ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Πριν κάποιες μέρες παρακολουθούσα μία ταινία όπου ο πρωταγωνιστής ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά πιο πριν, ήθελε να γυρίσει αυτή τη μία ακόμη εβδομάδα ζωής του σε ταινία, ώστε όλος ο κόσμος να μπορέσει να κατανοήσει κάποια πράγματα. Ήθελε σαν κύριο στόχο να δείξει ότι ενώ όλοι οι φίλοι του, συνάδελφοι του και εργοδότες του τού είχαν γυρίσει την πλάτη (ενώ τους είχε δηλώσει ότι θέλει να αυτοκτονήσει), ξαφνικά όταν τους είπε ότι γυρίζει τις τελευταίες μέρες ζωής του σε ταινία και ότι θέλει από αυτούς να συμμετάσχουν, όλοι του συμπαραστάθηκαν για τα μάτια του φακού. Στο τέλος (για να μην πολυλογώ) ανακαλύπτει ότι πρέπει να ζήσει, γιατί ακόμη και αυτό το τελευταίο λεπτό της ζωής του, δίπλα του καθόταν ο άνθρωπος που κράταγε την κάμερα (και που είχε γνωρίσει μόλις πριν 1 εβδομάδα), προσπαθώντας να τον βοηθήσει να αποφύγει τον θάνατο.

Με άλλα λόγια, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι νιώθουν τόσο μόνοι (είτε αυτό ισχύει, είτε δεν ισχύει) ή ακόμη χειρότερα νιώθουν ότι κανένας πια δεν νοιάζεται και ότι όλοι είναι υπηρέτες μόνο της προβολής του εαυτού τους (όχι πως και αυτό τους ικανοποιεί). Παρόλα αυτά, η παρουσία και μόνο ενός ακόμα που δεν είναι μαζάνθρωπος, του δίνει μία ελπίδα σωτηρίας του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο, ότι λίγοι θα βρεθούν να σε βοηθήσουν όταν θα το έχεις ανάγκη από τους δικούς σου και ίσως και κανένας από τους ξένους. Αναρωτιέμαι γιατί έχουμε γίνει έτσι και γιατί ωθούμε και τις επερχόμενες γενιές προς αυτή τη κατεύθυνση.

Το άλλο βέβαια θέμα που πρέπει να θιχτεί με αφορμή την ταινία είναι η αυτοκτονία. Κάποτε μου είχαν πει κάποιοι φίλοι μου (που κυριολεκτικά έχουν όλα όσα ένας μέσος άνθρωπος πρέπει να έχει για να είναι ευχαριστημένος από τη ζωή του) ότι όλοι έχουν ένα λόγο να αυτοκτονήσουν. Αναρωτιόμουν λοιπόν γιατί είναι τόσο δυσαρεστημένοι και ανίκανοι να καταλάβουν ότι δεν θέλει και πολλά κάποιος για να είναι ικανοποιημένος με αυτά που έχει. Δεν σου λέω ευτυχισμένος, πράγμα δύσκολο πιστεύω, αλλά σαφώς ευγνώμων και ικανοποιημένος. Η αυτοκτονία είναι μία λύση για ανθρώπους που ζουν μη αναστρέψιμες δυσκολίες, και ναι πιστεύω ότι πολλά προβλήματα μπορεί να μην έχουν λύση. Δεν θεωρώ (όπως διάφοροι λένε) ότι είναι έλλειψη θάρρους και ανικανότητας να πάρεις πάλι τη ζωή στα χέρια σου, αλλά ένας τρόπος να ξαλαφρώσεις από ένα βάρος και μία ζωή που ουσιαστικά πια δεν θέλεις. Πολλοί που έχουν πάθει κατάθλιψη έχουν δηλώσει ότι ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν και τους ήταν το ίδιο και το αυτό. Ξυπνούσαν και δεν ήθελαν να σηκωθούν από το κρεβάτι, δεν ήθελαν να κάνουν τίποτε. Απλά δεν τους ενδιέφερε τίποτε. Πιστεύετε λοιπόν ότι ένα τέτοιο άτομο δεν έχει θάρρος να πάρει τη ζωή ξανά στα χέρια του ή την έχει απλά και μόνο διαγράψει ήδη.