Cooperation Vol. 2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο ιστολόγιο, 

Τις προάλλες βγήκα για φωτογράφιση και πέρασα από ένα μπαρ που σύχναζα, πριν να γίνω γραία. 

Εκεί που λες, όταν πήγαινα έπινα τον Βόσπορο, έπαιζα και καμία μουσική όταν έκαμε διάλλειμα ο ντι τζέι, χόρευα ακατάπαυστα, έκανα ψυχανάλυση με τον μπάρμαν και γενικά πέρναγα πολύ ωραία. 

Μέχρι που έπιασε φωτιά. 

Περνώντας από μπροστά του, με κυρίευσε μια νοσταλγία και φωτογράφισα το, καμένο πλέον, παράθυρό του. 

Το βλέπει ο Στήλιος (σ.σ. το παράθυρο) και προέκυψε η δεύτερη σύμπραξη. 

Τουτέστιν η αρτίστα βάζει τη φωτογραφία κι ο Στήλιος (εδώ) το εξαιρετικό κείμενο. 

Δεν χρειάζεται να σου πω ποιος είναι ο Στήλιος, τον θυμάσαι από την περασμένη φορά (εδώ). 

Σήμερα, όμως, έχω και κάτι καινούργιο, που δεν το γνωρίζεις. 

Αυτό το ταλαντούχο παιδί, εκτός από το να γράφει εξαιρετικά, καταπιάνεται και με άλλα πράγματα. 

Ένα από αυτά είναι να φτιάχνει μουσικές. 

Κι έκανε και ένα άλμπουμ τραγουδιών, με δικούς του στίχους, μουσική και αφήγηση, που το πρώτο μέρος κυκλοφορεί ήδη στο Youtube, στο δικό του κανάλι (εδώ). 

Έχω λοιπόν, μια φωτογραφία, ένα άσμα και μια δημοσίευση αυτής της σύμπραξης από το στόρυ του Στήλιου και σου τα αφήνω εδώ απαλά!

⁕⁕⁕

Κανείς δεν χρειάζεται ήρωα, θεό ή δαίμονα. 

.

Κανείς δεν αξίζει σωτηρία στην σωσίβια λέμβο αν δεν εισχώρησε από μόνος του. 

Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. 

Σκιές πάνε κι έρχονται, και σε κάθε δρομολόγιο τροφοδοτούνται με κομμάτια από την πίτα, κι εσύ ήσουν το ιδανικό γλυκό. 

.

Κρίμα καλό μου ντελικατέσεν, άμορφο παρέμεινες και απόψε... Μετά τις επισκέψεις και τις αναχωρήσεις. 

.

Καλώς το... Πέρνα κι εσύ απόψε από κοντά μας. Και λίγο εδώ θα κάνουμε ησυχία. 

. 

. 

. 

. 

. 

Τώρα μπορώ να σου μιλήσω ξανά ελεύθερα, ή αλυσοδεμένα... Δεν ξέρω... 

.

Πλέον η έννοια του ελεύθερου έχει πάρει νέες τροπές, οπότε αν θέλω να ακριβολογώ δεν μπορώ να πω με σιγουριά κάτι από αυτά τα δύο. 

.

Πού είχαμε μείνει; 

Α ναι σωστά, πνίγονται. 

Αλλά μην απλώσεις χέρι δαγκώνουν, δεν ψάχνουν σωτήρα αυτά τα χέρια, ψάχνουν θυσίες... 

Γλυκές θυσίες, γεμάτες ένταση, έτοιμες για αυτοθυσία, η θάλασσα αφρίζει στην ανταλλαγή του βλέμματος, να σου θυμίζει ότι το να κοιτάς καμιά φορά είναι κατάρα... 

.

Πάλι μπερδεμένα στα λέω το ξέρω. 

Μα συνήθισες. 

.

Μα πάλι δεν κατάλαβες, ξαναρίξε μια ακόμα μάτια… 

Και τώρα, τώρα βλέπεις δύο έννοιες επιτέλους. 

.

Μα βαριέμαι να εξηγώ. 

.

Λοιπόν απλά είναι τα πράγματα. 

ΘΕΣ;

⁕⁕⁕

Bonus: 

Άσμα by Στήλιος

#μα_σε_συνήθισα

#όπου_δεν_πίπτει_λόγος_πίπτει_νάζι

#πού_να_σου_εξηγώ_τώρα...

Όχι, δεν...

...με πλάνεψε η ντόλτσε βίτα, αυτή που λεν ζωή γλυκιά και κάθε μέρα κατεβαίνω της κοινωνίας τα σκαλιά, που με τόση επιτυχία είχε τραγουδήσει ο Σπύρος ο Ζαγοραίος.

   

Με πλάνεψε όμως το ίνσταγκραμ. 

Γι' αυτό και έχω εξαφανιστεί. Θα μου πεις ήμουν ήδη εξαφανισμένη, αλλά η κατάσταση ήρθε και χειροτέρεψε. 

Και ζαλώνομαι, που λες, το Ξιαόμι ΡεντΜι 8, σμάρτφον τετραετίας (και βάλε), που έχει μια κάμερα της κακιάς ώρας (και βάλε) και παίρνω σβάρνα τα μονοπάτια, τις ραχούλες, τις παραλίες, τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια παραγωγής ελαιόλαδου (γνωστά και ως λιοτρίβια στην ευρύτερη περιοχή), κάτι γκρεμισμένα που έχει εδώ γύρω, προσπαθώ να πείσω γατιά και σκυλιά να μου ποζάρουν (δεν τα καταφέρνω και πολύ) και τραβάω, αβέρτα – κουβέρτα, φωτογραφίες. 

Μετά γυρίζω σπίτι, ξεδιαλέγω τις πιο καλές και ανεβάζω, συνήθως, δύο την ημέρα. 

Μία το πρωί και μία το βράδυ. Σαν να είναι αντιβίωση ένα πράμα. 

Οι φωτογραφίες μου είναι ως επί το πλείστον ασπρόμαυρες. Ενίοτε (σπανίως δηλαδή) και καμιά έγχρωμη, να έρθει να σπάσει η μαυρίλα. 

Αφού, λοιπόν, ανεβάσω την κάθε φωτογραφία, κάθομαι και περιμένω να μου κάμουν λάικ. Και χαίρομαι σαν ηλίθιο. Κάθε λάικ και μία χαρά. 

Επίσης κάνω και συλλογή από φόλοουερς. Και χαίρομαι όταν βλέπω να αυγατίζει αυτή η συλλογή. 

Τώρα, αν με ρωτάς τι είναι αυτό το κακό που με βρήκε, δεν ξέρω να σου απαντήσω. 

Με βρήκε και για όσο μου κρατήσει η χαρά θα το κάνω. 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη για πόσο θα κρατήσει αυτό το σπορ, καθώς βαριέμαι απελπιστικά γρήγορα. 

Θα δείξει το πράγμα. 

Μέχρι να βαρεθώ όμως, εκεί θα βολοδέρνω! 

Σε φιλώ σταυρωτά και σπεύδω να ανεβάσω την επόμενη φωτογραφία!

Ήταν 29 Απριλίου 2021...

 ... όταν πέρασα την πίστα 6.000 του αγαπημένου μου παιχνιδιού Candy Crush Saga.

Σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες και ακριβώς έξι μήνες μετά, πέρασα την πίστα 7.000!!!

Ήταν μια αρκετά δύσκολη πίστα.

Παρόλα αυτά, την πέρασα με την πρώτη προσπάθεια.

Όπως αντιλαμβάνεσαι, είμαι μέσα στην τρελή χαρά!

Και, φυσικά, το παιχνίδι συνεχίζεται!

#χαζό_παιδί_χαρά_γεμάτο

#πόσο_μ'_αρέσουν_οι_καραμελίτσες

#δημοσθένη_φάε_τη_σκόνη_μου

Ημέρα...

...μνήμης του μπαμπά μου. 

2/10/1920 - 30/1/1993 

 

Το αγαπημένο του τραγούδι ας φτάσει όπου εκείνος βρίσκεται.

Κάποτε ο ιστορικός...

...γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, έλεγε στη φυλακή στους συντρόφους του: "Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ".

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ερχόταν η ημέρα που θα μου χρησίμευε αυτή η ρήση και ότι θα αντλούσα δύναμη από αυτή. 

Τη δύναμη που χρειάζομαι για να κρατήσω τη διάθεσή μου, τα νεύρα μου, αλλά και το μυαλό μου σε ένα κάπως φυσιολογικό για την εποχή επίπεδο. 

Κι ας μην είμαι μέσα σε ένα μικρό κελί κάποιας φυλακής. Όμως έτσι νιώθω. Ίσως κακώς, γιατί πάντα υπάρχουν και χειρότερα, αλλά έτσι νιώθω. 

Αγαπάω το κελί μου, τρώω το φαΐ μου, διαβάζω πολύ. 

Αντέχω ακόμα. 

Βέβαια, αν δεν έτρωγα όλο το φαΐ μου, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...  

Εσύ όλα καλά; 

#καραντίνα_βόλιουμ_δύο 

#καραντινική_παράκρουση 

#είμαι_καλά_γιατρέ_μου_;

Είπα...

...το μεγάλο "ναι" στην πρόσκληση της Μαρίας Γ. από το βλογ Φεύγουμε και συμμετείχα στο πρότζεκτ Bloggers talking challenge # 2,

που ξεκίνησε η φίλτατη Κατερίνα, από το ιστολόγιό της το Pause Blog.

Σκοπός του πρότζεκτ είναι να γνωριστούμε λίγο καλύτερα, ένα κάτι σαν ασμπέτε, μέσα απ' τις απαντήσεις που δίνουμε στα θέματα που τίθενται. 

Μιλ μερσί για όλο αυτό Κατερίνα! 

(Για όποιον/α ενδιαφέρεται να διαβάσει τις προηγούμενες συμμετοχές, υπάρχουν εδώ).

※

Ήταν, που λες, μια εποχή που βαριόμουν να διαβάσω κάτι πέραν των τεσσάρων γραμμών (άντε πέντε το πολύ) και είχα αρχίσει να κάνω έρευνα στη βλογογειτονιά για να βρω κανένα βλογ με μικρά ποστ, όταν ο δρόμος με έβγαλε στον Ολίγιστο. 

"Εδώ είμαστε, λίγα λόγια και καλά" σκέφτηκα και έμεινα. 

Αργότερα διαπίστωσα πως το ίδιο άτομο είχε (το έχει ακόμα) άλλο ένα βλογ, όπου υπέγραφε ως αείποτε και έγραφε περισσότερες γραμμές, αλλά μου είχε περάσει κάπως η βαρεμάρα εκείνου του μήνα κι έτσι έμεινα και εκεί. 

Τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή, καθώς είναι ευγενικός και ήπιων τόνων άνθρωπος και με τον καιρό ανακάλυπτα αρκετά κοινά μεταξύ μας.

Ώσπου μια μέρα, στις 15 Οκτωβρίου 2019, σε ένα ποστ που είχα κάνει και που αφορούσε μια μουσική κομματάρα, διαπίστωσα ότι ένιωθε στο άσμα το σκοτάδι που κρυβόταν μέσα σε αυτό και που το ένιωθα κι εγώ κι έτσι αποφασίσαμε να γίνουμε εξαδέλφια. 

Ακολουθεί πειστήριον δια του λόγου το αληθές:

Κι όταν κοιτάζοντας τους κανόνες του βλογοπαίγνιου είδα ότι όφειλα με τη σειρά μου να προσκαλέσω  κάποιον να συμμετέχει, αμέσως ο νους μου πήγε στον εξάδελφο, διότι εμείς στο σόι μας μέσα σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον, καθώς είμαστε μια αγαπημένη οικογένεια! 

Και τώρα ο λόγος στον εξάδελφο αείποτε!

※

"Όταν μία κυρία σε προσκαλεί σε ένα διαδικτυακό παιχνίδισμα είναι δύσκολο να αρνηθείς. Όταν η κυρία αυτή είναι η Αρτίστα του Βωβού τότε, το να αρνηθείς, είναι απλά αδύνατο.

Την Αρτίστα του Βωβού, και το ομώνυμο blog της, τη γνώρισα στις 14 Ιουνίου 2017 από ένα σχόλιό της σε μία εγγραφή του blog μου. Επισκέφθηκα κι εγώ το δικό της.

Γοητεύτηκα από τον ύφος των εγγραφών της και βεβαίως από το διακριτό και χυμώδες χιούμορ της. Γίναμε τακτικοί επισκέπτες ο ένας στο blog του άλλου.

Γρήγορα διαπιστώσαμε μία πνευματική και ιδιοσυγκρασιακή συνοδοιπορία. Τόσο, που σκεφτήκαμε να αποκτήσουμε και έναν βαθμό συγγενείας. Το σκεφτήκαμε, το συζητήσαμε, το αποφασίσαμε.

Γίναμε, λοιπόν, δεύτερα εξαδέλφια. Το χαρήκαμε και το υποστηρίζουμε.

Η ιστορία του blog μου.

Το blog aeipote ξεκίνησε την Τρίτη, 1 Μαρτίου 2005 και, περιέργως πως, συνεχίζεται. Τη δημιουργία του τη θεώρησα συνέχεια / συμπλήρωμα του χειρόγραφου ημερολογίου μου, που ξεκίνησα τον Νοέμβριο του 1973 και στο οποίο συνεχίζω να γράφω. Βοήθησε βεβαίως και το ότι πάντοτε είχα στην άκρη του μυαλού μου το να εκτεθώ δημοσιοποιώντας γραπτά μου. Μου δόθηκε η ευκαιρία, το τόλμησα.

Το blog aeipote πέρασε εύκολες και δύσκολες εποχές. Μετά το πρώτο μουδιασμένο ξεκίνημα ευτύχησε να ζήσει μία κανονικότητα ανάρτησης τριών εγγραφών  την εβδομάδα, τα έτη 2006 -2008, για να σταθεροποιηθεί, από το 2018 και μετά, στις πέντε (5) αναρτήσεις τον μήνα.

Μέχρι τώρα, 21 Αυγούστου 2020, έχω αναρτήσει χίλιες τριακόσιες εγγραφές. Το blog είναι προσωπικό και η θεματολογία του, ενδεχομένως, περιορισμένη. Ενδεικτικά, και με βάση κάποιες από τις χρησιμοποιούμενες ετικέτες, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, αναρτήσεις σχετικές με:

·         ΑΛΟΪΣΙΟΥΣ (57)

·         ΒΙΒΛΙΑ (155)

·         ΒΟΛΤΕΣ (62)

·         ΓΛΩΣΣΑ (42)

·         ΔΙΗΓΗΜΑ (64)

·         ΕΝΥΠΝΙΟ (24)

·         ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (68)

·         ΜΕΓΑ PROJECT Δ (15)

·         ΜΟΥΣΙΚΗ (107)

·         ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ (47)

·         ΠΟΙΗΣΗ (190)

·         ΠΟΛΙΤΙΚΗ (42)

·         ΡΗΤΑ (83)

·         ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (17)

·         ΤΑ ΕΜΑ (83)

·         ΤΑΙΝΙΕΣ (19)

·         ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (114)

·         LEGO (26)

·         Project Δήμητρα (15)

Πέρα από το συγκεκριμένο blog την Πέμπτη, 6 Μαρτίου 2008, και για ειδικούς λόγους, δημιούργησα ακόμη ένα blog. Το όνομά  του: oligistos. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αν και οι ειδικοί λόγοι έπαψαν να υφίστανται, μετρώντας περισσότερες από 1400 εγγραφές. 

Χαρακτηριστικό του, τα τελευταία χρόνια, τα εικονοκείμενα. Ένας συνδυασμός φωτογραφίας, πάντα δικής μου, και σύντομου κειμένου.

Πέντε τυχαία πράγματα που θα ήθελες να μάθουμε για σένα.

1.    Τυπικός (όχι τυπολάτρης), με ισχυρές ροπές προς την ταξινόμηση και την αρχειοθέτηση.

2. Κολλημένος με την Ελληνική γλώσσα, τσακωμένος με το θαυμαστικό, αλλεργικός στην "αποκατάσταση της βλάβης".

3.     Λάτρης της μουσικής, των βιβλίων, της φωτογραφίας.

4.     Συλλέκτης.

5.     Άνθρωπος δωματίου.

Ένα τραγούδι που σου δίνει δύναμη.

"The Days Of Pearly Spencer", David McWilliams

Τι σε ενοχλεί στο διαδίκτυο.

Η ευκολία με την οποία βγάζουμε κακία και κρίνουμε τους άλλους.

Γεγονότα που σε "διαμόρφωσαν" στον άνθρωπο που είσαι σήμερα.

Γονείς, παιδιά, σπουδές, επάγγελμα και, βεβαίως, αποτυχημένοι έρωτες.

Αγαπημένες σου συνήθειες.

Διάβασμα, μουσική, φωτογράφιση, Lego, συλλογές, ταινίες.

Καλοκαιρινός προορισμός.

Κανένας.

Λόγοι για να μη χάσεις το χαμόγελό σου στα δύσκολα.

Αυτοκυριαρχία, λογική, ελπίδα και το "έσο επιεικής με το βέβαιο".

Για τη συνέχεια θα ήθελα να προσκαλέσω μία αγαπητή, ιδιαίτερη και καλαίσθητη κυρία από τη Θεσσαλονίκη. Την Fish eye".

"Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα...

...ξύπνησε ένα πρωινό από κακό όνειρο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε γιγάντια κατσαρίδα. Ήτανε ξαπλωμένος ανάσκελα, πάνω στη σκληρή ράχη του που έμοιαζε με πανοπλία κι όταν σήκωνε λιγάκι το κεφάλι του μπορούσε να δει την τουρλωτή καφετιά κοιλιά του που ήτανε χωρισμένη σε σκληρές καμπυλωτές δίπλες και που μόλις συγκρατούσε τα σκεπάσματα του για να μη ξεγλιστρήσουν τελείως από πάνω του. Τα πολυάριθμα πόδια του, που ήταν αξιοθρήνητα λεπτά σε σύγκριση με το υπόλοιπο κορμί του, ταλαντεύονταν ανήμπορα μπροστά στα μάτια του… ".

Φραντς Κάφκα 

Η Μεταμόρφωση 

Τον καιρό που διάβασα τη "Μεταμόρφωση", ένα ήταν σίγουρο:
Δεν ήμουν σε ηλικία που θα μπορούσα να κατανοήσω τι ακριβώς ήθελε να πει ο Κάφκα.
Δεν ήμουν σε θέση να αντιληφθώ ότι ο συγγραφέας όχι μόνο ξετύλιγε τις αγωνίες, τις ενοχές και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά έφτανε και να μεταφράσει αυτήν την άχαρη και ανούσια ύπαρξη σε ύλη, σε σωματική υπόσταση. 

Αυτά τα κατάλαβα πολύ αργότερα, όταν, μεγαλύτερη πια, ξαναέπιασα το βιβλίο στα χέρια μου. Όμως το κακό είχε ήδη γίνει και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Και εξηγούμαι: 

Όσες φορές έχει τύχει να συναντήσω στο διάβα μου κατσαρίδα η πρώτη μου αντίδραση είναι να πιάσω μια μυγοσκοτώστρα, μια παντόφλα, ένα τηγάνι, έστω ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ βρε αδερφέ, με σκοπό να το φέρω πάνω της και να την συνθλίψω. 

Όμως το χέρι μένει να αιωρείται, ακίνητο και αδύναμο να διαπράξει το φονικό. 

Κι αυτό επειδή το μυαλό μου ανατρέχει στον Γκρέγκορ Σάμσα και αυτομάτως σκέφτομαι ότι αυτή η κατσαρίδα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας συγγενής μου, εξ αίματος ή εξ αγχιστείας. 

Την κοιτάζω και αναρωτιέμαι: Λες να είναι ο θείος Τάκης από το Μπρονξ; Έχει γούστο… 

Ή μήπως είναι η θεία Μαρσέλ από το Λονγκ Άιλαντ; 

Και το χέρι συνεχίζει να αιωρείται και η κατσαρίδα, αφού μου γελάει πονηρά, αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά κι εξαφανίζεται. 

Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;

ΥΓ. Η επιλογή των συγγενών μου εξ Αμερικής ουδόλως υπονοεί οιανδήποτε σχέση τους με τις κατσαρίδες.

ΥΓ. 2 Αυτό το ποστ έγινε με αφορμή τη θέαση κατσαρίδας, η οποία κινείτο ανενόχλητη κι ανέμελη σε πεζοδρόμιο της πόλης.

#κάφκα_και_ξερό_ψωμί
#la_cucaracha 

#μας_την_πέσανε

Αγαπητό μου...

...ημερολόγιο ιστολόγιο, έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σε επισκέφτηκα και από τότε έχουν συμβεί διάφορα. 

Τι να πω; Μόλις 65 μέρες από τις ευχές της Πρωτοχρονιάς και μόνο ο ουρανός δεν έχει πέσει (ακόμα) στα κεφάλια μας. 

Ένα θα σου πω: Είχα δόντια και τώρα δεν έχω (βλέπεις το μασελάκι μου, θα μπορώ να το βάλω μετά το Πάσχα). 

Τέσσερα μαζεμένα μου έβγαλε η οδοντίατρος. 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, δύο ημέρες μετά τις εξαγωγές, έκανα μια μεγάλη κρίση Μενιέρ, στην οποία δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία. Βλέπεις σκέφτηκα "Ακόμα μία κρίση είναι, ας μην το κάνω θέμα". 

Την επόμενη ημέρα της κρίσης άρχισα να έχω, εκτός από τις συνηθισμένες μου εμβοές, ένα συνεχόμενο και έντονο αίσθημα παλμών στο κεφάλι, που, ομολογώ, με τρόμαξε. Πήγα στην παθολόγο και εκείνη είπε να κάμω αιματολογικές εξετάσεις και να πάω στην καρδιολόγο και στην Ω.Ρ.Λ., για περαιτέρω έλεγχο. 

Αποφάσισα να ξεκινήσω από την καρδιολόγο, η οποία μου έκανε υπέρηχο καρωτίδων, αλλά ήταν εντάξει, οπότε το αίσθημα παλμών δεν ήταν από εκεί. 

Κατόπιν πήγα στην Ω.Ρ.Λ. και μου έδωσε κορτιζόνη, για επτά ημέρες, διότι η κρίση Μενιέρ που προανέφερα, είχε σαν αποτέλεσμα να μειώσει την ακοή μου, στο δεξί αυτί, κατά 20%. Την πήρα και η ακοή, ευτυχώς, επανήλθε κατά 95%. Το κακό είναι ότι αυξήθηκαν οι εμβοές μου. Να σημειωθεί ότι το αίσθημα παλμών ήταν από το αυτί. Δεν έχει φύγει ακόμα και η γιατρός μού είπε ότι πιθανόν θα μείνει μόνιμα. Δυστυχώς, δυσκολεύομαι να το συνηθίσω. 

Δύο ημέρες μετά πήγα για τις αιματολογικές, οι οποίες έδειξαν ανεβασμένο ζάχαρο. Αυτό, βέβαια, συνέβη επειδή έπαιρνα την κορτιζόνη. Όμως για να το σιγουρέψουμε, έκανα επί ένα δεκαήμερο τις σχετικές μετρήσεις και όλα καλά. Το ζάχαρο, μετά την κορτιζόνη, ήταν και πάλι φυσιολογικό. 

Όμως, εν τω μεταξύ, έσπασε κάθετα ένα άλλο δόντι, πόναγε πολύ, ήρθε και πρήστηκε και χρειάστηκα αντιβίωση. Εννοείται ότι το έβγαλα και αυτό. 

Μία ημέρα μετά, άρχισα να βήχω, να έχω καταρροή και πυρετό. 

Όχι, δεν ήταν κορονοϊός, καθώς δεν είχε φανεί ακόμα στο προσκήνιο. Έπεσε ο πυρετός, μετά από πέντε ημέρες και αίφνης άρχισα να έχω έναν συνεχόμενο πόνο στην ευρύτερη περιοχή της κοιλιάς. 

Πήγα στην παθολόγο, η οποία μου έγραψε να κάνω κάποιον υπέρηχο. Επίσης με ακροάστηκε και δεν της άρεσε ο βήχας μου, οπότε μου έδωσε και αυτή μία αντιβίωση, να έχω να πορεύομαι η αρτίστα. 

Ύστερα από δύο ημέρες ο πόνος υποχώρησε, έκαμα τον υπέρηχο, δεν έδειξε κάτι περίεργο και η γιατρός μού είπε να το παρακολουθώ και εάν υπάρξει κι άλλου τέτοιου είδους πόνος, θα πρέπει να το διερευνήσουμε και με άλλες εξετάσεις, πιο πολύπλοκες. 

Και πάνω που είπα "Ωραία, θα ησυχάσουμε τώρα", πέφτει η Θεοδοσία και κάνει τραύμα στο κεφάλι κι έρχεται το πόδι της και στραβώνει. Ειδοποιώ ασθενοφόρο, την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί, αφού της έκαναν τρία ράμματα στο κεφάλι, διαπίστωσαν πως είχε ραγίσει τη λεκάνη της. 

Μας τη δίνουν πίσω, καθώς δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι και ευθύς αμέσως περνάμε σε μια πιο δύσκολη πίστα, που θέλει τη Θεοδοσία μόνιμα στο κρεβάτι, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. 

Και οι ημέρες περνούν ειδυλλιακά, με τη μητέρα να είναι στον κόσμο της, ακίνητη και να ζητάει να την πάω στον Περισσό, τρέχα γύρευε το γιατί. Της είπα πως είναι χειμώνας τώρα και έχει χιονίσει στον Περισσό και οι δρόμοι είναι κλειστοί και πως θα την πάω το καλοκαιράκι, που θα λιώσουν τα χιόνια. 

Αυτές οι ομορφιές συμβαίνουν από τις 9 Ιανουαρίου μέχρι τώρα που σου γράφω. 

Τώρα να σου πω ότι θα σου ξαναγράψω σύντομα, θα είναι ψέματα. 

Δεν ξέρω πότε θα επανέλθω. 

Ίσως κάποτε… 

ΥΓ. Φίλες και φίλοι που περνάτε από εδώ, να με συμπαθάτε που δεν απάντησα στο κάθε σχόλιο ξεχωριστά στο προηγούμενο ποστ. 

Να με συμπαθάτε που τυχόν σχόλια και σε αυτό το ποστ θα μείνουν κι αυτά αναπάντητα. 

Να με συμπαθάτε που δεν απαντώ στα μέιλ σας, στα τηλεφωνήματά σας και στο μέσεντζερ. 

Δεν είναι ότι περνάω κάποιο καταθλιπτικό επεισόδιο, απλώς προσπαθώ να προσαρμοστώ στη νέα κατάσταση που έχει προκύψει στο σπίτι. 

Μιλ μερσί για την κατανόηση και για τη συμπαράστασή σας. 🎈

Είναι λίγος καιρός...

...που γνώρισα την Αχτίδα, παρά το γεγονός ότι είναι βλόγγερ εδώ και πολλά χρόνια. 

Ήλθε μια μέρα εδώ πέρα μέσα και μετά ανταπέδωσα την επίσκεψη και, όπως ήταν φυσικό, κόλλησα. 

Διότι από τη μία έχει ένα σκυλάκι ίδιο με το δικό μου, αλλά σε θηλυκό και μου αρέσει να το βλέπω και από την άλλη φτιάχνει υπέροχα πράγματα, που θα τα ζήλευε (με την καλή έννοια) ο καθένας! 

Έτσι είχα πάει μια μέρα και είδα σε αυτή την ανάρτησή της, ότι είχε φτιάξει, μεταξύ άλλων, κάτι καταπληκτικά χριστουγεννιάτικα στολίδια από καπάκια βάζων. 

Ξετρελάθηκα! 

Άφησα σε ένα σχόλιο τη γνώμη μου. 

Τι ήταν να την πω; 

Αμέσως η Αχτίδα είπε ότι θα μου στείλει ένα! 

Και μου έστειλε! 

Και το άνοιξα.

Και τι βρήκα μέσα;

Όχι ένα, ούτε δύο, 

αλλά τρία χριστουγεννιάτικα στολίδια!

Ένα στολίδι για το δέντρο, 

φτιαγμένο από καπάκια βάζων.

Ένα γούρι-καρδούλα για το 2020. 

Και ένα στολίδι με τον Άγιο Βασίλη! 

Όλα από τα χεράκια της! 

Υπέροχα! 

Δεν κρατήθηκα και τα τοποθέτησα αμέσως! 

Και κάπως έτσι ξεκίνησε κι ο στολισμός του σπιτιού εφέτος. 

Με τα στολίδια από την Αχτίδα. 

Την οποία και ευχαριστώ θερμώς για τη χαρά που μου πρόσφερε! 

I ❤ Αχτίδα!

Εκατοντάδες χιλιάδες...

...αναγνώστες του παρόντος ημερολογίου ιστολογίου και πιο συγκεκριμένα η Φις Άι και η Μάνια, αιτήθηκαν όπως τους επιδείξω τη μπλούζα που έραψα την προπερασμένη εβδομάδα. 

Και επειδή, όλως παραδόξως, έχω πάθει μια παροδική εξωστρέφεια και τυχαίνει να είμαι και στις καλές μου τις τελευταίες ημέρες, είπα να μην τους χαλάσω το χατίρι. 

Το ύφασμα της μπλούζας είναι μαύρο, αλλά μπορεί να δείχνει και κυπαρισσί στις φωτογραφίες, αφενός μεν επειδή το κινητό μου δεν έχει τα απαιτούμενα πίξελςςς ή δεν ξέρω κι εγώ πώς τα λένε αυτά που δεν έχει, αφετέρου δε επειδή ως φωτογράφος έχω αποτύχει παταγωδώς. 

Η δαντέλα που κοσμεί τη μπλούζα, είναι από παλαιό φόρεμα της μητέρας Θεοδοσίας, το οποίο βρισκόταν στη ντουλάπα της από το 1950 και μάλλον δεν είχε φορεθεί πέραν του 1955, διότι από εκεί και ύστερα δεν χωρούσε σε αυτό καμία από τις γυναίκες της οικογενείας, του στενού ή ακόμα και του ευρύτερου φιλικού περιβάλλοντος.
Όλες τους είχαν χοντρύνει.

Να σημειωθεί ότι και η δαντέλα είναι ακριβώς το ίδιο μαύρο με το ύφασμα της μπλούζας, αλλά τι να τα ξαναλέω, τα ξέρετε τα περί των πίξελςςς. 

Παραθέτω λοιπόν τις φωτογραφίες.

Στιγμιότυπο κατά τη διάρκεια του ραψίματος.

Η μπλούζα. Η μαύρη. 

Λεπτομέρεια της λαιμόκοψης-χαμόγελου. 

Δεν ξέρω αν αυτό που έχω φτιάξει λέγεται λαιμόκοψη ή χαμόγελο, 

οπότε πείτε το όπως εσείς θέλετε. 

Κοντινό πλάνο του μανικιού, στο τελείωμα. 

Κουφόπιετα-τσαχπινιά στο μπροστινό πλαϊνό της μπλούζας, 

στο τελείωμα. 

Και μετά έκαμα διάλειμμα για καφέ και τσιγάρο, ενώ στο χέρι μου κρατούσα ένα κομματάκι δαντέλας.
Και μου λέω "Αρτίστα, δεν φτιάχνεις και μια μπετονιέρα, μια μπουτονιέρα, μια μπουτουνιέρα ή όπως διάολο λέγεται, να έρθει να γίνει πιο σικ η μπλούζα;".
Και έφτιαξα. 

Η μπετονιέρα ή μπουτονιέρα ή μπουτουνιέρα, 

επάνω στη ταμπακιέρα. 

Η μπετονιέρα ή μπουτονιέρα ή μπουτουνιέρα, 

επάνω στη μπλούζα. 

Εν τω μεταξύ, δεν είχα τελειώσει καλά-καλά με τη μπλούζα, χτυπάει το κουδούνι και ήταν η νύφη μου, η οποία, δίνοντάς μου μια σακούλα από ηλεκτρολογικό εξοπλισμό, μου είπε "Έχω εδώ μέσα ένα παλιό κοτλέ παντελόνι. Μήπως μπορείς να μου φτιάξεις μια τσάντα;". 

Της είπα "Δεν έχω φτιάξει ποτέ ξανά τσάντα", μου είπε "Δεν πειράζει, πειραματίσου…" και αυτό έκανα.
Πήγα κι έψαξα στης Ρένας της Χριστοδούλου, στης Μίας, αλλά και στο Γιουτιούμπ.
Πήρα μια ιδέα από εδώ, μία από εκεί, μία από απέναντι και τελικά την έφτιαξα. 

Ιδού η τσάντα. 

Με το φυσικό φως μιας συννεφιασμένης ημέρας. 

Με φλας, την ίδια ημέρα. 

Και τώρα επειδή κουράστηκα με όλη αυτή την περιγραφή, την παράθεση και την επεξήγηση του φωτογραφικού υλικού, πάω να χαλαρώσω και να ξεκουραστώ στης Λενιώς. 

Τι πάει πει "Ποια είναι η Λενιώ;". 

Μία είναι η  Λενιώ και τη βρίσκουμε εδώ!

Δεν είμαι σίγουρη...

...εάν ήθελε να γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες, όταν αποφάσισε να φτιάξει μέσα σε μια ημέρα οκτώ ταψιά σπανακόπιτα ή εάν φιλοδοξούσε να πάρει τα 15 λεπτά δημοσιότητας που της αντιστοιχούν, εμφανιζόμενη σε όλα τα Μ.Μ.Ε. ως άλλη κυρία που πουλάει χωρίς άδεια, αντί για τερλίκια τις πίτες της. 

Το γεγονός είναι ότι με πήρε τηλέφωνο αργά τη νύχτα, σχεδόν ασθμαίνοντας και βαρυγκωμώντας, λόγω της μέσης της που δεν άντεχε άλλη ορθοστασία, για να μου πει τον πόνο της, όπως η ίδια δήλωσε. 

Η συζήτηση διημείφθη ως εξής: 

*Λίτσα Τ: Άσε αρτίστα, πήρα να σου πω τον πόνο μου! 

Αρτίστα του βωβού: Τι έγινε καλέ; Τι έπαθες; 

ΛΤ: Πού να το πω και να με πιστέψουν! 

Ατβ: Ναι, αλλά δεν λες τόση ώρα και δεν έχω κι όλη τη ζωή μπροστά μου... 

ΛΤ: Πήγαμε στην πεθερά μου προχθές και μια φίλη της, που έχει κήπο, της είχε πάει δύο μεγάλες σακούλες σπανάκι. Και τι να το κάνει η πεθερά μου; Μου το έδωσε. 

Ατβ: Δεν το λες και κακό. Άλλωστε, όπως είπε και ο τάδε, δεν θυμάμαι ποιος, "Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω". Ε, στην προκειμένη περίπτωση, σου έδωσε και τις δύο σακούλες. 

ΛΤ: Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Χθες μια γειτόνισσα παρακάλεσε τον δικό μου Ήρωα να βοηθήσει τον άνδρα της σε κάτι φορολογικά. Ο δικός μου πήγε και μετά από κανένα δίωρο επιστρέφει κρατώντας μία σακούλα σπανάκι, από την αυλή της γειτόνισσας! 

Ατβ: Μμμμμμ, αβγατίζει και πάει το σπανάκι στην οικία σου, βλέπω... Και για πες... 

ΛΤ. Τι να πω; Έχουμε ένα γείτονα, που απλώς ένα καλημέρα κι ένα καλησπέρα λέμε και μέχρι εκεί. Και έρχεται πρωί-πρωί και μου προσφέρει μία σακούλα σπανάκι και μία σακούλα με διάφορα μυρωδικά χόρτα, που τα είχε μαζέψει από το μποστάνι του! Πάγωσα, καθώς σκέφτηκα τι να το κάνω τόσο σπανάκι, αλλά ευγενική όπως είμαι τον ευχαρίστησα και το πήρα. 

Ατβ: Ναι. Και μετά; 

ΛΤ: Ε, τι μετά; Είπα "Λίτσα ανασκουμπώσου και άνοιξε φύλλα, να κάνεις σπανακόπιτες"! 

Ατβ: Ώστε ξέρεις να ανοίγεις και φύλλο; Εύγε Λίτσα! 

ΛΤ: Γιατί; Εσύ δεν ξέρεις; 

Ατβ: Είσαι σοβαρή; Εδώ τα τόουστ και τα καίω, θα άνοιγα φύλλο; Ούτε να το ανοίγω, ούτε να το κλείνω ξέρω! 

ΛΤ: Καλά. Και αρχίζω, που λες, να ανοίγω και άνοιξα τόσα ων ουκ έστιν αριθμός! Υπολόγισε για έξι κιλά σπανάκι, μαζί με τα μυρωδικά, που θα μου έδιναν οκτώ σπανακόπιτες, από πέντε φύλλα η κάθε πίτα, πόσα άνοιξα; Σαράντα φύλλα άνοιξα! Και με έχει πεθάνει η μέση μου τώρα! Α πα πα πόνοοοοοος! 

Ατβ: Πέντε φύλλα η κάθε πίτα; Καλέ γιατί τόσα πολλά; 

ΛΤ: Γιατί η πίτα τόσα θέλει! Πόσο άσχετη είσαι πια; 

Ατβ: Τελείως, αλλά με τη μέση μου στη θέση της! Χο χο χο! 

ΛΤ: Καλά, δεν με λυπάσαι που πονάω; 

Ατβ: Δεν λυπάμαι κανέναν! 

ΛΤ: Είσαι πολύ κακιά κυρία! 

Ατβ: Και λίγα λες! Μουάχαχαχαχα! 

Και κάπως έτσι, εν μέσω απεριόριστης καλοσύνης και κατανόησης εκ μέρους μου στον πόνο της Λίτσας Τ. και αφού είπαμε τις σχετικές καληνύχτες, έφθασε στο τέλος της αυτή η συνομιλία κι έμεινα να διερωτώμαι αν θα καταφέρω ποτέ να ανοίξω φύλλο. 

Ή έστω να το κλείσω! 

※※※

* Η Λίτσα Τ. είναι πολύ καλή σχολιάστρια και φίλη των ιστολογίων μας, χωρίς να διαθέτει δικό της. 

Ακόμα τουλάχιστον. 

Συναντάται εδώ πέρα μέσα, αλλά και αλλού.
Η δε δημοσίευση της συνομιλίας μας, έγινε κατόπιν δικής της προτροπής.

Και εκεί που λες...

...ότι δεν συμβαίνει τίποτα το ευχάριστο, τίποτα το ξεχωριστό και ότι όλα είναι ίδια, έρχεται ο ταχυδρόμος, σου παραδίδει έναν μεγάλο φάκελο και σε διαψεύδει!

Βλέπω από πού έχει σταλεί και τον ανοίγω πάραυτα, με μεγάλη λαχτάρα, αδιαφορώντας για τα κομμάτια του χαρτιού που έπεφταν στο πάτωμα.

Και κράτησα στα χέρια μου το "εύσαρκο κάτι σαν φως"!

Τη νέα ποιητική συλλογή της Βίκυς Δερμάνη, που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2018, από τις εκδόσεις ΑΩ. 

Και ανοίγω το βιβλίο και βλέπω την ιδιόχειρη αφιέρωση. 

Αλλά επειδή είναι πολύ προσωπική, δεν αφήνω να φανεί παρά μόνο η υπογραφή της Βίκυς. 

Το κλείνω και το ξανανοίγω σε μια τυχαία σελίδα και πέφτω επάνω της. 

Σε ποια; Στη Φεβρωνία. Όχι βέβαια στη συχωρεμένη θεία Φεβρωνία, αλλά σε αυτήν της Βίκυς της Δερμάνη, που ουδεμία σχέση έχει με την εκλιπούσα.

Αμέσως παίρνω τη Βίκυ τηλέφωνο και μετά από μία αρκετά μεγάλης χρονικής διάρκειας συνομιλία, όπως ήταν φυσικό, παράτησα τα πάντα για αργότερα και ξεκίνησα την ανάγνωση. 

Γιατί το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό να προτιμά κάποιος να είναι με τη Μαρία, τον Γιώργο, την Άννα, τον Αντώνη, τη Ρενάτα και τη Φεβρωνία, παρά να φτιάχνει φάβα, με κίνδυνο μάλιστα να την κάψει. 

Κι ας έχουν όλοι αυτοί τα παράθυρα μισόκλειστα ή σφαλιστά. 

Γιατί παντού υπάρχουν παράθυρα. 

Σε όλα τα ποιήματα (σ.σ. που θα τολμούσα να τα χαρακτηρίσω ως ποιητικές πρόζες), εκτός από ένα, που θα πω πιο κάτω. 

Άλλωστε έπρεπε να κρατήσω το δικό μου εθιμοτυπικό. Να βρω αμέσως ποιο από όλα θα χρίσω ως το πιο αγαπημένο μου αυτής της συλλογής. Έτσι έχω κάνει με όλα τα βιβλία της Βίκυς. 

Και το βρήκα. 

Είναι Αυτή! 

Που κάποτε την έλεγαν Ηλέκτρα. 

Είναι Αυτή, που το ποίημα της δεν έχει παράθυρο. 

Και είναι τόσα, μα τόσα τα συναισθήματα που με μοναδικό τρόπο στα γεννά η ποίηση της Βίκυς. 

Και είναι κρίμα που δεν έχω την ευχέρεια να μετατρέπω τα συναισθήματά μου σε λέξεις για να τα περιγράψω. Ποτέ δεν το έχω καταφέρει. Ποτέ δεν έμαθα να το κάνω. 

Ευτυχώς όμως, βρήκα εδώ κάτι που έχει γραφτεί για το βιβλίο και που συμφωνώ με τα γραφόμενα και που μπορεί κανείς διαβάζοντάς το να πάρει μια ιδέα. 

Το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Βίκυ. 

Όχι μόνο γιατί μου χάρισε την καινούργια της συλλογή, αλλά και επειδή είναι αυτή που είναι, επειδή γράφει όπως γράφει, επειδή είναι φίλη μου.

Είχα σκοπό...

...να κάνω μια ανάρτηση, αλλά έχει κάνει η Πίπη μια καλύτερη, οπότε δεν θα κάνω τη δική μου και θα πάμε όλοι στης Πίπης, όπου θα μείνουμε εκεί για όλη την εβδομάδα, να διαβάζουμε ξανά και ξανά την ιστορία της, αφενός μεν επειδή είναι γραμμένη προς τιμήν μου, αφετέρου δε διότι πουθενά δεν θα βρούμε καλύτερα! 

Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι υπάρχουν και νέα στοιχεία που βγαίνουν για μένα στη φόρα! 

Σι γιου δέαρ!

Τι πού; Εδώ!

Εξήλθε του δωματίου της...

...φορώντας, μέσα στο καταχείμωνο, την καλοκαιρινή αέρινη ρόμπα της, αυτή με τις στερλίτσιες και στα χείλη είχε βάλει ένα πορτοκαλί κραγιόν. 

Τραγουδούσε το "Μαρία με τα κίτρινα, ποιον αγαπάς καλύτερα, ποιον αγαπάς καλύτερα, τον άνδρα σου ή τον γείτονα". 

Κάθισε στην πολυθρόνα σκηνοθέτη της κουζίνας και αναφώνησε: "Τις έθαψα κι αυτές!". 

Εννοούσε την κατά πέντε έτη νεώτερή της αδελφή Βαρβάρα (σ.σ. χαϊδευτικά την αποκαλούσαμε Ρούλα), την οποία και χάσαμε την 1^η Δεκεμβρίου 2018, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο και την κουνιάδα της τη Φεβρωνία (σ.σ. γνωστή στους παλαιότερους επισκέπτες του παρόντος ιστολογίου και ως θεία Φεβρωνία), επίσης πέντε έτη νεότερη από τη μητέρα Θεοδοσία, η οποία Φεβρωνία έπαθε ανακοπή αργά τη νύχτα της 1^ης Ιανουαρίου 2019, προφανώς από το πολύ χοιρινό με κάστανα που έφαγε το μεσημέρι της ιδίας ημέρας, όπως διατείνεται ο εξάδελφός μου και ανιψιός της και μοναδικός κληρονόμος των ελαχίστων υπαρχόντων της εκλιπούσης, μιας και η ίδια δεν είχε παιδιά. 

Αρτίστα του βωβού: Τι λόγια είναι αυτά μητέρα; Χάσαμε δύο πολυαγαπημένα πρόσωπα. Πώς μπορείτε και λέτε τέτοια πράγματα; 

Θεοδοσία: Εντάξει, αλλά τις έθαψα κι αυτές! 

Ατβ: Εδώ θάψατε κοτζάμ Επίτιμο, οι θείες θα σας γλίτωναν; 

Θ: Μμμμμμμμ… Απροπό, εσύ ποια είσαι; 

Ατβ: Η κόρη σας είμαι. 

Θ: Κλείσε πια αυτό το μαραφέτι (σ.σ. εννοώντας το ραδιόφωνο). Τι χαζό τραγούδι είναι αυτό που παίζει; Ποια θα ’θελε καλύτερα να τη λέγανε Μαρία και να ήταν ράφτρα μες τη Κοκκινιά; 

Ατβ: Μη σας πω ακόμα κι εγώ θα το προτιμούσα τελευταίως… 

Θ: Η Μαρία με τα κίτρινα είναι καλύτερο τραγούδι. Πόσες κοπέλες είστε εδώ; 

Ύστερα από αυτή τη διεξοδική συζήτηση, επέστρεψε και πάλι στο δικό της σύμπαν, μη έχοντας καμία επαφή με την πραγματικότητα. 

Και κάπως έτσι έφυγε για εμάς ο παλιός ο χρόνος και ήλθε ο καινούργιος. 

Με την απώλεια δύο πολυαγαπημένων μας προσώπων. 

Από τη στιγμή...

...που γράφονται τούτες οι γραμμές,
απομένει μία ημέρα, τρεις ώρες,
τριάντα επτά λεπτά και
τρία δευτερόλεπτα
για τα Χριστούγεννα! 

Και ήλθα τρέχοντας, 

 κρατώντας μια φωτογραφία με γιορτινά δώρα,
ένα σπιτάκι-γούρι κι ένα δέντρο-κάρτα

που έφθασαν στο σπίτι που κατοικώ και 

που μου τα έστειλε η φίλτατη Ρένα Χριστοδούλου, 

την οποία και ευχαριστώ θερμώς,
ιδιαιτέρως για την ευχή της για όχι άλλα καμένα τόουστ! 

Όμως δεν ήλθα μόνο γι αυτό, 

αλλά και για να σας ευχηθώ, 

εκ βάθους καρδίας, 

χαρούμενα Χριστούγεννα,  

γεμάτα αγάπη και πολλά γλυκίσματα!

Το ξεκίνημα του Δεκεμβρίου...

...σηματοδοτήθηκε με την άφιξη ενός δώρου γενεθλίων από τη Μία. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Μία είχε γενέθλια και μας έκανε δώρα! Αντί να της κάνουμε εμείς! Όχι, μου αρέσει το σκεπτικό της! 

Το πακέτο παρελήφθη από τον Ήρωα (το στεφάνι μου), ο οποίος πήγε στο Ταχυδρομείο, διότι εγώ αδυνατούσα καθώς είχα να κάψω κάτι τόουστ. 

Με λαχτάρα πήρα το πακέτο και
το εναπόθεσα πάνω στο τραπέζι. 

Με ακόμα περισσότερη λαχτάρα το άνοιξα. Και τι αντίκρισαν τα τεράστια αμυγδαλωτά μάτια της αρτίστας;

Δυο γλυκά ματάκια μιας κουκουβάγιας 

να με κοιτάζουν!

Αμέσως την πήρα στα χέρια μου και την ονόμασα Κλημεντίνη, όπως μια φίλη κουκουβάγια που είχα παλαιότερα κι ερχόταν τις νύχτες και ξαπόσταινε στο σύρμα της κολώνας που βρίσκεται λίγο πιο πέρα από το μπαλκόνι μου και κουβεντιάζαμε. Έχει χρόνια να φανεί, αλλά στη θέση της ήλθε αυτή της Μίας και η χαρά μου είναι ανείπωτη! 

Η καινούργια μου Κλημεντίνη έχει και μια ποδιά-τσέπη μπροστά της και χρησιμεύει για να τοποθετώ το τηλεκοντρόλ και τα γυαλιά μου. 

Βρήκε τη θέση της στον καναπέ και
ήμασταν όλοι ευτυχείς!

Αλλά δεν κρατήθηκα. Αργά τη νύχτα την πήρα μαζί μου στην κρεβατοκάμαρα και αφού κουβεντιάσαμε λίγο, κοιμηθήκαμε αγκαλιά! Η Κλημεντίνη δεν δείχνει να έχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Δηλαδή να κάθεται όλη μέρα στον καναπέ παριστάνοντας το μαξιλάρι-τσέπη και το βράδυ να κοιμόμαστε παρέα. Οπότε, όλα καλά! 

Εκτός, όμως, από την Κλημεντίνη το πακέτο περιείχε και 2 (δύο) ζευγάρια σκουλαρίκια, διότι αρτίστα είμαι, δεν μπορώ χωρίς μπιζού! 

Ένα στο πολυαγαπημένο μου μωβ χρώμα και 

ένα με πιστόλια από το Φαρ Ουέστ! 

Όμως τα δώρα δεν τελειώνουν εδώ. Υπήρχε και μία τσάντα πλάτης με σκυλάκια επάνω, μιας και είναι γνωστό σε όλους ότι εκτός από τις κουκουβάγιες λατρεύω και τα σκυλάκια! 

Εδώ βλέπουμε την τσάντα φορεμένη στο πρώτο μοντέλο που βρήκα πρόχειρο στο σπίτι, 

δηλαδή τον Ήρωα. 

Όλα αυτά συνοδεύονταν από μία κάρτα της Μίας, γεμάτη όμορφες ευχές! 

Και άπαντα τα καλούδια, φτιαγμένα από τα χρυσά της τα χεράκια! 

Φυσικά υπήρχε και το κέρασμα των γενεθλίων, διότι χωρίς κάτι γλυκό δεν νοούνται γενέθλια και το οποίο κέρασμα 3 (τρία) δευτερόλεπτα μετά την φωτογράφιση έπαψε να υπάρχει.

ΠΡΟΣΟΧΗ. 

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ. 

Σοκολατάκια νταρκ με στέβια! 

Υπέροχα! 

Τα συστήνω ανεπιφύλακτα! 

Τελικά ο Δεκέμβριος είχε ένα πολύ όμορφο ξεκίνημα και υπεύθυνη γι αυτό είναι η Μία, την οποία την ευχαριστώ θερμά και της εύχομαι να είναι χιλιόχρονη και πάντα δημιουργική!