Pominięte bohaterki z Utoyi.

1,5-godzinna strzelecka jatka na wyspie Utoya obiegła cały świat. Razem z nią informacje o bohaterskich czynach ludzi przebywających na pobliskich wyspach zaczęły rosnąc jak grzyby po deszczu. Słyszeliśmy o mężczyźnie, który po otrzymaniu telefonu od znajomych, że na sąsiedniej wyspie dzieje się coś złego, wsiadł w łódź i bez wahania popłynął po ocalałych. Jednak dziś portale grzmią o pominiętych dwóch kobietach. Toril Hansen oraz Hege Dalen uratowały 40 dzieci. Więc media po pierwsze pytają czy to przez to, że kobiety rzadko przedstawia się jako bohaterki zdolne do spontanicznych poświęceń? Obraz kobiety  w obliczu niebezpieczeństwa, to raczej ta krzycząca blondynka wbiegająca do góry po schodach, zamiast wybiegająca frontowymi drzwiami, gdy napotyka napastnika w domu. To ta ze zwichniętą kostką przez niezdarne chodzenie w szpilkach, niż ta z raną spowodowaną obroną niewinnych ofiar.
Toril i Hege jadły piknikową kolację, gdy nagle usłyszały krzyki i strzały. Bez wahania wsiadły w swą niewielką łódź i pod ostrzałem popłynęły ratowac dzieci wskakujące do wody, rozpaczliwie starające się uciec mordercy. Powtórzyły ten kurs 4 razy dzięki czemu 40 istot ocalało. Dziś nie potrafią się ogarnąc po tym wydarzeniu i są pod opieką psychologów.
Dziś tak naprawdę huczą portale homoseksualne, ponieważ Toril i Hege są lesbijkami. Na dodatek w związku małżeńskim. Dlatego przez pominięcie ich historii w przecież nie tylko norweskich mediach zadaje się mnóstwo pytań czy to z powodu ich orientacji seksualnej. Niektórzy twierdzą, że pokazanie lesbijskich bohaterek w mainstreamowych mediach mogłoby promowac tą orientację wśród młodych. Na dodatek mogłoby wyglądac na to, że rząd norweski propaguje też związki partnerskie ze względu na to, że kobiety są małżeństwem. Czy tak faktycznie jest? W końcu zwyczajnie media rzucałyby się z wywiadami na taki heroiczny wyczyn i trafiałby on na pierwsze strony gazet, a jednak wielu o tym nie słyszało. W Polsce informuje nas o tym serwis plotek.pl obok wiadomości o Dodzie czy Nergalu.
Czy powinno się o tym mówic? Czy to homoseksualna przesada i niepotrzebne wzbudzanie kłótni przez działaczy na rzecz praw gejów i lesbijek? Momentami myślę, że nie powinno się od razu wysnuwac takich wniosków i nie dac się zwariowac i wszędzie doszukiwac dyskryminacji. A czy może jednak po prostu pokazac światu, młodym ludziom, że na świecie, poza ideologicznymi psychopatycznymi mordercami, istnieją dobrzy ludzie, którzy popędzą na ratunek innym bez względu na ich kolor skóry, orientację seksualną, płec czy poglądy polityczne?