Κοιτάω γύρω μου – άνθρωποι, πρόσωπα, δέντρα σε μια κοινωνία ρευστή. Ο καθένας μας, ένας σπόρος που κατέληξε να πιάσει εδώ, στο χωράφι αυτής της χώρας, αυτής της πόλης.
Από την Ύδρα και από τον Βόλο, από τη Σμύρνη και από τ’Αλγέρι, από Αυστρία και από Γαλλία, ο αέρας φύσηξε και βρήκαμε απάγκιο εδώ. Οι ρίζες πιάνουν και δυναμώνουν και ο παλιός αέρας δεν κουνάει τα δέντρα, μόνο χαϊδεύει τα κλαδιά τους.
Ώσπου να γυρίσει ο Βοριάς. Ο Βοριάς ο ξεριζωτής.
Τότε τα δέντρα με πόνο βγάζουν τις ρίζες τους και πέφτουν στο νερό. Περνάνε από ποτάμια και θάλασσες, επιπλέουν μέχρι να βρουν λιμάνι, νέο απάγκιο απ’ τον καιρό. Και πάνω στον ταλαιπωρημένο τους κορμό φυτρώνουν λουλούδια και νέα, μικρά δέντρα.
Δέντρα που θα γίνουν μεγάλα, με πρόσωπα και αυτά, άνθρωποι σε νέο χωράφι. Με ρίζες. Με ρίζες πιο δυνατές, γιατί τρέφονται από τις ρίζες των γονιών τους.
Από την Ύδρα και από τον Βόλο, από τη Σμύρνη και από τ’Αλγέρι, από Αυστρία και από Γαλλία, ο αέρας φύσηξε και βρήκαμε απάγκιο εδώ. Οι ρίζες πιάνουν και δυναμώνουν και ο παλιός αέρας δεν κουνάει τα δέντρα, μόνο χαϊδεύει τα κλαδιά τους.
Ώσπου να γυρίσει ο Βοριάς. Ο Βοριάς ο ξεριζωτής.
Τότε τα δέντρα με πόνο βγάζουν τις ρίζες τους και πέφτουν στο νερό. Περνάνε από ποτάμια και θάλασσες, επιπλέουν μέχρι να βρουν λιμάνι, νέο απάγκιο απ’ τον καιρό. Και πάνω στον ταλαιπωρημένο τους κορμό φυτρώνουν λουλούδια και νέα, μικρά δέντρα.
Δέντρα που θα γίνουν μεγάλα, με πρόσωπα και αυτά, άνθρωποι σε νέο χωράφι. Με ρίζες. Με ρίζες πιο δυνατές, γιατί τρέφονται από τις ρίζες των γονιών τους.
[Το κείμενο όπως ανέβηκε πρώτα στο enfo.gr, εδώ]
