ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: Ένα ήσυχο απόγευμα

Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα. Με κλειστή την τηλεόραση. Με χαμηλή μουσική. Με ένα βιβλίο στο χέρι με θέμα τον μακρινό κόσμο. Για να πω την αλήθεια, μια περιοχή των Ιμαλαΐων στα σύνορα της μακρινής Κίνας και Ινδίας.  Ένα λεύκωμα, φωτογραφικό στην ουσία, με λίγο κείμενο. Η διαφορά γραμμένο και τυπωμένο από Ελληνίδα στην Ελλάδα. Μια έκδοση καταπληκτική. Τι κάνει ο άνθρωπος για να ελέγξει τον θυμό του για την ημιδιάλυση του τόπου που ζει. Τη σημερινή Αθήνα. Να κατευνάσει την θλίψη του για τα γεγονότα-στις Αραβικές χώρες και όχι μόνο. Μέχρι και στο Bhutan -χώρα της Ασίας- φτάνει.

Το πρωί του ίδιου απογεύματος ένας φίλος και στενός συνεργάτης, μου είχε πει. Γιατί ταξιδεύετε τόσο μακρινά; Πάρτε κανένα Lexotanil (φάρμακο ηρεμιστικό), θα σας στοιχίσει πιο ... φτηνά! Γέλασα τότε και το ξαναθυμήθηκα το απόγευμα διαβάζοντας για το μελλοντικό μου ταξίδι. Βλέπετε, φάρμακα δεν παίρνω. Καμιά ασπιρίνη που και που. Απλά σκέφτηκα ότι πιο φθηνά ακόμα και από τα φάρμακα της σειράς, είναι τα όνειρα, με ένα βιβλίο στο χέρι.

Καλώς ή κακώς τελευταία ξεχωρίζω, χωρίς να το θέλω, τους ανθρώπους, σε σκεπτόμενους και μη. Αποφασίστε μόνοι σας που ανήκετε. Άλλο όμως να σκέπτεται κανείς και άλλο να γκρινιάζει και να προβληματίζεται για τα πάντα. Άλλο να αγκαλιάζει την γνώση και να είναι υπερήφανος που την αποκτά και άλλο να αισθάνεται συνεχώς δυστυχής με την κατάθλιψη να χτυπάει κόκκινο. Είπαμε έχουν αλλάξει όλα, αλλά μερικά βασικά πράγματα έχουν μείνει τα ίδια. Όπως η αξιοπρέπεια και το ήθος, για όποιον τα ‘χει. Η χαρά όταν μελετάς κάτι που σε ενδιαφέρει. Όταν βοηθάς έναν ανήμπορο. Όταν είσαι ευγενής με κάποιον που δεν σε ξέρει. Όταν είσαι ευτυχής που υπάρχεις!

Παρασύρθηκα πάλι. Δύσκολες εποχές. Είχα ξεκινήσει από ένα ήσυχο απόγευμα με κλειστή την τηλεόραση. Θυμήθηκα την «συνταγή» γνωστού Καλιφορνέζου ψυχιάτρου που έγραφε σχετικά. Αν αντιμετωπίζετε στενοχώριες γενικά -γράψτε κατάθλιψη- τότε:
α) Κλείστε την τηλεόραση για έναν έως τρείς μήνες.
β) Ακούστε στο ραδιόφωνο τις ειδήσεις που σας ενδιαφέρουν, το μεσημέρι, γύρω στις 12.
γ) Το γεύμα σας να είναι λιτό. Πιείτε ένα ποτήρι μόνο κόκκινο κρασί -το λένε οι καρδιολόγοι. Τις βιταμίνες τις παίρνεται από την σαλάτα, τα λευκώματα από λίγο κρέας ή ψάρι και κανένα αυγό, τους υδατάνθρακες από λίγο ψωμί του Θεού, το κέφι από «βιολογικά» φρούτα και ένα μικρό γλυκό η σοκολάτα.
δ) Πάρτε άδεια για λίγο από την «μη ενδιαφέρουσα» δουλειά σας, αν έχετε. Σκεφτείτε την μερική απασχόληση στα όρια των αναγκών σας, αλλά και την πλήρη ελεύθερη απασχόληση-δουλειά, σε κάτι που αγαπάτε Ιδιαίτερα. Τα χρήματα δεν είναι το παν!

Χωρίς να το καταλάβω, χαμένος στα όνειρα μου, ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι θετικό για τους ταλαίπωρους, τραυματισμένους και σκοτωμένους Σιίτες του Μπαχρέιν, Σουνίτες της Λιβύης και της Υεμένης, τους Αιγύπτιους, τους Τυνήσιους και τους πιο σύνθετους Αλγερινούς και Μαροκινούς. Να κρίνω και κατακρίνω τους Αραβίσκους σατράπηδες και όχι μόνο, που θα αντιμετωπίσουν, θέλουν δεν θέλουν, την «Αθηναϊκού τύπου» Δημοκρατία, χωρίς όμως δούλους, με τις γυναίκες να ψηφίζουν και τους όποιους ηγέτες τους να ξανασκέπτονται σοβαρά την ύπαρξη τους! Ένιωσα, δε νομίζω τυχαία, την ανάγκη γραπτά να περάσω πάνω από το μέτριο μυαλό αυτών «πού δεν πληρώνουν» στην Ελλάδα, γιατί υπάρχουν βλάκες, σαν εμένα «πού πληρώνουν», για να φτιάξουμε μια πολιτισμένη χώρα, που αυτοί στην συνέχεια καταστρέφουν. Πιο παλιά πίστευα στο «Πατέρα άφησε τους, δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Τώρα πια όχι. Οι παθητικοί ειρηνιστές, σαν τους παθητικούς καπνιστές, ξύπνησαν. Οι μειοψηφίες των πολύ ολίγων ας το έχουν υπ' όψιν τους. Θα αντιμετωπίσουν σύντομα οργή.

Σηκώθηκα από τη θέση μου κρατώντας λίγες σημειώσεις στα χέρια. Άφησα το βιβλίο στην άκρη. Τα ήσυχα απογεύματα έχουν και αυτά το τέλος τους. Έριξα μια ματιά στην Ιστορία της Αμερικανικής Δύσης -History of the American West, των Time- Life Books και ετοιμάστηκα να δω το «Αληθινό θράσος -True Grit» των αδελφών Κοέν, στον κινηματογράφο, Οι Κοέν, Κοέν και οι σερίφηδες, σερίφηδες στην Άγρια Δύση της Αμερικής του 1870 αλλά και η ιστορία, ιστορία. Λίγο πιο αλήθεια δεν βλάπτει. Ας μην αφήνουμε τον κινηματογράφο να αλλοιώνει την ίδια την Ιστορία, Το προσπάθησε και ο Παντελής Βούλγαρης, χωρίς επιτυχία! Κάπου διάβασα ότι στην Ελλάδα του 2008-2009, έγιναν περισσότερες ληστείες τραπεζών, από τα εκατό χρόνια του 19ου αιώνα πέραν του Ατλαντικού και η Αμερική είναι 20-30 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα! Το φιλμ τελικά παρά την υπέρμετρη βία του και το θεατρικό στυλ των πρωταγωνιστών του, ήταν πολύ καλό. Καθίστε στο πίσω μέρος της αίθουσας για να προστατεύσετε τα αυτιά σας από τον κρότο των πιστολιών και της αυτόματης καραμπίνας -Winchester- των «καλών» και των «κακών». Western είναι αυτό σε Dolby Surround.

Το ήσυχο απόγευμα το αποτελείωσε μια βουτιά στην σημερινή εποχή των Oscar και της Eurovision και των επαναστάσεων στη Μέση Ανατολή και tη Βόρειο Αφρική. Καημένη Λιβύη. Έμειναν τα όνειρα μου πίσω, ακόμη μια φορά, για ένα κόσμο πιο ειρηνικό, πιο δίκαιο, πιο σωστό.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Μαρτίου 2017, αρ. φύλλου 875