Γεμάτη ζωή

Ένα σκάφος ελλιμενίζεται σε ένα μικρό χωριό του Μεξικού. 

Ένας Αμερικάνός τουρίστας συγχαίρει έναν Μεξικανό ψαρά για την ποιότητα των ψαριών του. Στην συνέχεια τον ρωτά πόσο χρόνο του πήρε για να τα ψαρέψει.

-«Όχι πολύ», του απαντά ο Μεξικάνος.

-«Μα τότε γιατί δεν προσπαθήσατε να πιάσετε περισσότερα;»

Ο Μεξικάνος του εξήγησε ότι τα μικρά αυτά ψαριά που είχε στην κατοχή του, αρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες αυτού και της οικογένειάς του.

Ο Αμερικάνός ρώτησε, «Και τι κάνεις τον υπόλοιπο σου χρόνο;”

-«Κοιμάμαι αργά, ψαρεύω που και που, παίζω με τα παιδιά μου, παίρνω και από κανέναν μεσημεριανό ύπνο με τη γυναίκα μου… Τα βράδια, θα πάω στο χωριό για να δω τους φίλους μου, θα πιούμε και από κάτι, θα τραγουδήσουμε… Έχω μια γεμάτη ζωή. »

Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"

                                        "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.

"Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του.
Χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:

"Να σου πω μια μια ιστορία..."

Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος.

Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τι τον κρατάει;
Γιατί δεν το σκάει;

Το βιοτικό βαλς

Μου είχαν διηγηθεί την ιστοριούλα σ’ ένα χωριό του ανατολικού Πηλίου όταν ήμουν πιτσιρικάς. Παραείνει όμορφη για να είναι πραγματική, όμως αυτός ακριβώς είναι κι ο ορισμός της πραγματικότητας: κάτι που υστερεί σε ομορφιά σε σχέση με τις ιστοριούλες του ανατολικού Πηλίου.

Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι, λοιπόν, κάποιος τύπος αποφάσισε να κατεβεί στην παραλία για μια βουτιά. Φυσούσε αέρας, η θάλασσα ήταν ανήσυχη, όμως τα κύματα δε φαίνονταν πια και τόσο απειλητικά, οπότε τελικά ο τύπος βούτηξε. Με δυο απλωτές είχε ήδη φτάσει στα άπατα – όλο το ανατολικό Πήλιο είναι ουσιαστικά ένας γκρεμός που πέφτει απότομα στη θάλασσα κι οι «παραλίες» του είναι σχεδόν ευφημισμός. Ο τύπος κολυμπούσε ανέμελος, χωρίς να ξέρει όμως ότι υπήρχαν κρυφά ρεύματα κάτω από την επιφάνεια του νερού, που τον τραβούσαν μακριά από την παραλία, αργά, σταθερά και ύπουλα... 

Σε κάποια στιγμή, ο τύπος κουράστηκε κι αποφάσισε να βγει έξω. Η απόσταση από την παραλία δε φαινόταν πολύ μεγάλη, λίγες απλωτές υπόθεση όλο κι όλο. Ο τύπος έκανε αυτές τις λίγες απλωτές και διαπίστωσε ότι είχε μείνει σχεδόν στάσιμος, τα κρυφά ρεύματα τον έσπρωχναν προς τα μέσα. Έκανε κι άλλες λίγες κι άλλες κι άλλες κι άλλες, όμως τελικά προόδευε λιγότερο κι από τη μνημονιακή Ελλάδα με τα μέτρα του ΓΑΠ. Ο τύπος άρχισε ν’ ανησυχεί. Τα έδωσε όλα και ξέσπασε σ’ ένα παθιασμένο κολύμπι προς την παραλία με όλες του τις δυνάμεις, μέχρι που εξαντλήθηκε εντελώς. Μάταιος κόπος. Κοίταξε την πενιχρή απόσταση που είχε διανύσει, σαν απογοητευμένος Παπακωνσταντίνου που προσπαθεί να καταλάβει γιατί τα έσοδα δεν αυξάνονται, σε πείσμα της θεωρίας. Κάπου εκεί, ο τύπος πανικοβλήθηκε.