Το Πολυτεχνείο και τα φαντάσματα

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου θα έρθει αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Θα δει τα κατάλοιπα εκείνων που πολέμησε να κατέχουν υπουργικές θέσεις και μάλιστα σε μία κυβέρνηση με ψήφο εμπιστοσύνης από 250 βουλευτές. Αυτό από μόνο του είναι λόγος για να ματαιωθεί η πορεία σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Όμως το πρόβλημα δεν είναι εκεί.

Το πρόβλημα ξεκινάει νωρίτερα και από τον Απρίλη του '67. Όταν η νοοτροπία μας επέτρεψε σε μια τέτοια κλίκα ανθρώπων, όχι μόνο να έρθει να μας επιβληθεί, αλλά -πολύ περισσότερο- να μείνει κιόλας για 7 χρόνια. Και αργότερα, αφού είχαμε ξεμπερδέψει πια μ' αυτούς, όταν μας έλειπε αφόρητα. Αυτά τα έχω γράψει και παλιότερα...

Διατρέχοντας λοιπόν τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο σημαντικός σταθμός δεν είναι το σήμερα και η υπουργοποίηση πρώην στελεχών της ΕΠΕΝ, αλλά η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή. Έπρεπε να πάρει υπουργείο ο κ. Βορίδης για να μάθουμε το παρελθόν του; Δεν ξέραμε ποιος ήταν όταν τον ψηφίζαμε για κοινοβουλευτικό μας εκπρόσωπο; Φυσικά και ξέραμε, αλλά μας άρεσε. Μας είχε λείψει βλέπεις το "τάξις, ασφάλεια και ήπιο κλίμα των πολιτών". Και όχι στα κρυφά ή τίποτα τέτοιο· ανοιχτά και φάτσα φόρα. Ούτε 6 μήνες δεν πάνε από πρωτοσέλιδο εφημερίδας "Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται".

Αυτή η κυβέρνηση λίγο με απασχολεί. Ούτε πολύ θα κρατήσει, ούτε και εκλεγμένη είναι στο κάτω κάτω. Εκείνο που με ενοχλεί είναι το ότι δεν έχουμε σαν λαός τα δύο μεγάλα προαπαιτούμενα της ελευθερίας: Αρετή και Τόλμη. Και όχι όπως τα χρησιμοποιούν οι ένοπλες δυνάμεις και οι ονειρώξεις κάθε φασιστοειδούς που σχεδόν τα βλέπει τα τανκς στο Σύνταγμα και ερεθίζεται, αλλά με το νόημα που έχει πάρει η έκφραση για τους νοήμονες δημοκράτες ανθρώπους. Γι αυτό πριν κατηγορήσουμε το πολιτικό μας σύστημα, ας κοιτάξουμε πρώτα το διπλανό μας. Είναι έτοιμος να βγει στο δρόμο και να φωνάξει "Ζήτω η επανάστασις".

Και επιμένω. Η πορεία φέτος δεν πρέπει να γίνει. Το φάντασμα που ξόρκισε είναι πάλι εδώ. Βέβαια δεν θε έπρεπε να γίνεται από την αρχή της κοινοβουλευτικής εκπροσωπήσεως του ΛΑΟΣ, αλλά τουλάχιστον τώρα δεν έχει δικαιολογία. Ή αν τελικά γίνει, να γίνει ανάποδα. Από μέσα προς τα έξω. Όπως εκείνο το Νοέμβρη...

(Δημοσιεύτηκε στο Protagon στις 17/11/2011 με τίτλο "Πολυτεχνείο..." και από μένα στο TVXS στις 17/11/2011 με τίτλο "Το Πολυτεχνείο και τα φαντάσματα" και στο Enfo.gr στις 17/11/2011 με τίτλο "Το Πολυτεχνείο και τα φαντάσματα")

Ημέρες ταχύτατης ακινησίας

Έχει προχωρήσει άραγε καθόλου το ημερολόγιο; Έχει αλλάξει ο μήνας; Γιατί έχω την εντύπωση ότι ζω σε μια υπερδιεσταλμένη μέρα του τελευταίου δεκαημέρου του Οκτώβρη; Γιατί μοιάζουν τα δευτερόλεπτα μεγάλα σαν ώρες; Και γιατί αυτές οι ώρες δεν φέρνουν καμιά εξέλιξη;

Από την ημέρα της απόφασης για την περικοπή του χρέους έχουμε κολλήσει σε μια οθόνη παρακολουθώντας "καταιγιστικές εξελίξεις" οι οποίες δεν οδηγούν απολύτως πουθενά. Επεισόδια στις παρελάσεις, προκήρυξη δημοψηφίσματος, αναστολή της απόφασης περικοπής, αναστολή του δημοψηφίσματος, ψήφος εμπιστοσύνης -αρχικά τραγικά αμφίβολη, στη συνέχεια σχεδόν βέβαιη, τελικά απόλυτα επιτυχημένη-, παραίτηση του πρωθυπουργού, διακομματική κυβέρνηση, υπαναχώρηση της παραίτησης, αντίδραση της αντιπολίτευσης, ναυάγιο της συγκυβέρνησης... Λόγια, λόγια, κι άλλα λόγια, ανακοινώσεις, εξαγγελίες, αναλύσεις επί αναλύσεων και, ουσιαστικά, εξέλιξη μηδέν.

Τρεις συνεχόμενες μέρες η τηλεόραση δείχνει ένα συνεχές δελτίο ειδήσεων με διαλείμματα άλλων εκπομπών -σε λίγο θα λέμε "έλα να δεις, έχει έκτακτο σήριαλ". Δημοσιογράφοι κρεμασμένοι από πολιτικά στόματα περιμένοντας τη μεγάλη είδηση που θα κάνει την ιστορία να προχωρήσει. Και η δήλωση δεν έρχεται. Ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, ολόκληρος ο κόσμος μας παρακολουθεί και εμείς, λες και θέλαμε απεγνωσμένα να έχουμε τόσα βλέμματα πάνω μας, να μην κάνουμε τίποτα. Λες και απολαμβάνουμε την εις βάρους μας ηδονοβλεψία και συνεχίζουμε με πρωτοφανή επιδειξιμανία, να επιδεικνύουμε την αχρηστία μας. Ένας οργασμός ακινησίας.

Δεν ξέρω τι είναι ικανοί να κάνουν οι πολιτικοί μας και τι δεν είναι· και αν πρέπει να υποθέσω θα έλεγα ότι είναι ικανοί μάλλον για πολύ λίγα. Αλλά ξέρω ένα πράγμα. Ότι δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την εξέλιξη της ιστορίας. Και μετά από όλα αυτά που μας έχουν κάνει τελευταία, θα έπρεπε να έχουν ως πρώτο τους μέλημα, τουλάχιστον να μας έχουν ήρεμους. Δεν το κάνουν. Καλώς. Ας μην ξεχνάνε όμως ότι έρχονται ημερομηνίες οι οποίες στο μυαλό μας είναι ταυτισμένες με αγριότητες. Και μπορεί να αποφασίσουμε να γράψουμε την επόμενη σελίδα της ιστορίας χωρίς αυτούς στην επικεφαλίδα. Και για να καταλάβουν πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση, αυτές οι γραμμές γράφονται από κάποιον που δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε επεισόδια.

Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου θα έπρεπε να τους αγχώνουν περισσότερο. Γιατί η ιστορία θα προχωρήσει. Είτε με αυτούς είτε χωρίς.

Ναι ή όχι; Ουγκ!

Θα κάνουμε λέει δημοψήφισμα για το αν θέλουμε το νέο δάνειο. Λέω να το σχολιάσω λίγο αυτό· ίσως όχι όσο κόσμια σχολιάζω συνήθως όμως. Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το 2009 ψηφίσαμε τον ΓΑΠ για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν το "λεφτά υπάρχουν" και ο δεύτερος ότι αποκλείεται να υπάρχει κάποιος πιο άχρηστος από το χοντρό που ήταν τότε πάνω. Και στα δύο την πατήσαμε. Στο πρώτο γιατί δεν ρωτήσαμε πού είναι τα λεφτά και στο δεύτερο γιατί τελικά υπάρχει και πιο άχρηστος από το χοντρό -για να μην αναφέρω ότι διώξαμε τον ένα χοντρό για να βάλουμε στη θέση του δύο χοντρούς. Έτσι μπήκαμε στο μνημόνιο για να βρούμε τα λεφτά που, υπήρχαν μεν, αλλά όχι κάπου από όπου θα θέλαμε να τα πάρουμε. Και δεν θέλαμε να τα πάρουμε ακριβώς γιατί φανταζόμασταν τι θα επακολουθούσε. Τελικά η πραγματικότητα ξεπέρασε κατά πολύ τη φαντασία μας με αποτέλεσμα να έχουμε όλα αυτά τα θλιβερά που έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Εδώ όμως θα κάνω μια παρένθεση.

Έχουμε ακούσει όλοι την ατάκα ότι σε περιόδους κρίσης η Έλληνες γίνονται μια γροθιά. Αυτό μέχρι πριν λίγο καιρό, δεν απείχε απλώς από την πραγματικότητα, ήταν έτη φωτός μακριά. Αντιθέτως, οι διαφορές μας είχαν οξυνθεί σε βαθμό εμφυλίου. Αυτό όμως είναι μάλλον το πρώτο βήμα πριν την πολυπόθητη γροθιά, γιατί η ένωση τελικά επήλθε. Και, παρότι δεν θέλει κανείς τους να το παραδεχτεί, τα επεισόδια στις παρελάσεις δεν είχαν κανένα ίχνος διχασμού όπως οι περισσότεροι έσπευσαν να δηλώσουν. Τουναντίον στις παρελάσεις βρέθηκαν μαζί ακροδεξιοί, ακροαριστεροί, συνδικαλιστές, μαθητές, αγανακτισμένοι και όποιος άλλος έτυχε να είναι εκεί και ήταν όλοι ενωμένοι απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Κλείνω την παρένθεση και έρχομαι στο σήμερα. Σήμερα λοιπόν ο πρωθυπουργός μας είπε ότι για να μην υπάρχει διχασμός, θα πάμε σε δημοψήφισμα. Μα δεν καταλαβαίνει ότι αυτό από μόνο του δημιουργεί το διχασμό; Ποιος να το φανταζόταν ότι μετά το δημοψήφισμα για το αν θέλουμε βασιλευόμενη ή αβασίλευτη δημοκρατία θα κάναμε ένα για το αν θέλουμε ή όχι ένα δάνειο. Να μας ρωτάγατε κύριοι όταν παίρνατε τα δάνεια για τα οποία φτάσαμε εκεί που φτάσαμε πριν δύο χρόνια. Να μας ρωτάγατε αν θέλουμε να μπούμε στο ΔΝΤ. Όχι να μας ρωτάτε αν θέλουμε ένα δάνειο που ουσιαστικά είναι χαρισμένα λεφτά, αφού συνοδεύεται και από ένα κούρεμα σχεδόν ίσης αξίας με τα δανεικά.

Το πρόβλημά του όμως δεν είναι να τηρηθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες. Το πρόβλημά του είναι να μη χάσει την καρέκλα. Γιατί αν πάει σε εκλογές δεν υπάρχει περίπτωση να τις κερδίσει. Οπότε βάζει σαν δίλημμα ένα ανύπαρκτο θέμα για να το χρησιμοποιήσει σαν φρεσκάρισμα της προ διετίας εκλογικής του νίκης. Και δεν σκέφτεται ο αθεόφοβος ότι μπορεί και να ψηφίσουμε όχι μόνο και μόνο για να φύγει!

Αυτό το τελευταίο είναι και το σπουδαιότερο κατά τη γνώμη μου. Δεν συνηθίζω να γράφω εν θερμώ, συνήθως το αφήνω να καταλαγιάσει μέσα μου, διαβάζω αρκετά πράγματα και μετά διαμορφώνω άποψη. Αυτό όμως μου φάνηκε τραγικά προκλητικό. Να βάζει σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας και το ίδιο το ευρώ, μόνο και μόνο για να παραμείνει στην εξουσία άλλα δύο χρόνια. Τουλάχιστον ο χοντρός, όταν είδε τα δύσκολα, το έβαλε στα πόδια. Ας κάνει το ίδιο και αυτός· είναι και αδύνατος θα τρέξει πιο γρήγορα.

Για να μην παρεξηγούμαι: Δεν υποστηρίζω ότι με τις εκλογές θα έρθει κανένας καλύτερος. Και αυτό είναι μάλλον το πιο τραγικό από όσα μας συμβαίνουν. Αλλά ας υποθέσουμε ότι έχει αγνές προθέσεις και όντως το πρόβλημά του είναι να αποφευχθεί ένας διχασμός. Τι σκατά να πάω να ψηφίσω, για ένα δάνειο η σύμβασή του οποίου είναι πάνω από 200 σελίδες; Ναι ή όχι; Ουγκ!

Ο Ρομπέν των κηδεμονευομένων

Κάντε κλικ να μεγαλώσει

Τώρα που πληροφορηθήκαμε από τον πρωθυπουργό της χώρας μας ότι είμαστε υπό κηδεμονία, δηλαδή ανάξιοι να χειριστούμε τα φράγκα που (δεν) βγάζουμε, είναι καιρός να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, παράλληλα πάντα με τη δική μας ανοχή, μας οδήγησαν ένα βήμα πριν το δεύτερο "δυστυχώς επτωχεύσαμεν", το οποίο στο παρά πέντε το γλυτώσαμε.

Είναι καιρός λοιπόν για δράση. Αυτό το λένε όλοι, αλλά τι μπορεί να γίνει δεν μας λέει κανείς. Και αφού οι κυβερνήσεις απέτυχαν τι μας μένει; Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Μου ήρθε μια ιδέα, που και σε μας θα δώσει ψωμί να φάμε, και τη χώρα θα βγάλει από την κρίση.


Θα ιδρύσουμε την μη κυβερνητική οργάνωση "Ο Ρομπέν των κηδεμονευομένων". Αυτή η οργάνωση θα τυπώσει ένα χαρτονόμισμα, το ρομπένευρω, ή κηδεμονόευρω, ή δημητρόευρω (από το Δημήτρη Παπαμηχαήλ της φωτό), το οποίο θα συμφωνήσουμε να χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, αντί του κανονικού ευρώ. Αυτό αρχικά, θα το διαθέσει η οργάνωση σε όλους όσους έχουν ανάγκη (άνεργους, απολυμένους κλπ), κάτι το οποίο δεν είναι παράνομο, γιατί ούτε πλαστογραφία είναι, ούτε χρειάζεται να έχεις απόθεμα σε χρυσό για να κόψεις νόμισμα -κάτι που δεν βολεύει και πολλούς να είναι γνωστό, αλλά είναι μια παγκόσμια συμφωνία, εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα το ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να κόψει νόμισμα είναι ένα άλλο θέμα και εδώ όντως υπάρχει μια παρανομία, αλλά προς το παρόν το ξεπερνάμε και βλέπουμε.

Το νόμισμα λοιπόν θα το χρησιμοποιούμε για τις μεταξύ μας συναλλαγές, σε μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς θα έκλειναν -τουλάχιστον ας πάρουν μια παράταση- και θα κρατάμε τα κανονικά μας ευρώ για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, τα δάνειά μας κλπ. Στο μεταξύ η κυβέρνηση θα εξακολουθεί να ψάχνει δάνεια, ενώ εμείς θα έχουμε προσωρινά λύσει το πρόβλημά μας.

Όταν το πάρουν χαμπάρι ότι εμείς τη βρήκαμε τη λύση μας, θα προσπαθήσουν να μας βάλουν φυλακή. Τότε όμως, εμείς που θα έχουμε φτιάξει την οργάνωση, θα τους προτείνουμε να δανειστούν από εμάς, με το μισό επιτόκιο από ότι δανείζονται από τους ξένους. Το αποτέλεσμα θα είναι να το δεχτούν, αφού ήδη το νόμισμα θα κυκλοφορεί μεταξύ μας, οπότε γιατί να μη μας πληρώνουν και αυτοί σε ρομπενόευρα. Έτσι θα γίνει ευρέως αποδεκτό σαν νόμισμα εσωτερικής κατανάλωσης και θα αρχίσουν να δίνουν και οι τράπεζες δάνεια σε ρομπενόευρα.

Το κράτος θα κρατάει τα δικά του κανονικά ευρώ, για να πληρώνει το χρέος του προς τα έξω. Στο μεταξύ θα συνεχίσουμε λειτουργούμε κανονικά, μόνο που θα χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο το ευρώ και όλο και περισσότερο το δικό μας. Παράλληλα, θα φροντίσουμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας, αφού δεν θα μας στοιχίζει τίποτα πλέον το να παράγουμε δικά μας προϊόντα και να μαζεύουμε ευρώ. Όταν το χρέος μηδενίσει, ουσιαστικά θα κυκλοφορούν μόνο τα νέα μας νομίσματα. Τότε θα μετρήσουμε πόσα ευρώ έχουν απομείνει στην Ελλάδα και αναλόγως της διαφοράς με τα κυκλοφορούντα κηδεμονόευρα, θα κάνουμε μια υποτίμηση, και θα τα ξανααλλάξουμε σε ευρώ, αποσύροντάς τα για πάντα. Το αποτέλεσμα θα είναι να έχουν πληρώσει την κρίση όσοι έχουν πολλά λεφτά, γιατί μέχρι τότε θα τα έχουν αλλάξει όλα σε δημητρόευρα, οπότε ο καθένας θα πληρώσει πραγματικά με το μερίδιο που του αναλογεί.

Περί ελληνικής κρίσης (updated)

Ανακοινώθηκαν, λέει, σήμερα τα νέα μέτρα, για να γίνουμε καλά παιδιά και να σωθούμε από την καταστροφή. Δεν παρακολούθησα τηλεόραση, ούτε διάβασα εφημερίδες, απλά κάπου το πήρε το αυτί μου. Δε νομίζω ότι χρειάζεται άλλωστε. Πέρα από τις λεπτομέρειες, η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Το ΚΚΕ θα κάνει λόγο για αντιλαϊκή πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι ανάλογο, η ΝΔ θα πει ότι δεν έπρεπε να κόψετε από εκεί αλλά από αλλού και από αύριο, το ΠΑΜΕ, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και οι λοιπές δημοκρατικές (θου Κύριε) δυνάμεις του τόπου, θα κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους για απεργίες διαρκείας.

Είναι καιρός για κινητοποιήσεις; Σίγουρα ναι. Αλλά ας κάνουμε μια φορά κάτι λίγο διαφορετικό. Ας βάλουμε λίγο το μυαλό μας να δουλέψει. Αφού μας λείπουν λεφτά, κάποιοι τα πήραν, έτσι δεν είναι; Γιατί κανείς, μα κανείς, δεν ενδιαφέρεται για το ποιοι είναι αυτοί; Πέρα από κάποιες αόριστες αναφορές στο κεφάλαιο και τους πλούσιους, που πρέπει να πληρώσουν αντί για μας, όλοι αποπροσανατολίζουν τον κόσμο με αηδίες. Δεν αντέχω άλλο αυτή την ανοχή στα πάντα. Η κυβέρνηση έχει πάρει το ύφος "ότι έγινε έγινε, πάμε μπροστά" και όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος συγχωρούνται.

Αν πρέπει να ξεσηκωθούμε για κάτι, αυτό δεν είναι το τι θα βγάλουμε από την τσέπη μας. Πρέπει να απαιτήσουμε, έστω και από την ΕΕ, επιτήρηση και τακτοποίηση. Όσοι κλέβανε εξακολουθούν και κλέβουν. Οι άχρηστοι φορείς, που λειτουργούν μόνο για να παίρνουν κάποιοι μισθό, δεν αγγίζονται. Τα πρόστιμα που πληρώνουμε για τις διάφορες ακαταστασίες μας, με εκατομμύρια ευρώ την ημέρα (π.χ. παράνομες χωματερές), δεν μας νοιάζουν καθόλου. Η εκκλησία παραμένει αφορολόγητη. Το πρόγραμμα εξοπλισμών παραμένει αλώβητο. Και αυτά είναι όσα μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.

Δεν γράφω ήρεμος, ώστε να προσπαθήσω να κάνω το άρθρο όμορφο και ποιοτικό. Γράφω θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος. Δεν την αντέχω άλλο αυτή τη χώρα και τους κατοίκους της. Πρέπει να γίνει κάτι για να ελεγχθούν αυτά που ανέφερα παραπάνω, καθώς και πολλά ακόμα, και πρέπει να γίνει τώρα. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε πρόβατα του κάθε επαγγελματία απεργού και να φωνάξουμε για τα πραγματικά μας προβλήματα.

Σαν πρώτη κίνηση ας υπογράψουμε για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Προσωπικά θα εισηγούμουν μέχρι και τη δήμευση, αλλά ας αρχίσουμε από κάπου. Και κάποια στιγμή, ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε λίγο με τις παραλείψεις και τις παρανομίες της κάθε κυβέρνησης. Αντί να πληρώσουμε, ας κάνουμε λίγη δουλειά. Ας συμμαζευτούμε λίγο επιτέλους, αηδία έχουμε καταντήσει...

(Update 21:39)

Το έγραψα ως σχόλιο, αλλά, μετά και από το άρθρο του doctor, νομίζω ότι πρέπει να το ενσωματώσω στο κύριο άρθρο

Το σημερινό αλλά και το χθεσινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, εξηγούν σε μεγάλο βαθμό αυτά που λέω.

Εν αναμονή

Τον τελευταίο καιρό, παρακολουθώ το "σήριαλ" που παίζεται με το βιβλίο της κας Δραγώνα και τις παραποιήσεις συγκεκριμένων σημείων που δημοσιεύτηκαν, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από διάφορες πολιτικές πλευρές. Αναπόφευκτα, οι αντιδράσεις του Μίκη Θεοδωράκη και οι πέριξ αυτών συζητήσεις, είναι οι πιο κερδισμένες σε μερίδιο ενασχόλησης. Και αυτό διότι, αφενός είναι διαμετρικά αντίθετες με τις, μέχρι τώρα, γνωστές πολιτικές του πεποιθήσεις, σε σημείο να φτάνουν να ταυτίζονται πλήρως με τη αντίπερα όχθη και, αφετέρου, επειδή, παρά την πλήρη αποσαφήνιση των περί ων ο λόγος εδαφίων και την αποδεδειγμένη χάλκευσή τους, εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος την ίδια και απαράλλαχτη πολεμική εναντίων της.

Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω και εγώ ένα post, με αφορμή αυτό το θέμα και με πρόθεση να καταδείξω κάτι που εδώ και πολλά χρόνια πιστεύω ακράδαντα: Ότι οι έννοιες δεξιός, αριστερός και λοιπά, είναι εδώ και χρόνια απολύτως κενές περιεχομένου, νεκρές σε προχωρημένη αποσύνθεση, αλλά εμείς συνεχίζουμε, από τον πρώτο έως τον τελευταίο πολίτη σχεδόν όλων των κρατών, να περιφέρουμε τα εναπομείναντα λείψανά τους· έτυχε όμως, κατά διαβολική σύμπτωση εξαιρετικής σπανιότητας, να έχω ανοιχτή την τηλεόραση. Πήρε λοιπόν το αυτί μου κάτι, που έκανε το μάτι μου να αλλάξει θέση, το οποίο με τη σειρά του απαγόρευσε στον εγκέφαλό μου να συνεχίσει τις εντολές, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έκαναν τα δάχτυλά μου να γράφουν το κείμενο. Αφού το δάχτυλό μου έξυσε το αυτί μου για να κλείσει ο κύκλος, ενημερώθηκα για επικείμενο γεγονός, ήσσονος σημασίας υπό άλλες συνθήκες· δεδομένης της καταστάσεως όμως, αποφάσισα να αναβάλω το κείμενο για μερικές μέρες.

Το εν λόγω γεγονός, είναι ότι την Τρίτη ο Λαζόπουλος θα έχει Αλ Τσαντίρι. Υπό κανονικές συνθήκες, θα μου ήταν παντελώς αδιάφορο. Όμως ο Μίκης, μέσα σε ένα ντελίριο, λίαν επιεικώς, φαιδρών δηλώσεων επί του θέματος, έχει αναφέρει και κάτι για φίμωσή του ή αποκλεισμό του ή κάπως έτσι τέλος πάντων, από τα ΜΜΕ. Από την άλλη, ο Λάκης έχει καταφέρει ένα μοναδικό στα χρονικά επίτευγμα· να παραδίδει αντιρατσιστικά μαθήματα, διαβάζοντας, παράλληλα, κάθε λογής εθνικιστικά παραληρήματα και ιδιαίτερα του Μίκη. Σκέφτηκα λοιπόν να δω πρώτα κατά πόσο θα ασχοληθεί και αυτή τη φορά μαζί του και να σιγουρευτώ αν έχει 99% ή 100% άδικο, οπότε να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω μετά.

Υ.Γ. 1 Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θα είμαι μέσα στο χρόνο για 2 εργασίες που έχω να παραδώσω μέσα στις 2 επόμενες εβδομάδες για το Πανεπιστήμιο.

Υ.Γ. 2 Δεν βάζω κανένα link, γιατί έχω διαβάσει τόσα αξιόλογα πράγματα, που σίγουρα θα αδικούσα όσους θα ξέχναγα, καθώς και γιατί το internet βρίθει αποτελεσμάτων με πολύ απλά googlίσματα.

Υ.Γ. 3 Ζητώ συγνώμη για τα σχόλια που δεν έχω απαντήσει σε προηγούμενα posts. Ελπίζω να το έχω κάνει μέχρι αύριο το βράδυ.

Για το γνωστό e-mail

Πήρα και εγώ ένα e-mail (γράφω και εγώ διότι από μία γρήγορη αναζήτηση που έκανα στο internet είδα ότι το έχουν πάρει πολλοί και το έχουν ανεβάσει στα blog τους) και θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα. Κατ' αρχάς, διαβάστε το όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη.

"Πολλοί αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, αποφασίζουν να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό ή ακόμα και να μην πάνε στις κάλπες, με σκοπό να τιμωρήσουν έτσι, τα μεγάλα κυρίως κόμματα, ως υπεύθυνα για την κατάντια της χώρας. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο ΔΩΡΟ που μπορούν να κάνουν στα δύο μεγάλα κόμματα. Στις παρακάτω γραμμές θα εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία, γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ να υπάρχει μεγάλο ποσοστό Λευκών / Άκυρων / Αποχής, ώστε να αυξήσουν τα δικά τους ποσοστά.

Αν υποθέσουμε ότι το σύνολο των ψηφοφόρων είναι 100 (ποσοστό 100%), τότε με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, για να σχηματίσει ένα κόμμα αυτοδύναμη κυβέρνηση, χρειάζεται να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο του 42% από τα ΕΓΚΥΡΑ ψηφοδέλτια. Να το ψηφίσουν δηλαδή στο παράδειγμά μας 43 άτομα. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν μια σταθερή βάση ψηφοφόρων (ψηφοφόρους που θα τα ψήφιζαν ακόμα και αν γύριζε η γη ανάποδα, «βαμμένους» με άλλα λόγια), της τάξης του20% περίπου το κάθε ένα. Με αυτά τα δεδομένα, όποιο κόμμα κατορθώσει να πείσει άλλους 23 ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, συγκεντρώνει το ποσοστό που απαιτείται και σχηματίζει κυβέρνηση. Αν υποθέσουμε τώρα ότι από τους 100ψηφοφόρους του συνόλου, οι 25 δεν πάνε να ψηφίσουν, έχουμε δηλαδή αποχή25%.Από τους 75 που πάνε στις κάλπες, οι 8 ψηφίζουν λευκό και οι 7 ζωγραφίζουν μία μούντζα στο ψηφοδέλτιο πριν το ρίξουν (άκυρο). Έχουμε λοιπόν ποσοστό 15% λευκά / άκυρα. Αυτό σημαίνει ότι τα έγκυρα ψηφοδέλτια είναι 60 από τα 100 άτομα του συνόλου. Το 42% του 60 είναι 26. Οι 20 «βαμμένοι» οπαδοί του κάθε κόμματος θα τα ψηφίσουν ότι και αν γίνει. Επομένως, όποιο κόμμα μαζέψει άλλες 6 (ολογράφως ΕΞΙ) ΜΟΝΟ ψήφους σχηματίζει κυβέρνηση! Στην περίπτωση δηλαδή, που δεν έχουμε αποχή / λευκά / άκυρα, το πρώτο κόμμα χρειάζεται να πείσει 23 ακόμα ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, με ποσοστό 25% αποχή και 15% λευκά / άκυρα, χρειάζεται μόνο 6.Με απλά λόγια:ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΠΟΧΗΣ / ΛΕΥΚΩΝ / ΑΚΥΡΩΝ, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΨΗΦΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Πόσο λιγότερες; Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι για το 2007 είναι 9.824.223 (πηγή http://www.ypes.gr/ekloges/content/gr/ekl_kat_fr.htm). Το 42% αυτών είναι 4.126.174. Με τα ποσοστά του προηγούμενου παραδείγματος (25% αποχήκαι15% λευκά / άκυρα) το 42% γίνεται 2.475.705. Δηλαδή το πρώτο κόμμα χρειάζεται να μαζέψει 1.650.469 λιγότερες ψήφους. (Στην πράξη λόγω του εκλογικού συστήματος - κατανομή εδρών, εκλογικές περιφέρειες κλπ.- είναι ακόμα λιγότερες).

Σκεφτείτε το λοιπόν ξανά όσοι σκέφτεστε να ρίξετε λευκό, άκυρο ή να μην ψηφίσετε καθόλου. Εκτός αν δεν σας πειράζει να αποφασίσουν 2εκατομμύρια «βαμμένοι» οπαδοί του ενός ή του άλλου κόμματος, ΠΟΙΟΣ και κυρίως ΠΩΣ, θα κυβερνήσει τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων. Δεν πιστεύω όμως πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλιώς δεν θα διαβάζατε αυτό το blog.Πώς να εκφράσετε τη διαμαρτυρία σας; Ψηφίστε οποιοδήποτε μικρό κόμμα νομίζετε πως σας εκφράζει καλύτερα. Δώστε τη δυνατότητα σε πολλές διαφορετικές φωνές αντιπολίτευσης, να ελέγχουν και να υποχρεώνουν την κυβέρνηση που θα προκύψει, να ακούσει τη θέληση του λαού. Μη δώσετε κι άλλη ευκαιρία στους ανεπάγγελτους, με μόνο προσόν το όνομα του πατέρα ή του θείου τους, να σας εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά, για να ικανοποιήσουν τους χρηματοδότες και τους φίλους τους. Δώστε στη βουλή τη δύναμη που πρέπει να έχει. Τη δύναμη να εκπροσωπεί όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα συμφέροντά τους. (Εκτός αν είσαστε πολυεκατομμυριούχος εργολάβος δημοσίων έργων, οπότε ψηφίστε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει σημασία ποιο, το ίδιο είναι)."

Όταν έγραψα το Γιατί δεν θα ψηφίσω, κάπου στα σχόλια και τη συζήτηση που ακολούθησε εκεί, έγινε κάποια αναφορά και στα μικρά κόμματα, αλλά δεν νομίζω ότι ήμουν ξεκάθαρος, ότι αυτούς τους εμπιστεύομαι ακόμα λιγότερο. Με αφορμή το παραπάνω mail θα ήθελα να το αναπτύξω περισσότερο.

Τα μικρά κόμματα, ακριβώς επειδή είναι μικρά, δεν έχουν στο μυαλό τους να κυβερνήσουν ποτέ. Ξέρουν ότι θα είναι αντιπολίτευση και ως τέτοια φτιάχνουν το συντονισμό τους. Αυτό νομίζω ότι δεν είναι κάτι νέο. Οπότε, αν λέμε ότι μαυρίζουμε τον δικομματισμό, δεν νομίζω κανείς να εννοεί ότι περιμένει να δει αύριο τον Αλέκο ή την Αλέκα στο Μαξίμου. Αν κατά λάθος κάποτε συμβεί αυτό, νομίζω ότι θα είναι καταστροφικό.

Όταν όμως είσαι αντιπολίτευση ξέρεις ότι με το να διαφωνείς κερδίζεις ψήφους. Και εδικά αν δεν σκέφτεσαι να γίνεις ποτέ κυβέρνηση, αναγκαστικά σκέφτεσαι μόνο το συμφέρον σου. Και για να μην μακρηγορώ, δεν είδα ποτέ μια διαφωνία ουσιαστική από μικρό κόμμα. Διαφωνούν επαγγελματικά, γιατί μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν. Δεν έτυχε ποτέ, καμία κυβέρνηση, να μην φέρει στη βουλή ένα νόμο ο οποίος θα ήταν καλός;

Αυτά είναι γενικά. Σε αυτές τις εκλογές όμως, το σκηνικό που είναι το πιθανότερο μέχρι στιγμής είναι το εξής: Η Ν.Δ. κερδίζει με μικρή διαφορά (και όμως, είναι ακόμα μπροστά στις δημοσκοπήσεις) και μπαίνουν πέντε κόμματα στη βουλή, με πέμπτο κόμμα το ΛΑ.Ο.Σ. Άρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνει συνεργασία μεταξύ πρώτης και τελευταίου, εφόσον δεν υπάρχει αυτοδυναμία.

Και για να το πω απλά. Ψηφίζοντας μικρά κόμματα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δούμε συν-πρωθυπουργό τον Καρατζαφέρη! Εγώ αυτό το πράγμα δεν θα το έχω ψηφίσει.

Γιατί δεν θα ψηφίσω

Θέλω να γράψω μερικά πράγματα για τις εκλογές που έρχονται, αλλά είναι πολλά μέσα στο μυαλό μου και είναι όλα πολύ μπερδεμένα.

Το κυριότερο όμως που θέλω να πω είναι το ότι δεν θα ψηφίσω. Και θα προσπαθήσω να περιοριστώ μόνο σε αυτό. (Αν ξεφύγω και λίγο, παρακαλώ την επιείκειά σας.)

Ξέρω ότι αυτό είναι κόκκινο πανί για κάποιους. Τα επιχειρήματα που υπάρχουν κατά της μη άσκησης του εκλογικού δικαιώματος είναι πολλά και, σαφώς, έχουν τη βάση τους. Οπωσδήποτε σέβομαι αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για να μπορώ εγώ σήμερα να ψηφίζω και σίγουρα πιστεύω ότι η ψήφος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Όμως, η πολιτική κατάσταση είναι κάτι, το οποίο -πιστεύω- ότι πρέπει να αναθεωρείται συνεχώς. Πολύ μικρή σημασία έχει αν πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια που εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία στη χώρα μας ήταν το μεγαλύτερο αγαθό. Σήμερα τι είναι; Είναι τελικά η Δημοκρατία, η Δημοκρατία με την παρούσα μορφή, η αντιπροσωπευτική, η πανάκεια που ονειρεύονταν οι αντιστασιακοί της χούντας;

Συνήθως οι διανοούμενοι χρησιμοποιούν τη φράση του Τσώρτσιλ "η Δημοκρατία είναι ένα άθλιο πολίτευμα, άλλα είναι το καλύτερο από όσα έχουμε", φράση με την οποία συμφωνώ. Το θέμα είναι όμως πόσα χρόνια θα βολευόμαστε με το μη χείρον. (Είναι πάντως αξιοπερίεργο το γιατί οι πολιτικές επιστήμες έχουν μείνει τόσο πίσω, ενώ όλες οι άλλες επιστήμες έχουν κάνει φοβερά άλματα τα τελευταία χρόνια.)

Όμως η τρωτότητα της Δημοκρατίας δεν είναι ο μοναδικός λόγος που δεν θα ψηφίσω -θα έλεγα ότι είναι ο τελευταίος. Ένας άλλος, πολύ βασικός, είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζονται ακόμα τα κόμματα. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να μιλάμε για δεξιά, αριστερά και λοιπά παρωχημένα. Ένα τραγικά απλό παράδειγμα είναι η παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. σε σχέση με την προηγούμενη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οι μεν θέλουν να λέγονται δεξιοί και οι δε κεντροαριστεροί αλλά δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά στον τρόπο διακυβέρνησης. Να σημειώσω εδώ ότι δεν μιλάω για κλισέ τύπου "όλοι είναι ίδιοι" και "όλοι μας κλέβουν", αλλά για πραγματικό σύστημα διακυβέρνησης. Σε μία χώρα ενταγμένη σε ένα σύνολο σαν αυτό της Ε.Ε. τέτοιες ιδεολογίες είναι παντελώς άχρηστες. Η πολιτική που θα ακολουθηθεί, θα πρέπει να συμφωνεί στο γενικότερο πλαίσιο συμφερόντων των εταίρων μας και εκεί η όποια δεξιά ή αριστερή διαφωνία είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι εγκληματική. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα απέφευγαν την ταύτιση με ιδεολογίες, θα σκεφτόμουν σοβαρά έναν από τους δύο.

Ο αντίλογος στα παραπάνω είναι η στροφή στα μικρά κόμματα, όχι τόσο για διακυβέρνηση, όσο για πολυφωνία στη βουλή. Εδώ οι επιλογές γίνονται ακόμα πιο λίγες. Από τη μία τα κόμματα μιας μπερδεμένης αριστεράς. Μιας αριστεράς που επιμένει να σέρνει το πτώμα του κομμουνισμού στο όνομα της διαφωνίας για τα πάντα, υιοθετώντας ενίοτε και θέσεις διαμετρικά αντίθετες του δόγματός της. Πως να εμπιστευτώ ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάνει διαμαρτυρία για την αποποινικοποίηση της κάνναβης, και μετά τις δηλώσεις Παπανδρέου ότι θα πρέπει να το συζητήσουμε το θέμα, έχουν κάνει διαμαρτυρία για την μη αποποινικοποίηση; Και ας μην σχολιάσω καλύτερα τις θέσεις τους σε θέματα όπως το Μακεδονικό. Πλήρης ταύτιση με την άκρα δεξιά, για την οποία απλώς θα πω ότι δεν με κέρδισε ποτέ. Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι η περιβόητη πολυκομματική βουλή με κόμματα σαν το ΛΑ.Ο.Σ. μου φαίνεται πολύ επικίνδυνη.

Αν θα είχε χρήση μια ιδεολογία σήμερα, αυτή θα ήταν μόνο η οικολογία. Το περιβάλλον είναι το βασικό μας πρόβλημα, όχι ο καπιταλισμός ή ο κομμουνισμός. Αλλά και εκεί συνήθως τα κάνουμε χάλια. Συνήθως όποιος ασχοληθεί με το θέμα, ή θα περιοριστεί στις κατάρες για το που έπεσε η στάχτη του τσιγάρου, ή θα έχει το επίπεδο και τη σοβαρότητα του Βεργή.

Ας αφήσω στην άκρη και τις ιδεολογίες για να περάσω σε πιο πρακτικά θέματα. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα υποσχόταν διαχωρισμό κράτους εκκλησίας. Είναι πολλά τα λεφτά που πηγαίνουν στην ήδη πάμπλουτη ελληνική εκκλησία και θα έσωζαν πολλούς άλλους τομείς. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα κατέγραφε την περιουσία της εκκλησίας και βεβαίως θα την φορολογούσε. Από που και ως που αυτή η περιουσία παραμένει πάντα ανέγγιχτη; Θα κέρδιζε την ψήφο μου ένα κόμμα που θα μείωνε το κονδύλι για το στρατό. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Δεν λέω να μείνουμε τελείως άοπλοι, αλλά αυτός ο αγώνας δρόμου που κάνουμε με τους εξοπλισμούς μας έχει φέρει, μια κουτσουλιά γη, στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως στην κατάταξη των χωρών που χαλάνε τα περισσότερα λεφτά για όπλα.

Αυτά τα δύο και μόνο να διόρθωνε κάποιος -εκκλησία και στρατός- θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη θέση. Όμως υπάρχουν και αλλού προβλήματα. Πρέπει κάποτε κάποιος να ασχοληθεί με την αξιολόγηση και την παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Το οποίο φυσικά σημαίνει άρση της μονιμότητας. Και μέσα στο δημόσιο τομέα είναι βέβαια και η παιδεία. Δεν ξέρω κανέναν ο οποίος να ήταν φοιτητής και να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μία ιστορία για αυθαιρεσία καθηγητή. Ο ένας διδάσκει υποχρεωτικά το βιβλίο που έχει γράψει ο ίδιος πριν από σαράντα χρόνια και δεν περνάει κανέναν άμα δεν το αγοράσει, ο άλλος κόβει το 90% των υποψηφίων γιατί έτσι γουστάρει, και γενικά ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, γιατί δεν τον ελέγχει κανένας. Η παιδεία έχει καταντήσει ένας μαραθώνιος αποστήθισης άχρηστων πραγμάτων για την είσοδο το πανεπιστήμιο, και μετά το χάος. Δεν θα επεκταθώ για τα προβλήματα της παιδείας γιατί έχω ξαναγράψει σχετικά. Όμως θα ήθελα να πω ότι θα εμπιστευόμουν για πολιτικό έναν άνθρωπο ο οποίος θα ανέθετε να γραφτεί ένα σοβαρό βιβλίο ιστορίας και θα είχε σοβαρά αντιπολιτευτικά επιχειρήματα όταν άνοιγε η συζήτηση για τα πανεπιστήμια.

Θα ψήφιζα έναν άνθρωπο που θα ολοκλήρωνε εκείνο το έρημο το κτηματολόγιο, πριν καεί και το τελευταίο ραδίκι. Θα ψήφιζα κάποιον ο οποίος θα ασχολούνταν πραγματικά με τη χώρα που μένει και όχι μόνο με τις προσωπικές του φιλοδοξίες, ή την καλοπέρασή του. Θα ψήφιζα έστω κάποιον ο οποίος θα απαντούσε σε μία ερώτηση, και δεν θα ξέφευγε με υπεκφυγές, ξύλινη γλώσσα και "αφήστε με να ολοκληρώσω". Θα χαιρόμουν να έβλεπα έναν σοβαρό αρχηγό κόμματος, με νέο επώνυμο, εκτός των φεουδαρχών που κυβερνάνε τόσες δεκαετίες.

Όμως δυστυχώς, στην πολιτική σκηνή σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Γι αυτό και δεν θα ψηφίσω. Όχι θα ρίξω άκυρο ή λευκό, δεν θα πάω να ψηφίσω. Αφενός γιατί είναι πολύ μπλεγμένο τελικά το υπέρ ποιου πάνε τα Α/Λ και αφετέρου διότι το να μην ψηφίσεις είναι παράνομο, άρα επαναστατικό. Μπορεί να μην εφαρμόζονται πλέον οι κυρώσεις, αλλά όταν θέλεις να αλλάξεις κάτι πρέπει να το κάνεις με ένα λίγο φωναχτό τρόπο.

Για ένα πράγμα μόνο στεναχωριόμουν, αλλά και αυτό άρχισε να διορθώνεται. Τα τελευταία χρόνια η αποχή όλο και μεγαλώνει, όμως αυτό όλοι απέφευγαν να το σχολιάσουν. Κανέναν πολιτικό δεν τον συμφέρει να φαίνεται αποχή, γιατί έτσι επιβεβαιώνεται η απαξίωση. Όμως τώρα είμαι blogger! Όπως και πολλοί άλλοι. Και μπορεί να μην πραγματοποιηθεί το όνειρό μου να μαζευτεί όλος ο κόσμος έξω από τα εκλογικά κέντρα, αρνούμενος να μπει μέσα να ψηφίσει αν δεν αλλάξει κάτι, αλλά σίγουρα οι απέχοντες σήμερα έχουν ένα τρόπο να φανούν.