Πίστη

Ένας νεαρός καλλιτέχνης από το Κάνσας Σίτι προσπαθούσε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, που ήταν να κερδίζει το ψωμί του σχεδιάζοντας καρτούν. Σε όσες εφημερίδες πήγε για να ζητήσει δουλειά τον απέρριψαν  λέγοντάς του :  «Ξέχνα το . Δεν έχεις ταλέντο… βρες κάτι άλλο να κάνεις.» Η μια απόρριψη ακολουθούσε την άλλη μέχρι που μια μέρα βρέθηκε σε ένα παλιό και ετοιμόρροπο γκαράζ γεμάτο ποντίκια, χωρίς δεκάρα και χωρίς ελπίδα.

Όπως είχε άφθονο χρόνο στη διάθεσή του άρχισε να σκιτσάρει το γκαράζ και τα ποντίκια του. Τα μικρά πλάσματα τον γοήτευαν και κατά ένα περίεργο τρόπο ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με ένα από αυτά, με ένα μικρό ποντικάκι.

Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τότε πόσο σημαντική θα γινόταν εκείνη η σχέση για κείνον. Το όνομα του ανθρώπου ήταν Ουόλτ  Ντίσνεϊ. Τα ο όνομα του ποντικιού αποδείχτηκε οτι ήταν Μίκι και ο Ουόλτ με το Μίκι έγιναν οι δύο πιο πετυχημένοι διασκεδαστές στον κόσμο φέρνοντας την ευτυχία και τη χαρά σε αναρίθμητα παιδιά.

Αν ο Ντίσνεϊ τα παρατούσε όταν τον απέρριψαν από τις εφημερίδες ίσως να ακολουθούσε άλλη καριέρα και το όνειρό του θα χανόταν. Ο Ντίσνεϊ όμως είχε αρκετή πίστη στον εαυτό του για να συνεχίσει και πιστεύοντάς το έκανε  μια ακόμα μεγαλύτερη ανακάλυψη: Οι απεριόριστες δυνατότητες του Θεού βρίσκονται παντού και η επιτυχία είναι πάντοτε εφικτή, ακόμα κι αν ο δρόμος φαίνεται να είναι αδιέξοδος.

Alan Choen

από το βιβλίο " οι δράκοι δε ζούν πια εδώ"

Ιωνάθαν Λίβινγκστον, ο γλάρος

«Θέλω να μάθω να πετάω έτσι», είπε ο Ιωνάθαν και στα μάτια του υπήρχε μια λάμψη. « Πες μου τι να κάνω».

Ο Τσιάνγκ μίλησε αργά και κοίταξε το μικρότερο γλάρο πολύ προσεκτικά. «Για να πετάξεις τόσο γρήγορα όσο η σκέψη, δηλαδή παντού», είπε, « πρέπει να ξεκινήσεις γνωρίζοντας ότι έχεις ήδη φτάσει….».

Το κόλπο , σύμφωνα με τον Τσιάνγκ, ήταν να σταματήσει ο Ιωνάθαν να βλέπει τον εαυτό του παγιδευμένο μέσα σε ένα σώμα με φτερά που το  άνοιγμά τους έφτανε το ένα μέτρο…. Το κόλπο ήταν να γνωρίζει ότι η πραγματική του φύση, τόσο τέλεια όσο ένας άγραφος αριθμός, ζούσε ταυτόχρονα τόσο στο διάστημα όσο και στο χρόνο.

Richard Bach

Ιωνάθαν Λίβινγκστον, ο Γλάρος

 

οι φίλοι και τα κουτάλια

Υπάρχει μια ιστορία για έναν άνθρωπο που εγκατέλειψε αυτήν τη γη και τον ξεναγούσαν στο βασίλειο του ουρανού. Του έδειξαν ένα δωμάτιο όπου είδε μια μεγάλη ομάδα πεινασμένων που μάταια προσπαθούσαν να φάνε, γιατί τα κουτάλια ήταν μακρύτερα από τα χέρια τους, κι έτσι δεν τα κατάφερναν. «Αυτό, του είπε  ο ξεναγός του, είναι η κόλαση. 

«Αυτό είναι φοβερό!» Είπε  με κατάπληξη ο άνθρωπος. « Δείξε μου σε παρακαλώ, τον Παράδεισο»! «Πολύ καλά», συμφώνησε ο ξεναγός και συνέχισαν. Όταν άνοιξαν την πόρτα του Παραδείσου ο άνθρωπος είδε με απορία την ίδια σκηνή: μια ομάδα ανθρώπων με κουτάλια μεγαλύτερα από τα χέρια τους. Όταν όμως κοίταξε πιο προσεκτικά είδε ότι η έκφρασή τους ήταν ευτυχισμένη και η κοιλιά τους γεμάτη, γιατί εκεί υπήρχε μια σημαντική διαφορά: οι άνθρωποι στον Παράδεισο είχαν μάθει να ταϊζουν ο ένας  τον άλλον.

Ελένη Παπακωνσταντίνου