Δεν θα μου το πάρετε αυτό, you bastards!
Δέκα χρόνια, δεν έλειψα ούτε μια μέρα. Και πάντα, αυτή η μέρα, ήταν η καλύτερή μου.
Σήμερα, φροντίσατε να μου την χαλάσετε από το πρωί.
Αλλά όχι για πολύ.
20:30. Βαθειά ανάσα, χαμόγελο, μου ανήκετε, δεν με νοιάζει τίποτα.
Ανοίγω την πόρτα, κι όλοι εσείς, είστε δικοί μου.
Μπορεί να έχετε αλλάξει τα πάντα, μπορεί τίποτα να μην είναι όπως παλιά, μπορεί να λείπουν πολλά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, γιατί απλά κάποιοι δεν έκριναν σωστά ή απλώς δεν έκριναν καθόλου, αλλά, αυτό, είναι το δικό μου "σπίτι".
Οι πρώτες, δέκα, εννιά χρόνια πριν, ήταν απλά ευχάριστες, αναγνωριστικές.
Σας μάθαινα, με μαθαίνατε...
Οι επόμενες, ήταν όλα τα λεφτά.
Τριακόσιοι, πεντακόσιοι, σας ήξερα σχεδόν όλους.
Πρώτες πηγαίναμε με την Ι., και τελευταίες φεύγαμε.
Έχοντας εξολοθρεύσει το απόθεμα των Ursus, έχοντας ματώσει τα πόδια μας χορεύοντας...
Η καλύτερη; Το 2007. Τότε, που είμαστε ακόμα όλοι "μια οικογένεια"....
και που μεθύσαμε όλοι, σαν "μια οικογένεια" κι αναγκάστηκαν να κλείσουν τη μουσική από τις 1:00 μπας και διασωθεί το "προφίλ" κάποιων...
Και το 2008. Δύο "οικογένειες" έγιναν μία. Θυμάμαι τη Γ. να χτυπιέται στο χορό δίπλα μου και να λέει: "faces... you're faces, not just a voice...you're real..."
Σας μαθαίναμε, μας μαθαίνατε... Τώρα, η Γ., δεν μου λέει πιά 'hey sweety' μ' αυτήν την αστεία ναζιάρικη αμερικάνικη προφορά της, ο Γ., η Δ., η Ι., η Ρ., ο Π., ο Γρ., ο Ν., δεν μου λένε πιά καλημέρα πολύ απλά γιατί δεν είναι πιά εκεί για να μου πουν καλημέρα, τα άγνωστα πρόσωπα είναι πολλά, αλλά δεν θα σας περάσει....
Το χιούμορ ήταν λίγο τραγικό, η παρέλαση παύλα επίδειξη των σπουδαίων λίγο φτιαχτή, η πορεία, το ξέρουμε, σαν της πατρίδας μας, αλλά δεν με νοιάζει.
Δεν χρειάζομαι πολλά:
Ντύθηκα, βάφτηκα - όχι, δεν έβαψα τα μάτια μου έντονα, αυτό θα το κάνω μόνο για σένα - δυό σταγόνες άρωμα - όχι αυτό που φοράω για σένα - μια βαθειά ανάσα, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω...
Είναι δικό μου...
Μόνο που αναγκαστικά η Χιονάτη και οι 7 νότες, βγήκαν στον ιντερνετικό αέρα ηχογραφημένες....
Γι' αυτό, θα σας κρατάω λίγο μούτρα...
Η φύση αυτής της ανατολίτικης αισθητικής στις τέχνες και στην καθημερινότητα, η φύση αυτής της ομορφιάς είναι αυτή των σκιών και του ομιχλώδους, ο όρος γέννησης και ύπαρξής της είναι το σκοτάδι και η ασάφεια, μια ομορφιά που είναι τέτοια γιατί είναι κρυμμένη, και αμυδρή, μισοϊδωμένη σαν μέσα σε όνειρο, αντίθετα με το αντικείμενο της δυτικής ομορφιάς που πρέπει πριν παραδοθεί στη θέα να στιλβωθεί και να φωτιστεί ολοκληρωτικά γιατί μόνον έτσι θα αναδειχθεί σε όλη του τη δόξα.
Junichiro Tanizaki
γεια
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαι στο καλησπέρισμα με ανατριχιαστική ψυχεδέλεια...
όμορφα!!!
παλαβούτσικη μουσική.
ΑπάντησηΔιαγραφήμ αρέσει.
μα γιατί;
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως από μένα ένα φιλί αληθινής αγάπης σου προσφέρω
αν βοηθάει καθόλου...
καληνύκτα.
κι αυτήν την Τετάρτη κοντά μας με τη φωνή σου και τις μουσικές...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα
πέρασε κιόλας η ώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ!
καληνυχτούλες, μάκια.
καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήστα λημέρια σου και πάλι.
αυτό το Μπαχ πρελούδιο έπαιξα στις πτυχιακές μου εξετάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγκίνηση...
καλό βραδάκι, φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήσ ακούω
καληνύχτα μαγισσούλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλί.