Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 14ον.(Τελαυταῖο ἀπόσπασμα βιβλίου). Ἀνάλεκτα. Γ΄ Περὶ Νηστείας

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 14ον.(Τελαυταῖο). Α΄ Ὴ ὀνομασία «Πάτερ». (σελίδες 244-248)

____________________________

Γ΄ Περὶ Νηστείας»

Ὀρθόδοξος: Τήν νηστείαν πῶς τήν ἐννοεῖτε κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Σχετικῶς μέ τήν νηστείαν ἔχω τήν ἑξῆς γνώμην. Ἡ ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ ὑπάρχουσα νηστεία εἶναι ἀποχή παντός φαγητοῦ καί προαιρετική.   

Δέν δύναμαι λοιπόν νά παραδεχθῶ τό ὑποχρεωτικόν τῆς νηστείας εἰς ὡρισμένας ἡμέρας τοῦ ἔτους καί κυρίως ἐκεῖνο τό ἀκατανόητον κ’ κωμικόν, ὥστε νά νηστεύῃ τίς ἀπό τό ἕνα πρᾶγμα κ’ νά τρώγῃ τό ἄλλο.  Καί συγκεκριμένως: Νά νηστεύω τό ἔλαιον κ’ νά τρώγω τόν καρπόν τοῦ ἐλαιόδενδρου τήν ἐλαίαν.

Ὀρθόδοξος: Ἔχετε τήν γνώμην κ. Εὐαγγελικέ ὅτι ἡ ἐντολή νηστείας δι’ ὡρισμένας ἡμέρας τοῦ ἔτους ὑποχρεωτική ἀντίκειται κατ’ ἀρχήν πρός τό Πνεῦμα τῆς Γραφῆς;

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 14ον.(Τελαυταῖο). Ἀνάλεκτα. Β΄ «Ἡ ὑποχρετικη ἀγαμία τῶν ἐπισκόπων»

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 14ον.(Τελαυταῖο). Ἀνάλεκτα. Β΄ «Ἡ ὑποχρετικη ἀγαμία τῶν ἐπισκόπων». (σελίδες 241-244)

____________________________

Β΄ «Ἡ ὑποχρετικη ἀγαμία τῶν ἐπισκόπων»

Εὐαγγελικός: Διατί ἀπαγορεύεται οἱ ὀρθόδοξοι τόν γάμον τῶν ἐπισκόπων, ἀφοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ῥητῶς λέγει : «δεῖ τόν ἐπίσκοπον μιᾶς γυναικός εἶναι ἄνδρα» Α΄ Τιμοθ. 3,1-2.  Πρέπει ὁ ἐπίσκοπος νά εἶναι ἀνήρ μιᾶς γυναικός.

Ὀρθόδοξος: Σᾶς λέω τά ἑξῆς δύο πράγματα: α) Πού πρέπει νά τεθῇ ὁ τόνος τῆς φράσες αὐτῆς καί β) τί σημαίνει «ἐπίσκοπος» ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ.

Καί ἐν πρώτοις. 

Ὁ τόνος τῆς φράσεως ταύτης: «Δεῖ τόν ἐπίσκοπον κ.λ.π.» δέν πρέπει νά τεθῇ εἰς τό «δεῖ»τό ὁποῖον σημαίνει πρέπει, ἀλλά εἰς τό «μιᾶς γυναικός»,  πρέπει δηλαδή ὁ ἐπίσκοπος νά ἔχῃ ἔλθῃ εἰς γάμον μέ μίαν γυναῖκα  (ἀποθανοῦσαν ἤ ζῶσαν) καί ὄχι μέ πολλάς.   

Δέν πρέπει νά τεθῇ ὁ τόνος εἰς τό «δεῖ» ἀλλά εἰς τό «μιᾶς», διότι ὁ ἀπόστολος συνιστᾷ τήν ἀγαμίαν εἰς τούς κοινούς χριστιανούς λέγων Α΄ Κορινθ. 7,7-8 «θέλω πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καί ἑμαυτόν ἤτοι ἀγάμους καί στιχ. 38 «ὁ ἐρχόμενος εἰς γάμον καλῶς ποιεῖ ὁ δέ μή ἐρχόμενος κρεῖσσον ποιεῖ».  Πῶς λοιπόν θά θελήσῃ ὁ Ἀπόστολος μέ τό «δεῖ» νά θέσῃ νόμον γάμου εἰς τούς Ἐπισκόπους:

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 14ον.(Τελαυταῖο). Ἀνάλεκτα. Α΄ Ἡ ὀνομασία «Πάτερ»

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 14ον.(Τελαυταῖο). Α΄ Ὴ ὀνομασία «Πάτερ». (σελίδες 239-241)

____________________________

Εὐαγγελικός: Ἐπιθυμῶ νά συνομιλήσωμεν καί περί ἄλλων διαφόρων θεμάτων ἐν ὀλίγοις ὅμως΄ ἤτοι περί τῆς ὀνομασίας Πατήρ τήν ὁποίαν ἀπαγορεύει ἡ Γραφή, περί τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀγαμίας τῶν Ἐπισκόπων ἡ ὁποία ἀντίκειται κ’αὕτη πρός τήν Ἁγ. Γραφήν, περί ὑποχρεωτικῆς νηστείας.

Ὀρθόδοξος: Εὑχαρίστως.  Καί ἄς ἔλθωμεν πρῶτον εἰς τήν ὀνομασία «Πάτερ».

Α΄ Ἡ ὀνομασία «Πάτερ»

Εὐαγγελικός: Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου Ματθ. 23, 1-12 λέγει ρητῶς: «σεῖς μή ὀνομασθῆτε Ραββί διότι εἷς εἶναι ὁ Καθηγητής σας ὁ Χριστός καί Πατήρ μή καλέσητε  ἐπί τῆς γῆς».  Δέν νομίζετε ὅτι ὅταν καλῆσθε Πατέρες ἀντιβαίνετε εἰς τήν Ἁγ. Γραφήν;

Ὀρθόδοξος: ὉἈποστ. Παῦλος κ. Εὐαγγελικέ καλεῖ τόν ἑαυτό του Πατέρα, διότι ὀνομάζει τόν Τιμόθεον τέκνον γνήσιον «Τιμοθέῳ γνησίῳ τέκνῳ» Α΄ Τιμοθ. 1,2 «Τιμοθέῳ ἀγαπητῷ τέκνῳ» Β΄ Τιμοθ. 1,2. Ἐπίσης Α΄ Κορινθ. 4,15 «ὡς τέκνα ἀγαπητά νουθετῶ».

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 13ον. «Περί μνημοσύνων» 3ον «Η Λογική» Μέρος Β΄(Τελευταῖο). Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 13ον «Περί μνημοσύνων»  3ον «Η Λογική» Μέρος Β΄ (Τελευταῖο) (σελίδων 233-239)

____________________________

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

ΤΡΙΤΟΝ: Η ΛΟΓΙΚΗ

Εὐαγγελικός: Τό τέταρτον λογικόν ἐπιχείρημά σας; 

Ὀρθόδοξος: Τοῦτο εἶναι βαθύτερον εἰς νόημα καί θά ἤθελον νά προσέξητε περισσότερον.

Εὐαγγελικός: Σᾶς ἀκούω.

Ὀρθόδοξος: Δύο πράγματα ὑπάρχουν ὡραιότερα ἐν οὐρανῷ καί ἐν γῇ, ἐν τῷ ἀνθρώπῳ καί ἐν τῷ Θεῷ: Ὁ ἀνθρώπινος πόνος καί ἡ θεία προσευχή.  Αὐτά συνδέονται πολύ μεταξύ των, διότι ὁ ἀνθρώπινος πόνος μόνον μέ τήν προσευχήν λαμβάνει νόημα καί δόξαν.

  

 Ἡ δέ προσευχή μᾶλλον μέ τόν ἀνθρώπινον πόνον ἐκφράζεται παρά μέ τήν χαράν. Ἡ μεγάλη αὕτη σχέσις τῶν δύο τούτων δώρων τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τοῦ πόνου καί τῆς προσευχῆς, στηρίζεται εἰς τήν μεγάλην συγγένειαν τῶν δώρων αὐτῶν.   

Καί ἐξηγοῦμαι: Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πονεῖ φωνάζει ὄχι πάντοτε διά νά εἰσακουσθῇ καί θεραπευθῇ ὁ πόνος του, ἀλλά φωνάζει διότι πονεῖ.  Ἡ ἀρχική λοιπόν αἰτία πολλάκις δέ καί ἡ μόνη αἰτία τῆς κραυγῆς μας ἐπάνω εἰς τόν πόνον μας δέν εἶναι ἡ θεραπεία ἀλλά ὁ πόνος.  Τό ἴδιον συμβαίνει καί μέ τήν προσευχήν.  Ἡ προσευχή εἶναι κραυγή ἀγάπης.  

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 13ον. «Περί μνημοσύνων» 3ον «Η Λογική» Μέρος Α΄. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 13ον «Περί μνημοσύνων» 3ον «Η Λογική» Μέρος Α΄  (σελίδων 233-239)

____________________________

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

ΤΡΙΤΟΝ: Η ΛΟΓΙΚΗ

Εὐαγγελικός: Θά μοῦ ἐπιτρέψητε ὅμως νά σᾶς εἴπω ὅτι λογικῶς οὐδόλως στέκει ἡ δέησις τῶν ζώντων ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων διά τόν ἑξῆς λόγον: Εἴπομεν ὅτι κατά τό Ἑβραίους 9,27 «ἀπόκειται ἅπαξ τοῖς ἀνθρώποις ἀποθανεῖν μετά δέ τοῦτο κρίσις». 

Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Θεός εὐθύς μετά τόν θάνατον ἑκάστου ἐκφέρει τήν κρίσιν Του, πῶς ἔπειτα θά ἀνακαλέσῃ τήν ἀπόφασίν Του δι΄ἕναν ἁμαρτωλόν τόν ὁποῖον κατεδίκασε; Ἄν κάνῃ τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ πρώτη ἀπόφασίς του ἧτο ἐσφαλμένη ἤ ὅτι ἡ ἐν Ἄδῃ ψυχή ἠνάγκασε Αὐτόν διά τῆς μετανοίας νά ἀνακαλέσῃ τήν ἀποφασίν Του.   

Γνωρίζομεν ὅμως ὅτι ἐν Ἄδῃ δέν ὑπάρχει μετάνοια, ὁ Θεός δέν ἐκδίδει διαταγήν ἐσφαλμένην, ὁ ἁμαρτωλός πρέπει νά μείνῃ ἐν τῷ Ἄδῃ.  Οὐδεμία λοιπόν δέησις ὑπέρ αὐτοῦ εἶναι ὠφέλιμος.

Ὀρθόδοξος: Σεῖς κ. Εὐαγγελικέ εἴπατε μίαν λογικήν σκέψιν κατά τήν τήν ἰδικήν σας ἄποψιν, μέ τό ἀνάλογον συμπέρασμά σας. Ἐγώ θά σᾶς εἴπω τέσσαρας λογικάς σκέψεις μέ ἀντίθετον ἀπό τό ἰδικόν σας συμπέρασμα.

Εὐαγγελικός: Ἀκούω εὐχαρίστως.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 13ον. «Περί μνημοσύνων» 2ον Ἰερά Παράδοσις. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 13ον «Περί μνημοσύνων»  2ον Ἰερά Παράδοσις.    (σελίδων 230-232)

____________________________

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ

Ὀρθόδοξος: Ὄχι κ. Εὐαγγελικέ. Αἱ δεήσεις τῶν ζώντων ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων ἔχουσιν διαδοχήν ἀποστολικήν καί οὔτω τό «μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας τοῦ Κυρίου» εὑρίσκεται μεθ’ ἡμῶν καί οὐχί μεθ’ ὑμῶν.

Πρῶτος Αἰών.  Τό Β΄ Μακκαβαίων 12, 42-45 ὅπου γίνεται λόγος ρητῶς περί δεήσεως ζώντων ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων εἶναι βιβλίον τό ὁποῖον ἐγένετο δεκτόν ἀπό τῆς Ἀποστολικῆς ἐποχῆς. Ὁ ποιμήν τοῦ Ἐρμᾶ βιβλίον γραφέν τό 100 περίπου μ.Χ. κάνει σαφῆ ὑπαινιγμόν ἐν τῇ  πρώτῃ ἐντολῇ 1,1 περί τοῦ βιβλίου τούτου. 

Ὁ Κλήμης Ἀλεξανδρίας 150 μ.Χ. εἰς τούς Στρωματεῖς του 1, 21 κάμνει λόγον περί τοῦ βιβλίου τούτου ἄρα καί περί τοῦ περιεχομένου αὐτοῦ. 

Ὁ Τερτυλιανός 200 μ.Χ. εἰς τό βιβλίον αὐτοῦ  De Corona Millitis κεφ. Κ.3 λέγει τά ἑξῆς: «ποιοῦμεν θυσίας δεήσεις ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων, ποιοῦμεν ἰδίως ἐν τῇ ἐπετείῳ ἡμέρᾳ τῶν γενεθλίων».   

Διαλογική συζήτησις Εὐαγγελικῶν καί Ὀρθοδόξων. Θέμα 13ον. «Περί μνημοσύνων» Μέρος Γ΄ (Τελευταῖο). Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Εὐαγγελικῶν καί Ὀρθοδόξων
Ἀρχιμανδρίτου Ἰωήλ Γιαννακοπούλου
Ἐκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 13ον «Περί μνημοσύνων»  Μέρος Γ΄ (Τελευταῖο).  (σελίδων 220-230)

____________________________

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

Εὐαγγελικός: Δέν ἀποκλείω τήν ἄποψιν αὐτήν.  Δέν εἶναι ἄμεσος ἀπόδειξις, ῥητή, ἀλλά ἔμμεσος, πλαγία.  Πιθανότητα ἔχει ὄχι βεβαιότητα.

Ὀρθόδοξος: Λάβε σύ τοῦτο ἔστω ὡς πιθανότητα καί ὄχι ὡς βεβαιότητα. Ἰδού καί ἄλλη πιθανότης ὑπέρ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων.

Εὐαγγελικός: Πιθανότητας δέν δύναμαι νά ἀποκλείσω.  Πιθανόν νά εἶναι ἠχώ τό ἑβρ. 11, 35 τοῦ ΙΙ Μακκαβαίου κεφ. 6 καί 7.  Τά μέχρι τοῦδε ὅμως ἀναφερθέντα χωρία Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης δέν παρέχουν βεβαιότητας, ἀλλά πιθανότητας.  Μέ πιθανότης ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά οἰκοδομήσωμεν τήν ζωή μας καί ἐπί τοῦ προκειμένουν τήν δέησιν τῶν ζώντων ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων;

Ὀρθόδοξος: Βεβαίως ὄχι. Ἀλλ’ ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχομεν ἐδῶ πιθανότητος Γραφικάς διά τό θέμα μας.  Σεῖς δέν ἔχετε. Ἐπειδή ὅμως αἱ προσαχθεῖσαι ἀποδείξεις εἶναι πιθανότητες καί ὄχι βεβαιότητες διά τοῦτο ἔχομεν κι’ ἄλλα στηρίγματα τήν ἱεράν Παράδοσιν καί τήν ἀνθρώπινην λογικήν. Πρίν ὅμως ἤ προχωρήσωμεν εἰς ἐκεῖνα θά πρέπῃ νά ἔλθωμεν εἰς τό συμπέρασμα μας διά τά μέχρι τοῦδε λεχθέντα.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 13ον. «Περί μνημοσύνων» Μέρος Β΄ Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 13ον «Περί μνημοσύνων»  Μέρος Β΄  (σελίδων 220-230)

____________________________

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

Εὐαγγελικός: Ἐγώ νομίζω ὅμως τό ἑξῆς΄ ὁ Ἀπ. Παῦλος χωρίζει τόν οἶκον τοῦ Ὀνησιφόρου ἀπό τόν ἴδιον τόν Ὀνησιφόρον ὄχι διότι εἶχε ἀποθάνει ὁ Ὀνησιφόρος ἀλλά διότι εὑρίσκετο μακράν τῆς οἰκογενείας του εἰς ταξείδιον πρός Ρώμην ἤ ἀλλοῦ. Ἐντεῦθεν ὁ χωρισμός κατά τόν ἀσπασμόν τοῦ οἴκου τοῦ Ὀνησιφόρου ἀπό τοῦ ἰδίου.

Ὀρθόδοξος: Ἡ ὑπόθεσις αὕτη ὅτι ὁ Ὀνησιφόρος ἦτο ζῶν ἀλλά μακράν τῆς οἰκογενείας του, ἐξηγεῖ μόνο, ἐάν εἶναι ὀρθή, τόν συνιστώμενον ὑπό τοῦ Παύλου ἀσπασμόν πρός τόν οἶκον τοῦ Ὀνησιφόρου καί οὐχί πρό τόν ἴδιον τόν Ὀνησιφόρον.  

 Δέν ἐξηγεῖ ὄμως τό πρός τόν Ὀνησιφόρον λεγόμενον «δώῃ αὐτῷ ὁ Κύριος ἔλεος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ». Διά νά ἐξηγηθοῦν ἀμφότερα ἤτοι ὁ ἀσπασμός μόνον τῆ ς οἰκογενείας τοῦ Ὀνησιφόρου καί ἡ προσθήκη τοῦ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ» μόνον διά τόν Ὀνησιφόρον, συμπεραίνομεν ὅτι ὁ μέν οἶκος τοῦ Ὀνησιφόρου ἔζη ὁ Ὀνησιφόρος ὅμως εἶχεν ἀποθάνει. Ὁ Παῦλος εὔχεται ὑπέρ αὐτοῦ ἄρα εὔχεται ὑπέρ κεκοιμημένων.

Εὐαγγελικός:  Δέν ἀποκλείω τήν ἐξήγησίν ὡς πιθανήν. Ὄχι ὅμως καί ὡς βεβαίαν.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 13ον. «Περί μνημοσύνων» Μέρος Α΄ Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 13ον «Περί μνημοσύνων»  Μέρος Α΄  (σελίδων 220-230)

____________________________

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

Ὀρθόδοξος: Ἐπιθυμεῖτε κ. Εὐαγγελικέ νά συνομιλήσωμεν περί τῶν μνημοσύνων;

Εὐαγγελικός: Εὐχαρίστως.

Ὀρθόδοξος: Ἐπί τριῶν βάσεων θά στηριχθῶμεν διά νά συζητήσωμεν περί τῶν μνημοσύνων: Εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, Ἱεράν Παράδοσιν καί τήν ἀνθρωπίνη λογικήν.

Εὐαγγελικός: Ἐγώ ὅμως δέν δέχομαι τήν ἱεράν παράδοσιν παρά τῶν τεσσάρων πρώων αἰώνων.

Ὀρθόδοξος: Ἔστω.

ΠΡΩΤΟΝ:  Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Εὐαγγελικός: Καί σᾶς ἐρωτῶ. Ἔχετε χωρία τῆς Ἁγ. Γραφῆς τά ὁποία ρητῶς νά ὁμιλῶσι περί μνημοσύνων ἤτοι περί δεήσεως τῶν ζώντων ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων;

Ὀρθόδοξος: Σᾶς ἐρωτῶ καί ἐγώ. Ἔχετε καί σεῖς χωρία τῆς Ἁγ. Γραφῆς τά ὁποία ρητῶς ἀπαγορεύουν τάς δεήσεις τῶν ζώντων ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων;

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. «Ἠ Ἱερά παράδοσις» Μέρος Β΄ Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων

Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου

Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

 «Ἠ Ἱερά παράδοσις»  Μέρος Β΄  (σελίδων 213-220)

____________________________

Β΄ ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ

Εὐαγγελικός: Ἐν τῇ Δύσει ὁ Ἱερός Αὐτουστῖνος ἐκφράζεται κατά τῶν ἐν ἐκκλησίαις παριστωμένων εἰκονων «Tale enim Simulacrum Deo nefas est christiano in templo collacare» «διότι τοιοῦτον ὁμοίωμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπρεπές εἰς τόν Χριστιανόν νά ἐγκαθίσταται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».

Ὀρθόδοξος: Παρετήρησες κάτι κ. Εὐαγγελικέ. Ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος ὁμιλεῖ περί «simulacrum Deo» ἤτοι περί εἰκόνος τοῦ Θεοῦ ἤ ἔστω καί τοῦ Χριστοῦ ἀλλά ὡς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ οὐχί ὅμως καί εἰκόνος περιγραπτῶν προσώπων Χριστοῦ ὡς ἄνθρώπου, τῆς Θεοτόκου τῶν ἁγίων.

Ἐπειδή δηλ. ὁ Θεός εἶναι ἀπερίγραπτος ὁ Πατήρ οὗτος δέν θέλει εἰκόνα τούτου. Ἀλλαχοῦ δέ ὁ ἴδιος Πατήρ ἀναφέρει χωρίς νά κατακρίνῃ ζωγραφικά ἔργα, ὅπως εἶναι ἡ σκηνή τῆς θυσίας τοῦ Ἰσαάκ καί ἄ.  Contra Faustum Manichaeum XXII,73.   

Θά μοῦ ἐπιτρέψῃς ὅμως νά σοῦ ἀναφέρω κι’ ἐγώ ἄλλους πατέρας οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν ρητῶς περί εἰκόνων. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης γράφει, ὅπως γράφετε καί σεῖς «εἶδον πολλάκις ἐπί γραφῆς εἰκόνα τοῦ πάθους (δηλ. τῆς θυσίας τοῦ Ἰσαάκ) καί οὐκ ἀδακρυτί τήν θέαν παρῆλθον» Πατρολ. Migne τόμος 46, 572. 

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 12ον. «Ἠ Ἱερά παράδοσις» Μέρος Α΄ Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 12ον «Ἠ Ἱερά παράδοσις»  Μέρος Α΄  (σελίδων 213-220)

____________________________

Β΄ ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ

Εὐαγγελικός: Ἄς ἔλθωμεν ὅμως καί εἰς τήν Ἱεράν παράδοσιν τῶν 3-4 πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ ἵνα ἴδωμεν τί λέγωσι περί εἰκόνων, Σταυροῦ καί λειψάνων.

Ὀρθόδοξος: Εὐχαρίστως.  Καί πρῶτον ἄς ἴδωμεν τί λέγουσι περί τοῦ Σταυροῦ.  Πρός ἀποφυγήν μακρηγορίας θά σᾶς ἀναφέρω τρεῖς μόνον μεγάλους Πατέρας, τόν Ἱερόν Αὐγουστῖνο, τόν Μέγα Ἀθανάσιον καί τόν Μέγαν Ἀντώνιον. 

Καί πρῶτον ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος. Quid est, quod omnes noverunt, signum Christi nisi crux Christi? Quod signum nisi adhibeatur sive frontibus credentium, sive ipsi aquae ex qua regenerantur, sive oleo quo chrismate unguntur, sive sacrificio quo aluntur, nihil eorum rite perficitur. (Migne P.L. 35, 1950)

Ἐξηγῶ: «Τί εἶναι: ἐκεῖνο τό ὁποῖον πάντες ἐγνώρισαν ὡς σημεῖον τοῦ Χριστοῦ, παρά ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ;   Τό σημεῖον τοῦτο ἐάν δέν προσαχθῆ ἤ εἰς τό μέτωπον τῶν πιστῶν ἤ εἰς τό ὕδωρ (τοῦ βαπτίσματος) δι’ οὗ ἀναγενῶνται (οἱ πιστοί) ἤ εἰς τό ἔλαιον διά τοῦ ὁποίου χρίονται (οἱ πιστοί) ἤ ἐν τῇ θυσίᾳ δι’ ἦς τρέφονται, οὐδέν ἐξ αὐτῶν νομίμως εὖ καί καλῶς τελειοῦται». 

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων» Μέρος Δ΄(Τελευταῖο). Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων»  Μέρος Δ΄ (Τελευταῖο) (σελίδων 197-213)

____________________________

Η ΠΡΟΣΚΗΝΥΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

 

Εὑαγγελικός: Ἄς λάβω τήν διάκρισιν ταύτην μεταξύ προσκυνήσεως καί λατρείας.  Σᾶς ἐρωτῶ: Εἰς μίαν εἰκόνα τί προσκυνεῖτε τήν εἰκόνα ἤ τό εἰκονιζόμενον;

Ὀρθόδοξος; Τό εἰκονιζόμενον.

Εὐαγγελικός: Καί ὅμως προσκυνεῖτε τήν εἰκόνα, διότι τήν εἰκόνα ἀσπάζεσθε καί εἰς αὐτήν ὑποκλίνεσθε. 

Ὀρθόδοξος: Δέν προσφέρομεν εἰς τήν εἰκόνα τήν προσκύνησιν ἀλλά εἰς τό εἰκονιζόμενον, διότι, ὅταν ἡ εἰκών λόγῳ τῆς πολλῆς χρήσεως ἀποχρωματισθῆ, ξεθωριάση, δύναται κατά τό Πηδάλιον τῆς ἐκκλησίας μας (ἰδέ σελίδα 206) νά καῇ ὡς κοινόν ξύλον.   

Ὁ Σταύρος ἐπίσης ὅταν διαλυθῇ δύναται νά καῇ και τοῦτο ὡς κοινόν ξύλον. Τοῦτο σημαίνει ὅτι προσκυνοῦμεν τό εἰκονιζόμενον καί ὄχι τό εἰκονίζον, τό ξύλον τῆς εἰκόνος ἤ τοῦ σταυροῦ.

Εὐαγγελικός:  Ἔστω.  Σεῖς ὄμως οἱ ὀρθόδοξοι δίδετε μεγάλην σημασίαν πλήν τῶν εἰκόνων καί εἰς τόν Σταυρόν, τά λείψανα τῶν Ἁγίων ὡς ἔχοντα θαυματουργικήν δύναμιν. Ἡμεῖς ὄμως οἱ εὐαγγελικοί δέν δεχόμεθα αὐτά.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων» Μέρος Γ΄. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων»  Μέρος Γ΄ (σελίδων 197-213)

____________________________

Η ΠΡΟΣΚΗΝΥΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

 

Εὐαγγελικός: Ἄς ἔλθωμεν εἰς τήν Νέαν Οἰκονομίαν εἰς τήν Καινήν Διαθήκην νά ἐξετάσωμεν τό πρᾶγμα καλλίτερον.   

Εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων 10,25 ἀναφέρεται τό ἑξῆς: «Ὡς δέ ἐγένετο εἰσελθεῖν τόν Πέτρον συναντήσας αὐτῷ ὁ Κορνήλιος πεσῶν  ἐπί τούς πόδας προσεκύνησεν.  

 Ὁ δέ Πέτρος ἥγειρεν αὐτόν λέγων΄ ἀνάστηθι κἀγώ αὐτός ἄθρωπος εἰμί».  Δέν νομίζετε ὅτι ἡ Καινή Διαθήκη ἀπαγορεύει τήν προσκύνησιν δι’ ὑποκλίσεως τήν ὁποίαν θεωρεῖ λατρείαν καί ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τόν Θεόν;

Ὀρθόδοξος: Εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην εἴδομεν, ὄτι ἡ προσκύνησις, ἡ κάψις τῶν γονάτων, δύναται νά γίνῃ ἐνώπιον βασιλέως καί Θεοῦ Α΄ Παραλ. 29,20.  Κατά τήν ἀνάλυσιν τῆς προσκυνήσεως διά ὑποκλίσεων εἴδομεν ὅτι τό ἐσωτερικόν ἐλατήριον καί ἡ πρός ὅν ἀπευθύνεται ἡ προσκύνησις καθορίζουσι τήν προσκύνησιν ὡς ἁπλήν προσκύνησιν ἤ ὡς λατρείαν.  Ἑπομένως λέγων ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἰς τόν Κορνήλιον «τῷ Θεῷ προσκύνησον» διέγνωσε ὅτι εἰς τήν ψυχήν τοῦ Κορνηλίου ὑπῆρχε λατρευτική προσκύνησις καί διά τοῦτο ἀπαγορεύει εἰς αὐτόν τήν προσκύνησιν ταύτην.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων» Μέρος Β΄. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων»  Μέρος Β΄ (σελίδων 197-213)

__________________________________

Η ΠΡΟΣΚΗΝΥΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

 

Εὐαγγελικος: Σωστά αὐτό.  Δέν πρέπει  ὅμως νά προσκυνῶμεν καί νά λατρεύωμεν τάς εἰκόνας, διότι τά ἐν τῇ παλαιᾷ Διαθήκη ἁγιώτατα Χερουβίμ καί ὁ θαυματουργός χαλκοῦς ὄφις δέν προσεκυνοῦντο ὑπό τῶν Ἰσραηλιτῶν.

Ὀρθόδοξος: Πῶς ἐννοεῖτε τήν προσκύνησιν καί τήν λατρείαν;

Εὐαγγελικός: Σᾶς εἶπον καί πάλιν ὄτι ἡ λατρεία εἶναι ἡ αὐτή μέ τήν πρσκύνησιν, διότι προσφέρεται δι’ ἀσπασμῶν καί σωματικῆς ἀποκλίσεως καί γίνεται εἰς ἔνδειξιν σεβασμοῦ καί τιμῆς.

Ὀρθόδοξος: Ἄς ἔλθωμεν πρῶτον εἰς τούς ἀσπασμούς ὡς μέσον λατρείας. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος συνιστᾷ «ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ» συνιστᾷ λατρείαν;

Εὐαγγελικός: Ὄχι βεβαίως. Ὁ ἀπόστολος συνιστᾶ ἀγάπην διά τῶν ἀσπασμῶν.

Ὀρθόδοξος: Ἑπομένως ὁ ἀσπασμος δέν εἶναι γνώρισμα ἐξωτερικόν ἐσωτερικῆς λατρείας διότι καί σεῖς ὄταν ἀσπάζεσθε μεταξύ σας καί ἰδίως αἱ γυναῖκες σας δέν νομίζω ὅτι ἐκφράζετε λατρείαν.  Ὁ ἀσπασμός λοιπόν δέν εἶναι χαρακτηριστικόν γνώρισμα μόνον τῆς λατρείας, ἀλλά καί ἄλλου πράγματος, τῆς ἀγάπης.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων» Μέρος Α΄. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 12ον «Ἠ προσκύνησις τῶν Ἀγίων»  Μέρος Α΄ (σελίδων 197-213)

____________________________

Η ΠΡΟΣΚΗΝΥΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Ὀρθόδοξος: Ἐπιθυμεῖτε κ. Εὐαγγελικέ νά συνομιλήσωμεν περί προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἱερῶν λειψάνων, Σταυροῦ κλπ.;

Εὐαγγελικός: Βεβαιότατα.  Ἡμεῖς οἱ Εὐαγγελικοί οὐδεμίαν προσκύνησιν προσφέρομεν εἰς οὐδέναν ἄλλον πλήν τοῦ Θεοῦ.   

Τοῦτο πράττομεν βασιζόμενοι εἰς τήν ῥητήν ἀπαγόρευσιν τοῦ Θεοῦ ἐν Ἐξοδ. 20,45, ὅπου λέγει: «οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα....οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδ’ οὐ μή λατρεύσεις αὐτοῖς».

Ὀρθόδοξος: Ἡ ἐντολη αὕτη κ. Εὐαγγελικέ ἔχει τεσσάρας κυρίας λέξεις: α) «οὐ ποιήσεις» β) «εἴδωλον» γ) «προσκυνήσεις» δ) «οὐδ’ οὐ μή λατρεύσης». Ἄς ἔξετάσωμεν λοιπόν μίαν ἑκάστη λέξιν χωριστά.  Καί πρῶτον ἄς ἔλθωμεν εἰς τό «οὐ ποιήσεις».   

Σᾶς ἐρωτῶ δίδων ὁ Κύριος τήν ἐντολήν ταύτην ἀπαγορεύει την κατασκευή εἰκόνων ἀπολύτως ἤ ὁμιλεῖ περί εἰδώλων καί ἀγαλμάτων διότι λέγει «σεαυτῷ εἴδωλον» τά ὁποῖα εἶχον οἱ πρό Χριστοῦ εἰωλολάτραι;

Εὐαγγελικός: Ἡ ἐντολή ἐνταῦθα εἶναι ρητή καί κατηγορηματική  λέγει «οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα» ἄρα ἀπαγορεύει τήν κατασκευήν παντός εἰδώλου καί πάσης εἰκόνος.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων-Ἡ πρεσβεία τῶν ἁγίων καί ἡ παναρχαία παράδοσις τῆς ἐκκλησίας.» Μέρος Δ΄ (Τελευταῖο). Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων»  Μέρος Δ΄ (Τελευταῖο) (σελίδων 177-196)

__________________________

Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Εὐαγγελικός: Πού ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, ὄτι ἡ ἐν τῷ οὐρανῷ ἅγιοι λαμβάνουσι γνῶσιν ἐν τῇ γῇ;

Ὀρθόδοξος:  Ρητῶς ὁμολογεῖ ὁ Κύριος ἐν Λουκ. 15,10 «χαρά γίνεται ἐν οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῶ μετανοοῦντι». 

Ἐπίσης καί ἐν τῇ Ἀποκάλυψει 6,10 ἀναφέρεται, ὄτι αἱ ψυχαί οἱ ὁποῖαι εἶχον θυσιασθῆ διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί εὑρίσκοντο ἐν τῷ οὐρανῷ «ἔκραζον φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες: ἕως πότε ὁ Δεσπότης ὁ Ἅγιος καί Ἀληθινός οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν΄ ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» 

Εἰς τήν παραβολήν τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου ὁ Ἀβραάμ εἶπεν εἰς τόν πλούσιον «τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες τά ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου καί ὁ Λάζαρος τά κακά».  

 Ἐξ αὐτοῦ φαίνεται, ὅτι ὁ Ἀβραάμ χωρίς νά εἶναι πανταχοῦ παρῶν ἐγνώριζε τήν ζωήν ἐν τῷ κόσμῳ τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου. Ἐπίσης ὁ Ἀβραάμ λέγει εἰς τόν πλούσιον διά τούς πέντε ἐν τῷ κόσμῳ  ἀδελφούς τοῦ «ἔχουσι Μωυσέα καί προφήτας ἀκουσάτωσαν αὐτῶν». 

Ὁ Ἀβραάμ ἀπέθανε 2000 χρόνια π.Χ. ὁ Μωυσῆς μέ τόν νόμον του ἦλθε τό 1500 π.Χ., οἱ δέ προφῆται ἀπό τοῦ 800 καί ἔπειτα. Ἰδού λοιπόν πῶς οἱ ἐν τῷ οὐρανῷ χωρίς νά εἶναι πανταχοῦ παρόντες, λαμβάνουσι γνῶσιν τῶν ἐν τῇ γῇ. 

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων» Μέρος Γ΄. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων»  Μέρος Γ΄ (σελίδων 177-196)

__________________________

Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Εὐαγγελλικός: Δέν ἔχω ἀντίρρησιν εἰς αὐτά, ἀφοῦ στηρίζονται ἐπί τῆς Ἁγίας Γραφῆς.  Δέν νομίζετε ὅμως ὅτι ἔχομεν φύγει ἀπό τό θέμα μας; 

Τό θέμα μας εἶναι περί πρεσβειῶν τῶν ἁγίων.  Καί ἡμεῖς τώρα ὁμιλοῦμεν περί διαφορᾶς παθημάτων τοῦ Χριστοῦ τῆς κεφαλῆς, καί τῶν χριστιανῶν, τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας.

Ὀρθόδοξος: Ὄχι, κ. Εὑαγγελικέ, εἴμεθα ἐντός τοῦ θέματος.  Καί ἰδού πῶς: Εἰς την ἀρχήν τῆς ὁμιλίας μας ἀναφέρομεν τό ῥητόν τοῦ Παύλου «πρεσβεύω ἐν ἁλύσει».   

Ἀφοῦ ἀνελύσαμεν τήν πρώτην λέξιν «πρεσβεύω» κατόπιν ἤλθομεν εἰς τό «ἐν ἁλύσει» καί ἀνελύσαμεν τήν σχέσιν τῶν παθημάτων τοῦ Ἀποστ. Παύλου καί τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων πρός τό πάθος τοῦ Χριστοῦ.

Εὐαγγελικός: Συμφωνῶ, ὄτι βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς πρέπει νά ὑπάρχωσι πρεσβευταί, ἀφοῦ ῥητῶς ὁμιλεῖ ὁ Παῦλος περί αὐτοῦ.  Ποίαν ὅμως σχέσιν ἔχει ἡ ἀνάλυσις τῶν παθημάτων τοῦ Παύλου ἔναντι τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ΄ σχετικῶς μέ τό προκείμενον θέμα τῆς πρεσβείας τῶν ἁγίων;

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων» Μέρος Β΄. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων»  Μέρος Β΄ (σελίδων 177-196)

__________________________

Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Εὐαγγελικός: Τότε λοιπόν ἐξαφανίζεται τό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Κ.Η.Ι.Χ. καί τό « εἶς μεσίτης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων».

Ὀρθόδοξος: Ὄχι, κ. Εὐαγγελικέ. Ἄλλη εἶναι ἡ μεσιτεία τοῦ Χριστοῦ διά τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ καί ἄλλη εἶναι ἡ πρεσβεία τῶν ἁγίων δυνάμει τῶν παθημάτων αὐτῶν.

Εὐαγγελικός: Ἐγώ δέν βλέπω καμμίαν διαφοράν.  Βλέπω μόνον καταστροφήν τοῦ ἔργου τῆς ἀπολυτρώσεως μέ τά πρεσβείας τῶν ἁγίων.   

Ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ εἶναι τόσον πλήρης καί ἡ μεσιτείαν τοῦ Χριστοῦ τόσον μοναδική, ὥστε πᾶσα ἄλλη θυσία καί πᾶσα ἄλλη μεσιτεία εἶναι ἀναίρεσις τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ καί τῆς μεσιτείας τοῦ Χριστοῦ. 

Ὀρθόδοξος: Καί ἡ πρεσβεία, διά τήν ὁποίαν ὁμιλεῖ ὁ Ἀποστ. Παῦλος, κ. Εὐαγγελικέ, πῶς θά οἰκονομηθῇ; Ποία εἶναι ἡ διαφορά πρεσβείας, τήν ὁποίαν εἶχον οἱ Ἀπόστολοι (Ἐφεσ. 6,20 Β! Κορινθ. 5,20) καί τῆς μεσιτείας κατά Α! Τιμοθ. 2,5 τήν ὁποίαν εἶχε μόνον ὁ Κύριος;

Εὐαγγελικός: Θά ἤθελα τήν γνώμη σας ἐπί τοῦ λεπτοῦ αὐτοῦ σημείου.

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων» Μέρος Α΄. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 11ον «Ὴ πρεσβεία τῶν Ὰγίων»  Μέρος Α΄ (σελίδων 177-196)

__________________________

Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Ὀρθόδοξος: Ἐπιθυμεῖτε, κ. Εὐαγγελικέ, νά ὁμιλήσωμεν καί περί πρεσβείας τῶν ἁγίων;

Εὐαγγελικός: Αὑτό μέ ἐνδιαφέρει περισσότερο παντός ἄλλου, διότι ἡμεῖς οἱ Εὐαγγελικοί εἰς οὐδεμιαν πρεσβείαν ἤ μεσιτείαν ἁγίων ἀνθρώπων πιστεύομεν, διότι ῥητῶς ὁ Ἀπόστ. Παῦλος λέγει (Α! Τιμοθ. 2,5) «εἶς μεσίτης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, Ἄνθρωπος Χριστός Ἰησοῦς».   

Σεῖς ὅμως λέγεται πάντοτε: «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».  Διά δέ τήν Θεοτόκον λέγετε ἰδιαιτέρως: «Καί σέ μεσίτριαν ἔχω πρός τόν Θεόν».  Ποῖον νά πιστεύω, σᾶς ἤ τήν Ἁγίαν Γραφήν;

Ὀρθόδοξος: Ἄς ἔλθωμεν πρῶτον εἰς τήν πρεσβείαν τῶν Ἁγίων καί ἔπειτα εἰς τήν μεσιτείαν τῆς Θεοτόκου.

Εὐαγγελικός: Βεβαίως διότι καί τά δύο εἶναι ἀντιφατικά.