Για την ταινία Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης (4 ιστορίες δυστοπικής μη-Αγάπης)

Σταύρωση ως σταυροδρόμι, σταύρωση ως ο πόνος και ο τρόμος δια-μέσου της ελευθερίας... 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης ως σχόλιο στην καπιταλιστική υπόσχεση μιας δυστοπίας

Οι Ηνωμένες πολιτείες της (μη-)Αγάπης. Πολωνική παραγωγή, βραβευμένη στο φεστιβάλ του Βερολίνου.

Μια σπονδυλωτή ταινία με σφικτό σενάριο, ειδικά στην εις βάθος σκιαγράφηση των γυναικείων χαρακτήρων και της σεξουαλικότητας τους. Εξαίρετες  ηθοποιίες αλλά κάπως επίπεδη σκηνοθεσία κυρίως στο ζήτημα της φωτογραφίας.  Η επιλογή ήταν ενός κλινικού βλέμματος καταγραφής, δλδ της κάμερας-παρατηρητή. Θα το περιέγραφα και ως Υπερεγωτικό. Δίχως να υπάρξει κάποιος ξεκάθαρος σχολιασμός μέσω της κάμερας. Με εξαίρεση τα εξωτερικά πλάνα, όπου καταφέρνει να εμφανίσει κλειστοφοβικούς, τους  ανοιχτούς ορίζοντες των τοπίων σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική των πολυκατοικιών-τόπων που ξετυλίγοντυαι οι τέσσερις αφηγήσεις. Η ταινία συνολικά είναι ένα οξύ σχόλιο πάνω στην διάχυτη εμπορευματοποίηση των πάντων, ακόμα και της αγάπης που γίνεται αντικείμενο συναλλαγής μαζί και οι άνθρωποι από ερώμενοι γίνονται αντισυμβαλλόμενοι σε εμπορικές συμφωνίες με αντικείμενο την Αγάπη.

Αν κάτι δείχνει ξεκάθαρα η ταινία είναι ότι μπορείς να μιλάς για Αγάπη και τελικά να εννοείς μια Οδύνη στην μορφή της σταύρωσης (πολύ χαρακτηριστικά το δείχνει μέσω του πανταχού παρούσας παρουσίας της Καθολικής Εκκλησίας) δίχως Ανάσταση. Αντικαθιστώντας έναν Κύριο (το καθεστώς του Γιαρουζέλσκι με αυτό της Καθολικής Εκκλησίας) με έναν άλλο Κύριο. Το αντίστοιχο δλδ να μιλάς για κομμουνισμό  με όρους Καπιταλισμού.

Τέλος εμφανίζεται ένα διακριτικό αλλά επίσης  αιχμηρό σχόλιο για την βαριά σκιά της Γερμανίας ως της καθοριστικής δύναμης στην Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Κριτική θα μπορούσα να ασκήσω φέρνοντας την συγκεκριμένη ταινία σε αντιπαραβολή με αυτή της "Δασκάλας" (από την Τσεχία).  Υπάρχει στην πολωνική ταινία καταγραφή, περιγραφή & σχόλιο της Σταύρωσης δίχως Ανάσταση.
Δεν υπάρχει όμως δυνατότητα Εξόδου. Αντίθετα στην  "Δασκάλα" εμφανίζονται τελικά στην αφήγηση  άνθρωποι που αναζητούν και ενίοτε καταφέρνουν την Έξοδο.

Στην πολωνέζικη ταινία όμως η κατάσταση είναι δίχως έξοδο από την Δυστοπία των Ηνωμένων Πολιτειών της μη-Αγάπης. Εκτός από μια αμφίσημη σκηνή μιας πιθανής αγαπητικής επανεύρεσης που γίνεται στην πρώτη αφήγηση. Στην 1η ιστορία μη-Αγάπης στην ζωή μιας γυναίκας, με τον σύζυγό της.

Νίκος Πάλλης (aka Altair Proxima)

Αυτό που δεν λέγεται στην εποχή μας: Είμαι...

Αυτό που δεν λέγεται στην εποχή μας:
Είμαι...
Όχι είμαι κάτι (χρήσιμος, παραγωγικός, όμορφος, αυθεντικός)
Είμαι, θα είμαι, πως θα είμαι, πως ήμουν, πως θα ήμουν...
αλλά είμαι αυτοδίκαια, δίχως να χρειάζεται ν' αποδείξεις και δίχως υπερεγωτικά κρυφά προστακτικά τεκμήρια
"Απε-δειξε ότι αγαπάς με αν τολμάς, για να [σου] είμαι κάτι"
"Αγάπα με διότι χάνομαι σβήνω δίχως την αγάπη σου.
"Αποδείξτε ότι δουλέψατε σήμερα..."
"Αποδείξτε ότι έχετε λόγο ύπαρξης στην κοινωνία..."
"Αποδείξτε..."
"Αποδείξτε..."
"Αποδείξτε την ποσότητά σας, διότι μόνο αυτή μετριέται..."
Η αγάπη ως αντικείμενο συναλλαγής και η απόδειξη για την εφορία το υπό-χρεου...
Καμία αγάπη δεν υπο-χρεώνει και καμία υπο-χρέωση αγάπης δεν συμβιβάζεται με την αγάπη και τον έρωτα.

Απάντηση σε αυτό το προστακτικό που σε αρπάζει από το λαιμό και σε πνίγει και ζητά να ξεχυθεί μέσα σου, μπορεί να βρεθεί στην τέχνη. Μπορεί και να βρεθεί και σε μια τέχνη ως πολιτική αντίληψη.


Στην τέχνη που είναι ότι αγγίζει τον άνθρωπο. Ότι τον συγκλονίζει.
Ότι τον Ανασταίνει.
Ότι επιτρέπει να θεραπεύσει τις πληγές του.
Ότι του δείχνει πριν απ' όλα το "είναι", το ήδη είναι, το "θα είναι" του καθ' ενός μας και δεν χρειάζεται να "έχει", για να είναι.

Το "Είμαι" που "Είσαι", που θα είσαι ήδη ερχόμενος από το μέλλον στο παρελθόν, δίχως να στηρίζεται σε ιδεολογικά δεκανίκια προσδιοριστικές ιδιότητες, φαλλικά ιδεαλιστικά ρουχαλάκια.
Η τέχνη βγάζει τον άνθρωπο από το διαχειρίσιμο σημείο.
Από το τερατώδες σημείο όπου συμπίπτουν το "είμαι" με το συνοδευτικό "κάτι" ΄πως μέσα σε μια πολλαπλότητα κατοπτρισμών καταλήγεις ένα σημειακό κάτι (που λέει και μια καλή μου φίλη). Διότι το "είμαι" ειναι ήδη κομματιασμένο
Κάποιος το κομμάτιασε κάποιος ήδη κομματιασμένος σε μια γεννεολογία κομματιασμένων δεν μπορεσε να δει ν' ακούσει σκέτο το "Είμαι" και κόλλησε ένα "κάτι".
Κι έτσι πολλοί άνθρωποι κατα-λήγουν "κάτι" για να έχουν ένα "είμαι"...

Είμαι (τριμερές Ένα) Πρόσωπο (Φαντασιακό) , Λόγος (Συμβολικό), Σώμα (Πραγματικό) προς συνάντηση έτερου Είμαι τριμερούς...
Δεν είμαι αυθεντικός εαυτός δεν ψάχνω (χαμένους) συμπληρωματικούς αυθεντικούς εαυτούς. Διότι αν είμαι κάτι, αυτό το κάτι ανοίγει και την οδό της απώλειας μου/του.


Κάποιος μπορεί να να στο κλέψει αυτό το (πολύτιμο λατρεμένο εξυψωμένο) κάτι, μπορεί να ναι μετανάστης μπορεί ο άλλος ή ο Άλλος, μπορεί ο άλλος να κλέψει τον εαυτό του και να σου αποστερήσει την πολύτιμη παρουσία του ο διαφορετικός, άξαφνα  που εμφανίζεται μπροστά σου.  

Την Βίβλο την διαπερνά ένα μήνυμα: Θα είσαι άνθρωπος διότι εσύ ήδη εσύ είσαι άνθρωπος.
Και εσύ δεν θα [είσαι]

ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ [psych(i)ama]
ούτε χρειάζεται να είσαι σώμα πόνου κσι οδύνης για να είσαι...
Αν χρειάζεται, να είσαι ο Φύλακας της Διαφοράς.

Για την Documenta II (Τι 'χες Γιάννη, τι 'χα πάντα)

Η Documenta ως προσομοιωμένο [1] πολιτικό σχόλιο [2]. Ως εκ τούτου είναι διαστροφικό το κίνητρο/ελατήριο που την κινεί. Είναι διαστροφικός ο πυρήνας της Documenta και προκαλεί σύγχυση. Για το Υποκείμενο το Συμβολικό (δλδ η θεμελιώδης αντίληψη της Διαφοράς στην ερμηνεία του Πραγματικού/του Κόσμου) αποστερημένο από τις γειώσεις του στο Πραγματικό, με  χαμένη την Διαφορά,  καταντά μια Φενάκη, οδηγούμενη από την ερμηνευτική αντιμεταθετικότητα σημείο προς σημείο του Φαντασιακού. Κάθε δυνατότητα επιτελεστικής κριτικής χάνεται. Κάθε δυνατότητα αλλαγής της κατεστημένης (καπιταλιστικής) κατάστασης καταντά μια αναπαράσταση αλλαγής. Ένα θέατρο με ρόλους και τον 
Master, κρυμμένο σκηνοθέτη. Μέσα από το σύστημα "εξ' αναγκάζεσαι" εκ των (καπιταλιστικών) πραγμάτων να κινήθείς/"φερθείς" με συγκεκριμένους όρους, δλδ πρωταρχικά μεγιστοποίηση της παραγωγής ταυτόχρονα με συμπίεση κόστους. Αυτό ακριβώς κάνει ο καπιταλισμός στις κοινωνικές σχέσεις (μέρος τους είναι και οι εργασιακές). Αυτό το έχει περιγράψει μια πλειάδα διανοητών, φιλοσόφων ακόμα και οικονομολόγων. Με προεξάρχων τον Μαρξ. 

Οι μόνοι που φαίνεται να μην το αντιλαμβάνονται είναι η ηγετική ομάδα της Documenta. "Ο Σίμτζικ παρόλο που δείχνει να συνειδητοποιεί το αντιφατικό πλαίσιο μέσα από το οποίο στήνει το “αντισυστημικό” του εγχείρημα, δεν το αφήνει ηθικά ανυπεράσπιστο.

 Συγκεκριμένα αναφέρει:

Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χρησιμοποιήσουμε τις υπάρχουσες δομές σε μια προσπάθεια να αλλάξουμε τα πράγματα, γιατί όχι και εκ των έσω! Κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει ποτέ κάποια 
 τέλεια ουδέτερη, πολιτικά ορθή δομή με την εμβέλεια της Documenta,
να μας επιτρέπει να κάνουμε κάτι. Εάν μία και μοναδική φορά στην ζωή μας δίνεται η ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε την υποδομή, το εργαλείο που αντιπροσωπεύει η Documenta, μπορούμε είτε να αρνηθούμε λέγοντας “ όχι, ευχαριστώ, δεν θέλω να λερώσω τα χέρια μου” και να πάμε σπίτι μας να εντρυφήσουμε ανενόχλητοι στα κλασσικά αριστερά έργα ή, για να το μην το παρατραβήξω, να αναλάβουμε μια πιο δυναμική δράση. Εάν, όμως, πιστεύουμε ότι, αποδεχόμενοι την πρόσκληση, μπορούμε να επηρεάσουμε, ως άτομα ή ως ομάδα ατόμων, πράγμα που είναι πολύ ποιο ενδιαφέρον, ένα τμήμα αυτής της κοινωνίας ή των κοινωνιών εν γένει, τότε απλώς το κάνουμε, δίχως να θέτουμε στους εαυτούς μας τέτοια θεωρητικά ερωτήματα."[3]

Αυτοί που την αντιλαμβάνονται στο πετσί τους (σώμα τους) είναι όσοι εκ των εργαζομένων δεν είναι παρα(ι)τημένοι .

"Αυτό που συνειδητοποιούμε ως εργαζόμενοι/ες στη documenta είναι ότι ένα από τα μαθήματα που πήρε από την Ελλάδα είναι πως η κρίση και η οικονομική ανέχεια δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την περαιτέρω εκμετάλλευση των εργαζομένων και την ελαστικοποίηση της εργασίας. Και βέβαια, ότι στα λόγια, καλή είναι η ευαισθητοποίηση και η κατανόηση που προφασίζεται η διοργάνωση ότι δείχνει για την κατάσταση που βιώνουν οι Έλληνες αυτή τη στιγμή, αλλά στην πράξη, business is business! Και η documenta του μπάτζετ των 70 εκατομμυρίων, είναι χοντρές business.

Ευτυχώς, η απάντηση που συνάντησε η διοίκηση της μέγα-έκθεσης από ένα μεγάλο μέρος των εν λόγω εργαζομένων, ήταν από τη μία η άρνηση να υπογράψουμε τη σύμβαση μέχρι να μας ξεκαθαριστούν γραπτώς οι ακριβείς όροι εργασίας μας."[4]

Η παθητική αχρονικότητα στην οποία τελικά πλέει  η αντίληψη της Documenta  σε ότι αφορά το πολιτικό & την πολιτική α-πραξία, συνοψίζεται πολύ χαρακτηριστικά στην προσέγγιση του Zizek για την ταινία "Τα παιδιά των Ανθρώπων/Children of Men"[5]. Ο Zizek πολύ εύστοχα (2:40 - 3:00) επισημαίνει ότι η τέχνη που είναι αποκομμένη (έχει στερηθεί τον χωροχρόνο που την γέννησε) σηματοδοτεί και σημαίνει το τίποτα. 

Είναι έναν κενό Σημαίνον και όχι ένα Καινό σημαίνον. Ούτε καν Τέχνη για την χαρά (διαλεκτικά η Επιθυμία και η Απόλαυση) της Τέχνης.  Θα έλεγα είναι μια στείρα τέχνη. Με μια κουβέντα η Documenta δεν είναι πολιτικό Συμβάν στην τέχνη αλλά ένα ψευδοσυμβάν τέχνης.


Η Ηθική είναι η Aισθητική του μέλλοντος (Λένιν)
Το συνοδευτικό video clip είναι μέρος αυτού που θα ονόμαζε ο Μπωντριγιάρ Hyper-real (υπερπραγματικό). Τα κλιπ παρήχθησαν από την εταιρία γραφικών και ειδικών εφέ foreignoffice.[6]

Οι φωτογραφίες είναι του αρθρογράφου.
Τα δύο αποσπάσματα ταινιών είναι από:
το "Thet Live!" του John Carpenter [7] &
από το The Pervert's Guide to Ideology της Sophie Fiennes σε επιμέλεια και παρουσίαση του Slavoj Zizek[8]

Νίκος Πάλλης (aka Altair Proxima)


[1]  Μια διάλεξη του Μπωντριγιάρ  το 1999 με τίτλο "Ο Φόνος του Πραγματικού".
https://www.youtube.com/watch?v=aOIjI2gFizM

[2] "34 Ασκήσεις Ελευθερίας, που έλαβαν χώρα στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων (πρώην τόποι βασανιστηρίων της ΕΑΤ-ΕΣΑ) υπό την επιμέλεια του Πολ Πρεσιάδο. O Πολ Πρεσιάδο είναι φεμινιστής φιλόσοφος, πολιτικός στοχαστής και ακτιβιστής, επιλέχθηκε απ τον Σίμτζικ ως ο άνθρωπος που θα επιμεληθεί τα δημόσια δρώμενα της έκθεσης στην Αθήνα. Όντας θεωρητικός βλαστός της Τζούντιθ Μπάτλερ και ένας απo τους σημαντικότερους θεωρητικούς της queer θεωρίας , και transgender ο ίδιος, είναι εμφανές ότι έχει ιδιαίτερα προβεβλημένο ρόλο στην εκπροσώπηση της διοργάνωσης."

http://www.provo.gr/documenta-14/

[3]  http://www.provo.gr/documenta-14/ 

[4]  http://www.attack.org.gr/documenta-14-learning-from-athens-%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1/

[5] Σκηνοθεσία Αλφόνσο Κουαρόν
Https://g.co/kgs/8ExCx9  

[6] http://foreignoffice.com/

[7] Το τρέϊλερ της ταινίας https://www.youtube.com/watch?v=TmT4kYoM4NU

[8] Το τρέϊλερ του ντοκυμαντέρ https://www.youtube.com/watch?v=YJ897SCgsEY 

[upd] Λούης Τίκας: η σφαγή που επανα-λαμβάνεται

102 χρόνια μετά από την σφαγή του Ludlow.

[1] Το ονομαζόμενο καπιταλιστικό  (αμερικάνικο ή ευρωπαϊκό ή ελληνικό) όνειρο είναι ένας εφιάλτης ζωής φόβου, ανέχειας, εξευτελισμού, αλλοτρίωσης, κατασκευής & δημιουργίας τρέλας [2] και φυσικής εξόντωσης.
Από την μια οι απεργοί-μεταλλωρύχοι από την άλλη ο Ροκφέλερ και το αμερικάνικο κράτος με την εθνοφρουρά ως ο επιστάτης του Ροκφέλερ. 

To καλό πέρασμα (Πάσχα)

Αναστάς ο Ιησούς φώναζε στα μνήματα άντε να αναστηθείτε,
άντε να σταθείτε, άντε να σύρετε τα πόδια σας να χορέψουμε [1] καρσιλαμάδες και απτάλικα...

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος
[...]

Δεύτε, πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν
την του Χριστού Αγίαν Ανάστασην.
Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω.






[1] Νίτσε Θα πίστευα σε έναν θεό που γνωρίζει πως να χορεύει

Ich würde nur an einen Gott glauben, der zu tanzen verstünde.

• I would only believe in a God that knows how to dance.
• Part I, Chapter 7, "Vom Lesen und Schreiben"/"On Reading and Writing".

Ανάσταση, Επ-Ανάσταση ή Το πέρασμα του κύκλου

Το πέρασμα (Πάσχα - פֶּסַח‎ Pesah) για να συμβεί χρειάζεται να διακοπεί ο κύκλος. Να γίνει τομή ώστε να μην περάσει υπο-χρεωτικά από ίδια σημεία κάθε φορά, ξανά. 
Σε όλη αυτή την ιστορία του Πάθους του ανθρώπινου πάθους που οδηγεί στην επανάληψή του, το βλέμμα που μας οδηγεί στην επανάληψη, είναι ένα βλέμμα καθηλωμένο γοητευμένο, σαγηνεμένο από την οδύνη από την γεύση της οδύνης που συμβαίνει σ' ένα υποκείμενο. Είναι το βλέμμα που καθηλωμένο προσκολλημένο στο παρελθόν καμπυλώνει την πορεία και την επιστρέφει στο ίδιο σημείο εκκίνησης ζητώντας ξανά το ίδιο σαγηνευμένο από το αίνιγμα του ίδιου ξανά, της επανάληψης. Όπως το φίδι που τρώει την γνώριμη ουρά του. Επανάληψη στην επανάληψη από τα γεγονότα-κρίκοι φτιάχνεται η αλυσίδα που μας δένει με το αναπόφευκτο. Χρειάζεται μια θύελλα [ 1] ένας άνθρωπος που ξεκινά μια τομή ανάμεσα στα υπο-χρωτικά γεγονότα για να σπάσει η αλυσίδα. Όπως το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, οδηγούμενο από την Επιθυμία του φωτογράφου,

διακόπτει την ήδη υπ-άρχουσα πραγματικότητα για να επιτρέψει στιγμιαία την εμφάνιση μιας άλλης πραγματικότητας. Ε αυτό προσδιορίζεται ως

Ανάσταση, η πραγματωμένη ενσαρκωμένη επιθυμία διακοπής της αλυσίδας των γεγονότων που οδηγούν νομοτελειακά σε κυκλική καθηλωτική επανάληψη. Αυτό προσδιορίζεται ως επανάσταση, ο χωροχρόνος εκείνος όπου επιτρέπει να επαναδια-τυπωθούν οι ανθρώπινες σχέσεις ως πραγματικής κι μη αναπαριστώμενης επιθυμητικής ελευθερίας και όχι ως σχέσεις φόβου υποδούλωσης και κατάπνιξης της επιθυμίας βουλιάζοντας στην προσποίηση ή την προσομοίωση.

[1] Όπως την περιγράφει ο Walter Benjamin στις "Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας" θέση ΙΧ

Φωτο Nίκος Πάλλης (aka Altair Proxima)
https://www.flickr.com/photos/altairproxima/

Για την Documenta

"Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει"

Γύρω από την Documenta και την διάχυση  τέχνης στα όρια του θορύβου υπόβαθρου που αυτή τελικά πράττει:
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι εκθέσεις δε λένε τίποτα τελικά δε γεννάν τίποτα, κι ότι εξαίρεση υπάρχει σ' αυτό είναι απλά ισχνή εξαίρεση. Αρθρώνουν θραυσματικούς λόγους, εντυπώσεις λόγων, εντυπώσεις αισθητικής. Ανακυκλώνουν μια διάχυτη υποψία απόλαυσης αλλά ούτε καν προσεγγίζουν το ζήτημα της (ασυνείδητης) επιθυμίας για πέρασμα (μέρες που ναι). Τόσο του γεννήτορα καλλιτέχνη όσο και του δέκτη-επισκέπτη. Δίχως να καταφέρνουν έστω να περιγράψουν την επονομαζόμενη συγκυρία την οποία βιώνουμε, πόσο μάλλον δε, να εγγράψουν μια τομή. Να εγγράψουν μια πρόταση που θα δείχνει προς το αλλιώς του αδιεξόδου της εποχής μας. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα για το τι δεν είναι η Documenta: Παραμονές του ΒΠΠ ο Πικάσσο "γέννησε" την Γκερνίκα.  Η Γκερνίκα περιέγραψε τα όσα συνέβησαν στον Ισπανικό εμφύλιο και προφήτεψε τα όσα θα συμβούν στον επερχόμενο Β ΠΠ. H documenta στείρα καθώς είναι απο γεννησιμιού της δεν μπορεί να προφητέψει τίποτα.. Ανακυκλώνει ως τέχνη προσομοίωση τέχνης.
Δε κατάφερνει ούτε αυτό το λίγο που μιλά με απλά λόγια ο Μούτσης..

[αναδημοσίευση] soti Griva-psych(i)ama: Ο ZiZek στη χώρα του simulacrum (1)

Ό-που η παγανιστική Ιδέα ενός τέλειου (καλόκακου) Θεού επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Κι όπου η ελευθέρωση από τα δεσμά που ευαγγελίζεται ο Κομμουνισμός, καταλήγει σε αναδιπλασιασμό των αλυσίδων παραγωγής. Ο Ιδεαλισμός (του Πλάτωνα) και η τελεολογία (του Αριστοτέλη) προκαλούν μεταστατικό καρκίνο στον Υλισμό (του Χριστιανισμού, του Κομμουνισμού) κάνοντας τα σώματα των ανθρώπων να στενάζουν από τα συμπτώματα.

Τα συμπτώματα που δημιουργεί η εμποδισμένη επιθυμία. Θυσία στο Όνομα ενός Δυϊκού (καλόκακου) Θεού. Αντίστοιχα και ο κομμουνισμός πάσχει από την (χιμαιρική) σύνθεση/σύγχυση ατάκτως ειρημένων σημείων που παπαγαλίζουν διάφοροι μαρξιστές. Που καταλήγει σε αναγκαία κακά. Όλοι αυτοί ψάχνουν τι έχουν τα έρμα τα θυσιασμένα κινήματα και ψοφάνε ή κατηγορούν τους θυσιασμένους ως καναπεδόπληκτους, όσους είναι-προς-ελευθέρωση....

Τους λείπει ο κομμουνιστικός λόγος με σάρκα και οστά που να μην μην είναι "ως εάν" χειραφετικός λόγος. Που να μην είναι αναπαράσταση πολιτικού λόγου αλλά αυθεντικός με σάρκα και οστά με ζωντανά κινήματα με ζωντανές οργανώσεις που γεννάν πολιτική και ιστορία. Κι όχι οργανώσεις σφραγίδες που αναπαράγουν ως φερέφωνα τον λόγο του Ενός στην πολλαπλότητά του. Ούτε απολιθώνουν συσχετισμούς δυνάμεων.

Ένα κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει αναγκαίο (ούτε ανέχεται) καλοκακο μέσα του, ζει συλλογικά μέσω διαλλεκτικής για να υλοποιηθεί η απελευθέρωση όλων μας.




soti Griva-psych(i)ama: Ο ZiZek στη χώρα του simulacrum (1): ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Πως μπορεί να διαφύγει ακόμη και ο ZiZek , η πιο σημαντική μορφή της λακαν...