Πώς να καταργήσουμε τις περιττές δαπάνες

«Κι ο στρατηγός ο γνωστικός για τα πιο μισητά θυσίασε τα πιο ακριβά του˙ το τέκνο του, τη χαρά του σπιτιού του, τα χάρισε στον αδελφό του, για να βρη εκείνος την γυναίκα του την κλεμμένη με το θέλημά της κι όχι με το στανιό».
Ευριπίδου «Τρωάδες», στ. 370-373, Άπαντα Αρχαίων Ελλήνων, εκδόσεις Πάπυρος σελ. 35

Εδώ μιλάει η Κασσάνδρα. Φημίζεται για τις δυσοίωνες προφητείες της αλλά η αλήθεια και η ακρίβεια είναι κακοί οιωνοί μόνο για εκείνους που επιλέγουν να ζουν δίχως αυτές. Η κόρη της Εκάβης, που ετοιμάζεται να καταντήσει «κρυφό ταίρι στο κρεβάτι του Αγαμέμνονα» (στ. 252) αφηγείται εικόνες από το μέλλον κι εξηγεί τις βάσεις τους στο παρελθόν, ευρισκόμενη σε κατάσταση ιερής μανίας. Η στάση της απέναντι σ’ εκείνον που πάτησε την πατρίδα της κι ετοιμάζεται να την ατιμάσει χαρακτηρίζεται από

Τα πικρά μαθήματα των κακών ονείρων

«Το βασίλειο του Ύπνου». Έργο του Giulio Carpioni (1613 – 1678).

«Ο Ζευς έβαλε τους θνητούς στης φρονήσεως τον δρόμο, αυτός εκύρωσε τον νόμο 'το πάθημα να είναι μάθημα'. Ακόμα και στον ύπνο μας, μας στάζει στην καρδιά ο πόνος, που θυμίζει τα παθήματά μας, κι έρχεται, θέλομε δεν θέλομε, να μας σωφρονίσει. Βέβαια η σκληρή αυτή χάρι μάς δίδεται απ' τους θεούς, που κάθονται στο σεμνό τους θρόνο». 
Αισχύλου «Αγαμέμνων», στ. 176-183, Άπαντα Αρχαίων Ελλήνων, εκδόσεις Πάπυρος σελ. 32

Ίσως να μην είχαν χρειαστεί τόσες πολλές επιστημονικές έριδες, συνέδρια, δημοσιεύσεις, δαπάνη χρόνου,  χρημάτων, άσκοπες θυσίες ελπίδων και απόπειρες αντιμετώπισης τόσων φαινομενικά δυσεπίλυτων ζητημάτων αν οι πολιτισμένοι άνθρωποι μπορούσαν να εμβαθύνουν στην ελληνική τραγωδία αντί να θεοποιούν επιστημονικοφανείς

Ευμενίδες για τους Έλληνες

Ο ναός του Απόλλωνος στους Δελφούς

Απόλλων: «Δεν θα σ' εγκαταλείψω. Ως το τέλος θάμαι κοντά σου φύλακας• αλλά και μακριά αν είμαι, δεν θα φανώ ήπιος στους εχθρούς σου. [...] Όμως εσύ να φεύγης ποτέ μην κουρασθής• γιατί θα σε καταδιώκουν επάνω στην απέραντη ξηρά, πάντα, και όταν σε γη σε φέρουν τα πλανητικά σου βήματα και όταν από θάλασσα κι από νησιά περνάς. Και μην κουράζεσαι να υποφέρης τούτον σου τον κόπο, ως που να φτάσης στην πόλι της Παλλάδος και να καθίσης αγκαλιάζοντας το παλαιό της άγαλμα».
Αισχύλου, «Ευμενίδες», στ. 64-80, εκδόσεις Πάπυρος, σελ. 27

Ο ίδιος ο Απόλλων μιλάει σ' αυτό το απόσπασμα. Απευθύνεται στον Ορέστη, που σκότωσε τη μητέρα του, Κλυταιμήστρα, και τον εραστή της, Αίγισθο και τον κυνηγούν οι Ερινύες. Ο νουνεχής θεός του ελληνικού φωτός καθησυχάζει τον Ορέστη για το μέλλον του και για την ισορροπία της ταραγμένης ψυχής του. Παραμένει φίλα διακείμενος προς τον