Krans van kussentjes

De begrafenis is nu ruim een week achter de rug en vanaf dat moment was het geregel voorbij. De jongens zijn weer naar school en Ton is weer naar z’n werk… het gewone leven is weer begonnen. Toch is het gewone leven voor mij best moeilijk, want mijn gewone leven bestond uit elke dag boodschappen doen met m’n moeder en gezellig een bakkie doen samen. Dat kan nu niet meer en dat mis ik enorm!! Ik loop eigenlijk elke dag met de ziel onder m’n arm. Eerst ging ik die tijd vullen met huishoudelijke klussen, maar daar heeft een mens ook niet altijd zin in hé?

Daarom bedacht ik me dat ik nog een heleboel lapjes had liggen waar ik wel eens iets leuks van zou kunnen maken. Op een paar andere blogs was ik een leuke krans tegengekomen en dat leek me wel wat. Aan de slag dus!

Eerst een stuk of 50 vierkantjes van 12.5 x 12.5 cm geknipt uit verschillende stofjes:

Deze vierkantjes vouw je dubbel met de goede kant naar binnen en vervolgens stik je de lange kant en 1 korte kant dicht:

Nadat je alle vierkantjes zo gestikt hebt….

keer je ze om, vul je ze (zo’n zak met vulsel koop je gewoon bij de HEMA bv) en daarna naai je de opening dicht. Dit kan natuurlijk met de naaimachine, maar zelf doe ik dat liever met de hand. Wel veel meer werk, maar toch wel mooier.

Nu heb je dus 50 kleine kussentjes! Nu neem je een strokrans en een bolletje touw (of raffia bv)…

en bind je al die kussentjes steeds met een stukje touw om de krans vast. Als je klaar bent, heb je een gezellige, zachte kussentjes-krans :-) Bij mij hangt hij aan de kast en ik vind het best gezellig staan. Misschien ga ik tegen kersttijd nog wel zo’n krans maken, maar dan van kerststofjes… wie weet!

Maar ja, nu heb ik dus weer niks te doen en daarom ben ik nu van plan om een quilt te beginnen. Daar ga ik vast een stuk langer over doen denk ik. Hmmm…. ik heb trouwens ook nog het mini kerstquiltje van atelier Bep liggen waar ik aan begonnen was. Misschien eerst die maar afmaken. Dat wordt een mooi werkje voor morgen!

Fijne avond allemaal! Liefs, jolanda

medeleven

Lieve, lieve mensen…

Wat een ongelooflijk warme, lieve, steunende woorden heb ik mogen lezen na mijn verdrietige bericht. Hier ben ik jullie allen ontzettend dankbaar voor, want dit betekent echt heel erg veel voor me. Het verdriet en de pijn zijn onbeschrijflijk en wanneer je dan merkt dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven… zelfs mail sturen of er op hun eigen blog aandacht aan besteden… (Lyndah heel erg bedankt hiervoor) dan doet je dat zóveel goed!

Het doet me zelfs goed om te lezen dat er mensen zijn die iets dergelijks hebben meegemaakt. Niet dat ik dit verdriet gun aan wie dan ook, maar het geeft me toch wel wat hoop voor de toekomst. Blijkbaar zijn zij er op de één of andere manier toch doorgekomen… ik zie zelfs dat zij weer belangstelling hebben voor andere dingen, kunnen lachen ook weer. Ik hoop dat mij dat ook ooit zal gaan lukken al kan ik me dat nu echt niet voorstellen.

Op dit moment is er natuurlijk enorm veel te regelen. Zaken waar je eigenlijk nog helemaal niet aan toe bent, maar die niet kunnen wachten. Ik doe mijn best alles zo mooi mogelijk te verzorgen omdat dit het laatste is wat ik kan doen voor haar. Vanmiddag hebben we de rouwkaarten binnengekregen en die zien er mooi uit. Heel stijlvol en ook wel persoonlijk omdat ik, behalve de standaard teksten, er zelf ook wat aan heb toegevoegd.

Ook heb ik op de linkerbinnenzijde een mooi gedicht laten zetten. Dat gedicht vond ik op internet en is van Cécile Collet en is geïnspireerd op delen van Augustinus' Epistula 263.

De dood is niets
Ik ben maar aan de andere kant
ik ben mijzelf
Jij bent jijzelf
Wat we waren voor mekaar
zijn we nog altijd
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt
spreek tegen mij,zoals weleer
op dezelfde toon
niet plechtig,niet triest
Lach om wat ons samen heeft doen lachen
Bid, glimlach
denk aan mij
bid met mij
Spreek mijn naam uit thuis
zoals je altijd gedaan hebt
zonder hem te benadrukken
zonder zweem van droefheid
Het leven is wat altijd geweest is
de draad is niet gebroken
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet
Neen,jij bent niet ver
Juist aan de andere kant van de weg
Zie je,alles is goed
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
en er de tederheid terugvinden
zuiverder dan ooit
Dus droog je tranen
en ween niet als je van me houdt

liefs, jolanda

mam ik hou van je

Waar ik al 40 jaar zó bang voor ben geweest, is nu gebeurd.

Vanmorgen rond half 9 werd ik gebeld door het ziekenhuis en vertelden ze mij dat het gedurende de nacht een stuk verslechterd was met mijn moeder. Gisteren was ik nog bij haar van ‘s middags tot ‘s avonds en hebben we gepraat, maakte ze grapjes. Ze viel wel steeds even in slaap door de morfine, maar was best helder. Om 20.00 uur was de bezoektijd voorbij en kuste ik haar gedag.

Het bleek wel dat ze niet meer plaste en in de nacht heeft ze erg gebraakt is me verteld. Daarvan is waarschijnlijk wat in haar longen terecht gekomen en heeft ook daar een ontsteking veroorzaakt. Toen ik gebeld werd, raadden ze mij aan snel te komen en toen ik daar aankwam lag ze aan het zuurstof en had ze een slang door haar neus om maagzuur weg te zuigen zodat ze niet meer zou hoeven braken.

Ze was bijna niet meer aanspreekbaar, maar toen ik bij haar ging zitten deed ze nog wel haar ogen open en herkende ze me wel. Ze legde nog even haar hand op mijn wang. Ton en ik hebben bij haar gezeten en af en toe vroeg ik of ze pijn had. Ze lag met haar ogen dicht, maar schudde dan van nee.

Haar handen gingen regelmatig onrustig heen en weer, maar op een bepaald moment werd dat minder. Het leek of ze in slaap viel en die slaap werd steeds dieper. Haar ademhaling oppervlakkiger en uiteindelijk om 6 minuten voor 1 stopte haar ademhaling helemaal.

Mijn moeder is overleden…

Mam ik hou van je en ik mis je nu al zo vreselijk…

Wat nu????

Begrip…

De titel van dit bericht is eigenlijk overbodig, want na alle lieve reacties iedere keer wanneer ik over mijn moeder schreef, weet ik dat iedereen die ik hier ‘ontmoet’ heb, altijd heel meelevend is. Waarvoor ik jullie ook heel erg wil bedanken, want dat doet me steeds heel veel goed.

Maar toch even dit berichtje om jullie in ieder geval even te vertellen waarom ik jullie zo weinig bezoek.

Mijn moeder is afgelopen woensdag weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze had vreselijk veel pijn… zóveel pijn dat ze niet kon lopen en eerst een infuus met pijnstiller moest krijgen voordat ze naar de ambulance kon lopen. Ze moest zelf de trap af omdat ze blijkbaar de brancard niet naar boven en beneden konden krijgen.

In het ziekenhuis hebben we de hele middag op de eerste hulp doorgebracht en uiteindelijk besloten ze ‘s avonds rond half zeven dat ze haar wilden houden. Ze wisten niet precies wat het nou was en vermoedden een verstopping in haar darmen. Ze zou donderdag een CT-scan krijgen zodat ze dat definitief konden vaststellen. Dat is niet doorgegaan, want de behandelend arts vertelde me dat dat eigenlijk geen zin heeft.

Het kan een verstopping zijn door voedsel, maar het kan bv ook een verkleving van de darmwand zijn of de tumor die gegroeid is. Maar wat het ook is, de behandelwijze zal hetzelfde zijn… laxeermiddelen, klysma’s en pijnbestrijding, want opereren kunnen ze tóch niet meer. Het was voor mijn moeder een te grote belasting om een (in haar geval overbodige) CT-scan te ondergaan.

Op dit moment is er niet veel veranderd behalve dat ze van de gewone pijnstillers is overgestapt naar morfine wat inhoudt dat ze nu geen pijn meer voelt, maar tegelijkertijd ook zo’n beetje de hele dag ligt te slapen. Ze kan weinig meer bevatten en vergeet steeds alles. Vast voedsel mag ze al dagen niet meer hebben, alleen nog helder vloeibaar. Dat houdt in dat ze alleen nog water, thee, appelsap, aanmaaklimonade en bouillon mag hebben.

Zelf zit ik elke dag aan haar bed en probeer er voor te zorgen dat ze zich prettig voelt. Ik beantwoord haar vragen, want ze vergeet veel en weet soms niet waar ze ligt. Net had ik haar aan de telefoon en hoewel ze heel goed weet wat ze zegt, kan ik uit haar woorden opmaken dat ze zich voelt alsof alles langs haar heengaat. Ze zegt: “ik slik de pillen die ze me geven en ik drink wat ze me willen laten drinken en verder lig ik hier en gebeurt er niets.” Het lijkt alsof ze met haar geest ver weg is, snappen jullie wat ik bedoel te zeggen? Logisch dat ze zich zo voelt natuurlijk, dat komt door de morfine… ze is geestelijk ook ‘verdoofd’.

Maar ik ben erg bang! Mijn vader is overleden toen ik 6 was en ik heb geen broers of zussen dus mijn moeder en ik zijn altijd met z’n tweeën geweest. Ik ben ongelooflijk bang haar te verliezen en weet niet wat ik dan moet beginnen.

Ik weet niet wanneer ik tijd en zin heb om te bloggen… vaak lees ik jullie stukjes wel voor wat afleiding, maar geef niet altijd een reactie. Toch is het fijn te weten dat jullie er allemaal zijn!

liefs, jolanda

gezellig naar bep…

Vandaag had Bep van atelier bep open dag. Nu was ik daar nog nooit geweest, maar had er al veel over ‘gehoord’ op verschillende blogs en ik wilde graag eens gaan kijken. Het weer was natuurlijk fantastisch en gewapend met fototoestel (jaja, niet vergeten dit keer) gingen we op weg. Het was een rot-end rijden, dik een uur (en dat is veeeeeeel voor iemand die een hekel heeft aan autorijden), maar het was het waard hoor!

Wat heeft ze het daar gezellig!!!!! Hele knusse hoekjes zoals je hierboven al kunt zien, met de leukste dingetjes aangekleed. Natuurlijk heel veel zelfgemaakt quilts, kussens, poppen en noem maar op. Je komt ogen tekort en voor iemand die ervan houdt, is het moeilijk om niet met tassen vol patronen en stof naar huis te gaan.

Om haar mooie huis, het ouderlijk huis van haar man zo vertelde hij ons, ligt ook een prachtige tuin met een vijver vól met kikkers.

In die tuin heeft ze een pipo-wagen staan waarin ze leuke decoratie artikelen verkoopt en natuurlijk haar quilts en poppen.

Na het drinken van een lekkere bak koffie met cake (waar we wel aan toe waren na dat eind rijden natuurlijk hihi), ben ik lekker binnen gaan snuffelen in het gedeelte waar ze patroontjes, stof en allerlei toebehoren verkoopt.

Het was er vandaag natuurlijk een drukte van jewelste, maar toch kon ik nog een leuke foto maken van één van de gezellige hoekjes binnen. Kijk maar…

Nou ziet dat er niet gezellig uit??? Het is dat Ton zat te wachten in de tuin, anders was ik lekker nog een uurtje langer binnen gebleven hoor. Hij zat dan wel heerlijk aan de rand van de vijver in het zonnetje, maar het is toch nooit zo’n fijn idee dat er iemand op je zit te wachten hé?

Maar niet getreurd… ik ga gewoon over een poosje nog een keertje terug!! Dan heb ik ondertussen misschien mijn gehaakte deken af en kan ik stofjes gaan inslaan voor de quilt die ik wil gaan maken. Nu ben ik natuurlijk ook niet met lege handen weggegaan hoor hihihi. Ik heb een patroontje gekocht van een kerstquiltje én ik heb de spulletjes gekocht (stof en belletjes) die ik nodig heb voor het mini-kerstquiltje waarvan het patroon staat in ‘Quilt en Zo’. In dit blad staat deze maand een leuk artikel over Bep.

Bedankt voor de gastvrijheid Bep, je hebt het enorm gezellig daar en ik kom zéker weer eens bij je langs hoor.

Zo… nu ga ik als een gek verder met haken, want ik wil beginnen aan mijn kerstquiltjes!!!!! :-)))

liefs, jolanda

ouderwets wordt weer nieuwerwets!

Kennen jullie deze nog, nog, nog, nog…. ??

Juist… een ouderwetse draaitafel zoals wij die ‘vroeger’ allemaal hadden. (Rick noemde het: zo’n ding waarmee je cd’s ronddraait LOL) Wij hadden er ook nog eentje, maar die stond al jaaaaren boven op de vliering. Vanaf het moment dat de cd speler zijn intrede deed hier in huis zo ongeveer.

Maar vanaf vandaag mag hij weer een verdieping lager staan… op de kamer van Ryan!! Mijn zoon Ryan vindt het namelijk helemaal geweldig en heeft het ding ergens onder het stof vandaan getrokken en op z’n kamer geïnstalleerd. Geluid komt er nog niet uit, want daarvoor moet eerst de benodigde kabel worden aangeschaft die dan in z’n computer kan worden geplugd zodat hij via de geluidskaart en boxen van zijn computer loopt. (zoiets was het wel zo ongeveer :S) Hij heeft dan geen versterker nodig… snappen jullie hem nog?? hihihi

Zelf ben ik er wel blij mee, want het betekent natuurlijk ook dat al onze oude lp’s tevoorschijn worden gehaald en die muziek vind ik nog steeds super!! Ietsiepietsie 70’s zit er misschien tussen, maar voornamelijk 80’s en 90’s.

Bob Marley, Donna Summer, the Eurythmics, Duncan Brown, Brian Ferry, een heeeeeleboel Queen én de lp ‘thriller’ van Michael Jackson. Dit zijn de eersten die bij me boven komen, maar er zijn er vast nog heel wat meer…

Snel die kabel halen zodat we die kunnen ‘pluggen’ want nu istie nog steeds ‘unplugged’ … (unplugged?? hmmmm…. JA IK HEB HET!! Eric Clapton.. die zit er ook nog tussen)

Hahahaaaaaa dat wordt swingen hier in huis binnenkort!!!!

liefs, jolanda