Ο Charles Plumb ήταν πιλότος του Ναυτικού των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Μετά από 75 πολεμικές αποστολές, το αεροπλάνο του κατερρίφθη από ένα πύραυλο εδάφους- αέρος. Ο πιλότος εκτινάχθηκε και έπεσε με το αλεξίπτωτό του σε εχθρικό έδαφος. Αιχμαλωτίστηκε και πέρασε έξι μαρτυρικά χρόνια μέσα σε μια φυλακή του Βιετνάμ.
Μετά την αποφυλάκισή του ο Plumb καθόταν μια μέρα με τη γυναίκα του σε ένα εστιατόριο. Κάποιος από ένα άλλο τραπέζι τους πλησίασε και είπε:
- Είστε ο κ. Plumb! Ήσαστε πιλότος στο Βιετνάμ και η βάση σας ήταν το αεροπλανοφόρο Kitty Hawk Και σας κατέρριψαν!
- Πώς το ξέρετε αυτό; ρώτησε με απορία ο Plumb.
- Εγώ πακετάρισα το αλεξίπτωτό σας, του αποκρίθηκε ο άνδρας.
Ο Plumb ένιωσε έκπληξη και ευγνωμοσύνη.
- Υποθέτω ότι το αλεξίπτωτο άνοιξε κανονικά!
Ο Plumb τον διαβεβαίωσε:
- Και βέβαια. Αν το αλεξίπτωτο δεν είχε ανοίξει, δε θα βρισκόμουν εδώ σήμερα.
Εκείνο το βράδυ ο Plumb δε μπόρεσε να κλείσει μάτι, αφού συνέχεια σκεφτόταν εκείνον τον ναύτη.
Αυτή η απάντηση του αποκάλυψε πράγματα που δεν είχε ποτέ φανταστεί!
Λέει ο Plumb:
- Αναρωτιόμουν συνέχεια πώς να έμοιαζε αυτός ο άνθρωπος με τη στολή του Ναυτικού: άσπρο καπελάκι, ποδιά, και παντελόνι καμπάνα. Αναρωτιέμαι πόσες φορές μπορεί να τον είχα δει και δεν του είπα ούτε ένα « Καλημέρα, τι κάνεις; » ή κάτι παρόμοιο. Επειδή, βλέπετε, εγώ ήμουν πιλότος πολεμικών αεροσκαφών και αυτός ήταν ένας απλός ναύτης.
Σκέφτηκα τις ατελείωτες ώρες που ξόδευε αυτός ο ναύτης πάνω σ’ ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι στα έγκατα του πλοίου, τυλίγοντας προσεκτικά τα πανιά και διπλώνοντας τα σχοινιά από το κάθε αλεξίπτωτο, κρατώντας στα χέρια του κάθε φορά τη ζωή κάποιου, που ούτε καν γνώριζε.
Και διηγούμενος αυτή την προσωπική εμπειρία ο πιλότος συνηθίζει να ρωτά τους ακροατές του:
«Ποιος πακετάρει το δικό σας αλεξίπτωτο;»
Με τη σειρά μου, εντυπωσιασμένος από την ιστορία του πιλότου, ρώτησα και ρωτώ πολλές φορές τον εαυτόν μου:
- Ποιος πακετάρει το αλεξίπτωτό σου, φίλε;
Είναι ένα πολυσήμαντο ερώτημα:
Κάθε μέρα χρειάζεσαι χίλια δυο πράγματα για να τα βγάλεις πέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ…Πρέπει το «αλεξίπτωτό» σου να λειτουργήσει κάθε φορά στην ώρα του και σωστά.
Άρχισα να απαριθμώ τους γνωστούς και άγνωστους «ναύτες» μου:
- Οι γονείς μου βέβαια πρώτοι. Παλεύουν να μου προσφέρουν τις καλύτερες συνθήκες για την υγεία μου, τη μελέτη μου, τα ξενύχτια μου στο διάβασμα, την ηρεμία στο σπίτι μας.
Με την πίστη τους, την πείρα τους, την ψυχραιμία τους, τις συμβουλές τους, το παράδειγμά τους και τα προσγειωμένα όνειρα με γεμίζουν αισιοδοξία, με θωρακίζουν για κάθε κίνδυνο.
- Οι καθηγητές μου ύστερα. Νιώθω σιγουριά, όταν σκέφτομαι πόσο δουλεύουν για μένα με την άρτια οργάνωση του μαθήματος, τις υποδείξεις στις εργασίες μου, την επιβράβευση των κόπων μου, τη φροντίδα να βελτιώνονται οι ίδιοι στις γνώσεις και τις μεθόδους διδασκαλίας….
- Και ο διευθυντής μας ξαγρυπνάει κυριολεκτικά, για να λειτουργούν όλα ρολόι. Να βολεύει τα δύσκολα θέματα. Να έχουμε ανάσες στο φόρτο των μαθημάτων. Πακετάρει πολλά αλεξίπτωτα κάθε μέρα ο Διευθυντής μας…
Πάνω απ’ όλους ξεχωρίζω την σεπτή μορφή του πνευματικού μου. Με άγια στοργή και σοβαρότητα με καθοδηγεί, με διορθώνει, με μαλώνει, με συγχωρεί! Ξέρω ότι έχει πολλές προσευχές και για μένα…
Γέμισε η καρδιά μου ευγνωμοσύνη για όλους…
(π.μαν. από το περιοδικό Προς τη Νίκη)
Δροσοσταλίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου