ΔΝΤ: «Συγνώμη που καταστρέψαμε την Ελλάδα»

ΔΝΤ: «Συγνώμη που καταστρέψαμε την Ελλάδα»

Η διεύθυνση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου παραπλάνησε το ίδιο το συμβούλιο του Ταμείου, έδωσε βήμα σε μια σειρά από καταστροφικές ανακρίβειες για την Ελλάδα, έγινε ακραίος υποστηρικτής του ευρώ, αγνόησε τα προειδοποιητικά σημάδια της επικείμενης κρίσης και συλλογικά απέτυχε να κατανοήσει τις στοιχειώδεις έννοιες της νομισματικής θεωρίας.

Αυτή είναι η καταδικαστική ετυμηγορία του κορυφαίου επιτηρητή του ΔΝΤ σχετικά με τον μπερδεμένο πολιτικό ρόλο του ταμείου στην κρίση χρέους της ευρωζώνης, το πιο επιζήμιο επεισόδιο στην ιστορία των θεσμών. Περιγράφει μια «κουλτούρα εφησυχασμού», επιρρεπής στην «επιφανειακή και μηχανιστική» ανάλυση και εντοπίζει μια συγκλονιστική διάρρηξη στη διακυβέρνηση του ΔΝΤ, αφήνοντάς ασαφές το ποιος είναι τελικά υπεύθυνος για την οργάνωση αυτή που επηρεάζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.

Η έκθεση του ανεξάρτητου γραφείου αξιολόγησης του ΔΝΤ (ΙΕΟ) δεν δίνει λογαριασμό στην ισχυρά κυρία του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά απευθύνεται αποκλειστικά στο διοικητικό συμβούλιο των εκτελεστικών διευθυντικών στελεχών και εκείνοι από την Ασία και τη Λατινική Αμερική είναι σαφώς συγκλονισμένοι με τον τρόπο που όσοι ασχολήθηκαν με την κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρησιμοποίησαν το ταμείο για τη διάσωση της δικής τους πλούσιας νομισματικής ένωσης και του τραπεζικού συστήματος.

Τα τρία βασικά προγράμματα διάσωσης για την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία ήταν πρωτοφανή σε κλίμακα και χαρακτήρα. Στο κάθε μέρος επιτράπηκε να δανειστεί πάνω από 2.000% της κατανεμημένης ποσόστωσής τους – περισσότερο από το τριπλάσιο του κανονικού ορίου – και κάλυψε 80% όλων των δανείων από το ταμείο μεταξύ 2011 και 2014.

Σε μια εκπληκτική ομολογία, η έκθεση ανέφερε ότι οι δικοί της ερευνητές δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν βασικά αρχεία ή να διεισδύσουν στις δραστηριότητες μυστικών «ad hoc task forces», με την ίδια την Κριστίν Λαγκάρντ να μην κατηγορείται όμως για παρεμπόδιση.

«Πολλά έγγραφα εκπονήθηκαν εκτός των τακτικών καναλιών, δεν ήταν δυνατή η εύρεση γραπτής τεκμηρίωσης σχετικά με ορισμένα ευαίσθητα θέματα. Το IEO σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ήταν σε θέση να καθορίσει ποιος έλαβε ορισμένες αποφάσεις ή ποιες πληροφορίες ήταν διαθέσιμες, ούτε ήταν σε θέση να αξιολογήσει τους σχετικούς ρόλους της διοίκησης και του προσωπικού», αναφέρει η έκθεση.

Η έκθεση αναφέρει ότι η όλη προσέγγιση στην ευρωζώνη χαρακτηρίστηκε από «συλλογική σκέψη» και πνευματική σύλληψη. Δεν είχαν εναλλακτικά σχέδια για το πώς να αντιμετωπίσουν μια συστημική κρίση στην ευρωζώνη – ή πώς να ασχοληθούν με την πολιτική μιας πολυεθνικής νομισματικής ένωσης – γιατί είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα να συμβεί.

«Πριν από την έναρξη χρήσης του ευρώ, οι δημόσιες δηλώσεις του ΔΝΤ έδιναν έμφαση στα πλεονεκτήματα του κοινού νομίσματος», ενώ ορισμένα μέλη του ταμείου προειδοποίησαν ότι ο σχεδιασμός του ευρώ ήταν ριζικά λανθασμένος, όμως κανείς δεν τους έδωσε σημασία. «Μετά από μια έντονη εσωτερική συζήτηση, η άποψη που υποστηρίζει αυτό που θεωρήθηκε ως το πολιτικό σχέδιο της Ευρώπης τελικά επικράτησε», ανέφερε η έκθεση.

Αυτή η μεροληψία υπέρ της ΟΝΕ ήταν που έβαλε τις παρωπίδες στο ΔΝΤ και το εμπόδισε να εκτιμήσει σωστά όλες τις καταστάσεις. «Το ΔΝΤ παρέμεινε αισιόδοξο για την ευρωστία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και την ποιότητα της τραπεζικής εποπτείας στις χώρες της ζώνης του ευρώ μέχρι την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης στα μέσα του 2007. Η καθυστέρηση αυτή οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην εθελοτυφλία του ΔΝΤ να πιστέψει χωρίς έλεγχο τις διαβεβαιώσεις των εθνικών αρχών και των αρχών της ζώνης του ευρώ για την κατάσταση».

Το ΔΝΤ «έκλεισε τα μάτια» στους κινδύνους που προκάλεσαν οι ελλείψεις του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και η «πλημμύρα» κεφαλαίων στην περιφέρεια της ευρωζώνης και παραμελούσε τον κίνδυνο μιας «αιφνίδιας στάσης» στις ροές κεφαλαίων.

«Η πιθανότητα κρίσης του ισοζυγίου πληρωμών σε μια νομισματική ένωση θεωρήθηκε ότι είναι ανύπαρκτη», ανέφερε η έκθεση. Μέχρι τα μέσα του 2007, το ΔΝΤ εξακολουθούσε να πιστεύει ότι «ενόψει της συμμετοχής της χώρας στην ΟΝΕ, η διαθεσιμότητα εξωτερικής χρηματοδότησης δεν αποτελεί πρόβλημα». Στην ρίζα του προβλήματος της σκέψης του ΔΝΤ, ήταν η αποτυχία να κατανοήσει το στοιχειώδες σημείο ότι οι νομισματικές ενώσεις που δεν διαθέτουν δημόσιο ταμείο ή πολιτική ένωση για να τα στηρίξουν είναι εγγενώς ευάλωτες στις κρίσεις χρέους. Τα κράτη που αντιμετωπίζουν ένα «σοκ» δεν διαθέτουν πλέον κυριαρχικά εργαλεία για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και έτσι ο κίνδυνος υποτίμησης μετατρέπεται σε κίνδυνο πτώχευσης.

«Σε μια νομισματική ένωση, τα βασικά στοιχεία της δυναμικής του χρέους αλλάζουν καθώς οι χώρες παραιτούνται από τη νομισματική πολιτική και τα εργαλεία προσαρμογής των συναλλαγματικών ισοτιμιών», ανέφερε η έκθεση. Αυτό θα ενισχυόταν από μια «κακή ανατροφοδότηση μεταξύ τραπεζών και κυβερνήσεων», όπου το καθένα προσπαθεί να επιβληθεί του άλλου. Το γεγονός ότι το ΔΝΤ δεν κατάφερε να προβλέψει κάτι τέτοιο ήταν μια σοβαρή επιστημονική και επαγγελματική αποτυχία.

Στην Ελλάδα, το ΔΝΤ παραβίασε τον δικό του βασικό κανόνα, υπογράφοντας ένα σχέδιο διάσωσης το 2010, παρόλο που δεν μπορούσε να προσφέρει καμία εγγύηση, ότι το πακέτο θα έφερνε υπό έλεγχο τα χρέη της χώρας ή θα ξεκαθάριζε το δρόμο για ανάκαμψη και πολλοί υποψιάστηκαν από την αρχή ότι η προσπάθεια ήταν καταδικασμένη. Το ταμείο χρησιμοποίησε παραθυράκι για να το περάσει αυτό, δημιουργώντας μια ριζική αλλαγή στην πολιτική διάσωσης του ΔΝΤ, επιτρέποντας μια εξαίρεση (εφόσον καταργήθηκε) εάν υπήρχε κίνδυνος συστημικής «μόλυνσης». «Το συμβούλιο δεν είχε συμβουλευτεί κανένας ούτε ενημερώθηκε από κανέναν», λέει η έκθεση. Οι «σκηνοθέτες» της Ελληνικής διάσωσης ανακάλυψαν ότι το ελληνικό πακέτου περιέχει μια τεράστια οικονομική και πολιτική «βόμβα», αλλά μέχρι τότε ήταν ένα τετελεσμένο γεγονός.

Το ΔΝΤ ήταν σε μια ζοφερή θέση όταν πρωτοεισήλθε στην ελληνική κρίση. Η κρίση της Lehman ήταν ακόμα φρέσκια και «υπήρξαν ανησυχίες ότι ένα τέτοιο πιστωτικό γεγονός θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε άλλα μέλη της ζώνης του ευρώ και ευρύτερα σε μια εύθραυστη παγκόσμια οικονομία», ανέφερε η έκθεση. Η ευρωζώνη δεν διέθετε τείχος προστασίας από τη «μόλυνση» και οι τράπεζες της ήταν σε κατάσταση πανικού. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είχε ακόμη μπει στο πλάνο ως δανειστής της έσχατης λύσης. «Θεωρήθηκε πολύ επικίνδυνο να πιέσουμε για αναδιάρθρωση του χρέους στην Ελλάδα» κι έτσι αυτή η λύση αφέθηκε στις καλένδες.

Οι προβλέψεις για την ανάπτυξη της Ελλάδας σε σχέση με αυτό που πραγματικά συνέβη

Ενώ οι ενέργειες του ΔΝΤ ήταν κατανοητές και μέσα από το εγχειρίδιο αναγκών για περιπτώσεις κρίσεων, η σκληρή αλήθεια είναι ότι το πακέτο διάσωσης θυσίασε την Ελλάδα σε μια «ενέργεια κράτησης» για να σώσει το ευρώ και τις βορειοευρωπαϊκές τράπεζες. Η Ελλάδα υπέστη το παραδοσιακό σοκ της λιτότητας από το ΔΝΤ, χωρίς να το αντισταθμίσει με τη θεραπεία του ΔΝΤ για την ελάφρυνση του χρέους και την υποτίμηση για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας.

Σε μια υπο-έκθεση για το ελληνικό θέμα, είπε ότι η χώρα αναγκάστηκε να περάσει από μια συγκλονιστική συμπίεση, ίση με 11% του ΑΕΠ κατά τα πρώτα τρία χρόνια. Αυτό έβαλε σε λειτουργία μια αυτοσυντηρούμενη κατηφορική ελικοειδή σπείρα. Όσο χειρότερο έγινε, τόσο περισσότερο αναγκάστηκε η Ελλάδα να κόψει παροχές -αυτό που ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης αποκαλούσε «φορολογική υδρολίσθηση».

«Οι αυτόματοι σταθεροποιητές δεν είχαν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν, επιδεινώνοντας έτσι την φιλοκυκλικότητα της δημοσιονομικής πολιτικής, γεγονός που επιδείνωσε τη συρρίκνωση», αναφέρει η έκθεση. Η προσπάθεια να εξαναγκαστεί μέσω μιας «εσωτερικής υποτίμησης» από 20% έως 30% μέσω αποπληθωριστικών περικοπών των μισθών ήταν αυτοκαταστροφική, καθώς αναγκάστηκε να συρρικνωθεί η οικονομική βάση και ανάγκασε το χρέος να εκτοξευτεί. «Ένα βασικό πρόβλημα ήταν η ασυνέπεια μεταξύ της απόπειρας επαναφοράς της ανταγωνιστικότητας των τιμών και ταυτόχρονης προσπάθειας για μείωση του λόγου του χρέους προς τον ονομαστικό ΑΕΠ», αναφέρει η έκθεση.

Το ΔΝΤ θεώρησε ότι ο φορολογικός πολλαπλασιαστής ήταν 0,5 όταν στην πραγματικότητα μπορεί να ήταν πενταπλάσιος, δεδομένης της ευθραυστότητας του ελληνικού συστήματος. Το αποτέλεσμα ήταν το ονομαστικό ΑΕΠ να φτάσει κατά 25% χαμηλότερα από τις προβλέψεις του ΔΝΤ και η ανεργία αυξήθηκε σε 25% αντί 15% όπως αναμενόταν. «Το μέγεθος των λαθών που έγιναν στην Ελλάδα για την πρόβλεψη της ανάπτυξης, είναι τεράστιο».

Η στρατηγική του ΔΝΤ στηρίχθηκε στην ελπίδα ότι έστω την ύστατη στιγμή η Ελλάδα θα καταφέρει να γλυτώσει από αυτή την βουτιά με το κεφάλι. Το πλάνο της άντλησης 50 δισ. δολαρίων από τις ιδιωτικοποιήσεις ήταν αισιόδοξο και «φτιαγμένο στο πόδι», καθώς ορισμένα περιουσιακά στοιχεία δεν είχαν καν σαφή νομική ιδιοκτησία. Η χρόνια «έλλειψη ρεαλισμού» διήρκεσε μέχρι τα τέλη του 2011. Μέχρι τότε η ζημιά η ζημιά είχε γίνει.

Η αδικία είναι ότι το κόστος των προγραμμάτων διάσωσης μεταφορτώθηκε στους απλούς Έλληνες πολίτες – τους λιγότερο ικανούς να υποστηρίξουν το βάρος της διάσωσης – και δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ότι το αληθινό κίνητρο της πολιτικής της τρόικας ΕΕ-ΔΝΤ ήταν η προστασία της νομισματικής ένωσης. Πράγματι, οι Έλληνες κατηγορήθηκαν επανειλημμένα για αποτυχίες που προήλθαν από την ίδια την πολιτική που τους ασκήθηκε. Αυτή η αδικία – η ρίζα της τόσο μεγάλης πικρίας στην Ελλάδα – αναγνωρίζεται τελικά στην έκθεση.

«Αν η παρεμπόδιση της διεθνούς «μόλυνσης» αποτελούσε βασική μέριμνα, το κόστος της πρόληψής της θα έπρεπε να βαρύνει – τουλάχιστον εν μέρει – τη διεθνή κοινότητα ως κύριο δικαιούχο», ανέφερε.

Έστω και αργά, το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναγνώρισε τα τεράστια λάθη του στην Ελληνική κρίση. Αν και η ζημιά έχει γίνει, κάλιο αργά παρά ποτέ.

http://www.globalview.gr/2018/09/07/dnt-sygnomi-poy-katastrepsame-tin-ellada

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Όσα δεν λένε…

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Όσα δεν λένε…

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η έννοια της ελευθερίας παραμορφώνεται και σβήνει μέσα στη γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Και αυτομάτως χάνεται και η έννοια της δημοκρατίας. Παραμορφωμένη η ευρωπαϊκή ιδέα μέσα στο «Νταχάου» της παγκοσμιοποίησης, έπαψε να εκφράζει τα ιδανικά που συγκινούσαν τις περασμένες γενεές.

Έτσι, η λέξη «Ευρώπη» δίνει σήμερα αφορμή για αρκετές συγχύσεις, σε έναν κόσμο που έχει γονατίσει μέσα στον εργασιακό Μεσαίωνα που μας έφερε η Νέα Τάξη Πραγμάτων, κάτω από τη γερμανική ηγεμονία. Κάποτε, ο Saint-Just έλεγε: «Η ευτυχία είναι μια ιδέα καινούργια στην Ευρώπη». Σήμερα η καινούργια «ιδέα» της Ευρώπης είναι ο «διεθνισμός της δυστυχίας».

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος, μιλώντας σε μιαν εκδήλωση του «Athens Democracy Forum», υπογράμμισε: «Για να μπορεί να υπάρχει ελευθερία του πνεύματος, πρέπει να υπάρχει ελευθερία του πολίτη». Πολύ εύστοχα, με τη λακωνική του φράση, ο Πρόεδρος έθεσε επί τάπητος το τεράστιο πρόβλημα της εποχής μας. Διότι στις μέρες μας ο πολίτης έχει απολέσει τις ουσιαστικές του ελευθερίες, αφού οι τύχες του καθορίζονται από το «ιερατείο» των Βρυξελλών. Σήμερα βιώνουμε τον «Βοναπαρτισμό της παρακμής» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Βοναπαρτισμός» για όσους δεν γνωρίζουν είναι η συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια ενός ανθρώπου (ή αλλιώς Καισαρισμός).

Η συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια της μαφίας των «εταίρων» έχει καταργήσει την εθνική μας ανεξαρτησία και έχει διαστρεβλώσει την έννοια της δημοκρατίας. Ο «Βοναπαρτισμός» της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκαλεί τη φτωχοποίηση των λαών. Ο οικονομολόγος κ. Νίκος Ιγγλέσης επεσήμανε σε ένα τελευταίο άρθρο του: «Στον ευρωπαϊκό χώρο, η παγκοσμιοποίηση υλοποιείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Έτσι, έχουμε μια συνεχή μεταφορά κυριαρχικών δικαιωμάτων από τις εθνικές κυβερνήσεις προς την αδιαφανή εξουσία των Βρυξελλών. Και η νομισματική ανεξαρτησία έχει εκχωρηθεί ήδη στην Κεντρική Τράπεζα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη υποβαθμίζουν τα εθνικά κράτη σε επαρχίες και διαβρώνουν τα σύνορα προς όφελος της ηγεμονεύουσας δύναμης του γερμανικού Δ’ Ράιχ. Όλα καλύπτονται πίσω από το αφήγημα της ευρωπαϊκής ιδέας και του κοινού νομίσματος, του ευρώ…».

Αυτή, λοιπόν, τη φρικιαστική πραγματικότητα δεν τολμά κανείς να τη θίξει. Ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Μητσοτάκης ούτε κανείς άλλος από το μνημονιακό τσίρκο της αντιπολίτευσης (πλην ΚΚΕ). Όλοι τους σπεύδουν να εκδηλώσουν τη γλοιώδη αφοσίωσή τους στους αποικιοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να τους διαβεβαιώσουν για την πίστη τους στη δικτατορία των ξένων τραπεζιτών. Όσα «μέτρα» και «ελαφρύνσεις» υποσχέθηκαν οι δύο προαναφερόμενοι αρχηγοί στη ΔΕΘ δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, αφού οποιοδήποτε μέτρο πρέπει να έχει την έγκριση της Ύπατης Αρμοστείας. Μας κοροϊδεύουν άπαντες. Το τέρας του καπιταλισμού διατάζει διεθνώς τους υποτακτικούς του πολιτικάντηδες, αυτούς που με τη θλιβερή εμφάνισή τους ως ανοήτων κομπάρσων του «ιερατείου» των Βρυξελλών προκαλούν θλίψη και οργή: «Πρέπει να κραυγάζετε προς τα έθνη σας πως έχουν άδικο, μόνο και μόνο επειδή είναι έθνη, και ότι τα συμφέρει ο ευρωπαϊκός πολτός των εθνών! Πρέπει να κάνετε τους πολίτες να βογκούν με τις μεταρρυθμίσεις. Να τους ξεγελάτε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος…». Γι’’ αυτό και εδώ κυβέρνηση και αντιπολίτευση διακηρύσσουν ότι «πρέπει να κλείσει γρήγορα η αξιολόγηση»! Διαταγή των κατακτητών, «και τα σκυλιά δεμένα».

Η Ευρώπη θέλει να μεταβάλει την Ελλάδα σε μια «δημοκρατία» τύπου Ντιτρόιτ. Τι εννοούμε; Αυτό που επεσήμανε τον περασμένο Αύγουστο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο συνάδελφος Γ. Τσιάρας. Ο Δήμος του Ντιτρόιτ είναι εδώ και μερικά χρόνια ένα «Μουσείο του Μέλλοντος» όλων μας. Μετά τη χρεοκοπία του 2013 και την είσοδο «αναγκαστικού διαχειριστή» απευθείας από τη Wall Street, που ξεπούλησε τα πάντα για να πληρώσει τις πιστώτριες τράπεζες, η άλλοτε πλούσια πόλη ερημώθηκε και μετεβλήθη σε νεκροταφείο, σε πόλη-φάντασμα! Έτσι θα μας καταντήσουν με την… ευρωπαϊκή προοπτική.

Για να μη χάνει την ισορροπία της η ζωή ενός έθνους, για να μη μολύνει την ψυχή του η ηθική σύγχυση και για να μην καραδοκεί το κλίμα μιας ενδημικής ανωμαλίας, το έθνος πρέπει να είναι σε θέση να προβάλλει έναντι όλων έναν πίνακα αξιών, που η Ιστορία επιβάλλει και για το παρόν και για το μέλλον. Επειδή και η εθνική συνείδηση των συγχρόνων πρέπει να ικανοποιείται και η εθνική συνείδηση των επιγιγνομένων πρέπει να διαφωτίζεται και να διαμορφούται, οφείλουμε να ξεσκεπάσουμε τον μανδύα του ψεύδους της «ευρωπαϊκής προοπτικής». Τα υφιστάμενα κόμματα δεν είναι άξια για τέτοιο ρόλο. Οι ευρωλάγνοι διαθέτουν εμετική υστεροβουλία, φθηνή ιδιοτέλεια, τον ψυχρό υπολογισμό εκείνου που προτιμά να βολεύεται, να υποκύπτει στους ισχυρούς, προκειμένου να επιβιώσει σε μια ευτελισμένη εξουσία. Αυτές είναι οι ιδιότητες των «ευρωπαϊστών», των ερπετών, των οσφυοκαμπτών, που δεν αντιστέκονται ποτέ, όχι γιατί είναι άβουλοι, μα γιατί είναι δειλοί. Όχι γιατί δεν μπορούν, μα γιατί δεν θέλουν. Αποστρέφονται τον αγώνα επειδή φοβούνται για το «πολιτικό τους μέλλον» και καταφεύγουν στην κερδοφόρα προσαρμογή, που αποτελεί τον στόχο τους. Τα δίνουν όλα για την εξουσία που θα τους εξασφαλίσουν οι ξένοι πάτρωνες.

Η Γερμανία ο διαχρονικός κακός δαίμων κυβερνά. Επί Κάιζερ, οι διαβάτες υποχρεώνονταν να του κάνουν τόπο να περάσει και να τον χαιρετούν με σεβασμό. Ο Σόιμπλε απαιτεί να του φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Αυτός υπαγορεύει την πολιτική που ασκείται στην Ελλάδα και διατάσσει εξοντωτικά μέτρα. Το μήνυμα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 «Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφοσύνη», που έδωσε τη διατύπωση των αιτημάτων για τα οποία αγωνίζονταν επί αιώνες κοινωνικές τάξεις, έθνη, φυλές, κουρελιάστηκε μέσα στην Ευρώπη σήμερα, γεγονός που θα έπρεπε να προβληματίσει τον κ. Μακρόν. Αυτό που έλεγαν οι παλιοί δικοί μας «Εσπερία», δηλαδή η Δυτική Ευρώπη, διέρχεται στην εποχή μας πρωτοφανή κρίση, διότι οι λαοί στενάζουν κάτω από τη σκλαβιά του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αρέσκεται περιοδικά να καταφεύγει στη μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα. Ο Μαρξ έγραφε: «Το κεφάλαιο στην πρακτική του μένει αδιάφορο τόσο μπροστά στην επερχόμενη κατάπτωση και το ολοκληρωτικό ξεκλήρισμα του ανθρωπίνου γένους όσο και μπροστά στην πιθανή πτώση της γης πάνω στον ήλιο…».

Ο Τσίπρας, βουτηγμένος στο τέλμα του αχαλίνωτου ψεύδους, ανεδείχθη ως «ο πιο καλός ο μαθητής» των ξένων αποικιοκρατών, οι οποίοι κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους με αυτόν παρά με οποιαδήποτε «Δεξιά». Αυτός, όμως, είναι ο ρόλος της «Αριστεράς»; Με τις πράξεις της αυτή η παράταξη ακυρώνει αυτομάτως την ονομασία της. Και ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ είπε την αλήθεια, έστω και ασυναίσθητα. Εδήλωσε: «Θα διεκδικήσω μείωση των φόρων και θα πετύχω». Αλλά ο πρωθυπουργός μιας ανεξάρτητης χώρας δεν «διεκδικεί», ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ! Και, φυσικά, οι ξένοι πάτρωνες δεν πρόκειται να του χαρισθούν. Όλοι οι μνημονιακοί είναι απλοί «υπάλληλοι», που τους προσλαμβάνουν και τους απολύουν οποιαδήποτε στιγμή. Οι δανειστές καθορίζουν εάν και πότε θα γίνουν εκλογές. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί με άπειρα εξοντωτικά μέτρα σε βάθος χρόνου και τα Μνημόνια δεν πρόκειται να σταματήσουν. Επομένως, «λαϊκιστές» αποδεικνύονται ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και όλα τα φαιδρά μνημονιακά κομματίδια. Οι πολίτες διαισθάνονται αυτήν την πραγματικότητα, την οποία δεν τολμούν να ομολογήσουν τα κόμματα. Γι’’ αυτό και τα κόμματα έχουν πέσει σε πλήρη ανυποληψία.

Όταν όμως οι πολιτικές ηγεσίες «διεκδικούν» και δεν έχουν τη δυνατότητα να «αποφασίζουν», η δημοκρατία έχει καταλυθεί. Βιώνουμε ξενική δικτατορία, με μια Βουλή που έχει ρόλο μόνο να δίνει «δημοκρατικοφάνεια» σε ό,τι προστάζουν οι ξένοι. Γι’’ αυτό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Πρ. Παυλόπουλος πολύ σωστά είπε: «Για να υπάρχει ελευθερία του πνεύματος, πρέπει να υπάρχει ελευθερία του πολίτη». Και ο πολίτης σήμερα έχει στερηθεί την ελευθερία του. Είναι θλιβερό το ότι ένα πανάρχαιο έθνος σαν το δικό μας, επειδή εδώ και χρόνια στερείται προσωπικοτήτων με κύρος, δεν διέβλεψε το τι αντιπροσωπεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν εχάραξε άλλο δρόμο και άλλη εξωτερική πολιτική.

Θα ανατρέξω σε μια παλιά ιστορία, που μου την είχε αφηγηθεί ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος: Στα 1956, στην επέτειο της Κινεζικής Επαναστάσεως, η Λαϊκή Κίνα είχε προσκαλέσει αντιπροσώπους από όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, για να παρακολουθήσουν από κοντά το «κινέζικο πείραμα». Στην ελληνική αντιπροσωπεία μετείχαν ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Στέλιος Αλλαμανής, ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος και άλλοι. Η κινεζική ηγεσία τούς δέχθηκε με ιδιαίτερες φιλοφρονήσεις, μόνο και μόνο γιατί ήσαν Έλληνες. Και ο πρωθυπουργός Τσου – Εν – Λάι, προσωπικότητα με διεθνές κύρος, τους είπε: «Η Κίνα, η Ελλάδα και η Αίγυπτος αποτελούν τους τρεις πιο αρχαίους πολιτισμούς. Γι’’ αυτό πρέπει να διατηρούν στενές σχέσεις μεταξύ των. Και οι τρεις αυτές χώρες, επειδή έχουν προϊστορία αιώνων, μπορούν και πρέπει να παίξουν σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση των διεθνών σχέσεων…».

Θέλω να πω ότι έθνη με μεγάλη Ιστορία, όταν έχουν κατάλληλη, εμπνευσμένη ηγεσία, μπορούν να χαράξουν άλλους δρόμους, έξω από τα συμφέροντα και τις παγίδες εκείνων που επιδιώκουν να κηδεμονεύουν τον κόσμο. Οι λαοί έχουν τη θέληση της ενότητας. Η Ιστορία έχει ανάγκη μεγάλων ανδρών, που να μη «διεκδικούν», αλλά να αποφασίζουν και να χαράζουν εθνική ανεξάρτητη πολιτική. Και ο σοσιαλισμός σήμερα, για να έχει νόημα, πρέπει να αναλάβει την άμεση ηγεσία των λαϊκών αγώνων και να ταυτίσει την τύχη του μαζί τους. Αυτό θα όφειλε να πράξει μια «Αριστερά», εάν υπήρχε. Και όχι να κοροϊδεύει ασύστολα.

Είναι τραγικό το γεγονός ότι η δουλοφροσύνη όλων των μνημονιακών τούς κάνει να αδιαφορούν για το κακό που προξενούν στον λαό. Ο Καρυωτάκης έλεγε στις «υποθήκες» του: «Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, του δίνουν όψη ν’ αρέσει, του δίνουν χρυσά λόγια, που νικούν με το ψέμα». Με «χρυσά λόγια» και με το ψέμα κυβέρνηση και αντιπολίτευση ωραιοποιούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Μακιαβέλι ετόνιζε: «Οι λέξεις θα πρέπει να συγκαλύπτουν τα γεγονότα. Αλλά αυτό θα πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην το αντιλαμβάνεται κανείς. Ή, εάν γίνει αντιληπτό, θα πρέπει οι δικαιολογίες να παρουσιάζονται αμέσως». Είναι ακριβώς η πολιτική που εφαρμόζουν οι ευρωλάγνοι για να συγκαλύπτουν τη φρίκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι «Νεκρές ψυχές» του συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ δίνουν ανάγλυφα την εικόνα της κοινωνικής και οικονομικής αδράνειας που προκαλούσε η διατήρηση ενός απηρχαιωμένου συστήματος. Οι έλληνες πολίτες μετεβλήθησαν σε «νεκρές ψυχές» εξαιτίας του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία οι πολιτικές ηγεσίες δεν τολμούν να θίξουν.

http://www.paron.gr/2017/10/01/osa-den-lene-2/

…

ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ : Oυαί υμίν, υποκριτές

Oυαί υμίν, υποκριτές

του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ*

 «Ουαί υμίν, υποκριτές» (αλίμονό σας!) Με τη φράση αυτή ο Ιησούς απήγγειλε τις επτά καταγγελίες Του κατά των υποκριτών, που αφορούσαν τους Γραμματείς και στους Φαρισαίους.

Υπ’ όψιν ότι οι Φαρισαίοι εκπροσωπούσαν τον νόμο. Τηρούσαν αυστηρά τους τύπους και τις παραδόσεις και είχαν αναγορεύσει τους εαυτούς τους ανώτερους από τους υπόλοιπους του αυτού θρησκεύματος. Οι Γραμματείς ήταν οι επίλεκτοι εκείνοι που μελετούσαν τον μωσαϊκό νόμο. Απέδιδαν ιδιαίτερη αξία στις λεπτομέρειες. Χάριν όμως των συμφερόντων τους, έφθαναν ακόμη και στα άκρα. Η ερμηνεία των νόμων ήταν αποκλειστικό τους δικαίωμα.

Ο Ιησούς, στον οποίο πιστεύουν και οι προτεστάντες, κατήγγελλε ευθέως την υποκρισία τους αυτή. Τους κατηγόρησε δε ως τυπολάτρες, διεφθαρμένους, φιλάργυρους, εγωιστές και άπληστους.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν αναφερόμαστε σε αναλογία. Όμως ο εγωισμός του ισχυρού και η απληστία του δανειστή αλλά και η φιλαργυρία μπορούν να τύχουν αναλογίας στο μέτρο που αφορά τη βουλιμία των αγορών και το ασύμμετρο των δανειστών ως προς τη συμπεριφορά τους σε βάρος μιας πληττόμενης κοινωνίας και οικονομίας.

Άλλωστε, η εξυπηρέτηση συμφερόντων δεν μπορεί να καταλήγει στη φτωχοποίηση ενός λαού, όταν μάλιστα το πλεόνασμα της μιας πλευράς συνεπάγεται φτωχοποίηση της άλλης.

Ειδικότερα ο Ιησούς με τη φράση του «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας» αποδίδει κατ’ αναλογία την πραγματικότητα. Και αποδίδει την πραγματικότητα γιατί χαρακτηρίζει την υποκρισία της πλευράς των δανειστών.

Οι νομικοί όροι δανειοδότησης από τον ESM

Αναφορικώς με το τι λαμβάνει χώρα ως προς την αντιμετώπιση του ελληνικού δημοσίου χρέους, θα πρέπει (επιτέλους), για την κατανόηση της ζοφερής εικόνας που παρατηρείται από πλευράς των δανειστών και της συμπεριφοράς τους απέναντι στην Ελλάδα, να σημειωθούν τα παρακάτω:

Προκειμένου να υπάρξει δανειοδότηση - συνδρομή προς την Ελλάδα, λόγω των νομικών δεσμεύσεων του καταστατικού του ESM (που είναι διεθνής οργανισμός), πρέπει απαρεγκλίτως να τηρηθούν τα εξής:

α) Να υποβληθεί αίτημα του κράτους-μέλους που έχει ανάγκη συνδρομής.

β) Να υπάρχει κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης του κράτους-μέλους που ζητεί τη συνδρομή.

γ) Η οικονομική κατάσταση του κράτους-μέλους που ζητεί τη συνδρομή να αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο για το σύνολο της ζώνης του ευρώ αλλά και για τα κράτη-μέλη της ατομικώς.

δ) Να υπάρχει εκτίμηση ότι είναι βιώσιμο το δημόσιο χρέος του κράτους-μέλους που ζητεί τη συνδρομή.

Τα προαναφερόμενα δεν αφορούν μόνο την περίπτωση συνδρομής προς την Ελλάδα. Αφορούν κάθε περίπτωση συνδρομής για κάθε κράτος-μέλος. Ενταύθα αναφέρομαι στο άρθρο 13 του καταστατικού του ESM, όπου όσοι δεν το γνωρίζουν και διατυπώνουν δημόσιο λόγο αφενός εκτίθενται και αφετέρου παραπληροφορούν και αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη.

Με τούτα τα δεδομένα, η υποκρισία

Όσον αφορά τις παραπάνω προϋποθέσεις δανειοδότησης, επειδή αφορούν ανένδοτη νομική κατάσταση, θα πρέπει το ελληνικό δημόσιο χρέος να είναι ή να καταστεί βιώσιμο, άλλως δεν μπορεί να δοθεί δάνειο από τον ESM. Ωστόσο το ελληνικό δημόσιο χρέος (εξ αντικειμένου) δεν είναι βιώσιμο. Καθίσταται βιώσιμο μόνο με σημαντική διαγραφή αυτού. Επειδή όμως οι δανειστές αρνούνται να προβούν στη διαγραφή αυτή, θα πρέπει να βρεθούν προσχηματικοί τρόποι ώστε να εμφανισθεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο!

Ενώπιον της κατάστασης αυτής έχει επιλεγεί, με προσχηματικό και υποκριτικό τρόπο (εξ ανάγκης), να εκπονηθούν μελέτες βιωσιμότητας. Έτσι γίνονται υπολογισμοί σε… βάθος χρόνου!

Η προβολή δε στο μέλλον, όπου κρίνεται η απόδοση μιας οικονομίας για δεκαετίες, όχι μόνο στερείται σοβαρότητας, αλλά, περαιτέρω, με τον τρόπο αυτό υποβαθμίζεται και η επιστημονική αξιοπρέπεια όσων εκπονούν τέτοιου είδους προγράμματα, που οφείλονται στην ανάγκη εξυπηρέτησης μιας προσχηματικής κατάστασης. Έτσι, όμως, ενώ ακυρώνεται η επιστήμη, επιβεβαιώνεται η υποκρισία.

Η υποκριτική όμως και καταχρηστική αυτή συμπεριφορά αφενός υποβαθμίζει το κύρος ενός διεθνούς οργανισμού όπως είναι ο ESM και αφετέρου δημιουργεί αλγεινές εντυπώσεις στην κοινή γνώμη, που παρακολουθεί αμήχανη παλινωδίες, συγκρούσεις, αντικρούσεις, προσθήκες ή τροποποιήσεις ειλημμένων μάλιστα αποφάσεων (βλ. Eurogroup Μαΐου 2016 που αφορά την Ελλάδα) ανακλήσεις δεσμεύσεων και άλλες ζοφερές καταστάσεις. Όταν δε εμπλέκεται στη διαδικασία αυτή και το ΔΝΤ και υφίσταται διελκυστίνδα θέσεων και απόψεων μεταξύ των διεθνών οργανισμών (ΔΝΤ - ESM), τότε δραματοποιείται περαιτέρω η προαναφερόμενη ζοφερή εικόνα.

Με τούτα τα δεδομένα, κατακλείδα του παρόντος κειμένου δεν μπορεί να είναι άλλη από τον τίτλο: «Ουαί υμίν, υποκριτές».

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).
ΤΟ ΠΑΡΟΝ