ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ Φανέρωσε την αλήθειά Σου

 

Είσαι «η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή». Είσαι ένα Φως, Θεέ  μου, χωρίς σκιές, που δεν σβήνουν ποτέ, αλλά μένει αιώνια αναμμένο, αναλλοίωτο και ιλαρό.

            Ιησού, γίνε για τους πλανεμένους αδελφούς μου ο δρόμος. Για όσους γυρίζουν σε λαβύρινθους σκοτεινούς σε κυκεώνες. Παραπαίουν, Κύριε. Τρικλίζουν. Χάνονται σε χιλιάδες σταυροδρόμια. Δεν βρίσκουν ούτε μια καθοδηγητική επιγραφή. Φανέρωσέ τους το δρόμο Σου.

            Παρουσίασε στα έκπληκτα  μάτια τους τον εαυτό Σου, γιατί Εσύ είσαι ο Δρόμος.

            Σαρκωμένη Αλήθεια, αποκάλυψε την αλήθεια στις χιλιάδες των αδελφών μου που ασφυκτιούν και λιποθυμούν μέσα στο ψέμα. Συ με μία Σου κίνηση έχεις τη δύναμη και τον τρόπο να ξεγυμνώσεις                   το ψέμα, να ελευθερώσεις τις ψυχές από την εξουσία Σου.

            Φανέρωσέ την Αλήθεια Σου, Κύριε. Εγκαθίδρυσε  την Αλήθεια στις ψυχές, τα μάτια και τα χείλη των ανθρώπων.

            Φύσηξε, Θεέ μου, πνοή ζωής στη ύπαρξη μας . Δεν Σε κουράζει να βλέπεις τα παιδιά Σου να ζουν έναν αργό, καθημερινό θάνατο;

            Ω Κύριε, δεν ψηλαφείς τη λαχτάρα γα ζωή που μας λιώνει;

            Δεν λυπάσαι τους νεκρούς που κυκλοφορούν στους δρόμους;

            Θέλουμε να ζήσουμε! Να ζήσουμε! Να ζήσουμε!

            Μετάγγισέ μας ζωή από τη Ζωή Σου.

            Ένωσέ μας μαζί Σου αδιάσπαστα.

            Θρέψε μας με τους ζωτικούς χυμούς Σου.

            Κύριε, φώτισε, ρίξε φως, δώσε στα χέρια φως, στις ψυχές, στα μάτια, στους δρόμους. Φώτισε όλους εκείνους που δεν είχαν ως τώρα την ευτυχία να Σε γνωρίσουν.

Μια μόνο λάμψη Σου φθάνει.

            Μια αστραπή του Πνεύματός Σου του Αγίου είναι αρκετή για να γεννήσει ποταμούς φωτός, θήλασες φωτός.

            Ιησού, είσαι «η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή». Είσαι «το Φως του κόσμου».

            Σε δοξάζω, σου δέομαι….

            ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Συχώρεσε αυτούς που με πλήγωσαν

          Συχώρεσέ τους, Κύριε. Συχώρεσε αυτούς που σήμερα μου προξένησαν κακό, με αδίκησαν. Με πόση δυσκολία είπα, Θεέ μου, τα λόγια αυτά. Παλεύω ακόμη σκληρά, για να καταστείλω την οργή που κοχλάζει μέσα μου. Ήταν μεγάλος ό πόνος και η αγανάκτησή μου. Γιατί και το χτύπημα που μου κατάφεραν υπήρξε οδυνηρότατο.

          Το είδες, Χριστέ μου.

          Σ’ ευχαριστώ γιατί με συγκράτησες.

          Στην κατάσταση που βρέθηκα θα μπορούσα  να κάνω πολύ κακό. Έζησα κρίσιμες ώρες.

          Σ’ ευχαριστώ γιατί με φύλαξες από τον ολέθριο σύμβουλο που λέγεται εκδικητικότητα.

          Κύριε, Σε παρακαλώ. Συχώρεσέ τους. Αναπολώντας το πρόσωπό σου πάνω  στο Σταυρό νιώθω να γαληνεύω και να γεμίζω δύναμη, για να Σου ξαναπώ περισσότερο συνειδητά. Συχώρεσέ τους εχθρούς μου. Αυτούς που μου φέρθηκαν χειρότερα κι από εχθρούς.

          Φώτισέ τους για  να καταλάβουν, ότι έκαναν ένα μεγάλο λάθος, ότι διέπραξαν μια αμαρτία.

          Αποκάλυψε τους την αλήθεια.

          Αφαίρεσε από τα μάτια τους το κάλυμμα του μίσους, που τους τυφλώνει και δεν τους αφήνει να δουν.

          Θεέ μου, φρούρησέ τους με την αγάπη Σου, για να μην πάθουν κακό.

          Προφύλαξέ τους, για να μην ξαναπέσουν σε ενέργειες με τη σημερινή, που ενδέχεται να δημιουργήσουν συμφορές ανεπανόρθωτες.

          Ευλόγησε, Κύριε, αυτούς που με αδίκησαν.

          Η χάρη Σου, ο φωτισμός Σου, το έλεός Σου, ας σκεπάσει τις ψυχές τους.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Ας γίνει η δουλειά μας πιο ευχάριστη

          Θεέ μου, τώρα με την αυγή, καθώς ακούω τους ανθρώπους  να πηγαίνουν στις δουλειές τους, συλλογίζομαι πάλι το ίδιο πρόβλημα, την εργασία.

          Για πόσα εκατομμύρια ψυχών η εργασία είναι βάρος ασήκωτο, πόνος κι’  αγανάκτηση! Για αναρίθμητες περιπτώσεις έχει καταντήσει, Θεέ μου, τραγωδία, όταν δεν είναι έγκλημα και κατάρα.

          Σήμερα θέλω η προσευχή μου να αφιερωθεί στο ζήτημα αυτό,  που το νιώθω να με πιέζει.

          Σε παρακαλώ, Κύριε, μην το αφήσεις πρόβλημα άλυτο.

          Δώσε, ώστε αυτή τη μέρα σ’ όλα τα εργοστάσια, τα γραφεία, τα καταστήματα, τα χωράφια, σ’ όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητος να επικρατήσουν καλύτερες συνθήκες.

          Κάνε τη συνεργασία μεταξύ συναδέλφων ευχάριστη.

          Κάνε τη συνεργασία μεταξύ προϊσταμένων και υφισταμένων πηγή χαράς, ευλογημένης παραγωγικότητας κι όχι μίσους, δολοπλοκιών, αδικίας.

          Μην επιτρέψεις Θεέ μου, τουλάχιστον σήμερα, οι ώρες απασχόλησης να υπερβούν την αντοχή.

          Μην τσακίσει ο κάματος τους εργάτες. Μην αφήσεις να σωριασθεί τόσος κόπος στο νου, το σώμα, τα νεύρα, τα μάτια, τα χέρια ή τα πόδια, που ο ύπνος να μη μπορεί να τον διώξει.

          Κύριε, ο όγκος της δουλειάς, που εκατομμύρια ανθρώπων θα παράγουν σήμερα, να μην είναι συντελεστής κακού, αλλά ευημερίας.

          Και το βράδυ, Θεέ μου, όταν γυρίζουμε στα σπίτια μας μετά τη δουλειά, να είμαστε βαθιά ικανοποιημένοι. Να μην πιέζει τις καρδιές ο πόνος της αδικίας, αλλά η χαρά από μια παραγωγική, δίκαια αμειβόμενοι δουλειά, που να ικανοποιεί τον πόθο μας για δημιουργία.

          Κύριε, αξίωσε τον καθένα μας να γίνει συντελεστής για το ποιοτικό ανέβασμα των συνθηκών εργασίας με την οποία απασχολείται.

          Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Γεμίζεις τις γειτονιές  με  παιδιά

Πατέρα ουράνιε, υπάρχει ακόμα ένα  κομμάτι στον κόσμο μας που θυμίζει Εδέμ. Τα παιδιά.

Τι πολύτιμο στοιχείο, Θεέ μου, για τη ζωή μας τα μικρά παιδιά! Τι μάρτυρες της παρουσίας Σου εύγλωττοι!

Μέσα στα μάτια τους, που δεν τα σκιάζει η ανάμνηση σκηνών αίματος και δεν τα πυρώνει ο πυρετός του πάθους, καθρεπτίζεται η αγιότητά Σου.

Μέσα στις γεμάτες εμπιστοσύνη κι αφέλεια κινήσεις τους υπογραμμίζεται έντονα η ανάγκη τις επιστροφής μας στην απλότητα, η ανάγκη της απόθεσης των προσωπείων που συχνά φορούμε.

Και μέσα στο ξέγνοιαστο κι αθώο τραγούδι τους, στο ανέφελο κρυστάλλινο γέλιο τους ανακαλύπτουμε την αγάπη Σου. Μια αγάπη που μας υπενθυμίζει ότι είσαι μαζί μας,  μεριμνάς για μας πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι γήινοι  πατέρες για τα παιδιά τους.

Σ’ ευλογούμε, Κύριε, γιατί γεμίζεις τις γειτονιές με παιδιά.

Σ’ ευχαριστούμε γιατί διασταυρώνεις το σκοτεινό αφηρημένο βλέμμα μας με το έκπληκτο, πεντακάθαρο βλέμμα των μικρών.

Σε ανυμνούμε γιατί έδωσες στο παιδικό γέλιο τη δύναμη να διώχνει τη συνοφρύωσή μας, να μας φέρνει μια πνοή αγιότητας, μια αύρα παραδεισένια.

Ω, να μας έκανες πάλι σαν τα παιδιά! Να μας βοηθούσες ν α στραφούμε και να γίνουμε «ως τα παιδιά….».

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Μου έδειξες έναν άνθρωπο

          Σου παραπονέθηκα συχνά, Θεέ μου, Σου μίλησα για το ότι οι αληθινοί άνθρωποι λιγόστεψαν στις μέρες μας.

          Διαμαρτυρήθηκα γιατί η αμαρτία καλπάζει στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους μας κάτω από φωτεινές επιγραφές.

          Ξαναείπα σχεδόν απελπισμένος τα λόγια του προφήτου Σου: «Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν, ουκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός».

          Περίμενα την απάντησή Σου, Κύριε.

          Το ξέρεις ότι πιεζόμουν πολύ από απαισιόδοξα αισθήματα.

          Σήμερα όμως μου μίλησες.

          Μου έδειξες έναν άνθρωπο. Ανάσανα. Ανακουφίσθηκε η ψυχή  μου.

          Ήταν δικός Σου. Πορισμένος με καλοσύνη και αλήθεια. Ένας άνθρωπος ευθύς, κρυστάλλινος, χαριτωμένος. Ένας πομπός ζωής.

          Δεν μου είπε ούτε μια φορά τη λέξη Θεός στη συζήτησή μας. Όμως για μένα είναι αναμφισβήτητο, ότι ήταν ο εκλεκτός Σου, πολίτης του Κράτους Σου.

          Πόσο καλό μου’ κανε ότι τον έστειλες σήμερα στο δρόμο μου. Σ’ ευχαριστώ. Μου ήταν εντελώς απαραίτητο.

          Ένα αντίδοτο για το δηλητήριο της απογοήτευσης που με ποτίζει, όταν συλλογίζομαι την κοινωνία μας.

          Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτόν τον άνθρωπο.

          Σε μεγαλύνω, Κύριε, γιατί από τη λάσπη της διαφθοράς μας μπορείς να πλάθεις αληθινούς χριστιανούς και γνήσιους ανθρώπους. Όταν τους βλέπουμε αντλούμε νέο θάρρος. Είναι κήρυκες της ύπαρξης Σου, της αγάπης Σου.

          Είναι ό, τι ωραιότερο υπάρχει τη στιγμή αυτή στη γη μας.

          Πύκνωσε τους. Πολλαπλασίασέ τους.

          Σήμερα, τώρα, τους έχουμε απόλυτη, επείγουσα ανάγκη Κύριε.  

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, πρώην Αρχιεπίσκοπος Αμερικής

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Σε βλέπω μέσα στη θύελλα

     Απειροδύναμε Κύριε, πόσο μεγάλος και ισχυρός αποκαλύπτεσαι μέσα από στη θύελλα που ξέσπασε πριν από λίγο!

     Σ’ ακούω στο ρόχθο των κυμάτων. Σε μαντεύω πίσω από τους τεράστιους όγκους των νερών που σκεπάζουν με αφρούς τα βράχια της ακτής.

     Βλέπω το θεϊκό Σου χέρι, που προκαλεί το σάλο της θάλασσας.

     Η δύναμή Σου πλανιέται πάνω από τις αφρισμένες κορυφογραμμές τω κυμάτων, αναδύεται δίπλα στους αιώνιους βράχους της ακροθαλασσιάς.

     Σε δοξάζω, Δυνατέ.

     Βλέπω μέσα στο μισοσκόταδο τα δένδρα να γέρνουν κάτω από την ορμή του ανέμου. Βλέπω τις αστραπές να σχίζουν με μιαν εκτυφλωτική μαχαιριά τον ουρανό. Ακούω  τη βροχή που δέρνει τις στέγες, που γδέρνει τους δρόμους.

Σε βλέπω μέσα στο βίαιο άνεμο.

Σ’ ανακαλύπτω μέσα στο ρυθμό της βροχής.

Σ΄ ακούω μέσα στον ήχο της βροντής.

Η θύελλα ψάλλει την απέραντη δύναμή Σου, Θεέ μου.

Η καταιγίδα οικοδομεί το μεγαλείο Σου.

Κι’ η φουρτουνιασμένη σκοτεινή θάλασσα αναγγέλλει τη γιγάντια, την άπειρη ισχύ Σου.

Γονατισμένος, μικρός κι αδύναμος υψώνω τα χέρια μου, υψώνω την καρδιά μου για να Σε υμνήσω για τη μεγάλη Σου δόξα, για την απροσμέτρητη δύναμή Σου.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Ευχαριστώ για τη σιγή

          Ήλθες τόσο αθόρυβα που δεν Σε πήρα είδηση, Κύριε. Και δεν Σε καταλάβαινα, αν δεν με κύκλωνε η ησυχία. Τέτοια ήρεμη νύχτα λίγες φορές έχω ζήσει.

          Κάθε θόρυβος διαλύθηκε μέσα στο σκοτάδι. Κάθε φωνή έχει σβηστεί. Δεν χορταίνω ν’ ακούω τη σιωπή. Τα πάντα είναι βουβά. Οι αναπνοές σταματημένες.

          Μέσα στη σιγαλιά Σε νιώθω κοντά μου Δημιουργέ της γαλήνης. Σε δοξάζω γι’ αυτό το έκτακτο δημιούργημα Σου που λέγεται σιγή. Σ’ ευχαριστώ για την απουσία κάθε θορύβου τούτο το βράδυ.

          Η ώρα είναι περασμένη. Μα δεν μου περνάει ούτε υποψία ύπνου.

          Είσαι δίπλα μου κι’ αυτό μου φθάνει.

          Θεέ μου, Ωκεανέ γαλήνης, βλέπεις την ψυχή μου σε στάση δοξολογίας. Βλέπεις την καρδιά μου που Σ’ ευγνωμονεί για την ησυχία.

          Όταν σε λίγο, Κύριε, γείρω για να κοιμηθώ. Συ θα μείνεις στοργικός στο προσκεφάλι μου. Γι’ αυτό κι’ ο  ύπνος μου θα’ ναι ειρηνικός και δεν θα τον ταράξουν εφιάλτες.

          Ω Συ, που έχεις τη δύναμη να δημιουργείς μια σιωπή πιο εύγλωττη από την μάταιη φλυαρία μας και τους εκνευριστικούς θορύβους μας, στέλνε μου συχνά τέτοιες νύχτες γαλήνης και σιγής.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

Κύριε, ελευθέρωσέ με από τον εαυτό μου

Σ’ ευλογώ για την αγάπη Σου, Πατέρα των οικτιρμών. Σ’ ευλογώ για το έλεος και τη μακροθυμία Σου. Για την ανεξάντλητη ανοχή Σου, που τη μελετώ στη στάση Σου απέναντί  μου.

          Πως με ανέχεσαι! Πως ανέχεσαι τον κακότροπο, τον τερατώδη εγωισμό μου, ω Απόλυτο Πανάγιο Πνεύμα.

          Ναι! Και σήμερα γεμάτες ήταν οι ώρες μου από εγωισμό. Άξονας της ζωής μου ο προσφιλέστατος εχθρός  μου, ο εαυτός μου.

          Συγχώρεσέ με, Κύριε, γι’ αυτό μου το μόνιμο αμάρτημα. Ελέησέ με.

          Γλίτωσέ με από τον εαυτό μου. Σπάσε το σκληρό κέλυφος μέσα στο οποίο ο εγωισμός έκλεισε την ύπαρξή μου.

          Πόσες φορές και σήμερα δεν επιζήτησα να γίνω το κέντρο του ενδιαφέροντος των άλλων! Τι δεν μηχανεύτηκα, Κύριε, για να προσελκύσω τα βλέμματα, να επισύρω το θαυμασμό, χωρίς μάλιστα να κάνω ειδική προσπάθεια γι’ αυτό. Κι όσες φορές το πέτυχα τι ηδονή δεν εδοκίμασα.

          Συγχώρεσέ με, Κύριε.

          Αντίκρισα, Θεέ μου, και σήμερα ένα σωρό σοβαρά προβλήματα. Είδα τον πόνο στα πρόσωπα των συναδέλφων μου. Κι όμως προσπέρασα ουσιαστικά αδιάφορος. Γιατί πάντα ένα ήταν το κέντρο που μαγνήτιζε το βλέμμα μου: το εγώ  μου. Άξονας αμετακίνητος  γύρω από τον οποίο περιστρέφομαι ασταμάτητα. Σ’ όποιο σημείο κι αν βρέθηκα, τον εαυτό μου κοίταζα. Αέναη μελέτη μου η εγωιστική προβολή  μου.

          Πότε επιτέλους, ω Σταυρωμένη Αγάπη, θα ξεπεράσω αυτό το άθλιο εγώ; Πότε θα μπορέσει η γνήσια, η αληθινή  ύπαρξή  μου να ελευθερωθεί από τα δεσμά του εγωισμού.

          Πότε, ω Ιησού, το θείο παράδειγμά Σου θα με εμπνεύσει κι ο Σταυρός Σου θα μιλήσει αληθινά στην ψυχή  μου;

          Θεέ  μου, Θεέ μου, λύτρωσε με από τον εγωισμό, σώσε με απο τα δεσμά του.

          “ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ”. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ- πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής

«Κύριε, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον…».

 

Μια φτωχή και πολύτεκνη μητέρα πήγε στο παντοπωλείο ν’ αγοράσει, με πίστωση, τρόφιμα για τα Χριστούγεννα. Ο παντοπώλης τη ρώτησε πόσα χρήματα είχε μαζί της, κι εκείνη του απήντησε ότι ο σύζυγός της και ο γιος της σκοτώθηκαν στον πόλεμο, έχει πέντε παιδάκια και χωρίς κανένα πόρο ζωής. «Ειλικρινά, το μόνο που έχω τυχαίως αυτή τη στιγμή μαζί μου, είναι ένα χαρτάκι στο οποίο έγραψε η άρρωστη κόρη μου μια προσευχή…».

Ο παντοπώλης, ψυχρός και αδιάφορος, της είπε ότι εδώ είναι παντοπωλείο και όχι φιλανθρωπικό κατάστημα. Πειράζοντας τη γυναίκα και αστειευόμενος πήρε το χαρτάκι και το έβαλε στο ένα μάτι της ζυγαριάς, λέγοντας ειρωνικά και αλαζονικά: – Να δούμε πόσα τρόφιμα ζυγίζει η προσευχή της κορούλας σου...

Τοποθέτησε στο άλλο «μάτι» της ζυγαριάς μια φέτα ψωμί, αλλά δεν υποχωρούσε και δεν κατέβαινε. Εν συνεχεία μισό ψωμί, ένα ψωμί, δύο, τρία, πέντε και άλλα τρόφιμα πιο βαριά, και υπερνικούσε πάντοτε το βάρος του χαρτιού…

Ανησύχησε ο παντοπώλης, για την ιδιαίτερη βαρύτητα του χαρτιού, κατελήφθη από κάποιο ιερό δέος, και γεμάτος με παράξενα συναισθήματα μετανοίας και αμηχανίας, είπε στη γυναίκα: Πάρε αυτό το σακί, γέμισέ το δωρεάν με τρόφιμα και πήγαινε στην οικογένειά σου και Καλά Χριστούγεννα...

Η γυναίκα συγκινημένη από την γενναία και φιλάνθρωπη χειρονομία του παντοπώλη, τον ευχαρίστησε με δάκρυα και έφυγε χαρούμενη. Όταν έφυγε, ο παντοπώλης πήρε το χαρτάκι και διάβασε τι έγραφε:

«Κύριε, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον…». Αυτό ήτο το βάρος της προσευχής…

ΕΝΟΡΙΟΝ: «Κύριε, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον…». (enorion.blogspot.com)

Συγκλονιστικη Προσευχή:ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Σε σκέπτομαι απόψε γεμάτος δέος, δέος κι ευγνωμοσύνη, Άναρχε, Άρρητε, Υπερούσιε. Δεν είναι η νύχτα που συντελεί σ’ αυτό. Είναι η επαφή με την ανθρώπινη σκέψη με το πνεύμα που φύτευσες στα βάθη της οντότητάς μας.

          Πριν από λίγο τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου. Τι έκτακτο που ήταν, Θεέ μου! Κάθε φορά που παρακολουθώ σε κάποιο αξιόλογο κείμενο το ξετύλιγμα μιας αξιόλογης σκέψης, τη λάμψη ενός δυνατού πνεύματος  καταλαμβάνομαι από δέος και ευχαριστία.

          Μας έκανες “σκεπτόμενα όντα”, “σκεπτόμενα καλάμια”, όπως είπε κάποιο παιδί Σου. Ανείπωτο, ανέκφραστο γεγονός. Να μπορούμε να σκεπτόμαστε, να συνθέτουμε ή να αναλύουμε.

          Να πετάμε στα φτερά του στοχασμού, να πατάμε στα λιβάδια του πνεύματος.

          Σε δοξάζουμε, Μόνε Σοφέ Κύριε, γιατί μας έδωσες τη δύναμη της σκέψης, τη δυνατότητα της προσέγγισης της σοφίας.

          Σε υμνούμε γιατί μπορούμε να γράφουμε βιβλία και να οικοδομούμε επιστήμη.

          Τα χοντρά επιστημονικά συγγράμματα είναι ύμνος στ’ Όνομά Σου, Πάνσοφε, έστω κι αν δεν μιλούν για Σένα. Μέσα από τις πυκνοτυπωμένες σελίδες, που μιλούν για φυσική, χημεία, νομική, ή φιλολογία, αναδίδεται ο ύμνος του ανθρωπίνου πνεύματος προς το Αιώνιο πνεύμα Σου.

          Κι αν το δικό μας πνεύμα μπορεί να πραγματοποιεί τέτοια πράγματα, τι να σκεφθούμε για Σένα, τον υπερκόσμιο και υπερουράνιο Νου, την άβυσσον της Σοφίας....

          ο ίλιγγος, το δέος κι ευγνωμοσύνη συνθέτουν την αποψινή προσευχή μας.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

Ένας άνθρωπος μιλάει στον Θεό Σ’ ευχαριστώ γιατί ζω

 

Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ γιατί ζω. Σ’ ευχαριστώ γιατί αισθάνομαι το αίμα μου να κυλάει ζεστό. Γιατί μπορώ να βλέπω, να χαίρομαι, να σκέπτομαι, να σχεδιάζω, να πλάθω όνειρα,να αγαπώ, να εργάζομαι.

          Θα μπορούσες να μ’ αφήσεις στην ανυπαρξία, στο απόλυτο μηδέν. Προσπαθώ  να καταλάβω πως θα ήμουν τότε. Μάταιη προσπάθεια. Η έννοια της ανυπαρξίας, της τέλειας εκμηδένισης, με φέρνει σε μιαν άβυσσο, σε κάτι σκοτεινό και απαίσιο.

          Με γλύτωσες, ω Αθάνατη Ζωή, απ’ το μηδέν.

          Μου χάρισες τη ζωή.

          Και μου έδωσες μαζί της και τόσα άλλα δώρα, για να μπορώ να τη ζω καλύτερα και βαθύτερα.

          Κύριε, είσαι η Ζωή.

          Η τέλεια, η απόλυτη, η ωραιότερη Ζωή, που δεν την σκιάζει η υποψία ή ο φόβος του θανάτου και δεν την ασχημίζει η παρουσία του κακού.

          Ξέρω ότι σε Σένα έχει τις πηγές της  και η ίδια μας η ζωή. “Συ είσαι ο διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τα πάντα”.

          Τι άλλο να Σου πούμε παρά ένα ειλικρινές ευχαριστώ; Πως να Σε δοξάσουμε αξίως;

          Ω Δημιουργέ άφθαρτε, κάνε μας κάθε μέρα να ζούμε και πιο αυθεντικά, πιο αληθινά.

          Μεταμόρφωνε τη ζωή μας κι ανέβαζέ την όλο και πιο πολύ από επίπεδο του βιολογικού και φυσικού στο επίπεδο του πνευματικού και υπερφυσικού.

          Μετάγγιζε μας χυμούς και ύδατα ζωής, “ότι παρά Σοι πηγή ζωής’.

           ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

Προσευχή μιας καινούργιας μέρας

 

Κύριε, ευχαριστώ για τη νύχτα που πέρασε.

Η καινούργια μέρα είναι έξω απο το ανοιχτό μου παράθυρο. Μόλις ξύπνησα και θέλω οι πρώτες μου λέξεις, οι πρώτες μου σκέψεις να είναι για Σένα, Πατέρα και Πλάστη μου.

Σε δοξάζω μαζί με τα πουλιά που τραγουδούν στο πεύκο της αυλής μας.

Σε υμνώ μαζί με τις λεύκες της απέναντι ρεματιάς, που τινάζουν προς τα ύψη τον ίσιο κορμό τους, ενώ τα φύλλα τους ριγούν στην προσπάθεια.

Σε υμνώ μαζί με το ορθρινό αγέρι που δροσίζει το πρόσωπό μου διώχνοντας  από τα μέλη μου τα τελευταία υπολείμματα του ύπνου.

Αφήνω τα λόγια της δοξολογίας μου να υφαίνονται μαζί με το τραγούδι του νερού που αντηχεί πρόσχαρο στη ρεματιά.

Θα’ θελα η προσευχή μου, Θεέ μου, ν’ ανεβαίνει  στο θρόνο Σου σαν την ευωδία των λουλουδιών και να’ ναι καθαρή σαν τις σταγόνες της δροσιάς που κρέμονται ανάλαφρες στις άκρες των φύλλων.

Με πόσους τρόπους η πλάση μιλάει για Σένα!

Πόσο καλό μου κάνει να ατενίζω τούτη την πρωινή ομορφιά και να υψώνω την ψυχή μου σε Σένα.

Ας είσαι δοξασμένος, ω Θεέ. 

“Ένας άνθρωπος μιλάει στον ΘΕΌ”, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-πρώην Αρχιεπισκόπου  Αμερικής

Δεν προλαβαίνω να προσευχηθώ...

 

Στην καθημερινή ζωή των νέων όσο και της οικογένειας δεν υπάρχει χρόνος για προσευχή, η οποία δεν θα είναι ένα βιαστικό “Πάτερ ημών” η ένα αίτημα ή ένα στιγμιαίο “ευχαριστώ” στον Θεό,αλλά έκφραση καρδιάς που αγαπά και αφοσιώνεται. Οι βιοτικές μέριμνες, το γέμισμα του χρόνου μέσω της εικονικής πραγματικότητας, αλλά και η αίσθηση ότι η προσευχή είναι υπόθεση του ναού, κάνουν τους περισσότερους  να μην προλαβαίνουν ή να μην θέλουν.

          Οι καιροί μας έχουν εξοβελίσει την προσευχή από τις κύριες ανάγκες της ύπαρξης. Ταυτίζουν την ζωή με το τώρα. Προτείνουν εναλλακτικές ευχαρίστησης. Προβάλλουν το “εγώ” ως κέντρο της ενασχόλησης και, στην καλύτερη περίπτωση, επιτρέπουν την προσευχή για λίγο και όταν μπροστά μας εκτυλίσσεται μια δοκιμασία. Η ματιά μας δεν στρέφεται προς τον ουρανό και η καρδιά μας  δεν έχει χώρο για τον Θεό. Ο νους μας αρπάζεται από την εκκοσμίκευση και ο Θεός μπαίνει στην γωνία.

          Η προσευχή όμως δεν έρχεται ως απάντηση σε ένα παράγγελμα. Δεν είναι απλώς ένα χριστιανικό καθήκον ή μια εκζήτηση του Θεού όταν ο δρόμος είναι δύσκολος. Δεν είναι συμφέρον. Είναι αγάπη. Είναι καρπός πίστης, δηλαδή εμπιστοσύνης στον Θεό ως Πατέρα. Αυτό μας λείπει.

          Οι κατά σάρκα γονείς μας δεν μας κρατούνε κακία, ακόμη κι όταν λησμονούνε, παρασυρμένοι από τις υποχρεώσεις μας. Καταλαβαίνουν,διότι κι αυτοί έχουν περάσει αντίστοιχες καταστάσεις, όταν ήταν στην δική μας ηλικία. Αλλά και τα παιδιά, κάποτε, δεν προλαβαίνουν εξαιτίας των παιχνιδιών και των υποχρεώσεων, να πούνε μια κουβέντα και αρκούνται σε μια αγκαλιά από και προς τους γονείς.

          Αντίστοιχα και ο Θεός. Είναι έτοιμος να ανοίξει την πατρική Του αγκαλιά, αλλά γνωρίζει και να περιμένει. Ουδέποτε θα πάψει να μας αγαπά. Διότι για μας έγινε άνθρωπος και είδε την ζωή μας και τον τρόπο της όντας ένας από εμάς, αλλά και δείχνοντας μας την οδό της θέωσης. Ας μην ξεχνούμε την διαρκή προσευχή του Χριστού προς τον Θεό-Πατέρα, τόσο πριν από τα θαύματα, όσο και πριν τα μεγάλα γεγονότα που αφορούσαν στον Ίδιο, ακόμη και πάνω στον Σταυρό. Αυτός είναι ο δρόμος που μας δείχνει: να μην λησμονούμε, ει δυνατόν κάθε στιγμή ποιανού παιδιά είμαστε.

          Η προσευχή δεν είναι απώλεια χρόνου,ούτε οπισθοδρόμηση ούτε μοιρολατρία και παθητικότητα. Είναι έξοδος από το εγώ μας. Είναι η αναφορά της ύπαρξης μας στον Θεό, όποιον δρόμο και να ακολουθούμε, όποια ανάγκη κι αν έχουμε, όποια ελπίδα κι αν αναζητούμε. Γι’ αυτό και χρειάζεται οι μεγαλύτεροι να δείχνουμε στους μικρότερους ότι η προσευχή είναι αγάπη και η  αγάπη εκφράζεται όχι μόνο μέσω των πράξεων, αλλά και μέσω της προσευχής. Το λίγο είναι κάτι, αλλά μπορεί να γίνει περισσότερο και με τον τρόπο της Εκκλησίας. Εκτός όμως από τον ναό, το ταμιείον μας είναι ο χώρος στον οποίο η καρδιά μας μπορεί να παρηγορηθεί κάθε στιγμή. Να αισθανθεί την παρουσία του ζώντος Θεού, να πάρει δύναμη και με ευγνωμοσύνη να ζει το “ευχαριστώ” κάθε στιγμή!

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΑΝΟΥ

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Ελευθέρωσέ με από τον εαυτό μου

          Σ’ ευλογώ για την αγάπη Σου, Πατέρα των οικτιρμών. Σ’ ευλογώ για το έλεος και τη μακροθυμία Σου. Για την ανεξάντλητη ανοχή Σου,που τη μελετώ στη στάση Σου απέναντι μου.

          Πως με ανέχεσαι! Πως ανέχεσαι τον κακότροπο, τον τερατώδη εγωισμό μου, ω Απόλυτο Πανάγιο Πνεύμα.

          Να! Και σήμερα γεμάτες ήταν οι ώρες μου από εγωισμό. Άξονας της ζωής μου ο προσφιλέστατος εχθρός  μου, ο εαυτός  μου.

          Συχώρεσέ με, Κύριε, γι’ αυτό μου το μόνιμο αμάρτημα. Ελέησέ με.

          Γλίτωσε με από τον εαυτό μου. Σπάσε τούτο το σκληρό κέλυφος μέσα στο οποίο ο εγωισμός μου έκλεισε την ύπαρξή μου.

          Πόσες φορές και σήμερα δεν επιζήτησα να γίνω το κέντρο του ενδιαφέροντος των άλλων! Τι δεν μηχανεύτηκα, Κύριε, για να προκαλέσω τα βλέμματα, να επισύρω το θαυμασμό, χωρίς μάλιστα να φαίνομαι ότι κάνω ειδική προσπάθεια γι’ αυτό. Κι όσες φορές το πέτυχα τι ηδονή δεν εδοκίμασα.

          Συγχώρεσέ με, Κύριε.

          Αντίκρισα, Θεέ μου, και σήμερα ένα σωρό σοβαρά προβλήματα. Είδα τον  πονώ στα πρόσωπα πολλών συναδέλφων μου. Κι όμως προσπέρασα ουσιαστικά αδιάφορος. Γιατί πάντα ένα ήταν το κέντρο του μαγνήτιζε το βλέμμα μου: το εγώ μου. Άξονας αμετακίνητος  γύρω από τον οποίο περιστρέφομαι ασταμάτητα. Σ’ όποιο σημείο κι αν βρέθηκα, τον εαυτό μου κοίταζα. Αέναη μελέτη μου η εγωιστική προβολή μου.

          Πότε επιτέλους, ω Σταυρωμένη Αγάπη, θα ξεπεράσω αυτό το άθλιο εγώ; Πότε θα μπορέσει η γνήσια ύπαρξή μου να ελευθερωθεί από τα δεσμά του εγωισμού;

          Πότε, ω Ιησού, το θείο παράδειγμά Σου θα με εμπνεύσει κι ο Σταυρός Σου θα μιλήσει αληθινά στην ψυχή μου;

         Θεέ μου, Θεέ μου, λύτρωσε με από τον εγωισμό, σώσε με απο τα δεσμά του.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Ελευθέρωσέ με από τον εαυτό μου

          Σ’ ευλογώ για την αγάπη Σου, Πατέρα των οικτιρμών. Σ’ ευλογώ για το έλεος και τη μακροθυμία Σου. Για την ανεξάντλητη ανοχή Σου,που τη μελετώ στη στάση Σου απέναντι μου.

          Πως με ανέχεσαι! Πως ανέχεσαι τον κακότροπο, τον τερατώδη εγωισμό μου, ω Απόλυτο Πανάγιο Πνεύμα.

          Να! Και σήμερα γεμάτες ήταν οι ώρες μου από εγωισμό. Άξονας της ζωής μου ο προσφιλέστατος εχθρός  μου, ο εαυτός  μου.

          Συχώρεσέ με, Κύριε, γι’ αυτό μου το μόνιμο αμάρτημα. Ελέησέ με.

          Γλίτωσε με από τον εαυτό μου. Σπάσε τούτο το σκληρό κέλυφος μέσα στο οποίο ο εγωισμός μου έκλεισε την ύπαρξή μου.

          Πόσες φορές και σήμερα δεν επιζήτησα να γίνω το κέντρο του ενδιαφέροντος των άλλων! Τι δεν μηχανεύτηκα, Κύριε, για να προκαλέσω τα βλέμματα, να επισύρω το θαυμασμό, χωρίς μάλιστα να φαίνομαι ότι κάνω ειδική προσπάθεια γι’ αυτό. Κι όσες φορές το πέτυχα τι ηδονή δεν εδοκίμασα.

          Συγχώρεσέ με, Κύριε.

          Αντίκρισα, Θεέ μου, και σήμερα ένα σωρό σοβαρά προβλήματα. Είδα τον  πονώ στα πρόσωπα πολλών συναδέλφων μου. Κι όμως προσπέρασα ουσιαστικά αδιάφορος. Γιατί πάντα ένα ήταν το κέντρο του μαγνήτιζε το βλέμμα μου: το εγώ μου. Άξονας αμετακίνητος  γύρω από τον οποίο περιστρέφομαι ασταμάτητα. Σ’ όποιο σημείο κι αν βρέθηκα, τον εαυτό μου κοίταζα. Αέναη μελέτη μου η εγωιστική προβολή μου.

          Πότε επιτέλους, ω Σταυρωμένη Αγάπη, θα ξεπεράσω αυτό το άθλιο εγώ; Πότε θα μπορέσει η γνήσια ύπαρξή μου να ελευθερωθεί από τα δεσμά του εγωισμού;

          Πότε, ω Ιησού, το θείο παράδειγμά Σου θα με εμπνεύσει κι ο Σταυρός Σου θα μιλήσει αληθινά στην ψυχή μου;

         Θεέ μου, Θεέ μου, λύτρωσε με από τον εγωισμό, σώσε με απο τα δεσμά του.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Με τυραννεί η πείνα της ευτυχίας

Ιησού Χριστέ, με τυραννεί η πείνα της ευτυχίας. Αίτηση, για χαρά είναι η προσευχή μου.

Μέχρι σήμερα, Κύριε, έχω πονέσει πολύ. Οι μέρες μου ήταν γκρίζες ή σκοτεινές ως τώρα. Η θλίψη, το ξέρεις, έγινε μόνιμος ίσκιος μου.

Θάνατοι, ανέχειες, αποτυχίες δεν έλειψαν ποτέ απο το σπίτι.

Κάτω από την πίεση του πόνου, Ιησού, ζήτησα πολλές φορές τη χαρά σε εύκολους δρόμους. Μ’ έβλεπες. Οι πρόχειρες μικρές ευτυχίες, που προσφέρει η σύγχρονη ζωή, μου έγιναν προσφιλείς. Δεσμεύτηκα σε χαρές φθηνές, αμαρτωλές.

Μα πάντα, το γνωρίζεις, Θεέ μου, έμενα πεινασμένος. Δεν χόρτασε η καρδιά μου.

Οι μέρες, οι μήνες της οδύνης καταβρόχθισαν τα δευτερόλεπτα  της χαράς και της απόλαυσης. Μόνιμη γεύση του στόματός μου η πίκρα.

 Θεέ μου, πεινώ για ευτυχία. Δεν με λυπάσαι; Ρίξε μου το μάννα της χαράς Σου. Τη χαρά Σου δεν την χωράνε οι ουρανοί. Θ’ ανεχθεί η αγάπη Σου να μείνω πεινασμένος, δυστυχισμένος;

 Επί τέλους δεν φταίω εγώ, αν με τόση σφοδρότητα  ποθώ τη χαρά. Συ μου φύτεψες τον πόθο. Συ κάνεις τα χέρια μου ν’ απλώνονται για να ψηλαφίσουν την ευτυχία. Συ, Θεέ μου, κάνεις τα μάτια μου να την ψάχνουν παντού.

 Ιησού, μας υποσχέθηκες τη χαρά Σου, “ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς”. Τώρα θ’ αρνηθείς;

 Αν χρειάζεται να κάνω κάτι για την απόκτησή της, δείξε μου τι είναι αυτό. Οδήγησέ με πως να ενεργήσω.

Αν η ευτυχία Σου υπάρχει ήδη στον κόσμο μας, πολύ κοντά μας, βοήθησέ μα να την αναγνωρίσω, Κύριε, ανάμεσα στις τόσες απομιμήσεις της.

Θεέ μου, Κύριε της μακαριότητος, χορήγησέ μου λίγη από την ευτυχία Σου.

Μία σταγόνα χαρά Σου ισοδυναμεί με ωκεανό ευτυχίας.

Στάξε τη σταγόνα αυτή στα φρυγμένα χείλη μου, Θεάνθρωπε.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής