I.to strike or push violently.
I. Lit. (rare; perh. not in Cic., for in Cic. Cæl. 15, 36, the true reading is pepulerunt): nixurit, qui niti vult, et in conatu saepius aliquā re perpellitur, Nigid. ap. Non. 144, 21.—
II. Trop., to drive, urge, force, compel, constrain, prevail upon: perpulit, persuasit, impulit, Paul. ex Fest. p. 216 Müll. (esp. freq. since the Aug. per.; in Curt. always with ut): si animus hominem perpulit, actum est; “animo servibit, non sibi: sin ipse animum perpulit, dum vixit, victor victorum cluet,” Plaut. Trin. 2, 2, 24: “ad deditionem,” Liv. 32, 14: “callidum senem callidis dolis compuli et perpuli, ut. etc.,” Plaut. Bacch. 4, 4, 4: “numquam destitit Suadere, orare, usque adeo, donec perpulit,” Ter. And. 4, 1, 38: “Aulum spe pactionis perpulerat, ut, etc.,” Sall. J. 38, 2; Liv. 2, 61: “nec perpelli potuere ut, etc.,” id. 2, 53: “perpellit, ut legatos ad Scipionem mittat,” id. 29, 23; 32, 32: “aliquem perpellere ne, etc.,” Sall. C. 26, 4.—With obj.-clause (so perh. only in Tac.): “Mithridates Pharasmanem perpulit dolo et vi conatus suos juvare,” Tac. A. 6, 39 (33); 11, 29; 13, 54.—
2. To impress deeply, make an impression on, influence: “candor hujus te et proceritas, voltus oculique perpulerunt,” Cic. Cael. 15, 36.