How would everyone's life and the whole world evolve if we considered the meaning and the consequences of our actions before we even act?

'I KILLED MORE THAN 40 PEOPLE FOR YOU!' - "I pee at night from post trauma. He comes to me and asks: 'Why did you kill me?'" - Former IDF soldier testifies in Parliament on murdering Palestinians in Gaza and PTSD he suffered. This stark admission was made by Ido Gal Razon, a former Israeli soldier speaking to a committee of the Israeli parliament, the Knesset, on 11 November 2015.

taken from X

The most painful and fatal conflict is that of a man with himself...

( Πώς θα εξελισσόταν άραγε η ζωή του καθενός και ολόκληρος ο κόσμος αν στοχαζόμαστε για το νόημα και τις συνέπειες των πράξεών μας πριν ακόμα πράξουμε;

Η πιο επώδυνη και μοιραία σύγκρουση είναι αυτή ενός ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό...)

Απαντήσεις σε έναν φίλο: Μην κάνεις ούτε έρωτα ούτε πόλεμο...Κάνε το σωστό!

Με ρώτησες αν φοβάμαι τον πόλεμο που μοιάζει όλο και πιο κοντά, που κάποιοι μας λένε όλο και πιο συχνά να  προετοιμαζόμαστε γι' αυτόν και μοιάζουν τόσο "cool" με τις συνέπειές του...Λες και η "εύρεση λύσεων" κατάντησε μια ανυπόστατη έννοια. Αυτόν τον νέο όλεθρο που φαίνεται να αποφάσισαν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. 

Μα...ποιος δεν φοβάται έναν πόλεμο; Και μάλιστα παγκόσμιων όπως ακούγεται διαστάσεων...Και με τι είδους τίμημα για τους πολλούς; !!  Είτε ανυποψίαστους είτε υποψιασμένους...Είτε απροετοίμαστους είτε προετοιμασμένους-αν και ποιος είναι πραγματικά "έτοιμος" όταν ο όλεθρος και οι ρυθμοί του σε όλες τις πτυχές του βίου γίνει η καθημερινότητα... Όταν οι πύραυλοι που αναχαιτίζονται ή μη, οι βόμβες, τα drones-καμικάζι, τα υπερόπλα και η απειλή του σαρωτικού "μανιταριού" γρυλίζει σαν γκιλοτίνα πάνω από τα κεφάλια όλων, ενόχων και..."αθώων"; 

Και,,,άραγε υπάρχουν" αθώοι για όσα φριχτά, τρομαχτικά, εξόχως άδικα, πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία μπορεί να συμβαίνουν στον πλανήτη αυτό; Κι αποτελούν τις "νόρμες" μιας "κανονικότητας" στην εποχή της υπερπληροφόρησης και των...μεγάλων αθλητικών γεγονότων που αποκοιμίζουν με τον πιο θεαματικό τρόπο την "πλέμπα"...

Ξέρεις κάτι...Ίσως...ίσως...πιο πολύ να φοβάμαι μερικές φορές την ειρήνη...

" This isn't democracy...This is Apartheid ! "

 

Clare Daly just speaks the truth...

Lies...lies...lies! 

Zionists, like mrs. von der Leyen, have no right to claim that they speak for all European citizens..!

video taken from facebook

" πάταξον μέν, ἄκουσον δέ "

" Ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια καλαμιά, η πιο αδύναμη της φύσης, αλλά είναι μια σκεπτόμενη καλαμιά. Δε χρειάζεται να αρματωθεί ολάκερο το Σύμπαν για να τον συντρίψει, φτάνει λίγος ατμός η μια σταγόνα νερό για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά κι αν το Σύμπαν τον έλιωνε, ο άνθρωπος θα παρέμενε πιο φίνος απ ’ αυτό που τον σκοτώνει, γιατί έχει γνώση ότι πεθαίνει και, συνάμα, γνωρίζει ότι το Σύμπαν βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντι του. Το Σύμπαν όμως δεν έχει ιδέα για όλα αυτά. Έτσι, όλη μας η αξιοπρέπεια είναι συγκεντρωμένη στη σκέψη. Απ’ εδώ πρέπει ν’ αντλούμε κι όχι από το Χώρο ή τη Διάρκεια, που δεν μπορούμε να γεμίσουμε. Ας δουλεύουμε λοιπόν με στόχο να σκεφτόμαστε σωστά και ελεύθερα: να ποια είναι η αρχή της ηθικής…" ΜΠΛΕΖ ΠΑΣΚΑΛ

Αφιερωμένο. Από εμάς. Στην ευαίσθητη χορδή μιας αέναης στιγμής ... "που λυγίζει αλλά δεν σπάει, βρίσκει τη δύναμη να σηκωθεί από κάτω ακόμα κι αν στάζει αίμα, θλίψη και πικρία και τελικά...αισιοδοξεί. Για τη χαραμάδα, τη ρωγμή μέσα στο σκοτάδι, που θα της επιτρέψει να ξεχυθεί στο χώρο που θα φωτίσει με τη δική της αυτόφωτη λάμψη. Πού ξέρεις; Ακόμα και στον πιο άβολο, κακοτράχαλο και παράξενο δρόμο δεν είναι καθόλου απίθανο να βρεις και καλή παρέα." Παραμιλητό μέσα σ'ένα "κενό" του συνηθισμένου χρόνου...

Aφιερωμένο από εμάς. Σε όσους νιώθουν "φευγάτοι" μέσα στο MATRIX. Κι αταίριαστοι. Με κάθε λογής οχλαγωγία, με κάθε είδους "ξηλωμένα" αφηγήματα και εμφυτευμένες δημοφιλείς πεποιθήσεις, Σε όσους αισθάνονται μη συμβατοί με όλους

Εξαιρετικό: "ΑΠΟΨΙΛΩΣΗ – ΑΠΟΔΑΣΩΣΗ – ΑΠΕΡΗΜΩΣΗ – ΑΠΟΒΙΩΣΗ"

 (ΣΥΝΔΕΣΗ: Ένας όμορφος πλανήτης όμορφα καίγεται...)

Στην ατζέντα των αφεντικών σας – εμάς των Επικυρίαρχων – το κεφάλαιο που έχουμε εισέλθει ονομάζεται “κλιματική αλλαγή”. 

(σ.σ. Ο Πόλεμος των Παγκοσμιοποιητών στα Στοιχεία της Ζωής )

Όχι παράλογα, αφού αυτή -η κλιματική αλλαγή- προωθείται ως το επόμενο βήμα απερήμωσης από τα Έμβια όντα του πλανήτη.

Πλαστικές αγελάδες, εργαστηριακά γουρούνια, κοτόπουλα που γίνονται κότες σε μια βδομάδα, άνθρωποι απάνθρωποι με τσιπάκια στα χέρια, τα πόδια, τον εγκέφαλο.

Το έμβιο είναι καταζητούμενο – ζήτω η ασχήμια, ζήτω η τεχνολογία, ζήτω η αποβίωση του πλανήτη. Εμείς είμαστε τα αφεντικά, εμείς οι Επικυρίαρχοι, εμείς οι δημιουργοί της πραγματικότητάς σας. Και όσο εσείς δουλεύετε για να αγοράσετε τα αμάξια που σας πουλάμε, για να βάλετε υποθήκες τα παιδιά σας και να αγοράσετε τα σπίτια που θα σας πάρουμε, όσο εσείς μαθαίνετε τα φίλτρα

Tα χρυσόψαρα δεν έχουν μνήμη! Οι άνθρωποι, που καλούνται ενίοτε να εκλέγουν ξανά & ξανά τους δυνάστες τους;

H αρχική ανάρτηση του βίντεο στο facebook

Πλέον ακόμα και η ΗΘΙΚΗ σηκώνει ψηλά τα χέρια και αηδιασμένη εξαφανίζεται από τη "νοόσφαιρα" μιας εθισμένης χώρας στην αμετροέπεια, στην "κανονικότητα" κάθε είδους εγκλημάτων και της ατιμωρησίας τους. Και αναφέρομαι στην αντικειμενική ηθική, αυτή που προκύπτει από την υποτιθέμενη συλλογή σοφίας μέσω της εμπειρίας πολλών αιώνων ζωής..

Tα ζώα δεν είναι σαν τους ανθρώπους...

 

Αντίθετα με τα...ανθρωπόζωα, τα τετράποδα φιλαράκια διαθέτουν λειτουργικά ένστικτα (όπως αυτό της επιβίωσης), διαθέτουν οξεία

It's all right, brother...

 

Μονολογείς πως σβήνουμε, πώς πέφτουμε...

 Σ' ακούω να μουρμουρίζεις σαν μοιρολογίστρα...

Δεν σου πάει, δεν σου πρέπει, αδελφέ μου!

" AΣΤΕΡΙ: Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ "

AΣΤΕΡΙ: Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

"  Είμαι ένα αστέρι. Στέκομαι στο πλανητικό στερέωμα απέναντί σου, αλλά εκατομμύρια μίλια μακριά από εσένα. Είμαι εκείνο το άστρο που σαν παιδί ξέχασες να μετρήσεις ή δεν πρόλαβες διότι σε πήρε ο ύπνος. Σε παρακολουθώ σιωπηλά από το παρελθόν να ζεις την καθημερινότητά σου στο τώρα, πάνω στο μικρό μπλε πλανήτη. Σε παρακολουθώ σιωπηλά από κάθε χρονική στιγμή κι από κάθε τόπο ταυτόχρονα. Είμαι άχρονο. Είμαι δίχως ιστορία. Είμαι όλη η ιστορία του σύμπαντος.
 Δεν θα μάθεις ποτέ το όνομά μου. Ίσως να μην αποκτήσω και ποτέ. Ίσως και να έχω χίλια ονόματα. Είμαι το αστέρι που ξεχνάς το ξημέρωμα και που βλέπεις μόνο την αυγή.

waking up .......

 

(We don't feel at home in this world anymore...)

Κι αν αυτή η αίσθηση εξακολουθεί να είναι συνεχής κι επώδυνη, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να γκρεμιστεί εκ θεμελίων όλο το παλιό, ανήλιαγο, άρρωστο οικοδόμημα. Να βρεθούμε. Και "να χτίσουμε το σπίτι μας" με τα δομικά υλικά που ταιριάζουν σε φωτεινά, ελεύθερα από τη φύση τους πλάσματα...

" Ο κίνδυνος δεν είναι ότι μπορούμε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βρεθούμε σε έναν φασιστικό κόσμο. Ο κίνδυνος είναι ότι πέσαμε στο κρεβάτι την προηγούμενη νύχτα, σ' έναν κόσμο που είχε γίνει φασιστικός, χωρίς να το πάρουμε είδηση "... ΑΡΘΟΥΡ ΚΑΙΣΛΕΡ

Ούτε οι επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα των κι εδώ "καραντινάκηδων" και...πιστών του τρομοαφηγήματος* (που αν τελικά και ουσιωδώς οι εκλογές άλλαζαν κάτι προς το θετικότερο και πιο ανθρώπινο θα ήταν παράνομες!) ούτε οι προβλέψεις για Γ' παγκόσμιο πόλεμο (έτσι και αλλιώς ο πόλεμος κατά της ανθρωπότητας αποδείχτηκε αμείλικτος!), μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ και να μας "ρίξουν στάχτη στα μάτια" και στον λογισμό:

* Οι "ιερείς" της νέας θρησκείας το γυρίζουν σε περίεργες ψαλμωδίες: "Χρησιμοποιήσαμε τα lockdowns για να πιέσουμε τους ανθρώπους να εμβολιαστούν"

Σχετικό άρθρο με τη διπλανή εικόνα: "Καναδοί πολιτικοί, αξιωματούχοι και ηγέτες στον τομέα της Υγείας διέπραξαν πολλά σοβαρά εγκλήματα κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid-19, αλλά ένα από τα πιο αποτρόπαια ήταν ο υποχρεωτικός εμβολιασμός υγιών παιδιών-αθλητών με mRNA κατά του Covid-19 το 2021-2022, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να παίρνουν μέρος στα  αθλήματα. Εδώ είναι μερικοί από τους νεότερους αθλητές του Καναδά, που πέθαναν ξαφνικά τους τελευταίους τρεις μήνες" : https: //www.globalresearch.ca/canada-youngest-athletes-ages-6-13-dying-suddenly-covid-19-vaccine-mandates-children-playing-sports-were-crime/5809663 (" Canadian politicians, Public Health Officials and healthcare leaders committed many serious crimes during the COVID-19 pandemic, but one of the most heinous was the forced COVID-19 mRNA vaccination of healthy child athletes in 2021-2022 so they could continue to play sports. Here are some of Canada’s youngest athletes who died suddenly in the past 3 months.")

Οι άνθρωποι πιστεύουν αυτό που δεν βλέπουν και δεν πιστεύουν αυτό που βλέπουν... (γι' αυτό και αποτελούν εύκολους στόχους των σε διατεταγνένη υπηρεσία προπαγανδιστών από τις απαρχές της Ιστορίας...). Σ' έναν κόσμο συστημικής και συστηματικής φονικής εξαπάτησης των αναλώσιμων μαζών, την ειδοποιό διαφορά φέρνει και η κριτική και συνθετική ΣΚΕΨΗ, για όσους μπορούν ακόμα να έχουν πρόσβαση στις ανώτερες νοητικές λειτουργίες:

(ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ) " ΧΟΡΤΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΙΣ ?"

Είμαστε στα 3 χρόνια από τότε που ξεκίνησε το μεγάλο πείραμα. Ενας ιός που ήρθε για να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα που έχει σιγά σιγά κατασκευαστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ήθελαν να δουν με τα μάτια τους οι σαδιστές και να νοιώσουν μια απόλυτη ικανοποίηση επιτυχίας, πως μπορεί μια ολόκληρη ανθρωπότητα να σταθεί στο ένα πόδι, κάθε λεπτό που ο αρχηγός του παιχνιδιού θα φώναζε «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα». Σκέψου την ηδονή μόλις προφέρεις το «αγέλαστα» με ένταση να δεις όχι ένα, δύο ή τρεις παίκτες αλλά κάτι δισεκατομμύρια να στέκονται σούζα…

Στη διάρκεια των χρόνων της αρρώστιας αποδείχτηκε πως η κοινωνία των ανθρώπων ήταν ήδη άρρωστη πριν την αγγίξουν τα μπαλάκια της κορώνας. Η κοινωνία ήταν απροστάτευτη γιατί δεν είχε πλέον δικά της «μπαλάκια». Μου φαίνεται πως από την εικόνα του τρομοκρατημένου που έμπαινε μόνος του στο αυτοκίνητο του φορώντας 2 μάσκες και γάντια, μέχρι την πιο πρόσφατη εκείνου που πανικόβλητος έτρεχε να προμηθευτεί αλυσίδες σε μια πόλη που έψαχνε να βρει που έχει πέσει άραγε το χιόνι, τα έχω δει όλα ή σχεδόν όλα.

" Τα εγκλήματα θα ταιριάζουν με την τιμωρία "

{ ΣΥΝΔΕΣΗ: COVID UPDATE: What is the truth? --> "Pandemic Amnesty" ?  --> Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας }

 Μια προφητεία

*του Sheldon Yakiwchuk*

Όταν αφεθεί στην τύχη του και χωρίς επιλογή ή μέλλον, ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος θα καταφύγει στα πιο ακραία μέτρα σε μια τελική επίθεση.

Πλησιάζουμε σε αυτό…

Ταχύτερη από την “ταχύτητα της επιστήμης”…

The only destination

 

There can be only one end to Nazism both in Ukraine and the West's centers of power:

video taken from here

Το ερώτημα της χρονιάς που φεύγει και οι ιθύνοντες νόες αποφεύγουν να απαντήσουν ευθέως, όπως ο διάβολος αποφεύγει το λιβάνι! (Και μία πρόταση προς τους λαμβάνοντες αποφάσεις...)

ΕΛΛΑΔΑ: "μέτρα" περιορισμού των κοινωνικών δραστηριοτήτων για ανεμβολίαστους, όπου η είσοδος σε αθλητικές εκδηλώσεις (σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους), μουσεία, θέατρα, γυμναστήρια, κλειστούς χώρους εστίασης και διασκέδασης και μόνο με την επίδειξη rapid test 48 ωρών (στην ουσία φαίνεται πως κι εκεί "κόβουν", καθώς είναι όπως λένε πολλοί γα 44-45 το πολύ ώρες!), όλα αυτά μοιάζουν με..."όνειρο θερινής νυχτός"! Κι όμως, τα τελευταία στοιχεία (αν και τα έχουμε ξαναπεί για την "κρουσματολογία": έχει σημασία να αποσαφηνίζεις ότι οι ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟΙ είναι η μεγάλη πλειοψηφία και μάλιστα ΜΗ ΕΝΕΡΓΑ ΝΟΣΟΥΝΤΩΝ!), παρουσιάζονται "ισοπεδωτικά" ώστε να έλθει(;) και νέο lockdown-χαριστική βολή στο κουφάρι οικονομίας & κοινωνικού ιστού, με τον φόβο και της εξάπλωσης της  "τρομερής και φοβερής" ΟΜΙΚΡΟΝ, όπως πλέον αποδεικνύουν τα σημαντικά στοιχεία που με αλλόκοτη εμμονή ΔΕΝ αξιολογούνται, όπως σαφώς επιβάλλεται, και στην Ευρώπη....! 

Ιδού λοιπόν οι νέες ριπές προς την κλυδωνιζόμενη συλλογική ψυχοσύνθεση:
Κορωνοϊός: Στα 28.828 τα νέα κρούσματα - Οι ανεμβολίαστοι δεν πάνε πουθενά - Ποιοι μεταδίδουν;

ΒΑΛΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ, δεν μπορεί να ατρόφησε τελείως αυτή η ιδιότητα:

Γνωρίζουμε την τοξικότητα των λέξεων...

(Αναδημοσίευση κάποιων παλιότερων σκέψεων, ελαφρώς ή μερικώς εμπλουτισμένων, καθώς δεν σταματάμε να αφουγκραζόμαστε τα μέσα και τα έξω μας και να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε... Ως συμφιλιωμένα με το ότι είμαστε και όπως φαίνεται θα παραμείνουμε ατελή όντα που επιζητούν, εκτός και κάποιων άλλων, και την..."ηδονή"! Αυτήν την εκπληκτική διδαχή του επικουρισμού που απελευθερώνει από αγκυλώσεις, φοβίες και τραύματα...)

Γνωρίζουμε την τοξικότητα των λέξεων. Γνωρίζουμε το διόλου σπάνιο αδιέξοδο και την περιοριστικότητα των ορισμών. Αλλά και των λεγόμενων αναγκαιοτήτων και ανησυχιών του σύγχρονου "Homo Securitus"...

Έχουμε καταλάβει ότι υπάρχουν έννοιες που δεν ερμηνεύονται μέσα από λεκτικά σχήματα, νοητικά επιδιωκόμενα άλματα που πασχίζουν να αποκτήσουν μορφή μέσω των γλωσσικών μηχανισμών. Είναι σαν να ζητάς να κατεβάσεις ένα αστέρι στη γη, χωρίς μάλιστα... να γίνεις στάχτη από τη λαμπρότητά του, αλλά να δηλώσεις και "κάτοχός του". Είναι  σαν να θες να καλουπώσεις σε λεκτικούς ορισμούς τα μυστήρια της γέννησης και του θανάτου.

Από πού ερχόμαστε; Έχει κάποια βαρύνουσα σημασία αυτό τελικά; Κι αν ναι γιατί; Το τώρα είναι όλα τα λεφτά (χε χε! για εμάς αυτά που ξοδεύεις όσο πιο τρελά μπορείς - ελπίζουμε να μην σε πειράζει και τόσο ω! "θεϊκή πηγή"...και να χαμογελάς με κοσμικής χροιάς νόημα...). 

Α..ναι! έχουμε και το "μετά", κάτι σαν μεταθανάτια δίκη με δικογραφία του "απολογισμού", της "σούμας" και αν συνεχίσει να απαιτείται "δουλειά στα καταναγκαστικά έργα"; άιντε φτου και πάλι από την αρχή στην "πλάνη της Ύλης" όπως δίδασκαν κάποιοι "σοφοί" τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και στην Ανατολή... Βαρετό ακούγεται από τη μια, δικαιολογία εξαιρετική από την άλλη για να επαναλαμβάνεις τις ίδιες ή ελαφρώς παραλλαγμένες μαλακίες στην επίγεια επανεκκίνηση, αλλά και με λίγο "υποψιασμένο ψάξιμο" στα best sellers, σεμινάρια, διαλέξεις "εσωτερικής γνώσης" και "αυτοβελτίωσης"... Ή αποτελεί μία δικαιολογία αυτοπεριορισμού, για να τσιμεντώσεις την αέναη στιγμή (και τις αστείρευτες δυνατότητες) που σου αναλογεί και αντηχεί ως το επέκεινα... Με το θάψιμό της και εγκλεισμό σε κάποια παραληρηματική αυτο-απομόνωση "εφησυχασμού κι απαλλαγής από τα επίγεια" ή στη σέχτα-"αδελφότητα"-"εσωτερική σχολή" και τελικά στην κατάληξη σε ιδρυματοποίηση και πομπώδη μάλλον απόπειρα της απόδοσης σπουδαιότητας στον εαυτό και τους..."μύστες" του, αυτούς που "έχουν γνώση"...

 Και γιατί επιλέγουμε αυτό και όχι το άλλο και τι θα γινόταν αν...Ποιο είναι το περιτύλιγμα και ποια είναι η ουσία του φαινομένου και πόσο συχνά το πρώτο περνιέται για το δεύτερο; Έχει σημασία να ξέρεις ποιος είσαι και πού πας...Αλλά πώς ξέρεις τελικά ποιος είσαι, τι είσαι ή Δεν είσαι κι ας πίστευες το αντίθετο, τι θέλεις πραγματικά και αληθινά έξω από τις επιθυμίες-κάτεργα και τα ολέθρια τραγούδια Σειρήνων... Πώς θα "πιλοτάρεις" μέσα σε περιδινούμενες δίνες εξωτερικών καταστάσεων που σε παρασύρουν στην ορμή τους χωρίς να προλάβεις να καταλάβεις τι συμβαίνει, χωρίς να "κλωτσήσεις όπου βρεις", σπασμωδικά και επώδυνα τις περισσότερες των φορών, ή να αφεθείς μοιρολατρικά, χωρίς να έχεις μάθει να παραμένεις ήρεμος και στοχαστικός (κι άρα να μη γίνεσαι έρμαιο), ακόμη και όταν όλα πάλλονται με ταχύτητα και μοιάζουν να καταρρέουν... Και πώς ξέρεις ότι αυτή η διαδρομή είναι η σωστή να ακολουθήσεις όταν απορρίπτεις μια άλλη, με την καρδιά σου ίσως να σου φωνάζει για λάθος κατεύθυνση και εσύ να την αγνοείς... Και όταν κλείσεις για πάντα τα υλικά σου μάτια και απαλλαγείς από τη φτιαγμένη από χώμα και λάσπη σάρκα σου, γιατί κόβεσαι τόσο πολύ να ξέρεις πού θα πας; Γιατί να θες να εξασφαλίσεις και τη μεταθανάτια αποκατάστασή σου, ένα είδος μεταφυσικής ανασφάλειας που κατέτρεχε σαν στοιχειό και την υλική σου ανασφάλεια, μην επιτρέποντάς σου να ζεις στο τώρα...
Και ποιος μπορεί να πει λίγο πριν φύγει ότι τα μάτια του, όσο βρισκόταν εδώ κάτω, ήταν πράγματι ανοιχτά;

Πόσο αποκομμένοι είμαστε από την ορμή, τη ρευστότητα, το απρόβλεπτο, το πολύπλοκο δυναμικό σύστημα της ζωής και ζητάμε διαρκώς εγγυήσεις για ένα πιο..."ασφαλές μέλλον";... Αδυνατώντας έτσι να αδράξουμε το Παρόν... Ποιο είναι αυτό το επιτήδεια πολυμήχανο και φαφλατάδικο "εγώ", αυτό το "αρρωστάκι"  που όλο "θέλει" και φοβάται να γυρέψει τα..."επικίνδυνα", τα "άφταστα", αλλά και να πάψει να φλυαρεί ακατάσχετα για να κοινωνήσει στη σοφία της σιωπής; Ποια είναι αυτή η στρατιά από επελαύνοντα "εγώ" που θέλει να κάνει κουμάντο στα άλλα "εγώ", κι όλα μαζί είτε επαίρονται, είτε οργίζονται, είτε μυξοκλαίνε, είτε θρηνούν, είτε μισούν; Μήπως στην ουσία εχθρεύονται την... ίδια τη ζωή; Μια πολύ διαφορετική σε ποιότητα και δονήσεις και εκπλήξεις και ανακαλύψεις και θαύματα ΖΩΗ; 

Φυσικά και υπάρχουν "οδηγοί" στο δρόμο, αλλά και οι πιο σοφοί και ευφυείς είναι...τυφλοί...μπροστά στο κομμάτι αυτό της Σήραγγας, της διαδρομής που αναλογεί μόνο σε εσένα, στην "ιερή ατομικότητα", ακεραιότητα, υπερβατική και γεννεσιουργό φαντασία σου και την οξυμμένη κρίση και συνειδητότητα, με την πολύτιμη βοήθεια και των "οδηγών" και φυσικά των εμπειριών μέσα από δυσκολίες, δοκιμασίες και εμπόδια. 

Πόσο μεγάλη και δύσκολη να περιγραφεί με λέξεις είναι αυτή η χαρά όταν ανακαλύπτεις στο δρόμο και τους συνοδοιπόρους...

Και μήπως το άγχος και η αγωνία για την εγγύηση της προστασίας μας, αλλά και του εγκλεισμού της ίδιας της φύσης μέσα σε θεωρητικά μοντέλα ερμηνειών με την ψευδαίσθηση της σταθερότητας, μήπως είναι τελικά και η αιτία για πολλά δεινά, ολέθριες αστοχίες και παρανοήσεις;

Και τι είναι τελικά αυτή η... ζωή;

Ο Καζαντζάκης έγραφε στην Ασκητική του: "ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, τη μήτρα και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μνήμα. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή"
Ακόμα κι έτσι να είναι, για να είναι φωτεινό αυτό το "μεσοδιάστημα" ίσως πρέπει να απαλλαγούμε από τη σκλαβιά και μιζέρια της μεγάλης σημασίας που δίνουμε στις λέξεις και την ηχώ τους, από την τάση μας να ζούμε για το μέλλον δολοφονώντας το παρόν το δικό μας και των άλλων και από την οριοθέτηση του μεγάλου μυστηρίου μέσα σε περιοριστικά και πάντα ημιτελή κουτιά "σταθερών ερμηνειών".  Και να συντονιστούμε με τους στροβίλους της ζωής και αν χρειαστεί να λυγίσουμε στην πνοή τους. Αλλά χωρίς να ... σπάσουμε. Και θα βρούμε τον τρόπο να καβαλικέψουμε τους ανέμους, να καταλαγιάσουμε τις θύελλες, να γαληνέψουμε σε απάνεμα λιμάνια και να ανοίξουμε πανιά για θάλασσες και στεριές θαυμαστές και ρότες συναρπαστικές, άξιες να γίνουν αντικείμενα διήγησης και μνημόνευσης.
Και πώς θα αντιληφθούμε το Φως: Το διάχυτο παντού, έξω και μέσα μας κυρίως, όσο αναγεννιόμαστε εν ζωή και επικοινωνούμε με όλους τους πόρους μας με αυτό και τη θέρμη του και τη ζώσα πνοή του που δίνει πνοή στη δική μας. Θα γίνουμε κομμάτι και φορείς του, θα ταξιδέψουμε στις δέσμες του, αν αγνοούμε τη δύναμη της κάθε μοναδικής στιγμής; Αν δεν έχουμε ανοιχτά και οξυδερκή μάτια και καρδιά και μυαλό, αυτό που λειτουργεί τελικά όπως το αλεξίπτωτο κι άρα πρέπει να είναι ανοιχτό. (Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε αυτό το θαμπό, τρεμοπαίζον "φως" στα αναφερόμενα "τούνελ μεταθανάτιων εμπειριών", το θολό και αμφιλεγόμενο, κατάλοιπο υλικών αγκυλώσεων ίσως ενός πλέον υπολειτουργούντος εγκεφάλου ...)

Τελικά...πόσο τρέμουμε στην ιδέα της πτώσης από την (επίπλαστη, μη υπαρκτή στον κόσμο και τη Φύση) θεοποιημένη "ασφάλεια"; Αν θα πέσουμε και πώς θα πέσουμε και αν θα καταλήξουμε στα επείγοντα, στα αζήτητα, στη "σκοτεινή άβυσσο", αν και πόσο θα τσακιστούμε, αν και πόσο θα πονέσουμε, αν θα θεραπευτούμε και πόσο θα διαρκέσει και θα στοιχίσει η θεραπεία, αν έπρεπε να κάτσουμε στα αυγά μας ασφαλείς, αν...αν...
Ε! τότε όχι μόνο δεν θα υψωθούμε ούτε στο ελάχιστο, δεν θα έχουμε το μυαλό μας στους αιθέρες πατώντας γερά και στο χώμα συνάμα, όχι μόνο δεν θα καταφέρουμε να προεκτείνουμε τη συνειδητότητα και να διευρύνουμε την αντίληψή μας με όσα εκπληκτικά και ανατρεπτικά και μεταμορφωτικά συνεπάγονται τέτοιες καταστάσεις... Αλλά θα παραμείνουμε κάτι γλοιώδες ωσάν τους σκώληκες σερνάμενοι στο χώμα, τις λάσπες και τα σκατά. Που ίσως και κάποτε να ονειρευτήκαμε τη μαγική θέα από μια ψηλή απάτητη κορφή και θελήσαμε να μεταφέρουμε όση από αυτή τη μαγεία μπορούμε και στα χαμηλά όταν έρθει και πάλι η ώρα να κατεβούμε... 

ανιχνευτής

(Συμπέρασμα: Καυλώνω άρα υπάρχω!)

" Εξελικτικό Μονοπάτι "

“Η δυσκολότερη στιγμή της ζωής σου είναι όταν συνειδητοποιείς πως είσαι Πιόνι…”

Εξελικτικό Μονοπάτι

© Παναγιώτης Κωνσταντάκος - Φεβρουάριος 2005

Ο Γεωμετρικός του αντίπαλος πλησίασε απειλητικά. Η κίνησή του μαρτυρούσε έκδηλα την υπεροψία του ως προς τη διεξαγωγή της μάχης, όπως άλλωστε κι εκατοντάδων προηγούμενων αντιπάλων του. Ήταν πια σχεδόν λυπηρό ν’ αντικρίζει τη δυσάρεστη έκπληξή τους όταν εξουδετερώνονταν με την άμεση γεωμετρική τους αλλοίωση. Οι υποδοχείς του άλλωστε δεν άφηναν κανένα περιθώριο διαφυγής στο θύμα μετά την εύκολη ακινητοποίησή του. Πολλές φορές αναρωτιόταν γιατί οι Ξένοι –έτσι τους είχαν ονομάσει– επέμεναν με καταδικασμένες σε αποτυχία επιθέσεις, αφού λίγες ήταν οι φορές που η μάχη έδειχνε να έχει ενδιαφέρον. Κι όμως συνέχιζαν να επιτίθενται με σταθερό ρυθμό αντίθετα σε κάθε λογική, σαν αναλώσιμες ομάδες, άλλοτε ολιγάριθμες κι άλλοτε πολυάριθμες. Ήταν ο αέναος Γεωμετρικός Πόλεμος, κι ο ρόλος του σ’ αυτόν ήταν ενός

Δαιμονολογίας ανάγνωσμα...

Για λίγα μόνο λεπτά, που είχαν όμως τη βαρύτητα ενός χρονικού βρόγχου που φλερτάρει με την αιωνιότητα, παρέμεινα πετρωμένος στο σταυροδρόμι. Νύχτα. Ένα μέρος από αυτά που οι διαβάτες καλούνε δαίμονες για να ζητήσουν αποκτήματα και προνόμια με αντάλλαγμα την ψυχή τους. Αν διαθέτουν κάτι τέτοιο, αλλιώς η συμφωνία ακυρώνεται εν τη γενέσει. Αναπνέω με βουλιμία τον παράξενα καθαρό αέρα, κι αυτός εισχωρεί λυτρωτικά στα ευγνώμονα πνευμόνια μου, καθώς κανένα πάνινο ή υφασμάτινο εμπόδιο δεν έχει θέσει φράγμα στις αναπνευστικές μου θύρες.

Σκέφτομαι τους Ινδιάνους που προτιμούσαν να σκέφτονται με την καρδιά, γιατί πίστευαν ότι μόνο τρελοί όπως οι λευκοί κατακτητές κι απατεώνες σκέφτονταν με το μυαλό.
 Καταλαβαίνω ότι οι δικοί μου δαίμονες είναι τα δίπολα που

Strangers in a strange land...

(Και η περίεργη κρίση ειλικρίνειας του μεγιστάνα Elon Musk, λάτρη της τεχνογνωσίας αιχμής και κύριου εκφραστή της πιο προωθημένης διαστημικής τεχνολογίας...)


 Αν όλος ο κόσμος λειτουργεί σαν το λειτουργικό σύστημα  ενός υπερυπολογιστή, τότε οι διαχειριστές του είναι οι ίδιοι τα κακόβουλα λογισμικά. Και αναπρογραμματίζουν ολόκληρο το σύστημα και το σκοπό των παιχνιδιών στις οθόνες της "πραγματκότητας".
 Μια υπόσχεση για τη νέα "κανονικότητα"


Εγώ και κάποιοι λίγοι φίλοι ταλαντευόμαστε από μία βασανιστική υποψία ότι είμαστε ξένοι.
Strangers in a strange land...
Θύματα μιας κακόγουστης κοσμικής φάρσας, ενσαρκώσεις σε μία ψηφιακή και συνάμα υλική φυλακή κακόβουλων δημιουργών που τρέφονται από τις αρνητικές συναισθηματικές εκκρίσεις μας και τις ξεχειλίζουσες φονικό μίσος και παροιμιώδη ανοησία πράξεις και παλινδρομήσεις μας.

FEAR OF THE DARK

" Το αρχαιότερο και βαθύτερο συναίσθημα του ανθρώπου είναι αυτό του φόβου, και ο αρχαιότερος και βαθύτερος φόβος είναι αυτός του αγνώστου."  Χ.Π. Λάβκραφτ, 1890-1937, Αμερικανός συγγραφέας ιστοριών τρόμου

 Ο Φόβος όλων των εχθρικών σκιών και συνεπειών που παραμονεύουν μέσα στο διαγραφόμενο Σκοτάδι... του Αγνώστου. Tου αύριο...Kι έτσι ξεχνάς να ζήσεις κάθε στιγμή του τώρα, να πειραματιστείς με αυτήν, να ψαχτείς, να διευρύνεις την κατανόησή σου μέσα στον αέναο χορό της ύπαρξης..
Αυτό βιώνει ακριβώς όλη η ανθρωπότητα! ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ, το Φόβο της επόμενης  ημέρας της τρομο-κορωνο-παράνοιας...Mιας με φιλοδοξίες μακροημέρευσης σκοτεινής ημέρας. Ανελεύθερης, ασφυχτικά ελεγχόμενης, με βαθιά ριζωμένο ως εξαρτημένο αντανακλαστικό το παγωμένο άγγιγμα του Φόβου στο συλλογικό ασυνείδητο... Και να, ιδού ο ΣΤΟΧΟΣ: μια ανθρωπότητα υλικά και ενεργειακά ξεζουμισμένη, ψυχολογικά κατακερματισμένη, παραλυμένη σχεδόν από ατέρμονα κύματα ... ΦΟΒΟΥ!

Το είχε καταλάβει από την αρχή ο Νικόλας.
Το φωνάζει και με τον δικό του τρόπο ο rohalas.
Χτυπάνε τα καμπανάκια οι σοβαροί επιστήμονες για την, ύποπτα δημιουργημένη από τα πάνω προς τα κάτω, παρανοϊκή υστερία. Σε σχέση με τα πραγματικά μεγέθη του πλανήτη και των ανθρώπινων πληθυσμών επί αυτού!

Και να μην ξεχνάς: Ο φόβος είναι όπως ο κλέφτης. Αν τον αφήσεις ανεξέλεγκτο θα σου στερήσει τη χαρά της ζωής. Όλοι εκείνοι με τους οποίους έχεις έρθει σε επαφή έχουν επιβάλει το φόβο, διότι ο φόβος είναι ο "αντίποδας της ελευθερίας!" -->" Ηθικό ΣΟΚ στην ανθρωπότητα" (...δεν λες τίποτα!)

 Πλεόνασμα στο ήδη ξέχειλο φορτίο από φοβίες στο μυαλό σου και από τραύματα κι αποξένωση στην παραπαίουσα ψυχή σου. Τώρα ακόμα πιο  πολύ φοβάσαι. Τον "αόρατο εχθρό", κορωνοϊό τους. Έχοντάς σε εκεί ακριβώς που σε θέλουν να είσαι. O φόβος του θανάτου μπορεί να γίνει αβάσταχτα οξύς, αποδομητικός, υποδουλωτικός και αποπροσανατολιστικός συνάμα, καταστρεπτικός για ανθρώπους, κοινωνίες, πολιτισμούς. Δημιουργεί σκλάβους κι εχθρεύεται τους ελεύθερους...