δεν είναι εύκολο καθόλου. Να στέκομαι εδώ. Απέναντί σου. Να σου μιλάω. Να μη βρίσκω λόγια. Να μην απαντάς.
Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Σε παρακαλώ. Θέλω μαζί σου να τα δοκιμάσω όλα. Είμαι γελοία;
Πρέπει να ξέρω. Είμαι αστεία; Είμαι; Σέξι;
Συγνώμη. Θα ξαναπροσπαθήσω. Προσπαθώ.
Είναι δύσκολο. Θυμώνεις; Σε νιώθω παντού μέσα στο δέρμα μου.
Παντού. Και είναι. Ζέστη. Εσύ το κάνεις αυτό; Εγώ το παθαίνω;
Θα μου πεις; Είναι ανυπόφορο. Πρέπει να ξέρω. Για να κοιμηθώ σήμερα λίγο. Σ’ αρέσουν τα μαλλιά μου; Τα πόδια μου;
Εμένα σε σένα μ’ αρέσουν τα χέρια σου. Σίγουρα.
Θα βγάλω τα παπούτσια μου. Να βγάλω τα παπούτσια μου;
Για σένα θα το κάνω. Μόνο για σένα τα κάνω όλα.
Από τότε που σε είδα. Για σένα κάνω. Τα πάντα. Είναι ανυπόφορο.
Ακούς; Ντρέπομαι. Φριχτά. Που στέκομαι εδώ. Για σένα.
Τα μάτια σου μ’ εξαφανίζουν. Αν μου μιλήσεις θα λιποθυμήσω.
Πρέπει να μάθω να περπατάω από την αρχή.
Δε γίνεται αλλιώς. Ξέχασα πως περπατούσα. Συγνώμη. Ακούς;
Η καρδιά μου θα σπάσει. Γέλα. Μαζί μου. Μ’ αρέσουν πολύ τα δόντια σου.
Έχεις ευγένεια. Έχεις ομορφιά. Πολύ. Σε θέλω. Στο λέω. Να. Πες κάτι.
Η ντροπή μου κόβει την ανάσα. Λατρεύω. Ακόμη και τη σιωπή σου.
Σ’ αρέσει η μυρωδιά μου; Τη θυμάσαι; Εγώ. Θέλω να νιώσω τη μυρωδιά σου.
Πάνω μου. Πάντα. Και για πάντα. Και ποτέ. Να μη σβήσει.
Η λαχτάρα μου. Ο θυμός μου. Γιατί. Ζητάω. Θέλω. Θέλω να κάνουμε μαζί ποδήλατο. Θέλω να ζήσουμε σε ένα σπίτι. Ψηλό. Ψηλά.
Θέλω να σε δω να ξεσκονίζεις. Να κάνεις μπάνιο. Και να τραγουδάς.
Να μαγειρεύουμε. Θέλω να περπατήσω πάνω σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω.
Δεν μπορώ να σταματήσω. Πες κάτι. Πες κάτι. Σε παρακαλώ. Θα σε σκοτώσω.
Θέλω το φως ανοιχτό. Για να σε βλέπω. Πάντα.
Σ’ αρέσει έτσι που κατάντησα; Για σένα; Μετάνιωσες;
Μη γελάς. Γελάς. Με κοροϊδεύεις. Σταμάτα.
Τι είσαι; Με ταΐζεις με το φαί του σκύλου.
Ποτέ δε με σκέπασες μια νύχτα. Ούτε.
Τις νύχτες που σε γύρεψα σε βρήκα ν’ αδειάζεις κρυφά το σπίτι σου.
Πού θα περπατάω. Σε ποιο δρόμο. Όταν αδειάσεις το σπίτι σου.
Μου πήρες όλες τις λέξεις απ’ το στόμα. Δεν έχω πια λέξεις. Δεν έχω πια γλώσσα. Θα συνεχίσω με μουγκρητά.
Αρνούμαι τη γλώσσα που σου μίλησα. Δεν τη θέλω. Τη μισώ. Την εγκαταλείπω.
Δεν με χωράει πια. Δε χωράει το θυμό μου η γλώσσα σου.
Με αφάνισες. Ναι. Με γέννησες. Και με πέθανες. Με άλλαξες και με έκανες να πιστέψω ότι μπορώ να ζήσω έτσι. Μαζί σου. Από σένα. Μόνο από σένα.
Θέλω να δω τα μυαλά σου χυμένα στην άσφαλτο. Στο δρόμο. Θέλω να μην σε ξαναδώ στα μάτια μου. Ποτέ. Άκουσε την τελευταία μου επιθυμία.
Πριν σε διαγράψω από τον χάρτη. Θα σ’ αφήσω να ζήσεις έτσι. Χωρίς ζωή.
Χωρίς εμένα. Αφού ζητάς τόσα πολλά. Θα ξέρεις να αντέχεις το τίποτα που θα σου χαρίσω. Ολόκληρα. Μ’ όλη μου την ψυχή. Σε ξεριζώνω.
Τώρα. Αμέσως. Τώρα που μ’ ακούς. Με βλέπεις πως έγινα; Εσύ με κατάντησες έτσι. Στεγνή. Μπορείς να ζωγραφίσεις πάνω μου.
Είμαι ΚΟΝΤΡΑ ΠΛΑΚΕ. Σε τσαλακώνω. Σαν κουτί από τσιγάρα και σε πετάω. Στον πρώτο δρόμο που θα βρω. Σε καίω. Σε ρουφάω βαθειά.
Και σε ξερνάω. Μαύρο καπνό. Καπνό. Μαύρο. Μαύρο. Τι άλλο θέλεις από μένα. Τι θες. Αφού εγώ είμαι εσύ. Δεν το ξέρεις; Αναποδογύρισες ό,τι έχω. Άναψες όλα τα φώτα. Και έκανες τη ζωή μου νύχτα.
Δεν έχω λόγια. Δεν έχω αισθήματα. Μουγγρίζω. Θα σε σκοτώσω.
Σε σκοτώνω. Σε διαγράφω. Σε πληρώνω. Σε μετράω. Σα νόμισμα.
Αφού όλα πάνω είναι τόσο κοινόχρηστα. Σε χαρίζω στο διηνεκές.
Σε καταδικάζω. Χωρίς θάνατο. Να ζεις. Χωρίς τέλος. Να αγαπάς.
Σου ρουφάω το νερό σου από όλους τους ωκεανούς. Καταπίνω το αλάτι σου. Και κοιτάω από μακριά το ψέμα σου. Τη σκληρότητά σου. Τη δικαιοσύνη σου. Τις λέξεις που κουβαλάνε όλους τους ερωτευμένους. ΜΕ τη δίψα σου.
Σ’ αφήνω χωρίς νερό. Χωρίς φαϊ. Χωρίς λέξεις. Αυτή είναι η κατάρα μου.
Να είσαι ένα στόμα χωρίς λέξεις. Ένα σώμα χωρίς σώμα. Ναι. Χωρίς σώμα. Με έρωτα χωρίς σώμα. Χωρίς γη. Σε καταδικάζω σε αιώνια νιάτα.
Να είσαι πάντα. Ανόητα. Πληκτικά. Εδώ. Χωρίς γλώσσα. Να θυμάσαι.
Και να νιώθεις το μίσος μου. Κραυγάζω το μίσος μου στο λαβύρινθο της ακοής σου. Να μην κοιμηθείς ποτέ. Σε αϋπνία. Χωρίς όνειρα. Χωρίς ύπνο. Χωρίς οδηγό. Χωρίς σκοπό. Χωρίς πιστούς. Σου κόβω τη γλώσσα. Σε φτύνω. Σε μαχαιρώνω. Πονάς. Νικάω το βάρος σου. Και φεύγω. Μαζί σου.
Πρέπει να ξέρω. Είμαι αστεία; Είμαι; Σέξι;
Συγνώμη. Θα ξαναπροσπαθήσω. Προσπαθώ.
Είναι δύσκολο. Θυμώνεις; Σε νιώθω παντού μέσα στο δέρμα μου.
Παντού. Και είναι. Ζέστη. Εσύ το κάνεις αυτό; Εγώ το παθαίνω;
Θα μου πεις; Είναι ανυπόφορο. Πρέπει να ξέρω. Για να κοιμηθώ σήμερα λίγο. Σ’ αρέσουν τα μαλλιά μου; Τα πόδια μου;
Εμένα σε σένα μ’ αρέσουν τα χέρια σου. Σίγουρα.
Θα βγάλω τα παπούτσια μου. Να βγάλω τα παπούτσια μου;
Για σένα θα το κάνω. Μόνο για σένα τα κάνω όλα.
Από τότε που σε είδα. Για σένα κάνω. Τα πάντα. Είναι ανυπόφορο.
Ακούς; Ντρέπομαι. Φριχτά. Που στέκομαι εδώ. Για σένα.
Τα μάτια σου μ’ εξαφανίζουν. Αν μου μιλήσεις θα λιποθυμήσω.
Πρέπει να μάθω να περπατάω από την αρχή.
Δε γίνεται αλλιώς. Ξέχασα πως περπατούσα. Συγνώμη. Ακούς;
Η καρδιά μου θα σπάσει. Γέλα. Μαζί μου. Μ’ αρέσουν πολύ τα δόντια σου.
Έχεις ευγένεια. Έχεις ομορφιά. Πολύ. Σε θέλω. Στο λέω. Να. Πες κάτι.
Η ντροπή μου κόβει την ανάσα. Λατρεύω. Ακόμη και τη σιωπή σου.
Σ’ αρέσει η μυρωδιά μου; Τη θυμάσαι; Εγώ. Θέλω να νιώσω τη μυρωδιά σου.
Πάνω μου. Πάντα. Και για πάντα. Και ποτέ. Να μη σβήσει.
Η λαχτάρα μου. Ο θυμός μου. Γιατί. Ζητάω. Θέλω. Θέλω να κάνουμε μαζί ποδήλατο. Θέλω να ζήσουμε σε ένα σπίτι. Ψηλό. Ψηλά.
Θέλω να σε δω να ξεσκονίζεις. Να κάνεις μπάνιο. Και να τραγουδάς.
Να μαγειρεύουμε. Θέλω να περπατήσω πάνω σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω.
Δεν μπορώ να σταματήσω. Πες κάτι. Πες κάτι. Σε παρακαλώ. Θα σε σκοτώσω.
Θέλω το φως ανοιχτό. Για να σε βλέπω. Πάντα.
Σ’ αρέσει έτσι που κατάντησα; Για σένα; Μετάνιωσες;
Μη γελάς. Γελάς. Με κοροϊδεύεις. Σταμάτα.
Τι είσαι; Με ταΐζεις με το φαί του σκύλου.
Ποτέ δε με σκέπασες μια νύχτα. Ούτε.
Τις νύχτες που σε γύρεψα σε βρήκα ν’ αδειάζεις κρυφά το σπίτι σου.
Πού θα περπατάω. Σε ποιο δρόμο. Όταν αδειάσεις το σπίτι σου.
Μου πήρες όλες τις λέξεις απ’ το στόμα. Δεν έχω πια λέξεις. Δεν έχω πια γλώσσα. Θα συνεχίσω με μουγκρητά.
Αρνούμαι τη γλώσσα που σου μίλησα. Δεν τη θέλω. Τη μισώ. Την εγκαταλείπω.
Δεν με χωράει πια. Δε χωράει το θυμό μου η γλώσσα σου.
Με αφάνισες. Ναι. Με γέννησες. Και με πέθανες. Με άλλαξες και με έκανες να πιστέψω ότι μπορώ να ζήσω έτσι. Μαζί σου. Από σένα. Μόνο από σένα.
Θέλω να δω τα μυαλά σου χυμένα στην άσφαλτο. Στο δρόμο. Θέλω να μην σε ξαναδώ στα μάτια μου. Ποτέ. Άκουσε την τελευταία μου επιθυμία.
Πριν σε διαγράψω από τον χάρτη. Θα σ’ αφήσω να ζήσεις έτσι. Χωρίς ζωή.
Χωρίς εμένα. Αφού ζητάς τόσα πολλά. Θα ξέρεις να αντέχεις το τίποτα που θα σου χαρίσω. Ολόκληρα. Μ’ όλη μου την ψυχή. Σε ξεριζώνω.
Τώρα. Αμέσως. Τώρα που μ’ ακούς. Με βλέπεις πως έγινα; Εσύ με κατάντησες έτσι. Στεγνή. Μπορείς να ζωγραφίσεις πάνω μου.
Είμαι ΚΟΝΤΡΑ ΠΛΑΚΕ. Σε τσαλακώνω. Σαν κουτί από τσιγάρα και σε πετάω. Στον πρώτο δρόμο που θα βρω. Σε καίω. Σε ρουφάω βαθειά.
Και σε ξερνάω. Μαύρο καπνό. Καπνό. Μαύρο. Μαύρο. Τι άλλο θέλεις από μένα. Τι θες. Αφού εγώ είμαι εσύ. Δεν το ξέρεις; Αναποδογύρισες ό,τι έχω. Άναψες όλα τα φώτα. Και έκανες τη ζωή μου νύχτα.
Δεν έχω λόγια. Δεν έχω αισθήματα. Μουγγρίζω. Θα σε σκοτώσω.
Σε σκοτώνω. Σε διαγράφω. Σε πληρώνω. Σε μετράω. Σα νόμισμα.
Αφού όλα πάνω είναι τόσο κοινόχρηστα. Σε χαρίζω στο διηνεκές.
Σε καταδικάζω. Χωρίς θάνατο. Να ζεις. Χωρίς τέλος. Να αγαπάς.
Σου ρουφάω το νερό σου από όλους τους ωκεανούς. Καταπίνω το αλάτι σου. Και κοιτάω από μακριά το ψέμα σου. Τη σκληρότητά σου. Τη δικαιοσύνη σου. Τις λέξεις που κουβαλάνε όλους τους ερωτευμένους. ΜΕ τη δίψα σου.
Σ’ αφήνω χωρίς νερό. Χωρίς φαϊ. Χωρίς λέξεις. Αυτή είναι η κατάρα μου.
Να είσαι ένα στόμα χωρίς λέξεις. Ένα σώμα χωρίς σώμα. Ναι. Χωρίς σώμα. Με έρωτα χωρίς σώμα. Χωρίς γη. Σε καταδικάζω σε αιώνια νιάτα.
Να είσαι πάντα. Ανόητα. Πληκτικά. Εδώ. Χωρίς γλώσσα. Να θυμάσαι.
Και να νιώθεις το μίσος μου. Κραυγάζω το μίσος μου στο λαβύρινθο της ακοής σου. Να μην κοιμηθείς ποτέ. Σε αϋπνία. Χωρίς όνειρα. Χωρίς ύπνο. Χωρίς οδηγό. Χωρίς σκοπό. Χωρίς πιστούς. Σου κόβω τη γλώσσα. Σε φτύνω. Σε μαχαιρώνω. Πονάς. Νικάω το βάρος σου. Και φεύγω. Μαζί σου.
Info: Η Έλενα Τοπαλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Χόρεψε για 15 χρόνια με την ομάδα Οκτάνα του Κ. Ρήγου. Σαν χορεύτρια συνεργάστηκε με την Ομάδα Εδάφους του Δ. Παπαϊωάννου, το Κ.Θ.Β.Ε κ.α. Σαν ηθοποιός συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε., τη Νέα Σκηνή του Λ. Βογιατζή, το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο του Νότου του Γ. Χουβαρδά κ.α. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
photo: Τάσος Βρεττός
1 σχόλιο:
Εξαιρετικό!!!Ένοιωσα πλήρη ταύτιση!
Δημοσίευση σχολίου