αν μπορούσα

 

Έτσι κι αλλιώς από τη στιγμή που γεννιόμαστε,  ο χρόνος μετράει ανάποδα.  Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και γίνονται καπνός.  Ένα Σαββατοκύριακο πέρασε και έφυγε χωρίς να αφήσει αποτυπώματα παρά ένα κουρασμένο πρωινό Δευτέρας.  Τόσο παγωμένο όσο και ηλιόλουστο.  Την μοναχικότητα μου,  την αγάπησα τόσο όσο αντίστοιχα τη μίσησα.  Το ίδιο και τις αντοχές μου.  Από τη μια τα βιολογικά όρια από την άλλη ένα κάρο επιθυμίες που για να τις εκπληρώσω άνετα θα διακτινιζόμουν.  Αν μπορούσα.  Δεν μπορώ.  Οι δυνατότητες μου σταματάνε στο πάτημα των γραμμάτων ενός πληκτρολογίου.   Θεωρητική εκ φύσεως και καθόλου πρακτική.  Τεμπέλα!

θαλπωρή

 

Η αλήθεια είναι πως αν έχεις μια βάση ζεστή,  τρυφερή και φωτεινή,  όλους τους άλλους (τους έχεις γραμμένους) ούτε τους βλέπεις,  ούτε τους σκέφτεσαι.

δυό πλευρές

 

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές.  Την μια,  την άσχημη,  την κρύβουμε επιμελώς.  Κανείς δεν θέλουμε να την καταλάβει,  θέλουμε να μας αντέχουν μα κυρίως να μας αγαπούν.   Θέλουμε να δείχνουμε καλοσυνάτοι,  χαμογελαστοί,  δίχως ακραία συναισθήματα.  Ποτέ δεν θα δώσουμε στον άλλον την ευκαιρία να δει τον χαρακτήρα και τις εσώτερες σκέψεις μας ολοκληρωτικά.   Ενίοτε ωστόσο μικρά ψήγματα ειλικρίνειας φανερώνουν και την άλλη μας πλευρά.   Πταίσματα,  τα οποία θα δώσουν τα ανάλογα δικαιώματα για υποψίες κλπ αλλά ποτέ μια ειλικρινή ολοκληρωμένη γενική εικόνα.

Η Συ λέει,  πως τον άλλον δεν τον μαθαίνεις ποτέ ποιός πραγματικά είναι.  Πιθανόν να έχεις κάποιες ενδείξεις,  αλλά ως εκεί. 

οι συγνώμες

 

Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό,  χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θερμοκρασίες του Νοέμβρη.  Να ξεμυτίσουν από το μυστηριώδες πατάρι,  δέντρο και στολίδια συνεπή στο καθιερωμένο ραντεβού,   να δουν το φως της ημέρας, να ξεμουδιάσουν και να πιάσουν το χορό,  το καθένα τους στη σωστή και πάγια  θέση.  Από το βιτρινάκι θα βγουν τα κόκκινα τρυφερά βελούδα και τα λευκά θα αντικατασταθούν με χρυσά.  Το ξύλινο άλογο πέρα δώθε με υπομονή στον άξονα του και το μπουκάλι ginger θα ζητάει συγνώμη για το σπιρτόζικο άρωμα του.   Πολλές φορές οι μυρωδιές είναι το ίδιο δύσκολες με τις συγνώμες.   Είναι όμως γεμάτες συναισθήματα και αλήθειες.  Οι συγνώμες!   Αξίζουν ένα χειροκρότημα θερμό,  μια υπόκλιση μπαλαρίνας,  που περιμένει στωικά τον μολυβένιο στρατιώτη της!

κεραίες

 

Μερικές φορές,  έχω την αίσθηση πως με ακουμπάς με τις μεγάλες,  εξεταστικές κεραίες σου.  Με σκανάρεις από πάνω ως κάτω,  βγάζεις την ακτινογραφία μου. Την κρατάς στα χέρια σου  κι αρχίζεις να μου λες τί βλέπεις.  Το πόρισμα είναι μπόλικη ειρωνεία,  του τύπου ''πώς είναι έτσι το παιδί'' αλλά μετά σκέφτομαι,  γιατί να μπαίνει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια διαδικασία;  Εκτός κι αν όλο αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι απλά αυτοκριτική..  ακόμη όμως κι αυτό καταθλιπτικό μοιάζει..

ο νους μου βόλτες κόβει

 

 Η Α. λέει πως  έχω την τάση να απορροφάω συμπεριφορές.  Λέει πως έχω πολύ μεγάλες κεραίες και δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω.  Εγώ πάλι λέω πως έχω αφήσει πολλές ''κακοποιητικές'' συμπεριφορές να με απασχολήσουν.  Να με στενοχωρήσουν.  Να με βάλουν σε σκέψεις δεύτερες και αρνητικές.  

Δικαιολογούσα πάντα μια τέτοια συμπεριφορά ίσως επειδή αγαπούσα τους ανθρώπους,  άρα είχα πάντα ένα συναίσθημα που πλεόναζε.  Σκεφτόμουν τις τωρινές συνθήκες δουλειάς τους,  τις δυσκολίες του παρελθόντος τους κι όλα τα συμβάντα του σήμερα που όλοι λίγο πολύ θα απευχόμασταν.  Όμως συμβαίνουν.  Όλα σε όλους.  Αυτά που σε μεταμορφώνουν σε ξινό,  δύσκολο και στεγνό,  από πρώην γλυκύτατο άνθρωπο σε εγωιστή νάρκισσο.

Κι όλο λέω πως δεν αντέχω κι όλο ο νους μου βόλτες κόβει σε μέρη από τα οποία εγώ η ίδια αποκόβομαι.  Στενοχωριέμαι.  Μα πολλές φορές,  στη ζωή συμβαίνει,  εκεί που περιμένεις το γλυκό να γίνει γλυκύτερο,  να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.  Κι αυτό πρέπει να το αποδεχτείς και να σταθείς στη σωστή απόσταση όπου δεν θα σε πληγώνουν τα σκάγια.   

μάρσμελοου

 

Κάπου στο βάθος του μυαλού μου,  υπάρχει πάντα μια  κούπα με ζεστή σοκολάτα  και μερικά μάρσμελοους ψημένα στη φωτιά.  Μυρίζει όμορφα σ εκείνη τη γωνιά κι όλα έχουν τη δυνατότητα να συμβούν:

ένα βιβλίο να διαβάζεται στο επιθυμητό προκαθορισμένο χρόνο

φίλοι με βαθιά ενσυναίσθηση

πλανήτης γη δίχως τοξικά

ταξίδια στον κόσμο με το κλείσιμο του ενός βλεφάρου

ρατσισμός μηδέν

πόλεμοι μηδέν

καλοκαίρια υποφερτά όπως παλιά

η λέξη συμφέρον ανύπαρκτη

Και άνθρωποι ισοδύναμοι και ισάξιοι ως προς το οικονομικό επίπεδο,  

έτσι ώστε να υπάρχουν μαγαζιά με ρούχα που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες μας κατά τις εκάστοτε εποχές κι όχι μαγαζιά με ρούχα για ποιόν;  Τον εμίρη από το Ντουμπάι;  Μια μακριά πλεκτή ζακέτα 600 ευρώ,  ναι πολύ καλά διάβασες,  το διπλοτσέκαρα,  Θεσσαλονίκη.  Καινούργιο κατάστημα.   Όταν με τις πυτζάμες σου να βγεις στο κέντρο κανείς δεν θα σε πάρει είδηση.  Όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε όλο και πιο έκπληκτοι.