Πάλεψα χρόνια με μια… «Τάλαινα ΖΩΗ ΚΑΙ... γενιά»!
Αυτή… που μ' είχαν στο σταυρό … μ’ εφτά καρφιά!
Κι αν δε με κατάλαβες… θα στο πω και πάλι…
Λίγοι κρατήσαμε της πίκρας… «μονοκυάλι»!!!
ΑΑΑ… και μην έρθεις να με βρεις… είναι αργά… κι ήταν νωρίς…
Όταν ΕΣΥ με λοιδορούσες... και κάλπικα όνειρα κρατούσες!'
ΠΟΥ ΗΜΟΥΝΑ ... ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ;;;
Μείνε … τώρα με τα όνειρά σου…
Και στους «καιάδες» ψάξε την καρδιά σου!
ΕΜΕΙΣ ΣΟΥ τα ’παμε… μες τη βροχή… με καταιγίδες …
Κι εσύ... έκανες ευχή…
«Με ευχές και παρακάλια δεν ανοίγει η τανάλια!!!»
Η την σπάς και πας πιο πέρα…
Η σε παίρνει η φοβέρα!!!
Κι όταν πια αυτό θα γίνει… θα 'χεις λιώσει στο καμίνι!!!
Ξύπνα ρε λαέ απ’ το ραχάτι…. Βγάλε το τρανό σου άχτι…
Δρόμους άνοιξε και γεια σου ….
Όχι για Σε… για τη γενιά σου!!!
Όχι για σε…. Για τα παιδιά σου!!!
Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
