Οι εξαγγελίες περικοπών στο δημόσιο τομέα της Αγγλίας την προηγούμενη Τετάρτη δε με ξάφνιασαν. Δε με βρήκαν απροετοίμαστη, καθώς δεν επρόκειτο για κάποιο μυστικό ότι η οικονομία της Αγγλίας δεν βρίσκεται στα καλύτερά της κι ας μη γινόταν τόσος ντόρος στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Θυμάμαι πως από όταν ξεκίνησε όλος αυτός ο θόρυβος στα ελληνικά Μ.Μ.Ε για την εθνική μας οικονομία φίλοι και γνωστοί μου εκμυστηρεύονταν τα σχέδιά τους να μεταναστεύσουν προς τα βόρεια. Θεωρούσαν ότι εδώ τα πράγματα είναι εύκολα και οι θέσεις εργασίας εξασφαλισμένες. Τα νέα της Τετάρτης όμως προφανώς μας επανέφεραν στην πραγματικότητα και δικαιολόγησαν τους προβληματισμούς που εξέφραζα σε κάθε τέτοια κουβέντα. Έβλεπα και βλέπω και εδώ (στην Αγγλία) γονείς να ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους. Πολλοί από τους διδακτορικούς φοιτητές επέλεξαν αυτήν την πορεία όχι γιατί ήθελαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στον ακαδημαϊκό χώρο αλλά γιατί το είδαν σαν μια δουλειά που τους εξασφάλιζε έναν αξιοπρεπή μισθό. Τραγικό; Μπορεί..
Η κατάσταση όμως είναι τέτοια που οι επιλογές μας ενδεχομένως δε γίνονται βάσει του τι αγαπάμε αλλά του τι μπορούμε να κάνουμε τώρα και τι θα μας εξασφαλίσει ένα καλύτερο παρόν.. για το μέλλον δε σχεδιάζουμε πια.. κι αυτό είναι όντως τραγικό.. φοβόμαστε πια να ονειρευτούμε κι αυτή είναι για ’μενα προσωπικά η πιο μεγάλη συνέπεια της οικονομικής κρίσης.. η στέρηση του δικαιώματος να ονειρεύεσαι το μέλλον σου.. γιατί αυτή η κατάσταση έχει ολισθηρές συνέπειες. Ένας άνθρωπος που έχει πάψει να ονειρεύεται, πως θα διεκδικήσει το μέλλον του; Ένας άνθρωπος που έχει πειστεί ότι ακόμη και να βρει δουλειά είναι τυχερός πως θα διεκδικήσει τα δικαιώματά του; Ένας άνθρωπος που έχει πάψει να πιστεύει ότι υπάρχει, μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο δεν απολαμβάνει, δε ζει ούτε το σήμερα.. βυθίζεται στη μιζέρια, στο σκοτάδι και τελικά δε ζει!
Ναι, δε ζει.. γιατί τι σημαίνει να ζεις; Όχι δε θα απαντήσω σαν φιλόσοφος ούτε και θα κάνω φιλοσοφική ανάλυση περί του τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος.. αλλά ίσως είναι μια ευκαιρία και αυτή μέσα στις όποιες δυσκολίες να επανακαθορίσουμε τι σημαίνει ζωή, τι σημαίνει ευτυχία για τον καθένα μας.. Τα ακριβά ρούχα, ο πολυτελής τρόπος ζωής; Και μετά τι; Όλα αυτά δεν είναι που οδήγησαν σε ψεύτικες ανθρώπινες σχέσεις, σε ψεύτικα ιδανικά και αξίες και τελικά σε μια ψευδή σύλληψης του εαυτού μας και των στόχων μας.. Μας έκαναν να πιστεύουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι με κάθε νέα τσάντα που αγοράζουμε, με κάθε νέο αυτοκίνητο.. μας έκαναν να πιστεύουμε πως όσα πιο πολλά υλικά αγαθά έχουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε.. μα τα υλικά αγαθά δεν εξαντλούνται ποτέ.. πάντα θα λανσάρουν κάτι νέο, πιο μοδάτο, πάντα θα δημιουργούν τεχνητές ανάγκες κι εμείς ποτέ δε θα ‘μαστε ευτυχισμένοι.. γιατί αν είχαμε το χρόνο να σκεφτούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους θα είχαμε τα μισά από αυτά που μας ανήκουν, δε θα κατοικούσαμε στις μεγαλουπόλεις και τελικά η οικονομία που στηρίζεται σε όλο αυτό το σκεπτικό και την ψυχολογία του καταναλωτή θα κατέρρεε, αλλά εμείς θα ήμασταν ευτυχισμένοι.. μας μετέτρεψαν από πολίτες σε καταναλωτές.. διαμαρτυρόμαστε ως προς τις καταναλωτικές αλλαγές που επιφέρει η οικονομική κρίση κυρίως.. ως πολίτες τι κάνουμε;
Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο μάλλον δεν βλέπω καμία συνοχή, δεν είναι αυτά που ήθελα να γράψω ξεκινώντας.. αυτές οι σκέψεις είναι που καταπιέζονται όμως μάλλον στο κεφάλι μου και βρήκαν την ευκαιρία να ξεπηδήσουν μέσα από διάσπαρτες λέξεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου