Κάποτε...

 

...ίσως και να μπορέσω να αφήσω αυτό τον θλιβερό λάκκο. 

Να αφήσω τη μαύρη στενοχώρια στο σκοτεινό της κλουβί. 

Να μην κοιτάξω πίσω ξανά. 

Να προχωρήσω με αυτοπεποίθηση. 

Να βάλω τέλος στον πόνο. 

Έχω ήδη στο πλευρό μου ουλές, που μόνο ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει. 

Κάποτε ίσως και να μπορέσω να αφήσω αυτόν τον θλιβερό λάκκο. 

Να περπατήσω ήρεμα, βήμα-βήμα. 

Όχι βιαστικά. 

Να περπατήσω με την άμμο στα πόδια μου και να τραγουδώ χαρούμενα. 

Να τρέξω στην παραλία που έτρεχα πάντα, σαν ήμουν μικρή. 

Με το πρόσωπό μου γεμάτο αλάτι κι ένα χαμόγελο στα χείλη μου. 

Κάποτε ίσως και να μπορέσω...

#θυμήσου

#only_lovers_left_alive

#κάποτε_θα_λογαριαστούμε

Πόσο θα ήθελα...

...να έχω το χάρισμα να μπορώ να γράψω κάτι ξεχωριστό, κάτι επικό. 

Όχι απαραίτητα τεράστιο, γιατί δεν είναι και για χόρταση οι λέξεις. 

Για παράδειγμα, διακόσιες λέξεις, καλές είναι. 

Αλλά θέλω να είναι ένα κείμενο πλήρες νοημάτων και κοινωνικοπολιτικοφιλοσοφικών μηνυμάτων. 

Να είναι αλληγορικό μα και ξεκάθαρο μαζί. Και ολίγος σουρεαλισμός να μην του πήγαινε άσχημα. 

Όμως, φευ, για ποιο θέμα να γράψω; Αυτό είναι ένα πρόβλημα που πάντα το έχω. Έλλειψη θέματος. 

Όχι ότι δεν γίνονται πράγματα γύρω μου, που δεν είναι άξια σχολιασμού. Αλλά, μάλλον, αφήνω το μυαλό μου να τεμπελιάζει. 

Και, φυσικά, πάντα φταίει κάτι άλλο γι’ αυτό. 

Το καλοκαίρι έχει υψηλές θερμοκρασίες και καύσωνες και το είναι μου λιώνει. 

Το φθινόπωρο αλλάζουν χρώμα τα φύλλα των δέντρων κι ύστερα πέφτουν και θέλω να κάθομαι να τα χαζεύω. 

Τον χειμώνα φυσάει ένα αναζωογονητικό βοριαδάκι και με ξεσηκώνει για δροσερούς περιπάτους. 

Την άνοιξη ανθίζουν τα λουλούδια και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ από τη χαρά μου. 

Και έτσι ποτέ δεν θα μπορέσω να γράψω κάτι ξεχωριστό. 

Απόδειξη ότι κοντεύω να συμπληρώσω τον αριθμό των λέξεων που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω, χωρίς να γράψω τίποτα ουσιαστικό. 

Οι λέξεις που χρειάστηκα, τελικά, γι’ αυτό το τίποτα είναι ακριβώς διακόσιες!

Το πρωινό...

...της περασμένης Παρασκευής, αλλά και το μεσημέρι της ήταν πολύ κουραστικά. 

Τόσο κουραστικά, που όταν η ώρα πήγε 15:50 και σκεπτόμενη την απογευματινή φροντίδα της μητρός, καθώς και την εργασία μετέπειτα, όπου παρατηρείται φόρτος λόγω προεκλογικής περιόδου, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν το απόλυτο τίποτα. 

Δοθείσης ευκαιρίας, λοιπόν, άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα πάνω σε μια εκπομπή που φέρει τον τίτλο Shopping Star και την παρουσιάζει μία συμπαθής ξανθιά κυρία, με το ονοματεπώνυμο Βίκυ Καγιά. 

Είναι μια εκπομπή που, από ότι κατάλαβα, ασχολείται με το πώς θα ντυθεί κάποια αναλόγως με την περίσταση. 

Για παράδειγμα, τι πρέπει να φορέσει μία γυναίκα σε έναν γάμο, σε μια κηδεία, σε μια προγραμματισμένη επίσκεψη για χειρουργική επέμβαση ή όταν πηγαίνει το αυτοκίνητο στο συνεργείο, όταν μαζεύει ελιές ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. 

Το θέμα της εκπομπής που έτυχε να παρακολουθήσω ήταν "Σικ σε δείπνο με τον πρώην". 

Ναι.
Με τον πρώην. 

Δείπνο. 

Λες και είμαστε τίποτα Σουηδοί ξέρω 'γω και πηγαίνουμε για δείπνο με τους πρώην...  

Εδώ πέρα αγάπη μου τους πρώην τους κάνουμε μπλοκ, τους ρίχνουμε καντήλια, τρώμε τα συκώτια μας, μαλλιοτραβιόμαστε, καλούμε το Εσωτερικών Υποθέσεων και άλλα τέτοια πολιτισμένα, δεν τρέχουμε νυχτιάτικα στα ρεστοράν μαζί τους. 

Βάλε κυρία Καγιά μου για θέμα "Σικ σε ξεκατίνιασμα με τον πρώην", να έρθεις να πιάσεις και τον σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας κι άσε τα δείπνα κατά μέρος! 

Ακούς εκεί, δείπνο με τον πρώην... 

Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.

Προσωπικά...

...πιστεύω ακράδαντα, στην ύπαρξη του Άγιου Βασίλη! 

Παιδιόθεν, λοιπόν, κάθε χρόνο του στέλνω ένα γράμμα, όπου του ζητάω να μου φέρει ένα δώρο, αλλά εις μάτην. 

Προφανώς ο τύπος έχει κάποια εμπάθεια με το άτομό μου. Δεν το εξηγώ διαφορετικά! 

Διότι είμαι ένα πάρα πολύ καλό παιδί, καθ’ όλη την διάρκεια του έτους. Σχεδόν. 

Και αυτά που ακούγονται κατά καιρούς για εμένα, είναι λασπολογίες και διαβολές εις βάρος μου, από ανταγωνιστές του κλάδου μου. 

Αλλά αυτός, τίποτα. Μέχρι σήμερα, ένα δώρο δεν μου έχει φέρει, της δόλιας. 

Παρόλα αυτά, δεν το βάζω κάτω και θα του ξαναστείλω γράμμα! Το έχω ήδη γράψει και το παραθέτω. 

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, 

Υγείαν έχω (λέμε τώρα...) και το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς. 

Έρχομαι, για ακόμα μία φορά, να σου ζητήσω η βαριόμοιρη ένα δώρο, διότι καημό το έχω να βρω κάποια χρονιά κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο ένα κουτί, μια σακούλα ή έστω ένα πράσινο φύλλο βρε αδερφέ, που να γράφει το όνομά μου. 

Κάθε φορά, μαζεύεται την Πρωτοχρονιά όλη η οικογένειά μου και όλοι παίρνουν με λαχτάρα τα κουτιά τους και ξετυλίγουν γεμάτοι χαρά τα γυαλιστερά και χρωματιστά περιτυλίγματα με τους τεράστιους φιόγκους κι εγώ κάθομαι σε μια γωνίτσα στον καναπέ και κοιτάω, σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, την ευτυχία στα πρόσωπα των οικείων μου κι ένα δάκρυ κυλάει αργά-αργά από το αριστερό μου μάτι και κάνω βουβό πόνο για να μην ενοχλήσω τη χαρά των υπολοίπων. Τέτοια καλοσύνη, λέμε, έχω η γυναίκα! 

Και τώρα που σου ανέφερα το δράμα που ζω κάθε χρόνο, μήπως και σε συγκινήσω, που δεν το βλέπω να γίνεται, ας περάσω στο δια ταύτα. 

Θα ήθελα να μου φέρεις το καινούργιο βιβλίο της Μαρίας της Κανελλάκη, το οποίο φέρει τον τίτλο "Βίοι αγρίων και αδέσποτων αγίων" και που μπορείς να το βρεις εδώ. 

Σε αυτό το σημείο, να περάσουμε στην ερώτηση που μου θέτεις κάθε φορά. Με ρωτάς λοιπόν: "Ήσουν καλό παιδί εφέτος Αρτίστα;".
Και σου απαντώ:
Τι πάει να πει αν ήμουν καλό παιδί εφέτος; 

Ναι, ήμουν καλό παιδί...

Σε γενικές γραμμές...

Τι περισσότερες φορές...

Εντάξει. Μια στο τόσο... 

Κοίτα... Άστο, μην το κουράζουμε... Θα το πάρω μόνη μου. 

Πάντως για την περίπτωση που, τελικά, σκέφτεσαι να μου φέρεις το βιβλίο, δεν πρόκειται να σε ευχαριστήσω εκ των προτέρων, διότι είδα την προκοπή μου και τις προηγούμενες φορές που το έκανα. 

Και κλείνω εδώ αυτό το ευγενέστατο γράμμα, αποστέλλοντας τα δέοντα στη σύζυγό σου, τα παιδιά σου, τους βοηθούς σου, τους τάρανδούς σου και τα κέρατά τους. 

Με εκτίμηση (καλά, μην το δένεις και κόμπο αυτό...), 

Αρτίστα του βωβού