Органик электроник
Органик электроник нь цахилгаан дамжуулах чанар гэх мэт хүссэн электрон шинж чанарыг харуулдаг органик молекулууд эсвэл полимерүүдийн дизайн, синтез, шинж чанар, хэрэглээний талаархи материалын шинжлэх ухааны салбар юм. Ердийн органик бус дамжуулагч ба хагас дамжуулагчаас ялгаатай нь органик электрон материалыг органик (нүүрстөрөгч дээр суурилсан) молекулууд эсвэл полимеруудаас органик хими ба полимер химийн хүрээнд боловсруулсан синтетик стратеги ашиглан бүтээдэг.
Органик электроникийн амласан давуу талуудын нэг нь уламжлалт электрониктой харьцуулахад хямд өртөгтэй байдаг.[1][2][3] Полимер дамжуулагчийн сонирхол татахуйц шинж чанарууд нь тэдгээрийн цахилгаан дамжуулах чанар (энэ нь нэмэлт бодисын агууламжаас хамаарч өөр өөр байж болно), харьцангуй өндөр механик уян хатан чанар юм. Органик электрон материалыг хэрэгжүүлэхэд тулгарч буй бэрхшээлүүд нь тэдгээрийн дулааны тогтвортой байдал, өндөр өртөг, үйлдвэрлэлийн янз бүрийн асуудал юм.
Түүх Цахилгаан дамжуулагч полимерууд Уламжлалт дамжуулагч материалууд нь органик бус, ялангуяа зэс, хөнгөн цагаан зэрэг металл, түүнчлэн олон хайлш юм.[ишлэл шаардлагатай].
1862 онд Генри Летиби полианилиныг тодорхойлсон бөгөөд дараа нь цахилгаан дамжуулагч болохыг харуулсан. Бусад полимер органик материалын ажил 1960-аад оноос эрчимтэй эхэлсэн. Жишээлбэл, 1963 онд тетраиодопирролын дериватив нь 1 S/см (S = Siemens) дамжуулах чадвартай болохыг харуулсан.