Διακοπές

Καμιά φορά το καλοκαίρι δεν είναι τίποτα απο τα συνηθισμένα. Δεν είναι θάλασσα, δεν είναι καν μπλε. Είναι κίτρινο. Είναι βράδυ. Είναι η θέα απο ένα μπαλκόνι στο κέντρο της πόλης. Είναι τα χέρια μου γύρω απο το λαιμό σου και τα πόδια μου γύρω απο τη μέση σου. Είναι κρύο γάλα και ξυπνητήρια. Είναι μαύρα μαλλιά. Όπου θέλω είμαι. Οι διακοπές μου είναι να κάνω αυτό που θέλω. Διακοπές κάνω. Απο τα δύσκολα και τις κρίσεις πανικού. Διακοπές απο το ''δεν προλαβαίνω''. Απο τα τηλέφωνα και τα '' πρέπει''. Τίποτα δεν πρέπει. Δεν πρέπει να φύγω μακριά σου. Θέλω να μείνω μαζί σου. Αυτό είναι διακοπές. Πόσοι άδειοι άνθρωποι λιάζονται τώρα στην Καραιβική... Και φορούν χρωματιστά μαγιώ και μυρίζουν καρύδα. Μα εγώ δε φοράω τίποτα και κοιμάμαι δίπλα σου και μυρίζω εσύ. Και αυτό είναι καλοκαίρι.

/

.

Διονύσης Σαββόπουλος - Καλοκαίρι

αγαπώ μα μόνο να το γράφω μπορώ

Τίποτα δεν θα γίνει απο αυτά που ονειρεύεσαι. Γιατί? Μα δεν υπάρχει γιατί. Έχεις απο χρόνια ένα σπλάχνο να σου παίζει ωραίες μελωδίες για να κλαις. Να κλαις. Να μην σε νοιάζει τίποτα μπροστά του. Να είναι εκεί πάντα μα πάντα μα πάντα για σένα. Ακόμα και όταν ούτε στον εαυτό σου δεν παραδέχεσαι ότι μόνο μία αγκαλιά ζητάς. Και θα αντέχεις μία ολόκληρη ζωή να παλεύεις για κάτι που άλλοι διάλεξαν για σένα. Οι ευκαιρίες κερδίζονται και δεν χαρίζονται. Και αυτό το ξέρεις τόσο καλά, όσο το μικρό σου όνομα. Φοβάσαι να πεθάνεις, μα φοβάσαι και να ζήσεις. Και έτσι μένεις παγιδευμένος σε εκείνη τη χαραμάδα του χρόνου που έγραφα παλιότερα. Όταν ξεστομίζεις ''φεύγω'' με τα μάτια να γυαλίζουν απο το σκληρότερο ναρκωτικό που λέγεται ''όνειρο''. Μεθάς κάθε βράδυ, ανάμεσα σε χρωματιστά σώματα, λικνίζονται και περιμένουν. Πάντα κάτι περιμένουν. Πάντα κάτι θέλουν. Μισά κι αυτά, να μοιραστούν για ένα βράδυ. Να γίνουν ένα τέταρτο. Να ξεχάσουν για λίγο όλα αυτά που θάβουν κάθε πρωί. Χαζογελάς με το περίστροφο πάντα στραμμένο αριστερά. Ρώσικη ρουλέτα με τον εαυτό σου. Είναι το ποτό, θα πεις το άλλο πρωί και θα το ξεχάσεις. Και έτσι μισοπεθαμένος θα ξεκινήσεις να πας στο γραφείο.

.

.

Φωτό: Ένορκος (που τόσο τον ευχαριστώ για την μόνιμη άδεια αναδημοσίευσης της δουλειάς του)

balance

Δύο άνθρωποι μαθαίνουν να προφέρουν τη λέξη θέλω πάνω σε ένα σεντόνι. 185 κελσίου. Συμπέρασμα : Το νόημα της ύπαρξης είναι απλά μία ιερή μυρωδιά.

.

.

Καλό καλοκαίρι.

Μπήκε φως.

Χαρά σημαίνει να ξυπνάς χαράματα για να προλάβεις το καράβι. Σημαίνει να βλέπεις την Κατερίνα να χοροπηδάει πάνω στο καπό του αυτοκινήτου. Σημαίνει σάντουιτς ότι να ναι στο λιμάνι. Σημαίνει να ΜΠΑΙΝΕΙΣ στο καράβι. Σημαίνει χρωματιστά μαγιώ στριμωγμένα στη βαλίτσα. Σημαίνει η δική μας παραλία. Σημαίνει να θάβεις τις πατούσες στην άμμο. Σημαίνει η πρώτη δειλή βουτιά μακριά απο δω. Σημαίνει κωλοτούμπες και νερά που δε βαθαίνουν. Σημαίνει πείνα και αναζήτηση ταβέρνας. Σημαίνει γεμιστά, τηγανητές πατάτες και μπύρα. Σημαίνει τζιτζίκια που ουρλιάζουν και θες να τα εξοντώσεις. Σημαίνει κουνούπια και μυρωδιά σιτρονέλας. Σημαίνει μαλλιά λουσμένα με λεμόνι. Σημαίνει πόδια και χέρια γεμάτα βραχιόλια. Σημαίνει βλέμματα πίσω απο γυαλιά ηλίου. Σημαίνει συζήτηση με την τετράχρονη Πέγκυ για το πως χρησιμοποιούμε το ροζ ποτιστήρι στην άμμο. Σημαίνει κουβέντα με σερβιτόρες, καπετάνιους, μούτσους, διπλανούς, ντόπιους, ξένους. Σημαίνει κόκκινη μπαντάνα στο κεφάλι. Σημαίνει βραστά αυγά και γιαούρτι για πρωινό. Σημαίνει 400 φωτογραφίες. Σημαίνει αχινός που ξεκουράζεται σε χρωματιστές σαγιονάρες. Σημαίνει αντηλιακό. Και έγκαυμα. Σημαίνει φιλία. Με κάθε τρόπο. Πρωί και βράδυ. Καλοκαίρι και χειμώνα. Μόνο που το καλοκαίρι η φιλία είναι πιό ζεστή και πιό χρωματιστή. Πιο ''της Κατερίνας''.

.

.

Beirut - Nantes