Η εξομολόγηση μιας μετοχής

"Αγαπημένοι μου επενδυτές,

Είμαι μία μετοχή όπως όλες οι άλλες μετοχές του κόσμου, που έχω σκοπό να ανέβω όσο πιο ψηλά μπορώ. Για τον σκοπό αυτό θα χρησιμοποιήσω όλα τα μέσα που έχω στη διάθεσή μου και σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω για το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε, αλλά δεν είστε μόνο εσείς που έχετε επενδύσει πάνω μου· πάνω από όλα είμαι εγώ. Έχω προσωπικό όφελος να είμαι μία επιτυχημένη μετοχή, μια μετοχή καλύτερη από όλες τις άλλες.

Στη διάρκεια της ζωής μου λοιπόν θα κάνω κάποιες επιλογές και κινήσεις που θα θεωρήσω εγώ σωστές για μένα και αν μου βγουν, θα είστε ωφελημένοι και εσείς. Θα πάρω τα ρίσκα μου και θα διαγράψω μία πορεία, που σαν στόχο θα έχει το να αισθανθώ ότι έζησα τη ζωή μου όσο πληρέστερα γινόταν. Σε αυτήν την περίπτωση όλοι θα είμαστε χαρούμενοι. Αν δεν μου βγουν όμως, και καταστραφώ, και ξεπέσω, το μόνο που σας δικαιολογώ να μου πείτε είναι "δεν θέλω πια να έχω παρτίδες μαζί σου". Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να γυρίσετε και να μου πείτε μας πρόδωσες. Είχατε πάντα την επιλογή να μην νταραβερίζεστε μαζί μου, να μην επενδύσετε σε μένα. Και εγώ είχα πάντα τον εαυτό μου. Σαφώς και πάντα ενδιαφερόμουν για εσάς και ήμουν υπερήφανος που επιλέξατε να σχετίζεστε με μένα, προσδοκώντας βέβαια σε κάποιο αμοιβαίο όφελος, αλλά δεν μπορείτε με τίποτα να μου αρνηθείτε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης· τον εαυτό μου τον διαθέτω όπως νομίζω εγώ καλύτερα.

Αγαπημένοι μου επενδυτές, αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλω στη ζωή μου και δεν θελήσετε τότε να σταθείτε δίπλα μου, κάντε μου μία χάρη: Αφήστε με ήσυχο."

Τώρα αντικαταστήστε την λέξη μετοχή, με τη λέξη άνθρωπος - φίλος - συγγενής - γκόμενος - whatever, και ξαναδιαβάστε το.

Καναπές αντί δρόμου

Τη χρονιά που πέρασε, οι bloggers βρεθήκαμε πολλές φορές στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Κάτι η Αμαλία, κάτι οι φωτιές στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο, ήμασταν συνέχεια στους δρόμους και φωνάζαμε, αλλά και παίζαμε σε όλα τα ΜΜΕ. Αυτό ήταν καλό γιατί έτσι μας έμαθε και ο πολύς κόσμος. Σε μια καινούρια προσπάθεια, δεν είναι κακό στην αρχή να στηριχτείς σε παλιές μεθόδους. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο;

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι πρέπει όχι μόνο να συνεχίσουμε τον όποιο αγώνα ξεκινήσαμε, αλλά και να τον επεκτείνουμε. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που ο καθένας έχει βήμα για να μπορεί να πει τη γνώμη του και να μην τον ξέρει κανείς. Είναι καιρός να καταγγείλουμε ανώνυμα ή και επώνυμα (άλλο θέμα) όσα μας ενοχλούν και να είμαστε σίγουροι ότι κάποιος μας προσέχει.

Όμως ο τρόπος με τον οποίο θα συνεχίσουμε είναι ένα θέμα που ίσως πρέπει να το δούμε διαφορετικά. Η δύναμη του blogger κατά τη γνώμη μου, είναι τα κείμενά του. Εκεί είναι οι αγώνες του. Ο blogger στο δρόμο βγαίνει μόνο για να μαζέψει υλικό και να γυρίσει σπίτι του να το postάρει. Και σε αυτό είναι μόνος και έτσι πρέπει να παραμείνει. Συλλογικότητα στους αγώνες των bloggers, μπορεί να υπάρξει μόνο με τη δημιουργία ομαδικών blogs. Και οι όποιοι αγώνες, πρέπει να είναι πρωτότυπες ιδέες (σαμποτάζ προϊόντων, αποχή από δραστηριότητες κλπ.). Αυτοί που ο blogger θέλει να πάρουν το μήνυμα, θα το πάρουν βλέποντας τις επισκέψεις του να ανεβαίνουν και τα σχόλιά να του λένε "έτσι είναι, έχεις δίκιο, και εγώ μαζί σου".

Το ξέρω ότι με αυτή την άποψη διαφωνούν πολλοί, ίσως οι περισσότεροι. Συζητούσα με ένα φίλο μου -όχι blogger- και μου έλεγε ότι η διαδήλωση στο Σύνταγμα δεν έπρεπε να γίνει Κυριακή απόγευμα, αλλά μεσημέρι Δευτέρας. Έτσι θα ενοχλούσε τους πάντες και θα έκανε περισσότερη αίσθηση. Συγνώμη, οι φωτιές δεν έκαναν αρκετή αίσθηση; Έπρεπε να ταλαιπωρηθεί και ο κόσμος που δεν είχε όρεξη να συμμετάσχει σε αυτό;

Το να κλείνονται οι δρόμοι το θεωρώ παρωχημένο και αναχρονιστικό. Οι διαδηλώσεις πρέπει να εκλείψουν και να φυλαχτούν σε ένα ντουλαπάκι για αν μας προκύψουν θέματα σαν και αυτά που τις γέννησαν, ειδικά σήμερα που μπορούμε να φωνάξουμε και με άλλο τρόπο. Δεν μπορεί να εξισώνεται σε διαμαρτυρία η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος με τη χορήγηση του ΕΚΑΣ. Και οι φωτιές μπορεί να μην ήταν τόσο μικρό θέμα σαν το ΕΚΑΣ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν και χούντα.

Ο τρόπος που προτείνω, η πιο σωστά ο τρόπος που λέω να αποφύγουμε από δω και πέρα, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν "αντίσταση του καναπέ", αλλά δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που εννοούσαμε παλιότερα. Σήμερα η φράση παίρνει ένα καινούριο νόημα· και από τον καναπέ σου μπορείς να είσαι ενεργός πολίτης. Ακόμα και αν δεν γράφεις σε κάποιο blog, το να επιλέξεις να ενημερώνεσαι μέσω εναλλακτικών δικτύων είναι και αυτό πολύ σημαντικό. Το μόνο που θεωρώ κακό σήμερα είναι να παραμένεις παθητικός δέκτης, τη στιγμή που έχεις πολλούς διαύλους επικοινωνίας.

Πάνω από όλα όμως, ο blogger που θέλει να σώσει τον κόσμο, πρέπει πρώτα να διορθώσει τον εαυτό του. Και μη μου πείτε ότι από όλο αυτό τον κόσμο που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα το καλοκαίρι, δεν ήταν ούτε ένας με αυθαίρετο, όλοι ανακυκλώνουν το παραμικρό, ότι κανείς δεν έχει δώσει φακελάκι ή δεν έχει λαδώσει εφοριακό. Το πίστευα ανέκαθεν και τώρα μπορώ να το πω: Όσοι φωνάζουν πιο δυνατά, συνήθως θέλουν να καλύψουν δικές τους ανομίες. Και το να βλέπεις κόσμο να δρα σύμφωνα με αυτό που ξέρεις ότι είναι η γενική απαίτηση προς τους άλλους, είναι αφενός το καλύτερο παράδειγμα και αφετέρου ο σωστός τρόπος δράσης. Ενεργοί πολίτες είναι αυτοί που κάνουν όσα ζητούν από τους άλλους.

Η γνώμη μου λοιπόν, είναι ότι πρέπει να αφήσουμε τους δρόμους και να επιστρέψουμε στις οθόνες μας και τα πληκτρολόγιά μας. Και πάνω από όλα, πριν σηκώσουμε διδακτικά το δάχτυλο προς όλους, να είμαστε σίγουροι ότι πράττουμε πρώτοι εμείς το σωστό. Γιατί όποιος φωνάζει πολύ, τελικά δεν ακούγεται.

Bloggers και μη, καλή χρονιά και χρόνια πολλά!

Υ.Γ. Με συγκινεί πολύ αυτός ο νέος τρόπος μέτρησης του χρόνου. Κάθομαι και κοιτάω πόσο μεγάλη είναι η λίστα με του αρχείου στη αριστερή στήλη του blog μου. Μικρούλα στην αρχή της χρονιάς και μεγαλώνει προς το τέλος. Πολύ χαίρομαι που αυτό το post θα την μικρύνει και πάλι.