Εκ τάφου... Αντώνιος Καλαφατίδης:
Και συ, μαθητά μου!
Πολύ αλγεινή εντύπωση σε πλείστους ακροατές και πικρία σε συγγενείς και στενότερους φίλους του αείμνηστου Αντώνη Καλαφατίδη προκάλεσε η ομιλία του πανεπιστημιακού καθηγητή Γ. Πατρώνου στον γιορτασμό για τα εκατόχρονα του Παλαιού Γυμνασίου Καστοριάς γενικώς και ιδίως στα σημεία εκείνα, όπου κυριολεκτικά ο ομιλητής θεολόγος μάλιστα, μηδένισε τον αείμνηστο, ονομαστό άνδρα και δάσκαλό του.
Είμαι σε δύσκολη θέση, καθώς συνειδησιακά ο υποφαινόμενος (μικρότερος κατά τρία έτη στο γυμνάσιο από τον κ. Πατρώνο, απόφοιτος 1958) και λειτουργός σε παρεμφερή κοινωνική (επαγγελματική) θέση, κινούμαι να σχολιάσω λεχθέντα, πάντως ανεπίτρεπτα και αψυχολόγητα από τον εν λόγω καθηγητή.
Σχεδόν γενική απορία διατυπώθηκε και ο ίδιος ρωτώ τον εαυτό μου ξαφνιασμένο ποια βαθύτερα αίτια... (αν είναι δυνατό!) βγήκαν στην επιφάνεια από το στόμα του ομιλητή, στη ρύμη του προφορικού λόγου του, καθώς ο ίδιος εξήγησε ότι αυθορμήτως την ώρα της ομιλίας του αγνόησε... τον γραπτό του λόγο. Εκφράστηκε μειωτικά, απαξιωτικά για τον καθηγητή του, που τον έμαθε γράμματα, για να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο.
Μικρότερος ήμουν και θυμάμαι, οι μεγαλύτεροί μας, ίσως και οι συμμαθητές του κ. Πατρώνου σχολίαζαν εγκωμιαστικά πολλές φορές, ότι στη διδασκαλία του ο μακαρίτης καθηγητής, ιδίως στα νεοελληνικά, γενικά στην λογοτεχνία, ήταν υπέροχος, άριστος, αξεπέραστος.