Ευρω-λιτότητα και στην... μπάλα

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ (Εθνος)

Η ρομαντική εικόνα που έχουν οι οπαδοί για την ομάδα τους, όπου ένας «τρελός» πλούσιος βάζει λεφτά και μυριάδες φίλαθλοι έχουν τη φανέλα ως ιδεολογία, ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Τώρα οι σύλλογοι ζουν και μεγαλουργούν ή πεθαίνουν όπως ακριβώς οι άλλες επιχειρήσεις. Η Μπαρτσελόνα ψάχνει για δάνειο 150 εκατομμυρίων ευρώ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία οι τράπεζες θεωρούν επισφαλή, αναγκάστηκε να εκδώσει φέτος ομολογιακό δάνειο με επιτόκιο... 9% (!), κάτι που το κατατάσσει περίπου στην κατηγορία των «σκουπιδιών». Στον πάτο η φιναλίστ του Κυπέλλου Αγγλίας Πόρτσμουθ, η οποία χρεοκόπησε κυριολεκτικά και υποβιβάστηκε από την Πρέμιερ Λιγκ!

Ανεπανάληπτη επιτυχία‏...

press-gr

Από το http://mikrosfokion.blogspot.com/

Μες την καλή χαρά ο μελλοντικός υπουργός του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ότι πέτυχε στις σκληρές διαπραγματεύσεις με το ΣΕΒ να μειώσει την αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων κατά 30% τουλάχιστον.

Ήταν πράγματι μια κοσμοϊστορική νίκη του εργατικού κινήματος και του αδέσμευτου συνδικαλισμού.

Συμβουλές προς επίδοξους παραθεριστές

ανατολικά της εδεμ

Ετοιμαζόσαστε να πάτε διακοπές, πουλάκια μου, ε;
Πριν ξεκινήσετε, σας έχω μερικές χρήσιμες συμβουλές:

1) Φουλάρετε τα ρεζερβουάρ σας με βενζίνη πριν φτάσετε στα νησιά! Γιατί σας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Αυτή:

Κι αυτή:

2) Μη βγάλετε τα μάτια σας πάνω στο λάπτοπ. Χαζέψτε τα κορμιά δίπλα σας κι όχι την οθόνη. Επίσης, στην περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, οι παραλίες προσφέρονται για καμάκι, γνωριμίες και σχέσεις. Η παρακάτω σκηνή είναι εντελώς γελοία:


3) Προσέχετε πού βουτάτε!

4) Όταν είναι να κάνετε την κουτσουκέλα, προτιμήστε να βρίσκεστε ολόκληρος/η, υπό σκιάν:

Αυτά και Καλό καλοκαίρι!
Και σεις οι υπόλοιποι που θα περάσετε τους καλοκαιρινούς μήνες κάπως έτσι:

Σας συμπαρίσταμε νοερά και σας στέλνω την αγάπη μου και δυο μπουρμπουλήθρες!, (όπως είπε και ο Μάριος Ζ.)
Πάω για βουτιές.

Οι πελάτες και οι ιδιώτες

Tου Παντελη Μπουκαλα(Kαθημερινή)

Την υπερπολιτικοποίηση των πρώτων μεταδικτατορικών χρόνων, όταν οι όντως αντιστασιακοί έβλεπαν μελαγχολικοί την επέλαση προς τη δόξα και τα υλικά αντικρίσματά της αμέτρητων κατά δήλωση αγωνιστών, την ακολούθησε η σταδιακή αποστράτευση· αυτή με τη σειρά της έδωσε τη σκυτάλη στην ιδεολογικοποιημένη πια αδιαφορία για την πολιτική. Τίποτα δεν ήταν μοιραίο, γραμμένο σε κάποια ουράνια κατάστιχα. Την Ιστορία τη δημιουργούν και τη γράφουν οι άνθρωποι, όχι αδήριτοι εξωπραγματικοί νόμοι. Η πλήρης επιβολή του πελατειακού κράτους, από το 1981 μάλιστα και έπειτα με αριστερίζον προσωπείο και αριστερόηχη ρητορική, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέγγιχτο τον συναισθηματικό και ιδεολογικό πυρήνα της όρεξης για συμμετοχή στα κοινά. Η συμμετοχή αυτή ως χρέος και δικαίωμα αλλοιώθηκε, έπαψε να λειτουργεί σαν αυταξία και για πολλούς, νεοπροσήλυτους της πολιτικοποίησης, απέκτησε ανταλλακτικό περιεχόμενο. Από το «μετέχω άρα υπάρχω» γλιστρήσαμε στο «μετέχω άρα λαμβάνω».

Οταν από κάποια στιγμή κι έπειτα, περί τα μέσα της δεκαετίας του ’80, αρχίσαμε να αποκαλούμε λάιφ στάιλ τον τρόπο ζωής και να υποκαθιστούμε την κουλτούρα το βίου με αλλεπάλληλες περιστασιακές μόδες, η ιδιώτευση προβλήθηκε πια σαν εξυπνάδα και μαγκιά, σαν το αντίδοτο στο ενδιαφέρον για τον κόσμο και τη μοίρα του· ας νοιάζονταν τα «κορόιδα»... Οι βολεμένοι όλων των εξουσιών, όπως το βλέπουμε δα και τώρα, το γύρισαν στο αντάρτικο με τα περιοδικά και τους ραδιοσταθμούς τους, καλώντας το ευεπίφορο κοινό τους «να ρίξει μια μούντζα» και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον εαυτούλη του και τη «χαρά της ζωής». Νεοκυνικοί που ποτέ δεν είχαν ακούσει για τον Διογένη και επικούρειοι που τίποτα δεν ήξεραν από Επίκουρο έγιναν οι νέοι «πνευματικοί ταγοί».

Κι όταν ήρθε ο καιρός της διαλυτικής ιδιωτικής τηλεόρασης κι όλοι αυτοί απέκτησαν τα χρυσοφόρα πόστα τους, η κοινωνία των ιδιωτών βρήκε και τους μικροοθονικούς καθοδηγητές της. Με τη σταδιακή επικράτηση της «κουλτούρας της σαχλαμάρας» (του Μιχάλη Παπαγιαννάκη είναι ο όρος αυτός), ο ατομισμός και το ιδιωτικό βόλεμα προβλήθηκαν σαν η μοναδική αξία... άξια λόγου. Και, στο κενό που δημιουργούσε η μετατροπή των κομμάτων σε οργανισμούς εξυπηρέτησης πελατών, δεν ήταν λίγοι όσοι την ενστερνίστηκαν.

Την τωρινή κρίση πολλοί, επηρεασμένοι και από τη συστηματική προπαγάνδα, την αντιμετωπίζουν μοιρολατρικά. Αρκετοί, ωστόσο, ανακαλύπτουν εκ νέου την αλφαβήτα της πολιτικής ή την πρωτομαθαίνουν τώρα, ότι δηλαδή μόνος του κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα. Αλλά ο δημόσιος χώρος στον οποίο προσπαθούν να εισέλθουν είναι τραυματισμένος, συντεχνιακά κερματισμένος, με πολλές αγκυλώσεις – και απογοητεύει. Οι διαδικτυακές μορφές καταγγελίας και διεκδίκησης ανθούν, οι καρποί τους όμως δύσκολα θα μετρηθούν πολλοί. Δίχως επίμονη ενσώματη παρουσία, το «ιντερνετικό κίνημα» απειλείται να μείνει σκιώδες – περίπου όπως το «κίνημα ΠΑΣΟΚ».

Επισφαλείς οι τράπεζες της ΕΕ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ(Εθνος)

Ανακούφιση προκάλεσε στους Ελληνες και στους Ευρωπαίους καταθέτες η πρόταση της Κομισιόν να επεκταθεί σε όλες τις χώρες της ΕΕ και να μονιμοποιηθεί η εγγύηση εκ μέρους των κρατών των καταθέσεων ύψους 100.000 ευρώ ανά τράπεζα και ανά πελάτη, σε περίπτωση χρεοκοπίας κάποιας τράπεζας, με την επιστροφή μάλιστα του ποσού στον καταθέτη εντός επτά ημερών.

Το μέτρο αυτό ισχύει στη χώρα μας, αλλά φυσικά ο κόσμος δικαίως φοβάται ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους αυτή η εγγύηση θα είχε αμφίβολη και ίσως ανύπαρκτη αξία αναλόγως της μορφής της χρεοκοπίας.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη το ποσό ποικίλλει κατά περίπτωση και το μέτρο ήταν προσωρινού χαρακτήρα, καθώς ίσχυσε για το 2009 και στη συνέχεια ανανεώθηκε για το 2010. Μια πανευρωπαϊκή όμως ρύθμιση, όπως είναι αυτονόητο, έχει σαφώς μεγαλύτερη ισχύ και παρέχει διασφάλιση στους καταθέτες.

Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα ανησυχητικά νέα αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια μόλις αρχίσει κάποιος να σκαλίζει το γιατί η Κομισιόν έκανε αυτή την πρόταση. Η απάντηση είναι η αναμενόμενη: γιατί φοβάται ότι είναι αυξημένος ο κίνδυνος χρεοκοπίας τραπεζών μέσα στην ΕΕ - σε ολόκληρη την ΕΕ, όχι απλώς στην Ελλάδα, στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία. Σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

«Διαγράφεται νέα θύελλα γύρω από την αποπληρωμή του τραπεζικού χρέους», έγραφε προχθές στην πρώτη σελίδα της η παγκόσμια έκδοση των «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Παρουσίαζε ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών - της «τράπεζας των κεντρικών τραπεζών» όπως αποκαλείται.

Οι εμπορικές τράπεζες όλου του κόσμου λοιπόν, χρωστούν συνολικά περίπου 5 τρισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία θα είναι απαιτητά το 2012. Από αυτά τα 2,6 τρισεκατομμύρια δολάρια τα χρωστούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το 1,3 τρισ. οι αμερικανικές. Μέσα σε λιγότερο από δυόμισι χρόνια οι τράπεζες πρέπει είτε να ξεπληρώσουν τα χρέη τους είτε να μετακυλίσουν χρονικά ένα τμήμα τους εκδίδοντας νέα ομόλογα, κάνοντας αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου κ.λπ.

Στη Βρετανία ειδικά η κατάσταση είναι άκρως επίφοβη. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Αγγλίας, οι ανάγκες χρηματοδότησης των βρετανικών τραπεζών ανέρχονται σε 1,2 τρισεκατομμύριο δολάρια. Θα βρουν όλες οι τράπεζες αυτά τα κολοσσιαία ποσά εγκαίρως; Κανένας δεν είναι βέβαιος.

Πόσω μάλλον που οι πολιτικές λιτότητας και μείωσης του δημόσιου χρέους που εφαρμόζουν πλέον όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τις οδηγούν σε ανταγωνισμό με τις τράπεζες για την εξεύρεση αγοραστών των ομολόγων τους στις αγορές, με αποτέλεσμα και τα επιτόκια δανεισμού να αυξάνονται αλλά και να μην είναι σίγουρο ότι θα υπάρχουν διαρκώς δανειστές που θα διαθέτουν αυτά τα διαρκώς αυξανόμενα ποσά για να δανείζουν τα κράτη και τις τράπεζες.

«Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πιστώσεις για τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές μπορεί να γίνουν πιο ακριβές και πιο σπάνιες, με δυσάρεστες συνέπειες για την οικονομική ανάπτυξη», γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

Δεν πρόκειται για δημοσιογραφικά σενάρια οικονομικής φαντασίας. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό.

Τον Ιανουάριο του 2010 τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πούλησαν ομόλογά τους αξίας 106 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το αντίστοιχο ποσό όμως τον Μάιο βυθίστηκε στα μόλις 10,7 δισ. δολάρια και απαιτήθηκαν οι αποφάσεις των ηγετών της ΕΕ για τη συγκρότηση του «πακέτου σωτηρίας» των κρατών της ευρωζώνης από χρεοκοπία ύψους 750 δισεκατομμυρίων ευρώ, για να συνέλθει κάπως η αγορά των τραπεζικών ομολόγων και να ανεβεί στα 42 δισ. δολάρια τον Ιούνιο.

Δεν ανησυχούν για το τραπεζικό σύστημα μόνο οι δημοσιογράφοι. «Υπάρχει ο κίνδυνος οι τράπεζες να ανακουφίσουν τις πιέσεις που υφίστανται για τη δική τους χρηματοδότηση περιορίζοντας περαιτέρω τους όρους δανεισμού για τους πελάτες. Αυτό θα στραπατσάριζε την οικονομική ανάκαμψη και έτσι θα αύξανε τους κινδύνους δανεισμού για όλες τις τράπεζες» εκτιμούσε σε έκθεσή της τον περασμένο μήνα η Τράπεζα της Αγγλίας.

ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Λογιστικές απάτες δισεκατομμυρίων

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ λογιστικές απάτες έκαναν (και πιθανότατα συνεχίζουν να κάνουν) πολλές από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου προκειμένου να συγκαλύψουν την πραγματική οικονομική τους κατάσταση και να μην καταρρεύσουν. Σύμφωνα με έγγραφο της χρηματιστηριακής αρχής των ΗΠΑ (SEC), ο τραπεζικός κολοσσός «Μπανκ οφ Αμέρικα» τον Μάρτιο του 2007 εμφάνισε βραχυπρόθεσμο χρέος 4,5 δισεκατομμυρίων ως δήθεν... έσοδο (!), ενώ τον Σεπτέμβριο του 2008 έκανε ακόμη μεγαλύτερη παραχάραξη στα βιβλία του ύψους 10,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων ώστε να εμφανίσει τα χρέη του κατά πολύ μικρότερα από όσο ήταν στην πραγματικότητα! Δεν είμαστε μόνο εμείς, λοιπόν, ειδικοί στις λογιστικές απάτες.

Από giorgossarris

Με αφορμή την ημέρα γενεθλίων του Πάμπλο Νερουντα.

Προσωπικά "γνώρισα" τον Νερούντα πολύ αργότερα από τον θάνατό του ,όντας τότε 17 χρονώ και ερωτευμένος. Και παρότι λόγω του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη,η Ελλάδα μάθαινε τον Νερούντα από το υπέροχο Canto General,εγώ τον έμαθα από τα "100 ερωτικά σονέτα" τον "Ενθουσιασμένο τοξότη",τα "20 ερωτικά ποιήματα κι ένα θλιμμένο τραγούδι" και το "Εσπερινό"
Και μάλιστα σε μια εποχή που η μεταδικτατορική Ελλάδα δονούνταν από ένα ολοζώντανο λαϊκό κίνημα απ΄΄ακρη σ΄΄ακρη και η πολιτική ατμόσφαιρα με μάγευε όσο τίποτα.
Όμως τα βράδια με τη λάμπα χαμηλά ,για να μή με παίρνει είδηση κανείς μες στο σπίτι,ζούσα πάνω από το κόκκινο βιβλίο με τις τυρκουάζ σελίδες των εκδόσεων Τολίδη,όλον τον έρωτα του κόσμου,συνειδητοποιώντας πόσο μαγικά πλάταινε τον ορίζοντα της ζωής μου η ποίηση!

Εδώ αγαπώ
Μέσα στα πεύκα ξετυλίγεται ο άνεμος
φωσφορίζει το φεγγάρι πάνω στα φευγαλέα νερά...
...σε ξετυλίγει η ομίχλη μέσα σε ορχηστρικές μορφές
εδώ σ'αγαπώ και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας...

και στο "Π Ρ Ω Ι" απο τα 100 ερωτικά σονέτα

''Σ' αγαπάω χωρίς να ξέρω πως, ούτε πότε ,ούτε από που
σ'αγαπάω έτσι ίσια χωρίς προβλήματα ούτε αλαζονεία
ετσι σ'αγαπάω γιατί δεν ξέρω ν'άγαπάω αλλιώς
Ετσι μονάχα μ'αυτό τον τροπο οπου ούτε είμαι ούτε είσαι,
τόσο κοντά που το χέρι σου πάνω το στήθος μου γίνονται ένα
τόσο κοντά που κλείνονται τα μάτια σου με τον ύπνο μου."

Και έτσι χυμούσε το κόκκινο φεγγάρι του Νερούντα στο δωμάτιο μου κι έπεφτε στο πάτωμα και γινόταν χίλια κομματάκια που έλαμπαν σα ρουμπίνια στο μυαλό μου.Και πλημμύριζαν τα ποτάμια της Χιλής, την Αμφιάλη και το Κερατσίνι,κι εγώ ένιωθα να μεγαλώνω και να γίνομαι άνθρωπος στα "χέρια" του ποιητή.

"...και δεν είναι όνειρο τ'όνειρό μου
αλλά χώμα..
κοιμάμαι περιτριγυρισμένος από άπλετη άργιλο..."

"..Τραγούδι του αρσενικού και του θυληκού
καρπός των αιώνων
που ζουλάει το χυμό του
μέσα στις φλέβες μου...
...με δέχεσαι όπως ο άνεμος το ιστίο
σε δέχομαι όπως το αυλάκι τη σπορά
...Ξέσκισέ με σαν ένα σπαθί
η άγγιξέ με σαν μια κεραία!

Αγιάτρευτος ρομαντικός ο Νερούντα -όπως όλοι οι ποιητές- πέρασε αμέτρητα χρόνια μακριά από την πατρίδα του, αφου έμεινε σαν κομμουνιστής στην εξορία για πολύ μεγάλες περιόδους της ζωής του.Αμέτρητα βράδια μακρια απο αγαπημένα μέρη και πιο πολύ από αγαπημένα πρόσωπα.Μόνος όμως δεν έννιωσε.Δεν τον άφησε η ποίηση να νιώσει έτσι,είτε στην ερωτική είτε στην κοινωνική της μορφή.

....Δεν γράφω για να με δηλητηριάσουν άλλα βιβλία.
Γράφω για το λαό μ'όλο που ξέρω
πώς δεν μπορεί να διαβάσει την ποίησή μου
με τα χωριάτικα μάτια του
Θάρθει στιγμή όπου ένας στίχος
ο αέρας που αναστατώνει τη ζωή μου
θα φτάσει ως τ'αυτιά του...
Και θα πουν ίσως :"Ηταν ένας σύντροφος"
Φτάνει αυτό-αυτό ειναι το στεφάνι που λαχταράω.

Το 1971 -άρρωστος τότε από καρκίνο-κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.Δυο χρόνια αργότερα ζώντας για λίγο το σοσιαλιστικό όνειρο με τον φίλο του Σαλβατόρ Αλιέντε πρόεδρο στη Χιλή
ο Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο -κατα κόσμον Πάμπλο Νερούντα πέθανε, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αλιέντε απο τον φασίστα Πινοσέτ.Πέρασε για πάντα στη χώρα των αγγέλων και της παγκόσμιας συλλογικής μνήμης για να μην ξεχαστεί ίσως ποτέ.Όσο τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με το λίγο.Άνθρωποι που τολμούν ν'ανοίγουν φτερά για τις γειτονιές του ανέφικτου και των μεγάλων ονείρων.Όσο υπάρχουν άνθρωποι ,που γυρίζουν το πρόσωπο για να το χτυπήσει το βοριαδάκι της αληθινής Τέχνης,σε μιά εποχή που η περιπέτεια της σκέψης βασανίζεται άγρια στα τηλεοπτικά ξερονήσια του παγκοσμιοποιημένου χωριού μας.

Y.Γ.Στη φωτο ο Πάμπλο Νερούντα με τον Σαλβατόρ Αλιέντε

Αθλημα, θέαμα, εμπόρευμα: το ποδόσφαιρο

Τίτλοι τέλους για το Παγκόσμιο κύπελλο με έναν κακό τελικό
Η Ισπανία σήκωσε το κύπελλο με 1-0 με γκόλ στην παράταση.Αν αυτό το τουρνουά της ποδοσφαιρικής χλιδής ήταν σουτ για γκολ νομίζω πως τελικά η μπάλα πήρε τρελά φάλτσα και κατέληξε πολύ άουτ,αφού δεν κατάφερε να αφαιρέσει ουτε ένα μικρό ποσοστό από το άγχος που μας έχει φορτώσει το ΔΝΤ, η κρίση και η περήφανη ελληνική κυβέρνηση
Ενα ωραίο άρθρο με διάφορες σκέψεις του Παντελη Μπουκαλα,

από την Καθημερινή

Tου Παντελη Μπουκαλα

Τελειώνουν λοιπόν σήμερα τα ματς, απονέμεται το κύπελλο του πρωταθλητή κόσμου, μαζεύονται και οι τελευταίες σημαίες και αδειάζουν οι πλατείες στις μεγαλουπόλεις της οικουμένης όπου συνέρρεε το πλήθος για να παρακολουθήσει τους εθνικούς του εκπροσώπους μαχόμενους σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που παρά τον ειρηνικό του χαρακτήρα προκαλεί αισθήματα ανάλογης ποιότητας, ενίοτε και οξύτητας, με όσα προκαλούν οι ένοπλες αναμετρήσεις. Οι μονίμως κερδισμένοι άρχισαν ήδη να μετρούν τα οφέλη τους (η FIFA σίγουρα, καθώς και η Αντίντας

«Σοσιαλιστικό σοκ»

youpayyourcrisis




ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η σοσιαλδημοκρατία, που τόσο μάγεψε την Αριστερά τα τελευταία τριάντα, σαράντα χρόνια, αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά προσωπεία του καπιταλισμού.
Δημιούργησε αυτές τις δεκαετίες ένα σαθρό υπόβαθρο κοινωνικών παροχών, προώθησε φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις στο πόπολο, αλλά άμα τη πληρώσει του χρόνου παίρνει πίσω την ψεύτικη ευτυχία. «Αρκετά σας δώσαμε και για πολύ καιρό» μας λένε, «ήρθε η ώρα το χρήμα να επιστρέψει εκεί που ανήκει· στους λίγους εμάς που φτιάξαμε το Σύνταγμα των ΗΠΑ». Και να η Ευρώπη, η μήτρα της Πρόνοιας, γεννά εκτρώματα πλέον, ως βιασθείσα από τον αμοραλισμό και το συμφέρον της «θυγατρός» Αμερικής.
Ναι μεν έγινε ανακατανομή τού εισοδήματος όλα αυτά τα χρόνια (αλλά με κίβδηλα δάνεια), ναι μεν πολλαπλασιάστηκαν οι κοινωνικές παροχές, ναι μεν δημιουργήθηκαν εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε να μην πεθαίνουν όλοι από την πείνα, αλλ' ουδέποτε η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε (ουδέποτε επεδίωξε) να πλάσει εκείνο το θεσμικό επίπεδο στο οποίο θα μπορούσε να συμμετάσχει η κοινωνία. Το κράτος-τέρας δεν απώλεσε την αναισχυντία της αυθαιρεσίας του, της παντοδυναμίας του, της αδικίας του. Μας παραμύθιασε, απλώς, με τη δήθεν συμμετοχή μας στο όνειρο της επιτυχίας, του πλουτισμού, της μεγάλης ζωής! Και οι πλείστοι ακούσαμε σαν χάννοι τα παραμύθια του καπιταλισμού.
Τώρα είναι αργά, μετά τη λυσσαλέα επίθεση του κράτους εναντίον της κοινωνίας, να συνέλθουμε από την ψυχρολουσία. Για τούτο η κοινωνία είναι αμήχανη και δεν ξεσηκώνεται (ακόμη...) εναντίον των πρωτοφανών σε σκληρότητα μέτρων της κυβέρνησης στον εργασιακό - ασφαλιστικό τομέα.
Τελικά η Ιστορία δεν είναι πια τόσο πονηρή όσο νόμιζε ο Χέγκελ, «πολύ πιο πονηρή απ' αυτούς που την προγραμματίζουν». Εχει υποκύψει στον καπιταλισμό, ακριβώς διότι η κοινωνία φοβάται. Και πώς να μη νιώθει έτσι, όταν ουδεμία συμμετοχή έχει στις αποφάσεις που αφορούν την ποιότητα ζωής της, την υγεία της, την παιδεία της, τον πολιτισμό της.
Δεν είναι εύκολο να συνέλθουμε από το σοκ των περικοπών και των αλλαγών στο Ασφαλιστικό. Ως κοινωνία αποδειχτήκαμε πολιτιστικά κι εκπαιδευτικά ανέτοιμοι να δεχτούμε την τόσο ταχεία οικονομική «ανάπτυξη» (επιδοτούμενη και με δάνεια).
Η παραδοσιακή μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που είχε μέτρο τον διπλανό, σμπαραλιάστηκε από μια ακόρεστη και άπληστη νέα μορφή καταναλωτισμού, που θεωρήθηκε σαν μια κατάκτηση, σαν ένας πρόναος της επιτυχίας, της ευτυχίας.
Η Αριστερά δεν μας προφύλαξε από τούτο το ψευδές πανηγύρι του καταναλωτισμού, αμβλύνθηκαν (και χάθηκαν) οι ταξικές διαφορές, το προλεταριάτο έχασε την επαναστατικότητά του (με τόσες επιδοτήσεις...) και δεν είμαστε σε θέση να δούμε τα νέα στρώματα περιθωρίου και εξαθλίωσης που πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς.
Τριάντα ένα από τα κράτη του «ανεπτυγμένου» κόσμου βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. Το ίδιο κι εδώ. Παρ' ότι πήραν, λέει, τα μέτρα για το καλό μας, η ανεργία φουντώνει και οι κυβερνώντες δεν μπαίνουν στον κόπο να δικαιολογήσουν την τεράστια τούτη αντίφαση.
Προσπαθεί η κοινωνία να βρει μια συνοχή, αλλά, χωρίς θεσμικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα, θα εξαρτάται πάντα από τους εκλεγμένους δημοκρατικά (!) «αντιπροσώπους» της, από ένθερμους, ως φαίνεται, υμνητές του καπιταλισμού, που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές, που εκχωρούν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα για να μη χάσουν, προφανώς, τις καρέκλες τους. Αν η κοινωνία δεν διεκδικήσει τον θεσμικό της ρόλο, ο φασισμός θα εμφανιστεί..

Σούζα όλοι οι βουλευτές του ΠαΣοΚ στο Ασφαλιστικό!

καφενείο

Τελικά όλοι οι βουλευτές του ΠαΣοΚ παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα ψήφισαν όλοι ΝΑΙ στη ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό στη Βουλή. Τζάμπα οι μαγκιές στα κανάλια μερικών από αυτούς .......

Η Αθήνα χορεύει....σε ρυθμό απεργίας

Γυρίζω τις πλάτες μου
...στο μέλλον
Πολύχρωμίες...
Συννεφιά ...

Η Βουλή σχεδιάζει το αύριο


























Αεράκι καλό από Ομόνοια μέχρι Σύνταγμα.


















Τα πανω ξαπλωμένα στη Σταδίου








Μια Αθήνα κούκλα μες τα πλακάτ και τις σημαίες



Λίγους δρομους πιο πέρα η ζωή συνεχίζεται









και συνεχίζεται......






Λίγα κύματα πιο πέρα είναι τελειως αλλού

Να προσφύγουν στα δικαστήρια όσοι πλήττονται από τα μέτρα

στοχασμός-πολιτική

Ανδρέας Δημητρόπουλος, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο (δρόμος)

«Πάνω από όλα είναι το Σύνταγμα της Ελλάδας», τονίζει μιλώντας στο Δρόμο ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ανδρέας Δημητρόπουλος, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι «το Μνημόνιο δεν μπορεί να περιέχει όρους αντίθετους με το Σύνταγμα».

Αναφερόμενος στη μείωση συντάξεων και μισθών, αλλά και στο ενδεχόμενο παγώματος με νομοθετική ρύθμιση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ο κ. Δημητρόπουλος σημειώνει ότι «έχουν νομικά προβλήματα» και προτρέπει τους πολίτες που αδικούνται από τα μέτρα να προσφύγουν στα δικαστήρια.

Έχει ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με το Μνημόνιο και το Σύνταγμα της Ελλάδας…

Η απεργιακή άνοιξη της Κίνας και η Δύση

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Περί τα μέσα της δεκαετίας του ’80, βιομηχανικοί εργάτες της Ανατολικής Γερμανίας εκμυστηρεύονταν σε Δυτικούς επισκέπτες: «Εμείς εδώ μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε στην καντίνα του εργοστασίου εναντίον των διευθυντών μας, αλλά δεν τολμάμε να πούμε λέξη για τον Χόνεκερ και το καθεστώς. Εσείς, στη Δύση, μπορείτε να λέτε ό,τι θέλετε δημοσίως για την κυβέρνησή σας, αλλά στον χώρο εργασίας δεν τολμάτε να πείτε το παραμικρό εναντίον των αφεντικών σας».

Η χονδροειδής αυτή διάκριση μοιάζει να επιβιώνει,

Αλλοι χρωστούν, εμάς βρίζουν!

Γ.Δελαστίκ (Εθνος)

Οποιος Ελληνας παρακολουθεί υποτυπωδώς τα στοιχεία που εκδίδουν περιοδικά οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί για το εξωτερικό χρέος των διαφόρων χωρών, αισθάνεται διαρκώς οργισμένος για την αδικία που διαπράττεται από τους ξένους εναντίον της χώρας μας και του λαού μας. Εμάς χαρακτηρίζουν διαρκώς «τεμπέληδες», που δήθεν ζούμε με δανεικά από το εξωτερικό εις βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων και κυρίως των Γερμανών, όπως ο χυδαίος Τύπος τους διατείνεται με κάθε ευκαιρία.

Εντελώς διαφορετική κατάσταση όμως αποκαλύπτουν τα στοιχεία π.χ. του ΔΝΤ για το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών. Πόσα χρωστάει δηλαδή σε ξένους, όχι σε Ελληνες, το ελληνικό δημόσιο, οι ελληνικές τράπεζες, οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα ελληνικά νοικοκυριά - και φυσικά το ίδιο για κάθε χώρα. Πόσα χρωστούν κράτος και ιδιώτες κάθε χώρας σε ξένους. Τα στοιχεία που θα παραθέσουμε προέρχονται από το ΔΝΤ και δημοσιεύθηκαν στη χθεσινή «Ελ Παΐς», γνωστή ισπανική εφημερίδα.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα των παραγκουπόλεων της Νότιας Αφρικής

aformi

Είκοσι χρόνια μετά την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα, το Παγκόσμιο Κύπελλο πήγε στη Νότια Αφρική. Ο Viv Smith κοιτάζει πίσω από τη γκλαμουράτη πρόσοψη για να δει τι σημαίνει αυτό για τους απλούς ανθρώπους.

Όταν ο Νέλσον Μαντέλα αποφυλακίστηκε το 1990, 50.000 άνθρωποι περίμεναν να τον ακούσουν. «Η πορεία μας προς την ελευθερία είναι μη αναστρέψιμη» τους είπε. Μετά από περισσότερα από 40 χρόνια επιβολής του διαχωρισμού του απαρτχάιντ και της στέρησης όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων από τους μαύρους Νοτιοαφρικανούς, υπήρχε επιτέλους ελπίδα για το μέλλον. Η Hilda Ndude ήταν εκεί.

Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει....

ανατολικά της εδέμ


Έτσι όπως καθόμαστε βλακωδώς και αναμένουμε τα χειρότερα και δεν ξέρουμε από πού θα μας έρθει η επόμενη κατραπακιά, αντιγράφω ένα πολύ πετυχημένο σχόλιο από φιλικό ιστολόγιο:

Ξέρετε τι αισθάνομαι να φωνάξω κοιτάζοντας τη κατάστασή μας; Αυτό που είχε γράψει ο Σέρβος στη ταράτσα του σπιτιού του.

ΘΑ ΤΟ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΕΤΕ Ή ΝΑ ΤΟ ΒΑΨΩ?

http://vasiliskos2.blogspot.com/

Βιβλιοπροτάσεις : "Το ελληνικό τραγούδι από το 1821 έως τη δεκαετία του 1950"

δυοσμαράκι

"Θα πρέπει επί τέλους να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ένα μνημείο ποιητικό από ένα μνημείο για κοιμητήριο. Ενα τραγούδι λαϊκό από ένα τραγούδι για το λαό....

Με το τραγούδι μίλησαν οι άνθρωποι στα πουλιά κι αυτά με τη σειρά τους στους ανθρώπους. Με το τραγούδι στείλαν μηνύματα οι πρόγονοι στους απογόνους...."

Με αυτά τα λόγια του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκι από "Τα Σχόλια του Τρίτου" ξεκινά μια πολύ σημαντική έκδοση για τα ελληνικά δεδομένα που μόλις κυκλοφόρησε. Εχει τίτλο

"ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΕΩΣ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1950"

και αποτελεί καρπό της πολύχρονης έρευνας του διακεκριμένου εθνομουσικολόγου και καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Λάμπρου Λιάβα. Το βιβλίο πραγματεύεται την πορεία και την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού σε συνάρτηση με τα ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικές συνθήκες κάθε εποχής, από την περίοδο της Εθνεγερσίας και της ίδρυσης του νεώτερου ελληνικού κράτους μέχρι και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Η μελέτη του Λάμπρου Λιάβα ερευνά τα επιμέρους μουσικά είδη, τους δημιουργούς και ταξιδεύει μέσα από άγνωστα μέχρι τώρα μονοπάτια της νεότερης ελληνικής ιστορίας βγάζοντας στην επιφάνεια άγνωστο και ανέκδοτο υλικό από σπάνιες αρχειακές πηγές. Περιδιαβαίνει το τραγούδι από τον 19ο αι. , την περίοδο 1900-1940, αναφέρεται στο "ελαφρό" τραγούδι, στο αστικό λαϊκό τραγούδι της Μ. Ασίας, στο ρεμπέτικο τραγούδι (1900-1955), στο ελληνικό τραγούδι στις ΗΠΑ (1900-1950)/ Κατόπιν η ιστορική έρευνα συνεχίζεται με τα τραγούδια του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου και τέλος προβαίνει σε μια ιστορική καταγραφή των μέσων καταγραφής και αναπαραγωγής ήχου.

Στην έκδοση αυτή σημαντική ήταν η συμβολή και η αξιοποίση του ΕΛΙΑ (Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου). Το βιβλίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις της Εμπορικής Τράπεζας οι οποίες από το 1957 έχουν προσφέρει συνολικά 60 πολύτιμες εκδόσεις αλλά δυστυχώς δεν είναι και τόσο γνωστές στο ευρύ κοινό.

Σας προτείνω το βιβλίο ανεπιφύλακτα, πιστεύω πως πρόκειται για μια μελέτη που έλειπε από την Ελληνική βιβλιογραφία και σημειώνω πως οι όποιες εισπράξεις από τη διάθεση του βιβλίου θα διατεθούν από την Εμπορική Τράπεζα για κοινωφελείς σκοπούς.

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο :

"στους αφανείς εργάτες-συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές και μουσικούς- που διαμόρφωσαν και διατήρησαν το ήθος του ελληνικού τραγουδιού σε χρόνια δίσεκτα...."

Σ. Σακοράφα: «Διαβάζω το μνημόνιο και ανατριχιάζω»

TVXS

«Όσες φορές και να διαβάσω το μνημόνιο ανατριχιάζω. Κάθε μέρα και περισσότερο» τονίζει η πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Σοφία Σακοράφα, η οποία διαγράφηκε πριν από 2 περίπου μήνες από την ΚΟ του κόμματος μετά την απόφασή της να μην ψηφίσει υπέρ του μνημονίου.

Μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής», η ανεξάρτητη πλέον βουλευτής σημειώνει σχετικά με την παραπάνω απόφασή της πως «η επιλογή μου δεν ήταν παρορμητική αλλά το προσωπικό μου “όχι”απέναντι στις πιέσεις των Βρυξελλών και των αγορών».

Η κ. Σακοράφα παραδέχεται, επίσης, ότι ψήφισε με βαριά καρδιά και το νομοσχέδιο για τις περικοπές στα επιδόματα του Δημοσίου λίγο προτού διαγραφεί. «Αλλά με το μνημόνιο είπα: “Ως εδώ και μη παρέκει”. Αυτή ήταν η δική μου κόκκινη γραμμή». Παράλληλα εκφράζει τη διαφωνία της με τις κυβερνητικές επιλογές για την αντιμετώπιση της κρίσης, υπογραμμίζοντας πως «Η κυβέρνηση ακολουθεί φιλελεύθερες πολιτικές και απαντά με περισσότερη βαρβαρότητα στη βαρβαρότητα. Δεν σημαίνει ότι ο κόσμος του ΠαΣοΚ συμφωνεί».

Χαρακτηρίζει το Ασφαλιστικό «σκληρό και άδικο, ανατρέποντας ζωές ολόκληρες», ενώ κάνει λόγο και για «δεινή θέση» στην οποία βρίσκεται ο πρωθυπουργός. «Προεκλογικά είχε δεσμευθεί προσωπικά, και δι΄ αυ τού όλο το ΠαΣοΚ, ότι τα αποτελέσματα της πολιτικής της ΝΔ και η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας δεν θα αποτελούσαν άλλοθι για τη μη εφαρμογή του προγράμματος του ΠαΣοΚ. Αντ΄ αυτού υπογράψαμε και εφαρμόζουμε τις επιταγές του μνημονίου...».

Απαντώντας σε ερώτηση για το κόμμα με το οποίο θα διεκδικήσει την ψήφο στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, σημειώνει: «Τα κόμματα δεν είναι ταμπέλες αλλά πολιτικές. Είναι ανάγκη κοινωνικές δυνάμεις μπροστά στο φάσμα της φτώχειας και της ανεργίας να συνυπάρξουν και να δράσουν χωρίς τις κομματικές ταμπέλες».

Στην ίδια εφημερίδα, ο συγγραφέας και βουλευτής του ΠαΣοΚ Μίμης Ανδρουλάκης προτείνει ανασχηματισμό της κυβέρνησης και ασκεί κριτική, περιμένοντας τώρα δημιουργική αντίδραση από τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις για να βγει η χώρα από το τούνελ.

Fernando Pessoa (Alvaro de Campos) - Θαλασσινή Ωδή

Μια συμφωνία αισθήσεων αναδύεται, αταίριαστη και παρόμοια
Μια ενορχήστρωση στο αίμα μου θυελωδών εγκλημάτων
Σπασμωδικών οργίων αίματος που αντηχούν στον ωκεανό
Λυσσομανώντας σαν καυτή καταιγίδα στην ψυχή μου
Ένα καυτό νέφος σκόνης που θαμπώνει την διαύγειά μου,
Κάνοντάς με να τα βλέπω και να τα ονειρεύομαι όλα αυτά μέσα απ' το δέρμα και τις φλέβες μου μονάχα!

Πειρατές και πειρατεία, καράβια και η στιγμή,
Η θαλασσινή εκείνη στιγμή που αρπάζεται το θύμα,
Και ο τρόμος των φυλακισμένων προσεγγίζει την τρέλα--εκείνη η στιγμή
Με όλα της τα εγκλήματα, τον τρόμο, τα καράβια, τους ανθρώπους, τη θάλασσα, τον ουρανό, τα σύννεφα
Τους ανέμους, το γεωγραφικό μήκος και πλάτος, τις κραυγές--
Πόσο θα θελα στην Ολότητά τους να γίνουν το σώμα μου στην Ολότητά του,
υποφέροντας,
Το σώμα μου και το αίμα μου, όλο μου το είναι σα μια παλλόμενη μπλαβιασμένη μάζα
Να εκρήγνυται ανθίζοντας, σαν τη φαγούρα μιας πληγής, στην ανύπαρκτη σάρκα της
ψυχής μου!

Να γίνω ένα με όλα αυτά τα εγκλήματα, κομμάτι
Όλων αυτών των επιδρομών πάνω στα πλοία, των σφαγών, των βιασμών!
Να είμαι ό,τι συνέβει εκεί που λαφυραγώγησαν!
Να είμαι όλα όσα έζησαν και πέθαναν εκεί που έλαβαν χώρα οι ματοκυλισμένες τραγωδίες!
Να είμαι το άθροισμα της πειρατείας στην ακμή της
Και το άθροισμα των θυμάτων, με σάρκα όμως και οστά, όλων των πειρατών του κόσμου!

(Από το radical desire)

"Θεέ μου, θέλω να με κάνεις τηλεόραση."

από art&culture

Ἔκθεση ἀπὸ μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ μὲ θέμα: «Τὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Θεό»

«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση.
Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου.
Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο.
Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα.
Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω.
Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις.
Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ.
Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος.
Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ…
Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου.
Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα.
Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση.»

Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει.
Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;»
Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου».
Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!»
Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: "Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας..."

perivleptos

Το κοριτσάκι κι ο λύκος

Από Ανατολικά της Εδέμ


Έν’ απόγευμα, ένας μεγάλος λύκος περίμενε σ’ ένα σκοτεινό δάσος ένα κοριτσάκι να περάσει κρατώντας ένα καλάθι με φαγητό για τη γιαγιά της. Τέλος, ένα κοριτσάκι πράγματι φάνηκε και κρατούσε ένα καλάθι με φαγητό.

«Αυτό το καλάθι το πας στη γιαγιά σου;», ρώτησε ο λύκος. Το κοριτσάκι είπε ναι, στη γιαγιά της το πήγαινε. Τότε ο λύκος τη ρώτησε πού έμενε η γιαγιά της, και το κοριτσάκι του’ πε κι ο λύκος χάθηκε μες το δάσος.

Όταν το κοριτσάκι άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της γιαγιάς του, είδε ότι στο κρεβάτι υπήρχε κάποιος που φόραγε νυχτικό και σκούφο. Δεν είχε πλησιάσει περισσότερο από εφτά μέτρα, όταν είδε ότι στο κρεβάτι δεν ήταν η γιαγιά της αλλά ο λύκος, γιατί ακόμα και με νυχτικό ένας λύκος δε μοιάζει ιδιαίτερα με τη γιαγιά σας, όπως δε μοιάζει ιδιαίτερα το λιοντάρι της Μέτρο Γκόλντγουιν Μάγερ με το Μορίς Σεβαλιέ.

Έτσι, ο κοριτσάκι έβγαλε ένα πολυβόλο απ’ το καλάθι του και γάζωσε το λύκο.


Επιμύθιο: Δεν είναι τόσο εύκολο να ξεγελάς κοριτσάκια τη σήμερον ημέραν, ως ήτο παλαιότερον


(Τζέημς Θέρμπερ: μύθοι για την εποχή μας

Εκδ. Νεφέλη)

Σημ.:Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.......