Ένα στα γρήγορα...

...προτού ξυπνήσουν τα μικρά!

Ήρθε και το δεύτερο μικρό στο σπίτι και ο ελεύθερος μου χρόνος έχει πλέον σχεδόν μηδενιστεί! Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν σας διαβάζω πια. Απλά δεν μπορώ να σχολιάζω! Γιατί σας διαβάζω όταν θηλάζω! Και δεν θέλω σχόλια!
Φυσικά και κανακεύω τα μωρά όταν τα ταίζω! Αλλά όπως και να το κάνει κανείς οι ώρες αυτές μοιάζουν πότε πότε ατέλειωτες και μ'αυτόν τον τρόπο καταφέρνω να ψυχαγωγούμε όταν δεν υπάρχει κανείς άλλος στο σπίτι να μου μιλάει εκείνη την ώρα! Αυτή είναι επίσης η μόνη ώρα που μπορώ να μιλήσω με την ησυχία μου στο τηλέφωνο με την φιλενάδα μου! Εκείνη βέβαια νιώθει τύψεις γιατί έχει την αίσθηση ότι με αποσπά από το καθήκον μου, αλλά την διαβεβαιώ ότι κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει γιατί μου αποσπά την σκέψη από το "ποτε επιτέλους θα τελειώσει?" και "νιώθω λες και θηλαζω έναν αιώνα και έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά?"

Η πρώτη μέρα με τα δύο μωρά στο σπίτι ήταν μες την τρέλα! Αφού κοιταζόμασταν με τον άντρα μου και μας έπαιρναν τα γέλια! Δεν ξέραμε τι να πρωτοκάνουμε! Η δεύτερη μέρα κύλησε πιο ήρεμα αν και επίσης το ίδιο κουραστικά! Σε καμιά εβδομάδα θα δω πως θα σταθεροποιηθεί η κατάσταση και αν χρειάζομαι συνεχή βοήθεια με τα μικρά! Αυτό πάντως που σίγουρα χρειάζομαι είναι μια μαγείρισα να μου κάνει να τρώω γιατί νιώθω να πεινάω σαν λύκος!! Και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο για να χάσω τα έξι κιλά που μου έμειναν αμανάτι από την γέννα!!

Το πιο σπαστικό πράγμα που μου συμβαίνει είναι όταν πάω να τους αλλάξω και αφού τους έχω καθαρίσει καλά καλά, τους έχω βάλει τις κρεμούλες τους κτλ. και δευτερόλεπτα πριν τους βάλω την πάνα, αρχίζουν να κατουράνε και κάνουνε τον τόπο και τους εαυτούς τους χάλια μαύρα!! Εκεί νιώθω να είμαι έτοιμη να χάσω την υπομονή μου! Επειδή όμως ξέρω ότι δεν το κάνουν επίτηδες, παίρνω βαθιά ανάσα και ξαναρχίζω από την αρχή!!

Το μεγαλύτερο διάστημα που κοιμάμαι συνεχόμενα πλέον είναι 2 ώρες το πολύ! Αφού όταν αρχίσω να κοιμάμαι τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες θα μου φανεί σαν ψέμα! Οπως μου φαίνεται το ότι μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ξανά μπρούμυτα μετά από πάνω από επτά μήνες!

Ωπ!! Ακούω μια φωνούλα! Ο μεγάλος ξύπνησε! Πρέπει να βιαστώ γιατί είναι θέμα (λίγου) χρόνου να ξυπνήσει και ο μικρός!
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν τα μπορώ τα κλάματα!!

Αργά το σκέφτηκα ε??? ;-)

Και ναι! Ηρθαν στον κόσμο τα ζουζούνια μου!!

Τα βλέπω και ακόμα δεν το πιστεύω ότι αυτά τα δύο τα είχα μέσα στην κοιλιά μου! Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο!

Το ιστορικό της αντίστροφης μέτρησης έχει ως εξής: Δύο μερές περίπου μετά το τελευταίο μου post στις 20 Φεβρουαρίου έκανα εισαγωγή στην κλινική λόγω πρόωρων συσπάσεων. Φυσικά εγώ ήμουν στον κόσμο μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα! Σάμπως είχα ξαναγεννήσει? Ας είναι καλά η φιλη μου η Μαρία που τρομοκρατημένη σχεδόν με πίεζε να πάρω τηλέφωνο τον γιατρό μου να του αναφέρω τα συμπτώματα που είχα! Τελικά το έκανα και το αποτέλεσμα ήταν να με στείλει σούμπιτη στην κλινική όπου πέρασα εκεί μέσα τις επόμενες δεκαεφτά μέρες μέχρι που τελικά γέννησα!
Δεν σας λέω πόσο μου κακοφάνηκε στην αρχή αυτή η απότομη αλλαγή στην ζωή μου. Ξαφνικά έχασα την βόλεψη μου του σπιτιού μου και την ηρεμία μου και βρέθηκα με την πεταλούδα με τον ορό στο χέρι σε ένα άγνωστο περιβάλλον! Παιρνόντας όμως οι μέρες, τις οποίες σχεδόν δεν κατάλαβα, μιας και φρόντισα να κάνω την διαμονή μου εκεί όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και σκεφτόμενη φυσικά και τα χειρότερα που γλύτωσα στο τσακ, το να βρεθώ να με τρέχουν Αθήνα να γεννήσω ή να γεννήσω και να μου πάρουν τα μικρά σε κάποιο νεογνολογικό κέντρο ειδικευόμενο σε πρόωρα βρέφη (φυσικά εκτός Ρόδου επίσης), με έκανε να δω λίγο την αισιόδοξη πλευρά της όλης κατάστασης!

Τα άγχη που είχα εκεί μέσα ήταν δύο βασικά. Το ένα ήταν να μου βρίσκουν φλέβα για να τρέχει το φάρμακο! Σε σύντομο χρονικό διάστημα και η καλύτερη φλέβα μου βούλωνε με αποτέλεσμα να θέλει αλλαγή η πεταλούδα! Το άλλο μου άγχος ήταν ότι ο γιατρός μου θα έλειπε για τρεις μέρες περίπου το π/σ/κ της απόκριας γιατί θα πήγαινε στο Αγιο Όρος! Τις 3 τελευταίες μέρες δηλαδή προτού μπω στον 9ο μήνα! Φευγοντας του ευχήθηκα καλό ταξίδι, του πρότεινα ένα βιβλίο για το τριήμερο και του υποσχέθηκα ότι θα τον περιμένω να γυρίσει!

Και έτσι είχα σκοπό να κάνω! Κάποιος άλλος όμως μέσα στην κοιλιά μου ζοριζόταν φαίνεται πολύ και δεν ήταν ιδιαίτερα υπομονετικός! Και έτσι τα ξημερώματα της Καθαρής Δευτέρας ο "μικρός" στα αριστερά της κοιλιάς μου έσπασε τα νερά και έτσι ξεκίνησα τον δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο γιατρός μου είχε μόλις γυρίσει από το ταξίδι του και λίγο πριν μπω στο χειρουργείο του έκανα πλάκα και του έλεγα "Ενταξει. Είχα πει να σε περιμένω να γυρίσεις αλλά φαντάζομαι ότι δεν περίμενες ότι με το που πατούσες το πόδι σου στην Ρόδο θα σε έσερνα για δουλειά!". Εκείνος μου είπε ότι ένας γέροντας εκεί του πρότεινε να μείνει άλλη μια μέρα και το σκέφτηκε για κάποια στιγμή αλλά στο τέλος του είπε ότι δεν γινόταν να μείνει γιατί είχε ένα προαίσθημα με μια "άθεη" που κυοφορεί δίδυμα!! Και ο γέροντας του είπε ότι ακόμα και οι άθεοι όταν τα βρουν σκούρα επικαλούνται τα θεία. Ακόμα και τότε, μέσα στον πόνο μου, είχα το κουράγιο να του ανταπαντήσω ότι την άλλη φορά που θα του πει κανείς κάτι τέτοιο να του πει ότι ακόμα και αν συμβαίνει αυτό δεν αποδεικνύει ότι βαθιά μέσα του πιστεύει σ'αυτά όσο το ότι βγαίνει αυθόρμητα από αυτά που ακούγε μια όλοκληρη ζωή από τότε ακόμα που ήταν βρέφος. Αν δεν μεγάλωνε με αυτά προφανώς και δεν θα τα ξεστόμιζε!

Μ' αυτά και μ'αυτά βρέθηκα στο χειρουργικό κρεββάτι ξημερώματα Καθαρής Δευτέρας όπου και είδα τα μωρούλια μου να γεννιούνται! Ο πρώτος, ο μεγάλος, γεννήθηκε περίπου δυομιση κιλά και βγήκε ίσα ίσα ένα λεπτό πιο νωρίς από ότι ο δεύτερος, ο μικρός, ο οποίος γεννήθηκε ίσα ίσα 1600 γραμμάρια και αναγκάστηκε να μείνει στη θερμοκοιτίδα αρκετές μέρες μέχρι να πάρει τα πάνω του και να μπορεί να είναι αυτόνομος! Ήταν αυτός που έσπασε τα νερά προφανώς γιατί ζορίστηκε μιας και είχε πλακωμένη την μία αρτηρία και δεν τρεφόταν σωστά. Χώρια που είχε δέσει κόμπο τον ομφάλιο λώρο!



Σήμερα, μια εβδομάδα μετά την γέννηση τους, νιώθω ήδη πολύ καλύτερα από κάθε άποψη. Ο μικρός έχει μείνει στο μαιευτήριο μέχρι να πάρει λίγο βάρος παραπάνω για να μπορέσω να τον φέρω σπίτι. Αυτό μάλλον δεν θα αργήσει μιας και τρώει κανονικά και συνήθως ζητάει παραπάνω και ήδη έχει πάρει αρκετό βάρος. Το μόνο θετικό του ότι ήρθα σπίτι με ένα από τα δύο μωρά είναι ότι έχω την ευκαιρία να προσαρμοστώ στην νέα τάξη πραγμάτων και να οργανώσω κάποια πράγματα κάπως καλύτερα.
Δεν ξέρω αλήθεια πως θα είναι στο μέλλον, και πόσο θα ζορίσουν τα πράγματα, αλλά προς το παρόν, αφού έχω τον χρόνο να γράψω post, είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από όσο περίμενα!!