Το θέμα σήμερα είναι οι τίτλοι. Μου αρέσουν οι μεγάλοι τίτλοι. Πιστεύω ότι ο μικρός τίτλος είναι λίγο άχρωμος και παραπλανητικός. Ενώ ένας μεγάλος, περιγραφικός τίτλος είναι άλλο πράγμα.
Γι αυτό λοιπόν σήμερα θα αλλάξω τους τίτλους από τα τελευταία μου κείμενα.
Και ξεκινάω με το τελευταίο: "
Περί λογοπαιγνίων". Πφφ… Δεν θα ήταν πιο ωραίο αν λεγόταν "
Περί λογοπαιγνίων και εναλλακτικής ποιητικής"; Αλλά πάλι λίγο μικρό μου φαίνεται.
Το ακριβώς προηγούμενο λέγεται "
Ωδή σε ένα τέλος". Αλλά μέσα δεν μιλάει μόνο για το τέλος, λέει και για άλλα δύο πράγματα. Πιο σωστά λοιπόν θα ήταν "
Οι Stomp, το Mundobasket, και μια ωδή σε ένα τέλος". Θα μου πείτε τώρα εσείς, ατελείωτοι αναγνώστες μου, ότι ο τίτλος είναι τίτλος και όχι περιεχόμενα. Και λοιπόν; Αν εγώ θέλω να βγάλω ένα βιβλίο και αντί τίτλου να έχει μόνο τα περιεχόμενα ποιο το πρόβλημα. Και για να υποστηρίξω την άποψή μου σας παραθέτω μερικές γραμμές από τον αγαπημένο μου Tom Robbins, και συγκεκριμένα την αρχή του εκατοστού κεφαλαίου, του "Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν"
Να, λοιπόν, που φτάσαμε και στο κεφάλαιο 100. Το γεγονός απαιτεί ένα μικρό εορτασμό. Είμαι ο συγγραφέας και, συνεπώς κάνω το ίδιο επάγγελμα που κάνει και ο Θεός: αν πω ότι αυτή η σελίδα είναι ένα μπουκάλι σαμπάνια, είναι ένα μπουκάλι σαμπάνια. Λοιπόν, αναγνώστη, θα πιεις μαζί μου ένα ποτηράκι; Προτιμάς γαλλική αντί για ντόπια; Εντάξει. Θα την κάνω γαλλική. Εις υγείαν!Συνεχίζοντας την κάθοδο στο recent posts (τώρα που σας έπεισε ο Tom και έχω την αμέριστη προσοχή σας) βλέπουμε το "
Bloggers και blooks". Σιγά τον τίτλο. Έτσι στα γρήγορα μου έρχεται κάτι σαν "
Πώς να γίνεις ένας από τους τέσσερις-χιλιάδες-ανθρώπους-που-βγάζουν-βιβλίο-κάθε-χρόνο κάνοντας το κέφι σου, άντε και στα δικά μας". Χορταστικότατο, μη μου πείτε. Μπορούσα και καλύτερα.
Φτάσαμε στο "
Βόλτα με το τραμ (ταράμ)". Πάλι καλά που έβαλα και αυτό το ταράμ και μεγάλωσε λίγο. Αλλά πολύ λίγο. Γιατί το πρέπον θα ήταν "
Η χαρά του παιδιού, ένα αστικό μέσο που επιτέλους το ανακάλυψα και εγώ με το μωρό μου –να δω πότε θα μπω και στον προαστιακό- και ένα παλιό ρεμπέτικο για να ευθυμήσουμε". Εδώ επιτελώ διπλό έργο. Αφενός κάνω τον τίτλο ανθρώπινο, αλλά και αφετέρου θίγω ένα θέμα (τον προαστιακό) το οποίο ήθελα μεν να το θίξω, το ξέχασα δε. Και όποιος σκεφτεί ότι τώρα έκανα τίτλο το πρόχειρο για σημειώσεις ή το σκελετό, τον παραπέμπω και πάλι δύο παραγράφους πιο πριν, στον Tom.
Η συνέχεια μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα αφιέρωμα σε ένα φίλο. Η αλήθεια είναι ότι το post ήταν καθαρά προσωπικό και κανείς δεν κατάλαβε σε τι επέτυχε ο φίλος τούτος, αλλά και πάλι ο τίτλος ήταν μικρός, παρότι άνω του μέσου όρου. Επίσης πρέπει να πω ότι ανέβηκε ταυτόχρονα σε δύο blogs, στο δικό μου και στη
sofi-k (και
εδώ ένα δικό της παράδειγμα πολύ ωραίου τίτλου). Γι αυτό λοιπόν θα έπρεπε να λέγεται "
Πολύ μας συγκίνησες ρε μάγκα με αυτό το τηλεφώνημα και γι αυτό παρατήσαμε τις δουλειές μας και ανεβάσαμε τα κάτωθι και οι δύο" αντί του ξερού "
Συγχαρητήρια Σπύρο aka last drive".
Δε νομίζω ότι έχει κανένα νόημα να κάτσω να το κάνω αυτό και για τα υπόλοιπα 15 posts. Φαντάζομαι ότι πήρατε μια ιδέα του τι σημαίνει για μένα τίτλος. Σε όσους άρεσε η ιδέα μου και θα ήθελαν κάτι αντίστοιχο, είμαι στη διάθεσή τους. Αντί επιλόγου λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου για τον τίτλο αυτού του κειμένου (τον οποίο, βέβαια, εσείς θα έχετε κιόλας δει). Ναι, δε νομίζω ότι μπορώ να του δώσω άλλο όνομα από "Τίτλοι"!
Υ.Γ. Πολύ εσωστρέφεια έχει πέσει στο blog μου. Αν ξαναγράψω κάτι παρόμοιο λιθοβολείστε με.
Αναρτήσεις
