Σε πιάνει πραγματικά ανατριχίλα και μόνο που το ακούς, όταν σκέφτεσαι τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, την άγρια τρομοκρατία, τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, την Κύπρο αλλά και τόσα άλλα.
Παρ' όλα αυτά είναι μια συζήτηση που γίνεται.
Η χούντα καθαγιάζεται από τους γνωστους νοσταλγούς και επειδή φυσικά δε μπορούν να πείσουν στο επίπεδο της Δημοκρατίας το ρίχνουν στη συζήτηση περί οικονομίας αλλά και "καθαρότητας" των στελεχών της.
"Στη Χούντα υπήρχαν δουλειές" λένε. "Δεν πεινούσε ο κόσμος"."Δεν είχαμε ανεργία"
Η αλήθεια όμως δεν είναι ακριβως αυτή.
Πράγματι βεβαια δεν είχαμε ανεργία αλλά όχι φυσικά λόγω της οικονομικής πολιτικής της Χούντας. Εκείνη την εποχή οι ρυθμοί ανάπτυξης παγκόσμια χτυπούσαν τα ψηλότερά τους με ποσοστά πάνω από 10%!!
Βέβαια πρέπει να πούμε ότι μιλάμε για μιά άλλη εποχή, ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο αναγκών, και όποιος έζησε σε φτωχογειτονιές ξέρει και έχει εικόνα του πως "ζούσε καλά" ο κόσμος. Μεγάλωσα στο Κερατσίνι σε μια γειτονιά που τότε δεν είχε ουτε ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο, που στο σχεδόν ερείπιο σχολείο που πήγαινα, οι τάξεις είχαν πάνω από 50 μαθητές, ενώ γύρω υπήρχαν πάμφτωχοι άνθρωποι που ζούσαν από το πιάτο που τους πήγαινε κάποιος διπλανός. Κι όταν αρρώσταινες το "σύστημα υγείας" προέβλεπε προσευχή, κεράκι κι εξομολόγηση. Πάντως υπήρχε ένα κοινό με το σήμερα. Οι ξυλόσομπες και καρβουνόσομπες με το μπουρί και μερικές φορές και τα μαγκάλια...
Αμέσως μόλις η Παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία φρέναρε όμως, με την εμφάνιση της πετρελαικής κρίσης στις αρχές της δεκαετίας του '70, η Χούντα, και στο οικονομικό επίπεδο, έπαθε έντονη αρρυθμία. Οι "ρυθμοί" έπεσαν και προβλήματα παρουσιάστηκαν παντού. Αμέσως είχαμε την εμφάνιση κοινωνικών αγώνων το 1972 και την εξέλιξή τους με τον αγώνα των φοιτητών με κορύφωση το Πολυτεχνείο.
Δηλαδή στην πρώτη δύσκολη στροφή που βρήκε μπροστά της η χούντα, τα έκανε σαλάτα, άρπαξε ό,τι μπορούσε, γλίστρησε κι έπεσε στο γκρεμό κάτω από την πίεση και του λαικού κινήματος που άρχισε να στέκεται στα πόδια του μετά το άγριο κυνηγητό που είχε προηγηθεί.
Βέβαια ούτε τα χέρια των χουντικων αξιωματούχων ήταν καθαρά όπως λένε τώρα οι συνεχιστές τους Χρυσαυγίτες και διάφοροι άσχετοι ή κρυφοχουντικοί.
Να τι λέει γι αυτό το άρθρο του Ριζοσπάστη "Η χούντα ενίσχυσε το κεφάλαιο"
Η χούντα ενίσχυσε το κεφάλαιοΑνήμερα της μαύρης επετείου κήρυξης της χούντας η «Ελευθεροτυπία» επέλεξε να προβάλει πρωτοσέλιδα δημοσκόπηση, όπου το 30% των ερωτηθέντων φέρεται να θεωρεί πως «στη δικτατορία ήταν καλύτερα τα πράγματα από ό,τι σήμερα». Στοιχείο που, ανεξάρτητα από το πόσο αξιόπιστο μπορεί να είναι, διαμορφώνει αντικειμενικά συνείδηση τέτοια που να «καλλωπίζει» το προφίλ της χούντας. Σε επιμέρους ζητήματα το 59% εμφανίζεται να απαντά πως η κατάσταση ήταν καλύτερη σε θέματα ασφαλείας, 46% θεωρεί ότι είχε καλύτερη διαβίωση και 24% πιστεύει πως η χώρα είχε καλύτερη διεθνή εικόνα. Μπρος σε αυτή τη σύγχυση, αξίζει να θυμίσουμε ποιοι ωφελήθηκαν (πέρα από βασανιστήρια, δολοφονίες, φυλακίσεις και εξορίες για τσάκισμα του λαού).
Είναι αποκαλυπτικά όσα είπε ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος διαβεβαιώνοντας τους εφοπλιστές (19/3/1968): «Θα σας παράσχω το παν (...) Ελθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώσει». Σε αυτό το πλαίσιο τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα, τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν, η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης εντάθηκε, το εργατικό κίνημα βίωσε άγρια καταστολή. Γιατί η χούντα δεν ήταν έργο ορισμένων «ακραίων», αλλά ανάγκη του συστήματος να προστατέψει τα συμφέροντα των πλουτοκρατών. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ακριβώς στο ίδιο πλαίσιο σήμερα η υμνωδός της χούντας Χρυσή Αυγή καλεί το κράτος να στηρίξει εφοπλιστές, φαρμακοβιομήχανους, μεγαλοξενοδόχους με νέες φοροαπαλλαγές, εγγυήσεις, επιδοτήσεις. Την ίδια περίοδο ενισχύθηκαν από το κράτος οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην ενέργεια, ιδιαίτερα στον τομέα του πετρελαίου, όχι μόνο ο Αμερικανός Τομ Πάπας αλλά και εγχώριοι, όπως επίσης και οι κατασκευαστικοί όμιλοι.
Επί χούντας υπήρξε όργιο διαφθοράς και «ημετεροκρατίας». Ενδεικτικά: Ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε, των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε κατά 75%. Ο Παπαδόπουλος ζούσε σε βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι αντί «συμβολικού ενοικίου». Μάζεψαν περίπου 453 εκατ. δραχμές για να φτιάξουν ένα ναό στην Αθήνα (η ναζιστική Χρυσή Αυγή το θυμήθηκε και ζήτησε πρόσφατα στη Βουλή την ανέγερσή του). Μετά τη χούντα στο ταμείο βρέθηκαν μόλις 47 εκατομμύρια, πάνω από 400 εκατομμύρια εξαφανίστηκαν για «μελέτες», «απαλλοτριώσεις» κ.τ.λ. Μέχρι και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, προπαγανδιστής της δικτατορίας, αναγκάστηκε να γράψει «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νεο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ.)».
Αυτή ήταν η χούντα και αυτοί όσοι ωφελήθηκαν από αυτήν, τα μονοπώλια, σε βάρος φυσικά του λαού που στέναξε σκληρά. Του λαού που στενάζει και σήμερα ως συνέπεια της πολιτικής που συνεχίστηκε να εφαρμόζεται, με άλλους εκφραστές, ίσως πιο «ανθρωπιστές» και «δημοκράτες», αλλά εφαρμόζουν την ίδια υπέρ των μονοπωλίων πολιτική. Οι όποιες προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού από την αιτία της κακοδαιμονίας του, είτε για να θρέψουν το φίδι, είτε για να συντηρήσουν την κυρίαρχη πολιτική αναβαπτίζοντας ως διαχειριστές της στη συστημική κολυμβήθρα του Σιλωάμ τα αστικά κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», θα πέσουν στο κενό. Ο οργανωμένος λαός και μνήμη έχει και δύναμη και θέληση και σχέδιο και στόχο να τους προσπεράσει όλους τους, ανοίγοντας δρόμο για τη δική του εξουσία, με το λαό μοναδικό αφέντη στον τόπο του και ιδιοκτήτη όλου του πλούτου που με το μόχθο του παράγει.
