Dionysius of Halicarnassus, De Thucydide
Hermann Usener, Ed.

ἃ δὲ τούτοις ἐπιφέρει, σκολιὰ καὶ δυσπαρακολούθητα καὶ τὰς τῶν σχηματισμῶν πλοκὰς σολοικοφανεῖς ἔχοντα καὶ οὔτε τοῖς κατ᾽ ἐκεῖνον τὸν βίον γενομένοις ἐπιτηδευθέντα οὔτε τοῖς ὕστερον, ὅτε μάλιστα ἤκμασεν [p. 374] ἡ πολιτικὴ δύναμις: ἃ μέλλω νυνὶ λέγειν: “ἐστασίαζέν τε οὖν τὰ τῶν πόλεων, καὶ τὰ ἐφυστερίζοντά που ἐπιπύστει τῶν προγενομένων πολὺ ἐπέφερε τὴν ὑπερβολὴν τοῦ καινοῦσθαι τὰς διανοίας τῶν τ᾽ ἐπιχειρήσεων περιτεχνήσει καὶ τῶν τιμωριῶν ἀτοπίᾳ.” ἐν τούτοις τὸ μὲν πρῶτον τῶν κώλων περιπέφρασται πρὸς οὐδὲν ἀναγκαῖον: “ἐστασίαζέ τε οὖν τὰ τῶν πόλεων”: ὑγιέστερον γὰρ ἦν εἰπεῖν “ἐστασίαζον αἱ πόλεις”. τὸ δ᾽ ἐπὶ τούτῳ λεγόμενον: “καὶ τὰ ἐφυστερίζοντά ποὐ δυσείκαστόν ἐστι”: σαφέστερον δ᾽ ἂν ἐγένετο ῥηθὲν οὕτως: “αἱ δ᾽ ὑστεροῦσαι πόλεις”. οἷς ἐπίκειται: “ἐπιπύστει τῶν προγεγενημένων πολὺ ἐπέφερε τὴν ὑπερβολὴν ἐς τὸ καινοῦσθαι τὰς διανοίας”: βούλεται μὲν γὰρ λέγειν: “οἱ δὲ ὑστερίζοντες ἐπιπυνθανόμενοι τὰ γεγενημένα παρ᾽ ἑτέροις ἐλάμβανον ὑπερβολὴν ἐπὶ τὸ διανοεῖσθαί τι καινότερον”: χωρὶς δὲ τῆς πλοκῆς οὐδὲ οἱ τῶν ὀνομάτων σχηματισμοὶ ταῖς ἀκοαῖς εἰσιν ἡδεῖς. τούτοις ἐπιφέρει κεφάλαιον ἄλλο ποιητικῆς, μᾶλλον δὲ διθυραμβικῆς σκευωρίας οἰκειότερον: “τῶν τ᾽ ἐπιχειρήσεων ἐπιτεχνήσει καὶ τῶν τιμωριῶν ἀτοπίᾳ: καὶ τὴν εἰωθυῖαν τῶν ὀνομάτων ἀξίωσιν ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει.” ὃ γὰρ βούλεται δηλοῦν ἐν τῇ δυσεξελίκτῳ πλοκῇ, τοιοῦτόν ἐστι: “πολλὴν τὴν ἐπίδοσιν ἐλάμβανον [p. 375] εἰς τὸ διανοεῖσθαί τι καινότερον περὶ τὰς τέχνας τῶν ἐγχειρημάτων καὶ περὶ τὰς ὑπερβολὰς τῶν τιμωριῶν: τά τε εἰωθότα ὀνόματα ἐπὶ τοῖς πράγμασι λέγεσθαι μετατιθέντες ἄλλως ἠξίουν αὐτὰ καλεῖν.” ἡ δ᾽ “ἐπιτέχνησις” καὶ ἡ “τῶν τιμωριῶν ἀτοπία” καὶ ἡ “εἰωθυῖα τῶν ὀνομάτων ἀξίωσις” καὶ ἡ “εἰς τὰ ἔργα ἀντηλλαγμένη δικαίωσις” περιφράσεως ποιητικῆς ἐστιν οἰκειοτέρα. οἷς ἐπιτίθησι τὰ θεατρικὰ σχήματα ταυτί: “τόλμα μὲν γὰρ ἀλόγιστος ἀνδρία φιλέταιρος ἐνομίσθη, μέλλησις δὲ προμηθὴς δειλία εὐπρεπής”: παρομοιώσεις γὰρ ἀμφότερα ταῦτα καὶ παρισώσεις περιέχει, καὶ τὰ ἐπίθετα καλλωπισμοῦ χάριν κεῖται: τὸ γὰρ οὔτε θεατρικὸν ἀλλ᾽ ἀναγκαῖον τῆς λέξεως σχῆμα τοιοῦτ᾽ ἂν ἦν: “τὴν μὲν γὰρ τόλμαν ἀνδρίαν ἐκάλουν, τὴν δὲ μέλλησιν δειλίαν.” ὅμοια δὲ τούτοις ἐστὶ καὶ τὰ συναπτόμενα: “τὸ δὲ σῶφρον τοῦ ἀνάνδρου πρόσχημα, καὶ τὸ πρὸς ἅπαν συνετὸν ἐπὶ πᾶν ἀργόν”: κυριώτερον δ᾽ ἂν οὕτως ἐλέχθη: “οἱ δὲ σώφρονες ἄνανδροι, καὶ οἱ συνετοὶ πρὸς ἅπαντα ἐν ἅπασιν ἀργοί.”