Βινιέτες ....λίγες ακόμα

Για την Φωτογραφία Ι (η δυσκολία της βαρεμάρας)

Το ποιο δύσκολο για έναν φωτογράφο είναι να μην τον διαλύσει ένα απ' ευθείας βλέμμα. Αυτό το

ευθύ τρομερό βλέμμα, το τρομερό κατά Κίκεργκωρ & κατά Μπένγιαμιν που είναι τομή δια-κοπή της επανα-λαμβανόμενης βαρεμάρας αλλά όχι απογύμνωση. Που ρωτάει "Υπάρχει επιθυμία κυρ Φωτογράφε;"


Για την Φωτογραφία ΙΙ (κείμενα & αντι-κείμενα)
Πως μπορείς να φωτο-γραφίσεις δίχως να ξεγυμνώσεις; Δι-ανοίγοντας το νέο, δίχως να πετσοκόψεις;

Τι είναι λοιπόν η φωτογραφία αν όχι ένα κείμενο; Ίσως το πλέον ασυνείδητο του φωτογράφου, άρθρωση της βιωμένης εντύπωσης, εικόνας  που ρέει.
Δε γίνεται να διαβάσεις ένα κείμενο εκτός χωροχρόνου, αποκομμένο από την συγχρονία του. Από την άλλη είναι ενδιαφέρον να διαβάσεις ένα κείμενο σε μια διπλή διαλλεκτική: του χρόνου που εγ-γράφ(τ)ηκε και του χρόνου της ανάγνωσης (όπως την βιώνεις ως Υποκείμενο). Αν τη διαβάσεις απο-κομμένη, αν η φωτογραφία σου απευθυνθεί αποκομμένη, τότε καθίστασαι αντι-κείμενο του βλέμματος. Εκκινεί η ηδονοβλεψία και η εκπόρνευση.
Υπ-άρχει μια σχέση φετίχ των φωτογράφων με τους φακούς τους. Είναι ο ίδιος κίνδυνος στην σύγχυση ανάμεσα στην τριάδα της Βούλησης-Θέλησης-Πράξης του Βλέμματος (η αποφασιστική στιγμή του Bresson[1]) και του οργάνου που είναι το μάτι. Όπου ο κίνδυνος είναι το βλέμμα να ταυτιστεί με το μάτι-φακό.

Επικρατεί στους φωτογραφικούς κύκλους, η φετιχιστική αντίληψη ότι χρειάζεται να είσαι κοντά πολύ κοντά στο αντικείμενο της φωτογράφισης, μόνο που σ' αυτό σέρνεται μια ηδονοβλεπτική αντίληψη. Το να χώνεις τον φακό στην μούρη του ανθρώπου που φωτογραφίζεις είναι σα την ψυχαναλυτική πρακτική όπου ξεγυμνώνεσαι (μα στο ζητά είναι μέρος της ίασης) στο γραφείο του αναλυτή σου: Χώνεις ένα μεγάλο μάτι ψάχνοντας με βουλιμική λαιμαργία, τα απόκρυφα.

[2]

Πασπατεύοντας με το βλέμμα σου τον καθηλωμένο άλλον. "Και ανοίχθηκαν τα μάτια τους ξέρουν ότι είναι γυμνοί. Ράβουν φύλλα συκιάς και φτιάχνουν περιζώματα"[3]. Γέννηση της οδύνης, αντί για γέννηση της δυνατότητας. Δίχως ίχνη [4] το έγκλημα, με μεγάλες επιπτώσεις. Πιάνεις από το λαιμό δύο ανθρώπους και τους καθιστάς αντικείμενα συνενοχής: το(ν) φωτογραφιζόμενο και το(ν) θεατή. Και λές "ιδού η τέχνη κύριοι, η τέχνη της Οδυνηρής χαράς"....

Για τους κοινωνικούς κύκλους...
Ένας συντηρητισμός με μορφή χαριτωμένου μπεμπεκίσματος διαπερνά τα κοινωνικά κυκλώματα, με τις κυκλοθυμικές σχέσεις. Με απολυταρχικούς βασιλιάδες και βασίλισσες , ακόλουθους και κουστωδίες, η απαραίτητη αυλή...

Ξερνάνε χολή εκχύουν όχι σπέρμα που γεννά, ούτε χυμούς απόλαυσης αλλά ελεγχόμενη χυδαιότητα που σαπίζει το επόμενο θύμα. Ο ιστός της αράχνης είναι το σαγηνευτικό μπεμπέκισμα άδηλων κανόνων , οι χαριτωμένοι κανονισμοί της παρέας. Όλα κινούμενη άμμος, βάλτος που παγιδεύει. Είναι το βελούδινο χέρι της επιβολής. Αναγκαία διασκέδαση το θύμα που ξεκοκκαλίζεται, αρκεί να γίνει με στυλ. Είναι η φυλακή της παρέας που κουφή και τυφλή αγνοεί το έξω κόσμο επιβάλλεται στον έξω κόσμο, φωνάζει για να καλύψει την μουσική και το τραγούδι. Εκκωφαντική η ανυπαρξία της.

Για την Α-θανασία
Κύκλοι και απογυμνωτικά βλέμματα (που βλέπεις να σε βλέπουν σε άπειρο αντικαθρέφτισμα) ριζώνουν στην φαντασίωση της αθανασίας. Η μελαγχολική αθανασία εξ' ορισμού αποκλείει την Ανά-σταση. Η αθανασία είναι το άγαλμα, το φαλλικό (εξυψωμένο) μνημείο. Φωτογραφιζόμενος δίπλα στο μνημείο "δανείζεσαι" μέρος από την αιωνιότητα του. "Δανείζεσαι" και την βασιλική ακινησία του. Η (τ)σέλφι είναι εξ-ατομικευμένη μνημειοποίηση (φυσικά και μουμιοποίηση). Μια νεκρή ποίηση. Ο εγκιβωτισμός ανάμεσα σε δυο καθρέφτες. Και το βλέμμα καταντά γυάλινο. Γίνεσαι βασιλιάς ή βασίλισσα με σκήπτρο το κινητό καθρεφτάκι. Μετατρέπεσαι σε αναπαράσταση του είναι σου. Ασυνείδητα σε έχουν καταστήσει ένοχο της ύπαρξής σου. Μια ασυνείδητη απουσία της νομιμότητας για την ύπαρξη. Έχεις χάσει την νομιμοποίηση της αγάπης.

Όμως δίχως αγάπη είναι α-δύνατη η ζωή και στο τέλος εξ-αναγκάζεσαι να δεχτείς συνώνυμο της ζωής τον οδυνηρό έρωτα...

Κι όπου η οδύνη της ενοχής ταυτίζεται με την οδυνηρή αγάπη. Όπου η ενοχή του έρωτα, κρύβει ασυνείδητη ενοχή για την ζωή που δικαιούσαι... Εκεί όπου παραμονεύει ο φύλακας του Κάφκα [5].
Δίνονται Τάλαντα. Καθώς δεν αισθάνεσαι νόμιμος κάτοχος μετράς την αξία τους, τα θάβεις και ζεις μια παρασιτική αναπαραγωγή στην μνήμη των άλλων και το μνημόσυνο τους. Κάνεις επενδύσεις. Οι λίγοι που τα χρησιμοποιούν, ζωντανοί γεννώντας ζωή και βίωμα. Η ζωή αν γεννεί ως τέχνη έχει τεχνική είναι έμπνευση συναντά την αλήθεια. Εξ Αποκαλύψεως βρίσκεται σε τόπους πέραν του γνωστού και του αγνώστου. Σε τόπους πέραν της γνώσης και της σοφίας.

Για τις σχέσεις (τις ερωτικές, τις κοινωνικές)
-Είναι άνδρες και γυναίκες που ασφυκτιούν να γεννηθούν στο φύλο τους, στο σώμα τους...
-είναι και μη-άνδρες και μη-γυναίκες που ά-φυλα καθώς είναι αναζητούν σπονδυλική στήλη για να στηθούν...
Για τους δεύτερους στείρες φαντασιώσεις συνέχεια... Για τους πρώτους χαρούμενο παιγνίδι με τις φωτοσκιάσεις...


Σημειώσεις

[1] Η γνωστή ρήση του Henri Cartier-Bresson
"Photographier: c'est dans un même instant et en une fraction de seconde reconnaître un fait et l'organisation rigoureuse de formes perçues visuellement qui expriment et signifient ce fait" ("To me, photography is the simultaneous recognition, in a fraction of a second, of the significance of an event as well as of a precise organization of forms which give that event its proper expression."). Henri Cartier-Bresson (1952). The Decisive Moment. New York: Simon and Schuster. pp. 1–14.

[2] Απόσπασμα από την ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ "Ο Πόλεμος των Κόσμων" (War of the Worlds) 2005,  βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του H. G. Wells  

[3]Marie Balmary "Η απαγορευμένη θυσία" Εκδόσεις Γαβριηλίδης - σελ 307 μετάφραση των στίχων 3:7 της Γέννεσης

[4] Αυτό το χρωστώ στην προσέγγιση της Σώτης Γρίβα για τις αιτίες γέννεσης της ασυνείδητης αγωνίας & οδύνης
https://psychiama.blogspot.com/2017/05/blog-post_7.html

[5] Φραντς Κάφκα (Franz Kafka) «Μπροστά στο νόμο»«Όλοι μάχονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω.»

μτφρ.: Τεα Ανεμογιαννη

Ο Ολοκληρωτισμός της Φαλικής εικόνας ΙΙ (η μέρα της μη-τέρας που δεν γεννά τέρατα)

Υπάρχει μία σκηνή στην ταινία Alien :Resurrection (Alien : Ανάσταση).

Η ανάσταση αυτή καμία σχέση δεν έχει με την Ανάσταση του Τρία. Η ανάσταση που εικονίζεται στο Alien 4 είναι μια επαναλαμβανόμενη πολλαπλασιαζόμενη φρίκη. Δεν είναι το πέρασμα του κύκλου αλλά η αναπαραγωγή του κύκλου που παράγει τέρατα.

Στην συγκεκριμένη σεκάνς εμφανίζονται 3 γενιές ενός οικογενειακού αστερισμού:
Η Γιαγιά ένα τέρας:
η Ρίπλεϊ (κλωνοποιημένη 200 χρόνια μετά τον θάνατο της Ρίπλεϊ) υποπροϊ'ον κρέατος όπως αναφέρεται σε κάποιο σημείο της ταινίας,

η Κόρη τέρας:
η Βασίλλισα Alien

Το εγγόνι τέρας:
Ο Ζενέ αρχικά το ήθελε, ερμαφρόδιτο. Κόπηκε στο μοντάζ διότι κάποιο στέλεχο-απόκομμα του στούντιο δε το βρήκε αρκούντως εμπορικό.

Η σκηνή παρουσιάζει ένα σχεδόν φλερτ (που συνεχίζεται και αργότερα και σφραγίζει την καταδίκη του εγγονιού) σχεδόν μια σχεδόν αιμομικτική ερωτική προσέγγιση μεταξύ μεταξύ Γιαγιάς και εγγονιού που καταλήγει σε ένα φόνο.
Είναι ο σαγηνευτικός οικογενειακός αστερισμός, μια διαστροφική τροπικότητα αγάπης άχρονης και απολιθωμένης, που αγνοεί την υποκειμενική ιστορικότητα,  πάντα επαναλαμβανόμενης. Μια ασφαλής μήτρα. Η φιλμογράφιση εικονίζει ένα κλειστοφοβικό υγρό ζεστό αποπνικτικό μέρος όπου λαμβάνει χώρα το φλερτ. Όπου ως ντεκόρ, βρίσκονται ακινητοποιημένοι κολλημένοι κάποιοι άνθρωποι, μακάβρια τρόπαια/παιχνίδια αντικείμενα προς κατανάλωση.

Αυτό είναι το σφάλμα που αναπαράγεται και γεννά φονικά τέρατα στην χειρότερη ή παιδικούς εφιάλτες και φοβίες στην καλύτερη. Τα τέρατα και οι εφιάλτες αρθρώνονται από τα παιδιά, και εκ-φέρονται (με λόγια -  με πράξεις όπως ζωγραφιές), ποιος όμως ακούει πραγματικά, δίχως να σαγηνεύεται από την φαλλική ολοκληρωτική ομορφιά τους την ταυτόχρονα πλήρη οδύνης;
Ποιος όμως τ' ακούει δίχως να τα μετατρέπει σε συμ-πτώματα και σύνδρομα προκειμένου να μην ακούει;
Κι όμως ο θεϊκός που γεννά ζωή (Γιαχβέ Ελλοχίμ) εμπιστεύτηκε στον Γήινο "μην φας από το δέντρο που είναι όμορφο [στην όψη] και οδυνηρό"

Ο ολοκληρωτισμός της Φαλλικής εικόνας

"Ο θεός μίλησε για δέντρο, το φίδι μίλησε για δέντρα και η Εύα μίλησε για καρπό.
Ο Αδάμ δεν ήξερε τι να πει και τον έφαγε αμάσητο, τον καρπό "

Τι καθιστά τους γονείς (άλλοτε σιωπηλούς και άλλοτε σαγηνευμένος από την Φαλλική εικόνα του παιδιού τους/καρπού) αδηφάγους Βαάλ που θυσιάζουν τον λόγο των παιδιών τους, καθιστώντας τα μήτρες που γεννούν συμπτώματα;

Μα φυσικά η υποχώρηση μπρος στην σαγήνη  (και τον ολοκληρωτισμό) της Φαλλικής εικόνας ενός παιδιού τα-πάντα-όλα. Η Εικόνα του παιδιού περισσότερο από το ίδιο το παιδί.

Αυτό το πολύτιμο στην Εικόνα, που η αξία του χρήζει κάθε θυσίας για την προστασία του, απογυμνώνει  την μητέρα και τον πατέρα αυτού του παιδιού. Τους καθιστά μωρά και τους ίδιους. Ανήμπορα ενήλικα μωρά που αδυνατούν να "αναστήσουν" ένα παιδί.  Παλιότερα αναζητούσαν την επικύρωση της νομιμοποίησής τους, στον λόγο ενός προγενέστερου γεννήτορα Παππού ή μιας Γιαγιάς.  Φερέφωνα του λόγου ενός άλλου. Στις μεταμοντέρνες μέρες μας είναι φερέφωνα της προσταγής του λόγου του Ειδικού. 

Ζούμε στην εποχή του Manual του εγχειριδίου προδιαγραφών, περιγραφής & χρήσης. Του εγχειριδίου που σου λέει τι ν' ακούσεις τι να δεις  μεγαλώνοντας τα παιδιά σου, αλλά σε τυφλώνει ταυτόχρονα στο νέο στο έτερο και διαφορετικό ενός παιδιού. Κουφοί και τυφλοί πολλοί γονείς, μπρος στην ασφαλή πεπατημένη του κομφορμισμού  των  μεθόδων  χειρισμού  των παιδιών σου, προς ένα  ένα παιδί ιδεαλιστικό πρότυπο. Στουμπώνουν τα παιδιά με ιδιότητες και προσόντα  (να μάθει γλώσσες, να είναι προετοιμασμένο για το δημοτικό , να πάει θέατρο, να πάει αθλητισμό, κοκ).

-Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. 
Προκειμένου να αποκτήσουν αξία. (υπερ)Αξία για ποιον;  Θυσιάζονται τα παιδιά στην δική τους  μη διαλεκτική εικόνα, ενός παιδιού -πρότυπο. Και όταν συμβεί κάποιο παιδί (ασυνείδητα)  ν' αρνηθεί την θυσία του στο κομφορμιστικό καλούπωμα, της ιδεατής/ιδανικής εικόνας του ιδανικού παιδιού, τότε ξεκινά η δοσολογία των  συνδρόμων κάθε είδους (διάσπαση της προσοχής, δυσλεξία, υπερκινητικότητα, επιθετικότητα κοκ) και η συνδρομή της πιάτσας  των κάθε λογής ειδικών της διαπαιδαγώγησης (νηπιαγωγοί & δάσκαλοι) καθώς και των ειδικών (Ψ γενικώς) της  διαχείρισης ψυχικών συμπτωμάτων.
 Και καταγεγραμμένο σύμπτωμα να μην βγάλει ο υποκειμενικός μαρασμός ενός παιδιού πριονισμένου για να ταιριάξει στο παιδί -πρότυπο, καταλήγει σε απουσία φαντασίας. Οπότε αρχίζουν οι άλλες δραστηριότητες για την (τεχνητή) καλλιέργεια της φαντασίας.
Ακόμα μία πιάτσα αγοραπωλησίας επιχειρηματικότητας  και κέρδους.
 Έτσι οι γονείς ως άνδρας/πατέρας  και γυναίκα/μητέρα φέρουν κι αναπαράγουν τυφλά και κουφά δλδ δίχως συμβολική διαμεσολάβηση,  ένα σιωπηλό τραύμα το οποίο μπορεί και οι ίδιοι να υπέστησαν ως  πολύτιμα παιδιά, αντικείμενα κατοχής, παιδιά ειδώλια & είδωλα παιδιών. Μπορεί οι ίδιοι ήδη θυσιασμένοι ως ενσαρκωμένος λόγος προς χάριν της ομορφιάς μιας φαλλικής εικόνας λόγου,  να συμμετέχουν έτσι με την σειρά τους, στην γενεαλογία ενός τραύματος που καταλήγει αστερισμός ενός οικογενειακού εγκλήματος πνιγμένων και αποσιωπημένων λόγων.


Κι όμως είναι παλιά αυτή η ιστορία. Παλιά όσο η Βίβλος:

Ο βιβλικός Καρπός/φρούτο: peri: fruit

Original Word: פֶּ֫רִי

η λέξη σημαίνει:
1 מְּרִי הָאֲרָמָה Genesis 4:3 (J), fruit of the ground, of produce in General

2 = offspring: fruit of womb (בֶּטֶן) Genesis 30:2  καρπόν κοιλίας!!!!! Το ίδιο το κείμενο αρκετά καθαρά υποδεικνύει να μην φάνε τα παιδιά τους….

3 figurative of fruit of actions

Η περιβόητη απαγόρευση αφορά ένα  δέντρο που  με  όρους μεταφορικού λόγου, είναι η ενσαρκωμένη διαφορά   μεταξύ του  ανδρικού και γυναικείου σώματος. Η ενυπάρχουσα εξ' αρχής διαφορά τους,  που αν ερμηνευθεί   ως εναδική Φαλλική που την κατέχει μόνο  ο Ένας, ( και μοναδικός δλδ ο ένας όλα κι ο άλλος τίποτα) οδηγεί στον διαρκή θάνατο. Τόσο διαρκή που αφορά και την επόμενη γενιά ως φαλλοκρατικό καρπό αυτού του σώματος.

Και εμπιστεύτηκε ο  θεϊκός που γεννά ζωή, πάνω στον γήινο λέγοντας: «όλα τα δέντρα του κήπου (που περικλείονται στον κήπο) θα έχεις φάει  θα τρως

- Το δέντρο της γνώσης που ήταν όμορφη και δυσάρεστη/επώδυνη όχι (δεν)  θα φας

- Από την μέρα  που θα έτρωγες από θάνατο, θα πεθαίνεις»[1]

Στην αφήγηση της Βίβλου η Εύα την έχει πατήσει, διότι στο ερώτημα τι είναι η ίδια στην ερωτική της σχέση με τον Αδάμ δεν βρίσκει απάντηση. Έχει ονομαστεί από τον Αδάμ ως "Γυναίκα: αυτή που βγήκε από τον Άνδρα". Βλέπει τον Άνδρα κι επικεντρώνεται οπτικά ως εικόνα σε ότι σε αυτόν περισσεύει ή σε ότι σε αυτήν οπτικά ως εικόνα δεν υπάρχει. Το φίδι/ανορθωμένος αποκομμένος φαλλός[2] που ακούει να λέει «όχι όλα από όλα – κανένα» κ όχι το "όχι Όλον όλα" που εμπιστεύτηκε ο Θεός στον Αδάμ. Ο Αδάμ που είναι  σιωπηλός, συναινετικά συρρικνωμένος  σε μια  εικόνα του  ανορθωμένου πέους φαλλού/φιδιού. Αφήνει να "κελαηδά το πουλί του" αντί να μιλά ο ίδιος ως υποκείμενο.  Προτιμά να βρίσκεται όχι ο ίδιος, αλλά ως φαλλική εικόνα,   επίκεντρο στο βλέμμα της Εύας.

Την λέξη φρούτο/παιδί (φρούτο του εδάφους/καρπός, παιδί/καρπός κοιλίας) την εκφέρει η Εύα (έτσι «δένει» και τους πόνους, μετέπειτα η αφήγηση, όπου δίνει ο Θεός πόνους στην γέννα – μπαίνει έχθρα, μια  υπενθύμιση της ετερότητας ανάμεσα στην Εύα και το παιδί της ώστε να μην είναι ήδη φαγωμένο το παιδί  που θα γεννηθεί από την κοιλιά της) απαντώντας στον λόγο του φιδιού "τίποτε απ' όλα"
Μήπως τον αρχικά αποκομμένο (στο επικεντρωμένο βλέμμα της)  φαλλό του Αδάμ (το πέος του δλδ) θέλει να τον καταστήσει και ανορθωμένο/ανυψωμένο; Ώστε να αξίζει παρα-πάνω (ως μια μη-διαλλεκτική εικόνα), περισσότερο;¨Ώστε να είναι  "προικισμένος", να είναι πλήρης μες στην φα(υ)λότητά του;
Να είναι άξιος σαγηνευτής;
 
Αυτό είναι  ΚΑΙ πολιτικό ερώτημα. Ο φαλλικός πολιτικός ήδη σαγηνευμένος εκμαυλισμένος, ασκεί σαγήνη και σαγηνεύει. Ο σαγηνευόμενος γιατί συναινεί συν-ένοχα στην σαγήνευση του; Μήπως τελικά δίνοντας αξία ανυψώνει τον σαγηνευτή μα και ταυτόχρονα ο ίδιος ανυψώνεται αποκτώντας αξία;
Μήπως κάπου βολεύει να είναι τα παιδιά-πολύτιμοι-φαλοί, δίνοντας αξία σε γονείς που τους έχουν μάθει να  πιστεύουν (ασυνείδητα) ότι είναι ανάξιοι/τίποτα;

Για την διαλεκτική[3] και την μη διαλεκτική εικόνα, για ότι παγιδεύει και  για ότι ελευθερώνει από το συνεχές του  Δυϊσμού που καταλήγει σε επεναληπτικό κύκλο, θα ακολουθήσει επόμενη ανάρτηση.

[1] Σε δική μου μετάφραση λέξη προς λέξη με όσο το δυνατόν λιγότερη ερμηνεία.

Και εμπιστεύτηκε [έθεσε tsavah: to lay charge (upon), give charge (to), command, order Original Word: צָוָה] ο θεϊκός(elohim אֱלֹהִים στον ενικό)  που γεννά ζωή (ο δότης ύπαρξης  Yahweh he one bringing into being, life-giver (compare חַוָּה Genesis 3:20)  πάνω στον γήινο λέγοντας «όλα (το όλον kol: the whole, all Original Word: כֹּל) τα δέντρα του κήπου (που περικλείονται στον κήπο) θα έχεις φάει  θα τρως ( επαναλαμβάνεται δύο φορές το ρήμα μία στον παρελθοντικό χρόνο και μία σε μέλλοντα [ā-ḵōl אָכֹ֥ל    tō-ḵêl. תֹּאכֵֽל׃] μέλλοντας  «θα μπορείς»)

Το δέντρο της γνώσης που ήταν όμορφο  [Επί λέξη όμορφος στην όψη του ελκυστικού [ towb: beautiful Original Word: טוֹב] θα έλεγα σαγηνευτικού χαρακτήρα δόκιμα- τρία φαινόμενα ένα επί του Εικονοφαντασιακού και δύο επί του Πραγματικού του Σώματος   στην όψη , στην γεύση, στην μυρωδιά - 1 pleasant, agreeable to the senses: a.) to the sight  b.) to the taste, good, sweet, agreeable for eating c. to the smell –

Στην Γέννεση κυριαρχεί η όψη στην Έξοδο και τον Ιερεμία εμφανίζονται και οι υπόλοιπες αισθήσεις]

και δυσάρεστο/επώδυνο  (1 bad, disagreeable, 2 bad, unpleasant, giving pain, unhappiness, misery)  δεν είχες (δεν)  θα φας (ṯō-ḵal תֹאכַ֖ל αρνητικός μέλλοντας) από την μέρα  που θα το έτρωγες (ερμηνευτική επιλογή δική μου) από θάνατο θα πεθαίνεις.

[2] Το βιβλικό φίδι ως μεταφορική εικόνα του  αποκομμένου και ανορθωμένοy πέους του Αδάμ δλδ ως φαλλική απεικόνιση της διαφοράς μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, το χρωστώ στην επεξεργασία της Marie Balmary στο βιβλίο της Άβελ ή το Πέρασμα της Έδεμ

[3] Διαλεκτική εικόνα είναι μια έννοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Walter Benjamin σε συστοιχία με (και για να στηρίξει) τον Τρίτο Όρο στον διαλεκτικό υλισμό ενάντια στον ιστορικισμό που επικρατούσε στην Σοσιαλδημοκρατία και στις δεξιές πτέρυγες των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Στο μέχρι τώρα δημοσιευμένο έργο του Benjamin δεν υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος ορισμός. Υπάρχουν θραύσματα ορισμού στο έργο του "The Arcades Project". Παρ' όλα αυτά το κύκνειο άσμα του Benjamin  για την αντίληψη της Ιστορίας  (On the Concept of History) , μεταφρασμένο την Ελλάδα ως " Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας",  στο σύνολό του αφορά την προσσέγγιση της φευγαλέας Διαλεκτικής εικόνας. Εντοπίζεται καλύτερα στις Θέσεις V και  ΙΧ όπου μιλά για την αντίληψη της εικόνας της ιστορίας ως την ερμηνεία της ιστορίας, ως την ερμηνεία αφήγησης μιας ιστορίας.
Μια καλή μετάφραση στα ελληνικά υπάρχει εδώ.