Εκ του μη όντος

Ανέκαθεν ο Τύπος στην Ελλάδα ήταν ένα παραμάγαζο των κυβερνήσεων. Άλλοτε με τα χαρισμένα δάνεια, τα απλήρωτα ταμεία, τα δοσμένα κάτω από το τραπέζι δημόσια έργα και τώρα με την κρατική διαφήμιση. Η διαφορά με παλιά; Τώρα ο «χρηματισμός» των media γίνεται με ένα μανδύα νομιμότητας. Τον οποίο πολύ συχνά τα άγαρμπα και άπληστα αγόρια σκίζουν. Πρόσφατο παράδειγμα: Οι λίστες με κρατική διαφήμιση που δημοσίευσε η Zougla.gr και στις οποίες κορυφαίες αναδεικύονται εφημερίδες και media που κινούνται μεταξυ Βουλής και υπονόμου. Συμπερασματικά, εμετός.

Αγαπητή Lifo, αγαπητέ κύριε Τσαγκαρουσιάνε,

Αφού δηλώσω ένθερμος αναγνώστης του εντύπου σας -καθώς και της Athens Voice, και μόνο αυτών των δύο από όλα τα free press που κυκλοφορούν- θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μία παρατήρηση.

Συνηθίζουμε να κατηγορούμε την τηλεόραση ότι, μη έχοντας με τίποτα να ασχοληθεί, ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια. Για παράδειγμα ένας πρωινός παρουσιαστής κάνει ένα σαρδάμ, το οποίο σχολιάζει ο Θέμος το βράδυ, τον οποίο σχολιάζουν τα μεσημεριανά την επομένη, τα οποία σχολιάζει ο Λάκης την ερχόμενη Τρίτη κ.ο.κ. Μήπως εδώ και αρκετό καιρό έχετε πέσει στην ίδια παγίδα;

Ασφαλώς αντιλαμβάνομαι την αδικία που συντελείται σε βάρος σας. Αλλά γιατί πιστεύετε ότι τελικά όλο αυτό αφορά τόσο πολύ τους αναγνώστες σας; Και καλά να μένει σε εκείνη τη στήλη με τις σύντομες προτάσεις και τη σέξι φωτογραφία -πραγματικά διασκεδαστική, αν και πρακτικά αδιάφορη για τα ενδιαφέροντα των αναγνωστών σας- ακόμα και αν αναγκαζόμαστε να το βλέπουμε σχεδόν κάθε βδομάδα. Αλλά το να ασχολείστε σε ολόκληρο το editorial του τεύχους σας, εκφράζει πραγματικά παράπονο.

Το πρόβλημά μου βέβαια, δεν είναι ότι έχετε παράπονο. Αν έχετε, δικαίως το έχετε και δικαίως το εκφράζετε. Άλλωστε και εγώ το ίδιο κάνω μέσα από το μέσο μου· γιατί να μην κάνετε και εσείς το ίδιο μέσα από το δικό σας, που είναι και απείρως μεγαλύτερης εμβέλειας; Εκείνο όμως που πραγματικά άρχισε να με εκνευρίζει είναι ότι πλέον το αντιλαμβάνομαι όλο αυτό το παράπονο, όχι σαν αδικία κατά των μη διαπλεκόμενων, αλλά ως "γιατί, γαμώτο, να μην είμαι και εγώ διαπλεκόμενος". Κάτι σαν το παράπονο του δημοσίου υπαλλήλου ότι όλοι κλέβουν την εφορία, όχι επειδή όλοι την κλέβουν, αλλά επειδή δεν μπορεί αυτός να την κλέψει. Αν τέλος πάντων σας ενοχλεί τόσο πολύ, διαπλεχθείτε.

Και για να κλείσω αυτή την επιστολή αιτιολογώντας ακόμα περισσότερο την ύπαρξή της, με τόσα λεφτά που χάνονται σε εξοπλισμούς, με τόσα λεφτά που χάνονται στην εκκλησία και να μη σχολιάσω καν τα τελευταία σκάνδαλα με δομημένα ομόλογα, Βατοπαίδια κλπ, πραγματικά το τελευταίο που με απασχολεί ως αναγνώστης σας, είναι το που πάνε τα λεφτά της κρατικής διαφήμισης.

Με πραγματική εκτίμηση για το έντυπό σας,

aggelos-x-aggelos

Το ένστικτο του θανάτου

Όταν ο Φρόιντ παρατήρησε ένα παιδάκι, το οποίο ήταν πολύ χαρούμενο με ένα παιχνιδάκι που είχε στα χέρια του, να το κρύβει και να το ξαναβρίσκει μετά από λίγο, με αποτέλεσμα να περνάει μια μικρής διάρκειας στεναχώρια, το έψαξε λίγο βαθύτερα και τελικά, χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες για το πως και γιατί, το ονόμασε ένστικτο του θανάτου. Σαν να μας λέει δηλαδή (και παρακαλώ όποιος από τους αγαπητούς και ατελείωτους αναγνώστες μου με συλλαμβάνει να λανθάνω, παρακαλώ να μου χώσει κανένα σφαλιαροσχόλιο μετά της σχετικής διόρθωσης) ότι ο άνθρωπος τελικά δεν μπορεί να ζήσει απόλυτα ευτυχισμένος, αλλά χρειάζεται και κάποιες δόσεις λύπης.

Αυτό επεκτείνεται σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Συνηθίζουμε δε, τους ανθρώπους που το παρακάνουν να τους λέμε αυτοκαταστροφικούς, αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι απλώς έχουν πιο ανεπτυγμένο ένα ένστικτο που έχουμε όλοι μας. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να διακόπτουν την ψυχανάλυση όταν κοντεύουν να θεραπευτούν, αυτό τους κάνει να μπλέκουν σε καταχρήσεις χωρίς γυρισμό, σε αδιέξοδες σχέσεις, σε καταθλιπτικές δουλειές και διάφορα άλλα.

Και άντε να παραδεχτώ ότι τα παραπάνω έχουν μια γοητεία. Ίσως η αίσθηση ότι θα επιτευχθεί κάτι δύσκολο, ίσως η πρόκληση, ίσως ο τσαμπουκάς ότι "εγώ θα τα καταφέρω" ή ακόμα το ότι δεν είναι εμφανής από την αρχή ο κίνδυνος. Πραγματικά όμως, θα ήθελα να ήξερα ποιο είναι αυτό το γαμημένο το ένστικτο, που ενώ ξέρεις την κατάληξη, την βλέπεις να έρχεται και ξέρεις πόσο πολύ θα πονέσει, αυτό δεν σε αφήνει να πας στον οδοντίατρο πριν πέσεις ξερός από τον πόνο!