Schoenenadvies

In Londen kocht ik schoenen en toen ik thuiskwam, werd mijn vermoeden bevestigd. Mijn dochters vonden ze fan.tas.tisch. De glitters, de hakken, ze waren er compleet weg van.
En toen dacht ik dat dat misschien geen goed teken was, dat die meisjes er zo zot van waren, dat was misschien wel hèt teken dat ze 'erover' waren.
In Berlijn kocht ik schoenen en mijn vermoeden werd opnieuw bevestigd. Ze vonden ze niet mooi. Maar opnieuw deden ze me twijfelen want hun opmerking was dan ook heel duidelijk: 'Het waren precies Ken-schoenen. Ken had die zeker ook, mama'.
En dat wil ik nu ook weer niet, rondlopen in dezelfde schoenen als de vent van Barbie.

Vanaf welke leeftijd moet je eigenlijk beginnen luisteren naar je dochters?

Schoenenplan

Eindelijk was het zover. De ideale gelegenheid om eens louboutins te kopen, kruiste mijn pad. Mijn kleine broertje gaat trouwen. En kleine broertjes die trouwen dat vraagt om een nieuwe outfit. Eén twintigste van het outfitbudget zou aan stof voor een kleedje worden besteed en het andere deel dat was voor de schoenen.  Als een 6-jarige communicant begon ik aan een spaarplan. Voor nauwelijks 9,5 euro per week, had ik in augustus op 12 cm echte louboutins kunnen lopen.
Had ik mijn verjaardagsgeld niet aan Marlies Dekkers gegeven, ik had ze voor  8 euro per week.

Het spaarplan liep op wieltjes, de zoektocht naar het perfecte model iets minder maar ik had nog zeeën van tijd.
Tot mijn lief  er tijdens mijn dagelijkse sessie internet-schoenen-staren terloops eens vroeg of ik wel wist dat mijn broer zijn trouwfeest op een boerderij doorging. In een tent weliswaar, op een houten vloer, maar toch... Veel kans dat er ergens die dag een klein traject was dat niet overbrugbaar ging zijn op 12 cm louboutin.

En nu slaat de twijfel toe, toeme toch, het plan lijkt al lang niet meer zo strak als vorige week. Een jaar lang sparen om ergens languit op je bek te gaan.... misschien  dan toch liever een duurder stofje voor het kleed.

Een vloer vol voeten

Op de dansvloer tussen vrienden, jong geweld en huppelende notabelen, valt me een veelsoortigheid aan schoenen op waar ik niet eerder bij stilstond. Dat gepatineerde visgraatparket krijgt wat te verduren, me dunkt.

Schoenen keurig uit een doosje met het vermoeden van een beginnende blaar.
Modellen die ongetwijfeld uit moeders schoenkast komen.
Stilletto’s  waar ik in een boogje omloop.
Geen hakken, lage hakken, hoge hakken, enorme hakken. En wie daarbij hoort: braaf, conformerend, zelfbewust of bijna hautain.
Twijfel bij een paar Louboutins of misschien niet.
Gelukkig geen bootschoenen of sandalen.
Wel keurige mocassins, fraai gestikte brogues en glimmende loafers.
Klassieke pumps in alle kleuren van de regenboog.
Rijzige laarzen.
Perfect aansluitende stuks uit Italiaans kalfsleder.
Schoenen die om de verkeerde voeten zitten.
En dingen waarmee je de Appalachen oversteekt.

Ach, schoenen…


Met dank aan gastblogger Henz.

Elegant

Ik besloot de uitdaging van het vergaderen in het buitenland nog wat groter te maken, ik wou de bagage beperken tot één grote sjakosj. Geen trolley die ik als een hondje achter me aan moest sleuren maar een elegante oversized bag. De klimatologische omstandigheden waren me gunstig gestemd, gezien het in Polen 30 graden was volstond een kleedje, een onderbroek, mijn tandenborstel, wat staaltjes concealer, dagcrème en mijn mac.

Maar mijn bagagebeperkingen vergden dan wel een heel overdachte schoenenkeuze. De schoenen moesten zowel passen bij mijn kleed als bij mijn broek,  aangepast zijn aan  de 30 graden overdag  en het sjieke diner van 's avonds.... een elegante sandaal dus.

Maar de elegante sandaal bleek niet de ideale schoen toen ik vanmorgen om half vijf in mijn auto stapte.

Een elegante oplossing was er niet, een praktische wel. En geloof me, ik was niet de meest fout geklede vrouw in dat vliegtuig.

Veters

Met dat fantastische onderwijssysteem hier, was ik het bijna vergeten. Er zijn dus nog dingen die je zelf moet aanleren aan je kinders. Dat was even schrikken, ik dacht dat je tegenwoordig alles kon uitbesteden aan de school. Het was de turnmeester die er mijn dochter op wees. Dat het nu toch wel tijd was dat ze zelf haar veters kon knopen.

Dat moet je mij en mijn dochter maar één keer zeggen en dus maakten we er direct werk van. 

Maar ook dat was even schrikken, dat is verdomd moeilijk om uit te leggen, veters strikken. En het is precies nog moeilijker om het te leren. 

Maar bon, we geven niet op, morgen komt er weer een dag en ondertussen ga ik misschien al eens op zoek naar een youtube-filmpje.

Zijn er zo nog dingen die ik zelf moet doen? Ik wil niet nog eens op de vingers getikt worden door meneer de turnmeester. 

Pakje

De Sint komt al lang niet meer via de schoorsteen. Meestal bereikt hij mijn stulpje via DHL , b-post of UPS.

Dat werkt heel goed. Je kiest vanuit je zetel wat je wilt en een paar dagen later, krijg je je pakje aan de deur, de hele transactie kan in pyjama of slobbertrui. Hoe fijn is dat niet.

Soms ben ik er natuurlijk niet als de zwarte pieten komen, maar die weten ondertussen al dat het vriendelijke meneertje van de nieuwkuis pal voor mijn deur, met graagte mijn pakjes even bewaart.

Maar voor het pakje van dit jaar moet het een interim piet geweest zijn. Of een hele plichtsbewuste stagiair piet. Want er lag zo’n briefje in mijn bus, u kent ze wel ‘vanaf morgen 11u kan u het pakje afhalen in het postpunt van Delhaize Proxy aan de Hundelgemsesteenweg’.

Dat is niet zo fijn als kon ik gewoon even langs bij het meneertje van de PressCorner. Praatje slaan, pakje halen.

Maar goed, ik op weg, popelend om mijn nieuwe botten in Delhaize (of all places) te gaan halen, ik trotseerde daarvoor regen, sneeuw en hagel. Serieus. Wat heeft een mens niet over voor een paar botten.

Daar stond ik aan het postpunt zwaaiend met mijn briefke.  En ik had geluk, ik moest niet op het belletje drukken, er stonden wel twee cassiersters IN het postpunt zelf, een voltreffer als je het mij vraagt.

En toen ging het mis.

‘Aah ist voor een pakje, ja het postpunt is dicht van 12u tot 13u’. 'Je zal es moeten terugkomen.'

Liep ik dan nog met mijn bedampte brilglazen en een K-way tot halfweg mijn kop tegen de deur van de ingang.

Want ja, u weet, in een Delhaize stap je niet zomaar weer buiten, nee, de geijkte routes zult u volgen.

In de namiddag dan maar nog es een poging ondernomen. ‘Mevrouw, even geduld, ik ben hier efkes bezig’ ‘Geen probleem, ik wacht’. Na 5 minuten komt iemand voor me staan, kijkt heel ostentatief op zijn horloge ‘Ah 5 voor 6, ge hebt chance madammeke.’

‘Neeneen meneer, GIJ hebt chance’

Ik zweer het u, ik had hem zo over de toog van zijn postpunt gezwierd, had hij me nog es laten komen.

Eind goed, al goed.

Alleen … die botten zijn zo schoon, maar dus ook zoveel te groot.

Mogen ze terug naar Spanje.

‘Bummer’

Boots in the head

Ik heb een ambetant hoofd, als er iets in zit, wil het er moeilijk uit. En  nu zitten er weer eens botten in mijn hoofd, cowboybotten. En ze blijken alleen in mijn hoofd te zitten want in geen enkele schoenenwinkel kwam ik ze tegen. En geloof me, ik heb schoenenwinkels afgelopen. Ik trotseerde er zelfs het Waaslandshoppingcenter voor... op een woensdag...met mijn kinderen.. dezelfde dag dat Sinterklaas er zat.
Maar ik geef niet op, er is nog het worldwideweb, mijn blogmaatje vond er ook haar beauties.

De zoektermen cowboyboots en cowboylaarzen leverden alvast niet het gewenste resultaat, kent iemand nog een ander synoniem?

Zalando

Ik was in een pesthumeur, en ik had daar alle redenen toe. 
Blijkbaar bleek ik niet altijd gelijk te hebben en bovendien had iemand mij er op dezelfde dag op gewezen dat ik niet het centrum van de wereld was. Pesthumeur dus en een pesthumeur is maar met één zaak weg te jagen: nieuwe schoenen. Nu zag het er nogal donker en ready to rain uit in Antwerpen city. En hoewel de solden al lang gedaan zijn is er nog altijd dat volk dat ervan overtuigd is dat ze in de C&A van Antwerpen  andere kleren hebben dan in de C&A van Roeselare.  Ofwel is de reden dat ze naar Antwerpen komen dat worstenbroodje dat ze dan met veel smaak kunnen verorberen op de trein terug naar huis.

Enfin, weinig kans dat een uitje in dergelijke omstandigheden mijn pesthumeur zou kunnen laten verdwijnen.

En toen dacht ik er opeens aan. Er is die website met alle schoenen van de wereld. Ik kan verdorie schoenen kopen terwijl ik op mijn luie achterste blijf zitten.

Ik zweer u, het was één van de beste middagpauzes ever. Ik moet u wel waarschuwen. Een middagpauze is ruim onvoldoende tijd om het juiste paar te shoppen. Ik heb zowaar anderhalf uurtje moeten overwerken 's avonds om mijn uitspattingen tijdens lunchtijd te compenseren. 

Het zijn deze geworden. Het is een gok, want ik besef maar al te goed dat dit goddelijke paar heel dicht aanleunt bij wat men noemt ‘de marinaschoen’. Maar bon, ik kreeg het fiat van één van mijn weinig mannelijke collega’s die beweerde dat schoenen pas marinaschoenen zijn als er marinatenen inzitten.

Ik heb hem mijn tenen wijselijk niet getoond.

En om je helemaal te overtuigen om morgenmiddag hetzelfde te doen: de schoenen zijn echt goedkoper. Na de euforie en het zien van je visa-uittreksel zal je dus hoogstens nog omvervallen door een : ‘oei…maar ik ben het waard’ en niet meer door een paniekaanval waarna je jezelf dure beloften doet zijnde: nooit meer dure exki-broodjes te kopen maar altijd boterhammekes te smeren.

En bovendien, als je je abonneert krijg je gewoon een bon van tien euro. Tien euro gratis schoen, dat is algauw twee centimeter gratis hak.

Maar de fun is nog niet voorbij, want deze week zal dit goddelijke pakje ook toekomen. 

Ik heb mijn buurman Léon alvast gewaarschuwd, vanaf morgen staat hij op de uitkijk om het DHL-mannetje te onderscheppen.  Ik ben dus niet de enige die Zalando gelukkig maakt.

Moederschoenen

Mijn dochter had sportschoenen nodig. Althans dat dacht ik aangezien het kind op sportkamp ging. Ik ging dus de sportschoenen kopen in de winkel waar ze ook moederschoenen hebben, het moest natuurlijk een beetje leuk blijven. Op weg naar de witte baskets met plakkers blijf ik sprakeloos staan bij een stel prachtige groene leren botjes, uiteraard niet in solden. Mijn dochter stoot me aan en rolt met haar ogen zoals ik een kind nog nooit heb zien doen: 'Maar mama, alléé, dat zijn net dezelfde als dat je aanhebt, alleen een ander kleur, kijkt naar uw voeten!'

En oh, ik heb dat al gehoord, in vele variaties maar dus nog nooit van mijn zesjarige dochter.

Ik was in shock, ik heb ze niet gekocht.... nog niet.... volgende week is ze op sportkamp. 

Brussel

U hoort ons niet klagen over het slechte weer. Neen, want zo'n vreselijk weer dat geeft ons recht op compensatie, zijnde een weekendje Brussel. Uiteraard was er het plan om tot 's avonds laat terrasjes te doen, eindelijk ook eens die parken te zien, en vooral onze schoonste zomerkleedjes aan te trekken.

Helaas, we moesten het zien te doen in jeans en wollen trui, maar het belette ons niet om ons voor te bereiden op hetgeen zeker nog komen gaat en waar je sandalen voor zult nodig hebben.

Veel tijd is er niet in een weekend als je ook nog kaastaart wil eten, koffie drinken en bijkletsen, dus moesten we focussen. En dat deden we daar. De uiteindelijke buit viel mee en dus was er geld over om naar een restaurant te gaan, dat ik echt niet gauw zal vergeten. Strofilia, een supergezellig restaurant op de Varkensmarkt die de associatie Grieks eten en moussaka meteen de vuilbak inkiepert.

Het is er zo lekker dat je bij elke hap de behoefte voelt om nog maar eens te zeggen aan je tafelgenoot hoe lekker wel. 

En het is ook zo een restaurant, waar niet alleen het eten smaakte, maar ook de wijn, de uiterst charmante bediening en de prijs.

Cowboybotten

Een maat had nieuwe cowboybotten nodig en ik ben daar zot van, van zo'n botten. En die maat denkt dat ik een goeie smaak heb in botten. Dus ik mocht ze mee gaan kopen. 

We trokken daarvoor naar Rijsel. Superveel en schone botten in deze winkel. Boots van het Spaanse merk Sendra gevonden die ze speciaal voor het Rijselse winkeltje ontwerpen. We kregen er een sleutelhanger bij, wel een beetje raar. Doen cowboys hun paard op slot en doen die deuren open zonder die in te trappen? Teveel filmpjes gezien als kind, ik weet het. Ik was trouwens altijd de cowboy en mijn broer de indiaan. Ik ben ervan overtuigd dat dat iets wil zeggen, je voorkeur voor één van die twee. Misschien moet iemand dat eens onderzoeken in zijn thesis.

 
































Anyway, als je er dan toch bent, in Rijsel, neem ook eens een kijkje in de oude beurs en in het Palais des Beaux Arts. En voor al uw Fnacgerief, Furet du nord is zeker ook de moeite.

Gedichtendag

Morgen is het gedichtendag. Als je morgen niet moet/wil werken, probeer dan zeker eens de 'out of office' poëzie.

Omdat je grootse poëzie beter elders zoekt, maar een limerick ook een gedicht is.
Bij deze.

Een prachtige rode stilletto

die had een verrassing in petto.

Werd er gelogen,

ging het hakje verhogen.

Een uitvinding van ene Gepetto.

Kadootjestip

Ik weet niet wat jullie ervan vinden maar kadootjes kopen, dat vind ik niet leuk, en dat is dan eigenlijk al een understatement. Dit jaar werd ik in mijn haastige kadootjestocht zelfs vergezeld door een soort wilde woede gericht op de kerel die het kadootjes geven ooit heeft uitgevonden.  Al een chance dat ik de mens dus niet weet wonen.

Het is niet ieder jaar zo erg, maar het feit dat het al 23 december was en dat ik mijn auto nergens kwijt kon, verergerde de situatie.
Nu was het ook wel jammer dat een lotje voor respectievelijk mijn  broer en mijn lief getrokken had, anders was het veel gemakkelijker geweest. Kijkt u zelf maar. Waarom ik dat niet zelf heb uitgevonden?
Aan alle vrouwen uit de familie, bereidt u dus maar al voor op de 
kadootjesronde van volgend jaar. 




En met deze tip, ga ik in verlof en raak ik tien dagen geen computerklavier aan. En wens ik jullie hetzelfde toe!

Hoop doet leven

Mijn collega zijn broer die heeft een schoenenwinkel, eigenlijk heeft ie zelfs twee schoenenwinkels. Die collega, die zei dat zo even tussendoor. En alhoewel dat eigenlijk heel normaal is dat je een broer hebt en dat die broer een job uitoefent om centen te verdienen, vond ik dat toch wel enorm fascinerend. 

Om eerlijk te zijn, ik ging gewoon bijna uit mijn dak bij het vernemen van deze fait-divers...en de collega die keek me meewarig aan. De collega die is dan ook mannelijk en ik kan me inbeelden dat een-broer-met-schoenenwinkel nu niet de ultieme droom is van elke man. Maar wel die van mij.

Stel je voor, dat je de zondagmiddag gewoon even een koffietje gaat drinken bij je broer en de nieuwe collectie is net binnengekomen en dat die daar gewoon in de gang staat. Of beeld je maar eens in welk verjaardagscadeau je jaarlijks zou krijgen van je broer. Iets dat begint met een 'l' en eindigend op 'ouboutin', misschien?

Maar mijn broer heeft geen schoenenwinkel en weinig kans dat die die ooit zal hebben, de ene is dokter en de andere IT-consulent. En ik heb ook een zus, maar zelfs als die al een schoenenwinkel zou openen, zou die in Afrika staan, dus dat beantwoordt ook niet echt aan mijn droombeeld.

Maar.... mijn ene broer heeft wel nog geen lief. Of toch niet dat ik weet, er is dus nog hoop...veel hoop.

Isshoes

SOSO Vintage wil alle vrouwen in contact brengen met iets dat we allemaal gemeen hebben: ... de liefde voor schoenen, voor vintage schoenen!

Meer moeten we daar niet aan toevoegen, enkel dit: rep je als de wiedeweerga naar Albatros in Leuven (19/10) of naar de Charlatan in Gent (26/10). Telkens van 19u tot 22u. 

Inschrijven: ISSHOESPARTY@GMAIL.COM

Beloning

Ik zit hier met een big smile voor mijn computer vanavond, om de simpele reden dat ik morgen schoenen ga kopen. Neen, het is eerder: ik MAG schoenen kopen. Want ik geef toe, het is niet dat ik bij het kopen van een paar nieuwe schoenen denk: "Hmm, ik heb nu 23 paar, maar ik wil er 24 paar, dus ik ga morgen shoppen". En al helemaal niet: "Oei, die  schoen is versleten dus ik moet morgen wel nieuwe kopen anders moet ik op mijn blote voeten naar het werk". Neen, ik VERDIEN schoenen. Ik ben redelijk plichtbewust, dus ik verdien quasi alles. Ik verdien een avondje in de zetel zitten en naar tv staren en ik verdien een glas wijn en af en toe verdien ik een gin - tonic.

Maar morgen verdien ik een (duur) paar schoenen. Reden hiervoor is dat ik enorm veel gewerkt hebt de laatste weken. Zoveel dat ik 's avonds om elf uur nog projectvoorstellen zat uit te schrijven. Zoveel dat ik bijna lastig werd toen mijn kinderen, pas in hun bed beseften dat ze nog pipi moesten doen en ik dus mijn avondlijke werkflow moest onderbreken om die kinderblaasjes te ledigen.

Bovendien werd ik geplaagd door ambetantigheden en zottigheden. Zo van het soort waar je overdag mee overweg kan en zelfs mee kunt lachen, maar die van zodra je in je bed ligt je kop vullen en je de hele nacht uit je slaap houden.

Die zottigheden zijn nog niet helemaal weg, maar het werk wel en dus wordt morgen een dag om naar uit te kijken. Bovendien weet ik al welke ik ga kopen. Lelijke schoenen kopen dat doe je geen drie keer. Er is over gewikt en gewogen... ja zelfs een half uurtje over wakker gelegen.

Niets om aan te doen

Ik had een kleedje aan op het trouwfeest zaterdag, nogal een geluk want het was redelijk fris. Meer zelfs, ik had een heel schoon kleedje dat nog nooit eerder rond mijn lijf had gezeten. 

Dit kwam zo. Vrijdagavond had ik afgesproken met een vriendin in het Volkshuis. Zoals gewoonlijk zag mijn vriendin er stralend uit, alleen zag ze er nu nog stralender uit in haar schone kleed. 

We babbelden over de vakantie en over de weekendplannen en over het feit dat ik naar een trouw moest en geen schoon kleed had zoals het hare...

En toen gingen we naar de wc, samen, en kwam ik buiten met het kleed en zij in mijn skinny jeans. Nochtans is ze daar principieel tegen, zo tegen skinny jeans, maar voor mij wou ze een uitzondering maken. 't Zou moeten passen dat ze die avond nog de vent van haar leven tegenkwam en dan net een skinny jeans aan had...

't Is een keer iets anders dan swishing, maar even goedkoop...de café-toilet-kleed-ruil.  

Nu nog een cafévriendin zoeken met de juiste schoenmaat.

Hotelschoenen

Ik dacht, ik doe nog een keer die schoenen aan, ze zijn hoog en eigenlijk te klein maar zo moeilijk kon dat toch niet zijn. Ik had ze al eens aangedaan, van de hotelkamer naar het restaurant beneden en dat was heel goed verlopen. 

Bovendien zou ik stress en onhandige looptoestanden naar roltrappen vermijden door gewoon op tijd te vertrekken.

Het deed een beetje zeer maar ik kon de pijn verhelpen door de schoonheid van mijn zwarte pumps  7 minuten lang te bewonderen tijdens mijn wandelingetje naar kantoor.

En op het werk zat ik  toch helemaal alleen en kon ik dus gewoon 8 uur doorbrengen op blote voeten. Was dat even een makkie. Tot het vijf uur werd en de pumps weer aan mijn voeten moesten. Blijkbaar gebeurt er overdag iets met je voeten waardoor ze groter worden. De mijne waren in de voorbije 8 uur zeker 2 cm gegroeid en pasten onmogelijk in de pumps. Het was dus ofwel op blote voeten de trein nemen ofwel mijn voet in de schoen plooien. Ik twijfelde even maar  koos toch voor het laatste want ik weet uit ervaring wat er allemaal op treinvloeren plakt. 

Maar man, je moet dat eens doen, je voet letterlijk in een pump plooien zodat je tenen en hiel erin zitten maar de rest niet.

Dat blonde geval dat daarnet als een kreupele ooievaar over De Meir strompelde, dat was dus ik. De schoenen die gaan terug in de kast, dat zijn de hotelschoenen geworden.

En dus hebben we nu naast de zitschoenen, de mooi-om-naar-te-kijken schoenen, de lelijke schoenen, de gestrafte schoenen en als-mijn-lief-in-het-buitenland-zit-schoenen ook nog eens de hotelschoenen. 

Amish-people-schoenen

Het is confronterend om kinderen te hebben. Het is vooral confronterend als mijn beide dochters tegelijkertijd de dramaqueen aan het uithangen zijn, ik naar mijn altijd-zen-lief kijk, en besef dat het dramaqueen-gen van bij mij komt.

En ja, het is al gebeurd dat we alledrie samen van dramaqueen aan het doen zijn. En dan heb ik wat medelijden met mijn lief en begrijp ik zijn standpunt dat er geen gezinsuitbreiding meer nodig is. Veel te veel kans dat er nog zo een dramaqueen bijkomt, stel je maar eens voor.

Maar soms is er een ander andere soort confrontatie, de confrontatie dat het toch uw kinders zijn, maar zo verschillend van jezelf. Mijn dochter had schoenen gekregen van oma, zelf gekozen. Ik ga er geen doekjes om winden, het waren seuteschoenen. (Ik mag dit zeggen want mijn dochter kan toch niet lezen. Ik heb dat uiteraard niet tegen het kind gezegd, ik heb zelfs gezegd dat het schone schoenen zijn)

Maar toch, het is een spijtige zaak.

Niet dat ze er (altijd) als Suri Cruise inclusief hoge hakken moet bijlopen, maar toch ook niet als de dochter van de Amish people... Gelukkig groeien kindervoeten snel en verslijten schoenen nog sneller.... Volgens mij is het tijd voor een paar nieuwe.

Moto

Ik ben terug een motard-girl. Neen, ik rijd niet met een moto, ik aan het stuur van een moto, dat zou onverantwoord zijn. 

Ik zit achterop. Ik zit TERUG achterop want vroeger had mijn lief ook een moto. Dat was belangrijk dat hij een moto had toen ik hem leerde kennen. Want een vent op een moto dat is eigenlijk de moderne versie van de prins op het witte paard. Die moto dat maakte het bijna perfecte plaatje 10 jaar geleden helemaal af.

Volgens mij kan een moto in sommige gevallen zelfs doorslaggevend zijn.

Ik zeg u, lelijke of niet-zo-goed-in-de-markt-liggende-mannen-om-welke-reden-dan-ook, koop u een moto en u zult zien.

Maar ondertussen deed mijn lief dus de moto weg, dat heeft plaats nodig en onderhoud en dat kost geld. Maar dat was niet zo erg, want ik had ondertussen andere eigenschappen ontdekt die het gebrek aan een moto zeker compenseerden.

Maar nu is de moto terug, want we hadden opnieuw plaats en ik zit dus opnieuw achterop. En ik geniet daarvan van op dat moderne paard te zitten terwijl ik een prins vasthoud.

Maar u hoort mij al afkomen, er is een maar. Het vestimentaire leven van een motard-girl is desastreus. Ik heb het niet alleen over die helm die elk perfect gestyled kapsel naar de vaantjes helpt maar ook over die dikke vest en al even dikke lelijke schoenen.  Met mijn nieuwe geswishte rokje en pumps op een moto, dat kan dus niet. Tot zover het verhaal van die prins en de prinses.

En dus wordt het nu altijd even nadenken als mijn lief en ik ons met zijn tweetjes moeten verplaatsen. Wil ik  elegant toekomen in stijlvolle sandalen of kies ik een prinselijk intreden weliswaar in botinnen en motovest. Het is niet gemakkelijk, het leven van een motardvrouw….