Dorothy

Mensenlief, wat kan een mens toch een hoop rommel hebben hé? En helemaal iemand die zo moeilijk iets weg kan gooien. Moet je nagaan wat er gebeurd wanneer je de inhoud van een ander huis er ook nog eens bij moet zien te proppen. Juist… mijn hele huis staat zo’n beetje vol nu met dozen en ik zit er een beetje verdwaasd tussen.

Als je eens wist hoe vaak we met een auto vol spullen van het huis van mijn moeder naar ons eigen huis zijn gereden!

Ook zijn er wel wat dingen die ik na veel twijfelen heb weggedaan hoor… maar niet veel! Alleen hebben we het meeste van haar meubeltjes toch laten ophalen, want daar wist ik echt geen raad mee. Gelukkig zijn er wel een paar kleinere dingen waar ik een plekje hier in huis voor gevonden heb. Zoals haar bureautje dat ik nu zelf ga gebruiken voor m’n kaarten maken en dat soort dingen. Natuurlijk moest ik wel eerst een plekje zien te creëren, maar dat is gelukt.

In ons werk/studeer/hobby/strijk/leg-hier-maar-even-neer-want-ik-heb-geen-plek kamertje staat een grenen buffetkast uit vroegere jaren (kon ik weer eens geen afstand van doen) en ik heb bedacht dat we die wel eens wit kunnen gaan schilderen zodat die kast ineens weer leuk staat in de huiskamer. Dan kan ik op de plek die vrij komt mooi het bureautje neerzetten.

In hetzelfde bovengenoemde kamertje had Ton een paar jaar geleden een soort van lage open kast gemaakt, waar kussens op liggen zodat je erop kunt zitten en waar manden instaan. Nu kreeg ik ineens een heldere ingeving… als we nou eens 2 kasten zouden kopen die we aan weerskanten van het kamertje op die lage zitkast zouden zetten! Op naar Ikea dus waar we 2 boekenkasten gekocht hebben die ik gelijk in elkaar gezet heb. Ton heeft vervolgens de poten eraf gezaagd en nu staan ze, ingeruimd en wel, op de zitkast (of hoe ik dat kastje ook noemen moet). Staat nog hartstikke gezellig ook!! Zo gauw de nog ingepakte verhuisdozen uit het kamertje zijn, zal ik er wel eens foto’s van maken.

Dit alles betekent dus dat ik in 2 huizen tegelijk aan het rommelen ben… het huis van mijn moeder én die van mezelf. Druk, druk, druk dus! Maar vrijdag moet ik de sleutel inleveren dus dan moet het klaar zijn.

‘s Avonds heb ik in ieder geval lekker tijd om werken aan de quilt waar ik aan begonnen ben. Had ik dat nou al verteld eigenlijk?? Een paar weken geleden ben ik met Ton naar Tilburg gereden waar Dorry haar leuke winkeltje heeft met quiltbenodigdheden. Daar zag ik prachtige quilts… de één nog mooier dan de ander! Omdat ik nog maar een beginneling ben op dit gebied, besloot ik om te kiezen voor de quilt Dorothy. Die is niet te moeilijk en toch best wel lekker groot… ongeveer 1.50 x 1.50 cm. Dus heb ik het pakket gekocht dat alle patronen plus stof bevat. Kijk, hier zijn wat foto’s van hetgeen ik tot nu toe gedaan heb:

Het zijn natureltinten met blauw zoals je ziet.

Natuurlijk wel alles met de hand, dat is het leukst!!

Leuk wordtie hé? Ondertussen heb ik me ook gelijk maar ingeschreven voor de BOM (block of the month) die in januari begint. Maar daarover tegen die tijd meer. Ik kan het mijn moeder bijna horen zeggen: “Maak nou eerst maar eens af waar je aan begonnen bent voor je je gaat inschrijven voor alweer een nieuwe quilt. Eerst maar eens zien of je déze afmaakt, want daar geloof ik niks van.” Jaja, ze kent me langer dan vandaag. “We zullen zien mam!”

liefs, jolanda

een ongeluk komt zelden alleen!

Eigenlijk was ik gisteren van plan om een leuk bericht te schrijven na alle verdrietige berichten van de laatste tijd. Gewoon een bericht over alledaagse dingen, over de herfst die nu echt zijn intrede gedaan heeft. Over het feit dat we toch nog geweldig mooi weer hebben in oktober. Ik had ook wat mooie foto’s gemaakt van een prachtige zonsondergang van de week hier in de achtertuin. Maar helaas… dingen lopen niet altijd zoals we van te voren denken.

Gistermiddag werd ik gebeld door de jongste broer van mijn moeder en hij vertelde dat hij niet zo’n fijn bericht voor me had. Mijn tante Tiny, de jongere zus van mijn moeder die ik jullie enige berichten geleden heb voorgesteld *klik*, was gisteren op haar snorfiets op weg naar haar volkstuin. Ze heeft toen om wat voor reden dan ook het rode stoplicht niet gezien en is doorgereden. Dit is iets wat ze nooit bewust zou doen, want daar was ze veel te netjes voor. Er kwam een auto aan die niet meer op tijd heeft kunnen stoppen en die heeft haar geschept.

Aangezien het dragen van een helm niet verplicht is op een snorfiets, was haar hoofd niet beschermd. Daar is ze dan ook op terechtgekomen en dat is haar uiteindelijk fataal geworden. De details zal ik jullie verder besparen, maar ze is afgelopen nacht om 3.30 uur op 74-jarige leeftijd overleden.

Dit is opnieuw een behoorlijke klap, helemaal voor haar man en haar enige dochter die in Australië woont. Wat ik persoonlijk wel een troostrijke gedachte vind, is dat mijn eigen moeder die heel goed met tante Tiny omging, haar nu al zo snel weer om zich heen heeft. Ook voor tante Tiny zelf zal het vast fijn zijn om te merken dat mijn moeder op haar wachtte op de plek waar ze zich nu bevinden.

Wat ik nog wel graag wil vertellen, is dat ik enorm trots ben op mijn tante. Ze had een donorcodicil en ook al kunnen ze op haar leeftijd niet meer gebruik maken van organen, ze kunnen wel haar huid gebruiken om mensen met bv brandwonden te helpen. Dit is wat ze graag wilde.

Jullie zullen dus nog even langer moeten wachten op gezellige post van mij. Volgende week dus opnieuw een begrafenis en daarnaast ben ik druk met het opruimen van alle spulletjes van mijn moeder omdat haar huisje eind oktober leeg moet zijn. Maar binnenkort zal ik proberen weer wat leukere berichten te plaatsen hoor!

fijn weekend allemaal, liefs Jolanda