Jingle Bells

Terwijl buiten het pak sneeuw steeds dikker werd, had ik wel iets anders te doen dan lekker liggen te slapen. Eindelijk had ik het kerstquiltje weer tevoorschijn gehaald, want het was toch wel de bedoeling dat het aan de muur zou hangen met de kerst. Het kostte me wel moeite om er weer mee verder te gaan, want de laatste keer dat ik eraan gewerkt had, was de laatste dag dat mijn moeder nog leefde. Het was die zondag 12 september en ik zat naast haar bed met de stitchery.

While outside there was more and more snow, I had better things to do than lie down to sleep. Christmas quilt I finally had reappeared, because it was the intention that it would hang on the wall for Christmas. It took me some effort to continue working on it, because the last time I worked on, was the last day my mother was still alive. It was that Sunday, September 12th and I sat next to her bed with the stitchery.

Ook al was ze wat suf door de morfine, ze was toch heel geïnteresseerd in mijn werkje en ze vond het heel erg leuk worden. Ik had de lapjes voor de randen ook meegenomen en liet haar zien hoe het zou worden wanneer het klaar was. Ze gaf me nog advies over de breedte van de randen en ik heb het nu gedaan op de manier die zij het mooiste vond. Nu hangt het aan de muur en kijk ik er met gemengde gevoelens naar. Kijk… zo is het geworden:

Even though she was a bit groggy from the morphine, she was still very interested in my work and she thought it was really fun. I had the pieces for the sides also taken and showed her how it would be when it was finished. She gave me advice about the width of the edges and I have now done the way she liked the best. Now it hangs on the wall and I look with mixed feelings. Look ... this is the result:

De kleuren zijn in het echt wel wat warmer hoor.

The colors are really a bit warmer though.

Het patroontje komt van Bep en ook de hanger waar het quiltje aan hangt heb ik bij haar gekocht tijdens de open dag waar ik in de vorige post over vertelde. Voor Bep en ook voor Cindy had ik nog een kadootje meegenomen. Voor elk een schaapje dat ik gemaakt had.

The pattern comes from Bep and the hanger where the quilt is hanging on I bought in Bep’s shop during the open day where I told about the previous post. I also brought a little gift for Bep and Cindy. For both a sheep that I had made.

De linker heb ik zelf gehouden, want ik had per ongeluk een foutje gemaakt (vandaar het strikje op haar hoofdje). De middelste voor Bep en de rechter dus voor Cindy.

The left, I kept myself because I had accidentally made a mistake (that’s why the bow on her head). The middle I gave to Bep and the right one is for Cindy.

Voorkant Front

en achterkant. and behind

Dit schaapje was ik op een spaans blog tegengekomen en Marisa was zo aardig om mij de link met de tutorial te geven. Wanneer je ook zo’n schaapje wilt maken, kun je de tutorial *hier* vinden. Alleen de link in de tutorial naar het patroon werkt niet meer dus je zult het patroontje zelf moeten tekenen. Maar dat was niet zo moeilijk hoor!

This sheep was on a Spanish blog I encountered and Marisa was so kind to give me the link to the tutorial. If you want to make this sheep, you can find the tutorial *here*. Only the link in the tutorial for the pattern no longer works so you'll have to draw the pattern yourself. But it was not that difficult!

Vanmorgen heb ik de spulletjes voor de groepsknuffel ingepakt dus die ga ik zo even naar het postkantoor brengen. Nu maar hopen dat het allemaal heel aankomt!

This morning I have the stuff for the group hug packed so I am going to the post office later this day. Let's hope it will be delivered in one piece!

Ook wil ik nog even zeggen dat ik niet zoveel in blogland ben de laatste tijd, want ik zit behoorlijk in een dip. Ik mis mijn moeder verschrikkelijk en het wordt alleen maar erger. Daarom kan ik de energie gewoon niet opbrengen om iets te plaatsen. Het is nou ook niet zo leuk om iedere keer iets verdrietigs op m’n blog te zetten natuurlijk. Wel kijk ik zo nu en dan op andere blogs en plaats ik een reaktie hoor!

I would also like to say that I am not much in blogland lately, because I am quite in a dip. I miss my mother terribly and it only gets worse. Therefore I can not muster up the energy just to put something on my blog. It is not so much fun every time to put something sad in my post of course. But I still watch other blogs and I place a reaction here and there!

Dorothy

Mensenlief, wat kan een mens toch een hoop rommel hebben hé? En helemaal iemand die zo moeilijk iets weg kan gooien. Moet je nagaan wat er gebeurd wanneer je de inhoud van een ander huis er ook nog eens bij moet zien te proppen. Juist… mijn hele huis staat zo’n beetje vol nu met dozen en ik zit er een beetje verdwaasd tussen.

Als je eens wist hoe vaak we met een auto vol spullen van het huis van mijn moeder naar ons eigen huis zijn gereden!

Ook zijn er wel wat dingen die ik na veel twijfelen heb weggedaan hoor… maar niet veel! Alleen hebben we het meeste van haar meubeltjes toch laten ophalen, want daar wist ik echt geen raad mee. Gelukkig zijn er wel een paar kleinere dingen waar ik een plekje hier in huis voor gevonden heb. Zoals haar bureautje dat ik nu zelf ga gebruiken voor m’n kaarten maken en dat soort dingen. Natuurlijk moest ik wel eerst een plekje zien te creëren, maar dat is gelukt.

In ons werk/studeer/hobby/strijk/leg-hier-maar-even-neer-want-ik-heb-geen-plek kamertje staat een grenen buffetkast uit vroegere jaren (kon ik weer eens geen afstand van doen) en ik heb bedacht dat we die wel eens wit kunnen gaan schilderen zodat die kast ineens weer leuk staat in de huiskamer. Dan kan ik op de plek die vrij komt mooi het bureautje neerzetten.

In hetzelfde bovengenoemde kamertje had Ton een paar jaar geleden een soort van lage open kast gemaakt, waar kussens op liggen zodat je erop kunt zitten en waar manden instaan. Nu kreeg ik ineens een heldere ingeving… als we nou eens 2 kasten zouden kopen die we aan weerskanten van het kamertje op die lage zitkast zouden zetten! Op naar Ikea dus waar we 2 boekenkasten gekocht hebben die ik gelijk in elkaar gezet heb. Ton heeft vervolgens de poten eraf gezaagd en nu staan ze, ingeruimd en wel, op de zitkast (of hoe ik dat kastje ook noemen moet). Staat nog hartstikke gezellig ook!! Zo gauw de nog ingepakte verhuisdozen uit het kamertje zijn, zal ik er wel eens foto’s van maken.

Dit alles betekent dus dat ik in 2 huizen tegelijk aan het rommelen ben… het huis van mijn moeder én die van mezelf. Druk, druk, druk dus! Maar vrijdag moet ik de sleutel inleveren dus dan moet het klaar zijn.

‘s Avonds heb ik in ieder geval lekker tijd om werken aan de quilt waar ik aan begonnen ben. Had ik dat nou al verteld eigenlijk?? Een paar weken geleden ben ik met Ton naar Tilburg gereden waar Dorry haar leuke winkeltje heeft met quiltbenodigdheden. Daar zag ik prachtige quilts… de één nog mooier dan de ander! Omdat ik nog maar een beginneling ben op dit gebied, besloot ik om te kiezen voor de quilt Dorothy. Die is niet te moeilijk en toch best wel lekker groot… ongeveer 1.50 x 1.50 cm. Dus heb ik het pakket gekocht dat alle patronen plus stof bevat. Kijk, hier zijn wat foto’s van hetgeen ik tot nu toe gedaan heb:

Het zijn natureltinten met blauw zoals je ziet.

Natuurlijk wel alles met de hand, dat is het leukst!!

Leuk wordtie hé? Ondertussen heb ik me ook gelijk maar ingeschreven voor de BOM (block of the month) die in januari begint. Maar daarover tegen die tijd meer. Ik kan het mijn moeder bijna horen zeggen: “Maak nou eerst maar eens af waar je aan begonnen bent voor je je gaat inschrijven voor alweer een nieuwe quilt. Eerst maar eens zien of je déze afmaakt, want daar geloof ik niks van.” Jaja, ze kent me langer dan vandaag. “We zullen zien mam!”

liefs, jolanda

een ongeluk komt zelden alleen!

Eigenlijk was ik gisteren van plan om een leuk bericht te schrijven na alle verdrietige berichten van de laatste tijd. Gewoon een bericht over alledaagse dingen, over de herfst die nu echt zijn intrede gedaan heeft. Over het feit dat we toch nog geweldig mooi weer hebben in oktober. Ik had ook wat mooie foto’s gemaakt van een prachtige zonsondergang van de week hier in de achtertuin. Maar helaas… dingen lopen niet altijd zoals we van te voren denken.

Gistermiddag werd ik gebeld door de jongste broer van mijn moeder en hij vertelde dat hij niet zo’n fijn bericht voor me had. Mijn tante Tiny, de jongere zus van mijn moeder die ik jullie enige berichten geleden heb voorgesteld *klik*, was gisteren op haar snorfiets op weg naar haar volkstuin. Ze heeft toen om wat voor reden dan ook het rode stoplicht niet gezien en is doorgereden. Dit is iets wat ze nooit bewust zou doen, want daar was ze veel te netjes voor. Er kwam een auto aan die niet meer op tijd heeft kunnen stoppen en die heeft haar geschept.

Aangezien het dragen van een helm niet verplicht is op een snorfiets, was haar hoofd niet beschermd. Daar is ze dan ook op terechtgekomen en dat is haar uiteindelijk fataal geworden. De details zal ik jullie verder besparen, maar ze is afgelopen nacht om 3.30 uur op 74-jarige leeftijd overleden.

Dit is opnieuw een behoorlijke klap, helemaal voor haar man en haar enige dochter die in Australië woont. Wat ik persoonlijk wel een troostrijke gedachte vind, is dat mijn eigen moeder die heel goed met tante Tiny omging, haar nu al zo snel weer om zich heen heeft. Ook voor tante Tiny zelf zal het vast fijn zijn om te merken dat mijn moeder op haar wachtte op de plek waar ze zich nu bevinden.

Wat ik nog wel graag wil vertellen, is dat ik enorm trots ben op mijn tante. Ze had een donorcodicil en ook al kunnen ze op haar leeftijd niet meer gebruik maken van organen, ze kunnen wel haar huid gebruiken om mensen met bv brandwonden te helpen. Dit is wat ze graag wilde.

Jullie zullen dus nog even langer moeten wachten op gezellige post van mij. Volgende week dus opnieuw een begrafenis en daarnaast ben ik druk met het opruimen van alle spulletjes van mijn moeder omdat haar huisje eind oktober leeg moet zijn. Maar binnenkort zal ik proberen weer wat leukere berichten te plaatsen hoor!

fijn weekend allemaal, liefs Jolanda

medeleven

Lieve, lieve mensen…

Wat een ongelooflijk warme, lieve, steunende woorden heb ik mogen lezen na mijn verdrietige bericht. Hier ben ik jullie allen ontzettend dankbaar voor, want dit betekent echt heel erg veel voor me. Het verdriet en de pijn zijn onbeschrijflijk en wanneer je dan merkt dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven… zelfs mail sturen of er op hun eigen blog aandacht aan besteden… (Lyndah heel erg bedankt hiervoor) dan doet je dat zóveel goed!

Het doet me zelfs goed om te lezen dat er mensen zijn die iets dergelijks hebben meegemaakt. Niet dat ik dit verdriet gun aan wie dan ook, maar het geeft me toch wel wat hoop voor de toekomst. Blijkbaar zijn zij er op de één of andere manier toch doorgekomen… ik zie zelfs dat zij weer belangstelling hebben voor andere dingen, kunnen lachen ook weer. Ik hoop dat mij dat ook ooit zal gaan lukken al kan ik me dat nu echt niet voorstellen.

Op dit moment is er natuurlijk enorm veel te regelen. Zaken waar je eigenlijk nog helemaal niet aan toe bent, maar die niet kunnen wachten. Ik doe mijn best alles zo mooi mogelijk te verzorgen omdat dit het laatste is wat ik kan doen voor haar. Vanmiddag hebben we de rouwkaarten binnengekregen en die zien er mooi uit. Heel stijlvol en ook wel persoonlijk omdat ik, behalve de standaard teksten, er zelf ook wat aan heb toegevoegd.

Ook heb ik op de linkerbinnenzijde een mooi gedicht laten zetten. Dat gedicht vond ik op internet en is van Cécile Collet en is geïnspireerd op delen van Augustinus' Epistula 263.

De dood is niets
Ik ben maar aan de andere kant
ik ben mijzelf
Jij bent jijzelf
Wat we waren voor mekaar
zijn we nog altijd
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt
spreek tegen mij,zoals weleer
op dezelfde toon
niet plechtig,niet triest
Lach om wat ons samen heeft doen lachen
Bid, glimlach
denk aan mij
bid met mij
Spreek mijn naam uit thuis
zoals je altijd gedaan hebt
zonder hem te benadrukken
zonder zweem van droefheid
Het leven is wat altijd geweest is
de draad is niet gebroken
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet
Neen,jij bent niet ver
Juist aan de andere kant van de weg
Zie je,alles is goed
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
en er de tederheid terugvinden
zuiverder dan ooit
Dus droog je tranen
en ween niet als je van me houdt

liefs, jolanda

mam ik hou van je

Waar ik al 40 jaar zó bang voor ben geweest, is nu gebeurd.

Vanmorgen rond half 9 werd ik gebeld door het ziekenhuis en vertelden ze mij dat het gedurende de nacht een stuk verslechterd was met mijn moeder. Gisteren was ik nog bij haar van ‘s middags tot ‘s avonds en hebben we gepraat, maakte ze grapjes. Ze viel wel steeds even in slaap door de morfine, maar was best helder. Om 20.00 uur was de bezoektijd voorbij en kuste ik haar gedag.

Het bleek wel dat ze niet meer plaste en in de nacht heeft ze erg gebraakt is me verteld. Daarvan is waarschijnlijk wat in haar longen terecht gekomen en heeft ook daar een ontsteking veroorzaakt. Toen ik gebeld werd, raadden ze mij aan snel te komen en toen ik daar aankwam lag ze aan het zuurstof en had ze een slang door haar neus om maagzuur weg te zuigen zodat ze niet meer zou hoeven braken.

Ze was bijna niet meer aanspreekbaar, maar toen ik bij haar ging zitten deed ze nog wel haar ogen open en herkende ze me wel. Ze legde nog even haar hand op mijn wang. Ton en ik hebben bij haar gezeten en af en toe vroeg ik of ze pijn had. Ze lag met haar ogen dicht, maar schudde dan van nee.

Haar handen gingen regelmatig onrustig heen en weer, maar op een bepaald moment werd dat minder. Het leek of ze in slaap viel en die slaap werd steeds dieper. Haar ademhaling oppervlakkiger en uiteindelijk om 6 minuten voor 1 stopte haar ademhaling helemaal.

Mijn moeder is overleden…

Mam ik hou van je en ik mis je nu al zo vreselijk…

Wat nu????

Begrip…

De titel van dit bericht is eigenlijk overbodig, want na alle lieve reacties iedere keer wanneer ik over mijn moeder schreef, weet ik dat iedereen die ik hier ‘ontmoet’ heb, altijd heel meelevend is. Waarvoor ik jullie ook heel erg wil bedanken, want dat doet me steeds heel veel goed.

Maar toch even dit berichtje om jullie in ieder geval even te vertellen waarom ik jullie zo weinig bezoek.

Mijn moeder is afgelopen woensdag weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze had vreselijk veel pijn… zóveel pijn dat ze niet kon lopen en eerst een infuus met pijnstiller moest krijgen voordat ze naar de ambulance kon lopen. Ze moest zelf de trap af omdat ze blijkbaar de brancard niet naar boven en beneden konden krijgen.

In het ziekenhuis hebben we de hele middag op de eerste hulp doorgebracht en uiteindelijk besloten ze ‘s avonds rond half zeven dat ze haar wilden houden. Ze wisten niet precies wat het nou was en vermoedden een verstopping in haar darmen. Ze zou donderdag een CT-scan krijgen zodat ze dat definitief konden vaststellen. Dat is niet doorgegaan, want de behandelend arts vertelde me dat dat eigenlijk geen zin heeft.

Het kan een verstopping zijn door voedsel, maar het kan bv ook een verkleving van de darmwand zijn of de tumor die gegroeid is. Maar wat het ook is, de behandelwijze zal hetzelfde zijn… laxeermiddelen, klysma’s en pijnbestrijding, want opereren kunnen ze tóch niet meer. Het was voor mijn moeder een te grote belasting om een (in haar geval overbodige) CT-scan te ondergaan.

Op dit moment is er niet veel veranderd behalve dat ze van de gewone pijnstillers is overgestapt naar morfine wat inhoudt dat ze nu geen pijn meer voelt, maar tegelijkertijd ook zo’n beetje de hele dag ligt te slapen. Ze kan weinig meer bevatten en vergeet steeds alles. Vast voedsel mag ze al dagen niet meer hebben, alleen nog helder vloeibaar. Dat houdt in dat ze alleen nog water, thee, appelsap, aanmaaklimonade en bouillon mag hebben.

Zelf zit ik elke dag aan haar bed en probeer er voor te zorgen dat ze zich prettig voelt. Ik beantwoord haar vragen, want ze vergeet veel en weet soms niet waar ze ligt. Net had ik haar aan de telefoon en hoewel ze heel goed weet wat ze zegt, kan ik uit haar woorden opmaken dat ze zich voelt alsof alles langs haar heengaat. Ze zegt: “ik slik de pillen die ze me geven en ik drink wat ze me willen laten drinken en verder lig ik hier en gebeurt er niets.” Het lijkt alsof ze met haar geest ver weg is, snappen jullie wat ik bedoel te zeggen? Logisch dat ze zich zo voelt natuurlijk, dat komt door de morfine… ze is geestelijk ook ‘verdoofd’.

Maar ik ben erg bang! Mijn vader is overleden toen ik 6 was en ik heb geen broers of zussen dus mijn moeder en ik zijn altijd met z’n tweeën geweest. Ik ben ongelooflijk bang haar te verliezen en weet niet wat ik dan moet beginnen.

Ik weet niet wanneer ik tijd en zin heb om te bloggen… vaak lees ik jullie stukjes wel voor wat afleiding, maar geef niet altijd een reactie. Toch is het fijn te weten dat jullie er allemaal zijn!

liefs, jolanda

zigzag /\\//\\//\

Zoals beloofd is hier het begin van het zigzag projekt van mijn moeder. Hoewel…. ‘begin’ kun je het al bijna niet meer noemen. Zij gaat echt zooooo hard!!!!

Ze vond dat ik ook een foto moest nemen terwijl ze aan het haken was, zodat je kan zien hoe het moet. Hmmmm…. meer een soort tutorial zigzag haken dus. Misschien iets voor youtube :-))

Hier in ieder geval een paar van dichtbij:

draad aanhechten…

het haken zelf…

een close up…

…en hier dan het geheel tot nu toe…

Wat vinden jullie ervan?? Ik vind het erg mooi worden en kan niet wachten tot ik eind van de week onder die lekker deken kan kruipen! (nee hoor mam, grapje!)

Zelf heb ik vandaag 3 vierkantjes gehaakt dusssss nog 104 te gaan. Niet echt een enorme stap voorwaarts, ik weet het, maar ik heb wel al 3 rijen van 8 vierkantjes aan elkaar gehaakt nu. Ook ben ik er volgens mij achter waarom die vierkantjes: granny squares heten. Waarschijnlijk omdat, wanneer je zo’n vierkantjes deken eindelijk af hebt, je inmiddels veranderd bent in een echte GRANNY!!!!

liefs, jolanda

Wat vliegt de tijd!

Het is alweer een week geleden dat ik iets gepost heb… niet te gelóven zeg!! Het lijkt wel eergisteren. De tijd lijkt wel steeds sneller te gaan en wat dat betreft heeft mijn moeder toch wel gelijk gehad. “Het gaat steeds sneller naarmate je ouder wordt”, zei ze altijd.

Misschien komt het ook wel omdat het zo’n drukke week geweest is. Het ging weer even helemaal mis met mijn moeder en we hebben samen een hele middag in het ziekenhuis doorgebracht. Gelukkig gaat het nu weer redelijk goed en ook de internist waar we van de week geweest zijn, was eigenlijk heel tevreden. Ze moet nu over 2 maanden terugkomen.

Ton en ik zijn er vanmiddag, ondanks het slechte weer, nog even op uit geweest. Gewoon in de auto gestapt en een stukje gaan rijden… we zien vanzelf waar we uitkomen. En dat bleek dus Haarzuilens te zijn dit keer. Er is daar zo’n leuk pleintje waar alle huizen, restaurants, scholen en noem maar op allemaal rood-witte luiken hebben. Staat zó fleurig, zelfs in dit sombere weer. Helaas had ik m’n fototoestel vergeten dus kan ik het niet laten zien.

Alvast een hele fijne week iedereen (hopelijk niet al te nat) en heel erg bedankt voor al jullie lieve reakties iedere keer… ik lees ze met heel erg veel plezier!!!

mijn moeder…

… heeft vorige week 2 scans moeten laten maken omdat de arts wilde weten of de chemo-kuren effect gehad hebben. Deze week kregen we de uitslag.

Omdat zij niet meer genezen kan worden van de darmkanker, was de chemo bedoelt om haar kwaliteit van leven zo goed mogelijk te laten blijven. Helaas lukte dat niet, want in plaats van beter voelde ze zich juist veel slechter tijdens de chemo. Ze lag alleen maar uitgeput op de bank… had nergens meer zin in en at ook nog maar heel weinig. Wanneer je je lichamelijk zo slecht voelt, werkt dat psychisch natuurlijk ook door en had ze het idee dat het alleen maar veel slechter ging.

Toch wezen de scans anders uit. We waren allebei denk ik wel zenuwachtig en ook wel bang dat de arts zou zeggen dat de tumor groter geworden is, maar dat bleek mee te vallen. Hoewel de kanker niet afgenomen is, is het ook niet verergerd… het is dus door de chemo stabiel gebleven. Ondanks dat, leek het de internist toch beter te stoppen met de chemo omdat het beoogde doel, verbetering van de kwaliteit van leven, niet werd gehaald. In plaats van chemo krijgt ze nu prednison wat haar zou moeten helpen zich weer een stuk fitter te voelen.

Toch vonden wij dit wel goed nieuws, want de kanker is niet toegenomen. Ze krijgt weliswaar nu geen chemo meer, maar tussen het moment van de eerste scan (eind maart) en de tweede scan (vorige week) zitten natuurlijk een heleboel weken. En lang niet alle weken daarvan heeft ze chemo gehad. Dus de weken dat ze géén chemo gehad heeft, is er ook niets gebeurd. Wie weet hoe langzaam het dus gaat bij mijn moeder. Op de leeftijd van 82 jaar gaat de celdeling sowieso veel langzamer dus wie weet?

Na het ziekenhuisbezoek zijn we dan ook lekker samen naar de bossen van de Lage Vuursche gereden en hebben we daar ergens op een terras koffie gedronken. Lekker met de geur van het bos in onze neus. Dat deed haar ook goed want ze was al tijden de deur niet uit geweest.

Na 1 dag prednison voelt ze zich ineens een heel stuk beter (waarschijnlijk heeft dit ook te maken met het feit dat ze nu weet dat ze lichamelijk niet zieker geworden is, alleen zwakker door de chemo). Ze begint weer beter te eten en hopelijk komt ze weer wat aan en zal de duizeligheid verdwijnen. Dan kunnen we lekker weer wat vaker leuke dingen doen! We zullen wel zien hoe het verder gaat… zolang het goed gaat moeten we maar proberen er niet teveel aan te denken en de dag te plukken!

Zo, dit was een lange post… maar ik wilde dit toch graag even vertellen.

Deze roos is speciaal voor jou mam…

fijne dag allemaal!

eerste chemokuur

Een paar maanden geleden was er nog niks te zien, gewoon een gietijzeren bak met aarde. Toen ineens zag ik ze… kleine puntjes die boven de aarde uit kwamen piepen. En moet je nu eens zien!!

Mooie planten zijn het toch, Hosta’s. Van die mooie, grote, frisgroene bladeren ook erg geliefd bij de slakjes. Eerst stond deze plant in de volle grond, maar dat was geen succes. Iedere keer weer halfafgekloven bladeren terwijl de boosdoeners meestal nergens te bekennen waren. Slakkenkorrels vind ik dan weer te zielig dus heb ik het op deze manier geprobeerd. Hosta in een pot en afwachten. En ja hoor, dat bleek het ei van Columbus. Nooit meer last gehad van welk weekdier dan ook.

Dit eerste frisse groen dat elk jaar opnieuw weer terugkomt, vind ik zo’n positief hoopgevend plaatje dat ik het goed vind passen bij mijn post van vandaag. Een kleine update betreffende mijn moeder. Regelmatig vragen lieve lezers van mijn blog hoe het nu met haar gaat en dat vind ik toch wel erg bijzonder. Mensen die ons niet persoonlijk kennen, maar toch zo geïnteresseerd en meelevend zijn. Heel erg bedankt daarvoor!

Mijn moeder heeft haar eerste 2 weken chemo achter de rug en die zijn haar reuze meegevallen. Ze heeft zo goed als geen bijwerkingen gehad dus dat is erg fijn. Vanmorgen moesten we naar de oncoloog en ook hij was erg positief over haar. Hij vond dat ze er heel erg goed uitziet en omdat hij haar natuurlijk niet dagelijks ziet, kan hij dat beter beoordelen dan ik. Ze is wel heel erg moe en gaat regelmatig overdag even slapen. Ook heeft ze nog niet echt zin in kaarten maken of borduren of andere creatieve uitspattingen, maar de oncoloog zei dat het juist de bedoeling van de chemo is om dit weer beter te laten worden. Dus minder moe zodat ze meer zin krijgt in dingen ondernemen. Morgen gaat ze beginnen met de tweede kuur waarbij ze 8 pillen per dag moet nemen inplaats van de 5 die ze de eerste kuur moest nemen. Die eerste kuur was meer om te kijken of ze veel bijwerkingen zou krijgen en deze tweede kuur is de dosis die ze moet hebben gezien haar lengte en gewicht.

Het zonnetje laat zich nu ook steeds vaker zien en daar voelt elk mens zich beter door, dus hopelijk geldt dat voor haar ook. Lekker met een boek op haar balkon… m’n liefje wat wil je nog meer? ;-)

Hier nog even een blik in onze achtertuin waar de blauwe regen nu volop bloeit! Het lievelingsplekje van de hommels en bijen uit de buurt.

Fijne zonnige dag! liefs, jolanda

moederdag

Hier dan eindelijk mijn moederdag creaties. De kleuren zijn weer niet helemaal goed helaas, maar dat komt omdat mijn oude fototoestel een tijd terug kapot gegaan is en ik sinds een jaar of zo een nieuwe heb. Maar ik kan er nog steeds niet mee overweg en krijg het niet voor elkaar er mooie foto’s mee te maken. Maar ja, je krijgt in ieder geval een idee hoe het geworden is.

Van Antonia heb ik het hele leuke idee overgenomen om oude foto’s te gebruiken van mijn moeder en schoonmoeder. Toevallig zijn ze beiden 18 jaar op het moment dat de foto’s genomen werden. Dit hier is mijn moeder en voor haar heb ik een vla-emmertje gescrapt.

Op de achterkant heb ik een gedichtje geplakt dat ik vond op internet en ik vond het zelf wel een mooi gedicht:

Voor mijn schoonmoeder heb ik gebruik gemaakt van dezelfde papierserie maar inplaats van een vla-emmertje heb ik voor haar een pringles-bus gescrapt.

Voor beide moeders heb ik er een flesje Dove en een roze handdoekje in gestopt. Daarnaast kreeg mijn schoonmoeder nog een uitgebreidere set van Dove (dat wilde ze graag hebben) en voor mijn moeder heb ik een boek gekocht :)

Zelf ben ik ook enorm verwend door mijn kinderen, maar daar heb ik nog geen foto’s van gemaakt! Van mijn 2 oudste zonen Rodney en Ryan kreeg ik een Martha Steward pons... zo'n randpons mét hoekpons van sterren dus dan kan ik er mooie kerstkaarten mee maken. Van mijn jongste zoon Rick kreeg ik een snoesje stempel en daar ga ik ook gauw een kaartje mee maken!

Alle moeders een hele fijne moederdag!! Liefs,

verdriet

Aan alle mensen die zo lief gereageerd hebben op mijn berichtje over de ziekte van mijn moeder.

Vandaag is ze geopereerd en om kwart voor 10 vanochtend werd ik gebeld door de chirurg. Hij vertelde me dat hij de tumor niet verwijderd heeft, omdat hij na het openen van de buikwand ontdekte dat er heel erg veel uitzaaiingen zijn in de buikwand. Ze kunnen dit niet meer weghalen.

Een aantal dagen geleden waren we zo blij dat er helemaal geen uitzaaiingen ontdekt waren op de MRI scan, en nu dit. Ik ben er kapot van. Ik heb het haar zelf verteld vanmiddag en ze reageerde zoals ik verwacht had... rustig en nuchter. Mijn moeder zegt altijd 'eens komt mijn tijd'. Misschien had ze toch wel rekening gehouden met dit bericht.

Wat ik heel erg vond, was dat er toch 1 traan over haar wang rolde toen ze zag hoe moeilijk ik het ermee had. Ik probeer sterk te zijn voor haar, maar het is zo moeilijk.

Ze gaan misschien nog een milde vorm van chemo aanbieden, om het proces zoveel mogelijk te vertragen. Het spijt me dat ik hier deze ellende allemaal neerschrijf, maar ik moet het even kwijt. Ik kan niets anders dan huilen op dit moment want ik kan haar gewoon niet missen.

Op dit moment heb ik even geen zin om foto’s te plaatsen hier op het blog, hopelijk hebben jullie daar begrip voor. Ik moet dit eerst zien te verwerken. Misschien kan ik het morgen opbrengen de kaart af te maken waar ik aan begonnen was gisteren en dan zal ik die hier plaatsen.

Hopelijk blijven jullie mij volgen, ondanks dit alles.

liefs, jolanda

Lente…

Vandaag is het dan eindelijk zover… 21 maart, de lente is begonnen!! Met dit lieve engeltje wil ik jullie allemaal graag een heerlijk seizoen toewensen waarin we hopelijk heel vaak van de zon kunnen genieten. Bless YOU my friend!

Vanmiddag ben ik weer een poosje bij m’n moeder op bezoek geweest in het ziekenhuis. Dat doe ik elke dag. Ze ligt er nu bijna 2 weken in en ze begint er aardig genoeg van te krijgen. Morgen krijgen we misschien de uitslag van de MRI scan die ze afgelopen vrijdag gehad heeft. Hopelijk zijn er geen uitzaaiingen te zien!!

2 Weken geleden zaten mijn moeder en ik nog saampjes aan de koffie na een middag winkelen zonder te weten wat er de dag erop stond te gebeuren. Zo zie je maar hoe je moet proberen te genieten van elk moment dat je in goede gezondheid gegeven is.

blauwe eitjes

Deze week loop ik mezelf voorbij want er gebeuren ineens zoveel dingen tegelijk en van freubelen komt eigenlijk niets terecht.

Allereerst zat ik dinsdag met mijn moeder van 81 jaar bij de eerste hulp omdat ze zich doodziek voelde. Buikpijn, overgeven… echt niet leuk. Ze moest dus ook blijven en heeft gisteren een darmonderzoek gekregen waaruit gebleken is dat ze ook geopereerd moet worden. Hopelijk mag ze maandag naar huis om daar de operatie af te wachten, maar dat is nog niet zeker. Misschien moet ze ook wel blijven. Dat is erg schrikken dus!

Daarnaast werd ik donderdag thuis gebeld door een verpleegkundige die me vroeg of ik mijn oudste zoon Rodney kon komen ophalen ergens in Utrecht. Hij bleek helemaal niet lekker te zijn geworden in de bus en de buschauffeur had 112 voor hem gebeld. Met Rodney ben ik inmiddels langs de huisarts geweest en we moesten bloed laten prikken omdat zijn bloedsuiker aan de lage kant is… ook afwachten dus wat daaruit komt.

Al met al een nare week waarin ik helemaal geen tijd en zin heb om m’n cuttlebug te gaan uitproberen. M’n huis wilde ik ook graag in lentesfeer brengen, maar daar is ook nog niet veel van gekomen. Wel had ik al dit eierbokaaltje gevuld met die leuke blauwe eitjes en natuurlijk hebben de haasjes van vorige keer inmiddels een leuk plekje gevonden. De rest moet nog maar eventjes wachten…