Να εύχεσαι να γίνεις Αύγουστος

Σε υδάτινο δρόμο πυρπολημένου ηλιοβασιλέματος  

πορεύεται ένδοξος ο βασιλέας του Καλοκαιριού

Αποδημητικό πουλί με πύρινα φτερά 

ταξιδεύει στον ορίζοντα του χρόνου

να συναντήσει όλους τους Αύγουστους

Καίσαρες των αιώνων

Δεν είναι μήνας, όπως θεωρούν οι αμαθείς

Είναι ένας σταλακτίτης δάκρυ γελαστό

στο αγιασμένο πρόσωπο του Έρωτα

Θα προστεθεί κι αυτός με τη σειρά του 

στο ψηφιδωτό των Αύγουστων που έφυγαν

Ψηφίδα διάφανη στης Χαράς τη Βασιλεία

που μόνο αυτόν αναγνωρίζει γνήσιο τέκνο της

Να εύχεσαι, λοιπόν, να γίνεις Αύγουστος

αν θέλεις στην αιωνιότητα να ζήσεις

Στιγμές με τον Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκο

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016, απόγευμα. Στο φουαγιέ του Ομήρειου Πνευματικού Κέντρου Χίου συγκεντρώνονται όλοι όσοι συμμετάσχουν στο παγκόσμιο συνέδριο για τον Όμηρο, της Euroclassica σε συνεργασία με την Ομηρική Ακαδημία. Πρώτος ομιλητής της απογευματινής συνεδρ

ίας είναι ο Μητροπολίτης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, κ. Μάρκος. Η εισήγησή του έχει ως θέμα: "Ομηρική έκφραση του Συμβόλου της Πίστεως".

Ανάμεσα στον κόσμο ξεχωρίζουν και αρκετοί ιερείς. Κάποια στιγμή εισέρχεται ο Μητροπολίτης ασυνόδευτος. Σαν απαλός αέρας μπαίνει ανάμεσα στο πλήθος. Χαιρετά τους ανθρώπους, μιλά ήσυχα, χαμογελά. Στο ασανσέρ αυτοί που περιμένουν προκειμένου να ανέβουν στον δεύτερο όροφο όπου και πραγματοποιούνται οι συνεδρίες, βλέποντας τον Μητροπολίτη, παραμερίζουν. Εκείνος τους παρακινεί να πάρουν το ασανσέρ και χωρίς δεύτερη κουβέντα, ανεβαίνει μόνος τις σκάλες. 

Όταν τον αναζητά το βλέμμα μου στην αίθουσα, δεν τον εντοπίζει πουθενά. Έρχεται η ώρα της ομιλίας του και τον βλέπω να σηκώνεται από το τελευταίο γωνιακό κάθισμα της τελευταίας σειράς. Διασχίζει το διάδρομο, ανεβαίνει στο έδρανο και δίχως προλόγους, φιοριτούρες και τσιριτζάντζουλες, ξεκινά. Έχει ήδη μοιραστεί μία σελίδα που αριστερά επάνω φέρει το οικόσημο της Μητροπόλεως και από κάτω γράφει σε πολυτονικό:

"Μετάφρασις του αγίου Συμβόλου, επί της εις το έμμετρον μεταποιήσεως,  Μάρκου του Μαμουνά". 

Ο αριθμός ένα δίπλα στο επίθετο Μαμουνά παραπέμπει στο κάτω μέρος της σελίδας όπου υπάρχει η επεξήγηση: Γεώργιος Ζώρας, "Έμμετροι διασκευαί  του Συμβόλου της Πίστεως" Χαιρετιστήριον εις Αναστάσιον Κ. Ορλάνδον (Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 54) Αθήναι 1966, σ. 190-191, Μάρκου Μαμουνά του Κρητός, Μετάφραςις διά στίχων του Ιερού Συμβόλου της Πίστεως, Πανδώρα ΚΒ΄, 1871, σ. 166-168)

Το κύριο σώμα της σελίδας περιέχει το εν λόγω κείμενο στο οποίο είναι υπογραμμισμένες οι λέξεις που είτε συναντώνται στα Ομηρικά έπη είτε "ομηρίζουν". Ο έγκριτος φιλόλογος ομηλητής, έχει εργασθεί για να εντοπίσει πού απαντώνται αυτές οι λέξεις. Οι αναφορές του, εκτός από τα έπη του Ομήρου, περιλαμβάνουν έργα συγγραφέων όχι μόνο της εκκλησιαστικής, αλλά και της θύραθεν παιδείας. Από τον Αριστοφάνη, τον Φιλόδημο της Επικούρειας σχολής, τον  Νόνο Πανοπολίτη, τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, το λεξικό Φωτίου και Ησυχίου, τα δογματικά έπη, τα Ηθικά του Χρίστου Μαρίνου, τους ύμνους του Μαξίμου του Ομολογητού, τις Βάκχες του Ευρπίδη και πολλά άλλα που δεν πρόλαβα να σημειώσω. Αναλύει την ετοιμολογία της κάθε λέξης, τους ρηματικούς της τύπους και πού απαντάται, με ποιες έννοιες. Η εισήγησή του προϋποθέτει κάτι πολύ  περισσότερο από βαθιές φιλολογικές - γλωσσολογικές γνώσεις. Προϋποθέτει έναν δεινό μελετητή, έναν εναργέστατο νου που έχει το χάρισμα να συνδιάζει τα δεδομένα και να εξάγει επιστημονικά συμπεράσματα, μια ισχυρή διάνοια. Όσο τον ακούω διερωτώμαι, πόσοι μπορούν να καταλάβουν αυτόν τον άνθρωπο και πόση μοναξιά θα πρέπει να βιώνει. Ο κ. Μάρκος ολοκληρώνει την εισήγησή του μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο και κατεβαίνει αμέσως από το έδρανο για να κατευθυνθεί πάλι στην τελευταία σειρά όπου και θα παραμείνει ως το τέλος όλης της συνεδρίας. 

Στο διάλειμμα πηγαίνω να πάρω την ευχή του και να τον συγχαρώ. Του εξομολογούμαι πως δεν τα κατάλαβα όλα. "Δεν πειράζει" μου λέει χαμογελώντας, "σιγά σιγά..."

Κατεβαίνω στο φουαγιέ και ξεκινώ να συζητώ με έναν ηλικιωμένο ιερέα, άγνωστό μου έως εκείνη τη στιγμή. Στο νου μου έχω ακόμα το δημοσίευμα που διέσυρε πριν από λίγες μέρες τον Μητροπολίτη, απομονώντας κάποιες φράσεις ενός κηρύγματός του. Ένα κείμενο που ήταν ολοφάνερα γραμμένο από ανώνυμο συντάκτη γεμάτο εμπάθεια και που επιπλέον κατέληγε με τις εύκολες τοποθετήσεις των δύο Χίων βουλευτών που βιάστηκαν να  διαχωρίσουν τον εαυτό τους από τον Ποιμένα τους και να δηλώσουν κατά τρόπο ανόητο, μικροπρεπή και παιδιάστικο, πως από δω και πέρα θα τον αποφεύγουν. Θα τον αποφεύγουν ως τι; Ως μείασμα; Το ίδιο κάνουν δηλαδή και στη Βουλή απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους;

Ο γηραιός ιερέας μου λέει λίγα λόγια για το τι  έχει κάνει ο Μητροπολίτης για τους πρόσφυγες, το πώς αγωνίζεται κάθε μέρα να ταϊσει εξακόσιους με εξακόσιους πενήντα  φτωχούς ανθρώπους "ζητιανεύοντας" χρήματα από εύπορους Χιώτες, που μάλιστα ούτε καν τα βλέπει, αλλά πηγαίνουν απευθείας σ' αυτούς που διαχειρίζονται τα συσίτια, και για την άοκνη αγάπη του προς όλους. Μου λέει ακόμα το πώς μιλάει στα κηρύγματά του ανάλογα με το ποιο ποίμνιό τον ακούει. Γιατί αυτό που αγνοούν  οι αμαθείς  δημοσιογράφοι και οι κάθε είδους πολιτικοί ή πολιτικάντηδες, είναι πως ο Ποιμένας δεν υπογράφει μανιφέστα και διακηρύξεις που αφορούν τους πάντες, αλλά κάθε φορά απευθύνει τον λόγο του με διάκριση σ' αυτούς που τον ακούν σε ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και που τους γνωρίζει  έναν προς έναν με το όνομά του. Το σκανδαλοθηρικό δημοσίευμα πήρε μεγάλες διαστάσεις και κοινοποιήθηκε ευρέως. Πόσοι άραγε διάβασαν την απάντηση του Μητροπολίτη και από όσους τη διάβασαν πόσοι την κατανόησαν και αντιλήφθηκαν την αρχοντιά της

(http://www.politischios.gr/koinonia/aytes-einai-oi-theseis-toy-hioy-markoy-gia-prosfyges-kai-metanastes) Εκεί σημειώνει πως έκανε ετοιμολογία της λέξεης λαθρομετανάστης και εξήγησε τη λέξη πρόσφυγας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, σ' εκείνο το κήρυγμα για το οποίο κατηγορήθηκε και στο οποίο ο εν λόγω συντάκτης μάλλον δεν είχε τις απαιτούμενες γραμματικές γνώσεις να κατανοήσει;

Δεν περίμενα να ακούσω περισσότερα από τον γλυκύτατο ιερέα. Μου ήταν ήδη αρκετό το ίδιο το πρόσωπο - σπαθί του Μητροπολίτη, ακόμα κι αν δεν άκουγα τη διάλεξή του. Ένα πρόσωπο ήρεμο, γλυκό και κατάφωτο. Ωστόσο, την Κυριακή  αποφάσισα να εκκλησιαστώ στον ναό που θα λειτουργούσε. Ήθελα να τον δω και ως λειτουργό μέσα στο ποίμνιό του την ώρα της θείας Λεειτουργίας.

Έτσι,  λειτουργήθηκα την Κυριακή στον Άη Γιώργη στο Κάστρο. Δεν γνώριζα πως η ημέρα αυτή ήταν τόσο ξεχωριστή για τη Χίο καθώς εορταζόταν η Σύναξις των εν Χίω αγίων - σαράντα πέντε στον αριθμό. Ήταν, λοιπόν, μια πανηγυρική Θεία Λειτουργία, όπου οι πιστοί μπορούσαν να προσκυνήσουν πλήθος λειψάνων όπως των αγίων Ισιδώρου, Μαρκέλλας, Ανθίμου, Νικήτα, Αθανασιόυ του Πάριου και πολλών άλλων, μέχρι και του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. 

Τα άμφια του Μητροπολίτη παρέπεμπαν σε εκείνα  τα απλά άμφια που μας είναι γνωστά από τις παλιές  εικόνες των Τριών Ιεραρχών με τη μόνη διαφορά πως οι σταυροί τους δεν ήταν μαύροι, αλλά μπλε. Ακόμη και αυτό έχει σημασία.  Το κήρυγμα έγινε στη σωστή στιγμή, αμέσως μετά το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όπως ορίζει η εκκλησιαστική τάξη που ο εν λόγω Μητροπολίτης και γνωρίζει άριστα και τιμά. Ανάμεσα στα άλλα,  ανέλυσε και τη φράση: πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 33 ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ματθ. ι’ 32-33

Η ανάλυσή του με εξέπληξε, καθώς για πρώτη φορά άκουγα ανάλογη γραμματολογική και συντακτική ανάλυση σε κήρυγμα. Εξήγησε με ποια πτώση συντάσσονται τα ισχυρά ρήματα φιλίας και αγάπη, εξ ου και το πρώτο μέρος της άνωθεν ρήσης, και με ποια  τα πιο αδύναμα. Τότε κατάλαβα ακόμα καλύτερα την παρεξήγηση που έφερε τόσες λυπηρές παρενέργειες σ' αυτούς που δεν νιώθουν...

Ακολούθησε λιτάνευση της εικόνας των Χίων αγίων στο Κάστρο. Στη στάση που έγινε, ο μητροπολίτης με ραγισμένη φωνή διάβαζε τις ευχές. Η συγκίνηση μεταδόθηκε και σε όλο το ποίμνιο. Ύστερα μίλησε για τον Ποιμένα, τονίζοντας πως είναι ποιμένας και όχι μισθωτός, όπως λέει το Ευαγγέλιο. Γιατί ο κ. Μάρκος είναι υιός του Ευαγγελίου και θέλει ό,τι κάνει και ό,τι λέει να πηγάζει απ' αυτό και όχι από τον ίδιο και τη γνώμη του. Εξάλλου και στο συνέδριο είναι πει "εγώ δεν έχω γνώμη. Ακολουθώ το Ευαγγέλιο" Τελείωσε το κήρυγμά του λέγοντας κατά προσέγγιση, όπως  τα θυμάμαι: "Το έδαφος της Χίου είναι άγονο και είναι άγονο επειδή απουσιάζουν όλα εκείνα τα συστατικά που θα το έκαναν καρποφόρο. Τα συστατικά αυτά λείπουν γιατί τούτος ο τόπος είναι ποτισμένος από το αίμα των αγίων μαρτύρων μας".

Επιστρέψαμε στο ναό. Μοίρασε το αντίδωρο και μαζί έδινε μία μικρή πλαστικοοποιημένη εικονα των αγίων. "Ευχαριστώ" του είπα παίρνοντάς την. "Τον Θεό" μου απάντησε.

Οι αρχές και εξουσίες του τόπου απουσίαζαν. Οι Χιώτες βουλευτές δεν τίμησαν  την πανήγυρη του τόπου τους. Προτίμησαν ίσως  να μη χαλάσουν τις διακοπές τους προκειμένου να ξυπνήσουν και να παρευρεθούν στην  ιερά πανήγυρη, λησμονώντας πως δεν εκπροσωπούν τον εαυτό τους, αλλά τον λαό που τους ψηφίζει. Ο "και πατρίδας προστάτης", κατά τον Μεγάλο Βασίλειο, για τη λέξη "διακοπές" γνωρίζει εκτός από την ετοιμολογία της,  πως συντάσσεται με οτιδήποτε άλλο εκτός από το έργο της αδιάκοπης αγάπης που του εμπιστεύθηκε ο Θεός,...

.

Ἡ ἀποτομὴ τῆς τιμὶας κεφαλῆς τοῦ Ἁγὶου Ἰωὰννη τοῦ Προδρὸμου

Τέμνει κεφαλὴν χεὶρ μιαιφόνος ξίφει, Τοῦ χεῖρα θέντος εἰς κεφαλὴν Κυρίου. Εἰκάδι ἀμφ’ ἐνάτῃ Προδρόμου τάμεν αὐχένα χαλκός.

«Οὐκ ἐξεστὶ σοὶ ἔχειν, τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».  Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα.  Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε.  Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη. Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες. Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους:  «ἦλθεν… ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθήναι… καὶ διαφθείραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν».  Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.

https://aerapatera.wordpress.com/2016/08/29/ἡ-ἀποτομὴ-τῆς-τιμὶας-κεφαλῆς-τοῦ-ἁ/

Κυριακὴ Ι᾽ Ματθαὶου

(Ματθ. 17,14-23)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἄνθρωπος τίς προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, 

14. γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων·

15. Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. 

16. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. 

17. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε.

18. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. 

19. Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ’ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; 

20. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. 21. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. 

22. Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων 

23. καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα.

https://aerapatera.wordpress.com/2016/08/27/κυριακὴ-ι᾽-ματθαὶου-2/

Τραγούδι του Αγίου Ευτυχίου

Της Μικρασίας ήτανε γέννημα και καμάρι

ο άγιος ο Ευτυχής που ο Παύλος θα τον πάρει

για μαθητή του ζηλευτό και θα τον σαγηνέψει

όπως στα έθνη έκανε. Μέσα του θα φυτέψει

σπόρο καλό και άγιο, κι εκείνος θα κηρύξει

Χριστόν, Θεόν αληθινόν, ωσότου να τον ρίξει

ο άρχοντας του τόπου του, αφού τον μαστιγώσει,

σε φυλακή, σκοπεύοντας να τον εθανατώσει

Νεράκι δεν του δίνουνε, μήτε φαϊ να φάει

Από την πείνα θέλουνε σαν δύστυχος να πάει

Μα Άγγελος κατέρχεται, στο στόμα τον ταϊζει

Τον βλέπουν ακμαιότατο, το μάτι τους γυαλίζει

Τον ρίχνουν μέσα στη φωτιά κι εκείνη δεν τον καίει

Βορρά μες στα θηρία τους κι ένα από κείνα λέει:

"Δε βλέπετε τον άνθρωπο πως είναι του Θεού μας;

Ό,τι και να προστάξετε, δεν είναι του χεριού μας 

Τον θέλει Εκείνος ζωντανό για να σας οδηγήσει

στο φως και στην αλήθεια Του. Αυτός, λοιπόν, θα ζήσει!"

Οι άπιστοι παγώνουνε, οι βάρβαροι χλωμιάζουν

Πώς οι φωνές των ζωντανών με τις δικές τους μοιάζουν; 

Αφήνουνε τον Ευτυχή να πάει στο καλό του

κι εκείνος στην πατρίδα του γυρνά και στο χωριό του

Άγγελος προπορεύεται για να τον ενθαρρύνει 

Είν' ο δικός του Άγγελος που στη δική του κρήνη

πίνει νερό παρηγοριάς ο καταπονημένος

Και φτάνει στη Σεβάστεια,  πλέον αντρειωμένος

Εκεί θα ζήσει ευτυχής και θα μεγαλουργήσει

πλήθος θα φέρει στο Χριστό και θα το οδηγήσει

Θα κάνει θαύματα πολλά κι ειρηνικά θα φύγει

αφού θα ζήσει άγια. Όμως αυτού δε λήγει

η ένδοξή του βιοτή μετά το θάνατό του

Τη χάρη του ως σήμερα δινει στο ποίμνιό του

μα και στους απογόνους του πάντα εδώ και τώρα

Τον έχουμε παρηγοριά, απάγγειο στη μπόρα

Κάποτε εμφανίστηκε στης Σέλινου τα μέρη

Τουρκοκρατία ήτανε. Στην Τσισκιανά θα φέρει

τη χάρη του, βαδίζοντας με ένα γαϊδουράκι

Χτυπά τις πόρτες, ζήτουλας, μα ούτε ένα πορτάκι

αυτόν δεν καταδέχεται να τον φιλοξενήσει

Φοβόντουσαν οι άνθρωποι ποιος, τι θα προξενήσει

Ήτανε, λοιπόν, φθινόπωρο, κι ο άγιος ξαπλώνει

στη ρίζα ενός πλάτανου. Αρχίζει και νυχτώνει

Ξεσπάει μπόρα και βροχή, αέρας, καταιγίδα

Θαρρείς θα πάρει ο Θεός τον κόσμο όπου είδα

Σαν ξημερώνει, μια γριά βγάζει τα πρόβατά της

να τα βοσκήσει εκεί δα. Βλέπει, λοιπόν, μπροστά της

κάτω απ' το γέρο πλάτανο ζητιάνο να κοιμάται

Στεγνός ο τόπος γύρω του, στεγνός κι αυτός. Φοβάται

πισωπατά και στέκεται, πάει να του μιλήσει

κι η γλώσσα γλωσσοδένεται. Πώς, τι να εκστομίσει;

Γύρω τριγύρω ποταμοί και όλα κολυμπούνε

Σε ποιο να πει τ' απίστευτο κι οι άλλοι τι θα πούνε;

Παίρνει το λόγο ο άγιος για να την ξεφοβίσει:

"είμαι καλά, δε βράχηκα" θα την καλημερίσει

"έλα πιάσε τα ρούχα μου, είναι στεγνά, τα είδες;"

"Μα ο κόσμος χάλασεν εχθές! Έπεσαν καταιγίδες

Δεν μπορεί να μη βράχηκες. Αχ, φταίμε οι καημένοι

Δε σε καταδεχθήκαμε. Απ' τη ζωή δαρμένοι

κι από τη μαύρη τη σκλαβιά, πέτρωσε η καρδιά μας

Δε σε καλοδεχθήκαμε μέσα στα φτωχικά μας

Σηκώνεται ο άγιος, μια λάμψη απαυγάζει

"Εγώ είμαι ο Ευτυχής, τίποτα δε με σκίάζει

Όλα αυτά τα σύννεφα τα μαύρα και τα γκρίζα

ήρθανε για να χτίσετε στου πλάτανου τη ρίζα

το σπίτι μου. Μιαν εκκλησιά ήθελε ο Θεός μας

να γίνει και με έστειλε εδώ για το καλό μας"

Το λόγο δεν απόσωσε και η γριά τον χάνει

μπροστά από τα μάτια της. Τρέχει μα δεν προφθάνει

Τα πόδια της τρεκλίζονε, όχι από το βάρος

των χρόνων όπου κουβαλούν, αλλά από το θάρρος

της θείας εμφανίσεως στην ταπεινότητά της

Πέφτει τότε στα γόνατα. Στεγνό ήταν μπροστά της

το χώμα όπου πάτησε κι ενώ σταυροκοπιέται

στα στήθη μέσα η καρδιά ωσάν τρελή χτυπιέται

Τι θαύμα αξιώθηκε; Την λούζει θεία χάρη

Δένει τα προβατάκια της κι αμέσως θα τον πάρει

το δρόμο της προς το χωριό. Τις πόρτες θα χτυπήσει

μία προς μία όλες τους κι όποιον θα απαντήσει

με τρόμο μα και με χαρά τα θαυμαστά του λέει

Τη μια γελά το χείλι της κι από την άλλη κλαίει

Του χτίζουν τότε εκκλησιά και του τη ζωγραφίζουν

και στη γιορτή του έκτοτε όλοι πανηγυρίζουν

Το πρώτο μισό του τραγουδιού είναι βασισμένο στο βιβλίο του  Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, "Θερινό Συναξάρι" τόμος Β΄, εκδ. ΑΚτή, Λευκωσία 2009. 

Το δεύτερο μισό που προέρχεται από παράδοση την Κρήτης από το σύνδεσμο:

http://www.haniotika-nea.gr/128296-agios-eutuxis/

  

Άγ. Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου (Λυόν)

Ο άγιος και θεοφόρος πατήρ ημών Ειρηναίος, που έλαβε από θεία Πρόνοια το όνομα της ειρήνης για να γίνει αγγελιαφόρος του αγίου Πνεύματος, γεννήθηκε στην Μικρά Ασία περί το 140. Από την πρώτη κιόλας νεότητά του στη Σμύρνη ετράφη με την διδασκαλία του γέροντα επισκόπου αγίου Πολυκάρπου [23 Φεβρ.], ο οποίος του μετέδιδε την παράδοση που είχε παραλάβει από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Με τον τρόπο αυτό έμαθε να παραμένει πιστός στην αποστολική παράδοση της Εκκλησίας. «Στην Εκκλησία», δίδασκε, «ο Θεός τοποθέτησε τους Αποστόλους, τους προφήτες και τους διδασκάλους και όλη την υπόλοιπη ενέργεια του αγίου Πνεύματος.

Από το Πνεύμα αυτό, λοιπόν, αποκλείονται όλοι εκείνοι που αρνούμενοι να προστρέξουν στην Εκκλησία, στερούν τον εαυτό τους από την ζωή, με τα σφαλερά δόγματά τους και τις ανήθικες πράξεις τους. Διότι εκεί που είναι η Εκκλησία, εκεί είναι και το Πνεύμα του Θεού· και εκεί που είναι το Πνεύμα του Θεού, εκεί είναι η Εκκλησία και παν χάρισμα. Και το Πνεύμα είναι η Αλήθεια».

Μετά από διαμονή στην Ρώμη, έγινε πρεσβύτερος της Εκκλησίας του Λουγδούνου (Λυόν) της Γαλατίας, κατά τους χρόνους του διωγμού του Μάρκου Αυρηλίου (περί το 177). Με την ιδιότητα του πρεσβυτέρου της Εκκλησίας εκείνης επιφορτίσθηκε να μεταφέρει στον πάπα Ελευθέριο της Ρώμης την θαυμαστή επιστολή των αγίων μαρτύρων του Λουγδούνου, που απευθύνεται στους χριστιανούς της Ασίας και της Φρυγίας και περιγράφει τους ένδοξους αγώνες τους, για να αναιρέσει το αιρετικό δόγμα του Μοντανού. Το μαρτύριο αποτελεί στην πραγματικότητα την εξέχουσα μαρτυρία της αλήθειας, το σημείο της νίκης του Πνεύματος πάνω στην ασθένεια της σαρκός και τον αρραβώνα της προσδοκίας μας για την Ανάσταση. Επιστρέφοντας στην Λυόν, ο Ειρηναίος διαδέχθηκε τον άγιο Ποθεινό που μόλις είχε μαρτυρήσει [2 Ιουν.] στο πηδάλιο των Εκκλησιών Λουγδούνου και Βιέννης.

Επίσκοπος έκτοτε, που είχε λάβει από την αποστολική παράδοση το «ασφαλές χάρισμα της αλήθειας» για να κηρύσσει και να ερμηνεύει το Ευαγγέλιο, αφιέρωσε την ζωή του στο να δίνει μαρτυρία για την αλήθεια αυτή μιμούμενος τους μάρτυρες. «Πρέπει να αγαπάμε με εξαιρετική σπουδή όσα προέρχονται από την Εκκλησία και να κρατάμε γερά την παράδοση της αλήθειας», δίδασκε. Με ακαταπόνητο ζήλο επιχείρησε την μεταστροφή στην Πίστη των βάρβαρων πληθυσμών, αλλά η έγνοια του αφορούσε επίσης και την Εκκλησία στο σύνολό της. Έτσι έγραψε στον πάπα Βίκτορα (189-198) εξ ονόματος των επισκόπων της Γαλατίας, των οποίων ήταν πρώτος τη τάξει, για να τον αποτρέψει από το να διακόψει την κοινωνία με τις Εκκλησίες της Ασίας που εόρταζαν το Πάσχα την 14^η  ημέρα του μηνός Νισάν. Εφόσον το αρχαίο αυτό έθος μας παραδόθηκε από τους προγενέστερούς μας που παρά ταύτα ειρήνευαν μεταξύ τους, τίποτε δεν μας υποχρεώνει να επιβάλουμε την ομοιομορφία, υποστήριζε, διότι «η διαφωνία ως προς την νηστεία κατοχυρώνει την ομόνοια ως προς την πίστη».

Ο άγιος διέλαμψε κυρίως στον αγώνα κατά των αιρέσεων και συγκεκριμένα κατά της «ψευδωνύμου γνώσεως», η οποία από την Μικρά Ασία διαδόθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας και παραπλάνησε πολλούς ανθρώπους με τον αποκρυφιστικό χαρακτήρα των δογμάτων της. Ο αγώνας κατά των γνωστικών επέτρεψε στον άγιο επίσκοπο να αναπτύξει με τρόπο μεγαλειώδη το χριστιανικό δόγμα. Έδειξε πρώτα ότι η «γνώση» αυτή που αναζητούσαν μάταια οι αιρετικοί στις μυθικές διηγήσεις και στις περίπλοκες κατασκευές της διεστραμμένης διάνοιάς τους είναι το υπερεξέχον δώρο της αγάπης που το άγιο Πνεύμα χορηγεί στον χριστιανό μέσα στον ζωντανό οργανισμό της Εκκλησίας. Μονάχα εντός της μπορεί κανείς να πιει από το καθαρό νερό που ρέει από την λογχισθείσα πλευρά του Χριστού για να λάβει την αιώνια ζωή. Όλα τα άλλα δόγματα δεν είναι παρά λάκκοι συντετριμμένοι (βλ. Ιερ. 2, 13). 

Και οι πραγματικοί «γνωστικοί» δεν είναι εκείνοι που απορρίπτουν και περιφρονούν το σώμα για να λατρέψουν έναν «ακατάληπτο Θεό» και τον «δημιουργό» του, αλλά οι «πνευματικοί» άνθρωποι που έλαβαν από το άγιο Πνεύμα τον αρραβώνα της αναστάσεως της σαρκός και της αφθαρσίας. Απομακρυνόμενος από την ελληνική δυαρχία σώματος και ψυχής, ο άγιος Ειρηναίος αναπτύσσει το ιωάννειο δόγμα του Ενσαρκωμένου Λόγου για να ερμηνεύσει το νόημα του προορισμού του ανθρώπου. Ο πρώτος Αδάμ πλάστηκε από τον πηλό με τα δύο χέρια του Θεού: τον Λόγο και το Πνεύμα, κατ’ εικόνα Θεού, σύμφωνα με το πρότυπο της ενδόξου σαρκός του Χριστού και του δόθηκε πνοή ζωής για να προοδεύσει από την εικόνα προς την ομοίωσιν του Θεού. Αφού εξαπατήθηκε από τον ζηλόφθονο διάβολο χάνοντας τα προνόμιά του και πέφτοντας στον θάνατο, δεν εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, το προαιώνιο σχέδιο του οποίου ήταν να τον κάνει κοινωνό της δόξης του. 

Οι αποκαλύψεις και οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης και κυρίως η Ενανθρώπηση του Λόγου, ο θάνατός του, η Ανάστασή του και η ένδοξος Ανάληψή του, συνιστούν τα αναγκαία στάδια αυτής της Οικονομίας της Σωτηρίας. Αποβλέποντας σε τούτο τον έσχατο σκοπό για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος, ο Λόγος σαρξ εγένετο, «ανακεφαλαιώνοντας» εν αυτώ τον πρώτο Αδάμ. Όπως ο πρώτος άνθρωπος, γεννημένος από παρθένα γη, με την ανυπακοή της παρθένου Εύας έπεσε στην αμαρτία μέσω του ξύλου της ζωής, ο Χριστός ήλθε στον κόσμο με την υπακοή της Παρθένου Μαρίας και κρεμάστηκε στο ξύλο του Σταυρού. «Έδωσε την ψυχή του για την ψυχή μας και την σάρκα, του για την σάρκα μας και εξέχεε το Πνεύμα του Πατρός για την ένωση και κοινωνία του Θεού μετά των ανθρώπων, μέσω της κατάβασης του Θεού στους ανθρώπους διά του Πνεύματος και της υψώσεως του ανθρώπου προς τον Θεό διά της σαρκώσεώς του».

Ο Λόγος του Θεού, που δημιούργησε τον κόσμο διευθετώντας τον με αόρατο τρόπο εν είδει σταυρού, έγινε ορατός τον ορισμένο χρόνο πάνω στον Σταυρό, με σκοπό να συναγάγει στο Σώμα του όλα τα όντα που ήσαν διεσπαρμένα και να τα οδηγήσει στην γνώση του Θεού. Εμφανιζόμενος όχι στην άφατη δόξα του, αλλά ως άνθρωπος, έδειξε εν αυτώ την αποκατεστημένη εικόνα του Θεού προσανατολισμένη εκ νέου προς την ομοίωσιν. Και μας εθήλασε «στον μαστό της σαρκός του», με σκοπό να μας συνηθίσει στην βρώση και πόση του Λόγου του Θεού, ώστε ενισχυμένοι από τον «άρτο της αθανασίας» να προσεγγίσουμε την θέα του Θεού που χορηγεί την αφθαρσία. «Είναι αδύνατο να ζήσουμε χωρίς ζωή, και δεν υπάρχει ζωή παρά μόνο μέσω της μετοχής στον Θεό και η μετοχή αυτή στον Θεό συνίσταται στο να ορώμεν τον Θεό και να απολαμβάνουμε την χρηστότητά του… Διότι η δόξα του Θεού είναι ο ζωντανός άνθρωπος και η ζωή του ανθρώπου είναι η όρασις του Θεού».

https://www.pemptousia.gr/2014/08/ag-irineos-episkopos-lougdounou-li/

Η Παναγία και ο κλόουν - Ανατόλ Φρανς - Καλή βδομάδα!

Ὁ Πέτρος Γκουερὲν ἦταν σπουδαῖος κλόουν. Τὰ χρόνια ὅμως πέρασαν, γέρασε καὶ δὲν ἔβρισκε πιὰ δουλειά. Ἀπελπισμένος καὶ γιὰ νὰ μὴ πεθάνει τῆς πείνας, πῆρε τὸ δρόμο γιὰ ἕνα μοναστήρι ἀφιερωμένο στὴν Παναγία. Ἴσως οἱ καλόγεροι νὰ τὸν φιλοξενοῦσαν γιὰλίγο. Πραγματικά, ὁ ἡγούμενος τὸν κράτησε ἐκεῖ, γιὰ νὰ κάνει κάποιο θέλημα.

Ὁ Πέτρος χάρηκε. Κι ἤθελε νὰ εὐχαριστήσει τὴν Παναγία γι' αὐτό. Δὲν ἤξερε ὅμως γράμματα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει στὰ μεγάλα βιβλία καὶ νὰ τῆς ψέλνει ὕμνους, ὅπως οἱ καλόγεροι. Ἀλλὰ κάτι σκέφτηκε νὰ κάνει κι αὐτός... Κι ἕνα μεσημέρι, ποὺ οἱ καλογέροι ἡσύχαζαν στὰ κελιά τους, ὁ Πέτρος χάθηκε. Ὁ ἡγούμενος, θέλοντας νὰ τὸν στείλει σὲ κάποιο θέλημα, ἔψαξε νὰ τὸν βρεῖ.

Τὸν γύρεψε παντοῦ μὰ δὲν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμὴ πέρασε καὶ μπροστὰ ἀπ' τὴ δυτικὴ πόρτα τῆς ἐκκλησίας κι ἀπ' τὸ μεγάλο τζάμι της ἔριξε μία γρήγορη ματιὰ μέσα στὴν ἐκκλησία. Καὶ τί νὰ δεῖ! ὉΠέτρος ἦταν μπρὸς στὴ μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας κι ἔκανε τοῦμπες καὶ χίλια δύο ἀκροβατικά. Μία περπατοῦσε μὲ τὰ χέρια, μία ἰσορροποῦσε μόνο πάνω στὸ ἕνα χέρι, μία κυλοῦσε στηριγμένος στὶς ἄκρες τῶν ποδιῶν καὶ τῶν χεριῶν σὰν τροχός. Ὁ ἡγούμενος ἀναστατώθηκε ἀπ' αὐτὰ ποὺ ἔβλεπε. Τὰ πέρασε γιὰ μεγέλη ἀσέβεια κι ἦταν ἕτοιμος νὰ τοῦ βάλει τὶς φωνές. 

Ἦταν ἀκριβῶς ἡ στιγμὴ ποὺ  ὁ Πέτρος, ἀκουμπώντας μόνο πάνω στὸ κεφάλι του, ἔπαιζε στὰ πόδια του, τὰ γυρισμένα πρὸς τὰ πάνω, τὸ παλιό του μπαστούνι τῶν κλόουν. Κι εἶχε ἀναψοκοκκινίσει τὸ γέρικο πρόσωπό του κι εἶχαν φουσκώσει οἱ φλέβες τοῦ λαιμοῦ του καὶ ποτάμι ἔτρεχε ὁ ἱδρώτας ἀπὸ τὸ μέτωπό του.

Ἕτοιμος ἦταν νὰ τοῦ βάλει τὶς φωνὲς ὁἡγούμενος. Μὰ ἐκείνη τὴ στιγμὴ φάνηκε ἡ Παναγία ἐκεῖ ἀπὸ τὴ μεγάλη εἰκόνα ν' ἁπλώνει τὸ χέρι της, νὰ σκύβει καὶ μὲ τὴν ἄκρη τοῦ μανδύα της νὰ σκουπίζει τὸν ἱδρώτα ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Πέτρου.
Ἀνατριχίασε ὁ ἡγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε καὶ ψιθύρισε τρέμοντας:

"Συγχώρεσε με, Παναγία μου. Ἐσὺ ξέρεις ποιὸς σὲ τιμᾶ καὶ σὲ δοξάζει καλύτερα..."

Ἀνατὸλ Φρὰνς


Το κείμενο μας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου
Η ζωγραφιά είναι νηπίου από το σύνδεσμο: 
http://blogs.sch.gr/nipsgourok/2015/02/23/ας-το-πούμε-ανασκόπηση-φεβρουαρίου/